Λόγος ἐπικήδειος εἰς τόν ἀείμνηστον Μ. Οἰκονόμον τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας Μελέτιον Σακκουλίδην, ὑπό Πανοσιολ. Τριτεύοντος κ. Ἀνδρέου (24/05/09).[1]
Σεβασμιώτατε Δέσποτα, εὐλαβές ἐκκλησίασμα,
Καταλιπών τόν παρόντα πρόσκαιρον κόσμον, τάς πρωϊνάς ὥρας τῆς παρελθούσης Παρασκευῆς, ἐν ἀναστασίμῳ περιόδῳ, μετέστη πρός τάς αἰωνίους μονάς, κατόπιν ὀλιγομήνου δοκιμασίας τῆς ὑγείας του, ὁ ἀείμνηστος Μ. Οἰκονόμος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Μελέτιος Σακκουλίδης. Ἡ εἴδησις αὕτη ἐλύπησε βαθέως οὐχί μόνον τούς οἰκείους του ἀλλά καί ὁλόκληρον τό εὐλαβές ποίμνιον καί τόν εὐαγῆ κλῆρον τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἤδη σήμερον, Κυριακήν, ἕκτην ἀπό τοῦ Πάσχα, προπέμπομεν αὐτόν πρός ὑπάντησιν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.
Ὁ ἀείμνηστος π. Μελέτιος Σακκουλίδης, γόνος εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Δημητρίου καί τῆς Ἀναστασίας, ἐγεννήθη ἐν ἔτει 1926 εἰς τήν Χαλκηδόνα ἔνθα καί διήκουσε τά πρῶτα γράμματα εἰς τήν Ἀστικήν Σχολήν αὐτῆς. Ἐν συνεχείᾳ, ἐφοίτησεν εἰς τήν Πατριαρχικήν Μεγάλην τοῦ Γένους Σχολήν περατώσας τό ἡμιγυμνάσιον αὐτῆς. Ἀκολούθως, τό ἔτος 1942 εἰσήχθη εἰς τό παλλάδιον τῶν ἱερῶν γραμμάτων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τήν κατά Χάλκην Ἱεράν Θεολογικῆς Σχολήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεφοίτησε τό 1949. Ἐν ἔτει 1950 ἐνυμφεύθη τήν εὐσεβεστάτην καί σεμνήν σύντροφον τῆς ζωῆς του, Ἄνναν Γαλάνη, θυγατέρα τοῦ ἀειμνήστου ἱερέως τῆς Πόλεως ἡμῶν Ἰωάννου Γαλάνη, ἐνῷ τόν Αὔγουστον τοῦ ἰδίου ἔτους εἰσῆλθεν εἰς τάς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου, χειροτονηθείς Διάκονος ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Προικοννήσου Φιλοθέου καί τόν Σεπτέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ ἰδίου Ἀρχιερέως. Αἱ χειροτονίαι του ἐτελέσθησαν ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Κοινότητος Ὑψωμαθείων κατόπιν αἰτήσεως τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς διά τήν θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν της. Ὑπηρέτησε τήν Ἀρχιεπισκοπήν Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἐφημέριος ἐν ταῖς Κοινότησιν Ὑψωμαθείων καί Σταυροδρομίου, ἐν συνεχείᾳ δέ ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος ἐν τῇ Κοινότητι Κοντοσκαλίου, ἔχων ὡς πεδίον δράσεως τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῶν Ὑψωμαθείων καί τῆς Βλάγκας. Τῇ 25ῃ Ὀκτωβρίου 1985, ἀπενεμήθη εἰς αὐτόν, ὡς ἠθική ἀνταμοιβή διά τόν ἔνθεον ζῆλον καί πρός ἐπιβράβευσιν τῶν εὐσυνειδήτως καί ἐν ἀφοσιώσει παρεχομένων ὑπ’αὐτοῦ ὑπηρεσιῶν πρός τόν ἐνταῦθα λαόν τοῦ Θεοῦ, τό ὀφφίκιον τοῦ Μεγάλου Οἰκονόμου, ἰδίαις χερσί τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Δημητρίου, τῆς χειροθεσίας αὐτοῦ γενομένης ἐν τῷ ἰδιαιτέρῳ Πατριαρχικῷ Παρεκκλησίῳ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.
Ὁ μεταστάς ἤδη ἐξ ἡμῶν πολιός Λευίτης, ὁ ἀκάματος Λειτουργός καί ὑπηρέτης τοῦ Θυσιαστηρίου, ἀνεχώρησεν εἰς τούς οὐρανούς κατόπιν μακρᾶς καί πιστῆς ἕως θανάτου ὑπηρεσίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἱερατικῆς πορείας ἐν πλήρει ἀφοσιώσει καί συναισθήσει τοῦ ὕψους τοῦ ἱερατικοῦ ὑπουργήματος. Ἀνῆκεν εἰς μίαν ἱερατικήν γενεάν τῆς Πόλεως σπανίαν, ἀνήκουσαν εἰς ἄλλην ἐποχήν. Ὑπῆρξεν εἷς ἐκ τῶν σπανιωτέρων λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου, προσενεγκών τήν ἀναίμακτον ἱερουργίαν καί τελέσας ἀνελλιπῶς τάς ἀκολουθίας τοῦ νυχθημέρου ἄνευ οἱασδήτινος παραλείψεως καί παρεκκλίσεως ἐκ τῆς λειτουργικῆς τάξεως. Ἡ ἐλαχίστη παράλειψις καί παρατυπία ἀπετέλει δι’ αὐτόν σοβαρόν καί ἀδικαιολόγητον παράπτωμα.
Τόν ἐνθυμούμεθα ἅπαντες, εὐθυτενῆ, ἀγέρωχον, ἀκίνητον ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου, ἱεροπρεπῆν καί ἀνεπιτήδευτον, νά ἱερουργῇ ἀνελλιπῶς, καί μάλιστα καί νά ψάλλῃ κατά τάς καθημερινάς ἀκολουθίας ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἀναλογίου κινούμενος οὐχί ἐξ ἐπαγγελματικῆς, τρόπον τινα, ἀνάγκης ἤ ὑποχρεώσεως, ἀλλ’ ἐκ βαθείας πίστεως πρός τόν Θεόν καί ἐξ ἀληθοῦς ἀγάπης πρός τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας τούς ὁποίους δέν ἐλησμόνει νά τιμᾷ κατά τάς μνήμας των. Ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας ἦτο τό κυριώτερον μέλημά του. Διακατεῖχεν αὐτόν βαθεῖα καί γνησία πίστις, ταπείνωσις καί φόβος Θεοῦ, διεκρίνετο διά τήν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρος, τήν εὐγένειαν καί τήν προσήνειαν πρός πάντας. Ἀνεδείχθη οἰκονόμος τῆς θείας χάριτος καί τῶν Μυστηρίων. Ἔχαιρεν ἐκτιμήσεως τόσον ὑπό τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καί Δημητρίου ὄσον καί ὑπό τοῦ νῦν εὐκλεῶς κυβερνῶντος τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὑπό τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τῆς Ὁμογενείας συνόλης.
Διεκρίθη ἐπίσης καί ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ὡς ἐμβριθής γνώστης καί αὐστηρός τηρητής τῆς τάξεώς της καί τῶν τυπικῶν διατάξεών της, διό καί ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν συνέβαλλε καθοριστικῶς εἰς τόν καταρτισμόν τοῦ τμήματος τοῦ Τυπικοῦ τοῦ ἡμερολογίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰσηγηθείς τό σύστημα τῆς καθ’ ἡμέραν τυπικῆς διατάξεως, προσενεγκών παραλλήλως καί τάς ὑπηρεσίας του εἰς διαφόρους Συνοδικάς Ἐπιτροπάς. Οὐκ ὀλίγας φοράς συμμετεῖχεν ἐνεργῶς εἰς ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά γεγονότα καί ἐκδηλώσεις, προσφέρων τάς ὑπηρεσίας του μετά τῆς χαρακτηριζούσης αὐτόν σεμνότητος καί διακρίσεως ἄνευ ἐπιδιώξεως ἐλαχίστης προσωπικῆς προβολῆς καί τιμῆς.
Εἰς τήν συνείδησιν τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπεβλήθη ὡς ὁ διδάσκαλος τῶν νέων κληρικῶν, Διακόνων τε καί Πρεσβυτέρων, παρά τούς πόδας τοῦ ὁποίου ἐμαθήτευσαν οὐκ ὀλίγοι ἐξ αὐτῶν διδαχθέντες τά περί τῆς τελετουργικῆς τάξεως καί τῶν τυπικῶν διατάξεων καί τήν ἐν γένει λειτουργικήν δεοντολογίαν. Οὕτω κατέστη παράδειγμα τῶν νεωτέρων πρός μίμησιν.
Ἀξιοσημείωτος ἦτο ἡ ἀγάπη του διά τά βιβλία καί ἡ ἐνασχόλησίς του μέ τό ἀγαθόν τῆς γνώσεως, οὐχί μόνον τῆς θεολογικῆς, καταλιπών πλουσιωτάτην βιβλιοθήκην μεγάλης ἀξίας, διό καί δέν θά ἦτο ὑπερβολή νά ἀποδοθῇ εἰς αὐτόν ὁ χαρακτηρισμός τοῦ «βιβλιολάθα».
Ὡς γνήσιον γέννημα καί θρέμμα τῆς Ὁμογενείας ἔζησε καί εἰργάσθη ἐντός μιᾶς ὑποδειγματικῆς Ρωμαίϊκης λευϊτικῆς οἰκογενείας ὁμοῦ μετά τοῦ εὐλαβεστάτης καί σεβομένης ὑπέρ ἄγαν τά θεῖα, πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἄννης, τῆς θυγατρός των καί τοῦ ἐξ ἀγχιστείας ἀδελφού του Σεβ. Μητροπολίτου Πέργης κ. Εὐαγγέλου, ἀποτελέσαντες οὕτως ὑπόδειγμα χριστιανικῆς οἰκογενείας καί λαμπρόν δεῖγμα τοῦ ρωμαίϊκου πολιτισμοῦ καί τῆς χαρακτηριζούσης αὐτόν ἀρχοντιᾶς καί εὐγενείας.
Καί τώρα, ἐκπληρώσας τό κοινόν τοῦ βίου χρέος, ὁ προκείμενος κοιμηθείς λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἵσταται ἐν μέσῳ ἡμῶν ἄπνους, ἀλλ’ ὡς δρῦς ὑψίκορμος, καί πεποίθαμεν ὅτι ὁδεύῃ ἵνα λάβῃ ἐκ τοῦ Δωρεοδότου Κυρίου τόν μισθόν αὐτοῦ ὡς ἀντίδωρον διά τήν ἀνάλωσιν τοῦ ἑαυτοῦ του εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν προσφοράν του ὡς κανδήλας ἀκοιμήτου ὕπερθεν τοῦ θυσιαστηρίου, διά τούς καταβληθέντας κόπους του ὑπέρ τοῦ ἀγαπήσαντος αὐτόν λογικοῦ ποιμνίου τῆς Πόλεως, τοῦ ὁποίου ἐμιμνήσκετο καθημερινῶς εἰς τήν ἱεράν Πρόθεσιν.
Ἡμεῖς, ἱστάμενοι ἔμπροσθέν του θλιβόμεθα μέν κατ’ ἄνθρωπον, πιστεύομεν δέ καί ἀναμένομεν, ἀκραδάντως τήν κοινήν Ἀνάστασιν, ἔχοντες τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος θά ἀποδώσῃ εἰς αὐτόν τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, κατά τά ἀγαθά ἔργα του, καί θά τόν καταστήσῃ Λειτουργόν εἰς τό ἐπουράνιον θυσιαστήριον τῆς Βασιλείας Του.
Χριστός Ἀνέστη, ἀείμνηστε καί σεβαστέ π. Μελέτιε!
Σεβασμιώτατε Δέσποτα, εὐλαβές ἐκκλησίασμα,
Καταλιπών τόν παρόντα πρόσκαιρον κόσμον, τάς πρωϊνάς ὥρας τῆς παρελθούσης Παρασκευῆς, ἐν ἀναστασίμῳ περιόδῳ, μετέστη πρός τάς αἰωνίους μονάς, κατόπιν ὀλιγομήνου δοκιμασίας τῆς ὑγείας του, ὁ ἀείμνηστος Μ. Οἰκονόμος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας Μελέτιος Σακκουλίδης. Ἡ εἴδησις αὕτη ἐλύπησε βαθέως οὐχί μόνον τούς οἰκείους του ἀλλά καί ὁλόκληρον τό εὐλαβές ποίμνιον καί τόν εὐαγῆ κλῆρον τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως. Καί ἤδη σήμερον, Κυριακήν, ἕκτην ἀπό τοῦ Πάσχα, προπέμπομεν αὐτόν πρός ὑπάντησιν τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.
