Theodor Petrov
tribune.gr
Θυμάμαι την παροιμία «ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς» που είχα ακούσει πριν από χρόνια από τον καλό Έλληνα φίλο, την οποία θυμήθηκα διαβάζοντας τα δημοσιεύματα σχετικά με τις επιστολές του μουσικολογιωτάτου προέδρου του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων προς έναν αρχιερέα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και σε δυο της Εκκλησίας της Ελλάδας, μόνο που στην προκειμένη περίπτωση στη θέση του «ζευγά» θα ταίριαζε καλύτερα η λέξη «νταβατζής»!
Διότι, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ μόνο ως «νταβατζιλίκι», και μάλιστα σε πανορθόδοξο επίπεδο, μπορούν να χαρακτηρισθούν οι επιστολές του συγκεκριμένου αρχιερέα της «τρίτης Ρώμης», στις οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, επιπλήττει με αυστηρή γλώσσα τους αρχιερείς διότι τόλμησαν να συλλειτουργήσουν με αρχιερείς της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας.
Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμα στοιχείο που επιβεβαιώνει τον «τρεχάτε ποδαράκια μου…» πανικό από τον οποίο έχει καταληφθεί η Εκκλησία της Ρωσίας, διαισθανόμενη την οδυνηρότατη ήττα της που διαγράφεται στον ορίζοντα.
Διερωτάται, όμως, ο συντάκτης του παρόντος πονήματος, γιατί ο Πατριάρχης Μόσχας ζήτησε από την μουσικολογική μετριότητα του μητροπολίτη Ιλαρίωνα να αναλάβει αυτός τον ποινικά κολάσιμο ρόλο του «προστάτη», ο οποίος ιεραρχικά ανήκει στον ίδιο;
Διότι, λογικά σκεπτόμενε αναγνώστη της παρούσης ιστοσελίδας, είναι βέβαιο ότι οι επιστολές αυτές δεν μπορεί να στάλθηκαν χωρίς την «ευλογία» του!
Συνεπώς, είτε ο «φτωχός γραφιάς» των επιστολών αποτελεί πλέον ένα αναλώσιμο υλικό, είτε το αφεντικό του προσπαθεί να αποδείξει στην τόσο προσφιλή του πολιτική εξουσία ότι αυτός έχει το «πάνω χέρι» στον ορθόδοξο κόσμο.
Όπως και να έχει το πράγμα, ο γράφων θα ήθελε να επισημάνει τόσο στον σεβασμιώτατο πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων, όσο και στον Μακαριώτατο ηγέτη της χίμαιρας του «ρωσικού κόσμου» ότι στην Ορθοδοξία τα «νταβατζιλίκια» ποτέ δεν είχαν πέραση, ακόμα και όταν με την βοήθεια των σοβιετικών ερπυστριών χάριζαν «αυτοκέφαλα» δεξιά κι αριστερά.
Τελικά ίσως η μεγαλύτερη των αρετών δεν είναι η υπομονή ή η υπακοή -εξαρτάται σε ποιο χώρο ανήκει κανείς- αλλά η αυτοσυγκράτηση, ιδιαιτέρως όταν ευρίσκεσαι ενώπιον γεγονότων, τα οποία αν και επιθυμούσες διακαώς να αποφύγεις, εντούτοις εμφανίζονται μπροστά σου όπως το τζίνι από το λυχνάρι μ’ εκείνο το αφοπλιστικό σαρκαστικό μειδίαμα, όχι χαμόγελο αλλά μειδίαμα, που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την ανικανότητά σου να εύρεις μια πειστική απάντηση και έτσι αναγκάζεσαι να καταφύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, ενώ ταυτόχρονα απαιτείς από τα κάθε λογής «πύρινα παπαγαλάκια» σου, που μεγαλουργούν με τη δική σου οικονομική υποστήριξη στο αντίπαλο στρατόπεδο, κάτι σαν «πέμπτη φάλαγγα» θα λέγαμε, να παρουσιάσουν τις απόψεις άσημων και εχόντων μηδαμινό κύρος τόσο σε πανορθόδοξο όσο και σε τοπικό επίπεδο αρχιερέων ή ιερέων ως τελεσίδικους χρησμούς κάποιας απόκοσμης «ορθόδοξης Πυθίας».
