Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΝ Θ. ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΑΓΙΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο Μ Ι Λ Ι Α 

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ 

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ 

ΕΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΝΑῼ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 

(26 Ὀκτωβρίου 2013) 

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, 

Ἐξοχώτατοι κύριοι Ὑπουργοί, 

Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Θεσσαλονίκης κύριε Ἄνθιμε, 

Ἀρχαί, ἐξουσίαι καὶ πάντες οἱ εὐλογημένοι συνεορτασταί, 

ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

«Ἐνδυναμοῦ ἐν τῇ χάριτι τῇ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Β΄ Τιμ. β΄, 1-2), εὔχεται καὶ προτρέπεται ἡ ἡμετέρα Μετριότης ὁλόκληρον τὸν εὐσεβῆ Ὀρθόδοξον Ἑλληνικὸν Λαόν, κατὰ τὴν ἱερὰν ταύτην λειτουργικὴν στιγμήν, ἐρχομένη ἀπὸ τῆς κλεινῆς βασιλευούσης πόλεως τοῦ Κωνσταντίνου πρὸς ἐσᾶς καὶ τὴν συμπρωτεύουσαν Θεσσαλονίκην. 

Ἐκφράζομεν, λοιπόν, τὴν βαθεῖαν καὶ ὁλοκάρδιον χαράν μας διότι εὑρισκόμεθα εἰς τὸν ἱστορικὸν καὶ πάνσεπτον τοῦτον Ναὸν τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, εἰς συνεορτασμὸν τῆς μνήμης αὐτοῦ μαζί σας καὶ μετὰ τῶν ἐξοχωτάτων Ἀρχόντων τῆς Χώρας καὶ τῆς πόλεως ταύτης. 

Ἐν συγκινήσει ψυχῆς καὶ δοξολογίᾳ καὶ εὐχαριστίᾳ πολλῇ συνευφραινόμεθα καὶ συμψάλλομεν μετὰ Γεωργίου τοῦ Σικελιώτου: «Εὐφραίνου ἐν Κυρίῳ πόλις Θεσσαλονίκη˙ ἀγάλλου καὶ χόρευε, πίστει λαμπροφοροῦσα, Δημήτριον τὸν πανένδοξον ἀθλητὴν καὶ Μάρτυρα τῆς ἀληθείας, ἐν κόλποις κατέχουσα ὡς θησαυρόν˙...» (Στιχηρὸν εἰς τὴν Λιτὴν τῆς μνήμης τοῦ Ἁγίου). 

Ἀπὸ τῆς ἡμέρας κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ νυμφαγωγὸς καὶ τῆς ἐνταῦθα παροικούσης Ἐκκλησίας Παῦλος ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν ἔσπειρε τὸν σπόρον τοῦ Εὐαγγελίου τοῦ Χριστοῦ, ἡ εὐλογημένη αὕτη πόλις, ἡ Θεσσαλονίκη, ἡ νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ, προσέφερεν ὡς θυσίαν πανεύοσμον τῷ Νυμφίῳ ἑκατοντάδας γνωστῶν καὶ ἀγνώστων Ἁγίων. Πάντας ὅμως ὑπερέβαλεν ὁ μεγαλομάρτυς καὶ μυροβλύτης Δημήτριος∙ ὁ φίλος καὶ μέγας φρουρὸς τῆς Θεσσαλονίκης∙ Δημήτριος ὁ περιβόητος καὶ θαυματουργός∙ Δημήτριος τὸ κλέος τῶν μαρτύρων καὶ ἡ δόξα τῆς Χριστιανικῆς Μακεδονίας∙ Δημήτριος, ὁ ταχὺς ἀντιλήπτωρ καὶ σύνδρομος τῶν μετὰ πίστεως ἐπικαλουμένων τὴν πρὸς Θεὸν πρεσβείαν του∙ Δημήτριος, ὁ καὶ ἡμᾶς συγκαλέσας εἰς τὴν χαρμόσυνον ταύτην καὶ ἐτήσιον πανήγυριν. 

Σήμερον τὰ πλήθη τῶν χριστωνύμων συνήχθημεν ἵνα κατὰ καθῆκον ἀποδώσωμεν εἰς τὸν Ἅγιον Δημήτριον τὰς εὐχαριστίας μας διὰ τὰς πολλὰς εὐεργεσίας του πρὸς τὴν Θεσσαλονίκην καὶ τὸν εὐλογημένον λαόν μας. 

Ἡ αἴγλη καὶ ἡ λαμπρότης τῆς Θεσσαλονίκης καὶ ἡ ἱστορία της καὶ ἡ σημερινὴ πολιτισμικὴ εἰκών της ἐνθουσιάζουν καὶ προσφέρουν εἰς τοὺς κατοίκους της καὶ εἰς τὸν σύγχρονον ἐπισκέπτην της πᾶν ὅ,τι μία μεγαλόπολις μὲ παράδοσιν δύναται νὰ προσφέρῃ. 

Ἐπὶ χιλιετηρίδας ἀναδεικνύει ἐξόχους προσωπικότητας: Εἰς τὴν ἁγιότητα τοῦ χριστιανικοῦ μαρτυρικοῦ βίου τὸν Ἅγιον Δημήτριον∙ εἰς τὴν ἁγιότητα τῆς πνευματικῆς καλλιεργείας καὶ ἀσκητικῆς ζωῆς τὸν Ἅγιον Γρηγόριον τὸν Παλαμᾶν∙ εἰς τὴν συγγραφικὴν περιγραφὴν τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τὸν Ἅγιον Νικόλαον Καβάσιλαν∙ εἰς τὴν μελέτην τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ ἰδιαιτέρως τοῦ Ὁμήρου τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Εὐστάθιον∙ εἰς τὴν ὁσιακὴν ζωὴν τῶν Ὅσιον Δαυΐδ, εἰς τὴν οἰκογενειακὴν ζωήν (καὶ ὁσιακὴν βεβαίως) τὴν Ὁσίαν Θεοδώραν∙ εἰς τὴν ἱεραποστολὴν καὶ τὸν ἐκπολιτισμὸν τῶν γειτονικῶν λαῶν τοὺς αὐταδέλφους Κύριλλον καὶ Μεθόδιον∙ εἰς τὴν ἁγιογραφίαν τὸν Μανουὴλ Πανσέληνον∙ μεταξὺ τῶν Πατριαρχῶν Φιλόθεον τὸν Κόκκινον∙ τοὺς νομοδιδασκάλους καὶ κανονολόγους Κωνσταντῖνον Ἀρμενόπουλον καὶ Ματθαῖον τὸν Βλάσταριν. Καί, βεβαίως, πλὴν τούτων, εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς ἀναριθμήτους πρωτεργάτας τῆς ἐπιστήμης, τῆς τέχνης καὶ ἐν γένει πάσης ἀνθρωπίνης δραστηριότητος. 

Εἶναι βαθεῖα καὶ ὅμαιμος ἡ συγγενικὴ σχέσις καὶ σύνδεσις ἡ συνάπτουσα τὸν χοῦν καὶ τὴν ἱστορίαν τῆς Θεσσαλονίκης μὲ τὸν χαρακτῆρα καὶ τὴν ζωὴν τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τῆς πόλεως τῆς καθιερώσεως τοῦ Δόγματος καὶ τῆς Ἀληθείας καὶ τῆς Ἀσκήσεως διὰ τῆς μυριάδος τῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων της. Καὶ εἶναι ἡ σύνδεσις ἡ συνάπτουσα τὴν Συμβασιλεύουσαν μετὰ τῆς Βασιλευούσης οἱ κοινοὶ ἡρωϊκοὶ ἀγῶνες διὰ τὴν ἀσυνθηκολόγητον ὑπεράσπισιν καὶ προάσπισιν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς ἐλευθερίας, ὡς προϋποθέσεων τῆς σωτηρίας καὶ τῆς κατὰ Θεὸν καὶ κατ᾿ ἄνθρωπον προόδου. Αὐτοὶ οἱ ἀγῶνες ἀποτελοῦν τὴν συγγένειαν καὶ συμπορείαν βασιλίδος καὶ συμβασιλίδος καὶ συνιστοῦν σημεῖον καὶ μαρτυρίαν. 

Καὶ ἰδοὺ σήμερον, Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε τῆς Δημοκρατίας, Ἱερώτατε Ποιμενάρχα, ἀδελφοὶ καὶ τέκνα, ἤλθομεν καὶ πάλιν πρὸς σᾶς ὄχι ὑπεροχικῶς ἀλλ᾿ ἐκ τῆς διακονικῆς ἐπάλξεως καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ ἱκριώματος τοῦ Φαναρίου διὰ νὰ μαρτυρήσωμεν μαζὶ σας τὴν κοινήν μας παράδοσιν ἐν τῷ σημείῳ τοῦ Σταυροῦ, τῇ ζωῇ τῆς Χάριτος καὶ τῇ μαρτυρίᾳ τῆς Ἀξίας. Προβάλλονται ἐνώπιόν μας, ἰδιαιτέρως σήμερον, πολλαὶ ἀξίαι, αἱ περισσότεραι κίβδηλοι καὶ ἐπιφανειακαί, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν σύγχυσιν. Ἡμεῖς ἀπὸ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καὶ ἀπὸ τῆς ἐχούσης εἰς αὐτὴν τὴν κανονικὴν ἐκκλησιαστικὴν ἀναφορὰν Θεσσαλονίκης, μαρτυροῦμεν τὴν ἀγάπην τοῦ Κυρίου τῆς ἀείποτε καθημαγμένης καὶ πάντοτε ζώσης, τῆς μεγαλυνομένης καὶ ἐνδοξαζομένης ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτῆς, Ὀρθοδόξου Πίστεως. 

Εὑρισκόμεθα σήμερον, ἡ Μήτηρ Ἐκκλησία καὶ ἡ ἐν Θεσσαλονίκῃ ἐκκλησιαστικὴ κληρουχία αὐτῆς, εἰς τὸ σύμβολον τοῦτο τῆς πίστεως καὶ τοῦ θαύματος ἀνὰ τοὺς αἰῶνας, εἰς τὸν μέγιστον καὶ ἀριστοτεχνικῶς ὑπερέχοντα Ἱερὸν τοῦτον Ναόν, καὶ διδασκόμεθα ἀπὸ τὸν ἑορτάζοντα καὶ τιμώμενον Ἅγιον Δημήτριον τὸ ἀτρόμητον, τὸ γενναῖον καὶ τὸ μαρτυρικόν, τὴν ἀρετήν, διὸ καὶ τελοῦμεν κατὰ χρέος δ ο ξ ο λ ο γ ί α ν καὶ συγχρόνως προσευχητικὴν αἴτησιν, ὥστε ἄχρι τέλους αἰώνων τὸ βασικὸν ἀγαθὸν τῆς ἀρετῆς τοῦ Γένους νὰ παραμένῃ ἀδιασάλευτον, ὡς ὁ κυριώτερος παράγων τῆς κοινωνικῆς καὶ προσωπικῆς προκοπῆς καὶ προόδου. 

Ἕκαστος ἐξ ἡμῶν ἀτενίζων τὸν ἱερὸν τάφον καὶ τὴν ἱλαρὰν μορφὴν τοῦ Ἁγίου μεγαλομάρτυρος καὶ φίλου Δημητρίου ἐν συγκινήσει τιμᾷ καὶ τιμῶμεν αὐτὸν εἰς ἐποχὴν κατὰ τὴν ὁποίαν ἡ ἀνθρωπότης ὁλόκληρος διέρχεται κρίσιν, διότι πιστεύομεν ὅτι μὲ τὴν παρέμβασιν καὶ τὴν δύναμίν του θὰ ἀντιμετωπίσωμεν ἐπιτυχῶς καὶ θὰ ὑπερνικήσωμεν τὰς κρίσεις, διότι ἡ ἀρετὴ τῆς εὐημερίας κατὰ Θεὸν ἔρχεται μὲ σθένος, μὲ ἡρωϊσμόν, μὲ ἐργατικότητα, μὲ τὰ ὅπλα τῆς δικαιοσύνης. 

Διὰ σᾶς καὶ δι᾿ ἡμᾶς, ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι ἐπιδιώκομεν τὴν ἄσκησιν τῆς θείας ἀρετῆς καὶ τὴν συνεργασίαν μετὰ πάντων ἀνθρώπων, ἁρμόζει τὸ παράδειγμα τοῦ μαθητοῦ Δημητρίου τοῦ Μεγάλου, τοῦ νεαροῦ, μικροσώμου καὶ τολμηροτάτου Νέστορος, ὁ ὁποῖος ὑπέβαλεν ἑαυτὸν εἰς φανερὸν κίνδυνον ἀποφασίσας νὰ μονομαχήσῃ μετὰ τοῦ γιγαντιαίου καὶ θρασέως ὑβρίζοντος τὸν Χριστόν, γνωστοῦ Λυαίου. Ἀσφαλῶς ὁ Μάρτυς τοῦ Χριστοῦ ἐγνώριζε τὴν κρισιμότητα τῆς περιστάσεως καὶ τοῦ διαβήματός του. Διὰ τοῦτο, γνωρίζων τὴν ἑαυτοῦ ἀδυναμίαν προέβη εἰς μίαν κίνησιν δυνάμεως. Προσῆλθεν εἰς τὸν δεσμώτην διδάσκαλον καὶ πνευματικὸν καθηγητὴν του Δημήτριον, εἰς τὴν κάτωθεν τοῦ σεβασμίου τούτου Ναοῦ εἰρκτήν, καὶ ἐζήτησε προσευχήν, εὐλογίαν καὶ εὐχήν, ὥστε τὸ φαινομενικῶς ἀδύνατον τῆς ἐπιχειρήσεως νὰ ἐπιτευχθῇ διὰ τῆς βοηθείας τοῦ Θεοῦ. Λαβὼν δὲ τὴν διαβεβαίωσιν, ὅτι «καὶ τὸν Λυαῖον νικήσεις καὶ ὑπὲρ Χριστοῦ μαρτυρήσεις» ἔτρεξεν εἰς τὸ στάδιον καὶ διὰ τῆς ἱκετηρίου κραυγῆς «ὁ Θεὸς Δημητρίου βοήθει μοι» καὶ τὸν ἀνίκητον γίγαντα ἐνίκησε μονομαχήσας καὶ τοῦ μαρτυρικοῦ στεφάνου ἠξιώθη ἀμέσως. 

Ταύτην τὴν τοῦ Ἁγίου Νέστορος ἐγκάρδιον καὶ ἀποτελεσματικὴν κραυγήν «ὁ Θεὸς Δημητρίου βοήθει μοι», ἂς ἀναφωνήσωμεν καὶ ἡμεῖς οἱ σύγχρονοι Θεσσαλονικεῖς καὶ οἱ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες, πιστεύοντες ὅτι οἱ παντὸς εἴδους σύγχρονοι Λυαῖοι, φαινομενικῶς ἀνίκητοι γίγαντες, ἐξαφανίζονται ὡς νεφύδρια θερινὰ πρὸ τῆς προσευχῆς, πρὸ τοῦ σημείου τοῦ τιμίου Σταυροῦ, τὸ ὁποῖον εἶδεν ἐν οὐρανῷ καὶ διὰ τοῦ ὁποίου ἐνίκησε κραταιῶς πάντα ἀντιτιθέμενον πειρασμόν, ὁ Μέγας ἐν βασιλεῦσι Κωνσταντῖνος, καθιερώσας διὰ τοῦ γνωστοῦ Διατάγματος τῶν Μεδιολάνων, τοῦ ὁποίου τὴν 1700ὴν ἐπέτειον κατὰ τὸ λῆγον ἔτος ἐπανηγύρισεν ἡ σύγχρονος ἀνθρωπότης, τὴν ἐλευθερίαν τῆς πίστεως καὶ τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου. 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

Εἰς τὴν ὅλην ἱστορικὴν διαδρομὴν καὶ πορείαν τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως καὶ τῆς τῶν Θετταλῶν πόλεως ὑπάρχει μία λεπτομέρεια: ἡ συνεχῶς ἀναπεμπομένη ἱκεσία πρὸς τὸν Ἅγιον Δημήτριον καὶ ἡ ἐπαναλαμβανομένη θερμὴ εὐχαριστία διὰ τὴν προστασίαν του, ἡ ὁποία κατέστησε τὴν Θεσσαλονίκην ἰδιαιτέρως φιλοπρόοδον καὶ ἱκανὴν νὰ ἀντιμετωπίζῃ τὰς κρίσεις, τὰς ὁποίας ὑφίστατο κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς μακρᾶς ἱστορίας της. Κατὰ τὴν Βυζαντινὴν περίοδον κατεῖχεν ἐξέχουσαν θέσιν ἐν τῇ Αὐτοκρατορίᾳ καὶ ἀνέδειξε πλείστους Ἁγίους καὶ σοφούς, οἱ ὁποῖοι τὴν ἐλάμπρυναν. Ὠνομάσθη βασιλεύουσα καὶ ὑπῆρξε συμπρωτεύουσα τῆς Κωνσταντινουπόλεως. 

Τὴν Μικρὰν αὐτὴν Κωνσταντινούπολιν, τὴν νέαν Ἱερουσαλήμ, τὴν ἠγαπημένην τῶν ἡσυχαστῶν, τὴν ἐκλεκτὴν τῶν καισάρων, τὴν Μητέρα Θεσσαλονίκην τοῦ Γαβριὴλ Πεντζίκη, ἡμεῖς οἱ δοκιμάσαντες τὸν πειρασμόν, τὴν ἀγωνίαν καὶ τὸν πόνον τῆς προσφυγιᾶς, ὅταν αἱ ἱστορικαὶ συνθῆκαι ἐπέβαλον τὴν μετακίνησιν πρὸς δυσμὰς μυριάδων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐκ τῆς Μικρᾶς Ἀσίας, τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Ἰωνικῆς καὶ Αἰολικῆς γῆς, ἐκ τοῦ χώρου δηλαδὴ τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς, τῆς ἐνδοχώρας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, τὴν Θεσσαλονίκην τὴν ἐγνωρίσαμεν καὶ τὴν γνωρίζομεν ὡς «πρώτη φτωχομάνα καὶ προσφυγομάνα», μαζὶ μὲ τὸν γνωστὸν Βαμβακάρην. Ἡ πόλις σας αὐτή, ἡ Θεσσαλονίκη, ὑπεδέχθη, «ἄνοιξε τὴν ἀγκαλιά της», ἐφιλοξένησε μὲ στοργὴν καὶ περιέθαλψε μὲ ἀγάπην μέγαν ἀριθμὸν πατέρων καὶ ἀδελφῶν μας, τῶν ἰδικῶν σας πατέρων καὶ μητέρων καὶ παππούδων καὶ γιαγιάδων. Καὶ ἔγινε ἡ δευτέρα, ἐξ ἴσου πρὸς τὴν πρώτην, φιλόστοργος πατρίς των. Καὶ ἐκεῖνοι, διὰ τῆς ἐργατικότητος καὶ δημιουργικότητός των καὶ διὰ τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν γνώσεων τὰς ὁποίας ἐκόμισαν ἐξ Ἀνατολῶν ἀνέδειξαν τὴν Μακεδονίαν καὶ ἰδιαιτέρως τὴν πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης μεγάλην, προοδεύουσαν εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς καὶ ἀπολαμβάνουσαν τοὺς καρποὺς τῶν μόχθων της. 

Ἡ ἀνοικοδόμησις τῆς Θεσσαλονίκης μετὰ τὴν καταστροφικὴν πυρκαϊὰν τοῦ δισέκτου ἔτους 1917 κατέστη δυνατὴ χάρις εἰς τὸ πνεῦμα, τὴν δυναμικότητα, τὴν πίστιν καὶ τὴν ἀρετὴν τῶν πτωχῶν ἐκείνων καὶ κατατρεγμένων ὑπὸ τῶν περιπετειῶν τῆς ἱστορίας προσφύγων. Ἡ ἀνοικοδόμησις αὐτὴ ἐπὶ νέου συγχρόνου καὶ ἐπιτυχεστέρου σχεδίου συνετέλεσεν εἰς τὴν μεγάλην ἀνάπτυξίν της. Ἡ πρόοδος αὐτῆς ἐν συνεχείᾳ εἰς ὅλους τοὺς τομεῖς ἀνέδειξε τὴν δημιουργικότητα τοῦ φιλοχρίστου λαοῦ της. Σήμερον ἔχει ἀνακτήσει τὴν παλαιὰν αἴγλην τῆς συμπρωτευούσης καὶ συμβασιλευούσης καὶ αἰσθάνεται τὴν ἰσχυρὰν προστασίαν τοῦ πολιούχου αὐτῆς ἐξαιρετικῶς παροῦσαν καὶ ἀποτελεσματικήν. Αὐτῶν τῶν δημιουργῶν τῆς Θεσσαλονίκης ἀλλὰ καὶ τῆς πατρῴας ἀρετῆς, ἀπόγονοι, ἐπίγονοι καὶ συνεχισταὶ εἶσθε σεῖς, οἱ ὁποῖοι βαδίζετε «στ᾿ ἀχνάριά των». 

Ἀδελφοί μου, 

Αἱ σημεριναὶ ἱστορικαὶ συντεταγμέναι παγκοσμίως δὲν εἶναι, ἢ δὲν ἐμφανίζονται τόσον εὐοίωνοι. Παρὰ ταῦτα, παρὰ τὰ ἀτελείωτα προβλήματα καὶ παρεμβαλλόμενα ἐμπόδια, οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοὶ διατηροῦμεν ὑψηλὸν καὶ ἀκατάβλητον τὸ φρόνημά μας, διότι ἔχομεν παράδοσιν, ἦθος, ἀξίας. Κατέχομεν ἐπὶ πᾶσιν τὴν Ἀξίαν, δηλαδὴ τὴν Χάριν, ἤτοι τὸν Χριστόν, ὁ Ὁποῖος στηρίζει, ἐνισχύει, παρηγορεῖ, διαφυλάττει, χαρίζει εἰρήνην ἐσωτερικήν, φωτίζει, ἀνοίγει διεξόδους εἰς τὰ ἀδιέξοδα, σταλάζει γλυκασμὸν εἰς τὴν καρδίαν μας, «διασκεδάζει βουλὰς ἐθνῶν», καὶ μᾶς προλέγει καὶ βεβαιώνει καὶ λέγει : «ἰσχυκότες ἡττᾶσθε˙ ὅτι μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός». 

Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον, ὁ «ἀετὸς ὁ μέγας, ὁ μεγαλοπτέρυγος» (Ἰεζεκ. ιζ΄, 3) τοῦ Ὀρθοδόξου Γένους μας, ἐπισκοπεῖ ἀπὸ τῆς ἑπταλόφου Πόλεως, εἰς Ἀνατολὴν καὶ Δύσιν καὶ Βορρᾶν καὶ Νότον, μὲ αἴσθημα πολλῆς εὐθύνης καὶ σκεπάζει μὲ τὰς πτέρυγας τῆς ἀγάπης καὶ τῆς προσευχῆς του τὰ ὅπου γῆς τέκνα τῆς Μητρὸς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, καὶ ἰδιαιτέρως σᾶς ὅλους, τὴν κληρουχίαν του, τὴν ἕλκουσαν, ἐπαναλαμβάνομεν, κατὰ μέγα μέρος, τὴν καταγωγὴν ἐκ τῶν χώρων τῆς εὐλογημένης Μικρασιατικῆς γῆς, τῆς γῆς τῶν Ἁγίων, τῶν Μαρτύρων, τῶν Ὁσίων καὶ τῶν Ἡρώων. Σᾶς διαβεβαιούμεθα κατὰ τὴν ἱερὰν καὶ ἱστορικὴν ταύτην στιγμὴν ὅτι πάντοτε ἐνώπιον τῆς θαυματουργοῦ Εἰκόνος τῆς Παναγίας τῆς Φανερωμένης τοῦ Πατριαρχικοῦ μας Ναοῦ, τῆς Παναγίας τῶν προσφύγων τῆς Ἀνατολῆς, καίει ἀκοίμητος ἡ κανδήλα τῆς προσευχῆς μας ὑπὲρ ὑγείας, μακροημερεύσεως, προόδου, εὐδοκιμήσεως καὶ σωτηρίας ὅλων σας καὶ τοῦ κόσμου παντός. 

Ὅλη ἡ στρατιὰ τῶν σοφῶν, τῶν Ἁγίων καὶ τῶν περιφανῶν Θεσσαλονικέων, ἀπ᾿ ἀρχῆς καὶ μέχρι τῶν ἐσχάτων, ἀποτελεῖ πηγὴν ἐμπνεύσεως διὰ σᾶς τοὺς σημερινοὺς Θεσσαλονικεῖς καὶ ἐρέθισμα ἀγωνιστικότητος καὶ ἀδιακόπου καὶ ἀκαταβλήτου προσπαθείας καὶ μιμήσεως, ὥστε σκέψεις ἀπαισιοδοξίας καὶ ἡττοπαθείας νὰ μὴ δύνανται νὰ ἐπικρατήσουν εἰς τὰς καρδίας μας. Ἄλλωστε, οἱ καταφυγόντες πρὸ αἰῶνος περίπου εἰς τὴν Θεσσαλονίκην πρόσφυγες, οἱ μηδὲν κομίσαντες, παρὰ μόνον θρῆνον καὶ πόνον καὶ ἀγωνίαν, κεκτημένοι ὅμως τὰ πάντα, τὴν πίστιν, τὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀρετήν, ἀποδεικνύουν τοῦ λόγου τὸ ἀληθές. 

Ἀδελφοί, 

Χαίροντες καὶ συγχαίροντες διὰ τὸν Ἅγιον μας, διὰ τὴν πίστιν μας καὶ διὰ τὴν ταυτότητά μας, συνεχίζομεν τὴν πορείαν μας ἐν προσευχῇ, καὶ ὁ τελευταῖος προσευχητικὸς λόγος μας ἐκ Κωνσταντινουπόλεως εἷναι ἡ ἀκροτελεύτιος εὐχὴ τῆς Θείας Λειτουργίας τοῦ Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννου τοῦ Χρυστοστόμου, τοῦ ἀεὶ διδάσκοντος: «Σοὶ παρακατατιθέμεθα τὴν ζωὴν ἡμῶν ἅπασαν καὶ τὴν ἐλπίδα, Δέσποτα Φιλάνθρωπε»˙ καὶ τὴν πόλιν Σου ταύτην˙ καὶ τὴν ὀρθοδοξοῦσαν Θεσσαλονίκην Δημητρίου τοῦ Μάρτυρος˙ καὶ τὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ Γένος ἅπαν˙ καὶ τόν «κόσμον» Σου˙ «καὶ παρακαλοῦμεν καὶ δεόμεθα καὶ ἱκετεύομεν...»: « ὑπὲρ τοῦ διαφυλαχθῆναι τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν καὶ τὴν πόλιν ταύτην καὶ πᾶσαν πόλιν καὶ χώραν ἀπὸ λοιμοῦ, λιμοῦ, σεισμοῦ, καταποντισμοῦ, πυρός, μαχαίρας, ἐπιδρομῆς ἀλλοφύλων, ἐμφυλίου πολέμου...καὶ ὑπὲρ τοῦ ἵλεων, εὐμενῆ καὶ εὐδιάλλακτον γενέσθαι τὸν ἀγαθὸν καὶ φιλάνθρωπον Θεὸν ἡμῶν, τοῦ ἀποστρέψαι καὶ διασκεδάσαι πᾶσαν ὀργὴν καὶ νόσον τὴν καθ᾿ ἡμῶν κινουμένην καὶ ρύσασθαι ἡμᾶς τῆς δικαίας αὐτοῦ ἀπειλῆς καὶ ἐλεῆσαι ἡμᾶς». Ἀμήν.