Με την ευκαιρία συμπληρώσεως εξηκονταετίας από την νύκτα των ανθελληνικών «Γεγονότων» της 6/7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Πόλη, ο «Σύλλογος Ελλήνων εκ Κωνσταντινουπόλεως στην Ελβετία» (ΣΕΚΕ) και η «Οικουμενική Ομοσπονδία Κωνσταντινουπολιτών», (ΟΙΟΜΚΩ), σε συνεργασία με το «Τμήμα Νέων Ελληνικών του Πανεπιστημίου της Γενεύης», στις 24 Νοεμβρίου οργάνωσαν μιαν «Εσπερίδα Μνήμης», κατά την οποία, από ειδικούς, αναλύθηκαν και συζητήθηκαν διάφορες πτυχές των «Σεπτεμβριανών», όπως και οι συνέπειές τους για την Πολίτικη Ρωμιοσύνη, αλλά και για την Τουρκία. Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Αίθουσα τελετών του ανωτέρω Πανεπιστημίου.
Εκτιμώντας την πρωτοβουλία αυτή, η ΑΘΠ, ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, ηγαθύνθη να αποστείλει προς το Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ το ακόλουθο μεστό νοημάτων και άκρως επίκαιρο Μήνυμα:
«Τῷ Ἐντίμῳ Διοικητικῷ Συμβουλίῳ τοῦ ἐν Ἑλβετίᾳ Συλλόγου Ὁμογενῶν ἐκ Κωνσταντινουπόλεως, τέκνοις ἐν Κυρίῳ ἀγαπητοῖς τῆς ἡμῶν Μετριότητος, χάριν καὶ ἔλεος παρὰ τοῦ ἐν Τριάδι προσκυνουμένου καὶ δοξαζομένου Θεοῦ τῶν πατέρων καὶ τῶν προγόνων ἡμῶν, παρ᾿ ἡμῶν δὲ Πατριαρχικὴ εὐχὴ καὶ εὐλογία.
Βαθέως παραμένουν κεχαραγμένα καὶ ἀνεξίτηλα ἐν τῇ καρδίᾳ καὶ τῇ μνήμῃ τῶν Ὁμογενῶν καὶ τῶν ἀπογόνων αὐτῶν τὰ θλιβερὰ γεγονότα τῆς νυκτὸς τῆς 6ης πρὸς 7ην Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1955, ὅσων ἔζησαν ταῦτα ἐκ τοῦ σύνεγγυς ἀλλὰ καὶ ὅσων ἐπληροφορήθησαν καὶ πληροφοροῦνται περὶ αὐτῶν ἐξ αὐτοπτῶν μαρτύρων καὶ ἐκ τῆς ἀντικειμενικῆς καταγραφῆς αὐτῶν εἰς τὰς δέλτους τῆς συγχρόνου ἱστορίας, ζωῆς καὶ μαρτυρίας τῆς ἐν τῇ Πολει τῶν ὀνείρων καὶ τῶν ἀλαλήτων στεναγμῶν διαβιούσης διαχρονικῶς Ὁμογενείας∙ ἐν τῇ πόλει ταύτῃ τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, τῇ οἰκοδομηθείσῃ ἐπὶ τῶν ἑπτὰ λόφων καὶ δεσποζούσῃ τοῦ Καταστένου καὶ τῆς Προποντίδος καὶ εὐωδιαζούσῃ τὴν αὔραν τοῦ Βοσπόρου, μαρτυρούσῃ δὲ τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν καὶ τὰ βιώματα τῶν ριζῶν καὶ καταβολῶν καὶ τῆς ἀκμῆς τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους.
Τὰ γεγονότα ἐκεῖνα ἀπετέλεσαν ἀρνητικὸν σταθμὸν εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Ὁμογενείας καὶ ἀφετηρίαν παρακμῆς αὐτῆς, διότι ὁ ἀνθρώπινος φόβος καὶ ἡ ἀνασφάλεια ἐνίκησαν ἀτυχῶς τὴν ἀγάπην καὶ ἀσφάλειαν τοῦ Θεοῦ καὶ ἐκυριάρχησεν ἡ ἡμετέρα κατ᾿ ἄνθρωπον ἀδυναμία, προξενήσασα κῦμα μεταναστεύσεως εἰς τοὺς κόλπους τῶν Ὁμογενῶν, ἐξασθενησάσης τοιουτοτρόπως τῆς παρουσίας τῆς ἡμετέρας ἐνταῦθα Ὁμογενείας, ἡ ὁποία ὅμως, παρὰ τὰ προβλήματα καὶ τὰς μεταβολὰς καὶ τὰς περιπετείας, ἐνίοτε τραγικάς, τῶν καιρῶν, ὡς τοῦ Σεπτεμβρίου ἐκείνου, ἦτο τότε καὶ παραμένει εἰσέτι λίαν δυναμικὴ καὶ πνευματικῶς ἀνθηρά, παρὰ τὸ ὀλιγάριθμον τῶν μελῶν αὐτῆς.
Εἰς τὰ ὦτα ἡμῶν ἀντηχοῦν νοερῶς ἐν ἀναπολήσει μνήμης αἱ θλιβεραὶ ἰαχαὶ τοῦ τυφλοῦ ὄχλου, ὁ ὁποῖος προέβη εἰς τὰς γνωστὰς καταστροφὰς καὶ βαρβαρότητας. Ὡς ἄνθρωποι δὲν λησμονοῦμεν τὰ γεγονότα, ὡς χριστιανοί, ὅμως δὲν πτοούμεθα, οὔτε φοβούμεθα, οὔτε πίπτομεν εἰς ἀπόγνωσιν, διότι ἔχομεν Κύριον δυνατὸν καὶ κραταιὸν ἐν πολέμῳ, θραύοντα ἰσχυροὺς ἐν δυνάμει καὶ ἐνισχύοντα καταπτοουμένους ἐν ἀσθενεία. Ἔχομεν ἐμπιστοσύνην εἰς τὸν δίκαιον Κριτήν, ὁ Ὁποῖος ἀποκαθιστᾷ, κατὰ τὰς ἀνεξερευνήτους Αὐτοῦ βουλάς, ἀργὰ ἢ γρήγορα, πᾶσαν ἀδικίαν καὶ ἔλλειψιν. Ὅθεν, ἡ ἔλλειψις ἀνθρωπίνης δικαιοσύνης δὲν ταράττει ἡμᾶς. Γνωρίζομεν καὶ νὰ συγχωρῶμεν, βλέποντες εἰς τὸ πρόσωπον ἑκάστου συνανθρώπου ἡμῶν, καὶ ὅταν ἀκόμη προβαίνῃ εἰς τὰς πλέον ἀδίκους καὶ βαρβάρους πράξεις, τήν, ἀμαυρωθεῖσαν ἔστω, εἰκόνα τοῦ Θεοῦ. Γνωρίζομεν καὶ νὰ προσκαρτερῶμεν ἐν ὑπομονῇ, βιοῦντες τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ βαρβαρότης δὲν νικᾶται διὰ τῆς βαρβαρότητος, ἡ ὀργὴ δὲν ἀντιμετωπίζεται διὰ τῆς ὀργῆς. Ὁ μόνος τρόπος διὰ νὰ νικηθῇ τὸ κακὸν εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ συγχωρητικότης καὶ ἡ καταλλαγή, αἱ ὁποῖαι καὶ ὑπῆρξαν καὶ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν.
Ἡ ἐπισήμανσις αὕτη ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν, μάλιστα κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας τῶν δραματικῶν ἐν Γαλλίᾳ γεγονότων, τῶν προκληθέντων ἐκ τοῦ ἰδίου τυφλοῦ πάθους, ἐκ τῆς ἰδίας ἀγνοίας καὶ προκαταλήψεως, ἐκ τοῦ ἰδίου φανατισμοῦ πρὸς ἐκεῖνα τοῦ τραγικοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1955.
Γεγονότα τοιούτου εἴδους δὲν πρέπει νὰ ὁδηγοῦν εἰς ἀνάλογα πάθη καὶ εἰς τὴν ἐπιθυμίαν τῆς ἐκδικήσεως. Δὲν πρέπει νὰ θυσιάζηται ἡ ἐλευθερία, ἐντὸς τῆς ὁποίας μᾶς ἐπροίκισεν ὁ Θεὸς νὰ ζῶμεν, διὰ τὴν ἀσφάλειαν, ὅπως λίαν εὐστόχως γράφει ὁ Γάλλος δημοσιογράφος Antoine Leiris εἰς ἀνοικτὴν ἐπιστολὴν αὐτοῦ, μετὰ τὰ γεγονότα τῶν Παρισίων, κατὰ τὰ ὁποῖα ἀπώλεσε τὴν σύζυγον καὶ μητέρα τοῦ 17μήνου τέκνου των: «Δὲν πρέπει νὰ μάθωμεν νὰ φοβώμεθα, οὔτε νὰ κοιτάζωμεν τοὺς συμπολίτας ἡμῶν μὲ βλέμμα ἐπιφυλακτικόν».
Ὀφείλομεν, ὡς ἄνθρωποι «σάρκα φοροῦντες καὶ τὸν κόσμον οἰκοῦντες» νὰ προβληματιζώμεθα καὶ νὰ ἐγκύπτωμεν μὲ ὑπευθυνότητα εἰς τὰ βαθύτερα αἴτια τοιούτων θλιβερῶν γεγονότων, νὰ εἴμεθα δὲ ἕτοιμοι νὰ ἀναλαμβάνωμεν τὰς τυχὸν εὐθύνας ἡμῶν, χωρὶς νὰ μεταθέτωμεν ταύτας εἰς ἑτέρους. Ἡ ὁμολογία τῶν λαθῶν τοῦ παρελθόντος ἀποτελεῖ προϋπόθεσιν διὰ τὴν μελλοντικὴν πρόοδον. Ὅπως εἷς ἄνθρωπος ὅστις πάσχει ἐξ ἀναπηρίας, καθίσταται ἔτι μᾶλλον δυστυχέστερος ὅταν ἀρνῆται νὰ ἀποδεχθῇ τὴν ἀναπηρίαν του, τοιουτοτρόπως καὶ τὰ ἔθνη τὰ ὁποῖα ἀρνοῦνται νὰ ἀντιμετωπίσουν μὲ εὐθύτητα καὶ νὰ ἀναγνωρίσουν τὰ σφάλματα τοῦ παρελθόντος, εἶναι ἀδύνατον νὰ προκόψουν καὶ νὰ προχωρήσουν εἰς τὸ μέλλον πρὸς τὴν εἰρήνην καὶ τὴν ἀσφάλειαν, τὴν εἰρήνην τὴν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν, τὴν ἀσφάλειαν τοῦ Θεοῦ.
Σήμερον, ἑξήκοντα ἔτη μετὰ τὰς πονηρὰς ἐκείνας ἡμέρας φρίκης καὶ ἀγανακτήσεως καὶ ψύξεως τῆς ἀγάπης τῶν πολλῶν διὰ τὸ ἡμέτερον ἐνταῦθα ἐκλεκτὸν λῆμμα τῆς Χάριτος τοῦ Κυρίου καὶ συγχρόνως καύχημα τοῦ ἡμετέρου εὐσεβοῦς Γένους, ἡ ἀνάμνησις, κρίνομεν, τῶν γεγονότων ἐκείνων καὶ ἡ ἀνάγκη λήψεως μέτρων ἀποκαταστάσεως ἀποτελεῖ ἱστορικὸν χρέος ὅλων.
Συγχαίρομεν, ὅθεν, πατρικῶς καὶ εὐλογοῦμεν τὴν ἀγαπητικὴν καὶ τιμητικὴν πρὸς τοὺς παθόντας καὶ κακουχηθέντας καὶ θανατωθέντας βιαίως προγόνους ἡμῶν ὀργανουμένην ἐκδήλωσιν ταύτην ὑμῶν, τῶν ἀγαπητῶν μελῶν τοῦ ἐν Ἑλβετίᾳ Συλλόγου Ὁμογενῶν, ἑλκόντων τὴν καταγωγὴν ἐκ τῆς ἡμετέρας Πόλεως, τῆς Οἰκουμενικῆς Ὁμοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτῶν καὶ τοῦ Τμήματος Νέων Ἑλληνικῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης. Ἐκδήλωσιν, σηματοδοτοῦσαν τὴν διατήρησιν ζώσης τῆς ἱστορικῆς μνήμης καὶ τὴν ἐνημέρωσιν καὶ εὐαισθητοποίησιν τῆς ἀνὰ τὴν οἰκουμένην κοινῆς γνώμης εἰς τό «ὀρθρίζειν» εἰς τὰ παθήματα τὰ ὁποῖα ἀντιμετώπισε καὶ ἀντιμετωπίζει ἡ Ὁμογένεια καὶ τὸ καθ᾿ ἡμᾶς Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὥστε νὰ προκαλῆται γόνιμος προβληματισμός, ἐπὶ τῷ τέλει τῆς προλήψεως παρομοίων καταστάσεων ἐν τῷ μέλλοντι, καὶ τῆς ἐπικρατήσεως τῆς συνδιαλλαγῆς καὶ τῆς συμφιλιώσεως.
Ἡ δὲ Χάρις τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ ἄπειρον Αὐτοῦ Ἔλεος εἴησαν μετὰ πάντων τῶν μελῶν τοῦ καθ᾿ ὑμᾶς Συλλόγου, τῆς Οἰκουμενικῆς Ὁμοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτῶν καὶ τοῦ Τμήματος Νέων Ἑλληνικῶν Σπουδῶν τοῦ Πανεπιστημίου τῆς Γενεύης καὶ μετὰ πάντων τῶν μετεχόντων τῆς ἐκδηλώσεως ταύτης, ταῖς πρεσβείαις τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ καὶ τοῦ Ἱδρυτοῦ τῆς Πόλεως θεοστέπτου βασιλέως καὶ ἰσαποστόλου Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου καὶ τῆς μητρὸς αὐτοῦ ἰσαποστόλου Ἑλένης, εἰς ἐφόδιον πρὸς συνέχισιν τοῦ σημαντικοῦ ἔργου ὑμῶν. Ἀμήν.
,βιε΄ Νοεμβρίου ιθ΄
+ Ο Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος, διάπυρος προς Θεόν ευχέτης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου