Ο ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

Χαιρετισμὸς 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

πρὸς τὴν Σεβ. Ἱεραρχίαν καὶ τὸ Πλήρωμα 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου ἐπὶ τῇ Πρώτῃ τοῦ Ἔτους 

(1 Ἰανουαρίου 2017) 

Ἱερώτατοι καὶ προσφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, 

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, 

Ἐντιμότατε κύριε Εὐάγγελε Σέκερη, 

Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα, 

Τέκνα τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Εὐχαριστοῦμεν θερμῶς τοὺς προλαλήσαντας καὶ εὐχηθέντας ἡμῖν ἐπὶ τῷ Νέῳ Ἔτει, ἐκ μέρους μὲν τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας Ἱερώτατον Μητροπολίτην Νικαίας κ. Κωνσταντῖνον, ἐκ μέρους δὲ τῶν ὀφφικιαλίων τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας καὶ εὐρύτερον τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας Ἐντιμολογιώτατον κ. Κωνσταντῖνον Σανταλτζίδην, Ἄρχοντα Ἔξαρχον καὶ Πρόεδρον τῆς Κοινότητος Φερίκιοϊ.

Ἀπευθύνοντες πρὸς ὑμᾶς χαρμόσυνον χαιρετισμὸν ἐπὶ τῷ νέῳ ἔτει, ὑπενθυμίζομεν ὅτι διὰ τοὺς Ὀρθοδόξους πιστοὺς ἡ Πρωτοχρονιά, ἡ ὁποία συμπίπτει μὲ τὴν ἑορτὴν τῆς κατὰ σάρκα περιτομῆς τοῦ συγκαταβάντος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ μὲ τὴν ἱερὰν μνήμην τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας, οὐρανοφάντορος, τοῦ Μεγάλου, ἀντλεῖ τὴν ὡραιότητα καὶ τὸν ἰδιαίτερον χαρακτῆρα αὐτῆς ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ κατανυκτικοῦ, δοξολογικοῦ καὶ ὁλοφώτου Δωδεκαημέρου. Εἰς τὰς ἐκκλησιαστικὰς ἑορτάς μας, ὁ χρόνος λαμβάνει τὸ νόημά του ἀπὸ τὴν αἰωνιότητα. Ἡ ἑορτὴ εἶναι «πλήρωμα τοῦ χρόνου». Εἶναι βίωσις τῆς ἀφάτου φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ ὑπὸ τοῦ συνηγμένου ἐπὶ τὸ αὐτὸ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Ὀρθῶς ἐλέχθη ἀπὸ ἐπιφανῆ σύγχρονον θεολόγον, ὅτι «ὁ Χριστιανισμὸς κατανοεῖται καλύτερα μέσα ἀπὸ τὴ χαρὰ καὶ τὶς γιορτές του, παρὰ μέσα ἀπὸ τὶς ἀφηρημένες καὶ θεολογικὲς διατυπώσεις» (π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν, Ἑορτολόγιο, ἐκδ. Ἀκρίτας 1997, 21). 

Μεγάλως τιμᾶ σήμερον ἡ Ἁγία Ἐκκλησία μας Βασίλειον τὸν Μέγαν, τὸν θεοπρεπῶς δογματίσαντα θεολόγον, τὸν θυσιαστικὸν ἐπίσκοπον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καὶ ἀγωνιστὴν τῆς πίστεως, τὸν φιλόθεον ἀσκητήν, τὸν φιλάνθρωπον καὶ κοινωνικόν, τὸν πτωχοτρόφον καὶ προστάτην τῶν ἐνδεῶν, τὸν ὁποῖον ὁ ἐπιστήθιος φίλος του Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἀπεκάλεσε «νέον σιτοδότην» καὶ «δεύτερον Ἰωσὴφ» (Εἰς τὸν Μέγαν Βασίλειον Ἐπιτάφιος, ΒΕΠΕΣ 60, 155). 

Τὸ νέον ἔτος εὑρίσκει τὴν ἀνθρωπότητα νὰ ἐνδιαφέρεται πρωτίστως διὰ τὴν οἰκονομικὴν ἀνάπτυξιν καὶ ὀλίγον διὰ τὴν δικαιοσύνην καὶ τὴν εἰρήνην. Πάμπολλοι συνάνθρωποί μας πιστεύουν ὅτι ἡ ζωὴ ἔχει τὸ νόημα, τὸ ὁποῖον ὁ καθεὶς ὡς ἄτομον δίδει εἰς αὐτήν. Ὁ περιορισμὸς τῶν ἀναγκῶν, ἡ ὀλιγάρκεια, ἡ ἀδελφοσύνη καὶ ἡ ἀλληλεγγύη χαρακτηρίζονται συχνὰ ὡς «ἠθικὴ τῶν ἀδυνάτων». Τὸ «πράττω ὅ,τι μοῦ ἀρέσει» ἔχει ὁδηγήσει εἰς ἀξιολογικὴν σύγχυσιν καὶ ἀναρχίαν καὶ εἰς τὸ «τέλος τῆς αἰδοῦς». 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὀφείλει νὰ δώσῃ, ἐνώπιον τῶν προκλήσεων αὐτῶν, τὴν καλὴν μαρτυρίαν της. Καὶ τὸ πράττει φιλανθρώπως, ὅπως ἐξ ἄλλου ἀπέδειξε καθ᾿ ὅλην τὴν ἱστορικὴν αὐτῆς πορείαν. Ἁγιάζει τὴν ζωὴν διὰ τῶν μυστηρίων της. Γνωρίζει ὅτι ἡ αἰτία τῆς ἀλλοτριώσεως ἀπὸ τὸν πλησίον εἶναι ἡ ἁμαρτία, ἡ «Θεοῦ ἀλλοτρίωσις», ὡς λέγουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Κηρύττει ἡ Ἁγία Ἐκκλησία ὅτι δὲν ὑπάρχει νόημα ζωῆς καὶ ἐλευθερίας χωρὶς τὴν Ἀλήθειαν ἢ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία ἐλευθερώνει: «Γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς» (Ἰωάν. η΄ 32). 

Ἡ ἐνασχόλησις μὲ τὸν ἑαυτόν μας καὶ τὰς ἀνάγκας μας δὲν αἴρει τὸ ὑπαρξιακὸν κενόν, δὲν δίδει ἀπάντησιν εἰς τὰ μεγάλα ἀνθρωπολογικὰ καὶ ἠθικὰ ἐρωτήματα. Χωρὶς πίστιν εἰς τὸν Θεὸν τῆς ἀγάπης στερεύουν αἱ δημιουργικαὶ δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ παρουσία τοῦ ἄλλου, ἀντὶ νὰ εἶναι εὐλογία, γίνεται ἀπειλή. Ὄντως, χωρὶς τὴν ἄνωθεν εἰρήνην, τὴν «ὑπερέχουσαν πάντα νοῦν» (Φιλ. δ΄ 7), χωρὶς τὸ ἀνεκτίμητον αὐτὸ δῶρον τῆς θείας φιλανθρωπίας, δὲν ὑπάρχει εἰρήνη μὲ τὸν ἑαυτόν μας, οὔτε εἰρήνη μὲ τὸν πλησίον καὶ τὴν κοινωνίαν, οὔτε εἰρήνη μὲ τὴν κτίσιν. «Χωρὶς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδὲν» (Ἰωάν. ιε΄ 5). 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιστὴ εἰς τὸν Κύριόν της, ὁ ὁποῖος «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι» (Ματθ. κ΄ 28), ζῇ ὡς «διακονικὴ ἐκκλησία». Ἀκούει τὴν κραυγὴν ἀπογνώσεως τῶν θυμάτων τοῦ πολέμου, τῶν διωγμῶν, τῶν ἐθνοκαθάρσεων, συμπαρίσταται καὶ ἀγωνίζεται διὰ τὴν προστασίαν των καὶ διὰ τὴν εἰρήνην. Ἀναπαύει τοὺς κοπιῶντας καὶ πεφορτισμένους, τοὺς πεινῶντας καὶ ἐξουθενουμένους, συμπαρίσταται φιλανθρώπως, ἀνακουφίζει τὸν πόνον καὶ συμβάλλει εἰς τὴν ὑπέρβασιν τῆς ἀδικίας καὶ τὴν ἐπικράτησιν τῆς κοινωνικῆς δικαιοσύνης. 

Ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας διεκήρυξεν εὐθαρσῶς τὴν ζωτικὴν θέσιν τῆς φιλανθρωπίας εἰς τὴν ζωὴν καὶ τὴν μαρτυρίαν τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ: 

Ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, ἐπιτελοῦσα τὴν σωτήριον αὐτῆς ἀποστολὴν ἐν τῷ κόσμῳ, μεριμνᾷ ἐμπράκτως διὰ πάντας τοὺς ἀνθρώπους χρῄζοντας βοηθείας, τοὺς πεινῶντας, τοὺς ἀπόρους, τοὺς ἀσθενεῖς, τοὺς ἀναπήρους, τοὺς ὑπερήλικας, τοὺς διωκομένους, τοὺς αἰχμαλώτους, τοὺς φυλακισμένους, τοὺς ἀστέγους, τὰ ὀρφανά, τὰ θύματα τῶν καταστροφῶν καὶ τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων, τῆς ἐμπορίας ἀνθρώπων καὶ τῶν συγχρόνων μορφῶν δουλείας. Αἱ καταβαλλόμεναι ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προσπάθειαι διὰ τὴν καταπολέμησιν τῆς ἐνδείας καὶ τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας ἀποτελοῦν ἔκφρασιν τῆς πίστεως αὐτῆς καὶ διακονίαν Αὐτοῦ τοῦ Κυρίου, ὁ ὁποῖος ἐταύτισεν Ἑαυτὸν πρὸς πάντα ἄνθρωπον, ἰδίως πρὸς τοὺς ἐν ἀνάγκαις εὑρισκομένους: «Ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. κε’ 40) (Ἀποστολὴ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τὸν σύγχρονον κόσμον, ς΄ 1). 

Ἐνθυμούμεθα εἰς τὸ σημεῖον αὐτὸ τὰ ὑπέροχα λόγια καὶ τὴν φιλάνθρωπον παρότρυνσιν τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου: 

«Ἕως ἐστὶ καιρός, Χριστὸν ἐπισκεψώμεθα, Χριστὸν θεραπεύσωμεν, Χριστὸν θρέψωμεν, Χριστὸν ἐνδύσωμεν, Χριστὸν συναγάγωμεν, Χριστὸν τιμήσωμεν» (Περὶ φιλοπτωχίας, ΙΔ΄, μ΄, ΒΕΠΕΣ 59, 83). 

Προσευχόμεθα, τὸ 2017 νὰ ἀποδειχθῇ χάριτι Θεοῦ ἔτος εἰρήνης καὶ ἀλληλεγγύης. Νὰ νικήσῃ ἡ δύναμις τῆς ἀγάπης τὴν ἀπάνθρωπον βίαν καὶ τὴν παγερὰν ἀδιαφορίαν διὰ τὸν ἄλλον. Ἡ ἔχθρα καὶ ἡ κακία νὰ ἀφήσουν τὴν θέσιν των εἰς τὴν συμφιλίωσιν καὶ τὴν καταλλαγήν. Νὰ μάθωμεν καὶ νὰ ἐφαρμόσωμεν δικαιοσύνην οἱ ἐνοικοῦντες ἐπὶ τῆς γῆς. 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, 

Γενεὰ παρέρχεται καὶ γενεὰ ἔρχεται. Καὶ ἡμεῖς οἱ ἐν τῇ Πόλει τοῦ Κωνσταντίνου, θὰ συνεχίζωμεν ἀταλάντευτοι νὰ φυλάσσωμεν τὸν θησαυρὸν τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, τὴν τιμίαν παρακαταθήκην τῶν Πατέρων, τὰ ὅσια καὶ τὰ ἱερὰ τοῦ Γένους. 

Ὁ Σωτὴρ ἡμῶν, ὁ κλίνας οὐρανοὺς καὶ καταβάς, πρεσβείαις τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, νὰ ἀναπαύῃ τὰς ψυχὰς τῶν σεπτῶν προκατόχων ἡμῶν καὶ ὅλων τῶν προγόνων μας, οἱ ὁποῖοι ἐφύλαξαν τὸν τόπον καὶ τὸν τρόπον τοῦ βίου τῆς Ἁγίας Ὀρθοδοξίας, καὶ νὰ χαρίσῃ εἰς πάντας ὑμᾶς καὶ εἰς τὰ ἀνὰ τὴν οἰκουμένην πεφιλημένα τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας εὐλογημένον νέον ἐνιαυτόν, ὑγείαν κατ᾿ ἄμφω, ὁμόνοιαν καὶ εἰρήνην καὶ θεάρεστον μαρτυρίαν ἀγάπης ἐν ἔργοις διακονίας. 

Χρόνια πολλά!