Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΜΟΝΗ ΑΡΚΑΔΙΟΥ

φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας 

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος 

κατὰ τὴν Δοξολογίαν εἰς τὴν Ἱερὰν Μονὴν Ἀρκαδίου 

(3 Σεπτεμβρίου 2012) 

Ἱερώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κύριε Εἰρηναῖε, 

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Ρεθύμνης καὶ Αὐλοποτάμου κύριε Εὐγένιε καὶ λοιποὶ ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Ὁσιολογιώτατε Καθηγούμενε τῆς Ἱερᾶς Μονῆς ταύτης, Ἀρχιμανδρῖτα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κύριε Ἄνθιμε, 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Μετὰ τὴν τέλεσιν τῶν ἐγκαινίων τοῦ πρὸς τιμὴν τῆς ὑπερφυοῦς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Καθολικοῦ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, ὁ Κύριος ἡμῶν χαρίζει εἰς ἡμᾶς σήμερον ἑτέραν εὐλογίαν, τὴν τῆς ἐπισκέψεως εἰς ἑτέραν περικαλλῆ καὶ ἱστορικὴν Μονήν, τῆς ὁποίας ὁ ἱερὸς ναός, ἀρχικῶς κτισθεὶς πρὸς τιμὴν τῶν ἁγίων ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, τιμᾶται ἀπὸ τοῦ 1587 ὡσαύτως ἐπ’ ὀνόματι τοῦ Μεταμορφωθέντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις ἐν Θαβωρείῳ «ἔδειξε τὸ ἀρχέτυπον κάλλος τῆς εἰκόνος, ἐν ἑαυτῷ τὴν ἀνθρωπίνην ἀναλαβὼν οὐσίαν». Εὐχαριστοῦντες θερμῶς διὰ τὴν τιμητικὴν ὑποδοχήν σας, Ἱερώτατε ἀδελφὲ καὶ ἅγιε Καθηγούμενε, καὶ διὰ τοὺς φιλόφρονας καὶ εὐγενεῖς λόγους σας, χρέος ἡγούμεθα νὰ ἐκφράσωμεν τὴν πολλὴν χαρὰν διὰ τὴν ἐπίτευξιν τῆς προσκυνηματικῆς ἐπισκέψεώς μας εἰς τὴν Ἱερὰν Μονήν σας, περὶ τῆς ὁποίας πολλὰ γνωρίζομεν παλαιόθεν.

Δοξάζομεν ἐκ ψυχῆς τὸν Κύριον διὰ τὴν ἀνακαίνισιν τῶν κτηριακῶν ἐγκαταστάσεων τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, τῇ ἀκαμάτῳ μερίμνῃ τοῦ ἁγίου Καθηγουμένου αὐτῆς κυρίου Ἀνθίμου καὶ τῆς Ἀδελφότητος αὐτοῦ καὶ συγχαίρομεν φιλαδέλφως τῷ Ποιμενάρχῃ ὑμῶν κυρίῳ Εὐγενίω, διότι δεικνύει ἔμπρακτον ἐνδιαφέρον διὰ τὴν κτηριακὴν καὶ πνευματικὴν ἀναστήλωσιν τῶν παλαιφάτων Ἱερῶν Μονῶν τῆς θεοσώστου Ἐπαρχίας αὐτοῦ, ἰδίᾳ δὲ τῶν ἐν τοῖς ὁρίοις αὐτῆς Πατριαρχικῶν καὶ Σταυροπηγιακῶν τοιούτων. 

Χαίρομεν διότι ἡ ἐπίσκεψις ἡμῶν αὕτη γίνεται εἰς μίαν περίοδον ἀνακαινίσεως τῆς Μονῆς σας καὶ φροντίδος διὰ τὴν διάσωσιν τοῦ ἱστορικοῦ αὐτοῦ μνημείου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Μεγαλονήσου, ἡ ὁποία ἐπισφραγίζεται διὰ τῶν τελεσθησομένων μετὰ ταῦτα ἐγκαινίων τῶν αἰθουσῶν τοῦ μουσείου αὐτῆς, τὸ ὁποῖον διασώζει τὰ λαμπρὰ δείγματα τοῦ ἐνδόξου παρελθόντος της. 

Μὲ τὴν φροντίδα ταύτην δὲν διατηροῦνται ἁπλῶς τὰ ἴχνη τοῦ παρελθόντος, ἀλλὰ κυρίως διατηρεῖται ἄσβεστος εἰς τὴν μνήμην πάντων τὸ Ἱερὸν Ἀρκάδιον ὡς σύμβολον αὐτοθυσίας, ἡρωϊσμοῦ καὶ ἀγάπης διὰ τὴν ἐλευθερίαν, ὡς ἡ ἡρωϊκὴ μονὴ ἡ ὁποία ἀντιστάθηκε σὰν κάστρο καὶ ἔπεσε σὰν ἡφαίστειον. Εἶναι δὲ ἡ θυσία αὕτη τοῦ Ἀρκαδίου ἀξία νὰ μνημονεύεται εἰς τοὺς αἰῶνας, διότι ἦτο ἐθελούσιος. Ἀλλὰ ἀπὸ ποῦ ἐπήγασεν ἡ δύναμις διὰ τὴν θυσίαν ταύτην;

Τὴν ἀπάντησιν δίδει εἰς ἡμᾶς τὸ ἱερὸν λάβαρον τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς, τὸ ὁποῖον θὰ ἴδωμεν σήμερον εἰς τὸ Μουσεῖον της, φέρον τὰ σημεῖα τοῦ πάθους καὶ συγχρόνως ἐζωγραφισμένην τὴν εἰκόνα τῆς Μεταμορφώσεως, μὲ τοὺς μαθητάς «μὴ φέροντας ὁρᾶν τὴν ἀθέατον μορφὴν τοῦ Δεσπότου». Τὸ φῶς τῆς Θεότητος καὶ τὰ θαυμάσια Αὐτῆς ἐμπνέουν τοὺς μάρτυρες τῆς πίστεως ἡμῶν νὰ μὴ δειλιοῦν εἰς τὰ παθήματα, γνωρίζοντες ὅτι «οἱ τῷ ὕψει τῶν ἀρετῶν - καὶ δυνάμεθα νὰ προσθέσωμεν "καὶ τῶν παθημάτων" - διαπρέψαντες, καὶ τῆς ἐνθέου δόξης ἀξιωθήσονται». Ἡ πίστις εἰς τὸν διὰ σταυροῦ τὸν ἅδην σκυλεύσαντα χαρίζει τὴν νίκην ἐπὶ τοῦ φόβου τοῦ θανάτου. Ἡ διὰ σταυροῦ ἔξοδος ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωήν, τὴν ὁποίαν προτιμοῦν οἱ ἀληθινοὶ ἀγωνισταὶ τῆς ἐλευθερίας, εἶναι αὐτὴ ἡ ὁποία χαρίζει τὴν σωτήριον ἀνάστασιν τῆς ψυχῆς καὶ ποιεῖ τὸν ἄνθρωπον κοινωνὸν αἰωνίου εὐφροσύνης. 

Καὶ ἀληθῶς ἡ παραμονὴ ἐν τῷ Θεῷ εἶναι ἡ μόνη ἥτις χαρίζει εἰς τὸν ἄνθρωπον τὴν ἀληθινὴν ἐλευθερίαν, τὴν ὁποίαν ποθεῖ κάθε ἀνθρωπίνη ψυχή. Τὸ ἄχρονον φῶς καὶ ἀπαύγασμα τοῦ Πατρός, ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, εἶναι Αὐτὸς ὁ Ὁποῖος ἐλευθερώνει τὴν ψυχήν μας ἀπὸ κάθε δουλείαν καὶ δειλίαν, ἀπὸ κάθε πάθος καὶ κάθε ἐξαναγκασμόν, καὶ μᾶς ὁδηγεῖ εἰς τὴν γνῶσιν τῆς ἀληθείας οὐχὶ διανοητικῶς, ἀλλὰ ὀντολογικῶς. «Οὐ γὰρ σεσοφισμένοις μύθοις ἐγνωρίσαμεν τὴν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ δύναμιν καὶ παρουσίαν, ἀλλὰ ἐπόπται ἐγενήθημεν τῆς ἐκείνου μεγαλειότητος» (Β΄ Πέτρου, 1, 10-19), ὡμολόγουν οἱ Ἀπόστολοι, «ὄντες σὺν Αὐτῷ ἐν τῷ ὄρει». Καὶ αὐτὴν τὴν παραμονὴν «σὺν Αὐτῷ ἐν τῷ ὄρει», ἐκεῖ ὅπου διαυγάζει ἡ ἡμέρα καὶ φωσφόρος ἀνατέλλει ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν, καὶ ὡς Ἥλιος, οὐχὶ φθαρτὸς καὶ κτιστός, ἀλλὰ ἄναρχος καὶ ἄφθαρτος καὶ ἄδυτος, λάμπει ὁ Ὡραῖος κάλλει παρὰ τοὺς υἱοὺς τῶν ἀνθρώπων, δύναται νὰ χαρίσῃ ὁ Κύριος ἡμῶν εἰς πάντα ἀνθρωπον Ὅστις εἰλικρινῶς ποθεῖ αὐτὴν καὶ ἀγωνίζεται νὰ καθαρίσῃ τὴν καρδίαν του ἀπὸ κάθε τι τὸ ὁποῖον ἐμποδίζει τὴν θέαν τοῦ ὑπερκάλλου καὶ ἀμωμήτου Προσώπου Αὐτοῦ.

Τελευτῶντες τὴν παροῦσαν σύντομον προσφώνησιν καὶ εὐχαριστοῦντες ἅπαντας διὰ τὴν ἀγάπην, τὸν βαθὺν σεβασμὸν καὶ τὴν τιμὴν μὲ τὰ ὁποῖα περιβάλλετε τὴν ἡμετέραν Μετριότητα καὶ τὸ Οἰκουμενικόν μας Πατριαρχεῖον, δεόμεθα τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου ὅπως ἀπαστράψῃ ἀκτῖνα μίαν ἐκ τῆς ἀπορρήτου καὶ ἀθεάτου δόξης τῆς θεϊκῆς Αὐτοῦ μορφῆς ἵνα φωτίσῃ μὲ αὐτὴν τὰ σκότη τῶν καρδιῶν ἡμῶν, καὶ ἐν τῷ ἀπροσίτῳ φωτὶ τῆς Θεότητος Αὐτοῦ ἐπιγνῶμεν τὸν Πατέρα Αὐτοῦ καὶ προσκυνήσωμεν Τριάδα ἄκτιστον εἰς τοὺς αἰῶνας. 

Ἰδιαιτέρως δὲ εὐχόμεθα εἰς τὸν ἑορτάζοντα ἅγιον Καθηγούμενον τῆς Ἱερᾶς ταύτης Μονῆς ὅπως μὲ τὴν ἐργασίαν, τὸν κόπον καὶ τὴν ἀφοσίωσιν τῶν ἀδελφῶν τῆς συνοδείας αὐτοῦ συνεχίζῃ τὰς ἀόκνους προσπαθείας του ὑπὲρ τῆς εὐπρεπείας καὶ τῆς ὡραιότητος τοῦ οἴκου τούτου τοῦ μεταμορφωθέντος Κυρίου καὶ τῶν ἁγίων Ἰσαποστόλων Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης, ὑπὸ τὴν σκέπην καὶ καθοδήγησιν καὶ τοῦ ἀγαπητοῦ ἀδελφοῦ καὶ συλλειτουργοῦ ἡμῶν κυρίου Εὐγενίου, διὰ νὰ παραδώσουν αὐτὸν εἰς τοὺς ἐπιγενομένους εἰς κατάστασιν ἀνταξίαν τῆς ἱστορίας καὶ τῆς δόξης του. 

Καλῶς σᾶς εὕρομεν, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ.