Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΙΕΡΑΤΙΚΗ ΣΥΝΑΞΗ ΣΤΗΝ ΚΕΡΚΥΡΑ

Ὁμιλία 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατὰ τὴν Γενικὴν Ἱερατικὴν Σύναξιν 

εἰς τὸ Ἀμφιθέατρον τοῦ Ἱδρύματος 

Χρονίως Πασχόντων "Ἡ Πλατυτέρα" 

(10 Δεκεμβρίου 2014) 

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Κερκύρας καὶ Παξῶν κύριε Νεκτάριε,
Ἱερώτατοι ἅγιοι Ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι,
Ἀδελφοὶ συμπρεσβύτεροι καὶ συνδιάκονοι ἐν τῇ τελέσει τῶν φρικτῶν μυστηρίων,
Ἀληθῶς! «Σήμερον ἡ χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἡμᾶς συνήγαγεν», ὥστε ὁμοῦ νὰ συγχαρῶμεν ἐπὶ τῇ πνευματικῇ ταύτῃ συνάξει, νὰ ἀλληλογνωρισθῶμεν καὶ νὰ ἀνταλλάξωμεν ἐποικοδομητικὰς σκέψεις ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν Ἱερωσύνην μας καὶ τὴν ποιμαντικὴν καὶ ἐκκλησιαστικὴν διακονίαν του ἕκαστος.
Ἐν πρώτοις, εὐλογοῦμεν τὸ ἐπιτελούμενον ὑφ᾿ ἑνὸς ἑκάστου ἐξ ὑμῶν λειτουργικόν, ἐκκλησιαστικόν, κοινωνικὸν καὶ εὐρύτερον οἰκοδομητικὸν ἔργον κατὰ τοὺς ἐσχάτους τούτους καιρούς, κατὰ τοὺς ὁποίους ὑπερεπερίσσευσεν ἡ ἁμαρτία, αἱ ποικιλώνυμοι κρίσεις, ἠθικαὶ, πνευματικαὶ, οἰκονομικαὶ καὶ ὁ κόσμος μας ζῇ ἐν ἀβεβαιότητι. Τὴν ἀβεβαιότητα αὐτὴν ἐκλήθητε ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας καὶ καλεῖσθε καθ᾿ ἡμέραν νὰ μεταβάλλετε εἰς βεβαιότητα ζωῆς διὰ τοῦ ἰδικοῦ σας παραδείγματος καὶ τῆς θυσιαστικῆς σας προσφορᾶς, κατὰ τὸ πρότυπον τοῦ μέχρι σταυροῦ ἁπλώσαντος τὰς χεῖρας Αὐτοῦ καὶ θανατωθέντος Κυρίου μας καὶ ὡς σᾶς διδάσκει καθημερινῶς τὸ φωτεινὸν παράδειγμα τοῦ Ἱερωτάτου Ποιμενάρχου σας, τῆς ὑμετέρας προσφιλοῦς Ἱερότητος ἀδελφὲ κύριε Νεκτάριε. Εὐλογοῦμεν, λοιπόν, ἀπὸ τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ προσωπικῶς τὸ ἔργον καὶ τὴν διακονίαν σας καὶ σᾶς εὐχαριστοῦμεν διὰ τὴν μαρτυρίαν τὴν ὁποίαν παρέχετε εἰς τοὺς πιστοὺς σας, ἡ ὁποία, ἐπαναλαμβάνομεν, ὀφείλει νὰ εἶναι μαρτυρία Χριστοῦ, μαρτυρία δηλαδὴ ἀγάπης πρὸς πάντας.
Ἀναλογιζόμενοι κατ᾿ ἀρχὰς τὰς θείας εὐλογίας τὰς ὁποίας ἔχομεν ἅπαντες δεχθῆ καὶ δεχόμεθα ἀπὸ τοῦ Οὐρανίου Πατρός, ὀφείλομεν νὰ εὐχαριστῶμεν Αὐτῷ ἐκ μέσης καρδίας καὶ δὴ νὰ εὐγνωμονῶμεν ἀνεξοφλήτως διὰ τὴν ὅλως εἰδικὴν τιμὴν τὴν ὁποίαν μᾶς ἔκαμε, καλῶν ἡμᾶς εἰς τὸ τρισμέγιστον ἀξίωμα τῆς Ἱερωσύνης, εἰς τὸ ὁποῖον «ἄγγελοι ἐπιθυμοῦσι παρακύψαι καὶ ἰδεῖν αὐτοψεὶ τὸ πρόσωπον Κυρίου». Δὲν δύνανται. Ἁπλῶς παρίστανται. Ἡμεῖς οἱ κληρικοὶ καὶ παρακύπτομεν καὶ ἱερουργοῦμεν τὸ Μυστήριον τῶν Μυστηρίων καὶ μεταλαμβάνομεν, κατὰ τὴν εὐσπλαχνίαν δὲ μόνον τοῦ Κυρίου δὲν καταφλεγόμεθα, καὶτοι προσερχόμεθα «πρὸ τῶν θυρῶν τοῦ Ναοῦ μὴ ἀφιστάμενοι τῶν δεινῶν λογισμῶν μας» (Εὐχὴ Συμεὼν τοῦ Μεταφραστοῦ).
Γνωρίζομεν, ἐξ ἰδίας πείρας, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες, ὅτι εἰς τὴν σημερινὴν ὑλόφρονα ἐποχὴν εἶναι ἀληθὴς καὶ βαρὺς σταυρὸς ἡ ἱερατικὴ διακονία, καθόσον ὁ πεπτωκὼς κόσμος δὲν ἀνέχεται εὐχαρίστως τὸ κήρυγμα τοῦ Σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ, θεωρῶν τοῦτο ἀναχρονιστικὴν μωρίαν καὶ δεσμευτικὸν παράγοντα διὰ τὴν ζωὴν τῆς ἐγκοσμίου ἐλευθεριότητος. Ἀλλὰ μήπως καὶ ζῶντος καὶ δρῶντος τοῦ Ἰδίου τοῦ Κυρίου μας δὲν ὑπῆρχε παρομοία ἀντίθετος στάσις καὶ ἀντίληψις τῶν συγχρόνων Του Ἰουδαίων;
Πόσον, ἀλήθεια, ἐπίκαιρος ἀλλὰ καὶ φαινομενικῶς ἀντιφατικὴ εἶναι ἡ διαβεβαίωσις τοῦ Κυρίου ὅτι «οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. ι΄ 35); Αὐτός Οὗτος ἡ Αὐτοειρήνη καί «ἡ εἰρήνη ἡμῶν» (Ἐφεσ. β΄ 14), διὰ τῆς κατὰ σάρκα ἐνανθρωπήσεώς Του, τὴν ὁποίαν μετ᾿ ὀλίγας ἡμέρας πανηγυρικῶς θὰ ἑορτάσωμεν, εἰσήγαγεν εἰς τὸν κόσμον μας τὸν πνευματικὸν πόλεμον καὶ ὡς ἐπιτελεῖς ἀξιωματικοὺς Αὐτοῦ ἔστειλε πρῶτον τοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καί ἔπειτα ὅλους ἡμᾶς, τοὺς διαδόχους αὐτῶν, ἕως τῆς συντελείας τῶν αἰώνων.

Ἡ εἴσοδος τοῦ Κυρίου εἰς τὴν ἱστορικὴν πορείαν τῆς ἀνθρωπότητος εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἀφάτου καὶ ἀπείρου φιλανθρωπίας Αὐτοῦ, Ὅστις Θεὸς ὢν κατὰ φύσιν ἐγένετο ἄνθρωπος, ἵνα τὸν ἄνθρωπον θεὸν ἀπεργάσηται κατὰ χάριν, ὡς τονίζει ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος καὶ ἐπαναλαμβάνουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ τὸ συνεχὲς ἀνὰ τοὺς αἰῶνας βίωμα καὶ ἡ κλῆσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας.
Ταμεῖον δὲ τῆς τοιαύτης δυνατότητος τῆς θεοποιήσεως ἡμῶν τῶν πεπτωκότων καὶ τέκνων τοῦ παλαιοῦ Ἀδὰμ ἐκληροδότησεν εἰς ἡμᾶς τὴν ἄσπιλον Νύμφην Του, τὴν Ἁγιωτάτην ἡμῶν Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῶν ἁγιαστικῶν τελετῶν, ἄπειρα πλήθη εἰσήγαγε καὶ θὰ συνεχίσῃ νὰ εἰσάγῃ εἰς τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, διὰ μέσου ἡμῶν τῶν χοϊκῶν ὀργάνων τῆς Θείας Χάριτος, τῶν Ἐπισκόπων καὶ τῶν ἱερέων.
Εἶναι συγκλονιστική, Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἡ ἀναφορὰ τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς πόλεως ἐκ τῆς ὁποίας προερχόμεθα καὶ ἐν τῇ ὁποίᾳ καὶ διὰ τῆς ὁποίας καὶ ἡμεῖς ἱερουργοῦμεν τὸ μυστήριον τῆς σωτηρίας ἐν ἁπάσῃ τῇ οἰκουμένῃ, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὸ μέγεθος τῆς τιμῆς τὴν ὁποίαν ἔδειξεν εἰς ἡμᾶς τοὺς κληρικοὺς πάντας ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, Ὅστις «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α΄ Τιμ. β΄ 4-5), χωρίς, ἐν τούτοις, νὰ παραβιάζῃ τὴν ἐλευθερίαν τῆς συνειδήσεώς τινος.
Γράφει, λοιπόν, ὁ Χρυσόστομος Πατήρ, τὸν ὁποῖον καὶ ἐπαναλαμβάνομεν ἐν ἀποδόσει εἰς τὴν νεοελληνικήν: «Ὅσον καὶ ἂν ἐρευνήσῃς, ἄνθρωπε, δὲν θὰ εὕρῃς ἐδῶ εἰς τὴν γῆν ἄλλο ἀξίωμα ὑψηλόν, ὅπως εἶναι ἡ Ἱερωσύνη. Ἡ Ἱερωσύνη εἶναι μία ἀρχὴ τῆς ὁποίας ὁ τόπος δράσεως εἶναι μὲν ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, ἀλλὰ αἱ ἀποφάσεις της ἰσχύουν διὰ παντὸς καὶ ἐδῶ εἰς τὴν γῆν καὶ ἐκεῖ εἰς τὸν οὐρανόν. Ὁ Ἱερεὺς ἔχει ἕδραν του τὴν γῆν καὶ προηγεῖται τοῦ Χριστοῦ, Ὅστις παρ᾿ ὅτι εἶναι Κύριος καὶ Δεσπότης ἔρχεται δεύτερος εἰς τὰς ἀποφάσεις καὶ ἀκολουθεῖ καὶ ἐπικυρώνει αὐτὰς τῶν ἐπὶ γῆς ἀντιπροσώπων Του. Δι᾿ αὐτὸ δὲν εἶναι ὑπερβολὴ τὸ λεγόμενον, ὅτι ὁ Ἱερεὺς ἵσταται μεσίτης ἀνὰ μέσον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων καὶ τοιουτοτρόπως λαμβάνει ὅλα τὰ οὐράνια δῶρα τοῦ Θεοῦ καὶ τὰ καταβιβάζει εἰς τοὺς ἀνθρώπους καὶ ἀντιστρόφως ἀναβιβάζει εἰς τὸν θρόνον τοῦ Θεοῦ τὰς αἰτήσεις καὶ προσευχὰς τῶν ἀνθρώπων» (Εἰς τὸν προφήτην Ἠσαΐαν, Ὁμιλία ε΄, 1).
Ἡ διὰ τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας μας ἀνάθεσις τῆς ἐπιτελέσεως τοῦ σωτηριώδους ἔργου τῆς Ἱερωσύνης ἀποτελεῖ, σήμερον, ἀγαπητοὶ Πατέρες, λόγῳ τῆς ἰλιγγιώδους ταχύτητος τῆς ἐκκοσμικεύσεως, ἀληθῶς ἆθλον μέγαν καὶ ἀπαιτεῖ καὶ τεραστίαν ἀντοχὴν πνευματικὴν ἀλλὰ καὶ ὑπομονητικὴν ἐπιμονήν, λαμβανομένην ἐκ τοῦ αἰωνίου καὶ μοναδικοῦ παραδείγματος τοῦ Καλοῦ Ποιμένος μας, τοῦ Ἐσταυρωμένου καὶ Ἀναστάντος Κυρίου καὶ Σωτῆρος μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τὸ σημεῖον τοῦτο ἀποτελεῖ τὸ κομβικὸν πρόβλημα, τοῦ πῶς καὶ τίνι τρόπῳ θὰ διαβιβάσωμεν τὴν περὶ Χριστοῦ ἀλήθειαν, εἰς τοὺς ἀνθρώπους, πῶς θὰ δυνηθῶμεν νὰ τοὺς πείσωμεν, ὄχι βεβαίως διὰ τῆς βίας, ὅτι ὁ Χριστὸς ζῇ καὶ ἐνεργεῖ διαχρονικῶς ἐντὸς τῆς Νύμφης Του Ἐκκλησίας, τὴν Ὁποίαν ἅπαντες ἡμεῖς ἔχομεν τὴν τιμὴν καὶ τὴν εὐλογίαν νὰ διακονῶμεν.
Κρίνομεν ὅτι ὁ καλλίτερος καὶ πλέον ἐνδεδειγμένος τρόπος εἶναι ὁ βιωματικός, δηλαδὴ ἡ ἐκ μέρους ἑνὸς ἑκάστου ἡμῶν συνειδητὴ βίωσις τῆς δογματικῆς διδασκαλίας τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἡ ὑπεύθυνος συμμόρφωσίς μας πρὸς αὐτήν, ὅσον καὶ ἂν στοιχίζῃ κατὰ κόσμον ἡ τοιαύτη βίωσίς μας, ἐν ὑπακοῇ εἰς τὸν πατέρα καὶ Ἐπίσκοπον, ὁ ὁποῖος ἱστάμενος εἰς τόπον καὶ τύπον Χριστοῦ καὶ μετέχων τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ τὸν φορέα τοῦ αὐθεντικοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ὀρθοῦ τρόπου ἑρμηνείας καὶ ἐφαρμογῆς αὐτοῦ εἰς τὴν σύγχρονον ἐποχὴν συμφώνως πρὸς τὰς ἀνάγκας τῶν καιρῶν. Ὑπομιμνήσκομεν ἐν τῇ συναφείᾳ ταύτῃ εἰς τὴν ἀγάπην σας τὴν Κυριακὴν ρῆσιν: «Ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν∙ ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. ε΄ 19-20). Προσέξατε, λοιπόν, ἀδελφοί, ὅποιος ποιήσει καὶ διδάξει, προηγεῖται δηλαδὴ ἡ πρᾶξις καὶ ἀκολουθεῖ ἡ διδασκαλία, προηγεῖται τὸ συνειδητὸν βίωμα, ἡ γνῶσις καὶ ἡ ἐφαρμογὴ τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ καὶ ἀκολουθεῖ τὸ κήρυγμα, ὅπως ἀντιστρόφως προηγεῖται ἡ λύσις καὶ ἡ παράβασις τῶν θείων ἐντολῶν καὶ ἀκολουθεῖ ἡ λελανθασμένη μεταφορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ εἰς τὸ ποίμνιόν μας. Καὶ τὸ ποίμνιόν μας διαθέτει τὸ κριτήριον νὰ ἐκτιμᾷ πότε ὁ λόγος μας εἶναι αὐθεντικὸς ὡς ἐκπηγάζων ἐκ τοῦ προσωπικοῦ μας βιώματος καὶ πότε εἶναι κίβδηλος, ὑποκριτικός, καὶ εἰς μὲν τὴν μίαν περίπτωσιν ἀναπαύεται, ἐμπνέεται, εἰς δὲ τὴν ἑτέραν σκανδαλίζεται καὶ ἀπόλλυται. Στῶμεν, λοιπόν, ἀδελφοί, καλῶς στῶμεν μετὰ φόβου.
Ὡς πάντες καθημερινῶς διαπιστοῦμεν, ἔχομεν συνήθη τήν πραγματικότητα τῆς ψυχρᾶς ἀντιμετωπίσεως καί τῆς πλήρους ἀδιαφορίας πολλάκις τῶν θείων πραγμάτων ἐκ μέρους τοῦ μεγίστου πλήθους τῶν συνανθρώπων μας ἀκόμη καὶ τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν μας. Τότε ὡς μόνος τρόπος νὰ εὐαγγελισθῶμεν τὸ χαρμόσυνον μήνυμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀληθείας παραμένει δι᾿ ἡμᾶς ἡ ἐντονωτέρα καὶ σιωπηρὰ προσευχητικὴ βίωσις τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ διὰ συνόλου τῆς ἁγιαστικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, ὥστε νὰ ἀποκτήσωμεν πληρεστέραν καὶ ἐνεργὸν τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος διὰ νὰ δυνηθῶμεν ἐν συνεχείᾳ νὰ βοηθήσωμεν τὸν συνάνθρωπον εἰς τὰς δυσκολίας καὶ εἰς τὴν ἀντιμετώπισιν τῶν προβλημάτων. Ἀσφαλῶς ὅσα δὲν κατορθώνομεν ἡμεῖς τὰ τελειοποιεῖ διὰ τῶν ἀνεξερευνήτων διαύλων της ἡ Θεία Χάρις, ἡ ὁποία ἐργάζεται συνεχῶς καὶ ἀοράτως.
Πράγματι, Πατέρες καὶ ἀδελφοί! Ἐὰν ἐφροντίζομεν νὰ πολιτευώμεθα τοιουτοτρόπως, πόσοι συνάνθρωποί μας παγωμένοι ἀπὸ τὴν ἁμαρτίαν καὶ ζητοῦντες σανίδα σωτηρίας δὲν θὰ ἐπλησίαζον τὸν Χριστόν; Ἄλλωστε, αὐτὸ δὲν διδασκόμεθα ἐκ τῶν βίων τῶν Ἁγίων μας;

Διὰ τοῦτο χρήζομεν ἅπαντες συνεχοῦς καὶ ἐπιμόνου πνευματικοῦ ἀνεφοδιασμοῦ, τόσον διὰ τῆς συνειδητῆς τελέσεως τῆς Θείας Λειουργίας «ὑπὲρ τῶν ἡμετέρων ἁμαρτημάτων καὶ τῶν τοῦ λαοῦ ἀγνοημάτων» ὅσον καὶ διὰ τῆς καθημερινῆς πνευματικῆς ἐργασίας ἐπὶ τοῦ ἑαυτοῦ μας, ἤτοι ἀδιαλείπτου κατὰ τὸ δυνατὸν προσευχῆς, τῆς μελέτης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀναγνώσεως τῶν πατερικῶν κειμένων, τῶν βίων τῶν Ἁγίων, τῆς παρακολουθήσεως τῶν καθημερινῶν ἐξελίξεων τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἀποκτήσεως ἐμπειριῶν ἀντιμετωπίσεως τῶν προβλημάτων τοῦ ποιμνίου μας διὰ τῆς τακτικῆς πρόσωπον πρὸς πρόσωπον ἐπικοινωνίας μας πρὸς αὐτό, διὰ τῆς φιλανθρώπου καὶ διακριτικῆς - συγκαταβατικῆς κατανοήσεως τῶν πιστῶν, ἐν ὅλαις ταῖς ποιμαντικαῖς ἐνεργείαις μας, καὶ τῆς αἰσθήσεως τῆς προσωπικῆς μας ἀνεπαρκείας καί, ὡς ἐκ τούτου, τῆς ἐκζητήσεως τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου διὰ τῆς μικρᾶς μέν, πλὴν τοσοῦτον δυνατῆς προσευχῆς «Κύριε, φώτισόν μου τὸ σκότος», τὴν ὁποίαν ὁ μέγας ἱεράρχης ἅγιος Γρηγόριος Παλαμᾶς συνεχῶς ἐπανελάμβανεν.
Ὁ ἁγιασμός, Πατέρες καὶ ἀδελφοί, παρέχεται ἀσφαλῶς ἐκ μέρους τοῦ Φιλανθρώπου Κυρίου, ὅταν ἡμεῖς Τὸν παρακαλῶμεν καὶ Τὸν ὑποχρεώνωμεν, ὡς ὁ Προφήτης Ἀαρών, πρὸς τοῦτο, ὅσον ἁμαρτωλοὶ καὶ ἀνάξιοι καὶ ἂν εἴμεθα. Ὅμως, τὶ κρῖμα νὰ παραμένωμεν μόνον ἁγιάζοντες καὶ ὄχι καὶ ἁγιαζόμενοι, διότι τότε θὰ συμβαίνῃ καὶ μὲ ἡμᾶς τὸ τῆς παροιμίας «Ἰατρέ, θεράπευσον σεαυτόν» καὶ τὸ τοῦ Γεροντικοῦ «Ἔοικα κρήνῃ, τοὺς μὲν ἄλλους ποτίζουσα, ἐμαυτὴν δὲ ἀφανίζουσα».
Ἰδιαιτέρως ἐπιθυμοῦμεν νὰ παρακαλέσωμεν ἅπαντας ὅπως, ἀναγνωρίζοντες τὴν μεγίστην ἱεραποστολικὴν χροιὰν τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας ἀκολουθιῶν καὶ δὴ τῆς Θείας Λειτουργίας, ἐπιμείνητε εἰς τὴν ὅσον ἔνεστι καλλιτέραν ἐπιτέλεσίν των, καθόσον εἴμεθα γνῶσται πόσοι μὴ Ὀρθόδοξοι ἐπηρεάσθησαν καὶ ἐπηρεάζονται ἐκ τῆς παρακολουθήσεως μιᾶς ἀνυποψιάστως ὀρθῶς τελεσθείσης ἀκολουθίας τὴν ὁποίαν παρηκολούθησαν καὶ ἐκ τούτου προεχώρησαν εἰς τὴν ἀνακάλυψιν τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τελικῶς προσεχώρησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν.
Διακονοῦντες ὡς Κληρικοὶ εἰς τὴν τοσοῦτον τουριστικὴν περιοχὴν τῆς εὐλογημένης νήσου Κερκύρας, ἀσφαλῶς θὰ ἔχετε πολλάκις συναναστραφῆ μετὰ συνανθρώπων μας ἀνατεθραμμένων δι᾿ ἑτέρων θρησκευτικῶν δοξασιῶν ἢ ἀχρωματίστων θρησκευτικῶς. Ὡς παράλυτοι τοῦ Εὐαγγελίου ἀναμένουν, ἀκόμη καὶ ἀσυνειδήτως, τὴν εὐλογημένην στιγμὴν νὰ τύχουν τῆς ἐλπιζομένης πνευματικῆς ἀνορθώσεώς των, νὰ ἀποβάλουν τὴν περὶ τοῦ Θεοῦ ἄγνοιαν καὶ νὰ ἀγκυροβολήσουν εἰς τὸν ἀπάνεμον καὶ εἰρηνοφόρον λιμένα τῆς Μητρὸς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πιστεύομεν, ὅτι ἕκαστος ἡμῶν μετὰ ζήλου ἐνθέου ἐφόρεσε τὸ τίμιον ράσον καὶ μὲ ὡραῖα προγράμματα καὶ ὁράματα ἐπιτυχοῦς ἱερατικῆς διακονίας εἰσῆλθεν εἰς τὸν χρηστὸν ζυγὸν τοῦ Κυρίου. Ἴσως ἐνίοτε νὰ διεπιστώσατε πράγματα καὶ γεγονότα μὴ ἁρμόζοντα εἰς τὴν αὐλὴν τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ ἐψυχράνθῃ πως ὁ ζῆλος σας. Ὅμως, πρὸς Θεοῦ, μὴ εἰσέλθητε εἰς τὸν συνήθη πειρασμὸν τῶν πολλῶν, νὰ συγχέητε δηλαδὴ τὸν ἱερώτατον θεσμὸν τῆς Ἐκκλησίας μὲ τοὺς φορεῖς του. Ἕκαστος θὰ δώσωμεν λόγον εἰς τὸν Δίκαιον Κριτὴν διὰ τὰς προσωπικὰς μας καὶ μόνον πράξεις καὶ ἐνεργείας, αἱ ὁποῖαι ἅπασαι εἶναι καταγεγραμμέναι εἰς τὸ «βιβλίον τῆς ζωῆς». Διὰ τοῦτο ἂς διατηρῶμεν τὴν πιστότητα εἰς τὴν Θεότητα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ὅταν ὁ πονηρὸς ἐμβάλλῃ πειρασμοὺς καὶ ἐμπόδια ἂς τὸν ἀντικρούωμεν μὲ τὴν συγκινητικὴν ἀπάντησιν τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου «Κύριε, πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰωάν. ς΄ 68-69)! Ἡμεῖς θὰ σὲ ἀκολουθήσωμεν, ἐὰν χρειασθῇ, μέχρι καὶ τοῦ Σταυροῦ!
Ἐκ τῆς προσωπικῆς ἡμῶν ποιμαντικῆς ἐμπειρίας ἀλλὰ καὶ ἐκ τῆς πολυχρονίου συναναστροφῆς καὶ συζητήσεων μετ᾿ ἄλλων ἐκκλησιαστικῶν λειτουργῶν καὶ συμποιμένων, ἔχομεν σχηματίσει τὴν γνώμην ὅτι πολλάκις ὡς ποιμένες ἀναλισκόμεθα εἰς πολυποικίλους καὶ διασπαστικοὺς ἐπιμερισμοὺς τῶν δραστηριοτήτων μας ὑπὸ τὸ ἄγχος νὰ ἀνταποκριθῶμεν εἰς ἁπάσας τὰς ἀπαιτήσεις, ἐνίοτε καί παραλόγους ἢ ὑπερβολικάς, καὶ εἰς οὐδὲν συντελούσας παρὰ μόνον εἰς περισσοτέρας μερίμνας καὶ ἁμαρτίας. Ἡ διοίκησις καλὴ καὶ ἀπαραίτητος, ἡ ἐν Χριστῷ ζωὴ ὅμως σωτηριώδης.
Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ συμπρεσβύτεροι,
Ἠθελήσαμεν διὰ τῶν ἀνωτέρω νὰ περιγράψωμεν τὴν σημασίαν καὶ τὴν ἀξίαν τοῦ μυστηρίου τῆς ἱερωσύνης γενικῶς. Ὑπάρχουν βεβαίως πολλαὶ πτυχαί, τὰς ὁποίας δὲν ἐπαρκεῖ ὁ χρόνος νὰ ἀπαριθμήσωμεν καὶ νὰ ἐξάρωμεν. Ἄλλωστε, ὁμιλοῦμεν πρὸς εἰδότας καὶ τὴν «τέχνην» τῆς ἱερωσύνης καὶ τὴν ἱερότητά της. Πέρυσι κατὰ τὴν σύναξίν σας ἐπὶ τῇ μνήμῃ τοῦ πολιούχου καὶ προστάτου σας Ἁγίου Σπυρίδωνος, σᾶς ὡμίλησεν ἐπικαίρως ὁ πνευματικός σας πατήρ, Ἱερώτατος ἅγιος Κερκύρας, ἡ ὑμετέρα ἀγάπη, ἀδελφὲ κύριε Νεκτάριε, καὶ ἐπεσημάνατε πρὸς τοὺς ἀδελφοὺς συμπρεσβυτέρους καὶ συλλειτουργοὺς εἰς τὴν τοπικὴν ταύτην Ἐκκλησίαν ὅτι «ἡ ἱερωσύνη χρειάζεται κατάρτισι καὶ πνευματικὸ ἀγῶνα, χρειάζεται ἐν ταπεινώσει πνεῦμα μαθητείας, ὥστε νὰ δίδῃ καρποὺς ἀληθινοὺς στὴν ἐποχή μας. Ἡ ἱερωσύνη εἶναι ἀποστολὴ καὶ ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ δὲν μπορεῖ νὰ βιώνῃ τὴν συνήθεια καὶ τὴν ἀδιαφορία σ᾿ ἕνα κόσμο ποὺ ἔχει περιπέσει στὴν ἀδιαφορία περὶ τὰ πνευματικά. Κάθε μέρα στὴν ζωὴ ἑνὸς ἱερέα εἶναι ἡ ἀφετηρία γιὰ περισσότερο ἀγῶνα, περισσότερη μελέτη, κατάρτισι καὶ διάθεσι νὰ συμβάλῃ στὴν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους». Καὶ κατελήγετε, ἅγιε ἀδελφέ, ἐπισημαίνων ὅτι «αὐτὸ ἦταν τὸ παράδειγμα τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, ὁ ὁποῖος ἀνύστακτα πάλεψε νὰ προσφέρῃ τὸν Χριστὸ τοῖς πᾶσι, κινούμενος ἀπὸ τὴν ἀγάπη ποὺ ὁ Θεὸς δίδει καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ τὸν ἀφήνει νὰ μορφώνεται ἐντός του μὲ τὸν πνευματικὸ ἀγῶνα».
Προσωπικῶς, ὡς Πατριάρχης καὶ Ποιμὴν ψυχῶν, οὐδὲν θὰ εἴχομεν νὰ προσθέσωμεν εἰς τὰς ἐπισημάνσεις ταύτας, αἱ ὁποῖαι ἀποτελοῦν τὸ πρότυπον τῆς ἱερωσύνης, τοῦ λειτουργήματός σας, ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ. Θὰ ἠθέλομεν ὅμως νὰ ἐπιστήσωμεν τὸ χρέος καὶ τὴν εὐθύνην ἡμῶν τῶν κληρικῶν, ἰδιαιτέρως τῶν ἱερέων, τῶν ἐφημερίων τῶν ἐνοριῶν ἐδῶ εἰς τὴν Ἱερὰν Μητρόπολίν σας τῆς Κερκύρας, ὅσον ἀφορᾷ εἰς τὴν ποιμαντικὴν τῶν νέων.

Οἱ νέοι μας ἀντιμετωπίζουν σήμερον πολλὰ προβλήματα: πρῶτον ἡ αὐξανομένη μάστιγα τῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ οὐσίας, αἱ ὁποῖαι ναρκώνουν καὶ τὸ πνεῦμα καὶ τὸ σῶμα καὶ τὰ καθιστοῦν ὑποχείρια ἄλλων ἐπιδιώξεων, στόχων καὶ σκοπῶν. Ἡ θέσις τοῦ ἱερέως εἶναι κοντὰ εἰς τὸν νέον μαθητὴν καὶ τὴν μαθήτριαν ποὺ ἀδημονοῦν νὰ λάβουν τὰς ναρκωτικὰς οὐσίας, τὰ ψυχοφάρμακα, τὰ ἀναβολικά, τὰ ἠρεμιστικὰ λεγόμενα φάρμακα, παραβλέποντες τὴν πραγματικὴν Οὐσίαν, ποὺ εἶναι ὁ Χριστός. Οἱ νέοι μας ἀγνοοῦν τὸν Χριστὸν καὶ ἡμεῖς οἱ κληρικοὶ πῶς ἀντιμετωπίζουμε τὸ πρόβλημα; Οἱ νέοι μας «τρυπιοῦνται καὶ παραδίδονται στὰ ναρκωτικὰ» καὶ εἰς τὰς διαφόρους ἐξαρτήσεις καὶ ἐθισμοὺς εἰς τὰς μεγαλουπόλεις ἀλλὰ καὶ εἰς τὰς ἠρέμους πόλεις καὶ εἰς τὰ χωρία τῆς Ἑλλάδος, χωρὶς στόχους.
Τὸ ἄγχος τῆς ἐποχῆς, ἡ ἐλευθεριότης τῶν ἠθῶν, ἡ ἀποϊεροποίησις τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογενείας, ἡ ἀπομυθοποίησις τῆς ἀξίας τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καιρίως ἀπασχολοῦν τὴν κοινωνίαν μας καὶ ἔχουν συνεπείας εἰς τοὺς νέους μας τοὺς ὁποίους ὁδηγοῦν εἰς τὴν ἔλλειψιν νοήματος διὰ τὴν ζωήν.
Ἕνα εὐρύτερον ἀκόμη πρόβλημα, ποὺ ἀπαιτεῖ τὴν ἀντιμετώπισίν του ἀπὸ τὸν λειτουργὸν τοῦ Ἱεροῦ Θυσιαστηρίου εἶναι ἡ ἐξάρτησις καὶ ὑποδούλωσις πολλῶν νέων εἰς τὴν τεχνολογίαν καὶ εἰς τὰς ἐφαρμογάς της, ὅπως ἡ ἀνεξέλεγκτος χρῆσις τῶν ἠλεκτρονικῶν ὑπολογιστῶν, τοῦ διαδικτύου καὶ τῶν κινητῶν τηλεφώνων. Οἱ νέοι μας εὑρίσκονται ἀντιμέτωποι πρὸς μίαν ἄβυσσον ἠλεκτρονικῶν προσκλήσεων καὶ προκλήσεων. Ἓν ἁπλοῦν ἄγγιγμα ἑνὸς πλήκτρου δύναται νὰ φέρῃ αὐτοὺς πλησίον τοῦ πλέον ἐπικινδύνου ἀλλὰ καὶ τοῦ πλέον ὠφελίμου πράγματος. Τὸ διαδίκτυον καὶ τὰ σύγχρονα μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως ἀποτελοῦν ὄργανα ὠφελείας ἢ καὶ καταστροφῆς τῶν νέων. Πολλάκις δημιουργεῖται ἐθισμὸς εἰς τὴν χρῆσιν αὐτῶν, οἱ νέοι ἐγκλωβίζονται εἰς μίαν εἰκονικὴν πραγματικότητα, ἀποκόπτονται τῆς ἀληθοῦς πρόσωπον πρὸς πρόσωπον κοινωνίας καὶ ἀναστροφῆς. Ἡ Ἐκκλησία δὲν θὰ πρέπει νὰ μείνῃ ἀδιάφορος ἐνώπιον αὐτοῦ τοῦ ὁσημέραι διογκουμένου φαινομένου, ὁ δὲ ἱερεύς, εἰς ἐπίπεδον ἐνορίας πρέπει νὰ ἀναλάβῃ δραστηριότητα διαφωτίσεως καὶ ἐνημερώσεως τῶν γονέων καὶ τῶν νέων, διότι τὸ διαδίκτυον καὶ τὰ ἄλλα ἠλεκτρονικὰ μέσα κοινωνικῆς δικτυώσεως δύνανται νὰ ἀποβοῦν ἐπωφελῆ ἐὰν ὀρθῶς καὶ μὲ μέτρον χρησιμοποιῶνται διὰ τὴν ἐπικοινωνίαν, τὴν ψυχαγωγίαν, τὴν διασκέδασιν, τὴν ἐνημέρωσιν ἀλλὰ καὶ τὴν ἐξεύρεσιν γνώσεων, δύνανται ὅμως νὰ καταστοῦν καὶ ὄργανα καταστροφῆς, ὡς δυστυχῶς συχνάκις ἀκούομεν ἐκ τῶν παγκοσμίων μέσων γενικῆς ἐνημερώσεως.
Τὰ προβλήματα αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀποτελοῦν ἐρωτήματα καὶ ἐρωτηματικὰ ἀμείλικτα, τὰ ὁποῖα ἐρωτηματικὰ ἂν συνδυασθοῦν μὲ τὴν μαστίζουσαν τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸν λαόν της, ἰδιαιτέρως τοὺς νέους καὶ τὸν μέλλον των, ἠθικήν, πνευματικὴν καὶ οἰκονομικὴν κρίσιν, ἀποτελοῦν ἀδιέξοδα, εἰς τὰ ὁποῖα διέξοδα δύναται νὰ δώσῃ μόνον ὁ θησαυρὸς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὁ ἐμπράκτως μεταδιδόμενος διὰ τοῦ λειτουργήματος τῆς ἱερωσύνης ὑπὸ τῶν ἱερέων μας. Ἀπὸ ὅλους σας, ἀδελφοί! Ἰδοὺ τὸ κυριώτερον χρέος σας καὶ ἡ μεγαλυτέρα εὐθύνη σας ἔναντι Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων. Μόνον μὲ τὴν ἀθόρυβον, πολλάκις σιωπηλὴν καὶ κενωτικὴν διακονίαν σας, μὲ τὴν ἐξατομικευμένην, πρόσωπον πρὸς πρόσωπον, ποιμαντικήν, ὄχι μόνον θὰ οἰκοδομῆτε τοὺς νέους πρὸς «ὅσα ἁγνὰ καὶ ἀληθῆ» ἀλλὰ καὶ θὰ τοὺς διδάσκετε τὴν πατρογονικὴν κληρονομίαν, τὴν ἀρετὴν καὶ τὸν ἔπαινον καὶ θὰ διατηρῆτε ἀνόθευτον καὶ τὴν Ὀρθόδοξον παράδοσίν μας καὶ τὸ ἀρχαῖον ἦθος καὶ κάλλος ἀλλὰ καὶ τὴν ταυτότητα τοῦ Γένους μας, τὸ ὁποῖον ἀντιμετωπίζει πολλοὺς κινδύνους.
Εἰς τοὺς ὤμους σας, πατέρες καὶ ἀδελφοί, ἡ εὐλογημένη κοινωνία τῆς Κερκύρας ἐναποθέτει τὴν ἐλπίδα νὰ διδάξετε εἰς τὰ παιδιά της τὰς ἀληθείας τῆς ζωῆς, πῶς νὰ γνωρίσουν τὴν ἀγάπην διὰ τὸν Χριστὸν χωρὶς προκαταλήψεις δι᾿ Αὐτὸν καὶ τὴν Ἐκκλησίαν καὶ τοὺς λειτουργούς της. Ὁ κληρικός, χωρὶς ἀγκυλώσεις καὶ ὑπεκφυγάς, μὲ αἴσθησιν εὐθύνης καὶ φόβον Θεοῦ, μὲ εἰλικρίνειαν καὶ πρὸ παντὸς μὲ ἀγάπην, ὀφείλει νὰ πλησιάσῃ τοὺς νέους, νὰ ταυτισθῇ μὲ αὐτοὺς διὰ νὰ τοὺς ἀπεξαρτοποιήσῃ ἀπὸ τὸν κίνδυνον καὶ τὸν ἐθισμὸν εἰς τὴν ἁμαρτίαν.
Προσωπικῶς πιστεύομεν ὅτι μόνον ἐντὸς τῆς μεγάλης οἰκογενείας τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς φυσικῆς μικρᾶς τοῦ καθενός μας οἰκογενείας εἶναι δυνατὸν νὰ ἀντιμετωπισθοῦν ἀκόμη καὶ αἱ πτώσεις καὶ αἱ παρεκτροπαὶ τῶν νέων μας. Αὐτὴ καὶ μόνον αὐτὴ εἶναι ἡ ἰδική μας προτροπὴ καὶ ἀδελφικὴ καὶ πατρικὴ παράκλησις: Παιδαγωγήσατε κατὰ Χριστὸν καὶ ἐν Χριστῷ τὴν νεολαίαν μας. Μεριμνήσατε νὰ γεννηθῇ εἰς τὴν Φάτνην κάθε παιδιοῦ μας, εἰς τὴν εὐόλισθην ψυχὴν καὶ καρδίαν του, ὁ Χριστός, καὶ ἀνοίξατε εἰς τὰ παιδιά μας τὴν ἀγκαλιὰν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὑποδεχθῆτε αὐτὰ ἀγαπητικῶς καὶ δώσατε εἰς αὐτὰ τὸ νόημα τῆς ζωῆς.
«Τῆς τέχνης ταύτης οὔκ ἐστιν ἄλλη μείζων», τῆς ἰδικῆς σας δηλαδὴ ἱερατικῆς καὶ λειτουργικῆς καὶ μυστηριακῆς τέχνης καὶ Χάριτος. «Τί γὰρ ἴσον τοῦ ρυθμίσαι ψυχήν, καὶ διαπλάσαι νέου διάνοιαν; Καὶ γὰρ παντὸς ζωγράφου καὶ παντὸς ἀνδριαντοποιοῦ τὸν ταύτην ἔχοντα τὴν ἐπιστήμην ἀκριβέστερον διακεῖσθαι χρή», καθ᾿ ἃ μᾶς διδάσκει ὁ βιώσας τὸ μυστήριον τῆς ἱερωσύνης καὶ περιγράψας αὐτὸ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ κλεινὸς Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως (Εἰς Ματθαῖον ΝΘ΄, P.G. 58, 584).
Κατακλείοντες ἀπευθυνόμεθα ὑμῖν, ἀδελφοί, τοῖς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ τοῦ Θεοῦ τῇ οὔσῃ ἐν Κερκύρᾳ, «ἡγιασμένοις ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, κλητοῖς ἁγίοις, σὺν πᾶσι τοῖς ἐπικαλουμένοις τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κορ. α΄ 2), διαβεβαιοῦντες πατρικῶς ὅτι ἐν ταῖς ταπειναῖς εὐχαῖς καὶ δεήσεσιν ἡμῶν πρὸς Κύριον, ἔχετε ἅπαντες μερίδα, ὡς συνεργάται καὶ συγκυρηναῖοι ἐν τῷ ἑνὶ καὶ μόνῳ ἀμπελῶνι τοῦ Κυρίου.
Πρὸς τούτοις, εὐχόμεθα διαπύρως ὅπως ὁ ἐν Τριάδι προσκυνούμενος Θεὸς ἡμῶν, ταῖς πρεσβείαις τῆς Κυρίας Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, ἰδίως δὲ τῶν ἐν τῇ Ἱερᾷ ταύτῃ Μητροπόλει διαλαμψάντων μὲ πρῶτον τὸν θαυματουργὸν καὶ πρότυπον ποιμένος Ἱεράρχην Ἅγιον Σπυρίδωνα, ἐνισχύῃ τὴν ὑμετέραν φίλην Ἱερότητα, ἀδελφὲ ἅγιε Κερκύρας καὶ Παξῶν κύριε Νεκτάριε, τὸν διακρινόμενον διὰ τὴν πρὸς τὴν Ἐκκλησίαν πολλὴν ἀγάπην, τὴν ἐκδαπανητικὴν διακονίαν του καὶ τὴν πρὸς ὅλους σας, τοὺς κληρικούς του, πατρικὴν φροντίδα καὶ κατανόησιν, εἰς τὸ πλούσιον πνευματικὸν ἔργον καὶ τὴν καθημερινὴν Ὀρθόδοξον μαρτυρίαν τὴν ὁποίαν δίδετε ὑπὸ συνθήκας οὐχὶ πάντοτε εὐνοϊκάς.
Ὑψοῦντες δὲ χεῖρας ἱκέτιδας πρὸς τὸν Παντελεήμονα Κύριον, δεόμεθα νὰ ἐνισχύῃ παντοιοτρόπως πάντας ὑμᾶς τοὺς κληρικοὺς καὶ τοὺς ἀγαπητοὺς οἰκογενεῖς καὶ ἐνορίτας σας, ὥστε συνημμένοι τῷ Ἱερωτάτῳ Μητροπολίτῃ σας «ὡς χορδαὶ κιθάρᾳ», κατὰ τὸν ἅγιον Ἰγνάτιον τὸν Θεοφόρον, νὰ συνθέτετε ὕμνον θριαμβευτικὸν ἑνότητος πρὸς τὸν Μέγαν Ἀρχιερέα καὶ Δεσπότην ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ νὰ γίνεσθε σύγχρονοι ἀπόστολοι τῆς Ἁγιωτάτης Μητρός μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἥτις θὰ δύναται νὰ καυχᾶται δι᾿ ὑμᾶς, μέλλοντας νὰ συμμετάσχετε τῆς ἀτελευτήτου ἐπουρανίου Θείας Λειτουργίας μετὰ τῶν Ἀποκαλυπτικῶν Πρεσβυτέρων, «ᾄδοντες τὴν ᾠδὴν τοῦ Ἀρνίου» (πρβλ. Ἀποκ. ιε΄3).
Ἐπιλέγοντες, παρακαλοῦμεν πάντας ὑμᾶς, φίλτατοι Πατέρες καὶ ἀδελφοὶ εὐλογημένοι καὶ φιλότιμοι συνδιάκονοι εἰς τὸν Ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, νὰ εὔχεσθε καὶ ὑπὲρ τῆς ἡμετέρας Μετριότητος, ὡς καὶ τῆς Ἐσταυρωμένης Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὥστε νὰ δίδωμεν τὴν καλὴν μαρτυρίαν τῆς σωτηριώδους Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως εἰς ἅπασαν τὴν τοσοῦτον ταραχώδη καὶ ταλαίπωρον Οἰκουμένην.
Κερκυραῖοι φίλτατοι χριστοὶ ἐν Πνεύματι Κυρίου! Μὴ ἐπιλάθεσθέ μου ἐν ταῖς ἁγίαις ὑμῶν προσευχαῖς.
«Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε»! (Φιλιπ. δ΄ 4). Εὐλογημένα Χριστούγεννα εἰς ὅλους σας καὶ εἰς τὰς ἀγαπητὰς οἰκογενείας σας καὶ εἰς τοὺς πιστούς σας.
Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καὶ Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀδελφοὶ καὶ πατέρες.