5/05/2023

Η ΡΩΣΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΛΗΨΙΑΣ ΣΤΗΝ ΑΦΡΙΚΗ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Η εισβολή του Πατριαρχείου Μόσχας στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, από ρωσικής πλευράς, και με την ένοχη σιωπή των Ορθοδόξων Εκκλησιών. 
Η έντονη δραστηριότητα της Μόσχας καταγράφεται στο site του μορφώματος της, με τίτλο «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής». 
Εδώ εστιάζουμε σε μερικά πρόσφατα γεγονότα, ενδεικτικά της ρωσικής διείσδυσης στη Μαύρη Ήπειρο, με κάθε δυνατό τρόπο. 
Στις 18 Μαρτίου 2023 ο ραδιοφωνικός σταθμός Sputnik έβγαλε στον αέρα μια εκπομπή για την λεγόμενη «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής». 
Στην εκπομπή συμμετείχαν ο καθηρημένος από το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας «Πατριαρχικός Έξαρχος» της Αφρικής πρ. Μητροπολίτης Κλιν Λεωνίδας, ο πρωθιερέας Ανδρέας Νόβικοβ, ο αρχιερατικός επίτροπος των ενοριών της «Πατριαρχικής Εξαρχίας» στη Νιγηρία Αρχιμανδρίτης Νίφων (Ούλε), ο Πρόεδρος του Ιεραποστολικού Τμήματος της Εξαρχίας ιερέας Γεώργιος Μαξίμοβ, ο ιερέας Γεώργιος Τσαμπβέρα (Μαλάβι), η μοναχή Ματρόνα Τζεπτσιρτσίρ (Κένυα). Οι συμμετέχοντες στην εκπομπή μίλησαν «για την ολέθρια κατάσταση των ορθόδοξων χριστιανών στην Αφρική» και για τις αλλαγές που έγιναν χάρη στην δημιουργία της Εξαρχίας, ανέφεραν γιατί την κεντρική οδό στην Νοτιοαφρικανική Δημοκρατία ονόμασαν προς τιμή της Ρωσίας και πώς οι Αφρικανοί στηρίζουν τον Πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν. 
Και μόνο από το τελευταίο φαίνεται πως η εισβολή στην Αφρική δεν είναι μόνο εκκλησιαστική, αλλά και πολιτική δια της Εκκλησίας. Το Πατριαρχείο Μόσχας δεν ευλογεί απλώς τη εισβολή στην Ουκρανία, αλλά προωθεί πάση τη κτίσει την ρωσική πουτινική πολιτική, με σκοπό τον εξαγιασμό της «Αγίας Ρωσίας». 
Φυσικά, δεν λείπουν οι …παράλληλες ενέργειες. 
Στις 27 Μαρτίου 2023, πραγματοποιήθηκε συνάντηση στην Πρετόρια, την πρωτεύουσα της Νότιας Αφρικής, μεταξύ του Γραμματέα Διαχριστιανικών Σχέσεων του DECR, Ιερομόναχου Stefan (Igumnov), του Αρχιερέα Daniel Lugovoi, Προϊσταμένου του Ναού του Αγίου Σεργίου του Ραντονέζ στο Γιοχάνεσμπουργκ, με την ηγεσία του Συμβουλίου Εκκλησιών της Νότιας Αφρικής: Επίσκοπος Malusi Mpumlwana, Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου, Πάστορας Mzwandile Molose, μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του Συμβουλίου, Πάστορας Lungile Mpetsheni και Διευθυντής Προγράμματος του Συμβουλίου, Pulane Baloyi. 
Από ρωσικής πλευράς, στη συνάντηση συμμετείχε και ο επικεφαλής του τμήματος εξωτερικών σχέσεων του «Κέντρου Διεθνούς Συνεργασίας του Υπουργείου Παιδείας της Ρωσίας» A. G. Averkova. Τα μέρη συζήτησαν θέματα συνεργασίας μεταξύ της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Συμβουλίου Εκκλησιών της Νότιας Αφρικής, έργα που αφορούν την ανάπτυξη ρωσικών εκπαιδευτικών προγραμμάτων στη Νότια Αφρική και άλλα θέματα αμοιβαίου ενδιαφέροντος. Αυτή η συνάντηση ήταν μέρος μιας κοινής επίσκεψης στη Νότια Αφρική από τον Ιερομόναχο Στέφαν (Igumonov), Γραμματέα Διαχριστιανικών Σχέσεων του DECR, και μια αντιπροσωπεία του ρωσικού Υπουργείου Παιδείας, των ρωσικών κολεγίων και των μέσων ενημέρωσης. Το ταξίδι είχε προγραμματιστεί να συμπέσει με μια συνεδρίαση της διακυβερνητικής επιτροπής Ρωσίας-Νοτίου Αφρικής που πραγματοποιήθηκε στην Πρετόρια. 
Επομένως, Ρωσική Εκκλησία και Ρωσικό κράτος συμπορεύονται παντού, με κοινό σκοπό την εξάπλωση της «Αγίας Ρωσίας» σε όλη την οικουμένη. 
Την ίδια στιγμή, στις 30 Μαρτίου 2023, πραγματοποιήθηκε στρογγυλή τράπεζα με θέμα: «Διεθνής Συνεργασία: Ρωσία – Αφρική» στο Κεντρικό Σπίτι των Δημοσιογράφων στη Μόσχα, με τη συμμετοχή εκπροσώπων της «Πατριαρχικής Εξαρχίας Αφρικής». 
Ο κρατικός μηχανισμός της Ρωσίας είναι στη διάθεση της Ρωσικής Εκκλησίας και η όλη υπόσταση του Πατριαρχείου Μόσχας υφίσταται για να υπηρετεί την κρατική μηχανή. 
Ο Πούτιν είχε εκδηλώσει για πρώτη φορά τις φιλοδοξίες του για την Αφρική τον Οκτώβριο του 2019, όταν φιλοξένησε τους 43 ηγέτες αφρικανικών κρατών στην πρώτη σύνοδο κορυφής Ρωσίας – Αφρικής στο Σότσι. Εκτοτε, μια σειρά από χώρες, από την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία έως το Μάλι και από την Μπουρκίνα Φάσο έως το Σουδάν, πλησιάζουν τη «σφαίρα επιρροής» της Μόσχας. Τώρα, με όχημα την Ρωσική Εκκλησία, η ρωσική διείσδυση έχει και «έρεισμα». 
Αυτόν τον καιρό αρκετοί Ορθόδοξοι – κληρικοί και λαϊκοί – ολοφύρονται και κόπτονται για την αποπομπή των ρωσόφιλων μοναχών (του Μητροπολίτη Ονούφριου) από την Λαύρα του Κιέβου, μετά από σχετική απόφαση της Κυβέρνησης της Ουκρανίας, λόγω ακριβώς της απαράδεκτης ρωσικής εισβολής. 
Ξεχνούν, άραγε, όλοι αυτοί ότι όλα τα έχει κάνει πρώτη η Εκκλησία της Ρωσίας. Αυτή δεν διέκοψε την λειτουργία του Μετοχίου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Μόσχα και εξεδίωξε τον Μητροπολίτη Κυρήνης, ο οποίος διακονούσε εκεί για περισσότερα από 20 χρόνια; Εξάλλου στην Αφρική, σύμφωνα με δήλωση ντόπιου ιερέα «πολλοί εφημέριοι πήγαν με την Εξαρχία των Ρώσων αλλιώς θα έκλειναν τους ναούς». Που σημαίνει ότι οι Ρώσοι με τον δικό τους τρόπο εκεί καταλαμβάνουν ναούς του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. 
Είναι τραγικό – το λιγότερο – οι ρωσόφιλοι κληρικοί της Ουκρανίας να μιλούν για «διωγμό», για «καταπάτηση θρησκευτικών ελευθεριών» και να ταυτίζουν τα «πάθη» τους με τον Χριστό, όταν η αγαπημένη τους «Αγία Ρωσία» καταστρέφει την Ουκρανία και εισβάλλει ως κατακτητής στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής.


ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΕΡΒΙΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: Ο ΕΡΑΣΤΗΣ ΤΗΣ "ΑΓΙΑΣ ΡΩΣΙΑΣ"


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο Πατριάρχης Σερβίας Πορφύριος σε μια παραληρηματική ανακοίνωσή του, καλεί τις Ορθόδοξες Εκκλησίες και τις θρησκευτικές κοινότητες να καταδικάσουν την απόφαση της Κυβέρνησης της Ουκρανίας που θέτει εκτός της Λαύρας του Κιέβου την εν Ουκρανία ρωσική εκκλησιαστική παρουσία.
Μαζί με τον Πατριάρχη Πορφύριο έχουν προβεί σε ανάλογες …οργίλες δηλώσεις και άλλοι Σέρβοι ιεράρχες. 
Το ότι ο Πατριάρχης των Σέρβων ταυτίζει την Ορθοδοξία μόνο με τον Μητροπολίτη Ονούφριο, είναι τουλάχιστον θλιβερό. 
Επειδή λέει και ξαναλέει με έμφαση ότι "όλος ο χριστιανικός κόσμος γνωρίζει πολύ καλά ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας υπό τον Μητροπολίτη Ονούφριο, είναι η μόνη κανονική Εκκλησία», καλό θα ήταν να αρχίσει να συνειδητοποιεί ότι πλέον υπάρχει Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. 
Το τραγικό εδώ είναι ότι τον Σερβίας Πορφύριο δεν τον ενοχλεί η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν βλέπει την καταστροφή της χώρας ούτε τους χιλιάδες νεκρούς, αλλά ...ξεσπαθώνει μήπως οι ..φίλοι του φιλορώσοι χάσουν την Λαύρα του Κιέβου, κάτι που είναι άξιον και δίκαιον υπό τις παρούσες συνθήκες και θα έπρεπε να έχει γίνει προ πολλού. 
Διαρρηγνύει τα ιμάτια του ο Σερβίας Πορφύριος επειδή η Λαύρα του Κιέβου «αλλάζει χέρια», αλλά δεν λέει λέξη για την βάναυση εισβολή του Πατριαρχείου Μόσχας στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Καμία τοποθέτηση υπέρ του Δευτερόθρονου Πατριαρχείου της Ορθοδοξίας. Αλλά βέβαια, εκεί δεν υπάρχει θέμα γιατί ό,τι κάνουν οι φίλοι του οι Ρώσοι είναι καλώς καμωμένο! Ό,τι κάνουν αυτοί είναι «κανονικό», ενώ όποιος τολμήσει να αμφισβητήσει την «Αγία Ρωσία» του Σερβίας Πορφυρίου είναι «αντικανονικός» (sic). 
Ο Σερβίας Πορφύριος δεν ενοχλείται από την «θεολογία του πολέμου», που διατυπώνει έργοις και λόγοις ο Μόσχας Κύριλλος. Αντιθέτως την επικροτεί. Μας λέει ότι «οι πόλεμοι, δίκαιοι και άδικοι, γίνονται από κράτη και όχι από εκκλησίες». Δεν ακούει τον Μόσχας Κύριλλο όταν προτρέπει …πατρικά και …ισλαμικά; «Πηγαίνετε γενναία να εκπληρώσετε το στρατιωτικό σας καθήκον. Και να θυμάστε ότι αν δώσεις τη ζωή σου για την πατρίδα σου, θα είσαι με τον Θεό στο βασίλειό του, τη δόξα και την αιώνια ζωή του». 
Όταν ο Ουκρανικός λαός αντιστέκεται στον ρώσο ειβολέα, πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος, ο Σερβίας Πορφύριος γράφει: «Η συμπεριφορά της ουκρανικής κρατικής ηγεσίας μαρτυρεί ότι ο πραγματικός -μάλλον απώτερος- στόχος της είναι να σβήσει την ιστορική μνήμη και όλα τα ίχνη της αρχικής Ορθοδοξίας στην Ουκρανία». 
Όταν η σημερινή Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας ήταν 30 χρόνια στο περιθώριο και σε κατάσταση διωγμού και σχίσματος κυρίως και κατ’ εξοχήν από την Ρωσική Εκκλησία, τότε δεν υπήρχε «παραβίαση των θρησκευτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών στην Ουκρανία»; 
«Υψώνουμε τη φωνή μας ενάντια στη φοβερή αδικία», κραυγάζει ο Σερβίας Πορφύριος, ενώ ταυτόχρονα προσεύχεται «θερμά στον Κύριο για το τέλος του αδελφοκτόνου πολέμου στην Ουκρανία και για την εγκαθίδρυση ευλογημένης ειρήνης σε αυτόν όσο το δυνατόν συντομότερα». 
Για τον Σερβίας Πορφύριο δεν υπάρχει εισβολή, δεν υπάρχει επιτιθέμενος, αλλά γενικώς και αορίστως «αδελφοκτόνος πόλεμος». Το αίμα των αθώων, των αμάχων, των στρατιωτών, κι από τις δύο πλευρές, δεν τον συγκινεί. Καμία αναφορά σε αυτούς. 
Κρίμα για τον Σερβίας Πορφύριο… Όταν του είχα πάρει συνέντευξη το 2000 – ήταν τότε Επίσκοπος Έγρας -για τον Τηλεοπτικό Σταθμό της Μητροπόλεως Πατρών ΛΥΧΝΟΣ, στην Ιερά Μονή Αρχαγγέλων Κόβιλιε, όπου ήταν Ηγούμενος, άλλα νόμιζα. 
Αλλά αρχή άνδρα δείκνυσι… Τώρα αποκαλύπτεται σε ολόκληρο το ρωσικό του μεγαλείο: εραστής της «Αγίας Ρωσίας», όχι της Ορθοδοξίας.

Απάντηση στον «εκκλησιολόγο» Διονύσιο Σλιόνοφ / Answer to the “ecclesiologist” Dionysios Slionov


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Ο κληρικός της Εκκλησίας της Ρωσίας Διονύσιος Σλιόνοφ, καθηγούμενος της ιεράς μονής Αγίου Ανδρέου του Στρατηλάτη, καθηγητής της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας και διευθυντής του Τμήματος Μεταπτυχιακών Σπουδών της Θεολογικής Ακαδημίας Μόσχας, δημοσίευσε πρόσφατα ένα κείμενο με τίτλο: «Κριτική της θεωρίας περί πρωτείου τιμής και εξουσίας εξ απόψεως της ορθοδόξου Eκκλησιολογίας». 
Το κείμενο αυτό δεν είναι ένα οποιοδήποτε κείμενο. Είναι ένα κείμενο προγραμματικών αρχών της Ρωσικής Εκκλησίας για το ζήτημα του «πρωτείου τιμής» του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Γι’ αυτό και δημοσιεύεται στο επίσημο site του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας. 
Επειδή ο συντάκτης του με θεωρεί «οπαδό» του «πρωτείου» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αναγκάζομαι να απαντήσω – ενδεκτικώς – στην επιχειρηματολογία του, κυρίως όσον αφορά το Φως Φαναρίου, το οποίο διαχειρίζομαι και στο οποίο παραπέμπει δαψιλώς ο ρώσος κληρικός. 
Γράφει ο εν λόγω: «Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και οι οπαδοί του καθ’ όλη τη διάρκεια της συζητήσεως που διεξάγεται, δεν προέβησαν σε καμία πραγματική κίνηση, δήλωση ή υποχώρηση και δεν εξεδήλωσαν καμία έμπρακτη μετάνοια με σκοπό την εξομάλυνση της καταστάσεως. Τούτο αποδεικνύεται όχι μόνον από τα επιστημονικά και ψευδοεπιστημονικά δημοσιεύματα, τα οποία διακινούνται από την πλευρά τους, αλλά και από μια τεράστια γκάμα δημοσιογραφικών τοποθετήσεων, που εκφράζονται σε όλα τα επίπεδα τόσο από ηγετικά πρόσωπα, όσο και από τους δημοσιογράφους, ιδεολόγους της θεωρίας του πρωτείου τιμής και εξουσίας, συμπεριλαμβανομένου και του διευθυντή της ιστοσελίδας «Φως Φαναρίου» Π.Α. Ανδριοπούλου, ο οποίος άκρως επιθετικά προωθεί τις α΄ ή β΄ σκέψεις⁴¹». 
Και ο κληρικός Διονύσιος Σλιόνοφ σημειώνει στην σχετική παραπομπή του: «Πρβλ. ένα εκ των τελευταίων δημοσιευμάτων του Π. Ανδριοπούλου, όπου εμφανίζει την ευκταία περί του Οικουμενικού Πατριάρχη ως κεφαλή της Εκκλησίας διδασκαλία ως πραγματική (Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου Οικουμενικός Πατριάρχης η κεφαλή των Ορθοδόξων  (26 Ιανουαρίου 2023)». 
Ο ρώσος κληρικός θεωρεί πως «άκρως επιθετικά» προωθώ τις περί «πρωτείου» θέσεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όμως, το κείμενό μου, στο οποίο παραπέμπει, αναφέρεται σε πολύ συγκεκριμένες τοποθετήσεις περί του θέματος και όχι σε προσωπικές εκτιμήσεις. Ιδού τι έγραφα: 
«Σε πρόσφατη συνέντευξή του, στη μεγάλη ομογενειακή εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» της Αμερικής, ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής Θεόδωρος Β’ απάντησε στην ερώτηση του Θ. Καλμούκου αν είναι «δόκιμος ο χρόνος να καλέσει ο Οικουμενικός Πατριάρχης μία Σύναξη των Προκαθημένων», ως εξής: 
«Είναι προσωπική απόφαση του Παναγιωτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου ως η κεφαλή των Ορθοδόξων όποτε το κρίνει θα το κάνει γιατί ο Θεός του έχει δώσει σοφία». 
Φυσικά η Κεφαλή, Δομήτωρ της Εκκλησίας είναι θεολογικώς ο Χριστός, αλλά η κεφαλή της υπ’ ουρανόν Ορθοδοξίας –ως πρωτεύθυνος– είναι, ιεροκανονικώς, ο Οικουμενικός Πατριάρχης, κι αυτό δεν μειώνει κανένα. 
Το έχει πει ξεκάθαρα και ο Σεβ. Μητροπολίτης Σπάρτης κ. Ευστάθιος: «Η Κεφαλή της Εκκλησίας μας γενικώς αναγνωρίζουμε ότι είναι ο Χριστός μας. Αλλά επί της Γης είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης».
Αίφνης θυμήθηκα πρόσφατη αναφορά της Αρχιγραμματείας της Εκκλησίας της Αλβανίας σε κείμενο του Αρχιγραμματέως της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου Γρηγορίου Φραγκάκη. 
Εκεί, εν κατακλείδι, σημειώνεται: 
«Τέλος, στον Τόμο της Ουκρανίας αναγράφονται τα εξής: 
‘Προσεπιδηλούμεν τοις ανωτέρω ότι η εν Ουκρανία Αυτοκέφαλος Εκκλησία γινώσκει ως κεφαλήν τον Αγιώτατον Αποστολικόν Πατριαρχικόν Θρόνον, ως και οι λοιποί Πατριάρχαι και Προκαθήμενοι’. Παρόμοια αναφορά δεν υπάρχει στον Τόμο του Αυτοκεφάλου της Ορθοδόξου Εκκλησίας της Αλβανίας.
Δε νομίζω ότι διαφεύγει της προσοχής του Μακ. Αλβανίας κ. Αναστασίου ότι στο Συνοδικό Χρυσόβουλλο ή Τόμο, για την Πατριαρχική αξία της Εκκλησίας της Ρωσίας, ο οποίος φέρει τις υπογραφές του Κωνσταντινουπόλεως Ιερεμίου, Αντιοχείας Ιωακείμ, Ιεροσολύμων Σωφρονίου και ογδόντα ενός Μητροπολιτών, Αρχιεπισκόπων και Επισκόπων (Μάιος 1590, Καλ. Δελ. Τόμος ΙΙΙ, σελ. 25), αναγράφεται επί λέξει: ‘και ίνα κεφαλήν και αρχήν έχη αυτός τον Αποστολικόν Θρόνον της του Κωνσταντίνου πόλεως ως και οι άλλοι Πατριάρχαι’». 
Επομένως, όχι ο τόμος της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας, αλλά της ίδιας της Ρωσίας, ήδη από το 1590, αναγνωρίζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ως «κεφαλήν» και «αρχήν». 
Ο Πατριάρχης του Δευτερόθρονου, πρεσβυγενούς Πατριαρχείου της Ανατολής, Αλεξανδρείας Θεόδωρος, δεν δυσκολεύεται να παραδεχτεί αυτή την αλήθεια των αιώνων, όπως, δυστυχώς, ο Αλβανίας Αναστάσιος. 
Στη σημερινή, Τρίτη 10 Ιανουαρίου 2023, συνεδρίαση της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, όπως αναφέρεται στο σχετικό ανακοινωθέν «το Ιερόν Σώμα επληροφορήθη εν συνοχή καρδίας και θλίψει τας διά των Γραμμάτων του Μακ. Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου ανακοινωθείσας ιεροκανονικάς αποφάσεις της κατ’ Αυτόν Εκκλησίας ως προς την εισπήδησιν της Εκκλησίας Ρωσσίας εις την δικαιοδοσίαν αυτής, ας αποδεχομένη, στηρίζει κατά πάντα το Παλαίφατον τούτο Πατριαρχείον εις τον δίκαιον αγώνα του υπέρ της κανονικής τάξεως». 
Η κεφαλή, ο Αποστολικός και Πατριαρχικός Οικουμενικός Θρόνος, τάσσεται απερίφραστα υπέρ του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, που πλήττεται από την αντικανονική εισβολή του Πατριαρχείου Μόσχας στην δικαιοδοσία του. 
Η κεφαλή, ως έχουσα το πρωτεύθυνον, παίρνει θέση, σαφή και ξεκάθαρη. Όχι αοριστολογίες, όχι ευχολόγια, όχι ανέξοδες ρητορείες περί ενότητος, αλλά θέση υπέρ του αδικουμένου έναντι του αδίστακτου εισβολέως. 
Είθε και οι υπόλοιπες Ορθόδοξες Εκκλησίες να αναλάβουν «πανοπλίαν του φωτός», ήτοι την ευθύνη τους και να συμπορευθούν με την πρωτεύθυνη κεφαλή». 
Φυσικά ο κληρικός της Εκκλησίας της Ρωσίας Διονύσιος Σλιόνοφ, θέλει να επιχειρηματολογήσει εναντίον του «πρωτείου τιμής» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αλλά στην πραγματικότητα ξιφουλκεί υπέρ του «πρωτείου» του Μόσχας. 
Αναφέρει, μάλιστα, τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δοσίθεο ως πηγή, γράφοντας επί λέξει: «Ας στραφούμε στην «Ἱστορία περὶ τῶν ἐν Ἰεροσολύμοις Πατριαρχευσάντων» του Δοσιθέου Νοταρά. Οφείλουμε να πούμε ότι αυτός ο ιεράρχης του τέλους του 17ου – αρχών του 18ου αι., ο οποίος ευρισκόταν στις καταβολές της Σλαβοελληνολατινικής Ακαδημίας, φιλικότατος έναντι της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, είναι εκείνος ο θεολόγος, ο οποίος ανάμεσα σε όλους τους άλλους πατέρες, τόσο τους αρχαιότερους, όσο και τους πιο σύγχρονους, δίδασκε και υποστήριζε το συνοδικό πολίτευμα της Εκκλησίας. Σε κανένα άλλο συγγραφέα δεν ευρίσκουμε τόσα επιχειρήματα υπέρ της συνοδικότητας όσα στον Πατριάρχη Δοσίθεο. Ειδικά ο Δοσίθεος πολέμησε όχι μόνο το πρωτείο της Ρώμης, αλλά και την απολυταρχική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως, η οποία υπήρχε σε ανεπίτρεπτο κάπως βαθμό και εκείνη την εποχή, γι’ αυτό και ούτε λίγο ούτε πολύ χαρακτήριζε τους οπαδούς τέτοιου είδους απολυταρχικής εξουσίας «νέους αιρετικούς». 
Θυμίζουμε, λοιπόν, στον ρώσο κληρικό ένα γράμμα το οποίο συντάχθηκε πριν από 300 και πλέον χρόνια από τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Δοσίθεο προς τον τότε Πατριάρχη Μόσχας Ιωακείμ, ο οποίος έπεισε τον νεοεκλεγέντα τότε Κιέβου Γεδεών να δεχθεί να χειροτονηθεί από εκείνον στην Μόσχα και όχι από τον Οικουμενικό Πατριάρχη όπως γινόταν πάντα. 
Η πράξη αυτή του Ιωακείμ της Μόσχας είχε προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις στο Κίεβο και παρά τις πιέσεις η χειροτονία δεν έγινε δεκτή. Τότε ενεργοποιήθηκε ένας μηχανισμός πίεσης προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη Διονύσιο Δ΄ προκειμένου να αλλάξει γνώμη, κάτι που έγινε τελικά. 
Γράφει ο Ιεροσολύμων στον Μόσχας: 
«Ίσως επιθυμείτε, ίνα και την Ιερουσαλήμ καταστήσωμεν υμετέραν επισκοπήν και νίπτωμεν τους πόδας υμών… Μήπως είναι μικρόν το ότι η Μητρόπολις Μόσχας προεβιβάσθη εις Πατριαρχείον και εκλέγεσθε υπό Συνόδου και θεωρείσθε υφ’ όλων Πατριάρχης; …Αλλ’ επεθυμήσατε και ξένην επαρχίαν! Θα ήτο ικανόν να μείνητε επίτροπος του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως εν σχέσει πρός τον Μητροπολίτην Κιέβου. Λέγετε δε ότι ήτο ανάγκη και εχειροτονήσατε τον Μητροπολίτην Κιέβου, ημείς όμως νομίζομεν ότι δεν υπήρχεν ανάγκη, αλλά φιλοκτημοσύνη. Άνευ δε ανάγκης διατί να μεταίρωνται τα όρια των πατέρων; Τίς δύναται τούτο να συγχωρήση; Πράξαντες τούτο, άνευ ουδεμίας ανάγκης, αλλά προς ικανοποίησιν μόνον της υμετέρας φιλοδοξίας αντί αγαθού προξενείτε κακόν και εαυτοίς και τη Εκκλησία». 
Και σημειώνει με έμφαση, αλλά και προφητικά ο Ιεροσολύμων Δοσίθεος προς τον Μόσχας: «Κατά τους ορισμούς των πατέρων αι επαρχίαι δέον να μένωσιν απρόσβλητοι εν τοις εαυτών ορίοις, δια τούτο ουδείς επίσκοπος δικαιούται να ζητή εξουσίαν εν ξένη επαρχία, αλλ’ υμείς ζητείτε να καταλάβητε ξένην επαρχίαν. Ουδαμώς δύνασθε να δικαιολογήσητε την πράξιν ταύτην, αλλά μόνον όνειδος παρά των ανθρώπων και αμαρτία παρά του Θεού θα πέση επί του υμετέρου ονόματος». 
Σήμερα η Μόσχα επιχειρεί να καταλάβει ολόκληρη την δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας! Και, φυσικά, δεν εννοεί ότι μπορεί να χάσει την εκκλησιαστική κυριαρχία της στην Ουκρανία, παρά την βάναυση ρωσική εισβολή. 
Για ποιο «πρωτείο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου τολμά και μιλάει σήμερα η Μόσχα όταν: 
Δεν προσήλθε στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Ορθοδοξίας το 2016, μόνο και μόνο επειδή προήδρευε, κατά την τάξιν, ο Οικουμενικός Πατριάρχης και βέβαια προσπάθησε με κάθε τρόπο να την τορπιλίσει. 
Έχει διακόψει από το 2018 την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχου. 
Έχει εξαπολύσει ανελέητη επίθεση εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου, αμφισβητώντας όσο μπορεί τα κανονικά του προνόμια, και βάλλοντας κατά του προσώπου του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου, προσπαθώντας να τον μειώσει στα μάτια των Ορθοδόξων και όχι μόνο. 
Το Πατριαρχείο Μόσχας αναπτύσσοντας μια ρητορική εναντίον του «πρωτείου τιμής» του Οικουμενικού Πατριαρχείου, προσπαθεί να εδραιώσει την δική του θέση στην Ορθοδοξία, που όσο να ‘ναι κλονίζεται με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. 
Δεν είναι, όμως, τυχαίο ότι το κείμενο του κληρικού της Εκκλησίας της Ρωσίας Διονυσίου Σλιόνοφ, δημοσιεύεται παράλληλα με αντίστοιχο κείμενο του κληρικού της Εκκλησίας της Ελλάδος Αρχιμ. Αθανασίου, προηγουμένου του Μ. Μετεώρου, με τίτλο: Τα «πρεσβεία τιμής» και η έκπτωσή τους σε «πρωτείο εξουσίας». 
Οι εν Ελλάδι ρωσόφιλοι και αντιπατριαρχικοί γίνονται ευχαρίστως όργανα της «Αγίας Ρωσίας», στηρίζοντας αναφανδόν το «πρωτείο» της Μόσχας έναντι του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 
Για τον Διονύσιο Σλιόνοφ δεν υπάρχει ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, δεν υπάρχει εισβολή του Πατριαρχείου Μόσχας στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, δεν υπάρχει πόλεμος, δεν υπάρχουν νεκροί, δεν υπάρχει καταστροφή, παρά μόνο το «πρωτείο»! 
Αλλά πώς να μην έχει αυτή την λογική ο ρώσος Διονύσιος Σλιόνοφ, όταν γράφει ότι «η λεγόμενη αίρεση του εθνοφυλετισμού, καταδικάσθηκε από την τρίτη συνεδρία της Συνόδου Κωνσταντινουπόλεως στις 16 Σεπτεμβρίου 1872 σχεδόν με μονομερή πράξη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως». 
Εδώ είναι το κλειδί της ερμηνείας της στάσης της Ρωσικής Εκκλησίας. Δεν καταδικάζει τον εθνοφυλετισμό ως αίρεση, επομένως όλα επιτρέπονται! Και οι εισβολές και οι εισπηδήσεις και οι κάθε λογής αυθαιρεσίες αφού, σύμφωνα με τον Διονύσιο Σλιόνοφ «η πολεμική της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας κατά της θεωρίας του πρωτείου τιμής και εξουσίας και η μη αποδοχή αυτής της θεωρίας είναι δικαιολογημένες πλήρως και επιδιώκουν ανώτατους και ευγενείς σκοπούς: το αγαθό της ενότητας της οικουμενικής Ορθοδοξίας». 
Για τη «θεωρία του πολέμου» δεν έχει να μας πει κάτι ο κληρικός Διονύσιος Σλιόνοφ. Σωστά! Αφού ο πρόεδρος Πούτιν συγχαίρει την ημέρα του Πάσχα την Ρωσική Εκκλησία που τον στηρίζει στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία! 
Η Μόσχα έχει καταπατήσει κάθε έννοια θεολογίας και εκκλησιολογίας και «ελέγχει» εκκλησιολογικά το Οικουμενικό Πατριαρχείο (sic)! 
Την ίδια στιγμή που ελέγχει – βλέπε χειραγωγεί – τις Ορθόδοξες Εκκλησίες, ώστε να είναι προσδεδεμένες στο άρμα της. 
Τρανό παράδειγμα η ΜΗ τοποθέτηση των 10 Αυτοκεφάλων Εκκλησιών στην κατάσταση που διαμορφώνει η Μόσχα εισβάλλοντας στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. Ενημερώθηκαν επισήμως με Γράμμα του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας Θεοδώρου Β’ και διαβάσαμε ότι στις κατά τόπους Συνόδους «ανεγνώσθη» η συγκεκριμένη επιστολή. Καμία αντίδραση! Και μετά τολμά να μιλάει η Μόσχα για «πρωτείο εξουσίας» του Οικουμενικού Πατριαρχείου και για «εκκλησιολογία». Αυτή η εξουσιομανής και εισβολέας πάση τη κτίσει. 
Το «πρωτείο» του Οικουμενικού Πατριαρχείου είναι το πρόσχημα, είναι η πρόφαση, είναι το προκάλυμμα για τον αιμοσταγή Μόσχας Κύριλλο. 
Πλησιάζει, όμως, ο καιρός που θα δικαστεί για τα εγκλήματα του, φανερά και αφανή, και τότε καμιά «θεωρία» εναντίον του Οικουμενικού Θρόνου δεν θα μπορεί να τον σώσει…

By Panagiotis Ant. Andriopoulos 
The clergyman of the Church of Russia Dionysios Slionov, professor of the holy monastery of St. Andrew the Soldier, professor of the Moscow Theological Academy and director of the Department of Postgraduate Studies of the Moscow Theological Academy, recently published a text entitled: “Criticism of the theory of primacy of honor and authority from the point of view of Orthodox Ecclesiology”. 
This text is not just any text. It is a text of programmatic principles of the Russian Church on the question of the “primary honor” of the Ecumenical Patriarchate. That is why it is published on the official website of the Department of External Church Relations of the Moscow Patriarchate. 
Since its editor considers me a “follower” of the “prototype” of the Ecumenical Patriarchate, I am forced to respond – aptly – to his argumentation, mainly regarding the Lantern Light, which I manage and to which the Russian clergyman refers eloquently. 
The person in question writes: “The Patriarchate of Constantinople and its followers throughout the discussion that is being held, did not make any real move, statement or retreat and did not show any practical repentance with the aim of normalizing the situation. This is proven not only by the scientific and pseudo-scientific publications, which are circulated on their side, but also by a huge range of journalistic positions, expressed at all levels by both leading figures and journalists, ideologues of the primacy theory honor and authority, including the director of the website “Fos Fanariou” P.A. Andriopoulou, who very aggressively promotes the first or second thoughts”. 
And the cleric Dionysios Slionov notes in his relevant reference: “Cf. one of the last publications of P. Andriopoulos, where he shows the euktaia about the Ecumenical Patriarch as the head of the Church as a real teaching (Panagioti Ant. Andriopoulos Ecumenical Patriarch the head of the Orthodox // https://fosfanariou.gr/index.php/ 2023/01/26/fos-fanariou-ston-ethniko-kirika-amerikis/ (26 January 2023)’. 
The Russian cleric considers that I “extremely aggressively” promote the “primary” positions of the Ecumenical Patriarchate. But my text, to which he refers, refers to very specific positions on the subject and not to personal assessments. Here’s what I wrote: 
“In his recent interview, in the great expatriate newspaper “National Herald” of America, the Patriarch of Alexandria and All Africa Theodore II answered the question of Th. Kalmoukos if “the time is ripe for the Ecumenical Patriarch to call a Synod of Primates”, as follows: 
“It is a personal decision of the Ecumenical Patriarch, as the head of the Orthodox, whenever he decides, he will do so because God has given him wisdom.” 
Of course the Head, Domitor of the Church is theologically Christ, but the head of Orthodoxy under heaven – as the head – is, canonically, the Ecumenical Patriarch, and this does not diminish anyone.
Reverend has also said it clearly. Metropolitan of Sparta, Mr. Efstathios: “We generally recognize the Head of our Church to be our Christ. But on Earth he is the Ecumenical Patriarch.” 
I suddenly remembered a recent report of the Archsecretariat of the Church of Albania in a text by the Archsecretary of the Holy and Holy Synod of the Ecumenical Patriarchate Grigori Fragakis. 
There, in conclusion, it is noted: 
“Finally, the Volume of Ukraine states the following: 
“We declare to the above that the Autocephalous Church in Ukraine has as its head the Holy Apostolic Patriarchal Throne, as well as the other Patriarchs and Primates”. A similar reference does not exist in the Volume of the Autocephalus of the Orthodox Church of Albania. 
I don’t think it escapes Mack’s attention. of Albania Mr. Anastasiou that in the Synodical Chrysovoullos or Volume, on the Patriarchal value of the Church of Russia, which bears the signatures of Jeremiah of Constantinople, Joachim of Antioch, Sophronius of Jerusalem and eighty-one Metropolitans, Archbishops and Bishops (May 1590, Cal. Del. Volume III, p. 25), it is written verbatim: ‘and as head and principle he has the Apostolic Throne of the city of Constantine like the other Patriarchs’”.
Therefore, not the volume of the Autocephaly of Ukraine, but of Russia itself, as early as 1590, recognizes the Ecumenical Patriarchate as “head” and “principle”. 
The Patriarch of the Second Throne, ambassador of the Patriarchate of the East, Theodore of Alexandria, has no difficulty in admitting this age-old truth, as, unfortunately, Anastasios of Albania. 
In today’s, Tuesday, January 10, 2023, meeting of the Holy and Sacred Synod of the Ecumenical Patriarchate, as stated in the relevant communiqué, “the Holy Body was informed with unity of heart and sorrow through the Letters of Mak. Patriarch of Alexandria and all Africa, Mr. Theodore, announced canonical decisions of his Church regarding the entry of the Church of Russia into its jurisdiction, let it be accepted, supports this Palaifate Patriarchate in its just struggle in favor of the normal order”. 
The head, the Apostolic and Patriarchal Ecumenical Throne, stands unequivocally in favor of the Patriarchate of Alexandria, which is affected by the irregular invasion of the Moscow Patriarchate into its jurisdiction. 
The head, as having the primary, takes a position, clear and unequivocal. No aristologies, no wishful thinking, no cheap speeches about unity, but a position in favor of the wronged against the ruthless invader. 
May the rest of the Orthodox Churches also take on “armor of light”, i.e. their responsibility and accompany the leading head”. 
Of course the clergyman of the Church of Russia Dionysios Slionov wants to argue against the “primary honor” of the Ecumenical Patriarchate, but in reality he is lashing out in favor of the “primary” of Moscow. 
In fact, he cites the Patriarch of Jerusalem Dositheos as a source, writing verbatim: “Let us turn to the “History of the Patriarchs in Jerusalem” by Dositheos Notaras. We must say that this hierarch of the end of the 17th – beginning of the 18th century, who was at the origins of the Slavo-Greno-Latin Academy, very friendly towards the Russian Orthodox Church, is that theologian, who among all the other fathers, both ancient, as well as the most modern, he taught and supported the synodical polity of the Church. In no other author do we find so many arguments in favor of synodality as in the Patriarch Dositheos. Dositheus in particular fought not only the primacy of Rome, but also the absolutist power of Constantinople, which existed to an impermissible degree even at that time, which is why he neither more nor less characterized the followers of this kind of absolutist power as “new heretics” . 
So, we remind the Russian clergy of a letter written more than 300 years ago by the Patriarch of Jerusalem Dositheos to the then Patriarch of Moscow Joachim, who convinced the then newly elected Kievan Gideon to accept being ordained by him in Moscow and not by the Ecumenical Patriarch as always. 
This act of Joachim of Moscow had caused huge reactions in Kiev and despite the pressures the ordination was not accepted. Then a pressure mechanism was activated on the Ecumenical Patriarch Dionysios IV in order to change his mind, which was finally done. 
“Perhaps you wish that we also make Jerusalem a bishopric and worship at your feet… Is it a small thing that the Metropolis of Moscow was promoted to a Patriarchate and you were elected by a Synod and considered Patriarch by all? …But you also wished for a foreign province! You would be able to remain a commissioner of the Patriarch of Constantinople in relation to the Metropolitan of Kiev. You say that it was a necessity and you praised the Metropolitan of Kiev, but we think that there was no necessity, but hospitality. Without need, why divide the boundaries of the fathers? Can this be forgiven? By doing this, without any need, but only to satisfy your excessive ambition, instead of good, you bring harm to yourselves and to the Church”. 
And he notes emphatically, but also prophetically, Dositheos of Jerusalem to Moscow: “According to the definitions of the fathers, the provinces must remain inviolable within their own borders, for this reason no bishop has the right to ask for authority in a foreign province, but you ask to understand foreign province. You may be able to justify this act, but only a disgrace to men and a sin to God will fall upon the following name”. 
Today Moscow is attempting to seize the entire jurisdiction of the Patriarchate of Alexandria! And, of course, she does not mean that she can lose her ecclesiastical rule in Ukraine, despite the brutal Russian invasion. 
What “priority” of the Ecumenical Patriarchate is Moscow daring to talk about today when:
He did not attend the Holy and Great Synod of Orthodoxy in 2016, only because the Ecumenical Patriarch was presiding, according to the class, and of course he tried in every way to torpedo it. 
It has stopped commemorating the Ecumenical Patriarch since 2018. 
He has launched a merciless attack against the Ecumenical Patriarchate, questioning as much as he can its canonical prerogatives, and attacking the face of Ecumenical Patriarch Bartholomew, trying to diminish him in the eyes of the Orthodox and beyond. 
The Moscow Patriarchate, by developing a rhetoric against the “first honor” of the Ecumenical Patriarchate, is trying to consolidate its own position in Orthodoxy, which is being shaken by the Russian invasion of Ukraine. 
However, it is no coincidence that the text of the cleric of the Church of Russia Dionysios Slionov is published alongside a corresponding text of the cleric of the Church of Greece Archim. Athanasios, predecessor of M. Meteoros, with the title: The “embassies of honor” and their reduction to a “principle of power”. 
The Russophiles and anti-patriarchs in Greece happily become instruments of “Holy Russia”, openly supporting the “primacy” of Moscow over the Ecumenical Patriarchate. 
For Dionysius Slionov there is no Russian invasion of Ukraine, no invasion of the Moscow Patriarchate into the canonical jurisdiction of the Patriarchate of Alexandria, no war, no dead, no destruction, only the “prime”! 
But how could the Russian Dionysios Slionov not have this logic, when he writes that “the so-called heresy of ethno-tribalism was condemned by the third session of the Synod of Constantinople on September 16, 1872 almost by a unilateral act of the Patriarchate of Constantinople”. 
Here is the key to the interpretation of the attitude of the Russian Church. It does not condemn ethno-tribalism as a heresy, so everything is allowed! And the invasions and incursions and all kinds of arbitrariness since, according to Dionysios Slionov “the polemic of the Russian Orthodox Church against the theory of the primacy of honor and power and the non-acceptance of this theory are fully justified and pursue high and noble purposes: the good of the unity of ecumenical Orthodoxy”. 
The cleric Dionysios Slionov has nothing to say about the “theory of war”. Correctly! After President Putin congratulates the Russian Church on Easter Day for supporting him in the Russian invasion of Ukraine! 
Moscow has trampled over every concept of theology and ecclesiology and ecclesiologically “controls” the Ecumenical Patriarchate (sic)! 
At the same time that it controls – see it manipulates – the Orthodox Churches, so that they are tied to its chariot. 
A great example is the NOT placing the 9 Autocephalous Churches in the situation that Moscow is creating by invading the normal jurisdiction of the Patriarchate of Alexandria and all Africa. They were officially informed by a Letter from the Pope and Patriarch of Alexandria Theodore II and we read that the specific letter was “read” at the local Synods. No reaction! And then Moscow dares to talk about the “prime authority” of the Ecumenical Patriarchate and about “ecclesiology”. This domineering and invading woman will do everything she can. 
The “principle” of the Ecumenical Patriarchate is the pretense, it is the pretext, it is the cover for the Moscow bloodthirsty Cyril. 
However, the time is approaching when he will be tried for his crimes, overt and unseen, and then no “theory” against the Universal Throne will be able to save him…

3/29/2023

ΝΑ ΕΚΔΟΘΕΙ ΕΝΤΑΛΜΑ ΣΥΛΛΗΨΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΜΟΣΧΑΣ ΚΥΡΙΛΛΟ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Είναι γνωστό πως στην Λιθουανία υπάρχει από παλιά αντιρωσικό μένος, όπως και σε άλλα κράτη (π.χ. Πολωνία), το οποίο έχει ενταθεί μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. 
Η πρόσφατη πρωτοβουλία της Κυβέρνησης της Λιθουανίας να προσκαλέσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο να επισκεφθεί τη χώρα, κινείται, προφανώς, στην γραμμή της πλήρους ανεξαρτητοποίησης της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Λιθουανίας από το Πατριαρχείο Μόσχας.
Θυμίζουμε εδώ, ότι από τον Ιούλιο του 2022 η Λιθουανία απαγόρευσε στον Πατριάρχη Μόσχας Κύριλλο την είσοδο στη χώρα, λόγω της υποστήριξής του στη Ρωσία για την συνεχιζόμενη εισβολή της στην Ουκρανία. 
Ο Πατριάρχης Κύριλλος, σύμφωνα με το Υπουργείο Εξωτερικών της Λιθουανίας, αρνείται εσκεμμένα την εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της Ουκρανίας και συστηματικά δικαιολογεί και υποστηρίζει τις επιθετικές ενέργειες της Ρωσίας, οι οποίες παραβιάζουν κατάφωρα τους κανόνες και τις αρχές του διεθνούς δικαίου. 
«Ο Πατριάρχης Κύριλλος, στενός συνεργάτης του Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι ένας από τους πιο ενεργούς υποστηρικτές του πολέμου κατά της Ουκρανίας, καθώς έχει επανειλημμένα μιλήσει δημοσίως θετικά για τη συνεχιζόμενη ρωσική επιθετικότητα», ανέφερε τότε σε ανακοίνωσή του το Υπουργείο, όπου υπογραμμιζόταν, επίσης, ότι ο Πατριάρχης Κύριλλος στα ρωσικά προπαγανδιστικά μέσα υιοθετεί τη ρητορική της Μόσχας περί «κάθαρσης από ναζιστές» στην Ουκρανία. 
Έτσι, με τα μέχρι τώρα ισχύοντα, ο Πατριάρχης Μόσχας δεν θα μπορεί να επισκεφθεί τη Λιθουανία μέχρι τις 23 Ιουνίου 2027. 
Κάποιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν θέσει ζήτημα να επιβληθούν κυρώσεις και να κηρυχθεί ο Μόσχας Κύριλλος ανεπιθύμητο πρόσωπο για όλη την Ευρώπη. Λόγω αντίδρασης της Ουγγαρίας, κυρίως, αυτό δεν κατέστη δυνατό, αλλά μονομερώς αρκετές χώρες έκλεισαν την πόρτα στον προκαθήμενο της Εκκλησίας της Ρωσίας. 
Όμως, έχουμε πλέον εξελίξεις που συμπαρασύρουν στην απομόνωση τον Πατριάρχη Μόσχας. 
Το γεγονός ότι το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) εξέδωσε ένταλμα σύλληψης κατά του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, κατηγορώντας τον ότι είναι υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου που έχουν διαπραχθεί στην Ουκρανία, αγγίζει αναπόφευκτα τον Κύριλλο. 
Εφόσον τα 123 κράτη μέλη που συμμετέχουν στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο έχουν τυπικά την υποχρέωση να συλλάβουν τον Πούτιν αν εκείνος βρεθεί στην επικράτεια τους, πώς θα μπορούσε να ταξιδέψει με άνεση ο Μόσχας Κύριλλος σε κάποια από αυτά τα 123 κράτη; Τυπικά ίσως δεν έχει κώλυμα, αλλά πρακτικά είναι μάλλον αδύνατον. 
Ο Δρ Paul L. Gavrilyuk, πρόεδρος και ιδρυτής της ΜΚΟ Rebuild Ukraine (Ανοικοδόμηση της Ουκρανίας) και της Διεθνούς Ορθόδοξης Θεολογικής Ένωσης (IOTA), έγραψε απερίφραστα: 
«Αν ο Πούτιν ζήσει αρκετά για να κληθεί στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης, θα πρέπει να τον ακολουθήσει στη δίκη και ο «υπουργός προπαγάνδας» του, ο Γκουντιάεβ. Η ηθική, πολιτική, οικονομική και πνευματική ήττα της Ρωσίας σε αυτόν τον πόλεμο θα ολοκληρωθεί μόνο όταν και τα δύο κεφάλια του ρωσικού δικέφαλου αετού κλειστούν στη φυλακή για το υπόλοιπο της ζωής τους». 
Η μακρά διάρκεια του πολέμου επιβαρύνει σίγουρα την θέση του Μόσχας Κυρίλλου, για τον οποίο η απόλυτη στήριξη στον Πούτιν είναι μονόδρομος ή καλύτερα όρος επιβίωσης στο εσωτερικό της Ρωσίας. 
Όμως, η βάναυση εισβολή της Ρωσικής Εκκλησίας στην δικαιοδοσία του παλαιφάτου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής (ως αντίποινα για την αναγνώριση της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας), είναι κάτι που επηρεάζει ήδη αναπόφευκτα τις διορθόδοξες σχέσεις, κι ας μην έχουν τοποθετηθεί ξεκάθαρα όλες οι Εκκλησίες. Ποια Εκκλησία θα υποδεχθεί τον Μόσχας Κύριλλο χωρίς …δεύτερες σκέψεις, όταν έχει συσχηματισθεί με το φονικό καθεστώς του Πούτιν και έχει καταπατήσει κάθε έννοια κανονικότητας, εκκλησιολογίας και φιλαδελφίας σε σχέση με το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας; 
Και μη ξεχνάμε την συνεχιζόμενη διακοπή κοινωνίας με τέσσερις Εκκλησίες (Οικουμενικό Πατριαρχείο, Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, Εκκλησία της Κύπρου και Εκκλησία της Ελλάδος). 
Ο Μόσχας Κύριλλος είναι υπόδικος πλέον για πολλά. Δεν είμαστε μακριά από το να εκδοθεί διεθνές ένταλμα σύλληψης και γι’ αυτόν. Είναι θέμα απλής κατανόησης της πραγματικότητας.

3/25/2023

Λιουντμίλα Φιλιππόβιτς: Φανάρι, Αυτοκέφαλη Εκκλησία ή “βαλίτσα, σταθμό, Ρωσία”


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Τα συμπεράσματα της διυπηρεσιακής επιτροπής, της Κυβέρνησης της Ουκρανίας, η οποία ήλεγξε τους όρους συμμόρφωσης με τη συμφωνία μεταξύ του Εθνικού μουσείου «Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου» και της UOC (Ρωσοκίνητης Εκκλησία Ουκρανίας), δεν υπόκεινται σε δημοσίευση, αναφέρει το ВВС επικαλούμενο το υπουργείο Πολιτισμού. 
Τα συμπεράσματα της εξέτασης, σύμφωνα με στελέχη του Υπουργείου Πολιτισμού, προορίζονται αποκλειστικά για επίσημη χρήση. 
Και τι μας λέει η ρωσοκίνητη εκκλησιαστική παρουσία στην Ουκρανία; 
«Προφανώς, μια τέτοια συνωμοσία ενεργειών από εκπροσώπους ενός κρατικού φορέα δεν μπορεί παρά να μαρτυρήσει τον κατασταλτικό στόχο της ιστορίας με τη μονομερή καταγγελία αυτής της συμφωνίας, η οποία δεν έχει στόχο να φροντίσει τη διατήρηση των ιστορικών μνημείων, αλλά να κάνει ανοιχτές διακρίσεις κατά των πολιτών της Ουκρανίας για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις». 
Και ο αιμοσταγής Πατριάρχης Μόσχας Κύριλλος, ο οποίος ευλογεί την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την γενοκτονία του Ουκρανικού λαού, καλεί την διεθνή κοινότητα «να υψώσει τη φωνή της για την υπεράσπιση της UOC λόγω της εντατικοποίησης των διώξεων των πιστών» (sic). 
Μιλάει για «δίωξη πιστών» αυτός που όχι απλώς ευλογεί, αλλά δικαιολογεί το αιματοκύλισμα ενός ολόκληρου λαού και την καταστροφή μιας χώρας. Παρεμβαίνει, δηλαδή, υπέρ των ρωσόφιλων πιστών του, γιατί μόνο αυτούς θεωρεί «πιστούς». 
Ακόμα και μητροπολίτης Παύλος, Ηγούμενος της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου, δήλωσε ότι η UOC δεν συμφωνεί με τη θέση στον πόλεμο, την οποία πήρε ο προκαθήμενος της Ρωσικής Εκκλησίας. «Αν είναι Πατριάρχης για όλους, τότε έπρεπε να βρει άλλα λόγια, λόγια υποστήριξης για τους Ουκρανούς στρατιώτες, για τον ουκρανικό λαό», είπε ο μητροπολίτης Παύλος. 
Όμως, το θέμα αυτή τη στιγμή είναι η Λαύρα του Κιέβου. 
«Έρχονται κάποιοι εκπρόσωποι των αρχών σε μένα και μου λένε: "Ενωθείτε με τον Επιφάνιο". Τι να πω; Με ποιον θα ενωθούμε; Ας λάβει πρώτα ο Ντουμένκο νόμιμη χειροτονία», είπε ο μητροπολίτης Παύλος. 
Άρα, η πιο «επίσημη» δικαιολογία των ρωσοκίνητων Ουκρανών είναι ότι ο Κιέβου Επιφάνιος δεν έχει «κανονική» χειροτονία. Ένα θέμα που έχει λυθεί από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και που είναι αστείο πια να το επικαλούνται όταν ο πόλεμος μαίνεται. 
Τη λύση – και μάλιστα τριπλή! - τη δίνει Λιουντμίλα Φιλιππόβιτς, μέλος της Επιτροπής της Κρατικής Εθνικής Πολιτικής για την ΟΕΟ, η οποία δήλωσε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι «η αδελφότητα της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου μπορεί να παραμείνει στο μοναστήρι, αν ενταχθεί στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας ή αν ζητήσει σταυροπήγιο από το Φανάρι. Σε αντίθετη περίπτωση θα πρέπει να ακολουθήσουν το σύνθημα “βαλίτσα, σταθμό, Ρωσία”». 
«Οι προτάσεις έχουν ήδη γίνει. Υπάρχει και η επιλογή να εκλέξουν τον καθηγούμενό τους και να ζητήσουν σταυροπήγιο από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, αν τόσο πολύ δεν επιθυμούν να ενταχθούν στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας. Και σε όσους δεν αρέσει ούτε η μια επιλογή ούτε η άλλη, έχουμε ωραίο σύνθημα: "βαλίτσα, σταθμό, Ρωσία"», τόνισε η θρησκειολόγος. Απευθυνόμενη, μάλιστα, σε όσους έμειναν πιστοί στην ρωσοκίνητη Ουκρανική Εκκλησία ξεκαθάρισε: «Δε σας κρατάει κανείς στην Ουκρανία». 
Ας θυμηθούν οι φιλορώσοι κληρικοί και λαϊκοί της Ουκρανίας ότι το 2019 ψήφισαν Ζελένσκι, προκειμένου να τιμωρήσουν τον Ποροσένκο επειδή πέτυχε την Αυτοκεφαλία. 
"Μπορείτε να υπολογίζετε στην άνευ όρων υποστήριξη της Εκκλησίας μας", ανέφερε σε συγχαρητήριο μήνυμά του ο ρωσόφιλος μητροπολίτης Ονούφριος προς τον νεοεκλεγέντα, τότε, Πρόεδρο της Ουκρανίας Βλαντιμίρ Ζελένσκι. Τώρα ο Ονούφριος κατηγορεί τον Ζελένσκι ότι τον διώκει. Μα αυτός που ευθύνεται για την κατάστασή του είναι ο Πούτιν και ο Μόσχας Κύριλλος, όχι ο Ζελένσκι. 
Όταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος τον καλούσε στην Ενωτική Σύνοδο του Δεκεμβρίου του 2018, ο Ονούφριος επέλεξε τη Μόσχα και όχι την Ουκρανία. Τώρα, η Ουκρανία τον στέλνει στην Μόσχα που τόσο υποστήριξε, αλλά δεν μπορεί πια να τον σώσει. 
Ο Ονούφριος, όπως και η ρωσοκίνητη Εκκλησία του, έχουν πλέον ημερομηνία λήξης στην Ουκρανία.
Αν θέλουν να παραμείνουν θα πρέπει να ενταχθούν άνευ όρων στην Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Ουκρανίας υπό τον Κιέβου Επιφάνιο. Η «πεφωτισμένη δεσποτεία» τους τελείωσε.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΜΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Από την Αρχιγραμματεία της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Αλβανίας εκδόθηκε ανακοίνωση (11 Μαρτίου 2023), στην οποία, μεταξύ άλλων σημειώνεται: 
«Με αφορμή πρόσφατα δημοσιεύματα στο διαδίκτυο, η Εκκλησία της Αλβανίας διευκρινίζει ότι δεν πρόκειται να παρασυρθεί στη μέθοδο των αντεγκλήσεων, αναιρέσεων, προσβολών, ανακριβειών και μομφών, όπως επιχειρείται από αναρμοδίους λαϊκούς σε διαδικτυακούς τόπους. Η κατ’ Αλβανίαν Ορθόδοξος Εκκλησία, λοιπόν, δηλώνει προς πάσαν κατεύθυνσιν ότι δεν είναι διατεθειμένη να διαλαλεί στο διαδίκτυο και γενικά στα μέσα μαζικής ενημερώσεως τις απόψεις και τις κρίσεις της, σχετικά με τη στάση και τη συμπεριφορά άλλων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και των Προκαθημένων τους».
Τολμώ να πω ότι η ανακοίνωση της Εκκλησίας της Αλβανίας «φωτογραφίζει» την ελαχιστότητά μου, καθώς εκδόθηκε μετά το πρόσφατο κείμενό μου «Η Εκκλησία της Αλβανίας αποδέχεται τις αποφάσεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας;» και δεν έχω δει άλλο κείμενο από «αναρμόδιο λαϊκό» για το θέμα.
Εν πρώτοις θέλω να ξεκαθαρίσω ότι το κείμενό μου ούτε προσβάλλει ούτε περιέχει ανακρίβειες και μομφές. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς, άλλωστε, αφού το μεγαλύτερο μέρος του κειμένου μου αναπαράγει πιστά τις θέσεις της Εκκλησίας της Αλβανίας και του προκαθημένου της. Τα συμπεράσματα εξάγονται αβίαστα, δεν είναι αυθαίρετα. 
Λυπούμαι διότι η Εκκλησία της Αλβανίας καταφεύγει για μια ακόμη φορά στην αοριστία και την γενικολογία και αποφεύγει να πει τα πράγματα με το όνομα τους. 
Αναφέρεται στο ανακοινωθέν: «Τα επώδυνα εκκλησιαστικά προβλήματα που έχουν ανακύψει τα τελευταία χρόνια και προσφάτως στην Αφρική, με συνέπεια τις σαφείς ρωγμές στις σχέσεις των τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών και τη διάχυτη ανησυχία των 0ρθοδόξων πιστών, δεν λύνονται με τη μέθοδο των αλυσιδωτών αντιποίνων από συγκεκριμένες Εκκλησίες και με τη συλλογή συναινέσεων από τις υπόλοιπες δια των μέσων μαζικής ενημερώσεως». 
Η παραπάνω παράγραφος είναι ο ορισμός της ασάφειας! Το μόνο σαφές είναι οι «σαφείς ρωγμές στις σχέσεις των Εκκλησιών». Καμία καταδίκη της θλιβερής στάσης του Πατριαρχείου Μόσχας απέναντι στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. 
Καμία καταδίκη του ρωσικού μορφώματος «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής». Καμία αποδοχή των αποφάσεων του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας σε σχέση με τον καθηρημένο πρ. Κλιν Λεωνίδα. 
Αντ’ αυτών η απόφανση ότι τα προβλήματα «δεν λύνονται με τη μέθοδο των αλυσιδωτών αντιποίνων από συγκεκριμένες Εκκλησίες». 
Είναι θλιβερό να μιλάει τώρα η Εκκλησία της Αλβανίας για «αντίποινα», δηλ. μετά τις κανονικές αποφάσεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, και όχι όταν η Μόσχα πρώτη εκείνη ξεκίνησε τον χορό των αντιποίνων. Δεν ακούσαμε μία λέξη από την Εκκλησία της Αλβανίας όχι μόνο για την διακοπή μνημόνευσης Προκαθημένων από την Ρωσική Εκκλησία, αλλά και για την λίστα της ντροπής που κατήρτισε το Πατριαρχείο Μόσχας και περιλαμβάνει ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος τους οποίους έθεσε σε ακοινωνησία επειδή συλλειτούργησαν με ιεράρχες της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Ουκρανίας. 
Ένας «αναρμόδιος λαϊκός», όπως είναι η ελαχιστότης μου, σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να «παρασύρει» την Εκκλησία της Αλβανίας σε «οδούς σκολιάς». Μπορεί, όμως, να καταγράψει με σαφήνεια την δική της …ασαφή διαδρομή στο ουκρανικό ζήτημα. 
Διαβάζουμε στο πρόσφατο ανακοινωθέν: «Καθώς εντείνεται η πρωτοφανής συμφορά της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία και η ανείπωτη οδύνη των Ορθοδόξων πιστών κορυφώνεται, επιβάλλεται το ταχύτερον δυνατόν πανορθοδόξος αντιμετώπισις». 
Το ερώτημα τίθεται αυτόματα: Ποια είναι «η πρωτοφανής συμφορά της Ορθοδοξίας στην Ουκρανία»;
Για μένα, τον «αναρμόδιο λαϊκό», η πρωτοφανής συμφορά είναι η ρωσική εισβολή και η απόλυτη στήριξη της από την Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία διατυπώνει μια «θεολογία του πολέμου». 
Αυτή η συμφορά, σωστά ισχυρίζεται η Εκκλησία της Αλβανίας, θέλει «πανορθόδοξη αντιμετώπιση», δηλαδή ρητή και κατηγορηματική καταδίκη της θεωρίας του «ρωσικού κόσμου» και της «θεολογίας του πολέμου». Κι ακόμα απόλυτη καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην κανονική δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής. 
Κατά την Ειρηνική Επίσκεψη του Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ. Θεοδώρου Β’ στην Εκκλησία της Αλβανίας (31 Οκτωβρίου – 5 Νοεμβρίου 2009), ακούσαμε τον Προκαθήμενο του Δευτερόθρονου Πρεσβυγενούς Πατριαρχείου να λέει προς τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο: 
«Δεσμοί ἰδιαίτεροι καί ἄρρηκτοι, ὅλως ἐκκλησιαστικοί στά ὅρια τῆς κανονικῆς ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί ἀλληλεγγύης, συνδέουν πάντοτε τήν Πρεσβυγενή Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας, τό Δευτεροθρόνο Πατριαρχεῖο μέ τήν Ἁγιωτάτη Ἀδελφή Ἐκκλησία τῆς Ἀλβανίας. Δεσμοί ἰδιαίτεροι ἀφοῦ Σεῖς, διακονήσατε ἐπί πολλά χρόνια τήν Ἐκκλησία τῆς Ἀλεξανδρείας. Ζήσατε στήν μακρινή Κένυα μέσα στίς ἱεραποστολές τῆς ἐξωτικῆς αὐτῆς χώρας ἀλλά καί σέ ἄλλες δύσβατες καί πολύ δύσκολες περιοχές. Ὅμως, ἀπό τήν θέση αὐτή, ἐπιθυμοῦμε νά σᾶς εὐχαριστήσουμε δεόντως καί ἐγκαρδίως γιά τήν ἀμέριστη καί συνεχιζόμενη στήριξη καί πολύπλευρη συμπαράστασή σας πρός τό ἔργο τῆς Ἱεραποστολῆς. Ναί Μακαριώτατε, βοηθᾶτε καί ἐνισχύετε τήν Ἱεραποστολή μέ κάθε τρόπο, μέ τήν προσωπικότητά σας, μέ τήν προσευχή σας, μέ τήν πλούσια συγγραφή σας, μέ κάθε τρόπο, τό γνωρίζουμε πολύ καλά αὐτό καί εἶναι ἡ ὥρα τῆς εὐχαριστίας καί τῆς εὐγνωμοσύνης τῆς Ἀλεξανδρινῆς Ἐκκλησίας». 
Και τώρα τι, Μακαριώτατε άγιε Αλβανίας; 
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω την απόλυτη στάση, που αποτελεί πλέον και παρακαταθήκη, του μακαριστού Πισιδίας Σωτηρίου: 
«Μετά και από αυτό το μέγα ατόπημα του Πατριαρχείου Μόσχας κατά του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, αλλά και μετά από τα όσα έκνομα και αντικανονικά έπραξε και πράττει στην Μητέρα και Τροφό του, δηλαδή προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως, και μάλιστα μέσα στην από αιώνων Έδρα Του στην Κωνσταντινούπολη, το πραξικόπημα κατά του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ήταν, για την λογική των Μοσχοβιτών απλά η «φυσική» συνέχεια των δρομολογουμένων από πολύ καιρό πριν παράνομων ενεργειών τους. Και τώρα να περιμένουμε να δούμε να συμβεί το ίδιο και στις Αυτοκέφαλες Εκκλησίες Κύπρου και Ελλάδος και όχι μόνον! 
Ας ξυπνήσουν, λοιπόν, όσοι εκουσίως ή ακουσίως, υποστηρίζουν τις αντικανονικές πράξεις του Πατριαρχείου Μόσχας και ας καταλάβουν τι κακό θα βρει την Ορθόδοξη Εκκλησία με την προτεσταντικής νοοτροπίας τακτική, να ιδρύουν όπου θέλουν ρωσικές σέκτες. Ας σκεφθούν όλοι οι υπεύθυνοι αυτής της τραγικής συμφοράς το μεγάλο κακό που θα γίνει στην ιερή υπόθεση του ευαγγελισμού των Αφρικανών Αδελφών μας και πόσο θα χαίρεται ο διάβολος. Μήπως ήρθε η ώρα να αποφανθεί συνοδικώς η Ορθόδοξη Εκκλησία επί του θέματος, όπως το έπραξε το 1872 καταδικάζοντας τον επάρατο εθνοφυλετισμό;» 
Λυπούμαι να πω – τελικά – ότι η Εκκλησία της Αλβανίας προσδέθηκε στο άρμα της Ρωσικής Εκκλησίας κι αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή. Κάθε άλλη απόπειρα προσέγγισης της στάσης της, είναι απλώς «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε».

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΛΒΑΝΙΑΣ ΑΠΟΔΕΧΕΤΑΙ ΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ;


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 
Η Εκκλησία της Ελλάδος κοινοποίησε, με σχετική εγκύκλιο, την απόφαση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας για την καθαίρεση του μητροπολίτου πρ. Κλιν Λεωνίδα, «Εξάρχου» του αντικανονικού μορφώματος που ονομάζεται από τους ρώσους «Πατριαρχική Εξαρχία Αφρικής» και δημιουργήθηκε ως αντίποινα για την απόφαση του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας να αναγνωρίσει την Αυτοκεφαλία της Εκκλησίας της Ουκρανίας, που παραχωρήθηκε κανονικώς από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. 
Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας δέχθηκε, έστω και προσωρινά (μέχρι οριστικής αποφάσεως), τις αποφάσεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας. 
Η Εκκλησία της Αλβανίας, της οποίας ο Προκαθήμενος αναδείχθηκε από την πλούσια ιεραποστολική του δράση στην Αφρική, εξακολουθεί να τηρεί σιγήν ιχθύος επί του θέματος. 
Είναι προφανές ότι για τον Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας Αναστάσιο ισχύει ακόμα το ανακοινωθέν του της 8ης Ιανουαρίου 2022, όπου έκανε λόγο για «Το ρήγμα από την Ουκρανία στην Αφρική». 
Εκείνο το ανακοινωθέν, μη το ξεχνάμε, ήταν «βούτυρο στο ψωμί» των Ρώσων, αφού οι ίδιοι οι Ρώσοι διατείνονται ανάλογους ισχυρισμούς. Ότι, δηλαδή, υπάρχει σχίσμα, ότι η Ουκρανία και η Αφρική είναι αιτία και αποτέλεσμα, ότι χρειάζεται Πανορθόδοξη Σύνοδος και τα τοιαύτα. Ενδεικτικό αυτής της εκτίμησης του ανακοινωθέντος του Αλβανίας Αναστασίου είναι ο σχετικός σχολιασμός από την ρωσοκίνητη Ένωση Ορθοδόξων Δημοσιογράφων. 
Σε εκείνο το ανακοινωθέν ο Αλβανίας Αναστάσιος έμοιαζε να έχει αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα ως αναπότρεπτη: «Στο εξής οι απλοί Αφρικανοί θα καλούνται να προσέλθουν στην Ορθοδοξία από δύο Ορθόδοξα Πατριαρχεία, χωρίς να έχουν μυστηριακή κοινωνία μεταξύ τους. Ο σκανδαλισμός και η εξασθένηση της ορθοδόξου μαρτυρίας από τη διχαστική αυτή δραστηριότητα είναι ολοφάνερη. Πρόκειται για οδυνηρή εξέλιξη». 
Το ερώτημα, όμως, είναι αμείλικτο: Ο Αλβανίας Αναστάσιος αποδέχεται την καθαίρεση του πρ. Κλιν Λεωνίδα, την οποία συνοδικώς αποφάσισε το Δευτερόθρονο Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας; 
Κι ακόμα: Ο Αναστάσιος της συμφιλίωσης και της καταλλαγής δεν στάθηκε μέχρι τώρα κριτικά στις εμπρηστικές δηλώσεις του Πατριαρχείου Μόσχας σχετικά με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Δεν μπορεί να δεχθεί κανείς ότι ο Αλβανίας Αναστάσιος δεν ακούει τον Μόσχας Κύριλλο όταν λέει, για παράδειγμα: «Πηγαίνετε γενναία να εκπληρώσετε το στρατιωτικό σας καθήκον. Και να θυμάστε ότι αν δώσεις τη ζωή σου για την πατρίδα σου, θα είσαι με τον Θεό στο βασίλειό του, τη δόξα και την αιώνια ζωή του» (κήρυγμα στο μοναστήρι Zachatyevsky στη Μόσχα). Δεν μπορεί να πιστέψει κανείς ότι ο Αλβανίας Αναστάσιος κλείνει τ’ αυτιά του σε μια τέτοια «θεολογία του πολέμου». 
Επίσης, δεν μπορεί να χωνέψει κανείς ότι ο Αλβανίας Αναστάσιος δέχεται ως τετελεσμένο ή ως «αναγκαίο κακό» την παράλληλη δικαιοδοσία στην Αφρική και τις ύβρεις της Ρωσικής Εκκλησίας εναντίον του Προκαθημένου του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και τις άθλιες αιτιάσεις των ρώσων για το ιεραποστολικό έργο της Εκκλησίας του Αγίου Μάρκου στην Αφρική. Η όλη στάση της ρωσικής Εκκλησίας απέναντι στην Αλεξάνδρεια δεν είναι απλώς μια «λογική αντιποίνων», αλλά μια εκθεμελίωση της ορθόδοξης εκκλησιολογίας και της πανορθοδόξου ενότητος. Ο Αλβανίας Αναστάσιος μας δίδαξε «ότι δεν είναι ορθό να δρουν μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ανατολικής Αφρικής ξεχωριστές «ιεραποστολικές» ομάδες ή πρόσωπα, από τη Φιλλανδία, την Ελλάδα, την Κύπρο, την Αμερική κ.λπ., αλλά όλοι – έστω και αν ενισχύονται οικονομικά από διάφορα κέντρα – οφείλουν να είναι ενταγμένοι στην αρμόδια Μητρόπολη του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας». 
Επίσης, πώς είναι δυνατόν ο Αλβανίας Αναστάσιος να ζητάει σύγκληση Πανορθοδόξου Συνόδου, όταν οι ρώσοι δεν μνημονεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ο οποίος πρέπει να συγκαλέσει και να προεδρεύσει της Συνόδου, αλλά και τους Προκαθημένους Αλεξανδρείας, Κύπρου και Ελλάδος; 
Σε ανακοινωθέν της Εκκλησίας της Αλβανίας (15 Νοεμβρίου 2022) υπογραμμίστηκε ότι: «Η Εκκλησία της Αλβανίας δεν υιοθέτησε ρωσική άποψη, αντιθέτως υπήρξε η πρώτη που επεσήμανε και κατεδίκασε τη χρήση του Ιερού Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας για την επιβολή των θέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας». 
Επομένως, τι θα μπορούσε να συζητηθεί τώρα σε μία Πανορθόδοξη Σύνοδο, με μία Ρωσία η οποία υποστηρίζει μετά μένους τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, εισβάλλει βάναυσα στην δικαιοδοσία του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρική και εργαλειοποιεί την ουσία της Εκκλησίας, δηλαδή το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας; 
Πάντως, ακόμα αναμένουμε με ενδιαφέρον την αντίδραση της Εκκλησίας της Αλβανίας στις πρόσφατες αποφάσεις του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, που αποτελούν ηχηρή απάντηση στις προκλήσεις και τις αντικανονικές ενέργειες της Μόσχας.

2/25/2023

ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ "ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ" ΣΤΑ ΡΩΣΙΚΑ ΚΑΙ ΒΟΥΛΓΑΡΙΚΑ


Το κείμενό μας Το Οικουμενικό Πατριαρχείο ΔΕΝ εξέδωσε Κοράνιο μεταφράστηκε στα ρωσικά και ενσωματώθηκε σε ρεπορτάζ φιλορωσικών sites εδώ και εδώ
Το κείμενό μας, που αποτελούσε μια στοιχειώδη απάντηση στο “Γραφείο επί των Αιρέσεων” της Μητροπόλεως Πειραιώς, ενσωματώθηκε σε ρεπορτάζ για το θέμα και έτσι – ευτυχώς – δεν καταγράφηκε μόνο η …ανίδεη τοποθέτηση του εν Πειραιεί “Γραφείου”. 
Автор: Елена Константинова 
В Элладской Церкви считают, что то, что глава Фанара подарил имаму Коран, вызвало «огорчение и скандал среди верующих, которые знают, что такое ислам на самом деле». Пирейская митрополия Элладской 
Православной Церкви опубликовала заявление, в котором раскритиковала поступок патриарха Варфоломея, подарившего Коран исламскому имаму. 
В митрополии считают, что ислам – «одна из самых варварских и нецивилизованных религий в истории, а также одна из самых кощунственных по отношению к христианству», а «серьезные богословские исследования доказывают, что ислам отвергает и яростно борется почти со всем доктринальным учением нашей Церкви». 
Эти исследования, пишут дальше в митрополии, показывают, что ислам включает в себя элементы учений из иудаизма, христианства, гностицизма, манихейства, зороастризма и т.д., структурированный в сочетании с языческими суевериями доисламского Аравийского полуострова, а христианские элементы ислама возникли из разрозненных еретических групп Аравийской пустыни, где нашли убежище многочисленные еретики, преследуемые Византийским государством. 
«13-вековая история этой религии − это непрекращающаяся борьба с христианством, которая залита реками крови миллионов христиан. Ужасны гонения и убийства тысяч новомучеников в мрачные годы османского рабства, которые подвергались страшным пыткам и проливали свою кровь за то, что отказались отречься от своей веры в истинного Триединого Бога и Его Слово во плоти». 
В митрополии также считают, что «приверженцы экуменизма» и объединения всех религий принимают Коран в качестве «священной книги» и дарят его «видным мусульманам». 
«Но недавно стало известно самое худшее. Предположительно “священные” Кораны, которые дарит Вселенский Патриарх Варфоломей, издаются Вселенским Патриархатом, Патриаршим центром в Швейцарии!» – заявили в Пиреях. 
В частности, 12 ноября 2022 года патриарх Варфоломей, «направляясь на Кипр на похороны покойного архиепископа Хризостома II, в Косе, встретился с мусульманским имамом, которому он подарил не копию Библии, как можно было бы ожидать, а копию Корана. Там выяснилось, что эта конкретная копия принадлежит изданию Вселенского патриархата». 
В Пирейской митрополии утверждают, что на видео встречи главы Фанара и имама Косы, «примерно на 11-й секунде видеозаписи имам в Косе объясняет журналисту, что патриарх Варфоломей подарил ему Коран, переведенный на греческий язык, и говорит, как он тронут».
«Сразу же после этого митрополит Анкары Иеремия объяснил, как была сделана версия именно этого Корана. Это издание было сделано в Женеве, в центре патриархата, где бывший там митрополит Дамаскин установил контакты с Иорданией и хорошее сотрудничество, и результатом этого сотрудничества стало издание Корана с греческим параллельным переводом, и я особенно счастлив, что патриарх подарил его сегодня имаму, чтобы тот хранил его в своей библиотеке». 
Естественно, говорят в Пиреях, «это событие вызвало сенсацию, большое огорчение и сильный скандал среди верующих Божьих людей, которые знают, что такое ислам на самом деле. Это также вызвало горечь и разочарование у всех нас, так как вселенский патриархат, который в прошлом был волнорезом злодеяний и обманов, публикует богохульную для нашей христианской веры книгу − Коран!». 
В митрополии подчеркнули, что Коран − это «книга, которая безжалостно оскорбляет принципы христианской веры и объявляет ужасные наказания для христиан, которые верят им!». 
В свою очередь, на профанариотском сайте «Fosfanariou» была предпринята попытка оправдать поступок патриарха Варфоломея. Главред сайта, посвященного исключительно Фанару, Панайотис Андриопулос заявил, что Фанар не издавал Коран на греческом языке. 
«Все мы знаем, те из нас, кто занимается этими вопросами, что Православный центр вселенского патриархата в Шамбези никогда не делал такой публикации. Список публикаций Православного центра размещен на сайте центра под заголовком “Публикации”, и такого названия (как Коран, − Ред.) не существует». 
Далее Андриопулос пишет, что «патриарх предложил имаму Коран на греческом языке, изданного в 1987 году благотворительным фондом Иоанниса Латциса». Однако далее он рассказал, что в 1999 году покойным митрополитом Швейцарским Константинопольского патриархата Дамаскиным был подписал «учредительный акт Фонда межрелигиозных и межкультурных исследований и диалога». 
По словам главреда «Fosfanariou» участие Дамаскина в работе этого Фонда «было исключительно личным, а не институциональным». В 2006 году этот фонд опубликовал третье издание книг трех монотеистических религий, а именно Ветхого Завета (на иврите), Нового Завета (на греческом языке) и Корана (на арабском языке). 
«В 2006 году епископом Швейцарии стал Иеремия Французский (2003-2018). Видимо, он говорил об этом издании в аэропорту города Кос, но это издание не имеет никакого отношения к публикациям Православного центра. Насколько нам известно, Православный центр никогда не участвовал в презентации, распространении или продвижении этого третьего издания». 
Вместе с тем, несмотря на неудачную попытку оправдать патриарха Варфоломея, главред «Fosfanariou» вынужден признать, что диалог с исламом для Фанара – «один из аспектов современного межрелигиозного диалога», и в этом смысле «патриарх Варфоломей является великим». 
«Потому что он продвигал и продвигает межхристианский и межрелигиозный диалог. И в этой практике активно участвует, по-своему, даже Русская Церковь», − подытожил Андриопулос.
Ранее СПЖ писал, что патриарх Варфоломей подарил главе парламента Болгарии Коран. 


Το κείμενο μας Ο “Σερβικός κόσμος” εναντίον του Οικουμενικού Πατριαρχείου ένεκεν Αρχιεπισκοπής Αχρίδος, μετφράστηκε στα βουλγαρικά και δημοσιεύθηκε σε βουλγαρικό ιστότοπο εκκλησιαστικού περιεχομένου εδώ. Το παραθέτουμε στη συνέχεια.


2/08/2023

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΒΟΛΟΚΟΛΑΜΣΚ ΑΝΤΩΝΙΟ


Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου
Ο έγκλειστος του Βολοκολάμσκ απαντά στον Βολοκολάμσκ Αντώνιο 
Προς τον μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Αντώνιο 
Σεβασμιώτατε, 
Διάβασα με προσοχή το φιρμάνι σας με τίτλο: «Σχόλιο της Υπηρεσίας Επικοινωνίας του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας επί της ομιλίας του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου σε συνέδριο για θέματα διεθνούς πολιτικής στις 9 Δεκεμβρίου 2022 στο Αμπού Ντάμπι». 
Δεν έχει τόσο νόημα να απαντήσει κανείς λέξη προς λέξη σε όσα καταλογίζετε στον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος «συκοφαντεί», κατά την γνώμη σας, την Ρωσική Εκκλησία, καθώς παρουσίασε μια «προκατειλημμένη, διαστρεβλωμένη ερμηνεία της ιστορίας τής καθ’ ημάς Εκκλησίας και των λαών, τους οποίους συνενώνει, αλλά και επιχείρησε υπαινιγμούς περί δήθεν παρεκκλίσεως της Ρωσικής Εκκλησίας από την ορθόδοξη διδασκαλία της πίστεως και τους ιερούς κανόνες». 
Για σας η «Αγία Ρωσία» είναι μόνο «Αγία». 
Όμως, οι σκοτεινές πτυχές της Εκκλησίας σας δεν είναι απλώς πολλές, αλλά είναι ενίοτε και τραγικές!
Αίφνης, θυμάμαι κάποια – άκρως ενδεικτικά – από τον βίο του Αγίου Μαξίμου του Γραικού, του οποίου η μνήμη, με το παλαιό ημερολόγιο που εσείς ακολουθείτε, συνέπεσε με την έκδοση του φιρμανίου σας. Αν θυμηθούμε, μάλιστα, ότι ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός πέρασε έξι χρόνια έγκλειστος στην Μονή του Οσίου Ιωσήφ στο Βολοκολάμσκ, μέσα σε συνθήκες σκληρής και απάνθρωπης σκλαβιάς, τότε η ταπεινή μου επιστολή προς εσάς αποκτά μια ιδιαίτερη σημειολογία. 
Διαβάζουμε, λοιπόν, στις ιστοσελίδες της Μονής Βατοπαιδίου και του Ινστιτούτου «Άγιος Μάξιμος ο Γραικός», τα ακόλουθα για την «Αγία Ρωσία» της εποχής: 
«Αποτέλεσμα της αμάθειας κλήρου και λαού ήταν η θρησκευτική τυπολατρία και δεισιδαιμονία. Οι Ρώσοι εκείνη την εποχή επειδή δεν κατέστησαν ικανοί να κάνουν κτήμα τους την ουσία της ορθοδοξίας, δηλαδή το πνευματικό και ηθικό περιεχόμενό της, προσκολλήθηκαν στο τυπικό μέρος της, στους λατρευτικούς και τελετουργικούς τύπους. Ταύτισαν τον τύπο με την ουσία, την εξωτερική μορφή της λατρείας με το δόγμα. Προσκολλήθηκαν με φανατισμό στον τύπο και την εξωτερική ευσέβεια. Δεν μπορούσαν να καταλάβουν ότι ο εξωτερικός τύπος της λατρείας δεν ήταν ο ίδιος εξ αρχής, αλλά δέχθηκε βαθμιαία εξέλιξη μέσα στην Εκκλησία διά μέσου των αιώνων. Ότι η θεία Λατρεία έχει πυρήνα και κέλυφος. Ότι στην εξωτερική μορφή, τους λειτουργικούς δηλαδή τύπους, μπορούσαν οι κατά τόπους Εκκλησίες να διαφέρουν, χωρίς αυτό να σημαίνει και διαφορά στην πίστη. 
Η προσκόλληση στους εξωτερικούς τύπους οδηγεί σε φαρισαϊσμό. Οι παραβάτες των εντολών του Θεού προσπαθούσαν να τηρήσουν όσο το δυνατόν με ακρίβεια τους εξωτερικούς τύπους πιστεύοντας ότι ικανοποιούν την δικαιοσύνη του Θεού και επιτυγχάνουν την σωτηρία τους. Ο σκληρός και καταπιεστικός κυβερνήτης πραγματοποιούσε προσκύνημα σε μακρινό μοναστήρι. Ο άδικος και πλεονέκτης δικαστής άναβε στον ναό μεγάλες λαμπάδες για τα χρήματα που απέκτησε με την άδικη απόφασή του. Ο πλούσιος που πλούτιζε με αδικίες ξόδευε χρήματα για την ανοικοδόμηση ναού, κ.ο.κ.
Οι Ρώσοι αυστηροί τηρητές των τύπων θεωρούσαν τον εαυτό τους ως τον κατεξοχήν «άγιον λαόν» και την θρησκεία τους, όπως την τηρούσαν, ως τον γνήσιο Χριστιανισμό. «Οι Μοσχοβίτες», λέγει ο «erberstein, «καυχώνται ότι μόνον αυτοί είναι χριστιανοί». 
Κάτι ανάλογο δεν λέτε και σήμερα; Ότι εσείς κρατάτε την αληθινή Ορθοδοξία. 
Σημειώσατε, άγιε Βολοκολάμσκ, ότι εισήλθαμε ήδη στο Τριώδιο, του οποίου η πρώτη Κυριακή είναι αυτή του Τελώνου και του Φαρισαίου. 
Και συνεχίζουμε την ανάγνωση: 
«Ήταν θλιβερή κατάσταση του μοναχισμού, η οποία επικρατούσε στην Ρωσία τον 16ο αιώνα. Η τάση του άπληστου πλουτισμού των μοναχών οδήγησε στην μορφή της μοναστηριακής φεουδαρχίας, η οποία τους βύθιζε σε βιοτικές μέριμνες και οδηγούσε σε χαλάρωση και αλλοτρίωση της μοναστικής ζωής. Οι μοναχοί, αν και αρνούνταν τον κόσμο και τα πλούτη του, γίνονταν φεουδάρχες, όχι μόνο σε τεράστιες εκτάσεις κτημάτων, αλλά και σε χωριά, των οποίων οι κάτοικοι μεταβάλλονταν σε δουλοπάροικους εργαζομένους γι’ αυτούς και ζώντας άθλια ζωή. Ο πλούτος οδηγούσε στην πολυτέλεια, την παρακμή της μοναχικής ζωής, την εκκοσμίκευση των μοναχών, την εισαγωγή της ιδιορρυθμίας και την αθέτηση των μοναχικών υποσχέσεων, ιδιαίτερα της ακτημοσύνης. Οι οξύτατες, αν και δίκαιες, επικρίσεις του Αγιορείτου κατά της διαστροφής του μοναχικού βίου, του πλούτου και της χλιδής, που αγαπούσαν να περιβάλλουν εαυτούς οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι των ρωσικών Μονών της εποχής εκείνης, διήγειραν εναντίον του όλη σχεδόν την εκκλησιαστική ιεραρχία». 
Όταν δε συνελήφθη και βασανίστηκε ο Άγιος Μάξιμος ο Γραικός «εφαρμόστηκε η ρωσική πολιτική και τακτική της απαγορεύσεως εξόδου από την χώρα όσων ξένων παρέμεναν αρκετό χρονικό διάστημα στην Ρωσία. Η περίπτωση του αγίου Μαξίμου φόβιζε περισσότερο τους Ρώσους εκκλησιαστικούς και πολιτικούς ηγέτες. Όχι μόνο γνώρισε σε βάθος την ρωσική ζωή, αλλά και υπέστη αφόρητα βασανιστήρια και μαρτύρια από την εκκλησιαστική και πολιτική εξουσία, τα οποία, εάν τον άφηναν να φύγει, όπως έλεγε ο βογιάρος Μπερσέν, «όπως ήταν άνθρωπος έξυπνος, που είχε μάθει τα καλά μας και τα κακά μας, όταν φθάσει εκεί (στην Ελλάδα) θα τους πει τα πάντα», προκαλώντας βέβαια την απέχθεια και τον αποτροπιασμό σε όσους τα άκουαν. 
Ο Ρώσος ιστορικός Νικόλαος Κοστομάροφ τελειώνει το κεφάλαιο που έχει αφιερωμένο στον άγιο Μάξιμο στο έργο του «Η ρωσική ιστορία μέσα από τις βιογραφίες των σημαντικοτέρων μορφών της», ως εξής: «Η Μόσχα φοβόταν να τον αφήσει να φύγει, διότι έμαθε στην Ρωσία όλα τα καλά και όλα τα κακά της, και διότι είχε υπερβολική επιμονή στην στηλίτευση των κακών. Στην Μόσχα δεν άρεσε να λένε άσχημα πράγματα στο εξωτερικό για τον ρωσικό τρόπο ζωής και την εκεί τάξη των πραγμάτων, και μετά από αυτό κάτι τέτοιο ήταν επόμενο να γίνει από τον Μάξιμο μετά από το πικρό ποτήρι που ήπιε στην χώρα, στο καλό της οποίας αφιέρωσε την ζωή του». 
Η παραπάνω πρακτική, Σεβασμιώτατε, δεν απέχει και πολύ από σημερινές πρακτικές της «Αγίας Ρωσίας» σας, για να μην πω ότι είστε άξια τέκνα των ολοκληρωτικών προγόνων σας. 
Και διαβάζουμε στη συνέχεια στο συναξάρι του Αγίου Μαξίμου για τα βάσανά του στην Ρωσία: 
«Το κατηγορητήριο περιελάμβανε σκόπιμα παραποιημένες και τις θέσεις του αγίου Μαξίμου, που αναφέρονταν στις σχέσεις της Ρωσικής Εκκλησίας με το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο άγιος Μάξιμος υποστήριζε ότι η τήρηση της κανονικής τάξεως ήταν το μοναδικό κριτήριο για την ύπαρξη της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Ο Οικουμενικός Πατριάρχης ήταν σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες ο μοναδικός εγγυητής της εφαρμογής αυτού του κριτηρίου. Κάθε κίνηση χειραφετήσεως της Ρωσικής Εκκλησίας, ιδιαίτερα στο θέμα της χειροτονίας των μητροπολιτών χωρίς την έγκριση του Οικουμενικού Πατριαρχείου, θεωρούνταν αντικανονική. Ο Άγιος Μάξιμος αναζητεί επίμονα να πληροφορηθεί τούς λόγους για τούς οποίους στις ακολουθίες οι Ρώσοι δεν μνημονεύουν τον Οικουμενικό Πατριάρχη». 
Στο φιρμάνι σας ισχυρίζεσθε ότι από την εποχή του Πατριάρχη Ιερεμία και μέχρι σήμερα ούτε στις ρωσικές κρατικές Πράξεις και έγγραφα, ούτε στα επίσημα κείμενα και δηλώσεις της Ρωσικής Εκκλησίας ουδέποτε εφαρμόσθηκε το πολιτικό δόγμα της «Τρίτης Ρώμης». 
Εμείς διαβάζουμε όμως, ότι: «Ο άγιος Μάξιμος ήταν αντίθετος με την θεωρία της Τρίτης Ρώμης, η οποία ακριβώς εκείνη την περίοδο αναπτυσσόταν από τον ηγούμενο της Μονής Ελεάζαρ και έβρισκε μεγάλη απήχηση στον ρωσικό λαό. Σύμφωνα με την θεωρία αυτή το Οικουμενικό είχε χάσει την «Ορθοδοξία» του μετά την πτώση της Κωνσταντινουπόλεως, ενώ η Μόσχα έπρεπε να αναδειχθεί Τρίτη Ρώμη. 
Σε επιστολή του υποστηρίζει ότι μπορεί οι ορθόδοξοι βασιλείς να έχασαν τους θρόνους τους, ο Πατριάρχης όμως, «πού βασιλεύει πνευματικά, δεν απορρίφθηκε από τον Θεό και δεν στερήθηκε της θείας Χάριτος, αλλά στέκεται σταθερά προστατευόμενος από την Θεία Χάρη σε ολόκληρη την Ορθοδοξία ακόμη και μέσα στους ασεβείς». 
Ο Χρήστος Λασκαρίδης θεωρεί ότι κύριο αίτιο καταδίκης του Αγίου Μαξίμου δεν ήταν ότι «έπεσε θύμα της αδιάλλακτης στάσης του στο θέμα της μοναστηριακής περιουσίας», το οποίο ήταν υπαρκτό, αλλά η αντίθεσή του προς την ιδέα της Τρίτης Ρώμης. «Την περίοδο αυτή η Ρωσία έμοιαζε με ένα απέραντο εργαστήρι, όπου από το ένα άκρο της χώρας ως το άλλο Εκκλησία και Πολιτεία, βοηθώντας και στηρίζοντας η μία την άλλη απεργάζονταν την ιδέα της Τρίτης Ρώμης». Η αντίθεση του αγίου Μαξίμου προκάλεσε την ανελέητη οργή της Εκκλησίας και την σκληρότητα της πολιτικής εξουσίας. Τότε η καταδίκη του αγίου Μαξίμου ως αιρετικού, έγινε γιατί φαινόταν ότι εξυπηρετούσε την πολιτική της Μόσχας και τους Μοσχοβίτες ηγέτες, «ανεξαρτήτως αν οι κατηγορίες που τελικά διετύπωσαν ήταν ψευδείς, ανυπόστατες, αναπόδεικτες και άδικες, και ιδιαιτέρως ηθικά καταβαραθρωμένες στην λάσπη της σκληρής και πικρής αγνωμοσύνης απέναντι στον πρώτο και μεγάλο φωτιστή τους». 
Στο διάβα της ιστορίας όλοι οι Ορθόδοξοι Ρώσοι αναγνωρίζουν το ορθόδοξο εκκλησιαστικό του φρόνημα, «την αγιότητα των προθέσεων της όλης πνευματικής διακονίας του, το πατερικό ήθος και ύφος του συγγραφικού του έργου και της όλης μαρτυρίας της πίστεως, την υποδειγματική καρτερία και ανεξικακία στα βάσανα, στις κακουχίες και τις διώξεις, τον αποστολικό ζήλο και μόχθο στην εκπλήρωση της πνευματικής του αποστολής, την αγιότητα του βίου και την αγωνία του για την πνευματική οικοδομή του ρωσικού λαού». Όλοι οι φωτισμένοι άνθρωποι στην Ρωσία εγκολπώθηκαν την διδασκαλία του. Η ανάμνηση του Μαξίμου ως μεγάλου Έλληνα λογίου και Αγιορείτου μοναχού, που πρόσφερε πολλά στην ρωσική πνευματική ζωή, αλλά και ως φορέα των αξιών του ελληνικού κόσμου, παρέμεινε ζωντανή στην μνήμη των πνευματικών ανθρώπων της Ρωσίας. 
Όμως, ο ιστορικός D. Obolensky έχει γράψει για τον Άγιο Μάξιμο: «Πραγματικά μπορεί να υπάρχει κάτι το συμβολικό στην μοίρα του Μαξίμου στην Ρωσία. Η απόρριψη ενός ανθρώπου ο οποίος στο βάθος της πνευματικότητας και της παιδείας του σάρκωνε ό,τι καλύτερο υπήρχε στην πνευματική καλλιέργεια της μεταβυζαντινής Ελλάδας, κατά κάποιο τρόπο σήμαινε την απομάκρυνση της Ρωσίας από την αρχαία κληρονομία που είχε από το Βυζάντιο». 
Αυτή την απομάκρυνση από την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως ενσαρκώνετε – δυστυχώς! - σήμερα εσείς, Σεβασμιώτατε. Μάλιστα, έχετε πάει κι ένα βήμα παραπέρα. Καθίστασθε διώκτης! 
Επιτρέψτε μου να σας θυμίσω το τροπάριον: 
Τὸν ὑψαυχῆ τε καὶ μοχθηρόν, ἀλαζονικόν τε καὶ θρασύν, πόῤῥω ἀπώσωμεν ἔμφρονα, Φαρισαίου τρόπον, δεινὸν μεγάλαυχον, ὅπως μὴ γυμνωθῶμεν, τῆς θείας χάριτος. 
Βαθυσεβάστως 
Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος 

Προς τον μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Αντώνιο 
Επιστολή 2η 
Σεβασμιώτατε, 
Με αφορμή το «Σχόλιο της Υπηρεσίας Επικοινωνίας του Τμήματος Εξωτερικών Εκκλησιαστικών Σχέσεων του Πατριαρχείου Μόσχας επί της ομιλίας του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίου σε συνέδριο για θέματα διεθνούς πολιτικής στις 9 Δεκεμβρίου 2022 στο Αμπού Ντάμπι», δηλαδή το δικό σας σχόλιο, αφού εσείς ηγείσθε αυτής της Υπηρεσίας, σας απευθύνω – επιτρέψτε μου - και μια δεύτερη επιστολή. 
Στην πρώτη επιστολή μου προς εσάς μίλησε ο έγκλειστος του Βολοκολάμσκ Άγιος Μάξιμος ο Γραικός.
Σ’ αυτή την δεύτερη μιλάνε οι κληρικοί σας και η ωμή πραγματικότητα. 
Διαβάζω την είδηση: 
«Ένας Ρώσος ιερέας συνελήφθη για κήρυγμα της Κυριακής που καταδίκαζε τον πόλεμο της Μόσχας εναντίον του Κιέβου και τώρα αντιμετωπίζει κατηγορίες για «απαξίωση» του ρωσικού στρατού. Η σύλληψη του ιερέα έρχεται εν μέσω μιας άνευ προηγουμένου καταστολής, η οποία επιτρέπεται από έναν νέο νόμο που επιτρέπει στην αστυνομία να φυλακίζει ή να επιβάλει πρόστιμα σε άτομα που αμφισβητούν την εισβολή του Βλαντιμίρ Πούτιν στην Ουκρανία. Ο ιερέας Ioann Burdin του Ναού της Αναστάσεως στη δυτική περιοχή Kostroma της Ρωσίας συνελήφθη λίγο μετά το κήρυγμά του αυτό το Σαββατοκύριακο (8-3-2022), σύμφωνα με την ιστοσελίδα Media Zona. Ο ιερέας «διέπραξε δημόσιο αδίκημα με στόχο την απαξίωση των ρωσικών ενόπλων δυνάμεων που διεξάγουν ειδική στρατιωτική επιχείρηση» στην Ουκρανία, σύμφωνα με αστυνομική αναφορά που επικαλείται το Media Zona. Είπε στους ενορίτες ότι «ρωσικά στρατεύματα στην Ουκρανία βομβαρδίζουν τις ουκρανικές πόλεις Κίεβο, Οδησσό, Χάρκοβο και σκοτώνουν πολίτες της Ουκρανίας - αδέρφια και αδελφές εν Χριστώ», σημείωνε η αναφορά. Ο ιερέας, πλέον, αναμένεται να βρεθεί ενώπιων δικαστή αυτή την εβδομάδα. 
Η ενορία του ιερέα, την περασμένη εβδομάδα, δημοσίευσε έναν σύνδεσμο προς ένα διαδικτυακό αντιπολεμικό αίτημα και μια δήλωση που καταδικάζει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. «Εμείς, οι Χριστιανοί, δεν μπορούμε να μείνουμε με σταυρωμένα τα χέρια όταν ένας αδελφός σκοτώνει τον αδελφό, ένας Χριστιανός σκοτώνει έναν Χριστιανό», ανέφερε. «Ας μην επαναλάβουμε τα εγκλήματα εκείνων που χαιρέτησαν τα έργα του Χίτλερ την 1η Σεπτεμβρίου 1939». 
Καταλαβαίνετε, Σεβασμιώτατε, τι σας παροτρύνει ο κληρικός σας; Να μην επαναλάβετε τα εγκλήματα εκείνων που χαιρέτησαν τα έργα του Χίτλερ την 1η Σεπτεμβρίου 1939. 
Κι ακόμα, οι κληρικοί σας Georgy Edelshtein και Ioann Burdin, σε δημόσια δήλωση τους αμέσως μετά την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία έγραψαν το εξής συγκλονιστικό: 
«Το αίμα των Ουκρανών κατοίκων θα παραμείνει στα χέρια όχι μόνο των ηγεμόνων της Ρωσίας και των στρατιωτών που εκτελούν αυτήν την εντολή. Το αίμα τους είναι στα χέρια καθενός από εμάς που εγκρίνει αυτόν τον πόλεμο ή απλώς σιωπά». 
Επομένως, είστε αιμοσταγής, αν δεν το έχετε καταλάβει και μάλιστα σύμφωνα με τους ίδιους τους κληρικούς σας. 
Τολμάτε, άραγε, να μας πείτε πόσους αντιφρονούντες ιερείς έχετε «εξαφανίσει»; Θα μας κάνετε εσείς «μαθήματα» περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όταν είστε ο ορισμός του ολοκληρωτισμού; 
Κατηγορείτε εσείς το Φανάρι για «ελληνοποίηση» άλλων λαών, όταν εσείς τώρα, αυτή τη στιγμή, ρωσοποιείτε την Αφρική; Μεταφέρετε αφρικανούς στην Μόσχα για εκπαίδευση, συντελείτε τον εκρωσσισμό της Μαύρης Ηπείρου και σας φταίει ο Οικουμενικός Πατριάρχης ή ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας; 
Και αν κομπάζετε ότι η Ρωσική Εκκλησία «τελεί ιερές ακολουθίες σε δεκάδες γλώσσες λαών του κόσμου», δεν γνωρίζετε ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο κάνει το ίδιο από την αρχή, όταν εκχριστιάνισε τους Σλάβους, εσάς δηλαδή, και επομένως αυτό μιμείστε; 
Όσο για την «έκπτωση» του Οικουμενικού Πατριαρχείου «στον τομέα της εμπεδώσεως των παραδοσιακών και οικογενειακών αξιών» και σε ζητήματα «ηθικής», καλό θα ήταν να μελετήσετε το θεολογικό κείμενο του μακαριστού Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου κ. Ιωάννου, «Ηθική και οντολογία». Εκεί ο μεγάλος θεολόγος του Οικουμενικού Πατριαρχείου λέει σε όλους μας: 
«Η ηθική βρίσκεται σε σύγκρουση με την οντολογία των Πατέρων. Η Πατερική οντολογία είναι εσχατολογική. Η ηθική εξαντλείται στη συμπεριφορά και το πράττειν. Δεν την απασχολεί η φθορά και ο θάνατος, δεν έχει ως στόχο το «αεί είναι» παρά μόνο το «ευ είναι», και αυτό με έμφαση στο «ευ» παρά στο «είναι». Το να είσαι καλός άνθρωπος αρκεί, δεν πειράζει που πεθαίνεις. Η οντολογία στοχεύει στο να νικήσεις τον θάνατο, ενώ η ηθική στο να νικήσεις το κακό, ωσάν ο θάνατος να μην ήταν το μέγιστο κακό, ο «έσχατος εχθρός» όπως τον αποκαλεί ο Παύλος. Η ηθική με τον τρόπο αυτό ρίχνει στάχτη στα μάτια του ανθρώπου, για να μη βλέπει πως είναι θνητός και πως σε τελική ανάλυση η ηθική δεν του προσφέρει τίποτε μπροστά στον θάνατο». 
Εσείς, Σεβασμιώτατε Βολοκολάμσκ, σήμερα σκορπάτε απλόχερα θάνατο! Και μάλιστα χωρίς ενδοιασμό! Πότε είπατε – εσείς ή ο στυγερώτατος Προκαθήμενος σας - έστω και μία για τους νεκρούς του πολέμου στην Ουκρανία; Τους Ρώσους τους κρύβετε, για να μη φαίνεται ότι ηττάσθε, και οι Ουκρανοί φυσικά δεν σας ενδιαφέρουν. Γιατί η ανθρωπολογία της Εκκλησίας σας έχει καταστεί – δυστυχώς! - ά-θεη. Οπότε ισχύει πανηγυρικά σε σας ο λόγος του Ντοστογιέφσκι: «Χωρίς Θεό όλα επιτρέπονται», επομένως και ο αδελφοκτόνος πόλεμος. 
Μας λέτε ανερυθρίαστα ότι «η έλλειψη σεβασμού του Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως έναντι των αδελφών του στις άλλες κατά τόπους Εκκλησίες, αποτέλεσε την κύρια αιτία της αποτυχίας της Συνόδου της Κρήτης του 2016. Κατά τη διάρκεια δεκαετιών προπαρασκευής τής Συνόδου οι εκπρόσωποι τής Κωνσταντινουπόλεως αγνοούσαν και αποσιωπούσαν τη γνώμη των άλλων κατά τόπους Εκκλησιών, αναχαίτιζαν κάθε ανεπιθύμητη συζήτηση, απέκλεισαν και απέσυραν από την ημερήσια διάταξη τα πλέον οξέα ζητήματα των διορθοδόξων σχέσεων. Τούτο νομοτελειακά οδήγησε στην επιβράδυνση της διαδικασίας προπαρασκευής και στη συνέχεια στην εκ των πραγμάτων ματαίωση της Συνόδου». 
Πρώτα πρώτα η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας έγινε. Δείτε τις αντιφάσεις σας: Αρχικά μιλάτε για αποτυχία και μετά για ματαίωση της Συνόδου. 
Εφ’ όσον ρίχνετε την ευθύνη στο Οικουμενικό Πατριαρχείο για την «αποτυχία», μπορείτε να μας δείξετε τα προπαρασκευαστικά κείμενα της Συνόδου, τα οποία φέρουν τις υπογραφές των εκπροσώπων σας; Ο Οικουμενικός Πατριάρχης - όλοι το ομολογούν – έκανε απίστευτες υποχωρήσεις προκειμένου να συμμετάσχετε και σεις στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο. Εσείς, όμως, ΔΕΝ θέλατε για τους δικούς σας λόγους. Ιδού αφίεται υμίν ο οίκος υμών έρημος! 
Και τώρα τι, άγιε Βολοκολάμσκ; 
Τώρα βομβαρδίζετε, σκοτώνετε, βιάζετε, καταστρέφετε ανελέητα και ταυτόχρονα κόπτεσθε για την «κανονικότητα» στην Εκκλησία και σας φταίει ο Οικουμενικός Πατριάρχης (sic)! 
«Όφεις, γεννήματα εχιδνών! πώς φύγητε από της κρίσεως της γεέννης;» 
Βαθυσεβάστως 
Παναγιώτης Αντ. Ανδριόπουλος