 |
| Άποψη της Ζυρίχης με τον καθεδρικό ναό να δεσπόζει στο κέντρο της πόλεως |
Ρέα Ξενιάδου Πουρνάρα
Πάντα στις πρώτες σειρές της παγκόσμιας κατάταξης για το υψηλό επίπεδο και τις άριστες συνθήκες ζωής, η Ζυρίχη φαντάζει σαν η πρωτεύουσα της Ελβετίας.
Στέκεται δίπλα στην κραταιά Βέρνη -με τα επιβλητικά κτήρια της ελβετικής συνομοσπονδίας και των λοιπών κρατικών οργανισμών-με τα δύο τεράστια καμπαναριά του καθεδρικού της ναού στις άκρες σχεδόν του ποταμού Λίματς που τρέχει από την λίμνη της και τα δύο πανύψηλα ρολόγια της, το ένα από τη μια και το άλλο από την άλλη πλευρά του ποταμιού.
Κέντρο οικονομικό της Ελβετίας, αλλά και συγχρόνως πολιτιστικό. Με τις σπάνιες εκθέσεις στα μουσεία της, με το πολύ καλό πολυτεχνείο της, με την όλο και αυξανόμενη τουριστική της έλξη. Τα τελευταία χρόνια γνωστή και με το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της, στα τέλη κάθε Σεπτεμβρίου.
Σε αυτό το πλαίσιο δεν λείπουν οι ξένες κοινότητες που πλάθουν την ζωή στην καθημερινότητα της Ζυρίχης. Και φυσικά δεν λείπει η ελληνική παρουσία. Η ελληνική ορθόδοξη παροικία της Ζυρίχης καλά κρατεί. Με τους συλλόγους της, τον παλαιότερο Φοιτητικό Σύλλογο Ζυρίχης, την Ελληνική Κοινότητα Ζυρίχης, τον Επιστημονικό Σύλλογο Ζυρίχης. Με τα τέσσερα ελληνικά σχολεία στο κέντρο και τα προάστια της. Και φυσικά με την μεγάλη ενορία του Αγίου Δημητρίου, την οποία ποιμαίνει από το 1967 ο Χαλκίτης ιερέας π. Εμμανουήλ Σημανδηράκης. Η ψυχή της ενορίας και το στήριγμα των συνανθρώπων μας εκεί. Μιας κοινότητας που ίσως αγγίζει τα 15,000 άτομα.
Είναι σπάνιο πραγματικά να βλέπει κανείς τόσο πολύ κόσμο στην εκκλησία σχεδόν κάθε Κυριακή. Έχω εκκλησιαστεί αρκετές φορές στη Ζυρίχη και ζω κάθε φορά την ζωντάνια της ενορίας, τον σύνδεσμο της κοινότητας. Είναι δυνατόν κάθε Κυριακή να υπάρχουν τρία τέσσερα μνημόσυνα; Κάθε Κυριακή σχεδόν ένα παρακάλι στον Άγιο Φανούριο; Κι όμως είναι. Είναι δυνατόν να ακούς το ευαγγέλιο και να νοιώθεις ότι συνομιλείς με τον Χριστό; Να διερωτάσαι, να αντιλαμβάνεσαι, να βαδίζεις, να απορείς μαζί με τους ευαγγελιστές; Κι όμως είναι. Ο τρόπος που διαβάζει το ευαγγέλιο ο π. Σημανδηράκης – έτσι τον ξέρουν όλοι – σε φέρνει κοντά στο Χριστό, σε κάνει συνακροατή του Θεόφιλου όταν μιλάει ο Λουκάς για τον Ζακχαίο, για παράδειγμα. Σπάνιο για την χριστιανοσύνη, σπάνιο και για την Ορθοδοξία. Μέσα σε μια εκκλησία πού ίσως έχει και 400 άτομα!
«Οι Έλληνες στη Ζυρίχη έφθασαν σαν οικονομικοί μετανάστες στις αρχές της δεκαετίας του ΄60. Η Ορθόδοξη Ελληνική Κοινότητα Ζυρίχης ιδρύθηκε το 1962 με πρωτεργάτη τον Κωνσταντίνο Γκέρτσο, μετέπειτα επίτιμο Γενικό Πρόξενο της Ελλάδος στη Ζυρίχη. Ο ναός του Αγίου Δημητρίου και όλο το κτηριακό συκρότημα της ενορίας ανεγέρθηκε και αποπερατώθηκε με την δωρεά του Άρχοντος Μεγάλου Λογοθέτου της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας Παναγιώτη Αγγελόπουλου και της συζύγου του Ελένης, εις μνήμην του αδελφού του Δημητρίου. Ο ναός εγκαινιάσθηκε τον Ιούνιο 1995 από τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο επί Μητροπολίτου Ελβετίας Δαμασκηνού με βυζαντινή μεγαλοπρέπεια. Μεγάλοι ευεργέτες όπως ο επί σειρά ετών πρόεδρος της ενορίας και άρχων στις ψυχές και συνειδήσεις των πιστών Κύπριος Σωτήριος Χατζημηνάς, ή ο Ελληνοαμερικανός Δρ. Μαϊκλς Άντριου, Άρχοντες, Καστρίνσιος και Νοτάριος, αντιστοίχως, της Αγίας του Χριστού Μεγάλης Εκκλησίας, απλόχερα συμπαραστάθηκαν στις ανάγκες του όλου εγχειρήματος από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70.» (1)
Για τον ελληνισμό της διασποράς η Ζυρίχη είναι ένα κεφάλαιο. Αυτή η διασπορά που στηρίζεται παντοιοτρόπως πνευματικά από άξιους ιερείς που δίνουν σιγά σιγά την σκυτάλη σε νεώτερους. Αυτός ο ελληνισμός που κάτω από την σκέπη της Εκκλησίας ενώνεται κάθε Κυριακή στην μεγάλη αίθουσα της ενορίας γύρω από ένα καφέ, μια πορτοκαλάδα και ατελείωτα εδέσματα, όλα χειροποίητα, που η ουρά για να τα πάρεις κρατά και 15 λεπτά καμμιά φορά! Η έννοια της αληθινής κοινότητας, του ανταμώματος, της συναντήσεως του προσώπου με το άλλο πρόσωπο, γνωστό ή άγνωστο, και τελικά της συναντήσεως με τον Θεό. Είτε με αφορμή την μνήμη του προσφιλέστατου δικού, είτε για το τάξιμο μιας επιθυμίας, είτε απλώς για την χαρά να μοιραστείς ένα κέικ ή μια πίτα την Κυριακή μετά την λειτουργία.
«Η αίθουσα συγκαταλέγεται στον επίσημο κατάλογο των αιθουσών της πόλεως της Ζυρίχης και ως εκ τούτου ζητείται και από ξένους προς ιδιωτική χρήση με αποτέλεσμα να γίνεται γνωστή η εκκλησία μας, και να συνυπάρχουμε ως μια ισότιμη και ισάξια εκκλησιαστική παροικία στο φιλόξενο ελβετικό έδαφος.» (2)
Βλέποντας παιδιά και μεγάλους στη δανειστική ενοριακή βιβλιοθήκη, να ψάχνουν ελληνικά λογοτεχνικά ή σχολικά εγχειρίδια γεμίζω χαρά. Δύο αίθουσες γεμάτες βιβλία, τακτοποιημένα με προκοπή στα ράφια. Η υπεύθυνη της βιβλιοθήκης καταχωρεί στον υπολογιστή τα δανεισμένα βιβλία. Γίνεται δουλειά. Θα άξιζε την προσοχή λογοτεχνικών φορέων στην Ελλάδα η όλη προσπάθεια.
Δεν κρατιέσαι εύκολα στο εξωτερικό. Θέλει δύναμη και επιμονή. Θέλει προσήλωση στα ιδανικά. Θέλει σεβασμό στη χώρα που σε υιοθετεί και το βλέμμα στραμμένο στη χώρα που πάντα σε περιμένει.
Η Ζυρίχη νοιώθω ότι τα καταφέρνει πολύ καλά.
Υπέρμαχε, αθλοφόρε, Άγιε Μεγαλομάρτυς Δημήτριε ικέτευε για όλους, στην μεγάλη ημέρα της πανηγύρεως των ναών σου.
____________________
(1-2) Από το βιβλίο Οικουμενικόν Πατριαρχείον, Ιερά Μητρόπολις Ελβετίας και Εξαρχία Ευρώπης, Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Ζυρίχης. Ζυρίχη 2008.
 |
| Άποψη των πανύψηλων ρολογιών της Ζυρίχης στις όχθες του ποταμού Λίματς |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου