Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΟ ΣΥΛΛΕΙΤΟΥΡΓΟ ΜΕ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΥΠΡΟΥ

φωτό: Νικόλαος Μαγγίνας

Ὁμιλία τῆς Α.Θ.Παναγιότητος,
τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου,
κατά τό συλλείτουργον μετά τοῦ Μακ. Ἀρχιεπισκόπου
Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου
(Ἱερά Μονή Ζωοδόχου Πηγῆς Βαλουκλῆ,
Κυριακή τῶν Μυροφόρων, 18 Ἀπριλίου 2010)

Μακαριώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Νέας Ἰουστινιανῆς καὶ πάσης Κύπρου κ. Χρυσόστομε,
Ἱερώτατοι ἀδελφοί,
Εὐλογημένα τέκνα τῆς Ἐκκλησίας,

Χριστὸς ἀνέστη!

Ἡ ἐφετεινὴ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων σφραγίζεται χαρμοσύνως ἀπὸ τὴν παρουσίαν ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου, εἰς τὰ πλαίσια τῆς πρώτης εἰς τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν τῶν κάτω χρόνων εἰρηνικῆς ἐπισκέψεως Προκαθημένου τῆς ἁγιωτάτης Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας Κύπρου εἰς τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον. Καλῶς ἤλθετε, Μακαριώτατε καὶ πολυφίλητε Ἀδελφέ, εἰς τἠν ἕδραν τῆς πρωτευθύνου Μητρὸς Ἐκκλησίας! Καλῶς ἤλθετε εἰς τὴν Κωνσταντινούπολιν, τοῦ σκήπτρου τῆς ὁποίας ἐνθύμιον τιμαλφὲς ὡς βακτηρίαν κρατεῖτε, κατὰ τὰ ὑπὸ τοῦ ἀοιδίμου Αὐτοκράτορος Ζήνωνος παραχωρηθέντα προνόμια εἰς τὸν προκάτοχόν Σας ἀοίδιμον Ἀνθέμιον! Καλῶς ἤλθετε εἰς τὴν ἱστορικὴν ταύτην Πατριαρχικὴν Μονὴν τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, εἰς τὰς αὐλὰς τῆς ὁποίας στοιχεῖα μεγάλα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Γένους ἀναπαύονται! Καλῶς ἤλθετε μετὰ τῆς τιμίας Συνοδείας Σας ἐν μέσῳ ἡμῶν τῶν εἰλικρινῶς ἀγαπώντων καὶ Ὑμᾶς καὶ τὸ ποίμνιόν Σας καὶ τὴν Κύπρον! «Ὡς ὡραῖοι οἱ πόδες [ὑμῶν] τῶν εὐαγγελιζομένων εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τὰ ἀγαθά»! (Ρωμ. 10, 15).
Ἡ ἁγιοτόκος νῆσος τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, ἀδελφοί, ἡ Κύπρος τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ Ἁγίου Λαζάρου, τῶν Ἁγίων Ἡρακλειδίου Ταμασοῦ, Δημητριανοῦ Χύτρων, Σπυρίδωνος Τριμυθοῦντος, Ἐπιφανίου Κωνσταντίας, Ἰωάννου τοῦ Ἐλεήμονος Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας, Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου καὶ πλειάδος ἄλλων διακεκριμένων Ἁγίων καὶ ἐκκλησιαστικῶν ἀναστημάτων, ἔδωκε παλαιότερον καὶ εἰς τὸν καθ’ ἡμᾶς ἁγιώτατον Ἀποστολικὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως τέσσαρας Οἰκουμενικοὺς Πατριάρχας: Παῦλον τὸν Δ΄ (775-780), ἄνδρα λόγιον καὶ λίαν ἐνάρετον, Νικόλαον Δ΄τὸν Μουζάλαν (1147-1151), ἐπίσης λόγιον, ὁ ὁποῖος Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου ὤν ἐξελέγη Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης, Γρηγόριον τὸν Β΄ (1282-1285), ἱκανὸν δογματικὸν Θεολόγον, καὶ Γεράσιμον τὸν Γ’, (1794-1797), ἐνῷ ὑπῆρξεν εἰς δυσχειμέρους ἐποχὰς καὶ τόπος ἐξορίας δύο Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως: Παρθενίου τοῦ Β΄ (1646) καὶ Παρθενίου τοῦ Δ΄(1774), οἱ ὁποῖοι μετέφεραν εἰς τὴν Μεγαλόνησον τὴν εὐλογίαν, τὴν στοργήν, ἀλλὰ καὶ τὴν πεῖραν τῆς πολυπαθοῦς Μητρὸς Ἐκκλησίας. Τὰ ἐν τῇ Μεγαλονήσῳ τρία μεγαλώνυμα Πατριαρχικὰ Σταυροπήγια, τοῦ Κύκκου, τοῦ Μαχαιρᾶ καὶ τοῦ Ἁγίου Νεοφύτου, μαρτυροῦν τὸν μεταξὺ Κωνσταντινουπόλεως καὶ Κύπρου πνευματικὸν σύνδεσμον. Χαιρόμεθα δὲ ἰδιαιτέρως διότι, πλὴν τοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Πάφου κ. Γεωργίου καὶ τοῦ ἀδελφοῦ ἁγίου Καρπασίας κ. Χριστοφόρου, εἰς τὴν Συνοδείαν τοῦ Μακαριωτάτου περιλαμβάνεται καὶ ὁ Ἡγούμενος τοῦ τρίτου ἐξ αὐτῶν Θεοφιλέστατος Χωρεπίσκοπος Χύτρων κ. Λεόντιος.

Ὅμως, οἱ δεσμοὶ τῆς Κύπρου μὲ τὴν Βασιλεύουσαν εἶναι ἀκόμη βαθύτεροι: Πέραν τοῦ ὁμοδόξου τῆς πίστεως ὑπάρχει καὶ τὸ ὅμαιμον, καὶ τὸ ὁμόφυλον, καὶ τὸ ὁμόγλωσσον, καὶ τὸ κοινὸν τῆς Παραδόσεως, τῶν ἱερῶν ἠθῶν καὶ τῶν τιμίων παθῶν τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν Γένους. Παράλληλοι Κυρηναῖοι, παραλλήλων σταυρῶν, ἀλλὰ καὶ κοινωνοὶ τῆς ἰδίας ζωηφόρου ἀναστάσεως! Εἴμεθα ἀπὸ πάσης πλευρᾶς «ἕν σῶμα καὶ ἕν πνεῦμα, καθὼς καὶ ἐκλήθημεν ἐν μιᾷ ἐλπίδι τῆς κλήσεως ἡμῶν» (πρβλ. Ἐφεσ. 4, 4). Κύτταρα ἅπαντες τοῦ ἐκ νεκρῶν ἀναστάντος καὶ αἰωνίως ζῶντος Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ταυτοχρόνως τέκνα γνήσια τῆς καλλιγόνου μητρὸς Ρωμηοσύνης! Οὕτω σήμερον, ἐπὶ τῇ παρουσίᾳ ἐν μέσῳ ἡμῶν τοῦ διαδόχου τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα καὶ τῆς τιμίας Συνοδείας αὐτοῦ, δυνάμεθα νὰ ἀναφωνήσωμεν μετὰ τοῦ ψαλμῳδοῦ: «ἰδοὺ δὴ τί καλόν, ἤ τί τερπνόν, ἀλλ’ ἤ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό»! (Ψαλμ. 132, 1).
Ἀδελφικῶς ἐκοινωνήσαμεν πρὸ ὀλίγου τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου τῆς Ζωῆς, ὅπως καὶ ἀδελφικῶς ἀπὸ κοινοῦ ἐπίομεν καὶ πίνομεν τὰ ποτήρια τῶν συστροφῶν τῆς ἱστορίας. Ψάλλοντες τὸ σημερινὸν ἀπολυτίκιον: «ὅτε κατῆλθες πρὸς τὸν θάνατον ἡ Ζωὴ ἡ ἀθάνατος, τότε τὸν ᾅδην ἐνέκρωσας τῇ ἀστραπῇ τῆς Θεότητος», ὁμολογοῦμεν τὴν ἀκλόνητον ἡμῶν πίστιν εἰς τὸν ἐπισκέπτην τῶν «ἐν φυλακῇ πνευμάτων» (Α΄Πέτρ. 3: 19) καὶ ἐγείροντα τοὺς νεκροὺς Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ στερεούμεθα εἰς τὴν βεβαιότητα ὅτι καὶ τοὺς ζοφεροὺς κευθμῶνας τῆς ἀνθρωπίνης Ἱστορίας ἐπισκέπτεται ὁ Ἐλευθερωτὴς Χριστὸς καὶ ἐκ τοῦ σκότους τῶν περιστάσεων αὐτῆς ἐξάγει τοὺς πιστούς, χαριζόμενος φῶς λυτρώσεως, δικαιοσύνης καὶ ζωῆς ἀκαταλύτου! Τούτου ἕνεκεν, οὐδέποτε παραιτούμεθα τῆς ἐλπίδος, ἀλλ’ ἀγωνιζόμεθα, «ἐν παντὶ συνιστῶντες ἑαυτοὺς ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ, ἐν θλίψεσιν, ἐν ἀνάγκαις, ἐν στενοχωρίαις, ἐν πληγαῖς,... ἐν ἀκαταστασίαις, ..., ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ» (Β΄ Κορ. 6: 4-7). Καὶ ἰδοὺ ἡ παρὰ τοῦ Ἀναστάντος ἐπιβράβευσις τῆς τοιαύτης ἡμῶν πίστεως καὶ στάσεως ζωῆς: Ὑπάρχομεν! «Ὡς ἀγνοούμενοι καὶ ἐπιγινωσκόμενοι, ὡς ἀποθνήσκοντες καὶ ἰδοὺ ζῶμεν, ὡς παιδευόμενοι καὶ μὴ θανατούμενοι, ὡς λυπούμενοι ἀεὶ δὲ χαίροντες, ὡς πτωχοὶ πολλοὺς δὲ πλουτίζοντες» (Β΄ Κορ. 6: 9-10). Ὑπάρχομεν καὶ καταγγέλλομεν εἰς τὸν κόσμον τὴν Ἀνάστασιν! Ὑπάρχομεν καὶ σαλπίζομεν τὴν βεβαιότητα τῆς ἐλπίδος! Ὑπάρχομεν καὶ κηρύσσομεν τὴν ἐνυπόστατον Ἀλήθειαν καὶ Ζωήν! Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!

Μακαριώτατε καὶ πολυφίλητε Ἀδελφέ!

Αἱ ἡμέραι τὰς ὁποίας διέρχεται ὁ Χριστιανικὸς κόσμος καὶ ὁλόκληρος ἡ ἀνθρωπότης εἶναι ἐξόχως χαλεπαί. Ἡ σοβοῦσα παγκόσμιος κρίσις δὲν εἶναι μόνον οἰκονομική. Εἶναι πρωτίστως πνευματικὴ καὶ ἠθική, εἶναι κρίσις ἀξιῶν, εἶναι «ὕβρις» ἔναντι τοῦ Δημιουργοῦ καὶ τῆς ὅλης Δημιουργίας. Τοῦτο μεγεθύνει τὴν ἀδήριτον ἀνάγκην συστηματικῆς ἀδελφικῆς συνεργασίας πασῶν τῶν ἐπὶ μέρους ἁγιωτάτων Ἐκκλησιῶν «ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν λόγῳ ἀληθείας, ἐν δυνάμει Θεοῦ», (Β΄ Κορ. 6, 7), ὥστε νὰ δίδεται ἀπὸ κοινοῦ πειστικὴ ἡ μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου, νὰ βοηθῆται οὐσιαστικῶς ἡ ἐν συγχύσει ὑπάρχουσα ἀνθρωπότης, νὰ ἀντιμετωπίζωνται ριζικῶς αἱ ποικιλώνυμοι κρίσεις, νὰ ἀπομονοῦται ὁ πάσης φύσεως φανατισμός, νὰ καλλιεργῆται πνεῦμα κατανοήσεως, εἰρήνης, φιλίας καὶ ἀλληλεγγύης μεταξὺ τῶν προσώπων καὶ τῶν λαῶν. Ἔχομεν ἐνώπιον ἡμῶν μακρὰν καὶ σκληρὰν ὁδόν, εἰς τὴν ὁποίαν καλούμεθα νὰ προχωρήσωμεν «ἐν σοφίᾳ» (πρβλ. Κολ. 4, 5), ἀλληλέγγυοι, «μιᾷ ψυχῇ, συναθλοῦντες τῇ πίστει τοῦ Εὐαγγελίου» (Φιλιπ. 1, 27), «σύμψυχοι, τὸ ἕν φρονοῦντες», (Φιλιπ. 2, 2), κατὰ τὴν παραγγελίαν τοῦ Ἀποστόλου Παύλου.
Ταῦτα, Μακαριώτατε, μετὰ ἐκτενοῦς ἀγάπης καὶ βαθείας τιμῆς πρὸς τὸ προσφιλέστατον καὶ διακεκριμένον πρόσωπόν Σας. Mνημονεύετε, παρακαλοῦμεν, ἡμῶν, τῆς ἐνταῦθα ὁμογενείας, καὶ τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς τέκνων τοῦ καθ’ ἡμᾶς ἁγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Θρόνου εἰς τὰς θεοπειθεῖς προσευχάς Σας. Χριστὸς ἀνέστη! Τὸ φῶς τοῦ Ἀναστάντος νὰ φωτίζῃ τὴν Κύπρον καὶ τὰ φωτόμορφα τέκνα της, ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον!