Ρεπορτάζ - φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας
Με την καθιερωμένη εκκλησιαστική τάξη υποδέχθηκε το Οικουμενικό Πατριαρχείο το Νέο Έτος 2012. Το πρωί της Κυριακής 1 Ιανουαρίου, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος χοροστάτησε στην Θ. Λειτουργία που τελέστηκε στον Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι, επί τη εορτή της Περιτομής του Χριστού και της μνήμης του Μ. Βασιλείου.
Συγχοροστάτησαν ιεράρχες του Θρόνου. Παρέστησαν: ο Γενικός Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη Νικόλαος Ματθιουδάκης, Άρχοντες της Μ.τ.Χ.Ε. και πιστοί από την Πόλη και το εξωτερικό.
Εν συνεχεία, οι αρχιερείς και οι πιστοί πήγαν στην Αίθουσα του Θρόνου για την καθιερωμένη δεξίωση επί τω Νέω Έτει. Τον Πατριάρχη προσφώνησε ο πρώτος τη τάξει αρχιερεύς Μητροπολίτης Γέρων Νικαίας Κωνσταντίνος, εκ μέρους της Ιεραρχίας του Θρόνου, και ακολούθησε η προσφώνηση του Άρχοντος Μ. Χαρτοφύλακος Παντελή Βίγκα, εκ μέρους των Οφφικιάλων και της Ομογένειας. Κατέκλεισε ο Πατριάρχης, ο οποίος αναφέρθηκε στα πεπραγμένα της χρονιάς που έφυγε, αλλά και σε δύο μεγάλους προκατόχους του. Τον Ιωακείμ Γ' στον οποίο αφιερώνεται το 2012, με αφορμή τη συμπλήρωση εκατό χρόνων από το θάνατό του, αλλά και τον Πατριάρχη Αθηναγόρα, του οποίου συμπληρώνονται 40 χρόνια από τον θάνατό του.
Επίσης, ο Πατριάρχης αναφέρθηκε και στην παρασκευή του τρίτου κατά την Πατριαρχία του Αγίου Μύρου, γεγονός που θεωρεί ιδιαίτερη ευλογία.
Ακολουθούν τα κείμενα των προσφωνήσεων και του λόγου του Πατριάρχου.
Προσφώνησις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ.κ. Βαρθολομαίου
ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Γέροντος Νικαίας
κ. Κωνσταντίνου
ἐπί τῇ ἐνάρξει τοῦ νέου ἔτους
(01.01.2012)
Παναγιώτατε Δέσποτα,
Πρό ὀλίγων μόλις ὡρῶν ἔχομεν εἰσέλθει εἰς τό νέον ἔτος 2012 τό ὁποῖον θέτει ἐνώπιον ἡμῶν καί πάλιν τά ἐρωτήματα τά ἐμφανιζόμενα εἰς κάθε ἀρχήν νέου ἔτους, ἐρωτήματα ἀπαιτοῦντα πολλάκις ἀπάντησιν ἐπείγουσαν, ἐρωτήματα ἐντείνοντα τήν ἀγωνίαν ἀλλά καί διεγείροντα τήν προσδοκίαν καλυτέρων ἡμερῶν.
Εἶναι ἀληθές ὅτι ἡ ἀνθρωπότης ἐπί πολλάς δεκαετηρίδας ἀντιμετώπισε ἀλλεπαλλήλους συρράξεις καί μάλιστα εἰς παγκόσμιον κλίμακα, ἐπειραματίσθη διά τήν ἐφαρμογήν συστημάτων τά ὁποῖα ἀπεδείχθησαν ἀδόκιμα καί ἠ εὐτυχία τῶν ἐθνῶν, τῶν λαῶν καί τῶν ἀτόμων ἀπεδείχθησαν ὄνειρον θερινῆς νυκτός.
Ἰδού καί πάλιν σήμερον τά ἵδια προβλήματα ὅταν μάλιστα ληφθῇ ὑπ’ὄψιν ὅτι αἱ πνευματικαί ἀξίαι, ἡ πίστις καί ἡ ἐλπίς εἰς τόν ποιητήν τοῦ παντός παραμερίζονται διά νά κυριαρχήσῃ ὅ,τι ἀφορᾷ καί μόνον τήν οἰκονομίαν καί μάλιστα τήν κυριαρχίαν τῆς μιᾶς χώρας ἐπί τῆς ἄλλης χωρίς νά ληφθῇ ὑπ’ὄψιν ἡ παραφυλάττουσα δυστυχία εἰς παγκόσμιον κλίμακα.
Εἶναι λυπηρόν διότι χῶραι αἱ ὁποῖαι εἰς τό παρελθόν ἔδωσαν μαρτυρίαν περί τοῦ Ἰησοῦ παρουσιάζονται σήμερον μέ ἐλαττωμένον ἀπόθεμα πίστεως τήν θέσιν τῆς ὁποίας καταλαμβάνει ἡ ἄρνησις, ἡ ἀπιστία καί ὁ ὁλονέν ἐξαπλούμενος ὑλισμός.
Πρωτίστως ὅμως ὅσον καί ἄν εἶναι δύσκολον νά λεχθῇ χρειάζεται τώρα εἰς τήν ἀρχήν τοῦ νέου ἔτους τό θάρρος τῆς αὐτοκριτικῆς εἰς ὅλους τούς τομεῖς καί ἀπό ὅλους διά νά μή ἐπαναληφθοῦν τά λάθη τοῦ παρελθόντος.
Κάθε κοινωνία καλεῖται σήμερον νά καταμετρήσῃ τάς δυνάμεις της, νά διερωτηθῇ κατά πόσον εἶναι διατεθειμένη νά προσφέρῃ ποιότητα ζωῆς καί ἐάν τό ἐπιθυμῇ νά ὁδεύσῃ πρός ἕνα ἠθικόν ἐπανεξοπλισμόν εἰς μίαν εὐρυτέραν κλίμακα μέ στόχον ἕνα πλανήτην, ἐντός τοῦ ὁποίου οἱ ἄνθρωποι θά κινοῦνται εὐτυχεῖς, ἀπηλλαγμένοι ἀνταγωνισμῶν, ἐχθροτήτων καί ὑποδουλώσεως τοῦ ἐνός ὑπό τοῦ ἄλλου.
Εὐτυχῶς τά ἐλπιδοφόρα μηνύματα δέν ἀπουσιάζουν παρά τάς δυσκολίας καί τά ἀντιμαχόμενα συστήματα τά δημιουργοῦντα πνιγηράν ἀτμόσφαιραν εἰς μέγα μέρος τοῦ πλανήτου μας καί παραλλήλως πρός τά κοινωνικά καί οἰκονομικά τά ἐπιζητοῦντα λύσεις, ὑποφώσκει μία προσπάθεια ἐξομαλύνσεως τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων ὥστε νά παύσῃ ἡ ἐκμετάλλευσις ἀνθρώπου ἀπό ἄνθρωπον.
Ἐξετοξεύσαμεν πυραύλους καί τεχνητούς δορυφόρους εἰς τό διάστημα. Κατεκτήσαμεν πρό πολλοῦ τήν Σελήνην. Ἑτοιμαζόμεθα διά διαπλανητικά ταξίδια. Ὅμως ἡ πίστις δέν ἔγινε ζωή.
Ἡ ἀνθρωπότης δέν δύναται νά πειραματίζεται μέ ἀδόκιμα συστήματα ἀλλά πίσω ἀπό τά εἴδωλα τῶν ἀνθρωπίνων ἐπινοήσεων ὑψοῦται ἡ πίστις τοῦ Σταυροῦ ὡσάν ἀκλινής ἀσπίς.
Ὡσάν σκιά περνᾶ ἠ δόξα τῶν δυνατῶν, αὐτῶν πού ἀδικοῦν, πού δημεύουν, πού κακοποιοῦν καί κατασπαταλοῦν ὅ,τι δέν τούς ἀνήκει. Μένουν αὐτοί πού, ὅ,τι κατέχουν τούς εἶναι δεδομένον ἄνωθεν.
Ὅσον ἀφορᾷ ἡμᾶς οἱ ὁποῖοι καθ’ὅλην τήν μακραίωνα ἱστορίαν μας διήλθομεν διά πυρός καί ὕδατος, ἡ ἐμμονή μας εἰς τάς παραδόσεις τῆς φιλτάτης Ὀρθοδοξίας μας καί τοῦ Γένους καί πρό πάντων ἡ πίστις μας εἰς τάς ἀρχάς πού πρεσβεύει ἡ αἰωνόβιος αὕτη Καθέδρα καί ἠ συσπείρωσίς μας πέριξ τοῦ Σεπτοῦ Οἰακοστρόφου τῆς νοητῆς ταύτης νηός, ὁ ὁποῖος δίδει ἡρωϊκόν ἀγῶνα ὄχι μόνον ἐμμονῆς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν ἀλλά καί ἐξασφαλίσεως καί ἀποκαταστάσεως τῶν δικαίων τῆς Ὁμογενείας, θά πρέπει νά μᾶς κρατοῦν ἐν ἐγρηγόρσει καί ἐμμονῇ εἰς μίαν ἀδιάπτωτον πορείαν πρός τήν νίκην.
Εὐλογήσατε τόν Λαόν Σας Παναγιώτατε εὐχόμενος πρός πάντας καλυτέρας ἡμέρας.
Προσφώνηση του Παντελή Βίγκα
προς την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη
κ.κ. Βαρθολομαίο
επί τη ενάρξει του νέου έτους στο Φανάρι
1.1.2012
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία!
Αυτή η φράση του ποιητή,
Παναγιώτατε,
Εντιμότατε κύριε Γενικέ Πρόξενε,
Άγιοι Αρχιερείς,
Εντιμολογιότατοι Άρχοντες Οφικιάλιοι του Οικουμενικού Πατριαρχείου μας,
Φίλοι συνεορτασταί,
μας εισάγει σε μιαν άλλη διάσταση του χρόνου. Κατ' αυτήν ο χρόνος είναι μια μεγάλη εκκλησία. Εμείς θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι είναι η εν χρόνω πορευομένη ιστορικώς Εκκλησία του Χριστού. Η Εκκλησία του Χριστού πορεύεται στα έσχατα, με συνείδηση ιστορική και ταυτόχρονα υπεριστορική. Αυτό είναι και το μυστήριο. Η Εκκλησία ζει και αναζωογονεί τον παρόντα κόσμο, χωρίς να είναι εκ του κόσμου τούτου, ως Σεις γνωρίζετε, καλύτερα από όλους μας, Παναγιώτατε.
Όμως, για μας τους Ρωμιούς της Πόλης, η φράση του ποιητή “κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία”, προσλαμβάνει ολωσδιόλου ιδιαίτερο χαρακτήρα, διότι ο χρόνος της ζωής μας είναι συνυφασμένος, άρρηκτα συνδεδεμένος, με την Μεγάλη Εκκλησία, την Μητέρα μας Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο.
Θα ήταν αδιανόητη η ύπαρξη της Ρωμαίικης Κοινότητας εδώ στην Πόλη, χωρίς τον εγκεντρισμό της στη Μεγάλη Εκκλησία. Αφού από αυτήν αρδεύεται, από αυτήν προσπορίζεται την πιο σημαντική τροφή, την πνευματική.
Ένας νέος χρόνος ξεκινάει σήμερα, ενώ ο χρόνος μετράει ήδη, για το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, δεκαεπτά αιώνες. Κι όμως η παράδοση του Γένους μας, παρά την πάροδο του χρόνου, ζει και πάλλεται και στις μέρες μας.
Ζούμε τον χρόνο της ζωής μας, εργαζόμενοι κατά το δυνατόν, πολλές φορές δε υπερβαίνοντας και τις δυνάμεις μας, γιατί ο χρόνος για μας δεν είναι μια μετρήσιμη μονάδα, αλλά μια μεγάλη εκκλησία, όπως μας είπε ο ποιητής, ο οποίος προσθέτει:
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό!
Κι εμείς εδώ στην Πόλη, Παναγιώτατε, ζούμε αυτή την πραγματικότητα αιώνες τώρα. Για άλλους είναι μια ποιητική εικόνα, αλλά για μας είναι μια πραγματική εικόνα. Οι φιγούρες των Αγίων βγάζουν δάκρυ αληθινό, για τα παθήματα της Ρωμιοσύνης, για τον αγώνα που διεξάγουμε να παραμένουν ακοίμητα τα καντήλια μπροστά στους αγίους μας και τους κεκοιμημένους μας, για τους αλάλητους στεναγμούς των Ρωμιών όπου γης. Αυτό το δάκρυ των Αγίων, του χορού των Αγίων, το νιώθουμε σε κάθε σύναξή μας στην εκκλησιά, και αποτελεί για όλους μας παραμυθία και παρηγοριά ανέκφραστη και ανεξήγητη.
Η πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα βρήκε την Κοινότητά μας σε εγρήγορση και με την συνείδηση ότι τον υπόλοιπον χρόνο της ζωής μας εδώ στην Πόλη μας, δεν μπορούμε να τον περάσουμε με μεμψιμοιρίες ή αναδρομές στα κλέη του παρελθόντος, αλλά πρέπει να ανασκουμπωθούμε και να δουλέψουμε για να καταστήσουμε τη Ρωμιοσύνη στην Πόλη διαχρονική, όπως οι Πατέρες μας μάς την παρέδωσαν, και όχι είδος υπό εξαφάνιση. Σίγουρα ισχύει για μας τους Ρωμιούς αυτό που λέει πάλι ο ποιητής: “Αλληλοτρωγόμαστε εγώ κι ο χρόνος”. Αλλά δείξαμε πως είμαστε αποφασισμένοι να μη ροκανίσουμε το χρόνο μας ούτε να τον αφήσουμε να μας καταπιεί. Ο αγώνας μαζί του δεν τελειώνει φυσικά ποτέ, αλλά το στοίχημά μας είναι να τον κερδίζουμε στα σημεία, κατά το κοινώς λεγόμενον.
Έτσι, αποδυθήκαμε σε μια προσπάθεια να κερδίσουμε τον χαμένο χρόνο και να αναδυθούμε από την εσωστρέφεια, δυναμικά στο γίγνεσθαι της χώρας στην οποία ζούμε.
Δεν χρειάζεται εδώ να απαριθμήσουμε αναλυτικά αυτή την έξοδο της Ομογένειας στη σύγχρονη κοινωνία. Ας σημειώσουμε ενδεικτικά την επιτυχή συμμετοχή μας στην Πολιτιστική Πρωτεύουσα 2010, τις πολιτιστικές δράσεις και εκδηλώσεις που είχαν απήχηση σε φορείς αλλά και σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας, την συνεννόησή μας με τις άλλες μειονότητες για κοινά ζητήματα που μας απασχολούν.
Σε επίπεδο ενδοομογενειακό μνημονεύουμε τις εκλογές – μετά από δεκαετίες – για την ανάδειξη νέων εφοροεπιτροπών στις Κοινότητες, την έμφαση στη διαφάνεια και τη χρηστή διοίκηση, την δημιουργία του Συνδέσμου Υποστήριξης Ρωμέικων Κοινοτικών Ευαγών Ιδρυμάτων, την συνεργασία και αλληλεγγύη που ξεκίνησε μεταξύ των Κοινοτήτων μας και των Φιλανθρωπικών μας Αδελφοτήτων, την αναβίωση εθίμων που τόνωσαν το συλλογικό αίσθημά μας.
Η κινητικότητα που παρουσιάζει η Ομογένεια, πάντοτε με την αμέριστη στήριξή Σας, Παναγιώτατε, δεν είναι τυχαία. Είναι αποτέλεσμα συντονισμού και εργασίας πολλής για την δημιουργία ενός οράματος. Πολλές δυνάμεις υπάρχουν μέσα στην Ομογένεια και θα αναδυθούν, είμαστε βέβαιοι γι’ αυτό!
Το Αύριο της Ομογένειας δεν παύει να μας απασχολεί διαρκώς, αφού πρωτίστως συγκλονίζει Εσάς, Παναγιώτατε, ο οποίος αναλώνεστε καθημερινά, εν εσπέρα και πρωί και μεσημβρία και εν παντί καιρώ, για να εξασφαλίσετε αυτό το Αύριο της Ομογένειας στον ιστορικό τόπο της.
Οι καιροί σαφώς δεν είναι εύκολοι. Ο άνεμος της παγκοσμιοποίησης πνέει ισχυρός. Οι ανθρώπινες σχέσεις χαλαρώνουν. Οι άνθρωποι ρέπουν προς τη συσσώρευση υλικών αγαθών και προς ένα ασυλλόγιστο ατομικισμό παρά στην ανάπτυξη ιδεών και ιδανικών και της φροντίδας και αγάπης στον συνάνθρωπο.
Όλα αυτά επηρεάζουν φυσικά και την Ομογένειά μας, η οποία έχει ανάγκη να σταθεί όρθια όταν κλυδωνίζεται εξαιτίας των περιστάσεων της σύγχρονης και μεταβαλλόμενης ζωής. Όλοι μας χρειαζόμαστε βακτηρία και πνευματική στήριξη, προκειμένου να μείνουμε εδραίοι στην πίστη μας και την παράδοσή μας, προκειμένου να αναπτύξουμε συνείδηση συλλογικότητας και μια καθημερινότητα που θα έχει ως επίκεντρο τον άνθρωπο. Φρονούμε ταπεινώς ότι οι ποιμένες μας θα πρέπει να καλλιεργήσουν μια πιο προσωπική επαφή με τα μέλη κάθε Κοινότητος. Ο σύγχρονος άνθρωπος έχει πνευματικές ανάγκες, οι οποίες δεν καλύπτονται ούτε κατά διάνοια από υλικά αγαθά. Τα προβλήματα του σύγχρονου τρόπου ζωής δημιουργούν πνευματικά κενά, ψυχικές ανάγκες κι αυτά θέλουν σχέση για να καλυφθούν. Κι αν τα οικονομικά μας τακτοποιηθούν, κι αν τα αιτήματά μας για τα βακούφια και την παιδεία ικανοποιηθούν, κι αν ανοίξει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, πράγμα το οποίο ευχόμαστε ολόψυχα, κι αν η κυβέρνηση της χώρας προχωρήσει σε ευεργετικά για μας μέτρα, οι πνευματικές μας αναζητήσεις δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν. Η Κοινότητά μας θέτει αυτή τη στιγμή στόχους και προδιαγραφές για τη λειτουργία της και την εν γένει δράση της. Ανάλογες θα πρέπει να είναι οι προϋποθέσεις και για την πνευματική μας καλλιέργεια και ανάπτυξη. Αν δεχόμαστε το χιλιοειπωμένο, ότι δηλαδή η οικονομική κρίση που μαστίζει την Ευρώπη – και όχι μόνο – έχει πνευματική αιτία και αφορμή, τότε ας στραφούμε πρωτίστως στην πνευματική τροφή, η οποία θα μας οπλίσει με όλα εκείνα τα αντισώματα που χρειαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τις παντοειδείς κρίσεις και να μην ξεχνούμε ότι κανένα χρηματικό ποσό δεν μπορεί να αντικαταστήσει έναν καλό λόγο ή μια ελάχιστη χειρονομία ενδιαφέροντος.
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία,
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω.
Ο ποιητής πάλι μας οδηγεί μαθαίνοντάς μας να προφέρουμε σωστά την πραγματικότητα.
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω.
Οι καμπάνες της Ρωμιοσύνης, οι καμπάνες της Μεγάλης Εκκλησίας μας ανοίγουν το δρόμο. Το πέρασμα βαθύ, μα τελικά θα το διαβούμε. Αν βέβαια ποθούμε την ελευθερία μας. Κι αυτή η ελευθερία είναι πρωτίστως εσωτερική. Και αφορά στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά.
Αυτό που οραματιζόμαστε, λοιπόν, για την Κοινότητά μας, είναι μια κοινωνία ελευθέρων και πνευματικών προσώπων. Δεν μας ενδιαφέρει να διατηρήσουμε μια αόριστη και συγκεχυμένη Ρωμαίικη ταυτότητα, αλλά μια ενσυνείδητη και ελευθερόφρονα Ρωμιοσύνη, η οποία θα σαλπίζει προς πάντα άνθρωπον καλής θελήσεως ότι η Ρωμιοσύνη ανθεί και φέρει κι άλλο, όχι σε επίπεδο φολκλόρ, αλλά σε επίπεδο ουσίας και αλήθειας. Το μοναδικό προνόμιο που έχει το Οικουμενικό Πατριαρχείο μας, να σαρκώνει την οικουμενικότητα ως πνευματικό μέγεθος, θα πρέπει να γίνει συνείδηση του κάθε Ρωμιού.
Σ’ αυτήν ακριβώς την προοπτική γιορτάστηκαν φέτος και τα εικοσάχρονα της Πατριαρχίας Σας, Παναγιώτατε. Η επέτειος αυτή, σημαντική για την Ρωμαίικη Κοινότητά μας αλλά και για την Ορθοδοξία γενικότερα, προσέλαβε οικουμενικές διαστάσεις, καθώς αρχηγοί κρατών, εκκλησιαστικοί ηγέτες, αλλά και πιστοί απ’ όλο τον κόσμο ευχήθηκαν εγκαρδίως στην Παναγιότητά Σας το Εις Πολλά Έτη! Αυτή η επέτειος στάθηκε αφορμή για μια υπόμνηση, στους εγγύς και τους μακράν, των όσων επιτελέσατε αυτά τα 20 χρόνια και ως Αρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Παρά το οικουμενικό Σας φορτίο, όλοι βιώνουμε την ανύστακτη μέριμνά Σας και για τον τελευταίο Ρωμηό.
Προσευχόμαστε ο Θεός να Σας δίνει δύναμη και υγεία αδιάπτωτον, ώστε και κατά το νέο έτος που μόλις ανέτειλε, να συνεχίζετε τον αγώνα Σας ακάματος, αεικίνητος, αγέρωχος!
Παναγιώτατε,
Τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών ευχηθείτε να τον περάσουμε μέσα στη Μεγάλη Εκκλησία. Να περάσουμε τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής μας εν τω συνδέσμω της Ρωμιοσύνης, δηλαδή της πνευματικής μήτρας του Γένους μας, εν τω συνδέσμω της αγάπης και της ειρήνης.
Ευχηθείτε να συνεχίζουμε να βλέπουμε το δάκρυ των Αγίων στις εικόνες, όταν λειτουργούμαστε στις εκκλησιές μας, διάγοντας ο καθένας μας τον βίο του, αλλά και όταν εκτελούμε τα καθήκοντά μας ως εθελοντές και αιρετοί διαχειριστές των κοινοτικών πραγμάτων. Και να ακούμε τις καμπάνες που ανοίγουν ψηλά το βαθύ πέρασμα, για να περνάμε διαρκώς, στην ελευθερία, στην αφθαρσία, στην αλήθεια.
Πολλά τα έτη σας, Παναγιώτατε.
Ἀντιφώνησις
τῆς Α. Θ. Παναγιότητος
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου
κ. κ. Βαρθολομαίου
κατά τήν Δεξίωσιν ἐπί τῇ Πρώτῃ τοῦ Ἔτους
(1 Ἰανουαρίου 2012)
Ἱερώτατοι ἀδελφοὶ Ἀρχιερεῖς,
Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι, Ἐντιμότατοι,
Προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ,
Ὁ Κύριος, ἐν τῇ ἀφάτῳ εὐσπλαγχνίᾳ Αὐτοῦ, ἐχάρισεν εἰς ἡμᾶς καὶ τὸ ἐναρξάμενον νέον ἔτος ἵνα δοξάσωμεν Αὐτὸν καὶ πληροφορεῖ ἡμᾶς μυστικῶς διὰ τῆς χάριτός Του ὅτι ἐν Αὐτῷ ζῶμεν καὶ κινούμεθα καί ἐσμεν. Ὁ Κύριος, ὁ εἰπὼν ἡμῖν ὅτι «καὶ θρὶξ ἐκ τῆς κεφαλῆς ὑμῶν οὐ μὴ ἀπόληται» (Λουκ. κα΄ 18), οὐ μόνον ἐφύλαξεν ἡμᾶς κατὰ τὸν παριππεύσαντα ἐνιαυτόν, ἀλλὰ καὶ ἠξίωσε τῶν πλουσίων εὐλογιῶν Αὐτοῦ. Τοσοῦτον ἀναντιρρήτως ἀπέδειξε καὶ πάλιν τὴν πρὸς ἡμᾶς ἄφατον Αὐτοῦ φιλανθρωπίαν καὶ ἀγάπην. Δόξαν ἀναπέμπομεν Αὐτῷ διὰ τὴν συμπλήρωσιν εἰκοσαετίας εἰς τοὺς οἴακας τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ πεντηκονταετοῦς ἱερατικῆς διακονίας καὶ δι’ ὅλας τὰς εὐργεσίας καὶ δωρεάς Του τὰς ὁποίας ἀδιαλείπτως ἐκχέει καθ’ ὅλον τὸ διάστημα τῆς ἐργασίας ἡμῶν εἰς τὸν ἀμπελῶνα Αὐτοῦ. Μὲ τὴν βεβαιότητα τῆς προστασίας καὶ τῆς παρουσίας Του διηνύσαμεν τὸ προηγούμενον ἔτος. Μὲ τὴν ἰδίαν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸ θέλημα Αὐτοῦ θὰ διέλθωμεν καὶ τὸ ἀρξάμενον, εὖ εἰδότες ὅτι «εἰ ὁ Θεὸς ὑπὲρ ἡμῶν, τίς καθ’ ἡμῶν; Ὅς γε τοῦ ἰδίου υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ’ ὑπὲρ ἡμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν, πῶς οὐχὶ καὶ σὺν αὐτῷ τὰ πάντα ἡμῖν χαρίσεται;» (Ρωμ. η΄ 31).
Ἂς ποιήσωμεν λοιπὸν μίαν νέαν ἐκκίνησιν καὶ ἐφέτος, λαμβάνοντες νέας ἀποφάσεις, πλήρεις θάρρους καὶ τῆς δυνάμεως ἐκείνης, διὰ τὴν ὁποίαν ὁμιλεῖ ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν: «οὐ γὰρ ἐλάβετε πνεῦμα δουλείας πάλιν εἰς φόβον, ἀλλ’ ἐλάβετε πνεῦμα υἱοθεσίας, ἐν ᾧ κράζομεν. ἀββᾶ, ὁ Πατήρ. Αὐτὸ τὸ Πνεῦμα συμμαρτυρεῖ τῷ πνεύματι ἡμῶν ὅτι ἐσμὲν τέκνα Θεοῦ. Εἰ δὲ τέκνα, καὶ κληρονόμοι, κληρονόμοι μὲν Θεοῦ, συγκληρονόμοι δὲ Χριστοῦ» (Ρωμ. η΄ 15).
Ἐκ παραλλήλου, ἡ ἀρχὴ ἑκάστου ἔτους ἐνθυμίζει εἰς ἡμᾶς τὴν πορείαν ἡμῶν πρὸς τὸ ἀναπόφευκτον γεγονὸς τῆς ἀναχωρήσεως ἡμῶν ἐκ τοῦ προσκαίρου τούτου κόσμου, μειοῦσα τὴν χρονικὴν ἀπόστασιν ἀπὸ τῆς συναντήσεως ἡμῶν μετὰ τοῦ δικαίου Κριτοῦ, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Οὕτω καλεῖ ἡμᾶς ἵνα συγκεντρώσωμεν περισσότερον τὰς σκέψεις μας εἰς τὴν ἐν γένει πορείαν τοῦ βίου ἡμῶν καὶ ἑτοιμάσωμεν ἑαυτοὺς καλλίτερον διὰ τὴν συνάντησιν ταύτην μετὰ τοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου, πάντοτε μὲ τὴν βεβαίαν πίστιν ὅτι ὁ θάνατος ὑπάρχει ἡ θύρα ἐκείνη διὰ τῆς ὁποίας εἰσερχόμεθα εἰς τὴν αἰώνιον ζωὴν καὶ τὴν ἀτελεύτητον μακαριότητα, ἔνθα «δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη καὶ χαρὰ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ» (Ρωμ. ιδ΄ 17), ἔνθα ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων καὶ φωνὴ ἀγαλλιάσεως, ἔνθα φῶς τὸ ἀληθινὸν τῆς ἁγίας Τριάδος.
Οὕτως ὁ χρόνος μετατρέπεται εἰς περισπούδαστον προσδοκίαν τοῦ χριστιανοῦ, τοῦ ἀφορῶντος μετὰ πίστεως καὶ ἀγάπης πρὸς τὸν Λυτρωτὴν καὶ Θεὸν ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ προετοιμάζει ἡμᾶς διὰ τὴν στιγμὴν ἐκείνην, ἐν ᾗ μετὰ πάντων τῶν ἐκλεκτῶν τοῦ Θεοῦ θὰ ἀκούσωμεν παρὰ τοῦ Σωτῆρος τὴν μακαρίαν φωνήν: «Δεῦτε οἱ εὐλογημένοι τοῦ Πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου» (Ματθ. κε΄ 34).
Ἐὰν στρέψωμεν τὰ ὄμματα ἡμῶν εἰς τὴν πορείαν τοῦ κόσμου συχνάκις ἀπογοήτευσις καὶ ἀπόγνωσις καταλαμβάνει ἡμᾶς. Θλίψεις, ταραχαί, ἀδελφοκτόνοι πόλεμοι, ἀδικίαι, οἰκονομικὴ κρίσις καὶ ἐξαθλίωσις, πεῖνα καὶ ἕτερα πολλὰ ὧν οὔκ ἐστιν ἀριθμός. Δὲν πρέπει ὅμως νὰ λησμονῶμεν ὅτι ἡ ἀπομάκρυνσις τοῦ ἀνθρώπου ἐκ τοῦ Θεοῦ εἶναι ὑπεύθυνος διὰ τὰ ἀτελείωτα παθήματα αὐτοῦ. Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος ἀδυνατεῖ νὰ κατανοήσῃ ὅτι αἱ συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς ἀποστασίας του εἶναι τραγικαὶ διὰ τὸν ἴδιον καὶ διὰ τὸ μέλλον τοῦ κόσμου. Διότι αἱ συνέπειαι τῆς ἁμαρτίας, ὡς καὶ τῆς ἁγιότητος, εἶναι παγκόσμιοι. Θέτων ἑαυτὸν ὁ ἄνθρωπος εἰς τὴν θέσιν τοῦ Θεοῦ, ἐφευρίσκει ἐξύπνους ὅρους ἵνα ὀνομάσῃ καὶ ἐξωραΐσῃ τὰ πάθη αὐτοῦ καὶ τὴν πεπτωκυῖαν ζωήν του, νομίζων ὅτι οὕτω θὰ ἀποφύγῃ τοὺς ἐλέγχους τῆς συνειδήσεως καὶ τὰ τραγικὰ ἀποτελέσματα τῆς ἀποστασίας. Ὅμως ὁ Κύριος λέγει ὅτι «ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι» (Ματθ. κδ΄ 35).
Διὰ τοῦτο, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἂς μείνωμεν κατὰ τὸ παρὸν ἔτος ἡνωμένοι ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία παρέχει εἰς ἡμᾶς τὴν βεβαίαν ἐλπίδα τῆς σωτηρίας. Ἂς πολιτευθῶμεν καὶ κατὰ τὸ νέον ἔτος ἀξίως τῆς κλήσεως ἡμῶν καὶ τῆς ἐμπιστοσύνης ἧς ἐτύχομεν παρὰ τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὁ Κύριος ἡμῶν, «ᾧ ἐδόθη πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καὶ ἐπὶ γῆς» (Ματθ. κη΄ 18), ἐνέδυσεν ἡμᾶς μὲ τὴν τριπλῆν ἐξουσίαν τῆς ἀρχιερωσύνης καὶ τῆς ἱερωσύνης, ἐν μέσῳ τοῦ ἐξαγορασθέντος διὰ τοῦ τιμίου Αὐτοῦ αἵματος λαοῦ Του. Διωρίσθημεν ἵνα οἰκονομῶμεν καὶ τελῶμεν τὰ ἐκκλησιαστικά μυστήρια, ἀναλόγως πρὸς τὰς πνευματικὰς ἀνάγκας τοῦ ποιμνίου ἡμῶν, ἵνα κηρύττωμεν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ εἰς τοὺς ὑφ’ ἡμῶν ποιμαινομένους καὶ ἵνα λύωμεν τὰς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ. Οὕτως ἂς προσφέρωμεν καθαρὰς τὰς ψυχὰς ἡμῶν τῷ Δεσπότῃ Χριστῷ, ἐνθυμούμενοι τὴν παραίνεσιν τοῦ Χρυσορρήμονος Προκατόχου ἡμῶν ἐν τῷ ἁγιωτάτῳ ἀρχιεπισκοπικῷ Θρόνῳ τῆς Κωνσταντινουπόλεως: «τῶν ἀκτίνων αὐτῶν καθαρωτέραν τῷ ἱερεῖ τὴν ψυχὴν εἶναι δεῖ, ἵνα μήποτε αὐτὸν ἔρημον καταλιμπάνῃ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον, ἵνα δύνηται λέγειν• ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».
Ἂς ἀφιερώσωμεν ὅλους ἑαυτοὺς εἰς τὴν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας, ἂς ἀφήσωμεν ὅλην τὴν καρδίαν καὶ τοὺς διαλογισμοὺς ἡμῶν εἰς τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ. Ἂς ἀγωνισθῶμεν ἵνα ἔχωμεν πρὸς πάντας ἀγάπην εἰλικρινῆ καὶ ἀνυπόκριτον, ὑπάρχοντες πάντοτε συγκαταβατικοὶ καὶ προσηνεῖς πρὸς τοὺς πλησίον ἡμῶν, ἔχοντες πρὸ ὀφθαλμῶν τοὺς λόγους τοῦ Ἀποστόλου: «δοῦλον Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι, ἀλλ’ ἤπιον εἶναι πρὸς πάντας, διδακτικόν, ἀνεξίκακον». Ἂς διαλαττώμεθα ταχέως μετ’ ἐκείνων ὅσοι λυποῦν ἡμᾶς, ἵνα δυνηθῶμεν εὐσυνειδήτως νὰ κηρύξωμεν τὴν εἰρήνην εἰς τοὺς πιστεύοντας ἡμῖν καὶ ἀταράχως νὰ ἐπιτελῶμεν τὴν φρικτὴν μυσταγωγίαν τῆς αἰωνίου πρὸς Θεὸν καταλλαγῆς. Ἂς ἐπαγρυπνήσωμεν ἐπιμελῶς εἰς τὰς ἐπάλξεις τῆς Μητρὸς ἡμῶν Ἐκκλησίας, φυλάττοντες τὴν ποίμνην τοῦ Κυρίου ἀπὸ ἐρίδων καὶ ταραχῶν, καὶ πάσης ἐπιβουλῆς τοῦ ἀντικειμένου, μὲ τὴν συνείδησιν ὅτι «ἐὰν ρομφαία λάβῃ ψυχήν, αὕτη μὲν διὰ τὴν ἀνομίαν αὐτῆς ἐλήφθη, τὸ δὲ αἷμα αὐτῆς ἐκ χειρὸς τοῦ σκοποῦ ἐκζητήσει Κύριος τῶν δυνάμεων» (Ἰεζ. ιβ΄ 15).
Ἂς γυμνάσωμεν καὶ ἐφέτος τὰς ψυχὰς ἡμῶν εἰς τὴν φιλοπονίαν τῶν ἀρετῶν, ἱστάμενοι ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ μετὰ καθαρᾶς συνειδήσεως, ἐννοοῦντες ὁπόσην ἁγιότητα βίου καὶ ἁγνείαν ἀπαιτεῖ ἐξ ἡμῶν ἡ διακονία τῶν μυστηρίων τῆς δόξης Αὐτοῦ, ἐξομολογούμενοι ἀλλήλοις τὰς ἁμαρτίας καὶ τὰ παραπτώματα ἡμῶν καὶ γνωρίζοντες ὅτι οὕτω πράττοντες θὰ ἔχωμεν τὴν εὐλογίαν καὶ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ εἴς τε τὴν παροῦσαν καὶ εἰς τὴν μέλλουσαν ζωήν. Ἂς φυλάττωμεν τὴν παράδοσν καὶ τὴν εὐταξίαν τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, λόγοις καὶ ἔργοις, ὑπήκοοι μέχρι θανάτου εἰς τὰς παραδόσεις καὶ ἐπιταγὰς τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, διὰ νὰ ἔχῃ καὶ ὁ Θεὸς τὴν φροντίδα ἡμῶν.
Ἂς τελῶμεν τὰς ἑορτὰς πνευματικῶς καὶ οὐχὶ κοσμικῶς, ὥστε αὗται νὰ εἶναι δι’ ἡμᾶς φωτισμὸς καὶ ἁγιασμὸς ψυχῆς. Οὕτω, θὰ λαμβάνωμεν τὰς εὐχὰς καὶ εὐλογίας τῶν ἁγίων, ὡς τοῦ σήμερον τιμωμένου Μεγάλου Βασιλείου, οἵτινες ἀδιαλείπτως πρεσβεύουσιν ὑπὲρ ἡμῶν τῇ Ἁγίᾳ Τριάδι.
Ἐπισκοποῦντες ἐν ὀλίγοις τὰς εὐεργεσίας τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸ παρελθὸν ἔτος, ἐνθυμούμεθα τὴν μεταφορὰν ἐνταῦθα τῶν λειψάνων τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Κωνσταντίνου τοῦ ΣΤ΄. Τὸν ἐμπλουτισμὸν τῆς ἐνταῦθα Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου διὰ δύο νέων δυναμικῶν στελεχῶν, τῶν Ἱερωτάτων Καλλιουπόλεως καὶ Μαδύτου καὶ Προύσης. Τὸ εὔσημον γεγονὸς τῆς Συνάξεως τῶν Προκαθημένων τῶν Πρεσβυγενῶν Πατριαρχείων καὶ τῆς παλαιφάτου Ἐκκλησίας Κύπρου εἰς Φανάριον μεταξὺ 1ης καὶ 3ης Σεπτεμβρίου μὲ κύριον θέμα αὐτῆς τὴν ἐξέτασιν τῆς ἐκρύθμου καταστάσεως εἰς τὴν Μέσην Ἀνατολήν. Διὰ τοῦ ἀπολυθέντος μηνύματος πρὸς τὸ πλήρωμα τῶν Ἐκκλησιῶν ἡμῶν, ὡς καὶ πρὸς πάντα ἄνθρωπον καλῆς θελήσεως, ἐξεφράσαμεν τὴν ἀλληλεγγύην καὶ συμπάθειαν πρὸς τοὺς ἐκεῖ δοκιμαζομένους ἀδελφοὺς καί ἀπηυθύναμεν ἔκκλησιν πρὸς τοὺς ἀνὰ τὸν κόσμον πολιτικοὺς καὶ θρησκευτικοὺς ἡγέτας διὰ τὴν καθιέρωσιν ἀρχῶν καὶ τὴν ἀνάληψιν δεσμεύσεων πρὸς εἰρηνικὴν συμβίωσιν τῶν πιστῶν τῶν διαφόρων θρησκειῶν εἰς τὸν εὐαίσθητον ἐκεῖνον γεωγραφικὸν χῶρον.
Κατὰ τὴν ἰδίαν Σύναξιν ἠσχολήθημεν καὶ μὲ τὸ θέμα τῆς προετοιμασίας τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ ἀπεφασίσαμεν ὅπως ἐπισπευσθῇ ἡ διαδικασία τῆς προπαρασκευῆς αὐτῆς, ἵνα καταστῇ δυνατὴ ἡ σύγκλησις αὐτῆς εἰς τὸ ὁρατὸν μέλλον. Εὐχόμεθα δὲ ἵνα ἡ προσπάθεια αὐτὴ συνεχισθῇ καὶ καρποφορήσῃ καὶ κατὰ τὸ ἀρχόμενον ἔτος καὶ προωθηθῇ περαιτέρω ἡ διορθόδοξος συνεργασία, ἵνα δίδεται ἡ μαρτυρία τῶν χριστιανῶν εἰς ὅλον τὸν κόσμον, ὁ ὁποῖος τοσαύτην ἔχει ἀνάγκην καὶ εἰς τόσα ἀδιέξοδα περιέρχεται ἄνευ τῆς πίστεως εἰς τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ζῶν εἰς τὸ σκότος τῆς ἀγνωσίας.
Ὡσαύτως, ὑπομιμνήσκομεν τὸ εὐχάριστον γεγονὸς τῆς ἀνανεώσεως τῶν διοικητικῶν σωμάτων τῶν Κοινοτήτων καὶ Ἱδρυμάτων τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας, ὥστε νὰ ἐνισχυθῇ ὁ ρόλος των καὶ νά δοθῇ νέα ὤθησις εἰς τὴν ἀνάπτυξιν τοῦ ἔργου αὐτῶν. Συγχρόνως δὲ ἡ ἀπόφασις τοῦ Κράτους διὰ τὴν ἀπόδοσιν ὁμογενειακῶν περιουσιῶν ἀποτελεῖ μίαν φερέλπιδα ἐκκίνησιν διὰ τὸν νέον ἐνιαυτόν, μὲ τὴν προσδοκίαν ὅτι θείᾳ χάριτι καὶ προνοίᾳ θὰ ἀνατείλῃ καὶ ἓν καλλίτερον μέλλον διὰ τὴν πολύπαθον ὁμογένειαν τῆς Πόλεως ἡμῶν καὶ θὰ ἐξασφαλισθοῦν αἱ ἀπαραίτητοι προϋποθέσεις διὰ τὴν ἐπιβίωσιν αὐτῆς καὶ τὴν συνέχισιν τῆς ὑπερδισχιλιετοῦς παρουσίας τοῦ Γένους ἡμῶν εἰς τὸν τόπον αὐτόν, ἔνθα πάλλεται ἡ καρδία αὐτοῦ καὶ ἔνθα ἀναπαύονται αἱ ψυχαὶ τῶν προγόνων του, τῶν ὁποίων αἰσθανόμεθα πάντοτε τὴν ζῶσαν μυστικὴν παρουσίαν καὶ ἐνίσχυσιν. Εἰς τὸ σημεῖον τοῦτο ἐπιθυμοῦμεν νὰ ἐκφράσωμεν τὴν εὐαρέσκειαν ἡμῶν πρὸς τὸν προλαλήσαντα Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Μ. Χαρτοφύλακα κ. Παντελεήμονα Βίγκαν διὰ τοὺς πολλοὺς κόπους του ὑπὲρ τῶν κοινῶν τῆς Ὁμογενείας καὶ νὰ τὸν συγχαρῶμεν διὰ τὴν ἐπανεκλογήν του διὰ μίαν νέαν τριετίαν ὡς μέλους, ἐκ μέρους ὅλων τῶν Μειονοτήτων, τοῦ Συμβουλίου τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως τῶν Βακουφίων.
Ἐξ ἑτέρου, ἡ πραγματοποίησις τοῦ προσκυνήματος εἰς τὸ μαρτύριον τοῦ Ἁγίου Φιλίππου ἐν Ἱεραπόλει ἀπετέλεσε μίαν εἰσέτι χαρὰν καὶ εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ κατὰ τὸ παρελθόν ἔτος, μαρτυροῦσα τὴν μεγάλην ὠφέλειαν καὶ οἰκοδομὴν ἥτις προκύπτει ἐκ τῆς συνηθείας τῆς ἐπισκέψεως τῶν σεβασμάτων τὰ ὁποῖα εὑρίσκονται εἰς τὰ ἡγιασμένα χώματα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Τὸ προσκύνημα τοῦτο ἔρχεται νὰ προστεθῇ εἰς τὰ λοιπὰ κατὰ τὰ τελευταῖα ἔτη καθιερωθέντα προσκυνήματα εἰς Μῦρα, Καππαδοκίαν, Τραπεζοῦντα, Ἔφεσον καὶ ἀλλαχοῦ τῆς ἁγιοβαδίστου καὶ ἁγιοτόκου Μικρᾶς Ἀσίας, ἔνθα μετὰ συγκινήσεως ἐπανανήψαμεν τὰς λυχνίας τῶν ἐκεῖ Ἐκκλησιῶν.
Πέρυσιν ἐδέχθημεν τὰς ὑψηλὰς ἐπισκέψεις τῶν Ἐξοχωτάτων Ἀντιπροέδρου καὶ τῆς Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ, τῶν Ἐξοχωτάτων Προέδρων τῆς Οὑγγαρίας καὶ τῆς Ρουμανίας καὶ τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῆς Γαλλίας καὶ πολλῶν ἑτέρων σημαντικῶν προσωπικοτήτων, γεγονότα τὰ ὁποῖα μαρτυροῦν τὴν ἐκτίμησιν ἧς χαίρει ὁ αἰωνόβιος θεσμὸς τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας εἰς τὰς συνειδήσεις τῶν ἀνθρώπων παγκοσμίως καὶ ἐνθαρρύνουν ἡμᾶς εἰς τὴν ἐκπλήρωσιν τῆς εὐθυνηφόρου πνευματικῆς ἀποστολῆς ἡμῶν. Τὸ κῦρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ ἡμῶν Πατριαρχείου ὀφείλομεν ἵνα διαφυλάξωμεν ὑψηλὸν καὶ ἄτρωτον καὶ κατὰ τὸ ἀρχόμενον νέον ἔτος, ἀγωνιζόμενοι ὅλαις δυνάμεσιν ἕκαστος ἐκ τῆς ἐπάλξεως εἰς τὴν ὁποίαν ἔταξεν αὐτὸν ὁ Κύριος.
Τὸ παρὸν ἔτος ἀπεφασίσαμεν ἵνα ἀφιερώσωμεν εἰς μίαν ἱστορικὴν σύγχρονον μορφὴν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἐκ τῶν πλέον σημαντικῶν κατὰ τοὺς ἐσχάτους αἰῶνας τοῦ καθ’ ὅλου βίου αὐτοῦ. Εἰς τὸν ἀοίδιμον δυναμικὸν καὶ ὀτρηρὸν Πατριάρχην Ἰωακείμ Γ΄, ἀπὸ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦται ἐφέτος μία ἑκατονταετία. Πιστεύομεν ὅτι οὕτω τιμῶμεν τὴν ζωὴν καὶ τὸ ἔργον αὐτοῦ, ὅστις εὐθαρσῶς καὶ δεξιῶς ἐπηδαλιούχησε τὸ σκάφος τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, μετὰ συνέσεως πολλῆς, δικαιοσύνης, ἀληθείας, ἀσκητικῆς ζωῆς καὶ αὐταπαρνήσεως, μὴ ἐπιζητήσας οὔτε δόξαν, οὔτε πλοῦτον, οὔτε χρῆμα, ἀποτελέσας ἀληθὲς κόσμημα αὐτῆς καὶ ὑπόδειγμα ἐκκλησιαστικοῦ ποιμένος.
Ὡσαύτως καὶ εἰς τὸν ἀείμνηστον Πατριάρχην Ἀθηναγόραν, ἐκ τῆς κοιμήσεως τοῦ ὁποίου συμπληροῦται μία τεσσαρακονταετία, ὅστις ᾖρε τὸν σταυρὸν τῆς Πατριαρχείας εἰς περίοδον κρίσιμον καὶ λίαν χαλεπήν, ζήσας ἐν μέσῳ θλίψεων καὶ τραγικῶν γεγονότων διὰ τὴν ἱστορίαν τοῦ ἐν Κωνσταντινουπόλει ποιμνίου τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Ἀμφότεροι οἱ προκάτοχοι ἡμῶν εἰργάσθησαν, σὺν τοῖς ἄλλοις, διὰ τὴν ἑνότητα τῶν χριστιανῶν, ὁ μὲν ἐξαπολύσας τὴν γνωστὴν ἐγκύκλιον τοῦ 1902, ὁ δὲ συμβαλὼν εἰς τὴν ἄρσιν τῶν ἀναθεμάτων μεταξὺ Ἀνατολικῆς καὶ Δυτικῆς Ἐκκλησίας καὶ εἰς τὴν ἔναρξιν τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης μετὰ τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.
Χάριτι Κυρίου ἐλπίζομεν ἵνα ἀξιωθῶμεν κατὰ τὸ προσεχὲς Πάσχα νὰ παρασκευάσωμεν τὸ τρίτον ἐπὶ τῆς πατριαρχείας ἡμῶν τὸ ἅγιον μῦρον, γεγονὸς τὸ ὁποῖον θεωροῦμεν ἰδιαιτέραν εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ πρὸς ἡμᾶς.
Μὲ τὰς προοπτικὰς καὶ χρηστὰς ταύτας ἐλπίδας, ποιούμεθα τὴν ἔναρξιν τοῦ παρόντος ἐνιαυτοῦ καὶ εὐχόμεθα εἰς πάντας ὁ διὰ τὴν ἡμῶν σωτηρίαν περιτμηθῆναι καταδεξάμενος καὶ μορφὴν ἀνθρωπίνην ἀναλλοιώτως προσλαβὼν Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, διὰ πρεσβειῶν τῆς Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου τῆς Παμμακαρίστου καὶ τοῦ ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, νὰ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ἵνα εἰς ἔτη πολλὰ ἑορτάζωμεν τὴν ἑορτὴν τῆς πρὸς ἡμᾶς συγκαταβάσεως Αὐτοῦ καὶ σαρκὶ Περιτομῆς καὶ τὴν τοῦ Καππαδόκου Ἱεράρχου μνήμην, ἐν δὲ τῇ μελλούσῃ ζωῇ ἀξιώσῃ ἡμᾶς ἵνα σὺν πᾶσι τοῖς ἁγίοις ζήσωμεν τὴν αἰώνιον καὶ ἀτελεύτητον ζωήν, εἰς δόξαν τοῦ ἀνάρχου Πατρὸς καὶ τοῦ ὁμοουσίου Αὐτοῦ Πνεύματος. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου