Η ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΙΑΤΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ κ. ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ 2015 

+ Σ Τ Υ Λ Ι Α Ν Ο Σ 

Ἐλέῳ Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Αὐστραλίας, 

παντί τῷ Ἱερῷ Κλήρῳ καί τῷ εὐσεβεῖ Λαῷ 

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς. 

Ἀδελφοί Συλλειτουργοί καί τέκνα προσφιλέστατα ἐν Χριστῷ τεχθέντι. Ἑορτάζοντες καί φέτος γιά µιά ἀκόµη φορά τά Χριστούγεννα, δηλαδή τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ Λόγου, καλούµεθα νά προσεγγίσουµε τόν νηπιάσαντα Θεόν τῆς φάτνης µέ ταπείνωση καί εὐγνωµοσύνη, ὥστε νά γευθοῦµε «κατά τό µέτρον τῆς δωρεᾶς τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφεσ. 4, 7), τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ «τήν πάντα νοῦν ὑπερέχουσαν» (Φι λιπ. 4, 7). 

Ἡ ταπείνωση ἐδῶ εἶναι ἀπαραίτητη, γιατί πρόκειται γιά τό «µέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριο», ὅπως τό κηρύττει µέ κατάνυξη ὁ Ἀπόστ. Παῦλος (Α΄Τιµ. 3, 16). Καί ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἐπίσης αὐτονόητη, γιατί αὐτό τό Μυστήριο ἀφορᾶ ἄµεσα τόν ἄνθρωπο, τόν κάθε ἄνθρωπο, πού ἐκτίσθη «κατ’ εἰκόνα Θεοῦ», γιά νά ὁδεύσει «εἰς ὁµοίωσιν Θεοῦ» (πρβλ. Γεν. 1, 26). 

Ἄν ἡ Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου γιά τόν Ἀπόστ. Παῦλο ἀποτελεῖ τό µέγα τῆς εὐσεβείας Μυστήριο, γιά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη τό Μυστήριο αὐτό φωτίζεται ἀπό τό ἄπλετο φῶς τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ µόνη αἰτία καί πηγή τῆς Δηµιουργίας καί τῆς σωτηρίας τοῦ κόσµου καί τοῦ ἀνθρώπου: 

«οὕτω γάρ ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσµον, ὥστε τόν Υἱόν Αὐτοῦ τόν Μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς Αὐτόν µή ἀπόληται, ἀλλ’ ἔχῃ ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. 3, 16) 

Ἔχοντας τώρα ἐντοπίσει τήν Ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὡς τήν κατ’ ἐξοχήν αἰτία τῆς θείας Ἐνανθρωπήσεως, πρέπει νά µή λησµονοῦµε ὅτι αὐτή ἡ Ἀγάπη ἔχει δύο χαρακτηριστικά γνωρίσµατα, πού τήν ξεχωρίζουν ἀπό ὁποιαδήποτε ἄλλη ἔννοια ἀγάπης. Εἶναι πρωτίστως γενική, δηλαδή ἀπευθύνεται πρός «πάντα ἄνθρωπον ἐρχόµενον εἰς τόν κόσµον» καί δεύτερον, ἀνανταπόδοτη, δηλαδή δέν προϋποθέτει κάποιο ἀντίκρυσµα, ἀλλά παρέχεται δωρεάν. Γι’αὐτό καί ὀνοµάζεται Χάρις, ἐπειδή προσφέρεται ὡς χάρισµα εἰς πάντα ἄνθρωπον, ἀρκεῖ νά µήν τήν ἀπωθήσει ἀρνούµενος τήν δωρεάν. 

Ὁ Ἅγιος Μάξιµος ὁ Ὁµολογητής, πού ὑπῆρξεν ὁ µυστικώτερος καί βαθύτερος Θεολόγος τοῦ Βυζαντίου µᾶς λέγει ὅτι, ὅπως ἡ Θεοτόκος Μαρία ἐκυοφόρησεν ἐκ Πνεύµατος Ἁγίου τόν Θεόν Λόγον, ἔτσι καί κάθε πιστός δύναται νά κυοφορήσει τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ, γενόµενος «Θεοτόκος» καί «Χριστοτόκος». 

Ὅσον ὅµως καί ἄν ἀκούγεται ἀνευλαβής ἡ διδασκαλία αὐτή τοῦ Ἁγίου Μαξίµου, πρέπει νά ὑπενθυµίσωµεν ὅτι αἰῶνας πρό αὐτοῦ εἶχε κηρύξει πρός ὅλα τά ἔθνη ὁ Ἀπ. Παῦλος τό ἀνήκουστον ἐκεῖνο σηµεῖον τῆς θεολογίας του, µέ τό «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δέ ἐν ἐµοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). 

Καί δέν εἶναι µόνον ὁ Ἅγιος Μάξιµος πού ἐπέµεινε σταθερά εἰς τόν βιωµατικόν αὐτόν χαρακτῆρα τῆς Χριστιανικῆς Θεολογίας. Καί ἄλλοι Πατέρες τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας ὠνόµασαν «Δευτέραν Δηµιουργίαν» τήν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Θεοῦ Λόγου, ὅπως π.χ. ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος ἐδίδαξεν ἀπεριφράστως ὅτι «ὁ Θεός ἐνηνθρώπησεν, ἴνα ἡµεῖς θεωθῶµεν», καί ὅτι «ἐκεῖνος ἐπτώχευσεν, ἴνα ἡµεῖς πλουτίσωµεν τῇ ἐκείνου χάριτι». 

Ἐν κατακλεῖδι, µποροῦµε νά ποῦµε ὅτι ὄχι µόνον τοῦ Παύλου, ἀλλά καί τοῦ Πέτρου, καθώς καί τοῦ Ἰωάννου ἡ «θεολογία» εἶναι µία ἐκτενής καί ἀκριβεστάτη συνέπεια τῆς περί Χἀριτος διδασκαλίας τῆς Καινῆς Διαθήκης, ἡ ὁποία καί ἀποτελεῖ τό «πλήρωµα» τῆς λυτρωτικῆς ἀληθείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῆς ἀνθρωπότητος. 

Τήν δέ βαθυτέραν ἔννοιαν τοῦ «πληρώματος» τούτου, ἀντιλαµβανόµεθα ἀκόµη σαφέστερα ἀπό τήν ἐπιγραµµατικήν ρῆσιν τοῦ Ἰωάννου «ὁ νόµος διά Μωϋσέως ἐδόθη, ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο»(Ἰω. 1,17). 

Τῷ ὑπέρ ἡµῶν Ἐνανθρωπήσαντι Θεῷ Λόγῳ ἡ δόξα καί ἡ τιµή καί ἡ προσκύνησις εἰς τούς αἰῶνας. Ἀµήν! 

Διάπυρος πρός Αὐτόν εὐχέτης 

Ο Αυστραλίας Στυλιανός 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2015