Κι εσύ φωνασκείς, ως γεροντοκόρη που έχασε την μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει επιτέλους την ηδονή του σαρκικού έρωτα, και διαμαρτύρεσαι εναντίον κάποιων φανταστικών εχθρών, χάνοντας και το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας που σου έχει απομείνει.
Κακός σύμβουλος ο πανικός, αλλά ακόμα χειρότερη είναι η ψευδαίσθηση ότι με τη βοήθεια «πύρινων» και μη ΜΜΕ, τα οποία με μια πραγματικά αξιοσέβαστη συνέπεια αναπαράγουν τα κείμενα που τους διοχετεύεις, θα κατορθώσεις να αναχαιτίσεις την πορεία ενός ολόκληρου λαού προς την εκκλησιαστική του ανεξαρτησία.
Κακόμοιρε… πόσο γελασμένος είσαι αν πιστεύεις ότι επαναφέροντας στη ζωή, ως άλλος Dr Frankenstein, τις μεθόδους που κάποτε χρησιμοποιούσαν τα έντυπα όργανα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» για να διασύρουν τους αντιπάλους του καθεστώτος, θα καταφέρεις να επιβληθείς σε μια Εκκλησία, η οποία εδώ και 500 χρόνια όχι μόνο δεν χαίρει της εύνοιας τους κράτους όπως εσύ, που ακόμα και τον καιρό των άθεων κομισάριων έκανες ξεδιάντροπες προπόσεις στην υγειά του «Πατερούλη», αλλά και ευρίσκεται υπό συνεχή διωγμό.
Τι κι αν το Agenstvo Pechati Novosti (APN) ή το Sputnik επιδίδονται στη διασπορά ειδήσεων που αλιεύουν αποκλειστικά και μόνο από ανώνυμες πηγές.
Τι κι αν αυτά τα δημοσιεύματα αναπαράγουν «εν χορδαίς και οργάνοις» οι φαιδροί εντεταλμένοι σου εκπρόσωποι στο εξωτερικό, εσύ θα παραμείνεις μια επαρχιακή Εκκλησία, βασανιζόμενη από την μοιραία και εισαγόμενη χίμαιρα της «τρίτης Ρώμης», η οποία πάντα προκαλούσε τον ομηρικό γέλωτα της Ιστορίας.
Και καλά… εσύ μπορείς να ακολουθείς όποια πολιτική θεωρείς ότι εξυπηρετεί τα δικά σου και κάποιων άλλων συμφέροντα.
Όμως αυτό δεν σου αρκεί και αναζητάς συμμάχους, δημιουργείς άξονες με την υποστήριξη της κοσμικής εξουσίας, με την οποία, ω ανόητε!, πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε… συμφωνία, όπως κάποτε ευρισκόσουν σε συμφωνία και με τα σοβιέτ, τα οποία μάλιστα πρόσφατα παίνεψες για την ηθική τους ακεραιότητα (ή κάτι τέτοιο, ποιος κάθεται τώρα να ασχοληθεί με σαχλαμάρες).
Το περίεργο είναι δε ότι, αναζητάς συμμαχίες στο όνομα της… πανορθόδοξης ενότητας, αν και ο διαχωρισμός σε «φίλους» και σε «εχθρούς», όπως συνηθιζόταν την περίοδο της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης, είναι εκείνος που δημιουργεί σχίσματα και όχι η οφειλετική ανταπόκριση της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας στους διακαείς πόθους ενός ολόκληρου λαού.
Ενός λαού που εσύ ο ίδιος έχεις χωρίσει εδώ και 25 χρόνια στους «μεν» και στους «δε».
Ενός λαού που επιτρέπεις στα κάθε λογής τάχαμου εθνικόφρονα τέκνα σου να αναφέρονται απαξιωτικά ως η «μικρή Ρωσία» και έχεις ετσιθελικά εντάξει σε μια άλλη, επίσης αποτυχημένη όπως αυτή της «τρίτης Ρώμης», ουτοπία του «ρωσικού κόσμου».
Επιτέλους είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις ότι σου δόθηκαν όλες οι ευκαιρίες (με μεγαλύτερη αυτή της Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης) να χειριστείς το πολύπλοκο πρόβλημα του «ουκρανικού σχίσματος» με τους δικούς σου όρους, όμως εσύ, είτε επειδή δεν μπορούσες, είτε επειδή δεν ήθελες να εναντιωθείς στις επιθυμίες του «καίσαρα», επέλεξες την οδό της αντιπαράθεσης, εμπλέκοντας σε αυτή και τους δικούς σου πιστούς, πολιτικοποιώντας ακόμα και αυτό το κατ’ εξοχήν Μυστήριο της Εκκλησίας – την Θεία Ευχαριστία.
Φτάνουν, λοιπόν, όλες αυτές οι δηλώσεις πίστης και αγάπης προς εσένα που εκφράζουν με ζήλο νεαρού σταυροφόρου οι διάφοροι βαλκάνιοι επαρχιώτες αρχιερείς και ιερείς, οι οποίες μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εκείνα τα θεατρικά μπουλούκια που περιόδευαν στα Βαλκάνια την περίοδο του μεσοπολέμου.
Ας σταματήσει επιτέλους ο φαιδρός μητροπολίτης Ζαπαρόζιε Λουκάς να τροφοδοτεί με βαρύγδουπες δηλώσεις τα διάφορα ΜΜΕ, γελοιοποιώντας ανεπανόρθωτα την αρχιεροσύνη του κι ας κατανοήσει μαζί με τους υπόλοιπους ότι η Ουκρανία απέκτησε τη δική της Εκκλησία είτε τους αρέσει, είτε όχι.
Έχεις λοιπόν δυο επιλογές: ή θα παραμείνεις στην μιζέρια που πηγάζει από το διαρκές αίσθημα πανικού και δημιουργούν οι εχθροί που εσύ εφευρίσκεις, ή θα επιλέξεις το δρόμο της ταπείνωσης ενώπιον του ιστορικού αναπόφευκτου αναζητώντας τους τρόπους που θα οδηγήσουν στην ένωση και όχι στην εκ μέρους σου επιδείνωση των αντιπαραθέσεων.
Και μια παρατήρηση δίκην επιλόγου: ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για κάποιους λόγους που πολλοί υποψιάζονται, εξευτελίζεται σε πανορθόδοξο επίπεδο και σιωπά κρύβοντας το κεφάλι του στην άμμο όπως το γνωστό συμπαθέστατο και νοστιμότατο πτηνό, ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων κοινώς «κάνει την πάπια», δημιουργώντας την εντύπωση ότι ακολουθεί την πολιτική του «μη μου τους κύκλους τάραττε» και ότι η απροκάλυπτη επεκτατική πολιτική της «τρίτης Ρώμης» δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να τον επηρεάσει… κρίμα… κρίμα γιατί θα μπορούσε, τουλάχιστον αυτός, να βάλει τη Μόσχα στη θέση της.
Δεν λησμόνησα τον Πατριάρχη Αντιοχείας, απλά θα ήταν καλύτερα για όλους αν και επίσημα μετονομαζόταν σε παράρτημα του Πατριαρχείου Μόσχας.
Ο Theodor Petrov είναι ανεξάρτητος αρθρογράφος, ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής, θρησκείας και γεωθρησκείας.
