ΤΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΗΣ ΕΠΙΣΚΕΨΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Η ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΗΣ Α. ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΡΩΜΗΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΥ 

 ΠΡΟΣ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Ὡς προανηγγέλθη, ἡ Α. Ἁγιότης, ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος, μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ, πραγματοποιῶν ἐπίσημον ἐπίσκεψιν πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, ἀφίχθη τό Σάββατον, 29ην Νοεμβρίου, εἰς τήν Πόλιν, ἐν τῷ ἀερολιμένι τῆς ὁποίας ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης ἡμῶν ὑπεδέχθη Αὐτόν συνοδευόμενος ὑπό τῶν Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Περγάμου κ. Ἰωάννου καί Ἀρχιεπισκόπου Ἀμερικῆς κ. Δημητρίου καί τοῦ Μ. Ἀρχιδιακόνου κ. Ἀνδρέου. 

Τήν συνοδείαν τοῦ Πάπα ἀποτελοῦν οἱ Σεβ. Καρδινάλιοι κ. Pietro Parolin, Πρωθυπουργός τοῦ Κράτους τοῦ Βατικανοῦ, κ. Leonardo Sandri, ἐπί κεφαλῆς τῆς Ἐπιτροπῆς ἐπί τῶν Ἀνατολικῶν Ἐκκλησιῶν, καί κ. Kurt Koch, Πρόεδρος τοῦ Ποντιφηκοῦ Συμβουλίου διά τήν προώθησιν τῆς ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος κ. Giovanni Angelo Becciu, Βοηθός παρά τῇ Πρωθυπουργίᾳ, ὡς καί ἕτεροι ὑψηλόβαθμοι κληρικοί καί λαϊκοί, στελέχη τοῦ Βατικανοῦ. 

* * * 

Τό ἀπόγευμα, ὁ Παναγιώτατος μετά τῆς συνοδείας Αὐτοῦ μετέβη εἰς τόν ἐν Harbiye ΡΚαθολικόν Ναόν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί παρηκολούθησε τήν ὑπό τοῦ Ἁγιωτάτου Πάπα Φραγκίσκου τελεσθεῖσαν θείαν λειτουργίαν ἐκ τιμητικῆς θέσεως. 

Ἡ ἐπίσημος ὑποδοχή καί Δοξολογία ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ 

Αὐθημερόν τό ἑσπέρας, ἡ Α. Ἁγιότης ὁ Πάπας Φραγκῖσκος, μετά τῆς τιμίας συνοδείας Αὐτοῦ, ἀφίχθη εἰς τά Πατριαρχεῖα περί ὥραν 6:00 μ. μ.. 

Εἰς τήν εἴσοδον τῶν Πατριαρχείων ὑπεδέχθησαν Αὐτόν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος καί Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρας, καί ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρθολομαῖος, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης ὑπεδέχθη Αὐτόν εἰς τήν εἴσοδον τοῦ Π. Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, περιστοιχιζόμενος ὑπό τῶν Κληρικῶν τῆς Πατριαρχικῆς Αὐλῆς, τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς καί τῶν παρακειμένων Ἱερῶν Μητροπόλεων, τῶν κωδώνων κρουομένων πανηγυρικῶς. Ἐκεῖθεν δέ οἱ δύο Προκαθήμενοι, προσκυνήσαντες εἰς τόν νάρθηκα, εἰσῆλθον ὁμοῦ εἰς τόν Π. Πατριαρχικόν Ναόν, ἔνθα κατέλαβον τάς θέσεις Των. Ἀκολούθως ἐτελέσθη Δοξολογία ἐπί τῇ ἀφίξει τοῦ ὑψηλοῦ ἐπισκέπτου. 

Εἰς τήν ἐπίσημον ταύτην τελετήν ἐκτός τῆς συνοδείας τοῦ Πάπα παρέστησαν οἱ Σεβ. Συνοδικοί Ἀρχιερεῖς, ἅπαντες οἱ ἐνταῦθα Ἱεράρχαι τοῦ Θρόνου καθώς καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὁ Πανιερ. Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, ἐκπροσωπῶν τήν Ἐκκλησίαν Κύπρου, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν τῇ Πόλει, ὁ Ἐξοχ. Πρέσβυς κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γεν. Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Πόλει, καί οἱ Γεν. Πρόξενοι ἐνταῦθα, κ. Ernesto Pfirter, τῆς Ἀργεντινῆς, κ. Luiz Henrique Pareira Da Fonseca, τῆς Βραζιλίας, κυρία Federica Ferrari Bravo, τῆς Ἰταλίας, κυρία Jutta Wolke, τῆς Γερμανίας, κ. Irakli Asashvili, τῆς Γεωργίας, κ. Tamás Torma, τῆς Οὑγγαρίας, κ. James Geary, τῆς Ἰρλανδίας, κ. Reuben Gauci, τῆς Μάλτας, κ. Veaceslav Filip, τῆς Μολδαβίας, κ. Shai Cohen, τοῦ Ἰσραήλ, κ. Leigh Turner,τῆς Μ. Βρεταννίας, κ. Robert Schuddeboom, τῆς Ὁλλανδίας, κ. Grzegorz Michalski, τῆς Πολωνίας, κυρία Adriana Octavia Ciamba, τῆς Ρουμανίας, κ. Alexey Erkhov, τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας, κ. Zoran Marković, τῆς Σερβίας, κ. Andrej Ferčej, τῆς Σλοβενίας, κ. Jozef Šesták, τῆς Σλοβακίας, κ. Pablo Benavides Orgaz, τῆς Ἱσπανίας, κ. Jens Odlander, τῆς Σουηδίας, κυρία Monika Schmutz Kirgöz, τῆς Ἑλβετίας, κ. Serhii Kravchenko, τῆς Οὐκρανίας, κ. Charles F. Hunter, τῶν Η.Π.Α., κυρία Christine Wendl, τῆς Αὐστρίας, κ. Lino Strangis, τῆς Αὐστραλίας, κ. Igor Bely, τῆς Λευκορωσίας, κ. Henri Vantieghem, τοῦ Βελγίου, κ. Angel Angelov, τῆς Βουλγαρίας, κυρία Marta Nakic-Vojnovic,τῆς Κροατίας, κ. Ester Lauferová, τῆς Τσεχίας, καί κυρία Muriel Domenach, τῆς Γαλλίας. 

Ἐπίσης παρέστη ὁ Ἐντιμολ. κ. Θεόδωρος Ἀγγελόπουλος, Ἄρχων Μ. Λογοθέτης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ἄλλοι ἐπίσημοι, οἱ τά πρῶτα φέροντες τῆς Ὁμογενείας, ἐκπρόσωποι τοῦ παγκοσμίου Τύπου, διεθνῶν εἰδησεογραφικῶν πρακτορείων καί τηλεοπτικῶν σταθμῶν, καί ἄλλων Μέσων Γενικῆς Ἐνημερώσεως, ὡς καί πλῆθος πιστῶν ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὑπερπληρωσάντων τόν Π. Πατριαρχικόν Ναόν. 

Ἀκολούθως ὁ Πατριάρχης προσεφώνησε τόν Πάπαν, καλωσορίσας ἀδελφικῶς Αὐτόν εἰς τάς αὐλάς τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἀπήντησε δέ Οὖτος καταλλήλως. 

Ἡ τελετή ἔληξε διά τῶν ψαλέντων Πολυχρονίων τῶν δύο Προκαθημένων, ἐν συνεχείᾳ δέ Οὗτοι ἀνῆλθον εἰς τήν αἰθουσαν τοῦ Θρόνου ἔνθα ἐγένετο ἡ παρουσίασις τῆς Ἱεραρχίας εἰς τήν Α. Ἁγιότητα, καί ἐν συνεχείᾳ εἰς τό Πατριαρχικόν Γραφεῖον εἶχον κατ᾿ ἰδίαν συνομιλίαν. Ἐν τέλει ἡ Α. Ἁγιότης ὑπέγραψεν εἰς τό βιβλίον ἐπισκεπτῶν. 

Τόν Πάπαν ἀναχωροῦντα συνώδευσεν ὁ Πατριάρχης ἔως τῆς ἐξόδου τῶν Πατριαρχείων. 

Η ΘΡΟΝΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

Ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησία μετά τῆς δεούσης ἐκκλησιαστικῆς τάξεως καί λαμπρότητος ἑώρτασε τήν ἱεράν Μνήμην τοῦ ἱδρυτοῦ καί προστάτου αὐτῆς Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τῇ παρουσίᾳ τοῦ ἐπί τούτῳ ἐλθόντος Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου. 

Τό ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου, 29ης τ.μ., ἐχοροστάτησεν ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ κατά τόν Μ. Ἑσπερινόν τῆς ἑορτῆς, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ἑλβετίας κ. Ἱερεμίας. 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης, προέστη τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ, τήν Κυριακήν, 30ήν λ. μ. Νοεμβρίου, ἐν συλλειτουργίᾳ μετά τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Σικάγου κ. Ἰακώβου, Ἑλβετίας κ. Ἱερεμίου, Κρήτης κ. Εἰρηναίου, Σύμης κ. Χρυσοστόμου, Βοστώνης κ. Μεθοδίου, Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόρου, Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Βελγίου κ. Ἀθηναγόρου, Λέρου, Καλύμνου καί Ἀστυπαλαίας κ. Παϊσίου καί Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρου, μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. 

Κατά τήν ἄφιξιν τῆς Α. Ἁγιότητος τοῦ Πάπα εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἐν τῇ εἰσόδῳ ὑπεδέχθησαν Αὐτόν οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Γέρων Χαλκηδόνος κ. Ἀθανάσιος καί Γέρων Δέρκων κ. Ἀπόστολος, ὡς καί ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Βαρθολομαῖος, Ἀρχιγραμματεύς τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, οἵτινες καί ὡδήγησαν Αὐτόν εἰς τό Ἀντίθρονον, ἔναντι τοῦ Πατριαρχικοῦ Θρόνου, ἔνθεν καί παρηκολούθησε τήν Θείαν Λειτουργίαν. 

Κατά τό «ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους» ὁ Πάπας κατῆλθε τοῦ Ἀντιθρόνου καί ὁ Πατριάρχης ἐξῆλθε τοῦ Ἱεροῦ Βήματος καί ἀντήλλαξαν τόν ἀσπασμόν τῆς ἐν Χριστῷ ἀγάπης. 

Ἡ Α. Ἁγιότης ὁ Πάπας, ἀπήγγειλε τήν Κυριακήν προσευχήν Λατινιστί. 

Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Σεβ. Ἱεράρχαι Γέρων Νικαίας κ. Κωνσταντῖνος, Γέρων Περγάμου κ. Ἰωάννης, Ἀμερικῆς κ. Δημήτριος, Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, Τρανουπόλεως κ. Γερμανός, Ἴμβρου καί Τενέδου κ. Κύριλλος, Πριγκηποννήσων κ. Ἰάκωβος, Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναῖος, Μύρων κ. Χρυσόστομος, Γαλλίας κ. Ἐμμανουήλ, Δαρδανελλίων κ. Νικήτας, Σασίμων κ. Γεννάδιος, Ἰκονίου κ. Θεόληπτος, Ρεθύμνης καί Αὐλοποτάμου κ. Εὐγένιος, Κυδωνίας καί Ἀποκορώνου κ. Δαμασκηνός, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος, Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος, Σηλυβρίας κ. Μάξιμος, καί ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος Ἀβύδου κ. Κύριλλος. 

Παρέστησαν ἐπίσης ὁ Πανιερ. Μητροπολίτης Πάφου κ. Γεώργιος, ἐκ προσώπου τῆς Ἐκκλησίας Κύπρου, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνθηδῶνος κ. Νεκτάριος, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐνταῦθα, ὁ Πανοσιολ. κ. Tatul Anuşyan, ἐκ μέρους τοῦ ἐν τῇ Πόλει Ἀρμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ Σεβ. Μητροπολίτης τῶν ἐνταῦθα Συροϊακωβιτῶν κ. Filuksinus-Yusuf Çetin, ὁ Σεβ. Ἀρχιεπίσκοπος τῶν ἐνταῦθα Ἀρμενοκαθολικῶν κ. Levon Zekiyan, ὁ Θεοφιλ. Ἐπίσκοπος τῶν ἐνταῦθα ΡΚαθολικῶν κ. Louis Pelâtre, ὁ Αἰδεσιμολ. Χωρεπίσκοπος τῶν Συροκαθολικῶν κ. Yusuf Sağ, ὁ Ἐξοχ. κ. Εὐάγγελος Βενιζέλος, Ἀντιπρόεδρος τῆς ἐντίμου Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως, ἐκπροσωπῶν αὐτήν, καί Ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν, ὁ Ἐξοχ. κ. Ἀπόστολος Τζιτζικώστας, Περιφερειάρχης Κεντρικῆς Μακεδονίας, οἱ Ἐξοχ. Πρέσβεις κ. Κυριακός Λουκάκης, τῆς Ἑλλάδος ἐν Ἀγκύρᾳ, καί κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γεν. Πρόξενος αὐτῆς ἐν τῇ Πόλει, οἱ Ἐξοχ. Πρέσβεις ἐν Ἀγκύρᾳ κ. Juan José Arcuri, τῆς Ἀργεντινῆς, κ. Gianpaolo Scarante, τῆς Ἰταλίας, κ. Eberhard Pohl, τῆς Γερμανίας, κ. Irakli Koplatadze, τῆς Γεωργίας, κ. Gábor Kiss, τῆς Οὑγγαρίας, κ. Ken Thompson, τῆς Ἰρλανδίας, κ. Yosef Levi-Sfari, τοῦ Ἰσραήλ, κ. Ron Keller, τῆς Ὁλλανδίας, κ. Mieczyslaw Cieniuch, τῆς Πολωνίας, κ. Radu Onofrei, τῆς Ρουμανίας, κ. Karlov Andrey Gennadyevich, τῆς Ρωσσικῆς Ὁμοσπονδίας, κ. Danilo Vučetić, τῆς Σερβίας, κ. Milan Zachar, τῆς Σλοβακίας, κ. Rafael Mendívil, τῆς Ἱσπανίας, κ. Lars Wahlund, τῆς Σουηδίας, κ. Sergiy Korsunsky, τῆς Οὐκρανίας, κ. Klaus Wölfer, τῆς Αὐστρίας, κ. James Larsen, τῆς Αὐστραλίας, κ. Andrei V. Savinykh, τῆς Λευκορωσίας, κ. Marc Trenteseau, τοῦ Βελγίου, κ. Krasimir Tulechki, τῆς Βουλγαρίας, κ. Dražen Hrastié, τῆς Κροατίας, κ. Martin Lubojacky, τῆς Τσεχίας, κ. Ruben Madsen, τῆς Δανίας, κ. Fernando Varela Palma, τῆς Χιλῆς, κ. John Holmes, τοῦ Καναδᾶ, κ. Miko Haljas, τῆς Ἐσθονίας, κυρία Nina Vaskunlahti, τῆς Φιλλανδίας, κ. Laurent Bili, τῆς Γαλλίας, κ. Gran Taskovski, τῶν Σκοπίων, κ. Igor Bolboceanu, τῆς Μολδαβίας, κ. Jonathan Curr, τῆς Νέας Ζηλανδίας, καί ἡ κυρία Janet Douglas, ἐκ τῆς Πρεσβείας τῆς Μ. Βρεταννίας. 

Παρέστησαν ἐπίσης Ἄρχοντες Ὀφφικιάλιοι, παράγοντες τῆς Ὁμογενείας, ἐκπρόσωποι τοῦ Τύπου, διεθνῶν εἰδησεογραφικῶν πρακτορείων καί τηλεοπτικῶν σταθμῶν, ὡς καί πιστοί ἐντεῦθεν καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ. 

Μετά τήν ἀπόλυσιν τῆς Θείας Λειτουργίας, ἀντηλλάγησαν μεταξύ τοῦ Πατριάρχου καί τοῦ Πάπα προσφωνήσεις καί ἀντιφωνήσεις καί ἐν κατακλεῖδι ἐψάλησαν τά Πολυχρόνια τῶν δύο Προκαθημένων, οἱ Ὁποῖοι ἀντήλλαξαν ἀσπασμόν ἀγάπης καί εἰρήνης. 

Ἀκολούθως, ἐξῆλθον ἐν πομπῇ ἐκ τοῦ Π. Πατριαρχικοῦ Ναοῦ, προπορευομένων τῶν Συνοδικῶν καί λοιπῶν Ἱεραρχῶν, τῆς συνοδείας τοῦ Πάπα καί τοῦ λοιποῦ Κλήρου, καί ἀνελθόντες εἰς τόν ἐξώστην τῆς Ἀρχιγραμματείας ηὐλόγησαν τούς ἐν τῷ αὐλογύρῳ πιστούς οἵτινες ἐχειροκρότουν καί ἐπευφήμουν Αὐτούς. 

Ἐν τῇ Αἰθούσῃ τοῦ Θρόνου ὑπεγράφη ἐν συνεχείᾳ ἡ Κοινή Διακήρυξις τῶν δύο Προκαθημένων ἐνώπιον τῶν Μέσων Γενικῆς Ἐνημερώσεως. 

Ἀκολούθως παρετέθη ἐπίσημον ἄριστον ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Τραπέζῃ πρός τιμήν τοῦ Προκαθημένου τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, εἰς ὅ παρεκάθησαν οἱ συνοδεύοντες Αὐτόν Καρδινάλιοι, Ἐπίσκοποι, καί ἄλλοι κληρικοί, Σεβ. Ἀρχιερεῖς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ὁ Ἐξοχ. κ. Εὐάγγελος Βενιζέλος, Ἀντιπρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Κυβερνήσεως καί Ὑπουργός τῶν Ἐξωτερικῶν, καί ὁ Ἐντιμολ. κ. Θεόδωρος Ἀγγελόπουλος, Ἄρχων Μ. Λογοθέτης τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας. 

Οὕτως ἔληξεν ἡ ἱστορική πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον ἐπίσημος ἐπίσκεψις τοῦ Πάπα, προπεμφθέντος ἐκ τῶν Πατριαρχείων ὑπό τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, μετά πάσης τιμῆς καί ἐγκαρδιότητος. 

Τό ἀπόγευμα, ἡ Α. Θ. Παναγιότης ὁ Πατριάρχης μετά τῶν συνοδῶν Αὐτοῦ προέπεμψε τόν ὑψηλόν Ἐπισκέπτην τῆς Μητρός Ἐκκλησίας ἐκ τῆς αἰθούσης ἐπισήμων τοῦ ἀεροδρομίου τῆς Πόλεως, ἐκφράσαντα τήν βαθεῖαν χαράν καί ἱκανοποίησίν Του διά τήν ἐπιδειχθεῖσαν πρός Αὐτόν τιμήν.

Η ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΙΣ ΠΑΠΑ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

ΚΟΙΝΗ ΔΗΛΩΣΙΣ (30.11.14) 

Ἡμεῖς, ὁ Πάπας Φραγκίσκος καί ὁ Οἰκουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαῖος, ἐκφράζομεν τήν βαθεῖαν πρός τόν Θεόν εὐγνωμοσύνην μας διά τήν δωρεάν τῆς νέας ταύτης συναντήσεώς μας, ἡ ὁποία μᾶς παρέχει τήν δυνατότητα, παρουσίᾳ τῶν μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κλήρου καί τῶν πιστῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, νά ἑορτάσωμεν ἀπό κοινοῦ τήν ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου καί αὐταδέλφου τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου. Ἡ μνήμη τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἐκήρυξαν τήν καλήν ἀγγελίαν τοῦ Ἐυαγγελίου εἰς τόν κόσμον διά τοῦ κηρύγματος καί τῆς μαρτυρίας τοῦ μαρτυρίου των ἐνισχύει ἐντός ἡμῶν τήν ἐπιθυμίαν νά συνεχίσωμεν τήν κοινήν ἡμῶν πορείαν πρός τήν ὑπέρβασιν, ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ, τῶν ἐμποδίων, τά ὁποῖα μᾶς διαιροῦν. 

Κατά τήν εὐκαιρίαν τῆς συναντήσεώς μας εἰς Ἱεροσόλυμα τόν παρελθόντα Μάϊον, κατά τήν ὁποίαν ἐμνήσθημεν τοῦ ἱστορικοῦ ἐναγκαλισμοῦ τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου Ϛ' καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ὑπεγράψαμεν κοινήν δήλωσιν. Σήμερον, κατά τήν εὐτυχῆ νέαν ταύτην ἀδελφικήν ἡμῶν συνάντησιν, ἐπιθυμοῦμεν νά ἐπαναβεβαιώσωμεν τάς κοινάς ἡμῶν προθέσεις καί ἀνησυχίας. 

Ἐκφράζομεν τήν εἰλικρινῆ καί σταθεράν ἀποφασιστικότητά μας, ὑπακούοντες εἰς τό θέλημα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, νά ἐντείνωμεν τάς προσπαθείας μας διά τήν προώθησιν τῆς πλήρους ἑνότητος ὅλων τῶν Χριστιανῶν καί, ὑπεράνω ὅλων, μεταξύ τῶν Καθολικῶν καί τῶν Ὀρθοδόξων. Ὡσαύτως, προτιθέμεθα νά στηρίξωμεν τόν θεολογικόν διάλογον, ὁ ὁποῖος ἤρχισεν ἀκριβῶς πρό τριάκοντα πέντε ἐτῶν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικού Πατριάρχου Δημητρίου καί τοῦ Πάπα Ἰωάννου Παύλου Β' ἐδῶ εἰς τό Φανάριον, καί ὁ ὁποῖος ἀσχολεῖται κατ' αὐτάς μέ τά πλέον δύσκολα ζητήματα, τά ὁποῖα ἐσημάδευσαν τήν ἱστορίαν τῶν διαιρέσεών μας καί ἀπαιτοῦν προσεκτικήν καί λεπτομερῆ μελέτην. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν παρέχομεν τήν διαβεβαίωσιν τῆς διαπύρου προσευχῆς μας ὡς Ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ζητοῦντες ἀπό τούς πιστούς μας νά ἑνώσουν τάς προσευχάς των μέ τάς ἰδικάς μας «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν, ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄, 21). 

Ἐκφράζομεν τήν κοινήν ἡμῶν ἀνησυχίαν διά τήν τρέχουσαν κατάστασιν εἰς τό Ἰράκ, τήν Συρίαν καί ὅλην τήν Μέσην Ἀνατολήν. Εἶμεθα ἡνωμένοι ἐν τῇ ἐπιθυμίᾳ μας διά εἰρήνην καί σταθερότητα καί εἰς τήν θέλησιν νά προωθήσωμεν τήν ὑπέρβασιν τῶν συγκρούσεων διά τοῦ διαλόγου καί τῆς καταλλαγῆς. Ἐνῷ ἀναγνωρίζομεν τάς προσπαθείας, αἱ ὁποῖαι ἤδη καταβάλλονται πρός προσφοράν βοηθείας εἰς τήν περιοχήν, συγχρόνως καλοῦμεν ὅλους ὅσοι ἔχουν εὐθύνην διά τάς τύχας τῶν λαῶν νά ἐπιτείνουν τήν δέσμευσίν των ἔναντι τῶν κοινοτήτων αἱ ὁποῖαι ὑποφέρουν, περιλαμβανομένων καί τῶν χριστιανικῶν, καί νά τάς ἐνισχύσουν νά παραμείνουν εἰς τήν χώραν τῆς καταγωγῆς των. Δέν δυνάμεθα νά ἀποδεχθῶμεν μίαν Μέσην Ἀνατολήν χωρίς Χριστιανούς, οἱ ὁποῖοι ὁμολογοῦν τό Ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ἐκεῖ ἐπί δύο χιλιάδες χρόνια. Πολλοί ἀπό τούς άδελφούς καί τάς ἀδελφάς μας διώκονται καί ὑπεχρεώθησαν βιαίως νά ἐγκαταλείψουν τάς ἐστίας των. Φαίνεται ὅτι ἀκόμη καί ἡ ἀξία τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς ἔχει χαθῆ· τό ἀνθρώπινον πρόσωπον δέν ὑπολογίζεται πλέον καί δύναται νά θυσιασθῇ δι᾿ ἄλλους σκοπούς. Καί, τό τραγικώτερον, πάντα ταῦτα συναντοῦν τήν ἀδιαφορίαν τῶν πολλῶν. Ὅπως μᾶς ὑπενθυμίζει ὁ Ἅγιος Παῦλος, «εἴτε πάσχει ἕν μέλος, συμπάσχει πάντα τά μέλη, εἴτε δοξάζεται ἕν μέλος, συγχαίρει πάντα τά μέλη» (Α' Κορ. ιβ΄, 26). Τοῦτο ἀποτελεῖ τόν νόμον τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς, καί μέ τήν ἔννοιαν αὐτήν δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ὑπάρχει ἐπίσης καί ἕνας οἰκουμενισμός τῆς ὀδύνης. Ὅπως ἀκριβῶς τό αἷμα τῶν μαρτύρων ὑπῆρξε τό σπέρμα τῆς δυνάμεως καί ἀναπτύξεως τῆς Ἐκκλησίας, κατά τό ἴδιον τρόπον ἡ συμμετοχή εἰς τάς καθημερινάς θλίψεις ἠμπορεῖ νά ἀποβῇ ἀποτελεσματικόν ὄργανον ἑνότητος. Ἡ τρομερά κατάστασις τῶν χριστιανῶν καί ὅλων ὅσοι ὑποφέρουν εἰς τήν Μέσην Ἀνατολήν καλεῖ ὄχι μόνον εἰς συνεχῆ προσευχήν, ἀλλά καί εἰς τήν κατάλληλον ἀνταπόκρισιν ἐκ μέρους τῆς διεθνοῦς κοινότητος. 

Αἱ σοβαραί προκλήσεις, τάς ὁποίας ἀντιμετωπίζει ὁ κόσμος εἰς τήν παροῦσαν κατάστασιν ἀπαιτοῦν τήν ἀλληλεγγύην ὅλων τῶν ἀνθρώπων καλῆς θελήσεως, καί διά τοῦτο ἀναγνωρίζομεν ὡσαύτως τήν σπουδαιότητα τῆς προωθήσεως ἐποικοδομητικοῦ διαλόγου μετά τοῦ Ἰσλάμ ἐπί τῇ βάσει ἀμοιβαίου σεβασμοῦ καί φιλίας. Ἐμπνεόμενοι ἀπό κοινάς ἀξίας καί ἐνισχυόμενοι ἀπό γνήσια ἀδελφικά αἰσθήματα, Μουσουλμάνοι καί Χριστιανοί καλοῦνται νά ἐργασθοῦν ἀπό κοινοῦ χάριν τῆς δικαιοσύνης, τῆς εἰρήνης καί τοῦ σεβασμοῦ τῆς ἀξιοπρεπείας καί τῶν δικαιωμάτων κάθε προσώπου, ἰδιαιτέρως εἰς τάς περιοχάς ἐκείνας, ὅπου ἄλλοτε ζοῦσαν ἐπί αἰῶνας μέ εἰρηνικήν συνύπαρξιν, καί ἤδη ὑφίστανται ἀπό κοινοῦ τήν τραγικότητα τῆς φρίκης τοῦ πολέμου. Ἐπί πλέον, ὡς Χριστιανοί Ἡγέται, καλοῦμεν ὅλους τούς θρησκευτικούς ἡγέτας νά ἐπιδιώξουν καί ἐνισχύσουν τόν διαθρησκειακόν διάλογον καί νά καταβάλουν κάθε προσπάθειαν διά τήν οἰκοδόμησιν ἑνός πολιτισμοῦ εἰρήνης καί ἀλληλεγγύης μεταξύ ἀνθρώπων καί λαῶν. Ἐνθυμούμεθα, ἐπίσης, ὅλους τούς λαούς, οἱ ὁποῖοι δοκιμάζονται ἀπό τά δεινά τοῦ πολέμου. Ἰδιαιτέρως προσευχόμεθα διά τήν εἰρήνην εἰς τήν Οὐκρανίαν, χώραν μέ ἀρχαίαν Χριστιανικήν παράδοσιν, καί ἀπευθύνομεν ἔκκλησιν πρός ὅλα τά ἐμπλεκόμενα μέρη νά ἀκολουθήσουν τήν ὁδόν τοῦ διαλόγου καί τοῦ σεβασμοῦ τοῦ Διεθνοῦς Δικαίου πρός τόν σκοπόν τοῦ τερματισμοῦ τῶν συγκρούσεων, ὁ ὁποῖος θά ἐπιτρέψῃ εἰς ὅλους τούς Οὐκρανούς νά ζήσουν μέ ἁρμονίαν. 

Ἡ σκέψις μας στρέφεται πρός ὅλους τούς πιστούς τῶν Ἐκκλησιῶν μας ἀνά τόν κόσμον, τούς ὁποίους χαιρετοῦμεν παραθέτοντες αὐτούς εἰς τόν Σωτῆρα μας Χριστόν, ὥστε νά εἶναι ἀκάματοι μάρτυρες τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ. Ὑψώνομεν τήν διάπυρον προσευχήν μας πρός τόν Κύριον ὅπως χαρίσῃ τήν δωρεάν τῆς εἰρήνης ἐν ἀγάπῃ καί ἑνότητι εἰς ὅλην τήν ἀνθρωπίνην οἰκογένειαν. 

«Αὐτός δέ ὁ Κύριος τῆς εἰρήνης δῴῃ ὑμῖν τήν εἰρήνην διά παντός ἐν παντί τρόπῳ. Ὁ Κύριος μετά πάντων ὑμῶν» (Β' Θεσσ. γ΄ ,16). 

 Ἐκ Φαναρίου, 30 Νοεμβρίου 2014.

Η ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΗΣ ΘΡΟΝΙΚΗΣ ΕΟΡΤΗΣ (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ, ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΟΜΙΛΙΕΣ)

Ὁμιλία 

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ.κ. Βαρθολομαίου 

πρός τήν Α.Ἁγιότητα τόν Πάπαν Φραγκίσκον 

κατά τήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Ἑορτῆς τοῦ Ἀποστόλου Ἀνδρέου 

ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ 

(30 Νοεμβρίου 2014) 

Ἁγιώτατε καί ἠγαπημένε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, ἐπίσκοπε τῆς πρεσβυτέρας Ρώμης Κύριε Φραγκῖσκε.

Δόξαν καί αἶνον ἀναπέμπομεν τῷ ἐν Τριάδι Θεῷ ἡμῶν, τῷ καταξιώσαντι ἡμᾶς τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς καί τῆς ἐξιδιασμένης τιμῆς τῆς προσωπικῆς παρουσίας τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, κατά τόν ἐφετεινόν ἑορτασμόν τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ θεμελιώσαντος διά τοῦ κηρύγματος αὐτοῦ τἠν Ἐκκλησίαν ἡμῶν Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας τήν Ὑμετέραν Ἁγιότητα διά τό πολύτιμον δῶρον τῆς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν εὐλογημένης ταύτης παρουσίας Αὐτῆς μετά τῆς τιμίας Αὐτῆς συνοδείας. Ἐν ἀγάπῃ βαθείᾳ καί τιμῇ πολλῇ ἐναγκαλιζόμεθα Ὑμᾶς ἀπευθύνοντες Ὑμῖν ἐγκάρδιον τόν ἀσπασμόν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἀγάπης: «Χάρις Ὑμῖν καί εἰρήνη ἀπό Θεοῦ Πατρός ἡμῶν καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Ρωμ. α΄ 7). «Ἡ γάρ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ συνέχει ἡμᾶς» (Β΄ Κορ. ε΄ 14-15). 

Νωπήν εἰσέτι διατηροῦμεν ἐν τῇ καρδίᾳ ἡμῶν τήν ἀνάμνησιν τῆς συναντήσεως ἡμῶν μετά τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος ἐν τῇ Ἁγίᾳ Γῇ εἰς εὐλαβῆ ἀπό κοινοῦ προσκύνησιν τοῦ τόπου ἔνθα ἐγεννήθη, ἔζησεν, ἐδίδαξεν, ἔπαθεν, ἀνέστη καί ἀνελήφθη ὅπου ἦν τό πρότερον, ὁ Ἀρχηγός τῆς πίστεως ἡμῶν, ἀλλά καί εἰς εὐγνώμονα ἀνάμνησιν τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς ἐκεῖ συναντήσεως τῶν ἀοιδίμων προκατόχων ἡμῶν Πάπα Παύλου τοῦ Ϛ΄ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου. Διά τῆς πρό πεντήκοντα ἐτῶν συναντήσεως ἐκείνων ἐν τῇ Ἁγίᾳ Πόλει ὁ ροῦς τῆς ἱστορίας ἤλλαξε κατεύθυνσιν, αἱ παράλληλοι καί ἐνίοτε συγκρουόμεναι πορεῖαι τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν συνηντήθησαν εἰς τό κοινόν ὅραμα τῆς ἐπανευρέσεως τῆς ἀπολεσθείσης ἑνότητος αὐτῶν, ἡ ψυγεῖσα ἀγάπη ἀνεζωπυρώθη, καί ἐχαλυβδώθη ἡ θέλησις ἡμῶν ὅπως πράξωμεν πᾶν τό καθ᾿ ἡμᾶς, ἵνα ἐκ νέου ἀνατείλῃ ἡ ἐν τῇ αὐτῇ πίστει καί τῷ κοινῷ Ποτηρίῳ κοινωνία ἡμῶν. Ἔκτοτε ἤνοιξεν ἡ ὁδός πρός Ἐμμαούς, ὁδός πιθανῶς μακρά καί ἐνίοτε δύσβατος, πλήν ἀνεπίστροφος, ἀοράτως τοῦ Κυρίου συμπορευομένου μεθ᾿ ἡμῶν, ἄχρις οὗ Οὗτος ἀποκαλυφθῇ ἡμῖν «ἐν τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου» (Λουκ. κδ΄ 35). 

Τήν ὁδόν ταύτην ἠκολούθησαν ἔκτοτε καί ἀκολουθοῦν πάντες οἱ διάδοχοι τῶν ἐμπνευσμένων τούτων ἡγετῶν, καθιερώσαντες, ἐπευλογοῦντες καί στηρίζοντες τόν διάλογον τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀληθείας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν πρός ἄρσιν τῶν ἐπί χιλιετίαν ὅλην συσσωρευθέντων ἐμποδίων εἰς τάς μεταξύ αὐτῶν σχέσεις, διάλογον μεταξύ ἀδελφῶν καί οὐχί, ὡς ἄλλοτε, ἀντιπάλων, ἐν εἰλικρινείᾳ ὀρθοτομούντων τόν λόγον τῆς ἀληθείας, άλλά καί σεβομένων ἀλλήλους ὡς ἀδελφούς. 

Ἐν τῷ κλίματι τούτῳ τῆς χαραχθείσης ὑπό τῶν μνημονευθέντων προκατόχων ἡμῶν κοινῆς πορείας ὑποδεχόμεθα σήμερον καί Ὑμᾶς, Ἁγιώτατε Ἀδελφέ, ὡς κομιστήν τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου πρός τόν αὐτάδελφον αὐτοῦ Πρωτόκλητον Ἀπόστολον Ἀνδρέαν, τοῦ ὁποίου τήν ἱεράν μνήμην πανηγυρικῶς σήμερον ἐπιτελοῦμεν. Κατ᾿ ἔθος ἱερόν, καθιερωθέν καί τηρούμενον ἤδη ἐπί δεκαετίας ὑπό τῶν Ἐκκλησιῶν Παλαιᾶς καί Νέας Ρώμης, ἐπίσημοι ἀντιπροσωπεῖαι αὐτῶν ἀνταλλάσσουν ἐπισκέψεις κατά τάς θρονικάς ἑορτάς ἑκατέρας ἐξ αὐτῶν, ἵνα καί διά τοῦ τρόπου τούτου δηλωθῇ τό αὐτάδελφον τῶν δύο κορυφαίων Ἀποστόλων, οἵτινες ἀπό κοινοῦ ἐγνώρισαν τόν Ἱησοῦν καί ἐπίστευσαν εἰς Αὐτόν ὡς Θεόν καί Σωτῆρα. Τήν κοινήν ταύτην πίστιν μετέδωσαν οὗτοι εἰς τάς Ἐκκλησίας, τάς ὁποίας ἵδρυσαν διά τοῦ κηρύγματός των καί καθηγίασαν διά τοῦ μαρτυρίου των. Τήν πίστιν ταύτην ἐβίωσαν καί ἐδογμάτισαν οἱ κοινοί Πατέρες τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, συνελθόντες ἐξ ἀνατολῶν καί δυσμῶν ἐν οἰκουμενικαῖς συνόδοις, κληροδοτήσαντες αὐτήν εἰς τάς Ἐκκλησίας ἡμῶν ὡς θεμέλιον ἀκλόνητον τῆς ἑνότητος ἡμῶν. Τήν πίστιν ταύτην, τήν ὁποίαν διεφυλάξαμεν κοινήν ἐν τῇ ἀνατολῇ καί ἐν τῇ δύσει ἐπί μίαν χιλιετίαν, καλούμεθα καί πάλιν νά θέσωμεν ὡς βάσιν τῆς ἐνότητος ἡμῶν, ὥστε «σύμψυχοι, τό ἕν φρονοῦντες» (Φιλ. β΄ 2-3), νά χωρήσωμεν μετά τοῦ Παύλου ἐπί τά πρόσω «τά μέν ὀπίσω ἐπιλανθανόμενοι τοῖς δέ ἔμπροσθεν ἐπεκτεινόμενοι» (Φιλ. γ΄ 14). 

Διότι, ὄντως, Ἁγιώτατε Ἀδελφέ, τό χρέος ἡμῶν δέν ἐξαντλεῖται εἰς τό παρελθόν, ἀλλ΄ ἐπεκτείνεται κυρίως, μάλιστα δέ εἰς τάς ἡμέρας μας, εἰς τό μέλλον. Διότι, πρός τί ἡ πιστότης ἡμῶν εἰς τό παρελθόν, ἐάν τοῦτο οὐδέν σημαίνει διά τό μέλλον; Εἰς τί ὠφελεῖ ἡ καύχησις ἡμῶν δι᾿ ὅσα παρελάβομεν, ἐάν ταῦτα δέν μεταφράζωνται εἰς ζωήν διά τόν ἄνθρωπον καί τόν κόσμον τοῦ σήμερον καί τοῦ αὔριον; «Ἱησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἐβρ. ιγ΄ 8-9). Καί ἡ Ἐκκλησία Του καλεῖται νά ἔχῃ τό βλέμμα της ἐστραμμένον ὄχι τόσον εἰς τό χθές ὅσον εἰς τό σήμερον καί εἰς τό αὔριον. Ἡ Ἐκκλησία ὑπάρχει διά τόν κόσμον καί τόν ἄνθρωπον, καί ὄχι διά τόν ἐαυτόν της. 

Τό βλέμμα ἡμῶν στρέφοντες πρός τό σήμερον δέν δυνάμεθα νά ἀποφύγωμεν τήν ἀγωνίαν ἡμῶν καί διά τό αὔριον. «Ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» (Β΄ Κορ. ζ΄ 6) – ἡ διαπίστωσις αὕτη τοῦ Ἀποστόλου διά τήν ἐποχήν του, ἰσχύει εἰς τό ἀκέραιον σήμερον καί δι᾿ ἡμᾶς. Διότι, καθ᾿ ὅν χρόνον ἡμεῖς ἀσχολούμεθα περί τάς ἡμετέρας ἀντιλογίας, ὁ κόσμος βιώνει τόν φόβον τῆς ἐπιβιώσεως, τήν ἀγωνίαν τοῦ αὔριον. Πῶς θά ἐπιβιώσῃ αὔριον μία ἀνθρωπότης σπαρασσομένη σήμερον ἀπό ποικίλας διαιρέσεις, συγκρούσεις καί ἐχθρότητας, πολλάκις μάλιστα καί ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ; Πῶς θά κατανεμηθῇ ὁ πλοῦτος τῆς γῆς δικαιότερον ὥστε να μή βιώσῃ αὔριον ἡ ἀνθρωπότης τήν πλέον στυγεράν δουλείαν, τήν ὁποίαν ἐγνώρισέ ποτε; Ποῖον πλανήτην θά εὕρουν αἱ ἑπόμεναι γενεαί, διά νά κατοικήσουν, ὅταν ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἐν τῇ ἀπληστίᾳ του τόν καταστρέφῃ ἀνηλεῶς καί ἀνεπανορθώτως; 

Πολλοί ἐναποθέτουν σήμερον τάς ἐλπίδας των εἰς τήν ἐπιστήμην• ἄλλοι εἰς τήν πολιτικήν• ἕτεροι εἰς τήν τεχνολογίαν. Ἀλλ᾿ οὐδέν ἐξ αὐτῶν δύναται νά ἐγγυηθῇ τό μέλλον, ἐάν ὁ ἄνθρωπος δέν ἐνστερνισθῇ τό κήρυγμα τῆς καταλλαγῆς, τῆς ἀγάπης καί τῆς δικαιοσύνης, τό κήρυγμα τῆς ἀποδοχῆς τοῦ ἄλλου, τοῦ διαφορετικοῦ, ἀκόμη καί τοῦ ἐχθροῦ. Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τοῦ πρώτου διδάξαντος καί βιώσαντος τό κήρυγμα τοῦτο, ὀφείλει πρῶτον νά τό ἐφαρμόσῃ εἰς ἑαυτήν «ἵνα ὁ κόσμος πιστεύσῃ» (Ἰω. ιζ΄ 21). Ἰδού διατί ἐπείγει ὅσον ποτέ ἄλλοτε ἡ πορεία πρός τήν ἐνότητα ὅσων ἐπικαλοῦνται τό ὄνομα τοῦ μεγάλου Εἰρηνοποιοῦ. Ἰδού διατί ἡ εὐθύνη ἡμῶν τῶν χριστιανῶν εἶναι μεγίστη ἔναντι τοῦ Θεοῦ, τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς Ἱστορίας. 

Ἁγιώτατε, 

Ἡ βραχεῖα εἰσέτι διαδρομή σας εἰς τήν ἡγεσίαν τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας Σᾶς ἔχει ἤδη ἀναδείξει εἰς τήν συνείδησιν τῶν συγχρόνων μας κήρυκα τῆς ἀγάπης, τῆς εἰρήνης καί τῆς καταλλαγῆς. Κηρύττετε διά τῶν λόγων Σας, ἀλλά πρό πάντων καί κυρίως διά τῆς ἁπλότητος, τῆς ταπεινοφροσύνης καί τῆς ἀγάπης πρός πάντας, διά τῶν ὁποίων ἀσκεῖτε τό ὑψηλόν Σας λειτούργημα. Ἐμπνέετε ἐμπιστοσύνην εἰς τούς δυσπίστους, ἐλπίδα εἰς τούς ἀπεγνωσμένους, προσδοκίας εἰς ὅσους ἀναμένουν μίαν Ἐκκλησίαν στοργικήν πρός πάντας. Σύν τοῖς ἄλλοις, προσφέρετε εἰς τούς Ὀρθοδόξους ἀδελφούς Σας τήν ἐλπίδα ὅτι ἐπί τῶν ἡμερῶν Σας ἡ προσέγγισις τῶν δύο μεγάλων ἀρχαίων Ἐκκλησιῶν ἡμῶν θά συνεχισθῇ οἰκοδομουμένη ἐπί τῶν στερεῶν θεμελίων τῆς κοινῆς ἡμῶν παραδόσεως, ἥτις ἀνέκαθεν ἐτήρει καί ἀνεγνώριζεν ἐν τῇ δομῇ τῆς Ἐκκλησίας πρωτεῖον ἀγάπης, τιμῆς καί διακονίας ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς συνοδικότητος, ὥστε «ἐν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ» νά ὁμολογῆται ὁ ἐν Τριάδι Θεός καί νά διαχέηται ἡ ἀγάπη Αὐτοῦ πρός τόν κόσμον. 

Ἁγιώτατε, 

Ἡ ἐν ἀγάπῃ καί τιμῇ πολλῇ, ἀλλά καί εὐγνωμοσύνῃ βαθείᾳ, ὑποδεχομένη σήμερον Ὑμᾶς τό πρῶτον Ἐκκλησία τῆς τοῦ Κωνσταντίνου Πόλεως φέρει ἐπί τῶν ὤμων της βαρεῖαν κληρονομίαν, ἀλλά καί εὐθύνην διά τε τό παρόν καί διά τό μέλλον. Εἰς τήν Ἐκκλησίαν ταύτην ἡ Θεία Πρόνοια διά τῆς ὑπό τῶν ἱερῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων θεσπισθείσης τάξεως ἀνέθηκε τήν εὐθύνην τοῦ συντονισμοῦ καί τῆς ἐκφράσεως τῆς ὁμοφωνίας τῶν κατά τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ἐν τῇ εὐθύνῃ ταύτῃ ἐργαζόμεθα ἤδη ἐπισταμένως διά τήν προετοιμασίαν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἥτις ἀπεφασίσθη ὃπως συγκληθῇ ἐνταῦθα, Θεοῦ εὐδοκοῦντος, ἐντός τοῦ ἔτους 2016. Ἢδη αἱ ἁρμόδιαι ἐπιτροπαί ἐργάζονται πυρετωδῶς πρός προετοιμασίαν τοῦ μεγάλου τούτου γεγονότος ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπέρ τῆς εὐοδόσεως τοῦ ὁποίου ἐκζητοῦμεν καί τάς Ὑμετέρας προσευχάς. Ἀτυχῶς, ἡ ἀπό χιλίων ἐτῶν διακοπεῖσα εὐχαριστιακή κοινωνία μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν δέν ἐπιτρέπει εἰσέτι τήν συγκρότησιν κοινῆς Μεγάλης καί Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἀς εὐχηθῶμεν ὅπως, ἀποκαθισταμένης τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ αὐτῶν, μή βραδύνῃ νά ἀνατείλῃ καί ἡ μεγάλη αὕτη ἡμέρα καί ἐπιφανής. Ἄχρι τῆς εὐλογημένης ἐκείνης ἡμέρας ἡ συμμετοχή ἑκατέρας τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν εἰς τήν συνοδικήν ζωήν τῆς ἄλλης θά ἐκφράζεται διά τῆς ἀποστολῆς παρατηρητῶν, ὡς ἤδη συμβαίνει, τῇ εὐγενεῖ Ὑμῶν προσκλήσει, κατά τάς Συνόδους τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας, καί ὡς, ἐλπίζομεν, θέλει συμβῆ καί κατά τήν, σύν Θεῷ, πραγμάτωσιν καί τῆς ἡμετέρας Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. 

Ἁγιώτατε, 

Τά προβλήματα, τά ὁποῖα ἡ ἱστορική συγκυρία ὀρθώνει σήμερον πρό τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν ἐπιτάσσουν εἰς ἡμᾶς τήν ὑπέρβασιν τῆς ἐνδοστρεφείας καί τήν ἀντιμετώπισιν αὐτῶν δι᾿ ὅσον τό δυνατόν στενοτέρας συνεργασίας. Δέν ἒχομεν πλέον τήν πολυτέλειαν τῆς μεμονωμένης δράσεως. Οἱ σύγχρονοι διῶκται τῶν Χριστιανῶν δέν ἐρωτοῦν εἰς ποίαν τῶν Ἐκκλησιῶν ἀνήκουν τά θύματά των. Ἡ ἑνότης, περί τῆς ὁποίας ἡμεῖς πολυπραγμονοῦμεν, πραγματοποιεῖται ἤδη εἴς τινας περιοχάς, ἀτυχῶς, διά τοῦ μαρτυρίου. Ἄς τείνωμεν ἀπό κοινοῦ τήν χεῖρα εἰς τόν σύγχρονον ἄνθρωπον, τήν χεῖρα τοῦ μόνου δυναμένου νά τόν σώσῃ διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Διά τῶν σκέψεων καί αἰσθημάτων τούτων ἐκφράζομεν καί αὖθις τήν χαράν τῆς ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν παρουσίας τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, εὐχαριστοῦντες Αὐτήν καί δεόμενοι τοῦ Κυρίου ὅπως, πρεσβείαις τοῦ ἑορταζομένου σήμερον Πρωτοκλήτου Ἀποστόλου καί τοῦ αὐταδέλφου αὐτοῦ Πρωτοκορυφαίου Πέτρου, σκέπῃ τήν Ἐκκλησίαν Αὐτοῦ καί ὁδηγῇ αὐτήν εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ ἁγίου θελήματός Του. 

Ὡς εὖ παρέστητε ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν, πεφιλημένε ἀδελφέ!

Ομιλία του Πάπα Φραγκίσκου κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία 

στο Οικουμενικό Πατριαρχείο 

Παναγιώτατε, Παμφίλτατε Αδελφέ Βαρθολομαίε, 

Πολλές φορές, ως αρχιεπίσκοπος του Μπουένος Άιρες, συμμετείχα στη θεία Λειτουργία τον ορθοδόξων κοινοτήτων εκείνης της πόλης, αλλά ευρισκόμενος σήμερα σε αυτήν την Πατριαρχική Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου επί τη εορτή του αγίου Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτοκλήτου και αδελφού του αγίου Πέτρου, προστάτου του Οικουμενικού Πατριαρχείου, είναι πράγματι μιαν ιδιαίτερη χάρη που ο Κύριος με αξίωσε. 

Το να συναντηθούμε, και να κοιτάξει ο ένας το πρόσωπο του άλλου, το να ανταλλάξουμε τον ασπασμό της ειρήνης, το να προσευχηθούμε ο ένας για τον άλλο, αποτελούν ουσιαστικές διαστάσεις της πορείας εκείνης προς την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας προς την οποίαν τείνουμε. Όλα αυτά προηγούνται και συνοδεύουν σταθερά εκείνη την άλλη ουσιαστική διάσταση αυτής της πορείας που είναι ο θεολογικός διάλογος. Ένας αυθεντικός διάλογος είναι πάντα μεταξύ προσώπων με ένα όνομα, με μία όψη, με μια ιστορία, και όχι μόνον ανταλλαγή ιδεών. 

Αυτό ισχύει προ πάντων για μας τους χριστιανούς, γιατί για μας η αλήθεια είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το παράδειγμα του αγίου Ανδρέα ο οποίος μαζί με ένα άλλο μαθητή δέχθηκε την πρόσκληση του Θείου διδασκάλου: «έρχεσθε και όψεσθε» και «έμειναν παρ' αυτώ την ημέραν εκείνην» (Ιω. 1, 39), μας δεικνύει με σαφήνεια ότι η χριστιανική ζωή είναι μια προσωπική εμπειρία, μια μεταβάλλουσα συνάντηση με Εκείνον που μας αγαπά και θέλει να μας σώσει. Ακόμα και το χριστιανικό κήρυγμα μεταδίδεται χάρη σε πρόσωπα που αγαπούν το Χριστό, τα οποία δεν μπορούν να μη μεταδώσουν την χαρά της αγάπης και της σωτηρίας. Ακόμα μια φορά το παράδειγμα του αποστόλου Ανδρέα είναι διαφωτιστικό. Αφού ακολούθησε το Χριστό εκεί που κατοικούσε και συνομίλησε μαζί του «ευρίσκει ούτος πρώτον τον αδελφόν τον ίδιον Σίμωνα και λέγει αυτώ: ευρήκαμεν τον Μεσσίαν, - ο εστιν μεθερμηνευόμενον Χριστόν - ήγαγεν αυτόν προς τον Ιησούν » (Ιω 1, 40-42). Είναι πάντως φανερόν ότι ούτε ο διάλογος μεταξύ των χριστιανών μπορεί να ξεφύγει από αυτή τη λογική της προσωπικής συνάντησης. 

Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι η πορεία συμφιλίωσης και ειρήνης μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων εγκαινιάσθηκε, κατά κάποιο τρόπο από μια συνάντηση, από ένα ασπασμό μεταξύ των σεβασμίων προκατόχων μας, του Οικουμενικού Πατριάρχου Αθηναγόρα και Πάπα Παύλου του έκτου προ πενήντα ετών στα Ιεροσόλυμα, γεγονός που η Παναγιότητά Σας και εγώ θελήσαμε πρόσφατα να μνημονεύσουμε με τη νέα συνάντησή μας στην πόλη όπου ο Κύριος Ιησούς Χριστός απέθανε και ανέστη. 

Για μια ευτυχή σύμπτωση, αυτή η επίσκεψη μου γίνεται αρκετές μέρες μετά από τον εορτασμό της 50ής επετείου της έκδοσης του Διατάγματος της δεύτερης συνόδου του Βατικανού Unitatis redintegratio για την αναζήτηση της ενότητος μεταξύ όλων των χριστιανών. Πρόκειται για ένα θεμελιώδες κείμενο με το οποίο ανοίχθηκε ένας νέος δρόμος για την συνάντηση μεταξύ των καθολικών και των αδελφών των άλλων Εκκλησιών και εκκλησιαστικών κοινοτήτων. 

Ιδιαίτερα με αυτό το διάταγμα η Καθολική Εκκλησία αναγνωρίζει ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες «έχουν αληθινά μυστήρια και κυρίως, δυνάμει της αποστολικής διαδοχής, την Ιεροσύνη και την Ευχαριστία, δια μέσου των οποίων παραμένουν ακόμα ενωμένες μαζί μας με στενότατους δεσμούς» (n.15). Εν συνεχεία, αναφέρεται ότι για να διαφυλάξουν πιστά την πληρότητα της χριστιανικής παράδοσης, και για να φέρουν εις πέρας την συμφιλίωση των χριστιανών ανατολής και δύσεως είναι ύψιστης σημασίας να διατηρηθεί και να υποστηριχθεί η πλουσιότατη παρακαταθήκη των Εκκλησιών της ανατολής, όχι μόνο σε ότι αφορά τις λειτουργικές και πνευματικές παραδόσεις, αλλά επίσης την κανονική τάξη που θέσπισαν οι άγιοι Πατέρες και οι Σύνοδοι, η οποία τάξη ρυθμίζει τον βίο αυτών των Εκκλησιών (βλ. n. 15 -16). 

Φρονώ σημαντικό να επισημάνω τον σεβασμό αυτής της αρχής ως ουσιαστικής και αμοιβαίας προϋπόθεσης για την αποκατάσταση της πλήρους κοινωνίας, που δεν σημαίνει υποταγή του ενός στον άλλο, ούτε αφομοίωση, αλλά μάλλον αποδοχή όλων των δωρεών που ο Θεός έδωσε στον καθένα για να φανερώσει σε ολόκληρο τον κόσμο το μέγα μυστήριο της σωτηρίας πραγματοποιηθέν από τον Κύριον Ιησούν Χριστόν δια μέσου του Παναγίου Πνεύματος. Θέλω να διαβεβαιώσω τον καθένα από σας ότι για να φθάσουμε στον αναζητούμενο σκοπό της πλήρους κοινωνίας, η Καθολική Εκκλησία δεν προτίθεται να επιβάλλει καμία απαίτηση, παρά μόνον εκείνη της ομολογίας της κοινής πίστεως, και ότι είμαστε έτοιμοι να αναζητήσουμε από κοινού υπό το φως της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής και της εμπειρίας της πρώτης χιλιετίας, τους τρόπους με τους οποίους να εξασφαλισθεί η αναγκαία ενότητα της Εκκλησίας στις σημερινές συνθήκες: το μόνο πράγμα που η Καθολική Εκκλησία επιθυμεί και εγώ αναζητώ ως Επίσκοπος Ρώμης "της Εκκλησίας της προκαθημένης της αγάπης", είναι η κοινωνία με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μια τέτοια κοινωνία θα είναι πάντα καρπός της αγάπης «που εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών δια πνεύματος αγίου του δοθέντος ημίν» (Ρωμ 5,5), αγάπης αδελφικής που δίνει έκφραση στο πνευματικό και υπερβατικό δεσμό που μας ενώνει ως μαθητές του Κυρίου.

Μέσα στο σημερινό κόσμο υψώνονται έντονες φωνές που δεν μπορούμε να μην ακούσομε και που ζητούν από τις Εκκλησίες μας να βιώσουμε μέχρι το βάθος το ότι είμαστε μαθητές του Κυρίου Ιησού Χριστού. 

Η πρώτη απ αυτές τις φωνές είναι εκείνη των πτωχών. Μέσα στον κόσμο υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες και άνδρες που υποφέρουν λόγω σοβαρής κακής διατροφής, λόγω αυξημένης ανεργίας, λόγω υψηλού ποσοστού νέων χωρίς εργασία, και λόγω αύξησις κοινωνικού αποκλεισμού, που μπορεί να οδηγήσει σε εγκληματικές πράξεις μέχρι την επιστράτευση τρομοκρατών. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε αδιάφοροι μπροστά στις φωνές αυτών των αδελφών ανδρών και γυναικών. Αυτοί μας ζητούν όχι μόνο να τους δώσουμε υλική βοήθεια, αναγκαία σε τέτοιες καταστάσεις, αλλά κυρίως να τους βοηθήσουμε να υπερασπίσουν την αξιοπρέπεια τους ως ανθρώπινα πρόσωπα, εις τρόπον ώστε να μπορέσουν να ξαναβρούν τις πνευματικές ενέργειες για να ανανήψουν και να καταστούν πρωταγωνιστές της ιστορίας τους. Επί πλέον μας ζητούν να αγωνιστούμε υπό το φως του Ευαγγελίου ενάντια στα θεσμικά αίτια της φτώχειας: της ανισότητας, της έλλειψης μιας αξιοπρεπούς εργασίας, της έλλειψης γης και κατοικίας, της άρνησης των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. Ως χριστιανοί καλούμαστε να κατατροπώσουμε από κοινού την παγκοσμιοποίηση εκείνης της αδιαφορίας που σήμερα φαίνεται να έχει την υπεροχή και να οικοδομήσουμε ένα νέο πολιτισμό αγάπης και αλληλεγγύης. 

Μια δεύτερη δυνατή φωνή που ακούγεται δυνατά είναι εκείνη των θυμάτων των συγκρούσεων σε τόσα μέρη του κόσμου. Τη φωνή αυτή ακούμε να αντηχεί πολύ καλά από εδώ, γιατί σε πολλά κοντινά έθνη υπάρχουν σκληρά και απάνθρωποι πόλεμοι. Το να ταράζεται η ειρήνη ενός λαού, το να διαπράττεται η να επιτρέπεται κάθε είδος ιδιαίτερα σε βάρος ασθενών και απροστάτευτων προσώπων είναι ένα βαρύτατο αμάρτημα κατά του Θεού, γιατί σημαίνει μη σεβασμό της εικόνας του Θεού που είναι στον άνθρωπο. Η φωνή των θυμάτων των συγκρούσεων μάς ωθεί να προχωρήσουμε το συντομότερο στην πορεία της συμφιλίωσης και της κοινωνίας μεταξύ καθολικών και ορθοδόξων. Εξ άλλου, πώς μπορούμε να κηρύξουμε αξιόπιστα το μήνυμα ειρήνης που έρχεται από τον Χριστό εάν μεταξύ μας συνεχίζουν να υπάρχουν ανταγωνισμοί και αντιδικίες; (Βλ. Paolo VI, Esort. ap. Evangelii nuntiandi, 77). 

Μια τρίτη φωνή που μας καλεί είναι εκείνη των νέων. Σήμερα δυστυχώς υπάρχουν τόσοι νέοι που ζουν χωρίς ελπίδα, νικημένοι από την απογοήτευση και την καρτερική αποδοχή. Πολλοί νέοι επίσης υπò την επίδραση της επικρατούσης κουλτούρας αναζητούν τη χαρά στην κατοχή των υλικών αγαθών και την στιγμιαίων συγκινήσεων. Οι νέες γενιές δεν θα μπορέσουν ποτέ να αποκτήσουν την αληθινή σοφία και να διατηρήσουν ζωντανή την ελπίδα εάν εμείς δεν θα είμαστε ικανοί να αξιοποιήσουμε τον αυθεντικό ουμανισμό που πηγάζει από το ευαγγέλιο και από την χιλιετή εμπειρία της Εκκλησίας. Είναι ακριβώς οι νέοι - σκέπτομαι για παράδειγμα τους πάμπολλους νέους, ορθοδόξους καθολικούς και προτεστάντες που συναντώνται στις διεθνής συναντήσεις που οργανώνει η κοινότητα του Ταιζέ - που σήμερα μας πιέζουν να κάνουμε βήματα μπροστά προς την πλήρη κοινωνία. Και αυτό, όχι επειδή αγνοούν την σημασία των διαφορών που ακόμα μας χωρίζουν, αλλά γιατί ξέρουν να βλέπουν μακριά. Είναι ικανοί να διαβλέπουν το ουσιαστικό που ήδη μας ενώνει. 

Παναγιώτατε, 

είμαστε ήδη εν πορεία προς την πλήρη κοινωνία και ήδη μπορούμε να βιώσουμε σημαντικά σημεία μιας πραγματικής ενότητας, έστω και αν αυτή είναι ακόμα μερική. Είμαστε βέβαιοι ότι στον μακρό αυτό δρόμο είμαστε ενισχυμένοι από την μεσιτεία του αποστόλου Ανδρέου και του αδελφού του Πέτρου, θεωρούμενοι από την παράδοση ως ιδρυτές των εκκλησιών της Κωνσταντινουπόλεως και Ρώμης. Επικαλούμενοι από τον Θεόν το μεγάλο δώρο της πλήρους ενότητος και την ικανότητα να το δεχθούμε στις ζωές μας. Και μη ξεχάσουμε ποτέ να προσευχώμεθα οι μεν για τους δε.

Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΑΠΟΨΕ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ)

Στο Φανάρι έφτασε το απόγευμα ο Πάπας Φραγκίσκος που έτυχε θερμής υποδοχής από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και τους Ιεράρχες του Θρόνου. Τελέστηκε Δοξολογία και ακολούθησαν ομιλίες των δυο θρησκευτικών ηγετών, τις οποίες παραθέτουμε στη συνέχεια. 

Προσλαλιά 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ. κ. Βαρθολομαίου 

πρός τήν Α. Ἁγιότητα τόν Πάπαν Φραγκίσκον 

κατά τήν ἐν τῷ Πατριαρχικῷ Ναῷ Δοξολογίαν 

ἐπί τῇ Ἐπισήμῳ Ἐπισκέψει Αὐτοῦ εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον 

(29 Νοεμβρίου 2014) 

Ἁγιώτατε, 

Ἐν δοξολογίᾳ πρός τόν Πανάγαθον ἐν Τριάδι Θεόν ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς καί τήν τιμίαν Ὑμῶν Συνοδείαν εἰς τόν ἱερόν τοῦτον χῶρον, ἔνθα ἡ Καθέδρα τῶν ἐπισκόπων τῆς ἱστορικῆς καί μαρτυρικῆς ταύτης Ἐκκλησίας, τῆς ἐπιφορτισθείσης ὑπό τῆς Θείας Προνοίας μετά τοῦ πολυευθύνου λειτουργήματος τῆς Πρωτοθρόνου τῶν κατά τόπους ἁγιωτάτων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Ὑποδεχόμεθα Ὑμᾶς ἐν χαρᾷ, τιμῇ καί εὐγνωμοσύνη, διότι ἠγαθύνθητε νά φέρητε τά βήματα Ὑμῶν ἀπό τῆς Παλαιᾶς εἰς τήν Νέαν Ρώμην, γεφυροῦντες διά τῆς κινήσεως Ὑμῶν ταύτης συμβολικῶς τήν Δύσιν καί τήν Ἀνατολήν, κομιστής τῆς ἀγάπης τοῦ Πρωτοκορυφαίου πρός τόν Πρωτόκλητον αὐτάδελφον αὐτοῦ. 

Ἡ ἐνταῦθα ἔλευσις Ὑμῶν, τό πρῶτον ἀπό τῆς προσφάτου ἀναρρήσεως τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος εἰς τόν θρόνον τῆς «προκαθημένης τῆς ἀγάπης», ἀποτελεῖ συνέχειαν ἀναλόγων ἐπισκέψεων τῶν τετιμημένων προκατόχων Ὑμῶν Παύλου του Ϛ΄, Ἰωάννου Παύλου τοῦ Β΄ καί Βενεδίκτου τοῦ ΙϚ΄, μαρτυροῦσα τήν βούλησιν Ὑμῶν καί τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης, ὅπως συνεχισθῇ ἡ ἀδελφική μετά τῆς ἡμετέρας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας σταθερά πορεία, πρός ἀποκατάστασιν τῆς πλήρους κοινωνίας μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν. Χαιρετίζομεν, ὅθεν, μεθ᾿ ἱκανοποιήσεως καί ἐκτιμήσεως μεγάλης τήν ἐνταῦθα ἔλευσιν τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, ὡς γεγονός ἱστορικόν καί πλῆρες οἰωνῶν ἀγαθῶν διά τό μέλλον.

Ὁ ἱερός οὗτος χῶρος, ἐν τῷ ὁποίῳ ἐπί αἰῶνας, ἐν μέσῳ ποικίλων ἱστορικῶν κλυδωνισμῶν, οἱ ἑκάστοτε Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι ἐτέλεσαν καί τελοῦν τό ἱερόν Μυστήριον τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἀποτελεῖ διάδοχον ἄλλων ἐπιφανῶν λατρευτικῶν χώρων ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ, τούς ὁποίους ἐλάμπρυναν διαπρεπεῖς ἐκκλησιαστικαί μορφαί, ἀνήκουσαι ἤδη εἰς τήν χορείαν τῶν μεγάλων Πατέρων τῆς κατά τήν οἰκουμένην Ἐκκλησίας. Τοιοῦτοι ὑπῆρξαν καί οἱ προκάτοχοι τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἅγιοι Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τῶν ὁποίων τά ἱερά λείψανα ἀναπαύονται ἤδη ἐν τῷ ἱερῷ τούτῳ ναῷ, ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνων τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, τῆς κυρωσάσης τόν Τόμον τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου Μεγαλομάρτυρος Εὐφημίας καί ἄλλων ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας – τοῦτο δέ χάρις εἰς τήν ἐκ μέρους τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης εὐγενῆ ἀπόδοσιν αὐτῶν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Ἄγοντες ἐφέτος τήν ἐπέτειον τῆς συμπληρώσεως δέκα ἐτῶν ἀπό τοῦ εὐλογημένου τούτου γεγονότος ἐκφράζομεν πρός τήν Ὑμετέραν Ἁγιότητα τάς θερμάς ἡμῶν εὐχαριστίας διά τήν φιλάδελφον χειρονομίαν ταύτην τῆς Ὑμετέρας Ἐκκλησίας πρός τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον. Οἱ ἱεροί οὗτοι Πατέρες, ἐπί τῆς διδασκαλίας τῶν ὁποίων ῲκοδομήθη ἡ κοινή κατά τήν πρώτην χιλιετίαν πίστις ἡμῶν, εἴησαν πρεσβευταί πρός Κύριον, ἵνα ἐπανεύρωμεν τήν πλήρη μεταξύ τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν κοινωνίαν, ἐκπληροῦντες οὕτω τό ἅγιον θέλημα Αὐτοῦ, εἰς καιρούς κρισίμους διά τήν ἀνθρωπότητα καί τόν κόσμον. Διότι, κατά τόν ἱερόν Χρυσόστομον, «τοῦτό ἐστιν ὅ μάλιστα συγκροτεῖ τούς πιστούς, καί τήν ἀγάπην συνέχει˙ διά τοῦτο, ἵνα ὧσιν ἕν φησίν ὁ Χριστός» (Εἰς πρός Φιλιπ. 4,3 P.G. 62, 208). 

Ἐκφράζοντες καί αὗθις τήν χαράν καί εὐχαριστίαν τῆς ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς ἡμετέρας Μετριότητος ἐπί τῇ ἐπισήμῳ ταύτῃ καί φιλαδέλφῳ ἐπισκέψει τῆς Ὑμετέρας Ἁγιότητος, εὐχόμεθα Αὐτῇ καί τῇ τιμίᾳ Αὐτῆς Συνοδείᾳ εὐλογημένην κατά πάντα παρά Κυρίου τήν ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν παραμονήν Σας εἰς περαιτέρω σύσφιγξιν τῶν ἀδελφικῶν ἡμῶν δεσμῶν πρός δόξαν τοῦ ἁγίου Αὐτοῦ ὀνόματος. 

«Χάρις δέ τῷ Θεῷ ἐπί τῇ ἀνεκδιηγήτῳ αὐτοῦ δωρεᾷ» (Β΄ Κορ. θ, 15). 

Ὡς εὖ παρέστητε, ἠγαπημένε ἐν Κυρίῳ ἀδελφέ!

Η Προσφώνησις του Πάπα Φραγκίσκου

Παναγιώτατε, αγαπητέ Aδελφέ, 

η βραδιά φέρνει πάντα μαζί της ένα ανάμικτο αίσθημα ευγνωμοσύνης για την ημέρα που βιώθηκε καί τρεμάμενη εμπιστοσύνη μπροστά στην νύχτα που πέφτει. Απόψε η ψυχή μου είναι γεμάτη ευγνωμοσύνη προς τον Θεό, που με αξιώνει να βρεθώ εδώ και να προσευχηθώ μαζί με την Παναγιότητα Σας και με αυτήν την αδελφή Εκκλησία, στο πέρας μιας έντονης ημέρας αποστολικής επίσκεψης, και συγχρόνως η ψυχή μου είναι σε αναμονή της ημέρας που ήδη αρχίσαμε λειτουργικά: της εορτής του Αγίου Αποστόλου Ανδρέου, Προστάτου αυτής της Εκκλησίας. 

Διά μέσου των λόγων του Προφήτου Ζαχαρίου, ο Κύριος μάς εδώρησε ακόμα μια φορά, σε αυτήν την εσπερινή προσευχή, το θεμέλιο που είναι η βάση της προέκτασης μας προς το ένα σήμερον και προς το ένα αύριον, ο στερεός βράχος επί του οποίου μπορούμε να οδηγήσουμε μαζί τα βήματα μας με χαρά και ελπίδα, αυτό το από βράχο θεμέλιο, είναι η υπόσχεση του Κυρίου: «Ιδού εγώ σώζω τον λαόν μου απο γής ανατολών και απο γής δυσμών...εν αληθεία και δικαιοσύνη» (8, 7.8) 

Μάλιστα, σεβάσμιε και αγαπητέ αδελφέ Βαρθολομαίε, ενώ εκφράζω το εγκάρδιο ευχαριστώ για την αδελφική Σας υποδοχή, αισθάνομαι ότι η χαρά μας είναι πιό μεγάλη γιατί η πηγή της βρίσκεται αλλού, όχι σε εμάς, όχι στο καθήκον μας και στις προσπάθειές μας, οι οποίες βεβαίως υπάρχουν, αλλά στην κοινή αφοσίωση στην πιστότητα του Θεού, που θέτει το θεμέλιο για την ανασυγκρότηση του ναού του που είναι η Εκκλησία (βλ Ζαχ. 8,9). «Ιδού ο σπόρος της ειρήνης» (Ζαχ 8.12), ιδού ο σπόρος της χαράς. Αυτή η ειρήνη και αυτή η χαρά που ο κόσμος δεν μπορεί να δώσει, αλλά που ο Κύριος Ιησούς υποσχέθηκε στους μαθητές του, και τους εδώρησε με την Ανάσταση του, δυνάμει του Παναγίου Πνεύματος.

Ο Ανδρέας και ο Πέτρος άκουσαν αυτήν την υπόσχεση, έλαβαν αυτήν την δωρεάν. Ήσαν αδελφοί εξ αίματος, αλλά η συνάντηση με τον Χριστό, τους μετέβαλε σε αδελφούς εν τη πίστη και εν τη αγάπη. Και σ'αυτήν την χαρμόσυνη βραδιά, σε αυτήν την προεόρτιαν προσευχήν θα ήθελα προ πάντων να πώ αδελφοί στην ελπίδα. 

Οποία χάρις, Παναγιώτατε, να μπορούμε να είμαστε αδελφοί εν τη ελπίδι του Αναστάντος Χριστού! Οποία χάρις, και οποία ευθύνη, να μπορούμε να βαδίζουμε μαζί σ'αυτήν την ελπίδα, ενισχυμένοι με την μεσιτεία των Αγίων αδελφών Αποστόλων Ανδρέα και Πέτρο! Γνωρίζοντας οτι αυτή η κοινή ελπίδα δεν θα μας απογοητεύσει, γιατί είναι θεμελιωμένη οχι επάνω στις πτωχές μας δυνάμεις, αλλἀ στην πιστότητα του Θεού. 

Με αυτήν την χαρούμενην ελπίδα, γεμάτη ευγνωμοσύνη και τρεμάμενη αναμονή, εκφράζω προς την Παναγιότητα Σας, προς όλους τους παρόντες, και προς την Εκκλησίαν της Κωνσταντινουπόλεως την θερμήν μου αδελφικήν ευχήν επί τη εορτή του Αγίου Προστάτου Της.

ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΕΛΕΣΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΚΙΣΚΟΣ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ (ΦΩΤΟ ΚΑΙ ΒΙΝΤΕΟ)

Θεία λειτουργία τέλεσε πριν από λίγο ο Πάπας Φραγκίσκος στο Ρωμαιοκαθολικό Ναό του Αγίου Πνεύματος στην Κωνσταντινούπολη παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, πλήθους επισήμων, καθώς και πιστών της Ρωμαιοκαθολικής Κοινότητας της Πόλης.

Τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο, ο οποίος έδωσε τον Ασπασμό της Αγάπης με τον Πάπα και ευλόγησαν από κοινού τους πιστούς, συνόδευαν: ο Γέρων Περγάμου Ιωάννης, ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος, ο Μέγας Αρχιδιάκονος Ανδρέας και ο Πατριαρχικός Διάκονος Θεόδωρος.