Έγραψε ιστορία ο Κύπρου Χρυσόστομος με την αναγνώριση της Αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας

Από την κατ' ιδίαν συνάντηση και συνομιλία του Αρχιεπισκόπου Νέας Ιουστινιανής
και πάσης Κύπρου Χρυσοστόμου με τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο στο Φανάρι.
Φωτογραφία: Οικουμενικό Πατριαρχείο/ Νίκος Μαγγίνας

Ανάλυση του Θεοδώρου Καλμούκου 

Εγραψε ιστορία ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος και μάλιστα με τον πλέον επίσημο και εκκλησιαστικό τρόπο όταν το Σάββατο 24 Οκτωβρίου στη διάρκεια της Θείας Ευχαριστίας κατά τη χειροτονία του Επισκόπου Αρσινόης Παγκρατίου, μνημόνευσε για πρώτη φορά κατά τη Μεγάλη Είσοδο και του ονόματος του Αρχιεπισκόπου Ουκρανίας Επιφανίου ως Προκαθημένου της Ουκρανικής Εκκλησίας. Στη συνέχεια, ακολούθησε η μνημόνευση στα Δίπτυχα από τον Διάκονο, που συμβολίζει την ενότητα της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα υπόλοιπα είναι πλέον ιστορία. 

Μπορεί να άργησε λίγο, αλλά όταν αισθάνθηκε ο ρηξικέλευθος Χρυσόστομος ότι «ήλθε το πλήρωμα το χρόνου», απέδειξε ότι πάνω και πέρα από όλα είναι το καλώς νοούμενο συμφέρον της Εκκλησίας και του Γένους, όπως το υποστασιάζει και το εκφράζει το Οικουμενικό Πατριαρχείο και ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, ο Πρώτος άνευ ίσων, και το τονίζω αυτό όπως πολύ σωστά και σοφά έχει αναπτύξει σε ιδιαίτερη πραγματεία του ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Ελπιδοφόρος. 

Ο Αρχιεπίσκοπος Ιουστινιανής και πάσης Κύπρου Χρυσόστομος, με την πράξη του αυτή περνά το μήνυμα και σε άλλους «διστακτικούς» ομογενείς, ομαίμονες και ομόγλωσσους Πατριάρχες και Αρχιεπισκόπους πως το θέμα δεν έχει μόνο εκκλησιαστικές διαστάσεις, αλλά και εθνικές με τη σωστή ερμηνεία του όρου, διότι αγγίζει το γόητρο και την εμβέλεια του Ελληνισμού. Κι αυτή την αλήθεια και πραγματικότητα οφείλουν όλοι να την κατανοήσουν. Νομίζω πως με αυτό καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα. 

Το παράδειγμα της αποφασιστικότητας, του σθένους και της εκκλησιαστικότητας που έδειξε έμπρακτα ο Κύπρου Χρυσόστομος οφείλουν να το ακολουθήσουν και μάλιστα χωρίς καμία περαιτέρω χρονοτριβή και οι εναπομείναντες «διστακτικοί» με πρώτον τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων Θεόφιλο, ο οποίος οφείλει να προχωρήσει κι αυτός άμεσα γιατί έχει εκτεθεί ανεπανόρθωτα με τα καμώματά του. Φυσικά και ο έτερος, ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων να αφήσει κατά μέρος εκείνα τα γνωστά Ζωηκά τερτίπια, να αναλογισθεί πως αυτό που είναι, δηλαδή Μακαριότατος Πρόεδρος Αυτοκέφαλης Εκκλησίας, το οφείλει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και να πάψει να παίζει παίγνια και παρελκυνστίδες γιατί η μέχρι τώρα στάση του είναι αποκαρδιωτική. 

Στον Ιωάννη της Αντιοχείας δεν αναφέρομαι διότι αυτός είναι ουραγός, θα ακολουθήσει κάποια στιγμή τη σωστή γραμμή που χάραξαν ο Ιερώνυμος, ο Θεόδωρος, ο οποίος να μη ξεχνούμε ότι είναι «και Πάπας και Πατριάρχης» και απέδειξε ότι τιμά τον υποσχετικό του λόγο, γι’ αυτό και του αξίζει ένα μεγάλο εύγε, αλλά και προχτές ο Χρυσόστομος της Κύπρου. Οσον αφορά τους τέσσερις ενιστάμενους της Κύπρου γράφουν και αυτοί τη δική τους ιστορία και τους γράφει η ιστορία μ’ αυτή την κοινή τους δήλωση με την οποία κονταροχτύπησαν την ψυχή του Γένους, το Οικουμενικό Πατριαρχείο και θώπευσαν την «αθεράπευτη» Μόσχα η οποία απροσχημάτιστα το υποσκάπτει και το υπονομεύει. Με αυτή τη Μόσχα συντάχθηκαν ανενδοίαστα. 

Οσο για τις απειλές που ήδη εξακόντισε ο πολυπράγμων Ιλαρίων Βολοκολάμσκ περί διακοπής της κοινωνίας με την Εκκλησία της Κύπρου ή τον Προκαθήμενο της τον Χρυσόστομο, απλώς αυτογελοιοποιείται ο άνθρωπος αφού αυτή είναι παλιά του τέχνη κόσκινο, απομονώνοντας τον Μοσχοβίτη Κύριλλο όλο και πιο πολύ. Θα φτάσουν πια στο σημείο ο Κύριλλος να μνημονεύει τον Ιλαρίωνα, κι ο Ιλαρίων τον Κύριλλο.