Διότι, φίλτατε αναγνώστη της ΚΑΘΕΔΡΑΣ μόνο ως «νταβατζιλίκι», και μάλιστα σε πανορθόδοξο επίπεδο, μπορούν να χαρακτηρισθούν οι επιστολές του συγκεκριμένου αρχιερέα της «τρίτης Ρώμης», στις οποίες, ούτε λίγο ούτε πολύ, επιπλήττει με αυστηρή γλώσσα τους αρχιερείς διότι τόλμησαν να συλλειτουργήσουν με αρχιερείς της κανονικής Ορθοδόξου Εκκλησίας Ουκρανίας.
Και αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ακόμα στοιχείο που επιβεβαιώνει τον «τρεχάτε ποδαράκια μου…» πανικό από τον οποίο έχει καταληφθεί η Εκκλησία της Ρωσίας, διαισθανόμενη την οδυνηρότατη ήττα της που διαγράφεται στον ορίζοντα.
Διερωτάται, όμως, ο συντάκτης του παρόντος πονήματος, γιατί ο Πατριάρχης Μόσχας ζήτησε από την μουσικολογική μετριότητα του μητροπολίτη Ιλαρίωνα να αναλάβει αυτός τον ποινικά κολάσιμο ρόλο του «προστάτη», ο οποίος ιεραρχικά ανήκει στον ίδιο;
Διότι, λογικά σκεπτόμενε αναγνώστη της παρούσης ιστοσελίδας, είναι βέβαιο ότι οι επιστολές αυτές δεν μπορεί να στάλθηκαν χωρίς την «ευλογία» του!
Συνεπώς, είτε ο «φτωχός γραφιάς» των επιστολών αποτελεί πλέον ένα αναλώσιμο υλικό, είτε το αφεντικό του προσπαθεί να αποδείξει στην τόσο προσφιλή του πολιτική εξουσία ότι αυτός έχει το «πάνω χέρι» στον ορθόδοξο κόσμο.
Όπως και να έχει το πράγμα, ο γράφων θα ήθελε να επισημάνει τόσο στον σεβασμιώτατο πρόεδρο του Τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων, όσο και στον Μακαριώτατο ηγέτη της χίμαιρας του «ρωσικού κόσμου» ότι στην Ορθοδοξία τα «νταβατζιλίκια» ποτέ δεν είχαν πέραση, ακόμα και όταν με την βοήθεια των σοβιετικών ερπυστριών χάριζαν «αυτοκέφαλα» δεξιά κι αριστερά.
Τελικά ίσως η μεγαλύτερη των αρετών δεν είναι η υπομονή ή η υπακοή -εξαρτάται σε ποιο χώρο ανήκει κανείς- αλλά η αυτοσυγκράτηση, ιδιαιτέρως όταν ευρίσκεσαι ενώπιον γεγονότων, τα οποία αν και επιθυμούσες διακαώς να αποφύγεις, εντούτοις εμφανίζονται μπροστά σου όπως το τζίνι από το λυχνάρι μ’ εκείνο το αφοπλιστικό σαρκαστικό μειδίαμα, όχι χαμόγελο αλλά μειδίαμα, που χειροτερεύει ακόμα περισσότερο την ανικανότητά σου να εύρεις μια πειστική απάντηση και έτσι αναγκάζεσαι να καταφύγεις σε σπασμωδικές κινήσεις, ενώ ταυτόχρονα απαιτείς από τα κάθε λογής «πύρινα παπαγαλάκια» σου, που μεγαλουργούν με τη δική σου οικονομική υποστήριξη στο αντίπαλο στρατόπεδο, κάτι σαν «πέμπτη φάλαγγα» θα λέγαμε, να παρουσιάσουν τις απόψεις άσημων και εχόντων μηδαμινό κύρος τόσο σε πανορθόδοξο όσο και σε τοπικό επίπεδο αρχιερέων ή ιερέων ως τελεσίδικους χρησμούς κάποιας απόκοσμης «ορθόδοξης Πυθίας».
Κι εσύ φωνασκείς, ως γεροντοκόρη που έχασε την μοναδική ευκαιρία να γνωρίσει επιτέλους την ηδονή του σαρκικού έρωτα, και διαμαρτύρεσαι εναντίον κάποιων φανταστικών εχθρών, χάνοντας και το τελευταίο ψήγμα αξιοπρέπειας που σου έχει απομείνει.
Κακός σύμβουλος ο πανικός, αλλά ακόμα χειρότερη είναι η ψευδαίσθηση ότι με τη βοήθεια «πύρινων» και μη ΜΜΕ, τα οποία με μια πραγματικά αξιοσέβαστη συνέπεια αναπαράγουν τα κείμενα που τους διοχετεύεις, θα κατορθώσεις να αναχαιτίσεις την πορεία ενός ολόκληρου λαού προς την εκκλησιαστική του ανεξαρτησία.
Κακόμοιρε… πόσο γελασμένος είσαι αν πιστεύεις ότι επαναφέροντας στη ζωή, ως άλλος Dr Frankenstein, τις μεθόδους που κάποτε χρησιμοποιούσαν τα έντυπα όργανα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» για να διασύρουν τους αντιπάλους του καθεστώτος, θα καταφέρεις να επιβληθείς σε μια Εκκλησία, η οποία εδώ και 500 χρόνια όχι μόνο δεν χαίρει της εύνοιας τους κράτους όπως εσύ, που ακόμα και τον καιρό των άθεων κομισάριων έκανες ξεδιάντροπες προπόσεις στην υγειά του «Πατερούλη», αλλά και ευρίσκεται υπό συνεχή διωγμό.
Τι κι αν το Agenstvo Pechati Novosti (APN) ή το Sputnik επιδίδονται στη διασπορά ειδήσεων που αλιεύουν αποκλειστικά και μόνο από ανώνυμες πηγές.
Τι κι αν αυτά τα δημοσιεύματα αναπαράγουν «εν χορδαίς και οργάνοις» οι φαιδροί εντεταλμένοι σου εκπρόσωποι στο εξωτερικό, εσύ θα παραμείνεις μια επαρχιακή Εκκλησία, βασανιζόμενη από την μοιραία και εισαγόμενη χίμαιρα της «τρίτης Ρώμης», η οποία πάντα προκαλούσε τον ομηρικό γέλωτα της Ιστορίας.
Και καλά… εσύ μπορείς να ακολουθείς όποια πολιτική θεωρείς ότι εξυπηρετεί τα δικά σου και κάποιων άλλων συμφέροντα.
Όμως αυτό δεν σου αρκεί και αναζητάς συμμάχους, δημιουργείς άξονες με την υποστήριξη της κοσμικής εξουσίας, με την οποία, ω ανόητε!, πιστεύεις ότι βρίσκεσαι σε… συμφωνία, όπως κάποτε ευρισκόσουν σε συμφωνία και με τα σοβιέτ, τα οποία μάλιστα πρόσφατα παίνεψες για την ηθική τους ακεραιότητα (ή κάτι τέτοιο, ποιος κάθεται τώρα να ασχοληθεί με σαχλαμάρες).
Το περίεργο είναι δε ότι, αναζητάς συμμαχίες στο όνομα της… πανορθόδοξης ενότητας, αν και ο διαχωρισμός σε «φίλους» και σε «εχθρούς», όπως συνηθιζόταν την περίοδο της αλήστου μνήμης Σοβιετικής Ένωσης, είναι εκείνος που δημιουργεί σχίσματα και όχι η οφειλετική ανταπόκριση της του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας στους διακαείς πόθους ενός ολόκληρου λαού.
Ενός λαού που εσύ ο ίδιος έχεις χωρίσει εδώ και 25 χρόνια στους «μεν» και στους «δε».
Ενός λαού που επιτρέπεις στα κάθε λογής τάχαμου εθνικόφρονα τέκνα σου να αναφέρονται απαξιωτικά ως η «μικρή Ρωσία» και έχεις ετσιθελικά εντάξει σε μια άλλη, επίσης αποτυχημένη όπως αυτή της «τρίτης Ρώμης», ουτοπία του «ρωσικού κόσμου».
Επιτέλους είναι καιρός να συνειδητοποιήσεις ότι σου δόθηκαν όλες οι ευκαιρίες (με μεγαλύτερη αυτή της Πανορθόδοξης Συνόδου της Κρήτης) να χειριστείς το πολύπλοκο πρόβλημα του «ουκρανικού σχίσματος» με τους δικούς σου όρους, όμως εσύ, είτε επειδή δεν μπορούσες, είτε επειδή δεν ήθελες να εναντιωθείς στις επιθυμίες του «καίσαρα», επέλεξες την οδό της αντιπαράθεσης, εμπλέκοντας σε αυτή και τους δικούς σου πιστούς, πολιτικοποιώντας ακόμα και αυτό το κατ’ εξοχήν Μυστήριο της Εκκλησίας – την Θεία Ευχαριστία.
Φτάνουν, λοιπόν, όλες αυτές οι δηλώσεις πίστης και αγάπης προς εσένα που εκφράζουν με ζήλο νεαρού σταυροφόρου οι διάφοροι βαλκάνιοι επαρχιώτες αρχιερείς και ιερείς, οι οποίες μοιάζουν σαν να έχουν βγει από εκείνα τα θεατρικά μπουλούκια που περιόδευαν στα Βαλκάνια την περίοδο του μεσοπολέμου.
Ας σταματήσει επιτέλους ο φαιδρός μητροπολίτης Ζαπαρόζιε Λουκάς να τροφοδοτεί με βαρύγδουπες δηλώσεις τα διάφορα ΜΜΕ, γελοιοποιώντας ανεπανόρθωτα την αρχιεροσύνη του κι ας κατανοήσει μαζί με τους υπόλοιπους ότι η Ουκρανία απέκτησε τη δική της Εκκλησία είτε τους αρέσει, είτε όχι.
Έχεις λοιπόν δυο επιλογές: ή θα παραμείνεις στην μιζέρια που πηγάζει από το διαρκές αίσθημα πανικού και δημιουργούν οι εχθροί που εσύ εφευρίσκεις, ή θα επιλέξεις το δρόμο της ταπείνωσης ενώπιον του ιστορικού αναπόφευκτου αναζητώντας τους τρόπους που θα οδηγήσουν στην ένωση και όχι στην εκ μέρους σου επιδείνωση των αντιπαραθέσεων.
Και μια παρατήρηση δίκην επιλόγου: ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας, για κάποιους λόγους που πολλοί υποψιάζονται, εξευτελίζεται σε πανορθόδοξο επίπεδο και σιωπά κρύβοντας το κεφάλι του στην άμμο όπως το γνωστό συμπαθέστατο και νοστιμότατο πτηνό, ο δε Πατριάρχης Ιεροσολύμων κοινώς «κάνει την πάπια», δημιουργώντας την εντύπωση ότι ακολουθεί την πολιτική του «μη μου τους κύκλους τάραττε» και ότι η απροκάλυπτη επεκτατική πολιτική της «τρίτης Ρώμης» δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να τον επηρεάσει… κρίμα… κρίμα γιατί θα μπορούσε, τουλάχιστον αυτός, να βάλει τη Μόσχα στη θέση της.
Δεν λησμόνησα τον Πατριάρχη Αντιοχείας, απλά θα ήταν καλύτερα για όλους αν και επίσημα μετονομαζόταν σε παράρτημα του Πατριαρχείου Μόσχας.
Ο Theodor Petrov είναι ανεξάρτητος αρθρογράφος, ειδικός σε θέματα γεωπολιτικής, θρησκείας και γεωθρησκείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου