ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΧΑΛΚΗΔΟΝΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ: ΛΟΓΟΣ ΘΕΟΜΗΤΟΡΙΚΟΣ

ΛΟΓΟΣ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ 

ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ 

ΕΝ Τῼ Ι. ΝΑῼ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΡΑΘΙΟΥ 

ΤΗΣ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΚΑΙ ΑΙΓΙΑΛΕΙΑΣ 

(15.8.1016) 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

''Αἱ γενεαὶ πᾶσαι μακαρίζομέν σε...''. 

Ἀδελφοί μου, Ἑορτάζομεν σήμερον τὴν μεγάλη Ἑορτὴ τῆς Παναγίας, ποὺ ἀναφέρεται στὸ τελευταῖο στάδιο τῆς ἐπιγείας ζωῆς της, τὴν Κοίμηση. 

Κατ' αὐτὴν ἑορτάζουν οἱ φέροντες-ουσαι τὰ ὀνόματα: Μαρία, Μαριάμ, Μάρω, Μαρίτσα, Μαριγῶ, Παναγιώτα, Γιώτα, Δέσποινα, Παρθένα, Παρθενόπη, Σουλτάνα, Μάριος, Παναγιώτης κ.ἄ. Νὰ ζήσουν ὅλοι. 

Ἑορτάζει σήμερον ἡ μεγάλη Μάνα μας, ἡ Παναγία, ἡ προστάτιδα τῆς Βασιλεύουσας, ἡ Πλατυτέρα τῶν οὐρανῶν, ἡ Σκέπη τοῦ κόσμου, ἡ Ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων, ἡ Φοβερὰ Προστασία, ἡ Πανάχραντος, ἡ Πάντων Χαρά, ἡ Χώρα τοῦ Ἀχωρήτου, ἡ Μεγαλομάτα κ.ἄ. 

Ἐκτὸς ὅμως αὐτῆς ἔχουμε καὶ μιὰ ἄλλη μεγαλομάνα, τὴ Γῆ, ἀπὸ τὴν ὁποία προερχόμεθα καὶ πρὸς τὴν ὁποίαν ἐπιστρέφουμε, ''Γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσει'' (Γεν. 3, 19), καὶ τὴν ὁποία πληγώνουμε, τρυποῦμε, καῖμε, μολύνουμε, καὶ καταστρέφουμε ὥστε νά ''πονᾶ', ὅπως ἡ Παναγία θρηνοῦσα τὸ χαμό τοῦ Θεανρώπου υἱοῦ της. Πόνος κοινὸς λοιπόν. 

Ὅλως προσφυὴς δὲ πρὸς τὴν μεγάλη Ἑορτὴ ἐτούτη, εἶναι καὶ ἡ περίφημος ὑμνολογία της, ἔργον διαπρεπῶν ποιητῶν καὶ χειριστῶν τοῦ καλάμου, οὖσα δωρική, κλασικοῦ καὶ ἀντιθετικοῦ θεολογικοῦ χαρακτήρα. 

Ἔτσι, στὸ Ἀπολυτίκιό της ψάλλεται: ''Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς, λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν''. 

Καὶ ἐὰν τὸ Ἀπολυτίκιον ἀναφέρεται εἰς τὴν ὅλην ζωὴν τῆς Θεομήτορος κατὰ τρόπον ἀποφθεγματικόν, ὁ πρῶτος εἰρμὸς τῆς Καταβασίας περιγράφει τὴν Κοίμηση αὐτῆς. Καὶ ἂν τὸ Ἀπολυτίκιον ἐμφανίζει τὸν πόνον της, στὴν Καταβασίαν δεσπόζει ἡ χαρά. Πάλιν λοιπὸν ἔχομεν τὴν ἀντίθεση πόνου καὶ χαρᾶς, ὅταν τὴν περιγράφει: ''Πεποικιλμένη, οὐχὶ μὲ πολύτιμα πετράδια καὶ ἀναθήματα, ἀλλὰ μὲ τὴν θείαν δόξαν, οἰωνεὶ στεφανωμένη, ὅπως στὴ Μεταμόρφωση ὁ Χριστὸς, μὲ τὴν ὠοειδῆ στεφάνη τῆς Mandorla. Κοινὰ λοιπὸν στοιχεῖα στὶς δύο κοντινὲς Ἑορτὲς τῆς Μεταμορφώσεως καὶ τῆς Κοιμήσεως. 

Καὶ συνεχίζει ''πάντας συνηγάγετο πρὸς εὐφροσύνην τοὺς πιστούς, ἐξαρχούσης Μαριάμ, μετὰ χορῶν καὶ τυμπάνων''. Ἔχομεν λοιπὸν ἐδῶ ''ἕνα πανηγύρι'', χορὸ μὲ τύμπανα στὴν κοίμηση, χορὸν ὄχι μοιρολόγι στὸ θάνατο, χαρὰ στὴ λύπη, χαρμολύπη. 

Ἀλλὰ καὶ ἡμεῖς σήμερον ζῶμεν ἐντὸς ἀντιθέσεων, ὅπως τὸ χρῆμα καὶ τὴν ἀγάπη, τὴν ἠθικότητα καὶ τὴν ἠθική, τὴν ἐπικοινωνία καὶ τὸ διαδίκτυο, τὸ πνεῦμα καὶ τὴν ὕλη, τὴν ἀλλαγὴ τῆς ἐνεργείας ἄνευ ἀνεμομύλων (στριγγλῶν) καὶ καλωδίων, τὴν κριτικὴ γιὰ τοὺς ἄλλους καὶ τὴν φραγή της γιὰ τὴν ἀφεντιά μας. Αὐτὰ ἀπὸ τὰ πολλὰ μηνύματα τῆς Ἑορτῆς. 

Θέλω νὰ τελειώσω μὲ μερικὰ λόγια γιὰ τὸν ἄξιο ἱ. προϊστάμενο τῆς Ἐνορίας σας π. Νικόλαο, μὲ τὴν θυσιαστική του προσφορὰ σὲ ποικίλους τομεῖς, τῆς λειτουργικότητος, τῆς ποιμαντικῆς, τῆς φιλανθρωπίας (παντοπωλεῖο), τῆς οἰκοδομικῆς (ἀναστύλωση τῆς Ἱ. Μονῆς Ἁγ. Τριάδος Ἄνω Ἀκράτας) κ.ἄ., εὐλογίαις τοῦ σεπτοῦ Ποιμενάρχου σας Ἀμβροσίου. 

Καὶ ἂς βρυχῶνται οἱ ''ἀντικαθεστωτικοί'' ἀναισχύντως, ὅτι ''γιὰ ὅλα φταίει ἡ Ἐκκλησία'', λησμονοῦντες ὅτι χάρη καὶ σ' αὐτὴν κυρίως, ὑπάρχει σήμερα τὸ μαρτυρικὸ ἔθνος μας, και τὴν πολύτιμη προσφορά της διαχρονικὰ μέχρι τῶν ἡμερῶν μας, μὲ τὰ συσσίτια καὶ τὰ λοιπά, παρὰ τοὺς κολάφους καὶ τὶς πληγὲς ποὺ δέχεται ὑπὸ τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως καὶ τοῦ Γένους μας, ξένων, ἀλλὰ δυστυχῶς καὶ ἡμετέρων. 

Χρόνια πολλά