ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΚΑΙ ΣΥΝΟΔΙΚΗ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΜΟΝΗ ΒΑΛΟΥΚΛΗ

φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Πατριαρχική καί Συνοδική Θεία Λειτουργία 

ἐν τῇ Ἱερᾷ Μονῇ Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, τήν Κυριακήν τῶν Μυροφόρων, 29ην Ἀπριλίου, μετέβη μεθ᾿ ἁπάσης τῆς ἀκολουθίας Αὐτοῦ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ καί προέστη ἐν αὐτῇ τῆς καθιερωμένης Πατριαρχικῆς καί Συνοδικῆς Θείας Λειτουργίας. 

Μετ᾿ Αὐτοῦ συνελειτούργησαν οἱ Σεβ. Συνοδικοί Μητροπολῖται Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γεννάδιος, Σύμης κ. Χρυσόστομος, Πριγκηποννήσων κ. Ἰάκωβος, Σεβαστείας κ. Δημήτριος, Καλλιουπόλεως καί Μαδύτου κ. Στέφανος καί Προύσης κ. Ἐλπιδοφόρος. 

Τόν Θεῖον Λόγον ἐκήρυξεν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Ξάνθης κ. Παντελεήμων. 

Παρέστησαν συμπροσευχόμενοι οἱ Σεβ. Μητροπολῖται Θεοδωρουπόλεως κ. Γερμανός, Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναῖος καί Τριπόλεως κ. Θεοφύλακτος, ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Νεκτάριος Σελαλματζίδης, Ἐπίτροπος τοῦ Παναγίου Τάφου ἐνταῦθα, Κληρικοί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, Ἄρχοντες Ὀφφικιάλοι τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας, ὁ Ἐντιμ. κ. Νικόλαος Ματθιουδάκης, Γενικός Πρόξενος τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Αἰκατερίνης Βαρβαρήγου, Προξένου ἐν Ἀδριανουπόλει, παράγοντες τῆς Ὁμογενείας καί ὅμιλοι μαθητῶν ἐξ Ἑλλάδος, πλῆθος προσκυνητῶν ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ καί πιστοί ἐντεῦθεν. 

Μετά τήν ἀπόλυσιν, ὁ Πατριάρχης ἐχειροθέτησε τόν Ἐντιμ. κ. Said Khoury εἰς τό ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Δεπουτάτου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας. 

Ἐν συνεχείᾳ, ὡμίλησαν ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Σασίμων κ. Γεννάδιος, Ἡγουμενεύων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, καί ἡ Α. Θ. Παναγιότης. 

Εἶτα, ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε Τρισάγιον πρό τοῦ τάφου τοῦ προκατόχου Αὐτοῦ ἀοιδίμου Πατριάρχου Δημητρίου, δεηθείς καί ὑπέρ τῶν λοιπῶν ἐν τῷ αὐλογύρῳ τῆς Ἱ. Μονῆς ἀναπαυομένων Πατριαρχῶν, Ἱεραρχῶν καί Μ. Εὐεργετῶν τοῦ Γένους. Ἀκολούθως, ὁ Πατριάρχης ἐτέλεσε τό εἰθισμένον Τρισάγιον ἐν τῷ Β´ Κοιμητηρίῳ τῆς Μονῆς ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυχῶν τῶν ἀειμνήστων πατέρων καί ἀδελφῶν ἡμῶν, ὧν τά ὀνόματα Κύριος γινώσκει, μερίμνῃ τοῦ Συνδέσμου Βοηθείας Ἀπόρων Ἀσθενῶν καί Γηροκομουμένων τῶν Νοσοκομείων Βαλουκλῆ. 

Ἐπηκολούθησε δεξίωσις εἰς τό Ἀρχονταρίκιον τῆς Ἱ. Μονῆς καί ἐν συνεχεία παρετέθη γεῦμα.

 H ομιλία του Μητροπολίτη Ξάνθης Παντελεήμονα

Με τον πανευφρόσυνο και ελπιδοφόρο χαιρετισμό «Χριστός Ανέστη» ο ιερός άμβων έρχεται κατά την στιγμήν αυτήν να υπηρετήσει την «λειτουργία του λόγου», η οποία αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της θείας ιερουργίας των αχράντων του Χριστού Μυστηρίων. Είναι δε ο Αναστάσιμος τούτος χαιρετισμός ό,τι ωραιότερο, ό,τι λαμπρότερο και αισιόδοξο έχει ακουστεί. Μήνυμα διαχρονικό, αιώνιο, μήνυμα θάρρους καί νίκης, χαράς και ελπίδας για να φωτίσει την ζωή μας και να λαμπρύνει την σημερινή ημέρα εδώ στο πάνσεπτο τούτο θεομητορικό σέμνωμα της Ζωοδόχου Πηγής του Βαλουκλίου, όπου ο σεπτός προκαθήμενος της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, ο Παναγιώτατος Αρχιεπίσκοπος Νέας Ρώμης και Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, περιστοιχιζόμενος εκ των μελών της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Θρόνου, προσφέρει εν Συνοδική και Πατριαρχική Θεία Λειτουργία την αναίμακτο θυσία, υπέρ της ειρήνης του σύμπαντος κόσμου και αναπαύσεως των επ’ ελπίδι Αναστάσεως ζωής αιωνίου αειδήμων Πατριαρχών, των Μεγάλων Ευεργετών του Γένους και της Ρωμιοσύνης και πάντων των απ’αιώνος ευσεβώς κεκοιμημένων πατέρων και αδελφών.

Ο Αναστάσιμος Χαιρετισμός «Χριστός Ανέστη», «ηγέρθη ο Κύριος» όπως αι Μυροφόροι διδάχθησαν παρά του Αγγέλου αποτελεί από εκείνο το εωθινό της «μιάς των σαββάτων» το διαρκές κήρυγμα της Εκκλησίας, άνευ του οποίου η πίστις ημών καθίσταται ματαία, κατά τον ουρανοβάμονα και θείον Παύλον. 

Ο βαρύς χειμών του θανάτου αποτελεί παρελθόν, η παγερά τυραννία του διαβόλου νικήθηκε κατά κράτος, το φοβερό βασίλειο του σκότους και της απωλείας διελύθη «ο Κύριος εβασίλευσεν ευπρέπειαν ενεδύσατο».

Είδαμε τον Ιησούν εθελουσίως πάσχοντα επί του Σταυρού και θνήσκοντα και θαπτόμενον για μας και την σωτηρία μας. Τον προσκυνήσαμε ήδη αναστάντα εκ νεκρών και μαζί με τους αποστόλους και τις μυροφόρες ακούσαμε από το άγιο στόμα του το ‘’ειρήνη υμίν’’ και το ‘’χαίρετε’’ και εχάρη η καρδία μας και την ‘’χαρά ημών ουδείς αίρει αφ ημών’’. Αφού και εφ’ όσον και ημείς σταυρώσαμε το σαρκικό φρόνημα του παλαιού ανθρώπου πιστεύουμε ότι θα συζήσουμε μαζί του. Ο θάνατος εθεωρείτο η τελευταία πράξη της ζωής του ανθρώπου. Μετά την Ανάσταση ο θάνατος είναι η προτελευταία πράξη της ζωής, γιατί τελευταία είναι η Ανάσταση. 

Η μακαρία χορεία των ευλαβών εκείνων γυναικών των οποίων σήμερα την μνήμη εορτάζομε, «Μαρία η Μαγδαληνή, Μαρία η του Κλωπά, και Μαρία η του Ιακώβου και Ιωσή μήτηρ, και Σαλώμη» αποτελούν τους πρώτους μάρτυρες της Αναστάσεως. Δικαιούνται, εξ άλλου αυτής της τιμής. Πολλάκις ο Κύριος απηύθηνε προς τους μαθητάς την προτροπή «Θαρσείτε!!! Μη φοβείσθε!!!». Όμως άλλοι εκ των μαθητών Τον επρόδωσαν, άλλοι Τον εγκατέλειψαν, άλλοι Τον αρνήθηκαν. Αλλ’ οι γυναίκες εκείνες «αι συνακολουθήσασαι αυτόν από της Γαλιλαίας», παρέστησαν στον φρικτό Γολγοθά, μάρτυρες του Σταυρικού Πάθους. 

Και εκείνο το πρωϊνό «της μιάς των σαββάτων» ο ιερός των μυροφόρων όμιλος, πορεύεται προς τον θεοδέγμονα τάφο, με το εναγώνιο ερώτημα «τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου;». Για να ακούσουν από τον λευκοφορούντα Άγγελο ότι ‘’ηγέρθη ο Κύριος, ‘’υπάγετε απαγγείλατε τοις μαθητές’’. Και ψάλλει η Εκκλησία μας «Το φαιδρόν της Αναστάσεως κήρυγμα εκ του Αγγέλου μαθούσαι αι του Κυρίου Μαθήτριαι και την προγονικήν απόφασιν απορρίψασαι τοις Αποστόλοις καυχώμεναι έλεγον...». 

Νέα ευθυνοφόρος διακονία ανατίθεται σ’ αυτές. Να γίνουν κήρυκες της αναστάσεως, αγγελιοφόροι του ζωηφόρου μηνύματος, και μάλιστα σ’εκείνους οι οποίοι είχαν εκλεγεί από τον ίδιο τον Κύριο ως μαθητές του. Και γίνονται Κήρυκες στους Μαθητές, Απόστολοι στους Αποστόλους, Ευαγγελίστριες στους Ευαγγελιστάς. Αγάπησαν και ετόλμησαν. Γιατί η αγάπη κατά τον ευαγγελιστή Ιωάννη εκβάλει έξω τον φόβο και δικαιώθηκαν. 

Η πίστη και η τόλμη υπήρξε η κινητήριος δύναμις της Ρωμιοσύνης τόσον κατά τους χρόνους της πανενδόξου ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, όσον και κατά τους επομένους δίσεκτους χρόνους που ακολούθησαν έως και σήμερα όπου το ιερό κέντρο της Ορθοδοξίας εν τω προσώπω του Παναγιοτάτου Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου κατά την εικοσαετή Πατριαρχική αυτού διακονία με τόλμη, σοφία και σύνεση ακτινοβολεί για την διαφύλαξη και εδραίωση της ενότητος της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώστε με ένα στόμα και μια καρδιά να ομολογείται η Ορθόδοξος πίστη των Πατέρων μας. Διότι η Ορθοδοξία δεν είναι μουσειακός θησαυρός για να συντηρείται, αλλά πνοή ζωής διά να μεταδίδεται και να ζωογονεί τους ανθρώπους. Προς τον σκοπό αυτόν η Ορθοδοξία ως και οι μυροφόρες γυναίκες βρίσκεται σε συνεχή διάλογο με τον κόσμο. Δεν φοβάται τον διάλογο διότι και η αλήθεια δεν τον φοβάται. 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας ουδέποτε εφοβήθησαν τον διάλογο με τον πνευματικό περίγυρο της εποχής τους, ακόμα και με τους ειδωλολάτρες φιλοσόφους των χρόνων τους και με τον τρόπο αυτόν επηρέασαν και διαμόρφωσαν τον πολιτισμό της εποχής τους και μας παρέδωσαν μία Εκκλησία αληθινά οικουμενική. 

Τόλμη και ελπίδα χρειάζονται γιά να μεταβούμε από το σκοτάδι στο φως, από την απελπισία στην ελπίδα, από τον θάνατο στην ζωή. 

Για τον λογοκρατούμενο άνθρωπο του παγκοσμιοποιημένου πλέον δυτικού πολιτισμού, ο οποίος ζει απομονωμένος μέσα στην φυλακή του εγωισμού και της ιδιοτέλειας ακούγεται «ωσεί λήρος» και σήμερα το μήνυμα της Αναστάσεως. Εκείνο που κάνει τους περισσότερους να απορρίπτουν από την ζωή τους τον Χριστό δεν είναι η πεποίθηση ότι η Ανάσταση είναι μια ουτοπία. Είναι κυρίως η συνειδητοποίηση της αλήθειας ότι για να φθάσει κανείς στην Ανάσταση πρέπει πρώτα να περάσει από το Γολγοθά και το Σταυρό του Χριστού. Και αυτό ή σημερινή κοινωνία του ευδαιμονισμού και της καλοπέρασης δεν το ανέχεται. Ονειρεύεται τη ζωή άλυπη κι ατέλειωτη καί παραδίδεται άνευ όρων σ' όποιον υποσχεθεί ότι από δω και πέρα δέν θά υποφέρει. Ξεχνά ή κοινωνία μας πώς η ζωή μας πάνω σ αυτή τη γη υφαίνεται με τον πόνο και τη χαρά. Πασχίζει να ξεχωρίσει αυτά τα δύο και δεν αντιλαμβάνεται ότι έτσι σαλεύει την ισορροπία της. 

Το πάθος και η ανάσταση του Χριστού, είτε το θέλουμε είτε όχι, επηρεάζει άμεσα όχι μόνο τή ζωή της κοινωνίας, αλλά καί την προσωπική μας ζωή. Είναι αλήθεια ότι τίποτε δεν φοβόμαστε τόσο όσο τον πόνο και το θάνατο και τίποτε δεν λαχταρούμε τόσο όσο τη χαρά και την ευτυχία. Είναι, όμως, άλλο τόσο αλήθεια ότι από τότε πού ό Χριστός έπαθε και νίκησε τον πόνο, πέθανε και νίκησε το θάνατο, χάρισε σέ μας μία άλλη δυνατότητα, ένα άλλο πρίσμα μέσα από το οποίο και ο μεγαλύτερος πόνος και η πιο αβάσταχτη θλίψη μας φαίνονται μικρά κι ασήμαντα. Είναι ο σταυρός και η ανάσταση του Χριστού. 

‘’Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω’’, ομολογούμε στην αναστάσιμη προσευχή. Αυτή η χαρά που πηγάζει από το σταυρό, από την εμπειρία της συσταυρώσεως και συναναστάσεως μας με τον Κύριο, κάνει και τις πιο μικρές και ασήμαντες χαρές μας να παίρνουν άλλη διάσταση. Όσο περισσότερο δηλαδή συμμετέχουμε στην χαρά της αναστάσεως του Χριστού με την δική μας ανάσταση από τα πάθη και τη φθορά της αμαρτίας, τόσο μεγαλύτερες γίνονται και οι καθημερινές μικροχαρές μας. 

«Σήμερον έαρ μυρίζει καί καινή κτίσις χορεύει» 

Βρισκόμαστε στήν εποχή της άνοιξης. Η γη γυμνή και παγωμένη κατά την διάρκεια του χειμώνα ντύνεται στά πράσινα και στολίζεται με τα κρίνα του αγρού, ανάσταση της φύσης, ξύπνημα από την χειμερινή νάρκη. Τύπος της δικής μας Αναστάσεως θα λέγαμε. Ο κόκος του σίτου κατά τον λόγο του Κυρίου πρέπει να πέσει στην γη, να σκεπαστεί, να σαπίσει καί ‘’Εάν αποθάνει πολύν καρπόν φέρει’’. 

Στις μέρες μας όμως στις καρδιές και στα πρόσωπα των ανθρώπων βλέπει κανείς την παγωνιά και τον προβληματισμό! Πού πορευόμαστε; Ποιο είναι το μέλλον των παιδιών μας. Σε μια εποχή κρίσης οικονομικής αλλά ιδιαίτερα κρίσης αξιών, στους τόσο δύσκολους σημερινούς καιρούς όπου όλα φαίνονται να υποβαθμίζονται και να κυριαρχεί η ανασφάλεια και ο φόβος την Αναστάσιμη χαρά και ελπίδα έχει ανάγκη ο άνθρωπος σήμερα περισσότερο από κάθε άλλη φορά. 

Ο λαός μας λέει: «Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία», η Εκκλησία διδάσκει ότι η ελπίδα δεν πεθαίνει, γιατί δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ή μια ευχή, αλλά ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, το πρόσωπο του Χριστού. Στην απόλυση των Ιερών Ακολουθιών ακούμε να λέει η Εκκλησία «Δόξα σοι ο Θεός η ελπίς ημών Κύριε δόξα σοι». 

Μην αφήνουμε την οικονομική κρίση να σκοτώσει την ελπίδα, την πίστη, την αγάπη για την ζωή, γιατί οι λαοί δεν πεθαίνουν από πτώχευση αλλά από απελπισία και απόγνωση των πολιτών τους. 

Σε έναν άλλο ύμνο της Εκκλησίας ψάλλουμε θριαμβευτικά: «Θαρσείτω τοίνυν θαρσείτω λαός του Θεού και γαρ αυτός πολεμήσει τους εχθρούς ως παντοδύναμος». 

Με αυτές τις απλές σκέψεις περαίνων τον λόγον, Παναγιώτατε Πάτερ και Δέσποτα, ευχαριστώ την Υμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα εκ μέσης καρδίας δια την προσγενομένην τιμήν να ορίσετε την ταπεινότητά μου ως ομιλητή κατά την σημερινή Πατριαρχική και Συνοδική Θεία Λειτουργία, με την ακράδαντη πεποίθηση ότι το περιεχόμενον της υπάρξεως των σεμνών μυροφόρων γυναικών, ήτοι η βίωσις της Αναστάσεως, θα καταστεί περιεχόμενον και της υπάρξεως ενός εκάστου εξ ημών, ώστε να μπορούμε να επαναλάβωμεν, μετά του θείου αποστόλου των εθνών Παύλου το «ζω ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». 

Δεηθείτε Παναγιώτατε εκ της Πατριαρχικής και Μαρτυρικής ταύτης καθέδρας Υμών όπως ο Αναστάς Κύριος χαρίζει ειρήνη εις τον κόσμον αναστάσιμη ελπίδα και χαρά, φωτισμό αληθείας και δικαιοσύνης, υπομονή και στηριγμό σε κάθε δοκιμαζόμενο, γεύση σωτηρίας και ζωής αιωνίου εις πάντας τους πιστούς. 

Χριστός Ανέστη.