Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΝΙΔΑ ΑΣΤΕΡΗ ΜΕ ΤΟΝ ΠΕΤΡΟ ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΙΟ

Ο Πέργης Ευάγγελος κατά την Πατριαρχική και Συνοδική Λειτουργία στην Ι. Μονή Ζωοδόχου Πηγής Βαλουκλή,
στις 18 Μαίου 1986 (φωτο Αρχείου)

«Δ Ι Α Ι Ω Ν Ι Ζ Ω Ν  Υ Μ Ν Ο Σ» 

 Π ε ρ ι χ ώ ρ η σ ι ς 

+ Μητροπολίτου ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΥ 

Φάντασμα μπροστά μας ἡ θερινή ὀμορφιά. «Ἀνίστησι ψυχήν καί πτεροῖ τό ἆσμα». Καί σ᾿ αὐτή τή μνήση τοῦ Θεοῦ, οἱ αἰσθήσεις λικνίζονται. Θεός μεθ᾿ ἡμῶν. Ἡ θεώρηση τῆς κτίσης, τό ἄκουσμα τοῦ Παντοδύναμου, τό θεώρημα τοῦ φωτός. Μέσα σέ Πόλη, μέ τά συνεχῆ μηνύματα τοῦ οὐρανοῦ στόν πυρφόρο κόρφο της, πρέπει νάχεις τή δύναμη νά ξεχωρίσεις τό κομμάτι τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ἕνα χάρισμα, ἕνα ἅπλωμα χεριοῦ στούς θεόμυστους ἐξ οὐρανοῦ πού μποροῦν καί τό αἰσθάνονται. 

Καί τί ἀπό μᾶς; Ἐκ γῆς τί; 

Τό ἀκατάπαυστο ἐπίγειο δοξολογικό ἐφύμνιο. Μέ μιά ροπή μνήμης. Μ᾿ ἕνα φτερούγισμα νοῦ. Ἀπό τό μυστήριο τῆς Πόλης. Ἀπό ὑψωμένες ψυχές. Ἀπό μυστικές προσευχές. Μαζί μέ τίς ἀσώπαστες φωνοῦλες τῆς πλάσης. Σάν ἕνα ἀσίγαστο ἀηδόνι, πού συνθέτει τόν διαιωνίζοντα ὕμνο της. 

Ἔχω ἕναν πίνακα μπροστά μου. 

Ἄσπρα περιστέρια, πετοῦν χαμηλά γύρω – γύρω ἀπό τήν ἉγιαΣοφιά. Λές καί θέλουν νά μετάσχουν σ᾿ αὐτό τόν ὕμνο. Ἀγγέλους νά θέλουν ν᾿ ἀκούσουν, ψάλλοντας μέ τά φτερά τους τό «νῦν Σοι τελοῦμεν ὕμνον». Καί τονίζοντας τό πέταγμά τους, σάν ἕνα ἰσοκράτημα στή θεία βροντή. Ὅλα μαγικά στολίδια τῆς φύσης στήν καθημερινότητά μας. Εἴσδυση ζωγράφου σέ κόσμους θεολογίας! 

Στή σκιά αὐτοῦ τοῦ πίνακα κι᾿ ἕνας «ψάλτης». Ὁ πρῶτος ψάλτης. Ὁ Λεωνίδας Ἀστέρης. Μέ χειρόγραφο μουσικό στό χέρι ἑνός γίγαντα τῆς μουσικῆς μας. Τοῦ Πέτρου τοῦ Λαμπαδαρίου (1700-1777). Τοῦ Petraki-Kebir, κατά τούς μεγάλους χανεντέδες. Οἱ σύγχρονοι, τόν περίμεναν στό Φανάρι νά βγεῖ ἀπό τή Λειτουργία. Τόν ἄκουαν ἐπανειλημμένα μέ θαυμασμό, στά Δοξαστικά, τά Χερουβικά, τά Καλλοφωνάρια. Τώρα τόν ἔχουν φίλο: «Θέλουμε νά μᾶς τραγουδήσεις κι᾿ αὐτό τό μελούργημα. Εἶναι ἀπό ἐκεῖνα τά τεχνικά τῆς Κομσικῆς Μουσικῆς, τοῦ Πέτρου». Θά συγκεντρωθοῦμε εἰς τιμήν καί μνήμην του.

Τρεῖς δεκαετίες ὡς Πρωτοψάλτης στό Πατριαρχικό Ἀναλόγιο. Μέ ἱδρωμένες τίς φιδίσιες γλυπτο-χειρεπιθεσίες τοῦ στασιδιοῦ ἀπό αἰώνων, ἀπό τήν μετοχή τῶν κατόχων του στόν «διαιωνίζοντα ὕμνον». Καί τώρα ἡ συνέχεια στόν ἀναμελπόμενο παραδοσιακό μουσικό γλυκασμό ἐκ Φαναρίου. Ποῦ εἶσαι Μεγάλε Λαμπαδάριε Πέτρε Πελοποννήσιε, νά χαρεῖς διάδοχο. Νά δεῖς τούς μαθητές τῶν μουσουλμάνων μαθητῶν σου μέ τόν εὔρυθμο κάποτε κύκλιο χορό τους, νά χειροκροτοῦνε σήμερα τόν Πρωτοψάλτη τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Ὅπως τότε ἐσένα. 

Ὁ Πρωτοψάλτης Ἀστέρης, ἀπέδωσε τό μουσούργημα τοῦ Πέτρου, στίς αἴθουσες τοῦ Μουσείου Galip, κατάμεστες ἀπό μουσουργούς καί σέ ἀτμόσφαιρα ζηλευτή. Ὄργανα τῆς ἐποχῆς τῆς Κεμεντζέϊ-Ρούμ (Λύρας), τήν Πανδώρα, τόν Πλαγίαυλο, τό Κανονάκι, τό Οὔτι κ.ἄ. τόν συνόδευσαν. Κι᾿ ὁ Πρωτοψάλτης λάξευσε τά σιωπηρά. Ξέχυσε τή φλογισμένη γιά τή μουσική ἀγάπη του, ἀπό τό πεντάγραμμο. Γλυκοφιλοῦσες ἀκτῖνες τοῦ στερεώματος, ἔσμιξαν μέ τόν «διαιωνίζοντα ὕμνον» ἀπό τήν Πόλη. 

Γεννήματα τῆς Πόλης, αὐτοί οἱ λίγοι. Ἀξεπέραστα σπέρματα τοῦ μυστηρίου της. Καί φίλοι τοῦ Θεοῦ. Μέ τό δικό τους ἀλφαβητάρι οἱ ὀρκισμένοι τοῦ Φαναριώτικου ὕφους. Καί μέ τή δική τους γλῶσσα. Ἀνεβαίνουν στό Θεό μέ τή δική τους κλίμακα. Καί βαδίζουν μέ τόν ἦχο τῆς καμπάνας τοῦ Φαναρίου.