Ὁ ἀείμνηστος π. Μελέτιος Σακκουλίδης, γόνος εὐσεβῶν γονέων, τοῦ Δημητρίου καί τῆς Ἀναστασίας, ἐγεννήθη ἐν ἔτει 1926 εἰς τήν Χαλκηδόνα ἔνθα καί διήκουσε τά πρῶτα γράμματα εἰς τήν Ἀστικήν Σχολήν αὐτῆς. Ἐν συνεχείᾳ, ἐφοίτησεν εἰς τήν Πατριαρχικήν Μεγάλην τοῦ Γένους Σχολήν περατώσας τό ἡμιγυμνάσιον αὐτῆς. Ἀκολούθως, τό ἔτος 1942 εἰσήχθη εἰς τό παλλάδιον τῶν ἱερῶν γραμμάτων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τήν κατά Χάλκην Ἱεράν Θεολογικῆς Σχολήν, ἐκ τῆς ὁποίας ἀπεφοίτησε τό 1949. Ἐν ἔτει 1950 ἐνυμφεύθη τήν εὐσεβεστάτην καί σεμνήν σύντροφον τῆς ζωῆς του, Ἄνναν Γαλάνη, θυγατέρα τοῦ ἀειμνήστου ἱερέως τῆς Πόλεως ἡμῶν Ἰωάννου Γαλάνη, ἐνῷ τόν Αὔγουστον τοῦ ἰδίου ἔτους εἰσῆλθεν εἰς τάς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου, χειροτονηθείς Διάκονος ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Προικοννήσου Φιλοθέου καί τόν Σεπτέμβριον τοῦ ἰδίου ἔτους Πρεσβύτερος ὑπό τοῦ ἰδίου Ἀρχιερέως. Αἱ χειροτονίαι του ἐτελέσθησαν ἐν τῷ Ἱ. Ναῷ Ἁγίων Κωνσταντίνου καί Ἑλένης τῆς Κοινότητος Ὑψωμαθείων κατόπιν αἰτήσεως τῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς διά τήν θεραπείαν τῶν ἀναγκῶν της. Ὑπηρέτησε τήν Ἀρχιεπισκοπήν Κωνσταντινουπόλεως ὡς ἐφημέριος ἐν ταῖς Κοινότησιν Ὑψωμαθείων καί Σταυροδρομίου, ἐν συνεχείᾳ δέ ὡς Ἱερατικῶς Προϊστάμενος ἐν τῇ Κοινότητι Κοντοσκαλίου, ἔχων ὡς πεδίον δράσεως τήν εὐρυτέραν περιοχήν τῶν Ὑψωμαθείων καί τῆς Βλάγκας. Τῇ 25ῃ Ὀκτωβρίου 1985, ἀπενεμήθη εἰς αὐτόν, ὡς ἠθική ἀνταμοιβή διά τόν ἔνθεον ζῆλον καί πρός ἐπιβράβευσιν τῶν εὐσυνειδήτως καί ἐν ἀφοσιώσει παρεχομένων ὑπ’αὐτοῦ ὑπηρεσιῶν πρός τόν ἐνταῦθα λαόν τοῦ Θεοῦ, τό ὀφφίκιον τοῦ Μεγάλου Οἰκονόμου, ἰδίαις χερσί τοῦ ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Δημητρίου, τῆς χειροθεσίας αὐτοῦ γενομένης ἐν τῷ ἰδιαιτέρῳ Πατριαρχικῷ Παρεκκλησίῳ τοῦ Ἁγίου Ἀνδρέου.
Ὁ μεταστάς ἤδη ἐξ ἡμῶν πολιός Λευίτης, ὁ ἀκάματος Λειτουργός καί ὑπηρέτης τοῦ Θυσιαστηρίου, ἀνεχώρησεν εἰς τούς οὐρανούς κατόπιν μακρᾶς καί πιστῆς ἕως θανάτου ὑπηρεσίας ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ καί ἱερατικῆς πορείας ἐν πλήρει ἀφοσιώσει καί συναισθήσει τοῦ ὕψους τοῦ ἱερατικοῦ ὑπουργήματος. Ἀνῆκεν εἰς μίαν ἱερατικήν γενεάν τῆς Πόλεως σπανίαν, ἀνήκουσαν εἰς ἄλλην ἐποχήν. Ὑπῆρξεν εἷς ἐκ τῶν σπανιωτέρων λειτουργῶν τοῦ Ὑψίστου, προσενεγκών τήν ἀναίμακτον ἱερουργίαν καί τελέσας ἀνελλιπῶς τάς ἀκολουθίας τοῦ νυχθημέρου ἄνευ οἱασδήτινος παραλείψεως καί παρεκκλίσεως ἐκ τῆς λειτουργικῆς τάξεως. Ἡ ἐλαχίστη παράλειψις καί παρατυπία ἀπετέλει δι’ αὐτόν σοβαρόν καί ἀδικαιολόγητον παράπτωμα.
Τόν ἐνθυμούμεθα ἅπαντες, εὐθυτενῆ, ἀγέρωχον, ἀκίνητον ἐνώπιον τοῦ φρικτοῦ θυσιαστηρίου, ἱεροπρεπῆν καί ἀνεπιτήδευτον, νά ἱερουργῇ ἀνελλιπῶς, καί μάλιστα καί νά ψάλλῃ κατά τάς καθημερινάς ἀκολουθίας ἐκ τοῦ ἱεροῦ ἀναλογίου κινούμενος οὐχί ἐξ ἐπαγγελματικῆς, τρόπον τινα, ἀνάγκης ἤ ὑποχρεώσεως, ἀλλ’ ἐκ βαθείας πίστεως πρός τόν Θεόν καί ἐξ ἀληθοῦς ἀγάπης πρός τούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας τούς ὁποίους δέν ἐλησμόνει νά τιμᾷ κατά τάς μνήμας των. Ἡ τέλεσις τῆς Θείας Λειτουργίας ἦτο τό κυριώτερον μέλημά του. Διακατεῖχεν αὐτόν βαθεῖα καί γνησία πίστις, ταπείνωσις καί φόβος Θεοῦ, διεκρίνετο διά τήν ἀκεραιότητα τοῦ χαρακτῆρος, τήν εὐγένειαν καί τήν προσήνειαν πρός πάντας. Ἀνεδείχθη οἰκονόμος τῆς θείας χάριτος καί τῶν Μυστηρίων. Ἔχαιρεν ἐκτιμήσεως τόσον ὑπό τῶν ἀοιδίμων Πατριαρχῶν Ἀθηναγόρου καί Δημητρίου ὄσον καί ὑπό τοῦ νῦν εὐκλεῶς κυβερνῶντος τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ὑπό τῆς σεπτῆς Ἱεραρχίας, τοῦ ἱεροῦ κλήρου καί τῆς Ὁμογενείας συνόλης.
Διεκρίθη ἐπίσης καί ἀνεγνωρίσθη ὑπό τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας ὡς ἐμβριθής γνώστης καί αὐστηρός τηρητής τῆς τάξεώς της καί τῶν τυπικῶν διατάξεών της, διό καί ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν συνέβαλλε καθοριστικῶς εἰς τόν καταρτισμόν τοῦ τμήματος τοῦ Τυπικοῦ τοῦ ἡμερολογίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, εἰσηγηθείς τό σύστημα τῆς καθ’ ἡμέραν τυπικῆς διατάξεως, προσενεγκών παραλλήλως καί τάς ὑπηρεσίας του εἰς διαφόρους Συνοδικάς Ἐπιτροπάς. Οὐκ ὀλίγας φοράς συμμετεῖχεν ἐνεργῶς εἰς ἐπίσημα ἐκκλησιαστικά γεγονότα καί ἐκδηλώσεις, προσφέρων τάς ὑπηρεσίας του μετά τῆς χαρακτηριζούσης αὐτόν σεμνότητος καί διακρίσεως ἄνευ ἐπιδιώξεως ἐλαχίστης προσωπικῆς προβολῆς καί τιμῆς.
Εἰς τήν συνείδησιν τοῦ ἱεροῦ Κλήρου τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐπεβλήθη ὡς ὁ διδάσκαλος τῶν νέων κληρικῶν, Διακόνων τε καί Πρεσβυτέρων, παρά τούς πόδας τοῦ ὁποίου ἐμαθήτευσαν οὐκ ὀλίγοι ἐξ αὐτῶν διδαχθέντες τά περί τῆς τελετουργικῆς τάξεως καί τῶν τυπικῶν διατάξεων καί τήν ἐν γένει λειτουργικήν δεοντολογίαν. Οὕτω κατέστη παράδειγμα τῶν νεωτέρων πρός μίμησιν.
Ἀξιοσημείωτος ἦτο ἡ ἀγάπη του διά τά βιβλία καί ἡ ἐνασχόλησίς του μέ τό ἀγαθόν τῆς γνώσεως, οὐχί μόνον τῆς θεολογικῆς, καταλιπών πλουσιωτάτην βιβλιοθήκην μεγάλης ἀξίας, διό καί δέν θά ἦτο ὑπερβολή νά ἀποδοθῇ εἰς αὐτόν ὁ χαρακτηρισμός τοῦ «βιβλιολάθα».
Ὡς γνήσιον γέννημα καί θρέμμα τῆς Ὁμογενείας ἔζησε καί εἰργάσθη ἐντός μιᾶς ὑποδειγματικῆς Ρωμαίϊκης λευϊτικῆς οἰκογενείας ὁμοῦ μετά τοῦ εὐλαβεστάτης καί σεβομένης ὑπέρ ἄγαν τά θεῖα, πρεσβυτέρας αὐτοῦ Ἄννης, τῆς θυγατρός των καί τοῦ ἐξ ἀγχιστείας ἀδελφού του Σεβ. Μητροπολίτου Πέργης κ. Εὐαγγέλου, ἀποτελέσαντες οὕτως ὑπόδειγμα χριστιανικῆς οἰκογενείας καί λαμπρόν δεῖγμα τοῦ ρωμαίϊκου πολιτισμοῦ καί τῆς χαρακτηριζούσης αὐτόν ἀρχοντιᾶς καί εὐγενείας.
Καί τώρα, ἐκπληρώσας τό κοινόν τοῦ βίου χρέος, ὁ προκείμενος κοιμηθείς λειτουργός τοῦ Ὑψίστου, ἵσταται ἐν μέσῳ ἡμῶν ἄπνους, ἀλλ’ ὡς δρῦς ὑψίκορμος, καί πεποίθαμεν ὅτι ὁδεύῃ ἵνα λάβῃ ἐκ τοῦ Δωρεοδότου Κυρίου τόν μισθόν αὐτοῦ ὡς ἀντίδωρον διά τήν ἀνάλωσιν τοῦ ἑαυτοῦ του εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν προσφοράν του ὡς κανδήλας ἀκοιμήτου ὕπερθεν τοῦ θυσιαστηρίου, διά τούς καταβληθέντας κόπους του ὑπέρ τοῦ ἀγαπήσαντος αὐτόν λογικοῦ ποιμνίου τῆς Πόλεως, τοῦ ὁποίου ἐμιμνήσκετο καθημερινῶς εἰς τήν ἱεράν Πρόθεσιν.
Ἡμεῖς, ἱστάμενοι ἔμπροσθέν του θλιβόμεθα μέν κατ’ ἄνθρωπον, πιστεύομεν δέ καί ἀναμένομεν, ἀκραδάντως τήν κοινήν Ἀνάστασιν, ἔχοντες τήν βεβαιότητα ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος θά ἀποδώσῃ εἰς αὐτόν τόν τῆς δικαιοσύνης στέφανον, κατά τά ἀγαθά ἔργα του, καί θά τόν καταστήσῃ Λειτουργόν εἰς τό ἐπουράνιον θυσιαστήριον τῆς Βασιλείας Του.
Χριστός Ἀνέστη, ἀείμνηστε καί σεβαστέ π. Μελέτιε!
[1] Ἐξεφωνήθη ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ κατά τήν ἐξόδιον Ἀκολουθίαν αὐτοῦ, τελεσθεῖσαν ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Δέρκων κ. Κωνσταντίνου, τήν Κυριακήν, 24ην Μαΐου 2009.
Φωτό: Ν. Μαγγίνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου