Διασπαστές της Ορθοδοξίας

 8/11/2020 Του Θεοδώρου Καλμούκου | Εθνικός Κήρυξ     

Η πρόσφατη κίνηση η οποία ήταν πέρα για πέρα σωστή και ενδεδειγμένη αναγνώρισης της Αυτοκεφαλίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Χρυσόστομο, έφερε για μία ακόμα φορά στην επιφάνεια την τραγελαφικότητα του Πατριαρχείου της Μόσχας. Κι αυτό το έκανε η απειλή του πολυπράγμονα Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, ο οποίος βγήκε και προανήγγειλε σε αντίποινα την διακοπή της μνημόνευση του ονόματος του Χρυσοστόμου κατά τη Θεία Ευχαριστία. Αν είναι δυνατόν!

Βέβαια η εξαγγελία αυτή του Ιλαρίωνα δεν εξέπληξε κανέναν. Άλλωστε αυτό είναι το ήθος ή μάλλον το άηθες και άποιον της Μοσχοβίτικης κάστας που διοικεί το άτυχο πραγματικά Πατριαρχείο της Ρωσίας. Το έδειξε στο ίδιο το Οικουμενικό Πατριαρχείο στο οποίο χρωστά την ύπαρξή της η Εκκλησία της Ρωσίας, με τη διακοπή της μνημόνευσης του ονόματος του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου από τα Δίπτυχα της Θείας Ευχαριστίας. Το δε τραγελαφικό κι εκεί ήταν ότι δεν διέκοψε την Ευχαριστιακή κοινωνία ολοσχερώς, αλλά τόνισε ότι οι ιερείς του κλίματος του Πατριαρχείου της Μόσχας μπορούν να συλλειτουργούν και συμπράττουν με τους ιερείς του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Το ίδιο έπραξε και με τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο, αλλά και με τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο και τώρα το ίδιο θα πράξει και με τον Χρυσόστομο της Κύπρου. Πρόκειται για πραγματικά γελοίες αποφάσεις, οι οποίες καθιστούν γελοίους εκείνους που τις λαμβάνουν, άνθρωποι οι οποίοι υποτίθεται ότι εκπροσωπούν μεγάλους και ιερούς θεσμούς.

Ούτε βέβαια η απόπειρα να προκαλέσει σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία εκπλήσσει διότι ο ίδιος ο Πατριάρχης Κύριλλος και γενικότερα η ιεραρχία και οι θεολόγοι της Ρωσίας δεν μπορούν δυστυχώς να διακρίνουν, ιδιαίτερα έπειτα από την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, αυτό που είναι Εκκλησία, από αυτό που δεν είναι. Ούτε φυσικά καταλαβαίνουν τι είναι ενότητα της Εκκλησίας, πέρα από την αντιληπτική μιας εκκοσμικευμένης προσέγγισης συνομοσπονδιακού συμπιλήματος με έντονες και χτυπητές τις κοσμικές φιλοδοξίας.

Δεν περνά χρόνος και ευκαιρία που να μην απεργαστεί το Πατριαρχείο της Μόσχας την αποδυνάμωση της ενότητας και της ζωής της Ορθόδοξης Εκκλησίας ανά τον Κόσμο, όπως αποτόλμησε, ανεπιτυχώς βέβαια, με την Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη τον Ιούνιο του 2016.

Τονίζουμε πως το δίκιο και σ’ αυτή την αντιπαλότητα που προκαλεί για μία ακόμα φορά το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή την χορήγηση Αυτοκεφαλίας στην Εκκλησία της Ουκρανίας, με την Πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, είναι με το μέρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου και του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, ιστορικά, εκκλησιαστικά, εκκλησιολογικά, κανονικά ομιλούντες και κρίνοντες.

Χρόνια τώρα προσπαθεί το Πατριαρχείο της Μόσχας με κάθε τρόπο και ευκαιρία να παράσχει πράγματα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, υψώνοντας μεσότοιχα φραγμών, στήνοντας ενέδρες, υποσκάπτοντας τα ιστορικά και εκκλησιαστικά του προνόμια στο διοικητικό σύστημα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, διότι ο στόχος του είναι ένας και μοναδικός: να αρπάξει τα πρωτεία από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και να αναδειχθεί η Μόσχα η «νεώτερη Ρώμη». Χρησιμοποίησα εδώ την έκφραση «νεώτερη Ρώμη» κι όχι «τρίτη Ρώμη» όπως λανθασμένα, κατά τη γνώμη μου, αναφέρεται η Μόσχα από πολλούς, δυστυχώς και πολλούς εκκλησιαστικούς. Η έκφραση «τρίτη Ρώμη» είναι αδόκιμη, επειδή ακριβώς δεν υπάρχει πρώτη και δεύτερη Ρώμη, αλλά υπάρχει η «πρεσβυτέρα Ρώμη» και η «Νέα Ρώμη», δηλαδή η Κωνσταντινούπολη.

«Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι» Πατέρες των Οικουμενικών Συνόδων, γνώριζαν ασυγκρίτως καλύτερα από τον Πατριάρχη Κύριλλο της Μόσχας και τον Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ Ιλαρίωνα, όταν συγκροτούσαν την πενταρχία ως τρόπο ορισμού και διαφύλαξης της ενότητας της Εκκλησίας ως γεγονότος «τάξεως ιεράς», η οποία όταν βιαστεί ή εκλείψει, τίθεται εν διαιρετική τροχιά το όλον Σώμα της Εκκλησίας. Η ενότητα της Εκκλησίας είναι κατ’ αρχήν γεγονός Ευχαριστιακό, τελούμενο και φανερούμενο εν τη Θεία Ευχαριστία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου, δεν πρόκειται για κάποια αφηρημένη διδασκαλία ή αρχή. Αλλωστε παράδειγμα προς αποφυγή είναι η Ρώμη, η οποία με την πτώση της έχει αυτοαποκλειστεί από το άθλημα και το χάρισμα της ενότητας της Εκκλησίας πραγματούμενο και φανερούμενο εν τη Θεία Ευχαριστία και κοινωνία από το κοινό ποτήριο του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου.

Έκανα αυτό το σύντομο Θεολογικό περίγραμμα απλά σαν μία πολύ θεμελιώδη αρχή απόπειρας κατανόησης για το πόσο εκτός εκκλησιαστικών, κανονικών και εκκλησιολογικών ορίων βρίσκονται οι τακτικισμοί, οι απειλές και οι εκβιασμοί περί διαίρεσης και σχίσματος που επισύρει το Πατριαρχείο Μόσχας με αφορμή το Ουκρανικό ζήτημα. Οποία αγνωμοσύνη αλήθεια! Οποίο μέγεθος ασέβειας προς την Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως, η οποία γέννησε την Εκκλησία της Ρωσίας!

Όσον αφορά για εκείνους οι οποίοι συμπλέουν με τον Κύριλλο της Μόσχας και τον εντολοδόχο του τον Ιλαρίωνα, κονταροχτυπώντας το Οικουμενικό Πατριαρχείο,όπου κι αν διαβιούν είτε στην Κύπρο, είτε στην Ελλάδα, είτε στις ΗΠΑ, ή οπουδήποτε αλλού, ό,τι βαθμό και αν φέρουν ή ιδιότητα κι αν έχουν, πρέπει να ευχόμαστε για ταχείαν την ίασιν…