"Το Ιερατικό Ήθος": Το νέο βιβλίο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου

Κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Γρηγόρη το νέο βιβλίο του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Χριστουπόλεως κ. Μακαρίου με τον τίτλο: «Το Ιερατικό Ήθος. Από το φαρισαϊσμό στο ήθος κι από τον ευσεβισμό στην αγάπη». 

Το βιβλίο αυτό, όπως αντιλαμβάνεται κάποιος από τον τίτλο του, επιχειρεί να δώσει το έναυσμα για μια περισυλλογή επί των ευθυνών των κληρικών μας απέναντι στο Θεό και στην Εκκλησία Του και για ένα εξ αντικειμένου επαναπροσδιορισμό του ιερατικού ήθους. Είναι γραμμένα με τρόπο απλό και προσιτό και προσεγγίζει τις ποιμαντικές πτυχές της ιερατικής ζωής με μια προοπτική που δεν εντυπωσιάζει αλλά ειρηνεύει και αναπαύει. 

Τα κείμενα του βιβλίου είναι βαθειά πνευματικά και ουσιαστικά. Ο γνωστός σε όλους μας συγγραφέας με τον πολύ ποιοτικό τρόπο έκφρασης και κατάθεσης των σκέψεών του μας παρουσιάζει το ορθόδοξο χριστιανικό ήθος, το οποίος πολλές φορές αλλοτριώνεται και έτσι οδηγεί σε κατάχρηση της πίστεως και εκμετάλλευση της ανθρώπινης ψυχής από το ποιμένα. Ωστόσο, δεν καταγράφονται μόνο τα κακώς κείμενα της ιερωσύνης αλλά το κείμενο παρουσιάζει και την ελπιδοφόρα προοπτική του κλήρου, την ανεκτίμητη προσφορά και θυσία του, δίδοντας το αίσθημα της χαράς και της ομορφιάς της ζωής μέσα στην Εκκλησία και κοντά στο Χριστό. 

Ακολουθούν μερικά αποσπάσματα του βιβλίου: 

«Πολλές φορές ἐπιχειρεῖται μιά προσπάθεια προσαρμογῆς ἤ σχετικοποίησης τοῦ ὀρθόδοξου φρονήματος καί ἤθους πρός τά σύγχρονα δεδομένα καί τίς ἀνθρώπινες φθαρτές ἀνάγκες καί, παράλληλα, διαπιστώνεται ὅτι ὑπάρχει μιά τάση ἀλλοίωσης τῆς διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ μέ διδάγματα καί προσεγγίσεις, οἱ ὁποῖες δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί τό καθαρό χριστιανικό ἦθος τῶν Πατέρων μας. Σέ τέτοιες περιπτώσεις ἀλλοτριώνεται τό ὀρθόδοξο ἐκκλησιαστικό ἦθος καί ἐπαναλαμβάνεται ἡ ἴδια ἀκριβῶς φαρισαϊκή πρακτική: κατάχρηση τῆς πίστεως καί ἐκμετάλλευση τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ. Μετά τήν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ ὅμως διαμορφώθηκε μιά νέα κατάσταση: χριστιανικό ἦθος δέν εἶναι αὐτό τῶν κανόνων καί τῶν ἀρχῶν ἀλλά αὐτό τῆς ἐλευθερίας καί τῆς προσωπικῆς κοινωνίας, πού προέρχεται ἀπό κενωτική ἀγάπη. Γιά τή Δυτική Θεολογία κάποιος μπορεῖ νά γνωρίσει τό Θεό, μόνο ὅταν τηρεῖ τίς ἐντολές Του. Γιά τήν Ὀρθόδοξη Θεολογία, ὅμως, γνωρίζεις τό Θεό, ὅταν ἀγαπᾶς, πού σημαίνει ὅτι μετέχεις στήν ἀγάπη Του καί τή βιώνεις ἐν κοινωνίᾳ μέ τόν πλησίον». 

«Νομίζω πώς ὁ μεγαλύτερος πόνος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὅτι κυριαρχεῖ κάποιες φορές ὁ ἐγωισμός ἐπί τῆς ἀγάπης καί ὁ τύπος ἐπί τῆς οὐσίας. Τότε κάποιοι ἀδελφοί μας, ἐπειδή δέν ἀγαποῦν κανένα, πιστεύουν ὅτι ἀγαποῦν τό Θεό. Ἔχοντας αὐτή τήν πεποίθηση, κρίνουν τούς πάντες μέ ἀπολυτότητα καί αὐστηρότητα, τούς πάντες ἐκτός ἀπό τόν ἑαυτό τους. Κι ἄν δέν καταφέρουν νά καταδικάσουν ἤ νά ἐξουθενώσουν κάποιον, τότε μιλοῦν γιά «θεία δίκη», ἡ ὁποία θά τιμωρήσει, κατά τή γνώμη τους, τούς «ἀσεβεῖς». Ἀλλά αὐτή ἡ «θεία δίκη» δέν εἶναι τίποτα ἄλλο παρά ἡ φιλοδοξία τοῦ μυαλοῦ τους, τί δηλαδή θά ἔπρατταν ἐκεῖνοι, ἄν ἦταν θεοί. Ἔχουμε τήν τάση νά ὑποκαθιστοῦμε τό Θεό κι αὐτό εἶναι πραγματική κόλαση». 

«Ξεχνοῦμε ὅτι ὁ Θεός ἐκφράζεται μέσα ἀπό ὅλα τά πράγματα: ἀπό τή φύση, τή δημιουργία, τά ὄντα. Ὁ διάβολος, ὅμως, ἐκφράζεται μόνο διά τοῦ ἀνθρώπου. Γι᾽ αὐτό ἀγωνίζεται νά φέρει τήν κόλαση μέσα στήν κάθε ψυχή καί δέν χορταίνει μέ ὅσες ψυχές κι ἄν κερδίσει. Ἡ Ἐκκλησία πάλι ἔχει ἕνα ἄλλο σκοπό. Δέν θέλει ἁπλῶς νά ὁδηγήσει τόν ἄνθρωπο στόν παράδεισο, ἀλλά θέλει νά φέρει τόν παράδεισο στήν ψυχή του καί νά γίνει ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἕνα μέ τόν ἄνθρωπο, ἕνα μέ τήν ὕπαρξή του καί τό εἶναι του». 

«Ἔχουμε ἄραγε ποτέ σκεφτεῖ τί εἶναι ὁ Χριστός γιά μᾶςἤ ἐγκαταλείψαμε τόν Χριστό,πού ἦταν ὄνειρο παιδικῆς καί ἐφηβικῆς ἡλικίας, μόλις λάβαμε τήν χειροτονία μας καί κατά τά ἀνθρώπινα «τακτοποιηθήκαμε»; Καί μετά τί ἔγινε; Ποῦ εἶναι ὁ Χριστός; Ποῦ εἶναι ἡ πίστη μας; Ποιό εἶναι τό φρόνημά μας; Μιλοῦμε γιά ἁγιότητα στούς ἀνθρώπους, ἀλλά ἐσωτερικά δέν μᾶς συγκινεῖ ἡ ἁγιότητα καί ἡ θέωση· ἐξωτερικά μάλιστα ὑπάρχει ἀγεφύρωτο χάσμα μεταξύ τῆς ἁγιότητος καί τῆς βιοτῆς μας. Δέν εἴμαστε κἄν σωστοί χριστιανοί. Ναί, κι ἐμεῖς οἱ κληρικοί ἄς ξεκινήσουμε ἀπ᾽ αὐτό:νά γίνουμε τοὐλάχιστον καλοί χριστιανοί!». 

«Ὁ Ἐπίσκοπος ἔχει χίλιες μέριμνες. Πολλές τίς ξέρουμε, τίς περισσότερες, ὅμως, ὄχι. Οἱ πικρίες πού ἀναγκάζεται νά δοκιμάσει καθημερινά εἶναι πολλές. Τό τραγικό εἶναι ὅτι ἀρκετές ἀπ᾽ αὐτές προερχονται ἀπό τούς ἄμεσους συνεργάτες του, ἀπό αὐτούς πού χειροτόνησε καί εὐεργέτησε. Ἡ πιό συνηθισμένη ἀντίδραση τοῦ Ἐπισκόπου σέ τέτοιες περιπτώσεις εἶναι ἡ σιωπή. Ἀλλά αὐτή ἡ πικρή σιωπή μεγαλώνει ὅλο καί περισσότερο τό χάσμα τῆς ἀπομόνωσης καί τῆς μοναξιᾶς». 

«Ὁ κάθε ἄνθρωπος ἀποτελεῖ κομμάτι τῆς δικῆς μας ζωῆς.Ὅσο περισσότερο ζεῖ ὁ Χριστός μέσα μας,τόσο θά μεγαλώνει στήν καρδιά μας ἡ σταυρωμένη Του ἀγάπηγιά τόν ὅλο Ἀδάμ καί τόσο περισσότερο θά ζοῦμε τή θλίψηκαί τό ἁμάρτημα τοῦ ἄλλου σάν νά ἦταν δικά μας,δίχως νά ταραζόμαστε καί νά θέλουμε νά τόν ἐξουθενώσουμε».