Μετά από 55 χρόνια επανήλθε στη θέση του το άγαλμα του ιδρυτού του Ζαππείου Παρθεναγωγείου στην Πόλη Κωνσταντίνου Ζάππα. Πρόκειται για το άγαλμα το οποίο κατά τα οργανωμένα γεγονότα της 6-7- Σεπτεμβρίου του 1955 οι βάνδαλοι το ξερίζωσαν από τη θέση του και υπέστη σοβαρές ζημιές.
Έκτοτε φυλασσόταν σε αποθήκη. Αφού επισκευάστηκε με πρωτοβουλία του Νικολάου Κεφάλα, ιδρυτή της Σχολής, και ευλογία του Πατριάρχου, επανατοποθετήθηκε στη θέση του. Τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος έγιναν την Κυριακή από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο μετά τη Θεία Λειτουργία στον Ναό της Αγίας Τριάδος Σταυροδρομίου (Ταξίμ) όπου χοροστάτησε.
Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΕΠΙ ΤΗ 135ΕΤΗΡΙΔΙ ΤΟΥ ΖΑΠΠΕΙΟΥ
(17 Ὀκτωβρίου 2010)
Μακαριώτατε Μητροπολῖτα Βαρσοβίας καὶ πάσης Πολωνίας κ. Σάββα,
Ἱερώτατοι Ἀδελφοί,
Ἐρίτιμος κυρία Πρόεδρε τῆς Ἐφορείας τοῦ Ζαππείου
Ἐλλόγιμος κυρία Διεθύντρια,
Saygıdeğer misafirler,
Ἐλλόγιμοι κυρίαι καὶ κύριοι καθηγηταί,
Ἀγαπητοὶ ἀπόφοιτοι,
Ἀγαπητοὶ μαθηταὶ καὶ μαθήτριαι,
Συμπληροῦνται ἐφέτος ἑκατὸν τριάκοντα καί πέντε χρόνια ἀπὸ τῆς ἱδρύσεως καὶ λειτουργίας τοῦ ἱστορικοῦ Ζαππείου Παρθεναγωγείου (Λυκείου πλέον εἰς τὰς ἡμέρας μας), καὶ ἀξιοχρέως ἡ Ἐφορεία καὶ ἡ Διεύθυνσις τοῦ Σχολείου διωργάνωσαν τὰς πρεπούσας ἐπετειακὰς ἐκδηλώσεις, αἱ ὁποῖαι κορυφοῦνται σήμερον μὲ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, ἡ ὁποία προηγήθη εἰς τὸν παρακείμενον καλλιμάρμαρον Ἱερὸν Ναὸν τῆς Ἁγίας Τριάδος, καὶ μὲ τὴν ἑόρτιον σύναξιν αὐτὴν εἰς τοὺς λαμπροὺς χώρους τοῦ σχολείου μας.
Στρέφοντες τὸ βλέμμα ὀπίσω, βλέπομεν τὸν Σεπτέμβριον τοῦ 1875 ἕνα Παρθεναγωγεῖον νὰ συνίσταται εἰς τὰ Μνηματάκια εἰς ἐνοικιαζόμενον κτήριον, τὸ ὁποῖον μετὰ τέσσερα μόλις ἔτη κατορθώνει νὰ θεωρῆται ἰσότιμον πρὸς τὸ Ἀρσάκειον. Τὸ 1881 ἡ φιλογένεια τοῦ ἐκ Λιμπόβου τῆς Ἠπείρου μεγάλου τέκνου τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντίνου Ζάππα θεμελιώνει τὸ λαμπρὸν τοῦτο καὶ μεγαλοπρεπὲς ἐκπαιδευτικὸν μέγαρον, τῶν θεμελίων ἁγιαζομένων διὰ τῶν χειρῶν τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἰωακεὶμ Γ΄. Ὁ Ζάππας, ὁ μέγας ἐκεῖνος Ἐθνικὸς Εὐεργέτης, ὁ καταστολίσας καὶ τὰς κλεινὰς Ἀθήνας μὲ τὸ περίφημον Ζάππειον Ἐκθεσιακὸν Κέντρον καὶ τὸ Στάδιον τῶν Ὀλυμπιακῶν Ἀγώνων, ἀλλὰ καὶ πλείστας πόλεις καὶ κώμας τῆς Ἠπείρου καὶ τῆς Θρᾴκης μὲ σπουδαῖα ἐκπαιδευτήρια, γενναιοφρόνως ἐδαπάνησεν ἐξ ἰδίων καὶ ἐκ τῆς κληρονομίας τοῦ ἐξαδέλφου του Εὐαγγέλου Ζάππα διὰ τὴν οἰκοδομὴν καὶ τελειοποίησιν τοῦ ἡμετέρου Παρθεναγωγείου, ὥστε τοῦτο ὄχι μόνον νὰ ἐπαρκέσῃ εἰς τὰς ὑφισταμένας τότε ἀνάγκας, ἀλλὰ καὶ νὰ εἶναι κατὰ πάντα ἀντάξιον τόσον τῆς Βασιλευούσης Πόλεως, ὅσον καὶ τῆς ἀρχοντιᾶς καὶ ἀξιοπρεπείας τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους. Καί, ὄντως, τὸ Ζάππειον καθ’ ὅλην τὴν μακρὰν ἱστορίαν του, ἐστάθη ἐπαξίως δίπλα εἰς τὰ μεγαλύτερα καὶ περιφανέστερα ἐκπαιδευτικὰ ἡμῶν καθιδρύματα, ὄχι μόνον ἀπὸ πλευρᾶς κτηριακῆς, ἀλλά, τὸ καὶ σπουδαιότερον, καὶ ἀπὸ πλευρᾶς καθαρῶς παιδείας, καταρτισμοῦ καὶ φωτισμοῦ τῶν νεανίδων τῆς Ὁμογενείας. Τὸ ὄνομα Ζαππὶς ἦτο ἐπίζηλος τίτλος τιμῆς διὰ τὰς ἀποφοίτους, αἱ ὁποῖαι πάντοτε ἐσεμνύνοντο διὰ τὴν Σχολήν των. Βεβαίως, ἐξ αἰτίας τῆς ὀδυνηρᾶς συρρικνώσεως τῶν ἀριθμῶν τῆς Ὁμογενείας τῆς Κωνσταντινουπόλεως τὰς τελευταίας δεκαετίας, τὸ Ζάππειον ἀπὸ τοῦ 2000 μετηλλάχθη εἰς μικτὸν Λύκειον, ὅμως τοῦτο εἰς οὐδὲν ζημιώνει τὴν λαμπηδόνα τῆς ἱστορίας του, ἐνώπιον τῆς ὁποίας ἱστάμεθα σήμερον μὲ σεβασμὸν καὶ εὐγνωμοσύνην πολλήν. Τὸ Ζάππειον ἦτο καὶ εἶναι πολύτιμον στοιχεῖον τῆς ταυτότητος τῆς Κωνσταντινουπόλεως, μήτρα γνώσεως, ἀνθρωπισμοῦ, ἀξιοπρεπείας καὶ χριστιανικῶν ἰδεωδῶν, ἐξ ἀρχῆς δὲ ἔχαιρε καὶ χαίρει πάντοτε τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προστασίας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ τῶν κατὰ καιροὺς Οἰκουμενικῶν Πατριαρχῶν, ἀπὸ τοῦ ἀοιδίμου Ἰωακεὶμ τοῦ Γ΄μέχρι καὶ τῆς ἡμῶν Μετριότητος.
Σήμερον, λοιπόν, συνήλθομεν διὰ νὰ ἑορτάσωμεν τὰ πολιὰ γενέθλια τοῦ Ζαππείου. Ὁ ἑορτασμὸς περιλαμβάνει καὶ τὰ ἀποκαλυπτήρια τοῦ ἐπανατοποθετηθέντος εἰς τήν θέσιν του ἀγάλματος τοῦ ἱδρυτοῦ καὶ Μεγάλου Εὐεργέτου Κωνσταντίνου Ζάππα. Ὁ ὑψηλόφρων καὶ ἄξιος τῆς Ρωμηοσύνης ἐκεῖνος ἀνήρ, ὅπως ἄλλωστε καὶ ὁ ἐξάδελφος αὐτοῦ Εὐάγγελος Ζάππας, δὲν ἔλειψαν ἀσφαλῶς ποτὲ ἀπὸ τὰς δεήσεις τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, οὔτε ἀπὸ τὰς εὐγνώμονας προσευχὰς τῶν Ζαππίδων καὶ τῶν κατὰ καιροὺς μελῶν τῆς Ἐφορείας, διευθυντῶν, διδασκάλων, μαθητριῶν καὶ μαθητῶν τῆς Σχολῆς. Ὅμως ἡ κοινὴ εὐγνωμοσύνη, πέραν τῆς ὀνοματοδοσίας τοῦ ἐκπαιδευτηρίου ἀπὸ τοῦ ἐπωνύμου του, ὤφειλε νὰ καταστῇ φανερὰ καὶ διὰ τῆς ἀνυψώσεως ἀνταξίου ἀγάλματός του, τὸ ὁποῖον θὰ αἰσθητοποιῇ διαχρονικῶς τὴν παρουσίαν καὶ τὴν ἀρετὴν τοῦ ἀνδρός. Τοῦτο ἐγένετο πραγματικότης ἐν καιρῷ τῷ δέοντι, μετὰ δὲ τὰς γνωστὰς περιπετείας του, τὰς συνδεδεμένας μὲ γενικωτέρας περιπετείας τοῦ Γένους ἡμῶν ἐνταῦθα, τὸ ἄγαλμα τοποθετεῖται καὶ πάλιν καὶ ἐπισήμως σήμερον εἰς τὴν θέσιν του καὶ ἐκφράζομεν ἐπ’ αὐτῷ ὁλόθυμον τὴν Πατριαρχικὴν ἡμῶν εὐαρέσκειαν πρὸς τοὺς σχόντας τὴν εὐγενῆ πρωτοβουλίαν. Τὸ ἄγαλμα τοῦ Ζάππα θὰ διακηρύσσῃ μεγαλοφώνως ὅτι τὸ εὐγενὲς αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τοὺς κοινοὺς εὐεργέτας οὐδέποτε ἔλειψεν ἀπὸ τὴν Ὁμογένειαν, ἐνῷ παραλλήλως θὰ παρακινῇ καὶ ἄλλους, ἰσχυροὺς οἰκονομικῶς, νὰ μιμηθοῦν τὸ παράδειγμα τοῦ ἀνδρός. Καὶ βεβαίως, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, εἰς τὴν Πόλιν δὲν χρειαζόμεθα, δυστυχῶς, νέα σχολικὰ κτήρια. Χρειάζονται ὅμως ἀλλοῦ. Καὶ χρειάζεται παντοῦ καὶ πάντοτε ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη, ἡ κοινωνικὴ εὐαισθησία, ἡ γενναιοφροσύνη, ὁ ἀλτρουϊσμός, ἡ θυσιαστικὴ προσφορὰ, πρὸς θεραπείαν τῶν κοινῶν ἀναγκῶν. Ὁ Κωνσταντῖνος Ζάππας εἶναι ἄριστον ὑπόδειγμα ἐν προκειμένῳ.
Ἀλλ’ ἑορτασμὸς ὅπως ὁ προκείμενος πρέπει νὰ μὴ μένῃ εἰς ἀναπόλησιν τοῦ λαμπροῦ παρελθόντος. Καλούμεθα νὰ μελετήσωμεν τὴν σύγχρονον δύσκολον πραγματικότητα καὶ νὰ ἀναλάβωμεν ἀκολούθως οἱανδήτινα ἀναγκαίαν πρωτοβουλίαν διὰ τὴν ἐξασφάλισιν τῆς συνεχείας τῆς λειτουργίας τοῦ Λυκείου καὶ τῆς πνευματικῆς προσφορᾶς του. Ἀσφαλῶς δὲν εἴμεθα εἰς τὴν ἄνοιξιν. Τὸ γνωρίζομεν. Τοὐλάχιστον νὰ δυνηθῶμεν νὰ ἀναβάλωμεν ὅσον εἶναι δυνατὸν τὴν ἔλευσιν τοῦ χειμῶνος. Εἰς τοῦτο ἡ Ἀρχιεπισκοπὴ Κωνσταντινουπόλεως καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης εὑρίσκονται συστρατευμένοι μὲ ὅλην τὴν Ὁμογένειαν. Ἄς εἴμεθα εὐέλπιδες. Ἄς εἴμεθα αἰσιόδοξοι. Ὁ Θεὸς ἀπὸ κοπρίας ἐγείρει πένητας καὶ ἐκ θανάτου ἀνιστᾷ νεκρούς, καὶ τοὺς ἐλπίζοντας εἰς Αὐτὸν δὲν τοὺς ἐγκαταλείπει. Αὐτῷ παρακατατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα. Τὴν ζωὴν καὶ τὴν ἐλπίδα τοῦ Ζαππείου καὶ ὅλης τῆς Ὁμογενείας....
Εὐχόμενοι ὁλοψύχως νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὅλους ὁ Θεὸς νὰ συνεορτάσωμεν πολλὰς ἀκόμη εὐτυχεῖς ἐπετείους, πατρικὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας ἰδιαιτέρως ἀπευθύνομεν μετὰ στοργῆς πρὸς πάντας τοὺς διδάσκοντας καὶ διδασκομένους εἰς τὸ Ἐκπαιδευτήριον ἡμῶν τοῦτο, καὶ τοὺς εὐχόμεθα ἕνα εἰρηνικὸν καὶ καρποφόρον καὶ ἀποδοτικὸν νέον σχολικὸν ἔτος. Νὰ εἶσθε, ἀγαπητοί, πάντοτε ἄξιοι τοῦ Ζαππείου καὶ τῆς βαρείας κληρονομίας τοῦ ὀνόματος τῆς Σχολῆς σας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου