Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΙΕΡΟΣΟΛΥΜΩΝ

Προσφώνησις 

τῆς Α.Θ.Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ.κ. Βαρθολομαίου 

κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν τοῦ Θεοφιλ. 

Ἐψηφισμένου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνθηδῶνος κυρίου Νεκταρίου 

(Φανάριον, Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, 24 Μαρτίου 2013) 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε Ἀνθηδῶνος κύριε Νεκτάριε, 

Μετά χαρᾶς καί πνευματικῆς εὐφροσύνης τελοῦμεν ἡ ἡμετέρα Μετριότης μετά τῶν περί ἡμᾶς Ἱερωτάτων ἀδελφῶν συλλειτουργῶν ἐν τῷ Πανσέπτῳ τούτῳ Ἱερῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου -ὑπό τό ὄνομα τοῦ ὁποίου τιμῶνται καί τά τρία Μετόχια τοῦ Παναγίου Τάφου ἐν Κωνσταντινουπόλει-, ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Κέντρῳ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπου αἱ πλάκες τῆς Διαθήκης τοῦ Μωϋσέως καί ἡ Σκηνή τοῦ Μαρτυρίου καί ἡ Ἁγία Τράπεζα τῆς Χάριτος ἀπό αἰώνων ἐκπέμπουν φῶς ἀληθείας, φῶς σταυροῦ, φῶς Ἀναστάσεως, ἱερουργοῦμεν, λέγομεν, τό μυστήριον τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τῆς ὑμετέρας ἀγαπητῆς Θεοφιλίας, κατόπιν ἀδελφικῆς παρακλήσεως τῆς Αὐτοῦ Μακαριότητος, τοῦ Πατριάρχου Ἱεροσολύμων κυρίου Θεοφίλου. 

Χαίροντες διά τήν τιμήν καί τήν ἐμπιστοσύνην, μετά τῶν ὁποίων περιέβαλε καί ἀνεγνώρισεν ἡ ἀδελφή Σιωνῖτις Ἐκκλησία καί ὁ Προκαθήμενος αὐτῆς προσφιλής ἀδελφός Πατριάρχης κύριος Θεόφιλος μετά τῆς περί αὐτόν Ἱερᾶς Συνόδου τήν ἐπί σειράν ἐτῶν διακονίαν σου ἐνταῦθα, ὡς Ἐπιτρόπου τῶν ἐν τῇ Πόλει Ἱερῶν Μετοχίων αὐτῆς, ἐκ καρδίας ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς τῆς ἀγαθῆς ἀγγελίας ἐδεήθημεν καί προσευχόμεθα ὅπως ἡ εὐλογία, ὁ φωτισμός καί ἡ ἐνδυνάμωσις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀεί συνοδεύουν τήν ὑμετέραν Θεοφιλίαν εἰς τό ἀρχόμενον νέον σ τ ά δ ι ο ν ἐκκλησιαστικῆς διακονίας, ὥστε νά ἀναδειχθῇς ἀντάξιος τῆς προσγενομένης ὑψηλῆς ταύτης τιμῆς καί τῶν προσδοκιῶν τῆς πρεσβυγενοῦς Ἐκκλησίας τῆς Ἁγίας Σιών καί πολύτιμον στήριγμα τοῦ ἔργου αὐτῆς εἰς τήν ἐν μέσῳ συχνάκις κινδύνων καί θλίψεων καί πειρασμῶν ἱστορικήν καί σύγχρονον πορείαν αὐτῆς. 

Ἡ Μήτηρ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία, τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον, διετήρησεν ἀνά τούς αἰῶνας καί μέχρι σήμερον ἀνεφέλους ἀγαθάς σχέσεις συνεργασίας καί συναλληλίας μετά τοῦ Πρεσβυγενοῦς Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων ἐν πᾶσι τοῖς ζητήμασι, διορθοδόξοις καί διαχριστιανικοῖς, ἐν τῇ διαχρονικῇ διαφυλάξει τῶν Παναγίων Προσκυνημάτων, ἐν ἀλληλοπεριχωρήσει πολλάκις, καί πάντοτε ὅμως ἐν διαφυλάξει ἀνοθεύτου ἀπό ὀθνείων στοιχείων καί ἀκεραίας τῆς Ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, παραδόσεως καί τάξεως, ἔν τε τοῖς δόγμασι καί ἐν τῇ ἐκκλησιαστικῇ θεωρίᾳ καί πράξει καί ζωῇ. 

Εἴκοσιν αἰῶνας παρουσίας καί μαρτυρίας ἔχουσα ἡ Ἁγιωτάτη Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων, ἐγνώρισεν ἡμέρας δυσχειμέρους καί εὐδίους, ἡμέρας ἀνελεήτων διωγμῶν ἀλλά καί ὑπερβολικῆς αὐξήσεως τοῦ γεωργίου αὐτῆς, ἐγνώρισεν ὑποταγήν εἰς ἀλλοτρίους τῆς πίστεως ἐξωτερικούς παράγοντας καί ἄρχοντας, ἀλλά καί ἡμέρας ἀνεκφράστου δόξης καί ἀγαλλιάσεως, ὡς ἡ Ἱερά Πορεία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ἡ ἐπί γῆς διδασκαλία, τά θαύματα, τό Πάθος, ὁ Σταυρός, ἡ Ἀνάστασις, ἡ ἐπιδημία τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, ἡ Θεία Χάρις, ἡ εὐφρόσυνος ἡμέρα τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ. 

Ἡ Ὕψωσις τοῦ Τιμίου Σταυροῦ ἐν Ἱεροσολύμοις ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος Ἁγίου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καί τῆς Ἁγίας Μητρός αὐτοῦ Ἑλένης, μετά τῶν ὁποίων εἰκονίζεται ὁ Σταυρός εἰς τήν Ὀρθόδοξον Εἰκονογραφίαν, παραλληλίζεται καί ταυτίζεται πρός τήν σήμερον ἑορταζομένην ἡμέραν τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν Ἁγίων καί Ἱερῶν Εἰκόνων, γενομένην ἐν τῇ γειτονικῇ πόλει τῆς Νικαίας διά τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Κατά τε τήν Ὕψωσιν τοῦ Τιμίου Σταυροῦ καί κατά τήν ἀναστήλωσιν τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία χαίρει καί εὐφραίνεται, ἀποκτήσασα τόν πρότερον κ ό σ μ ο ν αὐτῆς, τόν Σ τ α υ ρ ό ν καί τάς ἁγίας ε ἰ κ ό ν α ς, ὑπέρ τῶν ὁποίων αἱ μυριάδες τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν καί τό αἷμα αὐτῶν ἐξέχεαν, ἵνα μή κατισχύσῃ ἡ ἀσέβεια, ἀλλά ἡ ε ὐ σ έ β ε ι α, ἡ ὀ ρ θ ο δ ο ξ ί α καί ἡ ὀ ρ θ ο π ρ α ξ ί α. Κατά τήν σημερινήν ἡμέραν τῆς ἀναστηλώσεως τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, οἱ Ἄγγελοι περιχαρῶς ὑπαντοῦν τήν πανήγυριν· οἱ Ἀπόστολοι ὁμοθυμαδόν συγχορεύουν· καί ὁμοῦ μετ' αὐτῶν ὁ χορός τῶν Προφητῶν· τό στῖφος τῶν Μαρτύρων καί ἡ ὁμήγυρις πάντων τῶν δικαίων, προεξαρχούσης τῆς Κυρίας Θεομήτορος καί εὐλογοῦντος τοῦ ἐν Ἁγίοις δοξαζομένου Θεοῦ. 

Οἱ πάντες σήμερον χαιρόμεθα, διότι ἡ διά τῶν ἁγίων εἰκόνων μεταδιδομένη Χάρις καί δύναμις τοῦ Θεοῦ κατισχύει τῆς ἀντικειμένης δυνάμεως, καί διότι αἰσθανόμεθα νοερῶς παρισταμένην μετά πάντων ἡμῶν, συνιερουργοῦσαν τό Μυστήριον τῶν μυστηρίων, τήν πληθύν τῶν ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ τοῦ Κωνσταντίνου, τῶν θρύλων καί τῆς παραδόσεως, τῆς καθιερώσεως τοῦ δόγματος καί τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ψεύδους, τοῦ δικαίου τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς ἀνθρωπίνης ἀδικίας καί ματαιοδοξίας, τήν πληθύν, λέγομεν, τῶν ἁγίων ὁμολογητῶν, καταστεφομένων μέ κλέος οὐράνιον, καταστολήν δόξης. Σήμερον προσκυνοῦνται αἱ ἱεραί εἰκόνες καί ἡ τοῦ Χριστοῦ ἐνανθρώπησις ἐξαγγέλλεται. Σήμερον κατά μέν τούς εἰκονομάχους προσκυνεῖται τό ξύλον τῶν εἰκόνων, κατά δέ τούς ὀρθοδόξως φρονοῦντας ἡ τιμή ἀναβαίνει οὐχί εἰς τήν ὕλην τήν φθειρομένην, τό ξῦλον, ἀλλά εἰς τά εἰκονιζόμενα ἀόρατα καί συγχρόνως παρόντα, ἱερά Πρόσωπα τοῦ Κυρίου καί τῆς Παναγίας Μητρός Του καί τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων, τῶν Δικαίων καί τῶν Ὁμολογητῶν. 

Αἱ ἱεραί εἰκόνες, καταυγαζόμεναι ὑπό τῶν θείων καί ἀκτίστων ἐνεργειῶν, ἵνα κατά τόν Ἅγιον Γρηγόριον τόν Παλαμᾶν εἴπωμεν, ἀποτελοῦν τμῆμα τοῦ Ὀρθοδόξου ἡμῶν πολιτισμοῦ, οὐχί ὅμως ἁπλᾶ καλλιτεχνικά ἔργα, ὡς θεωροῦν αὐτάς τινες. Ἄπαγε τῆς βλασφημίας! Αἱ εἰκόνες ἐκφράζουν πρωτίστως τήν ἐσωτερικήν ψυχικήν ὡραιότητα τῶν εἰκονιζομένων προσώπων, καί διά τοῦ αἰσθητικοῦ κάλλους των μᾶς μεταφέρουν εἰς τό ὑπέρ αἴσθησιν καί ἔννοιαν κ ά λ λ ο ς, ἀλλά καί ἐμφανίζουν ἐν χρωστῆρι καί χρώμασι τήν ν έ κ ρ ω σ ι ν τῶν ἐμπαθῶν αἰσθήσεων τῆς καρδίας, τόν πλοῦτον τῶν ἀρετῶν, τήν θεολογικήν γνῶσιν καί ἐμπειρίαν τῆς Ἐκκλησίας, αὐτήν ταύτην τήν πίστιν, ἡ ὁποία "τήν οἰκουμένην ἐκράτυνε" καί κρατύνει καί συντηρεῖ μέχρι τῆς συντελείας τῶν αἰώνων, ὅτε ἥξει ὁ δίκαιος κριτής, Ὅστις καί ἀφανίσει πᾶσαν ἀδικίαν ἀπό τῆς γῆς, πρῶτον διά τῶν ἑπτά φρικτῶν Ἀγγέλων τῆς Ἀποκαλύψεως, εἶτα καί διά τῆς ἰδίας ἐπιφανείας οὐχί πλέον ὡς σωτῆρος ἀγάπης, ἀλλά ὡς κριτοῦ δικαιοσύνης. Ἡ ε ἰ κ ώ ν εἶναι τό ἀρχαῖον κ ά λ λ ο ς, εἶναι τό "καθ᾿ ὁμοίωσιν", πρός τό ὁποῖον δέον νά τείνῃ "τό κατ᾿ εἰκόνα". 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἀρχιεπίσκοπε κύριε Νεκτάριε, 

Κατά τήν λαμπράν καί φωταυγῆ ταύτην ἡμέραν διά τήν καθ᾿ ἡμᾶς Μητέρα Κωνσταντινουπολίτιδα Ἐκκλησίαν καί διά τήν παροικοῦσαν ἐν Ἱεροσολύμοις, μέσα εἰς τήν κοινήν ταύτην χαράν τῆς κατισχύσεως τῆς ἀληθείας ἐπί τῆς πλάνης, τελεῖται ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία σου. Τά μηνύματα πολλά. Αἱ διαστάσεις τοῦ μυστηρίου ἐπεκτείνονται. Ἡ Χάρις καί ἡ Ἀλήθεια ἦκασι. Καί ἡ ὑμετέρα Θεοφιλία καλεῖται εἰς τόν ἀ γ ῶ ν α διά νά πληροφορήσῃ καλῶς τήν ἀρχομένην διακονίαν της: "Μακάριος ὁ τρέχων, τρισμακάριος ὁ ὑπομένων, παμμακάριος ὁ πῦρ πυρί τῆς ἐπιθυμίας καί ἀγάπῃ Θεοῦ ἀνάπτων ἑν ἑαυτῷ καθ᾿ ἑκάστην. Οὐκ ἀποθανεῖσθε, ἀλλά ζήσεσθε· οὐ χωρισθήσεσθε, ἀλλά συναφθήσεσθε· οὐκ ἀτιμασθήσεσθε, ἀλλά δοξασθήσεσθε", ἐάν τήν ἀρχιερατικήν δ ι α κ ο ν ί α ν σας, ἀδελφέ, "περιζωσάμενος τό λέντιον" μέχρι τέλους βεβαίαν καί ἀσφαλῆ φυλάξητε, ἵνα κατά Θεόδωρον τόν πολιόν τῆς Μονῆς τοῦ Στουδίου ἀδελφόν εἴπωμεν. 

Ἀγωνίζου μέ αὐταπάρνησιν ἵνα ἀρέσῃς Θεῷ καί οὐχί ἀνθρώποις καί τιμήσῃς τήν τιμήν, μέ τήν ὁποίαν σε ἐτίμησεν ὁ Κύριος καί ἡ Ἐκκλησία σου τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως, ἡ ἐν Ἱερουσαλήμ. Ἀγωνίζου κατά τῆς φιλαυτίας, διά τῆς ὁποίας ἀπό τῆς πρώτης ἡμέρας τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου τά κακά εἰσῆλθον εἰς τόν κόσμον. Διότι ὁ ἄνθρωπος ἠγάπησεν ἀντί τοῦ Θεοῦ τόν ἑαυτόν του καί ἐπίστευσεν ὅτι θά γίνῃ ἰσόθεος καί διά τοῦτο ἐξέπεσε τοῦ ὕψους τῆς ἀγγελικῆς διαγωγῆς. Μή φρόντιζε τήν ἔξωθεν εὐκοσμίαν, ἀλλά τήν ἔνδον θεοτύπωτον σκηνήν, καί μή παρόργιζε τήν φιλανθρωπίαν τοῦ Κυρίου, τοῦ πλήττοντος συμπαθῶς καί σπλαγχνιζομένου θερμῶς. 

Πορεύου καθ᾿ ἡμέραν ἐν τοῖς τοῦ Κυρίου μαρτυρίοις καί φύλασσε τήν κατάστασίν σου ἐν ἁγιασμῷ σωφροσύνης, ἐγκολπούμενος τήν ταπείνωσιν καί τήν ταπεινοφροσύνην, ἀσπαζόμενος τήν ἀγάπην καί θωρακιζόμενος διά τῆς πίστεως εἰς τήν ἀλήθειαν. Θάρσει πάντοτε∙ ὁ καλῶν σε ἐνίκησε τόν κόσμον! Ἄς μή ἀλλοιώσῃ τό δ ῶ ρ ο ν τῆς ἀρχιερωσύνης τήν στάσιν σου ἔναντι τῶν ἀδελφῶν σου: ἵνα μή εἰς κρῖμα σοι γένηται. Ἡ ἐμπαθής ἔφεσις διά τήν ἐ ξ ο υ σ ί α ν, διά τήν ματαίαν ἀνθρωπίνην δόξαν, διά τήν κ υ ρ ι α ρ χ ί α ν ἐπί τῶν ἀδελφῶν καί ἐν γένει ἐπί τῶν τοῦ κόσμου τούτου πραγμάτων, παραμορφώνει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν εἰκόνα τοῦ Θεοῦ καί τόν κάνῃ νά προσκυνῇ τόν πειραστήν, εἰπόντα πρός αὐτόν τοῦτον τόν κυριεύοντα ζώντων καί νεκρῶν: "Σοί δώσω τήν ἐξουσίαν ταύτην ἅπασαν....ἐάν πεσών προσκυνήσῃς μοι" (Ματθ.δ΄,9). Ἔχε πάντοτε ἐνώπιον τῶν ὀφθαλμῶν σου, ἐν πᾶσι τοῖς ἔργοις, τοῖς διανοήμασι, τοῖς διαλογισμοῖς σου, τήν προτροπήν τοῦ Κυρίου: "οἴδατε ὅτι οἱ ἄρχοντες τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν. Οὐχ οὕτως ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν μέγας γενέσθαι, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καί ὅς ἐάν θέλῃ ἐν ὑμῖν εἶναι πρῶτος, ἔσται ὑμῶν δοῦλος" (Ματθ. κ΄,25-27). Ὁ Ἐπίσκοπος, ὁ προεξάρχων τῆς μυστηριακῆς ἱερουργίας ἐν τῇ πληρότητι, δέν εἶναι οὔτε πρῶτος, οὔτε ἐξουσία, οὔτε κυριότης, οὔτε ἀρχή, οὔτε δόξα, ἀλλά εἶναι δοῦλος καί διάκονος καί ἀ δ ο ξ ί α καί τ ί π ο τ ε, παρά μόνον ὁ μ ε τ έ χ ων καί ὁ μ ε τ α δ ί δ ω ν Χάριν καί Εἰρήνην, καί αὐτήν οὐχί ἰδικήν του, ἀλλά τοῦ Χριστοῦ. 

Ἀτυχῶς, τό "ζιζάνιον" τῆς κατακυριεύσεως, ὡς τό ἀποκαλεῖ Αὐτός ὁ Κύριος, καί τῆς δόξης -ἐν τῇ οὐσίᾳ ἀδοξίας- καί τῆς ἀπλήστου κατακυριεύσεως τοῦ κόσμου -ἐν τῇ πραγματικότητι γῆ εἶ καί εἰς γῆν ἀπελεύσει-, εἰσχωρεῖ πολλάκις καί εἰς τόν χῶρον τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας ἤ καί ὁλοκλήρων ἐκκλησιαστικῶν σωμάτων, καί ἀντικαθιστᾷ τήν δ ι α κ ο ν ί α ν, διά τῆς ὁποίας ὁ ἄνθρωπος γίνεται "τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός" (Α΄ Πέτρ. 5,1). 

Ἄς μή λησμονῶμεν ἅπαντες, ὅτι ἐντός τοῦ φωτός τοῦ Παναγίου Πνεύματος καί μόνον δυνάμεθα νά γνωρίσωμεν τήν φύσιν τῆς ψυχῆς ἡμῶν ἕκαστος. Ἄς μή λησμονῶμεν ἀκόμη ὅτι διά νά δυνηθῇ ὁ ἄνθρωπος νά ἴδῃ καθαρῶς τά πράγματα πρέπει νά ἀπαλλαγῇ ἀπό τά πάθη αὐτοῦ καί νά κενωθῇ διά νά λάβῃ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ. 

Μή φοβηθῇς τάς ποικίλας δυσκολίας. Γνώριζε ὅτι ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωήν εἶναι στενή καί τεθλιμμένη. Ἡ καρδία καί ὁ νοῦς μας αἰσθάνονται τήν ἀδυναμίαν νά ἀκολουθήσωμεν τόν Χριστόν εἰς τόν σταυρόν καί τά βήματά μας βραδύνουν: "Ἦν προάγων αὐτούς ὁ Ἰησοῦς, καί ἐθαμβοῦντο, καί ἀκολουθοῦντες ἐφοβοῦντο (οἱ ἀπόστολοι)" (Μάρκ. ι',32). Ἡ σ ο φ ί α τοῦ Θεοῦ καλεῖ· οἱ ἄνθρωποι δέν ὑπακούομεν· ἐκτείνει λόγους διά τῶν ὄντων καί δέν προσέχομεν· ἀκυροῦμεν τάς βουλάς της, διαλογιζόμενοι ἀνθρωπίνως καί δέν προσέχομεν εἰς τούς ἐλέγχους αὐτῆς. Καί διδάσκει, τέλος, ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ:"Ἐμίσησαν γάρ σοφίαν, τόν δέ φόβον τοῦ Κυρίου οὐ προείλαντο, οὐδέ ἤθελον ἐμαῖς προσέχειν βουλαῖς ἐμυκτήριζον δέ ἐμούς ἐλέγχους" (Παροιμ. 1,29-30). Μή λησμόνει ἐν ὅλῃ τῇ ζωῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ βιοτῇ σου, ἐν ὅλῃ τῇ διακονίᾳ σου, τούς λόγους τούτους τῆς Σοφίας τοῦ Θεοῦ, τῆς ὁποίας ἀψευδής μάρτυς εἶναι αὐτή αὕτη ἡ ἀνθρωπίνη ζωή, ἀκατάλυτον δέ σύμβολον αὐτῆς ὁ περιώνυμός ποτε Ναός της, ὁ Ναός τῆς τοῦ Θεοῦ Σοφίας, ὁμοῦ μετ᾿ ἐκείνου τῆς Θείας Εἰρήνης καί τῆς Θείας Δυνάμεως ἐν τῇ Πόλει ταύτῃ. Πορεύου, λοιπόν, ἐν σοφίᾳ, ἐν εἰρήνῃ, ἐν δυνάμει. Πορεύου ὅμως καί κυρίως ἐν ἀγάπῃ καί μόνον, ἡ ὁποία ἔξω βάλλει τόν φόβον, τήν ἀδικίαν, τό πάθος, τήν δειλίαν. Πορεύου εἰς τάς δυσκολίας καί τά ἐμπόδια μέ τήν αἴσθησιν ὅτι "ὥσπερ κοινωνός εἶ τῶν παθημάτων" (πρβλ. Β΄ Κορ. α΄ 7), τοιουτοτρόπως θά γίνῃς καί τῆς παρακλήσεως. 

Προσκαλοῦντες Σε ἐνώπιον τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, διά νά λάβῃς ἐκ τῶν πηλίνων χειρῶν ἡμῶν καί τῶν συλλειτουργούντων ἀδελφῶν Ἱεραρχῶν τήν Χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης, κατακλείομεν διά τῶν προτροπῶν καί παραινέσεων Ὀρθοδοξίας, Ὑψώσεως, ταπεινώσεως, εἰρήνης, οἰκτιρμῶν καί ἐλέους. 

Ἐν τῇ θείᾳ Ἀγάπῃ πρόσελθε, Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε, καί ἡ Θεία Χάρις εἴθε νά σέ ὁδηγῇ, ὥστε ἡ ἀγάπη αὐτή νά εἶναι τό βίωμά σου, διά νά λάμπῃς "πᾶσι τοῖς ἐν τῇ οἰκίᾳ" (Ματθ. ε΄ 16). Ἀμήν.