ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (19 Οκτωβρίου 2018)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν: 

- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Γέροντα Πριγκηποννήσων κ. Δημήτριον, ἐξαιτησάμενον τάς σεπτάς Αὐτοῦ εὐχάς ἐπί τοῖς ἐπικειμένοις ὀνομαστηρίοις αὐτοῦ. 

- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Μεξικοῦ κ. Ἀθηναγόραν. 

- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Μυριοφύτου καί Περιστάσεως κ. Εἰρηναῖον, Ἐπόπτην τῆς Περιφερείας Βοσπόρου, μετά τῶν: α) Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Τιμοθέου Ραϊλάκη – Βρανᾶ, Ἱερατικῶς Προϊσταμενεύοντος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τῆς Κοινότητος Σωσθενίου, β) Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβυτέρου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου κ. Εὐαγγέλου Γρηγοριάδου, Ἱερατικῶς Προϊσταμενεύοντος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Παμμεγίστων Ταξιαρχῶν τῆς Κοινότητος Μ. Ρεύματος, καί τῶν μελῶν τῆς ὑπό τήν ἡγεσίαν τοῦ Ἐντιμ. κ. Γεωργίου Παπαλιάρη, Προέδρου, Ἐφοροεπιτροπῆς αὐτῆς, καί γ) τοῦ ὡς ἄνω Κληρικοῦ, Ἱερατικῶς Προϊσταμενεύοντος τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου τῆς Κοινότητος Ξηροκρήνης, καί μελῶν τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἐπιτροπῆς αὐτῆς μέ ἐπί κεφαλῆς τόν Ἐντιμ. κ. Παντελεήμονα Ντιβαρτζῆν, Ἀντιπρόεδρον αὐτῆς, κομίσαντας Αὐτῷ τόν εἰθισμένον ἄρτον, ἐπί ταῖς ἐγγιζούσαις πανηγύρεσι τῶν Ἱ. Ναῶν τῶν ὡς ἄνω Κοινοτήτων. 

- Τόν Σεβ. Μητροπολίτην Δαρδανελλίων κ. Νικήταν, Διευθυντήν τοῦ ἑδρεύοντος ἐν Berkley Η.Π.Α. Ὀρθοδόξου Ἰνστιτούτου «Πατριάρχης Ἀθηναγόρας». 

- Τόν Αἰδεσιμ. Οἰκονόμον κ. Ἰάκωβον Χαβιαρόπουλον, Κληρικόν τῆς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὑποβαλόντα τά ἑαυτοῦ σέβη καί λαβόντα τήν ἁγίαν Πατριαρχικήν εὐχήν καί εὐλογίαν ἐπί τοῖς ὀνομαστηρίοις αὐτοῦ. 

- Τόν Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Δικαιοφύλακα κ. Πάριν Ἀσανάκην, Δικηγόρον ‒ Α’ Ἀντιπρόεδρον τοῦ Συλλόγου Ἰμβρίων Ἀθηνῶν. 

- Τούς Ἐντιμ. κ.κ. Ἰωάννην Μεγκούλην, Μηχανολόγον Μηχανικόν, ἐξ Ἀθηνῶν, καί Erdoğan Hekimametoğlu, Ἐπιχειρηματίαν, μετά τῆς θυγατρός αὐτοῦ Εὐγεν. δίδος Meltem, Δικηγόρου, ἐκ Ραιδεστοῦ. 

- Τόν Ἐλλογ. κ. Παναγιώτην Παναγιωτίδην, Πρόεδρον τῆς Ἑλληνικῆς Αἱματολογικῆς Ἑταιρίας, μετά τῆς Ἐλλογ. κ. Μαρίας Δημοπούλου, Αἱματολόγου, ἐξ Ἀθηνῶν. 

* * * 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη: 

- Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Λαοδικείας κ. Θεοδωρήτου, κατά τήν κηδείαν τοῦ ἀειμνήστου Εὐαγγέλου Θεοδώρου, Ὀφφικιαλίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Καποδιστριακοῦ Πανεπιστημίου, ἐκ τοῦ Α’ Νεκροταφείου Ἀθηνῶν, τήν Παρασκευήν, 19ην Ὀκτωβρίου. 

- Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Σερρῶν καί Νιγρίτης κ. Θεολόγου, κατά τάς διοργανωθείσας ἐπί τῇ πεντηκοστῇ ἐπετείῳ τῶν γενεθλίων τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ρούσσης κ. Ναούμ ἐκδηλώσεις, αὐθημερόν. 

- Ὑπό τοῦ Θεοφιλ. Ἐπισκόπου Ἀμορίου κ. Νικηφόρου, Ἡγουμένου τῆς Ἱ. Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων, κατά τό συνδιοργανούμενον ὑπό τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν καί τοῦ Συλλόγου Φίλων τῆς Πατριαρχικῆς Μ. τοῦ Γένους Σχολῆς Διεθνές Συνέδριον, ἐπί τοῦ θέματος «Ἅγιος Γεννάδιος Β’ Σχολάριος (ἡ ζωή, τό ἔργο, ἡ ἐποχή)», ἐν ταῖς ἐγκαταστάσεσι τοῦ Ἱεροῦ τούτου σεβάσματος τῆς Ἐκκλησίας, μεταξύ 19ης καί 20ῆς ἰδίου. 

- Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Μ. Ἐκκλησιάρχου κ. Βενιαμίν, κατά τά διοργανωθέντα ὑπό τοῦ Δημάρχου Πέραν Ἐντιμ. κ. Ahmet Misbah Demircan ἐγκαίνια ζωγραφικῆς τῆς Ἀκαδημίας Beyoğlu, ἐν τῇ ἕδρᾳ αὐτῆς, τήν Παρασκευήν, 19ην τ.μ..

Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΑΝΤΟΥΑΡΙΑΣ ΣΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Ἐκκλησιαστικαί εἰδήσεις 

Ἐπίσκεψις τῆς Α. Χάριτος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Καντουαρίας 

 εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον 

Ἡ Αὐτοῦ Χάρις, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Καντουαρίας καί Πριμᾶτος πάσης Ἀγγλίας κ. Justin Portal Welby, συνοδευόμενος ὑπό τοῦ Αἰδεσιμολ. Πρεσβυτέρου Δρος William Adam, Συμβούλου ἐπί τῶν Οἰκουμενικῶν Σχέσεων, ἀφίχθη ἐκ Λονδίνου εἰς τήν Πόλιν, τό ἀπόγευμα τῆς Πέμπτης, 18ης Ὀκτωβρίου. 

Τήν Α. Χάριν ὑπεδέχθη ἐν τῷ ἀεροδρομίῳ ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρας. 

Τήν πρωΐαν τῆς Παρασκευῆς, 19ης ἰδίου, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Καντουαρίας ἐπεσκέφθη τήν Μονήν τῆς Χώρας, ἐν συνεχείᾳ δέ προσῆλθε μετά τῆς συνοδείας αὐτοῦ εἰς τά Πατριαρχεῖα, ἔνθα ἐγένετο ἐγκαρδίως δεκτός ὑπό τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου, ἐν τῷ ἐπισήμῳ Πατριαρχικῷ Γραφείῳ, παρουσίᾳ καί τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Δαρδανελλίων κ. Νικήτα. Κατά τήν συνάντησιν ταύτην συνεζητήθησαν μεταξύ τῶν δύο Προκαθημένων θέματα διμεροῦς καί διαχριστιανικοῦ ἐνδιαφέροντος, ὡς π.χ. ἡ προοπτική ἐνισχύσεως τῆς συνεργασίας μεταξύ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου καί τῆς Ἀγγλικανικῆς Κοινωνίας, ἐξ ἀφορμῆς τῆς ἐπιτυχοῦς, πρό διετίας, ἀπό κοινοῦ διοργανώσεως ἐν τῇ Πόλει Ἐπιστημονικοῦ Συμποσίου περί τῆς συγχρόνου δουλείας καί τῆς συνυπογραφῆς Κοινῆς Δηλώσεως, δι’ ἧς κατεδικάσθη τό ἀπᾷδον πρός τάς χριστιανικάς ἀξίας φαινόμενον τοῦτο καί ἡ ποικίλη ἐκμετάλλευσις τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου δι’ ἀλλοτρίους σκοπούς.

Μετά τήν παράθεσιν ἐπισήμου πρός τιμήν τῆς Α. Χάριτος γεύματος ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Τραπέζῃ, ὁ Πριμάτος τῆς Ἀγγλικανικῆς Κοινωνίας μετά τῆς συνοδείας του, τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας, ἀνεχώρησεν εἰς τά ἴδια, προπεμφθείς ὑπό τοῦ καί ὑποδεξαμένου αὐτόν Ἱεράρχου.

ΓΙΑ ΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου 

Η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ρωσίας εξέδωσε ανακοινωθέν, με αφορμή «την εμβολή», όπως σημειώνει, «του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως στο κανονικό έδαφος της Εκκλησίας της Ρωσίας». 

Στο ανακοινωθέν αυτό επιχειρείται μια «αναίρεση» των κανονικών πράξεων της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας, η οποία δεν έκανε τίποτε άλλο παρά να αρχίσει την αποκατάσταση της κανονικότητας στην Ουκρανία. 

Η Ρωσική ιεραρχία χαρακτηρίζει «άνομες» και «μονομερείς» της αποφάσεις της Αγίας και Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου κι ακόμα «θεωρεί καθήκον της να προβεί στην προστασία των θεμελιωδών αρχών της Ορθοδοξίας, στην προστασία της Ιεράς Παραδόσεως της Εκκλησίας, που υποκαθίστανται από νέες και ξένες διδασκαλίες περί της οικουμενικής κυριαρχίας του πρώτου εκ των Προκαθημένων.» 

Άλλαις λέξεσι η Ρωσική Εκκλησία θεωρεί εαυτήν «θεματοφύλακα της πίστεως» που …χάνεται εξαιτίας (sic) του Οικουμενικού Πατριάρχου! 

Δεν έχει νόημα η «αναίρεση» των επιχειρημάτων της Ρωσικής Εκκλησίας, αλλά χάριν της ιστορίας προβαίνουμε σε κάποιες ειδικές επισημάνσεις – αν και δεν το συνηθίζουμε - με αφορμή τις σχετικές αναφορές του Ρωσικού ανακοινωθέντος. 

Και ας εστιάσουμε πρώτα στην Έκκλητο προσφυγή του μητροπολίτου πρώην Κιέβου Φιλαρέτου, ο οποίος θεωρείται και το «κόκκινο πανί» για την Εκκλησία της Μόσχας. 

Το 1663 ο κλήρος της Ρωσικής Εκκλησίας υπέβαλε κανονικά ερωτήματα στους τέσσερις Πατριάρχες της Ανατολής και έλαβε από αυτούς τις αρμόδιες απαντήσεις (Νομική Συναγωγή 353-358 και Κανονικαί Διατάξεις Μ. Γεδεών Τόμος Α' 341-366). Στην όγδοη ερώτηση (κεφ. Η΄) ρωτούν αν στον Κωνσταντινουπόλεως επαφίεται η κρίση των άλλων Εκκλησιών και αν από εκείνον λαμβάνει πέρας κάθε εκκλησιαστική υπόθεση. 

Η απάντηση των τεσσάρων Πατριαρχών Διονυσίου Γ΄ Κωνσταντινουπόλεως, Παϊσίου Αλεξανδρείας, Μακαρίου Αντιοχείας, και Νεκτάριου Ιεροσολύμων, ήταν σαφής και καταλήγει με τη γνώμη του Βαλσαμώνος: «μη είναι τα περί του Πάπα ορισθέντα ειδικά τούτου και μόνου προνόμια, αλλ’ εξυπακούεσθαι και εις τον Κωνσταντινουπόλεως• ήδη δε απορραγέντος του Επισκόπου Ρώμης από της Καθολικής Εκκλησίας, μόνον εις τον Οικουμενικόν αναφέρεται Θρόνον.» 

Οι ερωταποκρίσεις αυτές αποτελούν «Τόμο» και εκφράζουν την ζώσα εμπειρία και πράξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας σχετικά με την προνομία - ευθύνη της Εκκλήτου του Κωνσταντινουπόλεως. 

Η ερμηνεία που χρησιμοποιείται στο ανακοινωθέν από τον κατά τα άλλα διαπρεπή Κανονολόγο Ζωναρά, αλλά και τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, ασφαλώς και χρησιμοποιήθηκε για την μονομερή θεώρηση αυτού του τόσο σημαντικού ζητήματος, ενώ είναι πλέον ή βέβαιον ότι πάσχει στο περιεχόμενο της, καθώς ο ερμηνευόμενος Κανόνας expressis verbis, με ευκρίνεια αναφέρει τον Θρόνο του Κωνσταντινουπόλεως και δεν εννοεί ότι είναι μόνο για την δικαιοδοσία του, αλλιώς θα ανέφερε ονομαστικά και τους άλλους Πατριάρχες. 

Εξ άλλου η περίπτωση του αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτη δικαιολογείται επειδή σε εκείνα τα χρόνια της αμάθειας των πολλών περί τα εκκλησιαστικά, μπορούσε να παρερμηνευθεί η ευθύνη αυτή και του Ρώμης, καθώς η εποχή διακρινόταν για την επιφυλακτική στάση απέναντι στη Δύση. Ο άγιος Νικόδημος γράφει με τέτοιο πνεύμα όχι προς καταφρόνηση της Μητρός Εκκλησίας, το εγκώμιο της οποίας πλέκει στην εισαγωγή του στο Πηδάλιο. 

Ασφαλώς και η Οικουμενική Σύνοδος η συγκαλουμένη υπό του Κωνσταντινουπόλεως, του Ρώμης εν σχίσματι όντος, διατηρεί το ανώτατο κανονικό δικαίωμα και θα κρίνει την Πατριαρχική αξία των λοιπών Πατριαρχείων που προέκυψαν από το Κανονικό έδαφος του Κωνσταντινουπόλεως όπως είναι η Εκκλησία Ρωσίας, Σερβίας κοκ. 

Η Εκκλησία της Ρωσίας, η οποία ανέκαθεν εποφθαλμιούσε τα προνόμια αυτά του Κωνσταντινουπόλεως, καλό θα ήταν να λάβει υπ’ όψιν της μία σημαντική μελέτη του διαπρεπούς Καθηγητού A. Kartaschoff, όπου μπορεί να εντοπίσει κανείς πολλά παραδείγματα για την ανάγκη του Εκκλήτου και για τη χρήση του προ και μετά την Δ΄ Οικουμενική Σύνοδο και μάλιστα από όλες τις Τοπικές Εκκλησίες (Ορθοδοξία, Τόμος ΚΓ’, 1948). Ίσως θα έπρεπε και ο μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, ως νομομαθής που είναι, να εντρυφήσει περισσότερο στην προνομία του Εκκλήτου, ώστε να μην γράφει ότι «κανονικό δικαίωμα ἐπανεξετάσεως τῆς ὑποθέσεως τοῦ Μοναχοῦ Φιλαρέτου Ντενισένκο μετά τίς ἀποφάσεις τῆς τελείας Πατριαρχικῆς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, ἔχει μόνον ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος». Και βέβαια το ερώτημα είναι ποια Οικουμενική Σύνοδος, γιατί ο Πειραιώς Σεραφείμ έχει στο μυαλό του μια «δική του» Οικουμενική Σύνοδο, λόγω της γνωστής προκρούστειας λογικής του. 

Όσον αφορά στην άρση της Πατριαρχικής Πράξης Διονυσίου Δ΄ του Οικουμενικού Πατριάρχου, ας θυμίσουμε στους αδελφούς Ρώσους τα εξής: 

1. Δεν επικύρωνε ο Διονύσιος Δ΄ την ανάθεση της Μητροπόλεως Κιέβου στον Μόσχας, αλλά μόνο τη χειροτονία, του από την κληρικολαϊκή εκλεγέντος Κιέβου. 

2. Δεν είναι κομψό να αναφερθούμε στο πώς αναγκάστηκε ο Πατριάρχης Διονύσιος Δ΄, ο Οικουμενικός Πατριάρχης - όλο το ξεχνούν οι αδελφοί Ρώσοι όταν αναφέρονται στην πηγή της εκκλησιαστικής υπόστασης τους - να υπογράψει αυτήν την επιστολή. Ακόμη και τον Σουλτάνο έπεισε η «Αγία Ρωσία» να πιέσει τον αοίδιμο Προκαθήμενο, ενώ κατά τα αλλά ενοχλείται διότι μια Εκκλησία που εδρεύει σε ισλαμικό έδαφος (sic) εκδίδει τέτοιες ιεροκανονικές πράξεις. 

3. Το καθεστώς που δημιουργούσε η επιστολή αυτή ήταν από κάθε άποψη αντίθετο με την ακρίβεια των Ιερών Κανόνων, αλλά διαφαίνεται ότι για λόγους ανάγκης ο αοίδιμος προέβη στο διάβημα αυτό. Όμως δεν ξεχώρισε το μνημόσυνο του Κωνσταντινουπόλεως κι έτσι έδειχνε στους μεταγενέστερους την ανάγκη να το αλλάξουν αυτό στον κατάλληλο καιρό. 

4. Αλίμονο αν δεν μπορούσε η εκδούσα αρχή να αναιρέσει μια δική της πράξη ή ένα Τόμο, ανάλογα με τις περιστάσεις! Το Φανάρι – αν και σε ισλαμικό έδαφος! - πάντοτε αφουγκράζεται τις σύγχρονες ανάγκες. Πόσες Εκκλησίες συγχωνεύτηκαν και αναδείχτηκαν σε όλους αυτούς τους αιώνες. Ακόμη και το Πατριαρχείο της Ρωσίας μετατράπηκε σε συνοδική Εκκλησία και επανήλθε, πάλι με ενέργειες του Οικουμενικού Πατριαρχείου. 

5. Ο ιζ’ Κανόνας της Δ΄ Οικουμενικής που παραθέτετε, άγιοι Συνοδικοί της Ρωσικής Εκκλησίας [«Τὰς καθ᾿ ἑκάστην ἐπαρχίαν ἀγροικικὰς παροικίας, ἢ ἐγχωρίους, μένειν ἀπαρασαλεύτους παρὰ τοῖς κατέχουσιν αὐτὰς ἐπισκόποις, καὶ μάλιστα εἰ τριακονταετῆ χρόνον ταύτας ἀβιάστως διακατέχοντες ᾠκονόμησαν»], μάλλον σας καταδικάζει και δεν σας δικαιώνει! Πού είναι το «αβιάστως;». Αρκεί να δει κανείς όλη την πολιτική που εφαρμόζετε τόσα χρόνια επηρεασμένοι ασφαλώς από το καθεστώς. Δεν υπήρχε θέμα διαφωνίας ως προς το ιεροκανονικό καθεστώς του Κιέβου. Ανήκε στο Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως ακόμη και όταν το 1415 εγκαινιάσθηκε ο χωρισμός του από τη Μόσχα, καθώς ήδη ο Κιέβου Μιχαήλ ήταν «και πάσης Ρωσίας». Δεν ακολούθησε το Κίεβο τη διάσπαση, αλλά έμεινε εξαρτημένο από τον Κωνσταντινουπόλεως. 

6. Στον ρκγ’ Κανόνα της εν Καρθαγένη που αναφέρεστε [«Ὁμοίως ἤρεσεν, ἵνα, ἐάν τις μετὰ τοὺς νόμους, τόπον τινὰ πρὸς τὴν καθολικὴν ἑνότητα μεταστρέψῃ, καὶ τοῦτον ἐπὶ τριετίαν μηδενὸς ἀναζητοῦντος κατάσχῃ, τοῦ λοιποῦ παρ᾽ αὐτοῦ μὴ ἀναζητηθῇ, ἐὰν μέντοι ἐντὸς τῆς αὐτῆς τριετίας ὑπῆρχεν ἐπίσκοπος ὁ ὀφειλῶν ἀναζητῆσαι, καὶ ἡσύχασεν»], ο «τις» στην περίπτωση αυτή είναι ο ίδιος ο εκδώσας μια εκκλησιαστική Πράξη και όχι κάποιος τρίτος. 

7. Τα όρια της τότε Μητροπόλεως Κιέβου καλό είναι να μην τα αγγίζετε διότι από εκείνη τη δικαιοδοσία προέκυψαν και άλλες αυτοκέφαλες Εκκλησίες από το Φανάρι όπως της Πολωνίας, στον Τόμο της οποίας γίνεται ρητή αναφορά στην επαρχία Κιέβου, αλλά και ο Σίλβεστρος Κιέβου εξελέγη από Μοχιλέβης της Λευκής Ρωσσίας, Ορσίας και Μιρλαβίας. Εδώ υπενθυμίζουμε τις εμφύλιες διαμάχες που ακολούθησαν τον θάνατό του, όταν πίεζαν τον Κιέβου Διονύσιο να δεχθεί να είναι υπό τον Μόσχας και δεν το δεχόταν. 

8. Γιατί στο Σύνταγμα που ετοίμαζαν οι εν Κιέβω δήλωναν με τέτοια παρρησία ότι θέλουν να είναι πάντοτε υπό τον Κωνσταντινουπόλεως, λίγα χρόνια μάλιστα μετά την υπογραφή της Πράξης από Διονύσιο Δ΄; 

Ο Πρωτοσυγκελλεύων του Πατριαρχείου Μόσχας, μητροπολίτης Αγίας Πετρουπόλεως και Λάντογκας Βαρσανούφιος, ο οποίος πραγματοποίησε τον Σεπτέμβριο προσκύνημα στου Αγίους Τόπους, μας είπε από εκεί ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο «μετά την επανάσταση μας άρπαξε τη Φινλανδία, την Πολωνία, πρόσφατα δε και την Εσθονία, και τώρα πλέον αγωνίζεται να αποσπάσει την Ουκρανία». Θεωρεί δηλ. πως το Οικουμενικό Πατριαρχείο έκανε λάθος που «άρπαξε» την Πολωνία από την Ρωσία και την έκανε αυτοκέφαλη Εκκλησία; Αυτή είναι η άποψη της Ρωσίας για την αυτοκεφαλία της Πολωνίας; 

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς, σεβαστοί πατέρες της Ρωσικής Εκκλησίας, την αντικανονική – τουλάχιστον! - προτροπή και εντολή σας προς ανά την οικουμένη Ρώσους αδελφούς να μη κοινωνούν από το Οικουμενικό Πατριαρχείο; Αν είχατε βαθιά κανονική συνείδηση και υγιή θα ξέρατε ότι σε κάθε τόπο υπάρχει ένας επίσκοπος και δεν θα είχατε γεμίσει τη διασπορά με επισκόπους οι οποίοι φέρουν τίτλους των περιοχών που ανήκουν στο Οικουμενικό Πατριαρχείο.

Αλλά και στον νεοζηλωτισμό της Ελλάδος έχετε ανάμειξη, με όλους αυτούς που σας νομίζουν για «στύλους» της Ορθοδοξίας. Είναι δικό σας δημιούργημα για να υπονομευθεί η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, ανεπιτυχώς ευτυχώς. Παραβλέπουν βέβαια όλοι αυτοί την σιωπηλή οδηγία που έχετε δώσει στους φοιτητές σας στην Δύση να κοινωνούν από την όστια και όχι στον ορθόδοξο ναό υπό το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Δεν σχολιάζουμε βέβαια τις αλλεπάλληλες συνεννοήσεις με τον Πάπα όπου προσπαθείτε να έχετε δική σας, απευθείας ατζέντα. Σας ενοχλεί ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης έχει ίσα πρεσβεία τιμής με τον Ρώμης και όχι εσείς! Και αυτό το έλλειμμα θέλετε να το αναπληρώσετε με την κοσμική ισχύ και τις υπόγειες συνεννοήσεις. 

Όλα τα παραπάνω οι ελλαδίτες νεοζηλωτές τύπου μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ, που ρίχνουν νερό στο μύλο της Μόσχας με την φιλορωσική στάση τους – γι’ αυτό και αναδημοσιεύει τα κείμενά τους η Ρωσική Εκκλησία – τα αγνοούν, καθώς δεν γνωρίζουν την πραγματική πραγματικότητα. Ζουν στην δική τους φαντασιακή. 

Το γεγονός είναι ένα: Το Οικουμενικό Πατριαρχείο συνεχίζει να μνημονεύει τον Πατριάρχη Μόσχας, δεν έχει διακόψει την κοινωνία του με την Εκκλησία της Ρωσίας ούτε απαγορεύει την είσοδο στο Άγιον Όρος ή οπουδήποτε αλλού στα όρια της δικαιοδοσίας του, σε ρώσους προσκυνητές. Οι ανάλογες απαγορεύσεις μας γυρίζουν σε εποχές σταλινικές… Το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν γνωρίζει τέτοιες τακτικές.

Ο ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ 

ΕΞΑΡΧΟΥ ΚΕΝΤΡΩΑΣ ΕΥΡΩΠΗΣ 

16 Ὀκτωβρίου 2018 

Μὲ ἀπογοήτευση καὶ λύπη πληροφορήθηκα τὴν χθεσινὴ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, νὰ διακόψει τὴν εὐχαριστιακὴ κοινωνία μὲ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο, Μητροπολίτης τοῦ ὁποίου εἶμαι στὴ Γερμανία. Ὕστερα ἀπὸ τὶς δηλώσεις τῶν τελευταίων ἡμερῶν τοῦ ἐπικεφαλῆς τοῦ Τμήματος Ἐξωτερικῶν Ὑποθέσεων τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας, Μητροπολίτου Βολοκολάμσκ Ἱλαρίωνος, ἡ ἀπόφαση αὐτὴ ἦταν ἀναμενόμενη. Κατὰ βάσιν πρόκειται γιὰ μιὰ διεύρυνση τῆς ἀπὸ 14ης Σεπτεμβρίου 2018 ἀποφάσεως τῆς Μόσχας, νὰ ἀπαγορεύσει νὰ συλλειτουργοῦν Ἐπίσκοποι τῶν Πατριαρχείων μας, ἡ ὁποία ἐπεκτείνεται τώρα στοὺς ἱερεῖς καὶ τοὺς λαϊκούς. Ὅπως τότε, τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ τώρα: ἡ νέα ἀπόφαση ἔχει συνέπειες εἰδικὰ γιὰ τὶς ἐνορίες τῆς λεγόμενης διασπορᾶς, ὅπου συνυπάρχουν τὰ δύο Πατριαρχεῖα, ὅπως παραδείγματος χάριν καὶ στὴ Γερμανία. 

Οἱ πολλὲς καὶ καλὲς ἐμπειρίες ποὺ εἴχαμε μὲ τὶς ἁρμονικὲς σχέσεις τῶν ὀρθοδόξων ἐνοριῶν καὶ ἐπισκοπῶν μας ἐδῶ στὴ Γερμανία - εἰδικὰ μετὰ τὴν ἄρση τοῦ ἐνδορωσσικοῦ σχίσματος ἀνάμεσα στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ τὴν Ὑπερόρια Ρωσσικὴ Ἐκκλησία (2007) καὶ τὴν ἵδρυση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐπισκοπικῆς Συνελεύσεως Γερμανίας - μὲ κάνουν, ὡστόσο, νὰ ἀμφιβάλλω ὅτι θὰ ὑπάρξει μιὰ οὐσιαστικὴ χειροτέρευση τῆς καλῆς γειτονίας τῶν ὀρθοδόξων πιστῶν, τῶν ἱερέων, ἀλλὰ καὶ τῶν ἐπισκόπων τῆς Γερμανίας. Παρόμοιες καταστάσεις ζήσαμε καὶ στὸ παρελθόν, ὅπως γιὰ παράδειγμα πρὶν ἀπὸ τὸ 2007. Παρόμοιες διενέξεις ὑπάρχουν καὶ σήμερα μεταξὺ τῶν Πατριαρχείων Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων, οἱ ὁποῖες δὲν ἔχουν εὐρύτερες συνέπειες, ἔτσι ὥστε νὰ μὴ σκέφτομαι τὸ μέλλον μὲ ἀπαισιοδοξία. 

Ὅσον ἀφορᾶ στὴν Οὐκρανία, ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ ἔχουν τὴν ἴδια ἀγωνία καὶ φροντίδα: πῶς θὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἄρση τῶν ἐκκλησιαστικῶν διαιρέσεων μὲ ἐκκλησιαστικό, δηλαδὴ ὄχι πολιτικό, τρόπο. Αὐτὸ πρέπει νὰ συμβεῖ χωρὶς βία καὶ ἀποτελεσματικά. Αὐτή, ἄλλωστε, εἶναι ἡ ἀναμφισβήτητη καὶ ἀμετάκλητη πρόθεση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τὸ ὁποῖο ὡς Μητέρα Ἐκκλησία ἔχει τὸ δικαίωμα καί, ὅπως προσωπικὰ πιστεύω, καὶ τὸ καθῆκον νὰ χορηγήσει τὴν αὐτοκεφαλία στὴ θυγατέρα της Οὐκρανία, ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ ποῦμε ἐν τῷ μεταξὺ πὼς ἔχει ἐνηλικιωθεῖ. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ πρεσβύτερη θυγατέρα, ἡ Μόσχα, δὲν τὸ κατανοεῖ αὐτό, εἶναι λυπηρό.

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ (18 Οκτωβρίου 2018)

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΝ 

Ἐκκλησιαστικαί Eἰδήσεις 

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ Α.Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ 

Τήν μεσημβρίαν τῆς Πέμπτης, 18ης Ὀκτωβρίου, ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐπέστρεψε μετά τῆς συνοδείας Του, δι᾽ἀεροσκάφους τῶν Τουρκικῶν Ἀερογραμμῶν, ἐκ Σινώπης, ὁλοκληρώσας τήν τετραήμερον προσκυνηματικήν πορείαν Αὐτοῦ εἰς τήν περιοχήν τοῦ Πόντου. 

* * * 

Ἡ. Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, τό ἀπόγευμα τῆς ἰδίας ἀπένειμεν ἐν τῇ Αἰθούσῃ τῆς Παναγίας τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου τό Ὀφφίκιον τοῦ Ἄρχοντος Ὀρφανοτρόφου τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μ. Ἐκκλησίας εἰς τόν Ἐντιμ. κ. Τριαντάφυλλον Παγκέρην, Ἐπειχειρηματίαν, ὅν καί συνεχάρη διά τήν ἐν γένει φιλογενῆ του δρᾶσιν εἰς τούς κόλπους τῆς ἐν Ἀμερικῇ Ὁμογενείας, ἰδιαιτέρως δέ διά τό ἀξιόλογον φιλανθρωπικόν του ἔργον πρός κάλυψιν τῶν βιοτικῶν ἀναγκῶν τῶν ἐνδεῶν συνανθρώπων ἡμῶν τόσον ἐν τῇ Πόλει, διά τῆς ἐνισχύσεως τοῦ ἔργου τῆς Πνευματικῆς Διακονίας, ὅσον καί ἐν Εὐρώπῃ καί Νοτίῳ Ἀμερικῇ. 

Ὁ νέος Ἄρχων, μέ καταγωγήν ἐκ Σμύρνης, ἀντεφώνησε διά λόγων εὐλαβείας πρός τόν Προκαθήμενον τῆς Ἐκκλησίας, ἐκφράσας τήν εὐγνωμοσύνην του διά τήν προσγενομένην αὐτῷ τιμήν τῆς χειροθεσίας, καί μάλιστα ἰδίαις Πατριαρχικαῖς χερσίν εἰς τό σεπτόν τῆς Ὀρθοδοξίας Κέντρον. 

* * * 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐδέξατο εἰς ἀκρόασιν: 

- Τόν Αἰδεσιμολ. Οἰκονόμον κ. Δημήτριον Γρενιᾶν, ἐκ τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Σικάγου, καί τούς Ἐντιμολ. Ἄρχοντα Ὀρφανοτρόφον κ. Τριαντάφυλλον Παγκέρην, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Ἀλεξάνδρας, ἐκ Σικάγου, καί τοῦ Ἐντιμ. κ. Νικολάου Παγκέρη, Ἐπιχειρηματίου, ἐκ Κολομβίας, καί Ἐλλογ. Δρα Τρύφωνα Ὀρφανόν, Καρδιολόγον, μετά τῆς συζύγου αὐτοῦ Εὐγεν. κ. Ἐλισάβετ, ἐξ Ἰνδιάνας Η.Π.Α.. 

Ἡ Α. Θ. Παναγιότης, ὁ Πατριάρχης, ἐξεπροσωπήθη: 

- Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἑλβετίας κ. Μαξίμου, κατά τάς διοργανωθείσας ὑπό τῆς ΡΚαθολικῆς Κοινότητος ‘Sant’ Egidio’ ἐκδηλώσεις ὑπέρ τῆς εἰρήνης, ἐν τῷ Καθεδρικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Πέτρου Μπολόνιας, μεταξύ 14ης καί 16ης Ὀκτωβρίου. 

- Ὑπό τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀρκαλοχωρίου, Καστελλίου καί Βιάννου κ. Ἀνδρέου, Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Θεσσαλονίκης, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τῆς Πρυτανείας τοῦ Ἀριστοτελείου Πανεπιστημίου Τελετήν Ἀπονομῆς τῆς ἀνωτάτης τιμητικῆς διακρίσεως «Χρυσοῦς Ἀριστοτέλης» τῷ Μακ. Ἀρχιεπισκόπῳ Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστασίῳ, ἐν τῇ Αἰθούσῃ Τελετῶν αὐτοῦ, τήν Πέμπτην, 18ην τ.μ.. 

- Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Ἰωακείμ, Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, κατά τήν διοργανωθεῖσαν ὑπό τοῦ Συλλόγου Παραπληγικῶν Τουρκίας (Türkiye Omurilik Felçlileri Derneği) ἐκδήλωσιν παρουσιάσεως τῶν ἐγκαταστάσεων τοῦ νέου Πολιτιστικοῦ Κέντρου αὐτοῦ, ἐν Beylikdüzü, τήν Τρίτην, 16ην ἰδίου. 

- Ὑπό τοῦ Πανοσιολ. Μ. Ἀρχιμανδρίτου κ. Βησσαρίωνος, Ἀρχειοφύλακος τῶν Πατριαρχείων, κατά:

α) τήν δοθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἐξοχ. κ. Rafael Mendivil, Πρέσβεως τῆς Ἱσπανίας ἐν Ἀγκύρᾳ, καί τοῦ Ἐντιμ. κ. Carlos Diaz Valcárcel, Γεν. Προξένου ἐνταῦθα, δεξίωσιν, ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς χώρας, ἐν τῇ ἐν Bαθυρρύακι Πρεσβευτικῇ Κατοικίᾳ, τήν Δευτέραν, 15ην τ.μ., καί 

β) τήν δοθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἐντιμ. κ. Gerhard Lutz, Γεν. Προξένου τῆς Αὐστρίας, δεξίωσιν ἐν τῷ ἐν Νεοχωρίῳ Προξενικῷ Μεγάρῳ, ἐπί τῇ ἐθνικῇ ἑορτῇ τῆς Χώρας, τήν Πέμπτην, 18ην ἰδίου.

ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΓΕΝΝΑΔΙΟ ΣΧΟΛΑΡΙΟ

Τό Πατριαρχικό Ἵδρυμα Πατερικῶν Μελετῶν καί ὁ Σύλλογος Φίλων τῆς Πατριαρχικῆς Μεγάλης τοῦ Γένους Σχολῆς συνδιοργανώνουν στή Θεσσαλονίκη Διεθνές Ἐπιστημονικό Συνέδριο μέ τίτλο: «Ὁ πατριάρχης ἅγιος Γεννάδιος Β´ Σχολάριος καί ἡ ἐποχή του». 

Τό συνέδριο, τό ὁποῖο τελεῖ ὑπό τήν αἰγίδα τῆς Α.Θ.Π. τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, θά πραγματοποιηθεῖ τήν Παρασκευή 19 καί τό Σάββατο 20 Ὀκτωβρίου 2018 στό ἀμφιθέατρο τοῦ Πατριαρχικοῦ Ἱδρύματος Πατερικῶν Μελετῶν, στούς χώρους τῆς Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς καί Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Βλατάδων στή Θεσσαλονίκη. Στό συνέδριο, στό ὁποῖο θά συμμετάσχουν εἰδικοί ἐπιστήμονες ἀπό τήν Ἑλλάδα καί τό ἐξωτερικό, θά ἐξεταστοῦν στοιχεῖα τοῦ βίου τοῦ πατριάρχη Γενναδίου Σχολαρίου, πτυχές τοῦ θεολογικοῦ του ἔργου, τό ζήτημα τῆς ἁγιοκατάταξής του, οἱ σχέσεις του μέ τό Ἰσλάμ, καθώς καί μέ τόν σλαβικό κόσμο. 

Ἀπό τήν Ἐπιστημονική Ἐπιτροπή

Ακολουθεί το αναλυτικό πρόγραμμα του Συνεδρίου

Gennadios Scholarios Program by Panagiotis Andriopoulos on Scribd

ΣΤΑ ΓΑΛΛΙΚΑ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΛΟΥΚΑ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Φίλος του ιστολογίου μας μετέφρασε στα γαλλικά, εξ ιδίας φιλοτιμίας και προαιρέσεως, το πρόσφατο κείμενό μας προς τον Μητροπολίτη Ζαπορόζιε Λουκά, της Εκκλησίας της Ουκρανίας που υπάγεται στο Πατριαρχείο Μόσχας. 

Δημοσιεύουμε στη συνέχεια την συγκεκριμένη μετάφραση, για την οποία ιδιαιτέρως ευχαριστούμε τον φιλόπονο Μιχαήλ Ψελλό. Αποτέλεσε για μας μια λίαν ευχάριστη έκπληξη. 

Panagiotis Ant. Andriopoulos

A l’intention du Métropolite de Zarapojié et Melitoupolis (Ukraine)
Le Métropolite Loukas de Zarapojié et de Melitoupolis (ville de miel) de l’Église d’Ukraine (Patriarcat de Moscou) nous est connu par son franc parlé surtout en rapport à l’affaire tristement connue d’Ukraine.
Quelques citations intéressantes: «Le Patriarche Bartholomée va causer un nouveau ‘Grand Schisme’ comme celui de 1054»; «Le Patriarche Bartholomée essaye de devenir le Pape de l’Orient», et dernièrement, «la décision de Constantinople est typique de l’obtention d’un certificat de naissance à un cadavre», ou alors, «les schismatiques ont pris une décision de la capitale d’un pays islamique où les Orthodoxes sont inférieurs en nombre que la plus petite périphérie d’Ukraine», et enfin « nous allons commencé des manifestations de croyants en Ukraine contre cette décision prise dans une contrée turque».
Si le Métropolite Loukas croit ce qu’il dit, c’est à dire que la décision du Patriarcat Œcuménique fut prise dans un «pays islamique» en «contrée turque», de même serait-il opportun de condamner le support au Patriarcat de Moscou venu du Patriarche Théodoros d’Alexandrie qui, lui aussi, vit dans un pays islamique.
Mais revenons donc à la loi canonique profonde.
A vous et à votre Église, Métropolite Louka, Je vous sais gré de vous rappeler les faits suivants:

Ολόκληρο το κείμενο στη συνέχεια

P. Andriopoulos - A l’intention du Métropolite de Zarapojié et Melitoupolis (Ukraine) by Panagiotis Andriopoulos on Scribd

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΗΝ ΣΙΝΩΠΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ (ΒΙΝΤΕΟ)

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος επισκέπτεται σήμερα, Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2018, για πρώτη φορά την Σινώπη του Πόντου.

Το πρωί είχε επαφές με τις τοπικές αρχές και στη συνέχεια επισκέφθηκε το Αρχαιολογικό Μουσείο, όπου ξεναγήθηκε και σε δηλώσεις του έκανε λόγο για σπουδαίους αρχαιολογικούς θησαυρούς που ανήκουν σε όλο τον πολιτισμένο κόσμο και φυλάσσονται στη Σινώπη.

Η ΑΠΟΜΟΝΩΣΗ ΤΗΣ ΜΟΣΧΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΚΟΣΜΟ

ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΠΛΗΡΟΥΣ ΑΚΟΙΝΩΝΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ 

Η Μόσχα ενσπείρει διχόνοια 

Του Αριστείδη Βικέτου 

Στον Πόντο, όπου περιοδεύει από το Σάββατο με πρώτο σταθμό την Παναγία Σουμελά Τραπεζούντας, πληροφορήθηκε ο Οικουμενικός Πατριάρχης, Βαρθολομαίος, την απόφαση της Ιεράς Συνόδου του Πατριαρχείου Μόσχας να «διακόψει κάθε δεσμό», και ιδιαίτερα την «ευχαριστιακή κοινωνία» με το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τον ίδιο τον Πατριάρχη, τους Αρχιερείς, κληρικούς και πιστούς, που υπάγονται στην Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως. 

Η απόφαση, αποτελεί αντίποινα στην ενεργοποίηση των διαδικασιών από πλευράς του Φαναρίου να παραχωρήσει, με βάση τα κανονικά του δικαιώματα, αυτοκεφαλία στην Ορθόδοξη Εκκλησία Ουκρανίας. Η ευθύνη της απόφασης αυτής ανήκει αποκλειστικά στην Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως, επί της βάσει των Ιερών Κανόνων 9, 17 και 28 της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου της Χαλκηδόνος (451) και αποτελεί μόνο δικό της ιεροκανονικό και εκκλησιολογικό προνόμιο. 

Η απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», καθώς από τις 14 Σεπτεμβρίου ο Πατριάρχης Κύριλλος διέκοψε την μνημόνευση του Οικουμενικού Πατριάρχη, αλλά ο τελευταίος συνεχίζει να τον μνημονεύει κανονικά στα εκκλησιαστικά δίπτυχα. Η στάση αυτή, αναφέρουν πληροφορίες, θα συνεχιστεί. 

Σύμφωνα με εκκλησιαστικές πηγές η απόφαση της Μόσχας έρχεται να προστεθεί στο λάθος της μη συμμετοχής της στην Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 2016. Οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι ο κ. Κύριλλος «έχει παρασυρθεί βασικά από τον στενό του συνεργάτη Μητροπολίτη Βολοκολάμσκ, Ιλαρίωνα, πρόεδρο του τμήματος Εξωτερικών Σχέσεων της Εκκλησίας Ρωσίας», ο οποίος από την περασμένη βδομάδα είχε κάνει λόγο για «άνομη πράξη» του Φαναρίου. Από το Φανάρι δεν υπήρχε μέχρι χθες αντίδραση στην απόφαση της Μόσχας. 

Η ρήξη της Μόσχας με το Φανάρι μπορεί να προκαλέσει κραδασμούς στον χώρο της Ορθοδοξίας, αλλά, όπως επεσήμανε διακεκριμένος Θεολόγος, «δεν μπορεί να θεωρηθεί σχίσμα στην Ορθοδοξία, καθώς δεν υπάρχει κάποια δογματική διαφορά μεταξύ των δύο Εκκλησιών». 

Γνώστες των εκκλησιαστικών πραγμάτων στην Ρωσία σημείωναν ότι οι αντιδράσεις του Πατριαρχείου Μόσχας δηλώνουν «αμηχανία, ενώ παράλληλα είναι υπερβολικές». 

Oι ίδιοι αναφέρουν ότι το Πατριαρχείο Μόσχας δεν περίμενε ότι το Φανάρι θα προχωρούσε να λύσει το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα. Πάντοτε το Πατριαρχείο Μόσχας, προσθέτουν, έκανε το τραγικό λάθος να υποτιμά το Οικουμενικό Πατριαρχείο. «Κι΄αυτό, γιατί θεωρεί τον εαυτό του ως τον μεγάλο και ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δεν θα τολμήσει και θα γονατίσει», ανέφερε καλά ενημερωμένη πηγή. Η ίδια πηγή σημείωσε ότι το Πατριαρχείο Μόσχας δεν έχει αντιληφθεί ότι το Φανάρι δεν λειτουργεί με αυτά τα κριτήρια και γι΄αυτό δεν αντέδρασε , «ενώ θα μπορούσε να το είχε κάνει (για το θέμα της αυτοκεφαλίας) εκδικητικά, μετά την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο του 2016».

Εκκλησιαστικές πηγές εκτιμούν ότι αυτό που καταφέρνει η Μόσχα είναι να απομονώνεται η ίδια από τον υπόλοιπο κόσμο. «Έχουν την ψευδαίσθηση ότι όλοι θα τους υποστηρίξουν, αλλά θα τους προσγειώσουν οι εκπλήξεις. Αυτοί που δείχνουν να είναι κατά της αυτοκεφαλίας της Ουκρανίας, δεν σημαίνει ότι συμμερίζονται την απόφαση του Πατριαρχείου Μόσχας», επεσήμαναν οι ίδιες πηγές. 

Το θέμα των σχέσεων Μόσχας – Φαναρίου απασχόλησε και το Συμβούλιο Ασφαλείας της Ρωσίας, στο οποίο συμμετέχει ο πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν. «Υπήρξε ανταλλαγή απόψεων για την κατάσταση γύρω από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ουκρανία, μετά τη γνωστή απόφαση του Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης», δήλωσε εκπρόσωπος του Κρεμλίνου.

Δεξίωση για Ορθόδοξους Κληρικούς στο Λονδίνο από τον Σύνδεσμο Αγγλικανών και Ανατολικών Εκκλησιών

Πρωτοπρ. Αναστασίου Δ. Σαλαπάτα 

Λονδίνο 

Ο Σύνδεσμος Αγγλικανών και Ανατολικών Εκκλησιών (Anglican and Eastern Churches Association) οργάνωσε τη Δευτέρα 15η Οκτωβρίου 2018, στο κτήριο Faith House του κεντρικού Λονδίνου, τιμητική Δεξίωση για Ορθόδοξους Κληρικούς. 

Στην εν λόγω εκδήλωση έλαβαν μέρος εκπρόσωποι της Αγγλικανικής Κοινωνίας, των Ανατολικών Ορθόδοξων Εκκλησίων (εκτός της Ρωσικής Εκκλησίας, οι οποίοι ειδοποίησαν πως λόγω του Ουκρανικού εκκλησιαστικού ζητήματος δεν επιθυμούσαν να παρευρεθούν), καθώς επίσης και Προχαλκηδόνιοι (Κόπτες, Αιθίοπες, Αρμένιοι, Ινδοί και Σύριοι). 

Παρόντες στη Δεξίωση, μεταξύ των άλλων ήταν ο φιλορθόδοξος Αγγλικανός Επίσκοπος του Southwark (Νοτίου Λονδίνου) κ. Χριστοφόρος και ο Κόπτης Αρχιεπίσκοπος του Λονδίνου κ. Άγγελος. 

Αυτή είναι μια ανεπίσημη εκδήλωση, η οποία πραγματοποιείται κάθε Οκτώβριο σε ετήσια βάση, που σκοπό έχει την αλληλογνωριμία, την ανάπτυξη φιλικών δεσμών και διανθρώπινης αδελφικής επικοινωνίας. Στη διάρκεια της Δεξίωσης δεν τελείται καμία Ιερή Ακολουθία, ούτε εκκλησιαστική τελετή, ή προσευχή. 

Ο Διαχριστιανικός Σύνδεσμος Anglican and Eastern Churches Association, που οργάνωσε την Δεξίωση αυτή, είναι ο παλαιότερος διαχριστιανικός οργανισμός στην Αγγλία, έχοντας ιδρυθεί το 1864. 

Πρόεδρός του είναι ο Αγγλικανός Ιερέας και διακεκριμένος Θεολόγος Δρ. William Taylor. Μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου είναι ο Δρ. Δημήτριος Σαλαπάτας, ως αντιπρόσωπος του Σεβασμιωτάτου Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας κ. Γρηγορίου. 

Ο Σεβασμιώτατος κ. Γρηγόριος συμπληρώνει φέτος 90 χρόνια ζωής, 59 χρόνια εκκλησιαστικής διακονίας στην Αγγλία, καθώς επίσης και 30 χρόνια στο τιμόνι της Βιβλικής Αρχιεπισκοπής των Θυατείρων. Οι ομιλητές και γενικώτερα οι παρευρεθέντες απηύθυναν θερμές ευχές προς τον Σεβασμιώτατο, για μακροημέρευση, καλή υγεία και κάθε ευλογία στη ζωή και στα πολύτιμα ποιμαντορικά του έργα. 

Το σημαντικό σύνθημα της εκδήλωσης αυτής ήταν: «Το πολύ ενδιαφέρον ταξίδι των Διαχριστιανικών Σχέσεων συνεχίζεται…»! 

Photos by: Alexios Gennaris

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΝΤΟ

Στον χώρο που κάποτε υψωνόταν η Μονή της Παναγίας Οτ Καγιά στην Μπάφρα του Πόντου μετέβη την Τρίτη 16 Οκτωβρίου 2018, ο Οικουμενικός Πατριάρχης  Βαρθολομαίος, ο οποίος συνεχίζει το προσκύνημα Του στις περιοχές που κάποτε άκμαζε ο ποντιακός ελληνισμός. 

Το μοναστήρι που ήταν γνωστό ως Παχατσάχ Παναγιασί, που σημαίνει «Η Παναγία που κάνει τον τυφλό να βλέπει», υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο από το οποίο διασώζονται μόνο ελάχιστα ερείπια. Ο Πατριάρχης στάθηκε εκεί που βρισκόταν το καθολικό της μονής άναψε κερί και ανέπεμψε δέηση. 

Οι συνοδοί του Πατριάρχη, ο Μητροπολίτης Δράμας Παύλος, μαζί με τον τον Μητροπολίτη Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Βαρνάβα και τον ηγούμενο της Μονής Διονυσίου του Αγίου Όρους, Πέτρο, πήγαν στην απόκρημνη «ματωμένη σπηλιά» όπου έψαλλαν δέηση για την ανάπαυση των ψυχών. 

φωτογραφίες: Γιάννης Γκόσιος

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟ ΜΟΣΧΑΣ ΑΛΕΞΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΟΡΙΟ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Του Παναγιώτη Αντ. Ανδριόπουλου

Με αφορμή επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου προς τον μακαριστό Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο Β’, η οποία είδε το φως της δημοσιότητος, οιονεί ως «ντοκουμέντο» και δια της οποίας ο Πατριάρχης αναγνωρίζει την πράξη της καθαίρεσης του νυν Μητροπολίτου πρ. Κιέβου Φιλαρέτου, ας επισημάνουμε και ας υπενθυμίσουμε τα ακόλουθα: 

1. Ο Μητροπολίτης Φιλάρετος έχοντας χειροτονηθεί από την Εκκλησία της Μόσχας και Ιεράρχες της, έλαβε την καθαίρεση, ορθώς ή αδίκως, από τη Μόσχα, αρμοδίως, οπότε και όταν κατά την τάξη την ανακοίνωσε στον Οικουμενικό Πατριάρχη, εκείνος την αναγνώρισε. 

2. Όταν γράφτηκε αυτό το Πατριαρχικό γράμμα ο Οικουμενικός Πατριάρχης δεν είχε την Έκκλητο αναγωγή-προσφυγή του Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ώστε να μπορεί ιεροκανονικώς να αποφανθεί. Συνεπώς αποκρίθηκε εκείνη την ώρα έτσι όπως έπρεπε. 

3. Το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας έχει την πτυχή της Εκκλήτου προσφυγής του Φιλαρέτου, του Μακαρίου και των συν αυτοίς, αλλά από την άλλη και την άρση της πράξης του Πατριάρχου Διονυσίου του Δ’, η οποία πράξη είτε από εσφαλμένη είτε από ιδιοτελή ερμηνεία δημιουργούσε μια περίπλοκη, ιεροκανονικώς, κατάσταση στην Ουκρανία, δίνοντας το δικαίωμα στον Μόσχας να χειροτονεί όποιον εξέλεγε η κληρικολαϊκή και ο οποίος θα έπρεπε να μνημονεύει τον Κωνσταντινουπόλεως. Αυτήν την αναγκαία για εκείνες τις εποχές κατάσταση ήρε στην τελευταία συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου ο Πατριάρχης και φυσικώ τω τρόπω επανήλθαμε στην προ αυτής κατάσταση, όταν οι Κιέβου εξελέγοντο στον Πάνσεπτο Πατριαρχικό Ναό του Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι (βλ. περίπτωση Κιέβου Σιλβέστρου στα 1649, μεσούσης της Τουρκοκρατίας!). 

4. Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε εκατοντάδες περιπτώσεων Εκκλήτου προσφυγής προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη αρχιερέων και άλλων κληρικών αλλά και λαϊκών από άλλες τοπικές εκκλησίες και πρεσβυγενείς ακόμη Θρόνους. Είναι, αναμφίβολα, το ορατό σημείον ενότητος! Η επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου του 1992 αναγνωρίζει δικαστική αρμοδιότητα στην Εκκλησία της Μόσχας, δεν δηλώνει όμως καμία παραίτηση από το δικαίωμα επανεκδίκασης, το οποίο και εφάρμοσε. 

Τέλος, δημοσιεύουμε στη συνέχεια την επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου προς τον Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο Β’ (11-7-1995), ώστε να πληροφορηθεί ο καθείς ότι οι θέσεις του Οικουμενικού Θρόνου για την υπερόριο δικαιοδοσία του ουδέποτε μεταβλήθηκαν, έστω και κατ’ ελάχιστον. 

Η παρακάτω επιστολή αποτελεί μνημείο κανονικότητος, αλλά αποδεικνύει και την τραγικότητα του Πατριαρχείου Μόσχας, το οποίο δεν μπορεί να αποδεχθεί τον κεντρικό ρόλο του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ορθόδοξη οικουμένη. 

Ίσως είναι η ώρα για να το πάρει, επιτέλους, απόφαση!

Reply From Patriarch Bartholomew to Patriarch Alexis - 1995 by Panagiotis Andriopoulos on Scribd

Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΣΤΟ ΜΕΤΟΧΙ ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ

ΙΕΡΟΝ ΜΕΤΟΧΙΟΝ 

ΑΓΙΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΝΕΟΧΩΡΙΟΥ 

ΤΟΥ ΠΑΝΑΓΙΟΥ ΤΑΦΟΥ 

Φέρεται εις γνώσιν πασών των φιλεόρτων αδελφών ότι επί τη μνήμη του Αγίου Αποστόλου Ιακώβου του Αδελφοθέου και πάτρωνος του Παλαιφάτου Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, τελεσθήσεται Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός κατά την Δευτέραν 22αν Οκτωβρίου και περί ώραν 6ην απογευματινήν, εν τω εν ΝΕΟΧΩΡΙΩ του Βοσπόρου Ιερώ ημών Μετοχίω. 

Εις τον Πανηγυρικόν Εσπερινόν ηγαθύνθη ίνα προσέλθη μετά της συνοδείας Αυτού και προστή, ο Παναγιώτατος Πατήρ ημών και Δεσπότης, ο Παναγιώτατος Πατήρ ημών και Οικουμενικός Πατριάρχης κύριος κύριος Βαρθολομαίος. 

Κατά τον πανηγυρικόν εσπερινόν ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, εξ ονόματος του Μακαριωτάτου Πατριάρχου Ιεροσολύμων κυρίου Θεοφίλου θα τιμήση δια του οφικίου του Σταυροφόρου του Παναγίου Τάφου τον Άρχοντα Μέγα Χαρτοφύλακα της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας κύριο Λάκη Βίγκα εις επιβράβευσιν του προς τα Ιερά εν Κωνσταντινουπόλει Μετόχια του Παναγίου Τάφου αμερίστου αυτού ενδιαφέροντος. 

Μετά το πέρας του Εσπερινού θα επακολουθήση δεξίωσις εν τω προαυλίω του Μετοχίου. 

Ο εν Κωνσταντινουπόλει Επίτροπος του Παναγίου Τάφου 

+ Ο Ανθηδώνος Νεκτάριος

Η ΑΝΑΓΚΗ ΤΟΥ "ΠΡΩΤΟΥ" ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Τοῦ Ἀριστείδη Πανώτη 

Ἡ ἀνάγκη νὰ θεσπιστεῖ «Πρῶτος» καὶ στήν Ἑκκλησία τῆς Ἀνατολῆς

Οἱ ἐπίγονοι τοῦ Ἰσαπόστολου Κωνσταντίνου λησμόνησαν τὸν σύνδεσμό του μὲ τὴ ζωή τῆς Ἐκκλησίας ἐπί μία καὶ πλέον γενεά, γιατὶ δέχθηκαν τὶς ἐπιρροές τῶν ἀντιτριαδικῶν τάσεων τοῦ ἡμιαρειανισμοῦ καὶ τὸν σφαδασμὸ τοῦ παγανισμοῦ ποὺ ἒρεπε πρὸς τὸν Πανθεϊσμό. Ὃλοι αὐτοὶ ἐπιδίωξαν νὰ διχάσουν τὴν ἑνότητα τῆς αὐτοκρατορίας καὶ νὰ διαταράξουν τὴν ὁμόνοια τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καταδιώκοντας τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ποὺ παρέμεναν πιστοὶ στὴν Τριαδικὴ Θεολογία τῆς Ἐκκλησίας καὶ πρὸς δικαίωση κατέφευγαν στὸν θρόνον «τῶν διαδόχων τοῦ Ἁποστόλου Πέτρου» τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης. Τὀτε ὁ Ρώμης Ἰούλιος μὲ τὴν περὶ αὐτὸν Σύνοδό του θέλησε νὰ περιστείλει τὴν καταδίωξη τῶν πρoμάχων τῶν πρώτων ἂρθρων τοῦ «Συμβόλου τῆς Πίστεως», ὃπως τοῦ Μ. Ἀθανασίου καὶ ἂλλων, ἀποφάσισε τὸ 343 τὴ σύγκληση Μεγάλης Συνόδου στὴ Σαρδικὴ (Σόφια) τῆς Μοισίας τοῦ τότε Ἰλλυρικοῦ κατὰ τῶν δρώντων ἡμιαρειανῶν, οἱ ὁποῖοι διὰ τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας αὐθαίρετα ἐξεδίωκαν ἀπὸ τοὺς θρόνους τους ὃσους παρέμεναν πιστοὶ στὴν «Ὁμολογία τῆς Νικαίας». Γιὰ νὰ περιστείλει ὁ Ρώμης τὴν αὐθαίρετη παρέμβαση τῆς κοσμικῆς ἐξουσίας στὶς ἐκκλησιαστικὲς ὑποθέσεις καὶ κυρίως τὰ τετελεσμένα τῶν ἐκδιώξεων τῶν ὀρθοφρονούντων ἐπισκόπων, θεσπίστηκαν οἰ κανόνες 3ος, 4ος, 5ος, γιὰ τὴν ἂσκηση τῆς «Ἐκκλήτου» δηλαδὴ τῆς κανονικῆς ἐφέσεως ἐνώπιον τοῦ «Πρώτου» ἀρχιεπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ ἦταν τότε ὁ ἐπίσκοπος τῆς Παλαιᾶς Ρώμης. Ἡ θεολογικὴ καὶ κανονικὴ ἑδραίωση τῆς ἱεραρχήσεως τοῦ καθήκοντος τοῦ «Πρώτου» ἐπισκόπου τῆς Ἐκκλησίας φαίνεται πὼς ἀπετέλεσε ὲκ τῶν πρώτων μελημάτων τῆς συνοδικῆς συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν εἶναι τυχαῖο γεγονὸς γιὰ τὴ περιφρούρηση τῆς συνοχῆς τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας ὃτι μετὰ δεκαοκταετία ἀπὸ τὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τοῦ 325 γίνεται καὶ πάλι ἀπόπειρα νὰ συνταχθεῖ καὶ πάλι «Οἱκουμενικὴ» Σύνοδος στὴν ἀνατολικότερη πόλη τοῦ Ἰλλυρικοῦ, τὴ Σαρδικὴ (Σόφια) πρὸς ἐπίσημη διευκρίνιση τοῦ δικαστικοῦ «πρωτείου τῆς ἀγάπης» τῆς ἐφέσεως «τῆς Ἐκκλήτου» τοῦ πρώτου ἐπισκόπου στὴν Ἱεραρχίας τῆς «καθ’ ὃλου» Ἐκκλησίας, δηλαδὴ ἐνώπιον τοῦ τότε «Πρώτου» τῆς «Μίας Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας» (Α.Π. «Συνοδικὸν».τ.Α, σσ.138-139). Μὲ τοὺς κανονικοὺς αὐτοὺς ὁρισμούς ὁ ἁρμόδιος ὓπατος κριτὴς πάσης «δωσιδικίας» καὶ «παλινδικίας» καθορίζεται νὰ εἶναι ὁ ἀσκῶν τὴν «Ἒκκλητον» ὡς ὁ θεσμικὸς «Πρῶτος» ἐντεταλμένος στὴ διαφύλαξη τῆς ἀρχέτυπης ευαγγελικῆς πίστεως καὶ ἀποστολικῆς παραδόσεως στὴν ἀνὰ τὴν Οἰκουμένη Ἐκκλησία, σύμφωνα μὲ τὸν 34ο κανόνα «τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων».. Ὃμως ἡ ἀνάθεση τοῦ προνομίου αὐτοῦ ἦταν διακονία διενεργούμενη «μετ’ἀγάπης» ὡς τοῦ κατ’ἐξοχὴν Ἀρχιερέως Χριστοῦ κεφαλῆς τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὂχι κάποια ἂτεγκτη κοσμικὴ ἐξουσία χωρίς κανονικὴ φειδώ διότι ἡ εὐθύνη αὐτὴ ἦταν κανονικό προνόμιο μόνον τοῦ ἐπισκόπου τῆς τότε πρωτευούσης Ρώμης ( Πρβλ. καὶ κανόνα 57ον της Καρθαγένης (419) καὶ τὸν 56ον τῆς Πενθέκτης εν Τροὐλλω (691). Αὐτὸ τὸ εἰδικὸ προνὀμιο τοῦ «Πρώτου» τὴς Ἐκκλησίας τὸ ἀσκεἰ μετά τὸ 1054 στούς Ὀρθοδόξους καὶ ὀ Νέας Ρώμης ὡς ο κατὰ τὴν Τάξη στὴν Ὀρθοδοξία δευτερεύων Πατριάρχης. Τήν Τάξη γιὰ τὶς δικαιοδοσίες στὴν Ἐκκλησία τὴν καθὠρισε ἡ Α΄ Οίκουμενική (325) μέ τὸν 6ον κανόνα της ποὺ συμπληρώθηκε καὶ μέ τὶς ἀποφάσεις τῶν ἑπόμενων Οἰκουμενικῶν Συνόδων ( Β΄. β΄, γ΄. τῆς Γ΄ η΄. τῆς Δ΄ κη΄, τῆς ΣΤ΄ λ΄καὶ λστ΄) καὶ κατ’αυτόν τον τρόπον διαμορφώθηκε τὸ μέχρι σἠμερα έδαφος τῶν δικαιοδοσιῶν στήν διοίκηση «τῆς ἀνά πάντα τὸν κόσμο διαχυνόμενης Ἐκκλησίας». 

Ἡ Ἐκκλησία τῆς βασιλεύουσας Πόλεως μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου ἂρχισε νὰ συγκεντρώνει ὃλες ἐκεῖνες τίς ἐκκλησιαστικὲς προϋποθέσεις γιὰ τὴν αὐτοτέλειά της, οἱ ὁποῖες καὶ τὴν ἀνέδειξαν σὲ συνεκτικὸ δεσμὸν ὃλων τῶν ἐπισκοπῶν τῆς Ἀνατολῆς. Ἡ καθιέρωση τοῦ μητροπολιτικοῦ διοικητικοῦ συστήματος στὴν κάθε περιοχὴ, κατέστησε ἀναγκαῖο τὸ συντονιστικὸ κέντρο καὶ στὴν κατ’ Ἀνατολὰς Ἐκκλησία. Ὃμως ὁ ἀρχιεπίσκοπος τῆς νέας πρωτευούσης δὲν εἶχε ἀρχικὰ ἐκλεκτορικὸ σῶμα. Τὸ κατάλληλο πρόσωπο ὑποδεικνυόταν ἀπὸ τὸ πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας ἢ σὲ περίπτωση μὴ ἀνευρέσεως ἀναζητεῖτο ἀλλοῦ ἡ χαρισματοῦχος προσωπικότητα ποὺ ἐνδείκνυτο νὰ ἀσκήσει αὐτὸ τὸ λειτούργημα τοῦ ὓπατου διαιτητὴ καὶ κριτή. Αὐτὸν τὸν ἐνέκρινε καὶ ὁ πολιτειακὸς παράγων καὶ μετὰ ἐκαλοῦντο οἱ ὃμοροι μητροπολίτες νὰ τὸν ἐκλέξουν ἐν συμφωνία καὶ νὰ τὸν χειροτονήσουν. Ὁ νέος «Πρῶτος» ἐπιφορτιζόταν τὴν εὐθύνη προστασίας τῆς ἀποστολικῆς παρακαταθήκης τῶν «στύλων» τῆς Ἐκκλησίας Ἀνδρέου, Παύλου καὶ Ἰωάννη, ἀλλὰ καὶ τὴν κατατεθεῖσα στὰ πρῶτα ἱεραποστολικὰ κέντρα τῆς Μικρᾶς Ἀσίας καὶ τῆς Θράκης καὶ τὴν ὁποία διατηροῦσε ἐκατοντάδα καὶ πλέον ἐπισκόπων ἀπὸ γενεὰ σὲ γενεὰ καὶ συνδέθηκαν μὲ τὴ νέα βασιλεύουσα Πόλη τῆς Ἀνατολῆς. Τὸ συνοδικὸ σῶμα αὐτῶν τῶν ἱεραρχῶν θέλησε νὰ ὁλοκληρώσει καὶ στερεώσει τὸ «Σύμβολο τῆς Πίστεως» τῆς Ἐκκλησίας ποὺ ἂρχισε νὰ διατυπώνεται στὴ Νίκαια καὶ μὲ τὴ στήριξη τοῦ Μ. Θεοδοσίου, πραγματοποιοῦν τὴ Γενικὴ Σύνοδο τῆς ἀνατολικῆς αὐτοκρατορίας μεταξὺ τοῦ Μαΐου καὶ Ἰουλίου τοῦ 381 πρὸς ὁριστικὴ καταδίκη τοῦ ἐπικίνδυνου ἡμιαρειανισμοῦ ποὺ εἶχε εἰσχωρήσει καὶ στὸ ἐπισκοπικὸ σῶμα καὶ γι’αὐτὸ χρειάστηκε: 

α) Νὰ συμπληρωθεῖ τὸ «Σύμβολο Πίστεως» τῆς Νικαίας καὶ νὰ ἀποσαφηνιστοῦν τὰ: «Περί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τῆς Μιᾶς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἑνὸς βαπτίσματος , τῆς προσδοκίας τῆς Ἀναστάσεως καὶ τέλος τῆς αἰώνιας μελλοντικῆς ζωῆς» γιὰ νὰ ἀσφαλιστεῖ γιὰ πάντα ἡ βάση τῆς ἐν Χριστῷ Ἀποκαλύψεως. 

β) Νὰ ἐκλεγεῖ ὁ κανονικὸς «Πρῶτος» στὴν ἐκεῖ ἀρχιεπισκοπὴ καὶ ἡ Σύνοδος νὰ συγκροτεῖται πλέον ἀπὸ ὁμόδοξους καὶ κανονικοὺς ἐπισκόπους. 

γ) Γιὰ νὰ στηριχθεῖ ἡ εὐστάθεια τῆς Ἐκκλησίας στὴν Κωνσταντίνου Πόλη ἀποφασίστηκε ὁ δευτερόθρονος θρόνος νὰ περιβληθεῖ μὲ τὸ θεσμικὸ κύρος τοῦ Πρώτου ἀρχιεπισκόπου τῆς Παλαιᾶς Ρώμης καὶ ὁ τῆς Νέας Ρώμης ἀρχιεπίσκοπος μὲ τὰ: «Ἳσα πρεσβεῖα τιμῆς» ὡς τὸ ἀποστολικό κέντρο στὴν Ἀνατολή. 

δ) Τὰ «ἱσότιμα πρεσβεῖα» ἀκολουθούμενα ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς «Προγενέσεως» διαμοιράζουν τὴν κληρονομία τῆς «Προκαθήμενης Ἀρχῆς» σὲ ἑκάτερες τῶν περιοχῶν τῆς Οἰκουμένης, ἀπὸ τὴν ἀρχαιοπαράδοτη Παλαιὰ Ρώμη τῆς Δύσεως καὶ στὴν Νέα Ρώμη τῆς Ἀνατολῆς. 

ε) Ἑπομένως ὁ θεσπιστής γ΄ κανόνας θέτοντας τὴν «ἀρχὴ τῆς «Προγενέσεως» τῆς ἀποστολικῆς διαδοχῆς παραδίδει καὶ τὴν ὃλη ἱερὴ ἐμπειρία τῆς ἀποστολικῆς κληρονομίας περὶ τῆς ἀκριβοῦς πίστεως τῆς Έκκλησίας ποὺ γίνεται καὶ ἡ γενεσιουργὸς αἰτία τῆς «Τάξεως τῶν Θρόνων», αὐτῆς ποὺ ἐγκρίθηκε ἀπὸ τὶς Οἰκουμενικὲς Συνόδους ποὺ ἀκολούθησαν. Ἡ ἀνύψωση καὶ ἐπέκταση τοῦ κύρους τοῦ Θρόνου τῆς Βασιλεύουσας δὲν εἶναι ἀπλὴ χορηγία δευτεροτόκιων μέσα στὰ Δίπτυχα τῆς Ἐκκλησίας γιὰ λειτουργικοὺς λόγους. Ἡ σύνδεσή της μὲ τὴν σημαντικὴ ἀρχὴ τῆς «Προγενέσεως» στηρίζει ἐκ παλαιοῦ τὰ ὑφιστάμενα προνόμια του «Πρώτου» τῆς κατά τόπους Έκκλησίας γιὰ νὰ προστατεύει τὴν εὐαίσθητη ἑνότητα τοῦ σώματός της ἀπὸ τὸν μερισμόν γιὰ ἀλλότριους στόχους ἀπὸ τὴ Σωτηρία τῶν ἀνθρώπων κατὰ τὴν ἀποστολικὴ ἐντολὴ «πάντα εὐσχημόνως καὶ κατὰ τάξιν γινέσθω» (Α΄Κορ.ιδ΄40). Αὐτὸ πόρρω ἀπέχει ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι ἐκδήλωση κάποιου «παπικοῦ» αὐταρχισμοῦ μεσαιωνικῆς ἐκδόσεως. Ἡ παρέμβαση αὐτὴ ἐπιβάλλεται ἀπὸ τὴ ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Πέτρο: «καὶ σύ ποτὲ ἐπιστρέψας στήριξον τοὺς ἀδελφοὺς σου» (Λουκ.κβ΄32). 

Μετὰ τὴν ἀπόφανση αὐτὴ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀρχίζει προοδευτικὰ καὶ ἡ διακονία τοῦ δευτερεύοντος θρόνου στὸ νὰ ἐπιβλέπει ὃπου ἁπλωνόταν καὶ ἠ δικαστικὴ κρίση καὶ συμβολή του γιὰ τὴν ἐπίλυση τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων. Ἡ ἀπόφανση αὐτὴ τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἂρχισε νὰ ἐφαρμόζεται εὐθύς ἀμέσως ἀπὸ τὸν διάδοχο τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου στὸ θρόνο τῆς Κωνσταντινουπόλεως Νεκτάριο (381-397), ὁ ὁποῖος λόγω τῆς ὁμόφωνης ἀμέσου ἐκλογῆς του, εὐθὺς τιμήθηκε καὶ μὲ τὴ προεδρία τῆς Συνόδου παρουσία μάλιστα τοῦ πατριάρχη Ἀλεξανδρείας Τιμόθεου τοῦ Ἀκτήμονα (381-385) - (Ράλλη καὶ Ποτλῆ. «Σύνταγμα Θείων καὶ Ἱερῶν Κανόνων».τ.Β΄, σ.173). Οἱ μεταβαίνοντες ἐπίσκοποι στὴ Πόλη κατὰ τὴν τάξη ἐνημέρωναν τὸν ἀρχιεπίσκοπό της γιὰ τοὺς λόγους τῆς ἀφίξεώς τους καὶ ζητοῦσαν τὴ συμβουλὴ καὶ μεσολάβησή του νὰ συναντήσουν τον αὐτοκράτορα καὶ τοὺς ἁρμόδιους παραγόντες καὶ γι’ αὐτὸ πολλοὶ παρέτειναν τὴν ἐκεῖ παραμονή τους μέχρι τὴν ἐπίλυση τῶν ζητημάτων τους (Ρ.καὶ Π. «Σύνταγμα» τ.Α΄ σελ.149-151). Ἡ διαμονή αὐτὴ συντέλεσε στὶς μεταξύ τους γνωριμίες γιὰ τὴν ἀνταλλαγὴ ἀπόψεων καὶ τὴ διαμόρφωση τῆς «διαγνώμης» πρὸς ἐπίλυση τῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας. Μὲ τὰ χρόνια αὐτὲς οἱ ἂτυπες συναντήσεις ἀπέδειξαν τὴ χρησιμότητα συστάσεως ἱεροῦ συμβουλευτικοῦ σώματος συνεργασίας περὶ τὸν Πατριάρχη τῶν ἒμπειρων ἀρχιερέων καὶ καθιερωθηκε ὡς ἒθος ἡ σύσταση τῆς «Ἁγίας καὶ Ἱερᾶς Πατριαρχικῆς Ἐνδημοῦσης Συνόδου» γιὰ νὰ εἶναι καὶ ὁ κανονικὸς ἐκφραστὴς τῆς σοφίας καὶ κληρονομίας τῆς «Προγενέσεως» τοῦ Θρόνου. Ἡ ἐκλογὴ τῶν συνδιοικητῶν αὐτῆς τῆς Πατριαρχικής Συνόδου εἶναι ἀναφαίρετο προνόμιο τοῦ Πατριάρχου της καθὼς καὶ ὁ χαρακτήρας της γιά νὰ στηρίζει τὴν ὑπευθυνότητά του στὴν ἐκτἐλεση τῶν καθηκόντων του δεδομένου ὃτι τὸ σεπτὸν πρόσωπό του εἶναι ἡ «Πηγὴ τῆς Εὐσεβείας μας» κατὰ τὴν ὀρθόδοξη παράδοση. 

Ἡ πρώτη παρέμβαση τοῦ Οίκουμενικοῦ Θρόνου σὲ ὑπόθεση παλαίφατου Πατριαρχείου συμβαίνει σὲ Σύνοδο συνελθοῦσα στὴ βασιλεύουσα τὸ 397 πρὸς ἐξέταση τῆς ἒριδας τῶν δύο ἐπισκόπων τῆς Ἀραβίας: τοῦ Ἀγαπίου καὶ τοῦ Γαβαδίου ποὺ διεκδικούσαν ἀμφότεροι τὴν κυριότητα τῆς ἐπισκοπῆς Βὀστρων ποὺ τότε ἀνῆκε στὸ Πατριαρχεῖο Ἀντιοχείας. Στὴ Σύνοδο αὐτὴ προεδρεύει ὁ Κων/πόλεως Νεκτάριος καὶ συμπαρίστανται ὁ Ἀλεξανδρείας Θεόφιλος (385-412) και ὁ Ἀντιοχείας Φλαβιανός Α΄(380-403). Ἀπὸ αὐτὴ τὴ Σύνοδο τότε κανονίστηκε νὰ μὴ δικάζεται ἐπίσκοπος ἢ καὶ νὰ καθαιρεῖται ὑπὸ δύο ἢ τριῶν ἐπισκόπων ἀλλὰ ἂν είναι δυνατόν ὑφ’ὃλων τῶν ἐπισκόπων τῆς αὐτῆς διοικήσεως. (Βλ. ἀνωτ: Σύνταγμα.τ.Γ΄. σ.627-28). Τότε πρὸς προστασία τῆς λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ ἂξιους καί ἀνεπίληπτους ἱεράρχες, ὁ ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (396-404) ἒχων τὴν κηδεμονία ὃλης τῆς τότε δικαιοδοσίας τῆς Νέας Ρώμης στὴ Θράκη, στὴν Ἀσία καὶ στὸν Πόντο, συγκάλεσε τὴν Ἐνδημούσα Σύνοδό του περὶ τὸ 400 καὶ πληροφορηθεὶς ὃτι οἱ Ἐκκλησίες τῆς Ἀσίας ἐκυβερνῶντο ἀπὸ ἀναξίους ἐπισκόπους ἀποφάσισε τὴ κανονικὴ παρέμβασή του. Αὐτὸ συνέβη μετὰ ἀπὸ τὸ σχετικὸ ψήφισμα τῶν Μικρασιατῶν χριστιανῶν: «Ἐπειδὴ ἐν τοῖς ἒμπροσθεν χρόνοις φύρδην οἳ τε θεσμοὶ καὶ ἡμεῖς ἐποιμάνθημεν, ἀξιοῦμεν σου τὴν τιμιότητα κατελθοῦσαν τύπον ἐπιθεῖναι θεόπεμπτον τῇ Ἐφεσίων ἐκκλησία, ἐκ μακρῶν τῶν χρόνων καταπονηθείση» (Migne P.G. 67, στ. 50). Μεταβαίνοντας μάλιστα στὴν Ἒφεσο διῆλθε ἀπὸ τὴν Νικομήδεια καὶ ὃταν διαπίστωσε τὴν ἀντικανονικὴ ἐκεῖ κατάσταση καθήρεσε τον μητροπολίτη Γερόντιο καὶ ὃταν ἒφθάσε στὴν Ἐξαρχία τῆς Ἀσίας ἐξήτασε τὴν κατηγορία ἐπὶ σιμωνία κατὰ τοῦ Ἐφέσου Ἀντωνίνου καὶ ἓξ ἐπισκόπων καὶ ἀποδειχθείσης τῆς καταγγελίας καθήρεσε καὶ ἐκεῖνον καὶ τοὺς ἐνόχους ἐπισκόπους καὶ ἐξέλεξε ἂλλους μὲ τὸ κανονικὸ κύρος Θρόνου του. (Βλ.Θεοδώρητου. Ἐκκλ. Ἱστορία σ.σ. 350-360 καὶ Σωζόμενου Ἐκκλ. Ἱστορία. βιβλ. Η΄. Κεφ. Στ΄.σ.σ.559). Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος γνώστης καὶ τῆς ἒριδας στὴν Ἱεραρχία τῆς Ἀντιόχειας συνήργησε στὴ κατάπαυσή της ὡς ἒχων την εὐθύνη τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων ἐφ’ ὃλης τῆς εὐρύτερης περιοχῆς στὴ Συρία καὶ στὴ Φοινίκη τῆς Μέσης Ἀνατολῆς. Οἱ διασκορπισμένοι ἀσκητὲς τῆς Νιτρίας παραπονοῦνται στὸν αὐτοκράτορα γιὰ τὴν αὐτοδικία τοῦ Ἀλεξανδρείας Θεοφίλου καὶ ἐκεῖνος παραπέμπει τὸ ζήτημα στὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἰωάννη Χρυσόστομο καὶ γι’ αὐτὴ τὴ διατεταγμένη παρέμβαση ὁ Θεόφιλος ἀργότερα στράφηκε, μέ τὴ γνωστὴ συνωμοσία, κατὰ τοῦ Χρυσοστόμου. Ὁ διάδοχος τοῦ Χρυσοστόμου Ἀττικὸς ποὺ ἐκυβέρνησε τὴν Ἐκκλησία Κων/πόλεως τὸ 404-425 ἐπεξέτεινε τὴν κανονικὴ ἐπιστασία τοῦ Θρόνου του στὴν ὃλη δικαιοδοσία του καὶ ἐχειροτόνησε ἐπίσκοπο Φιλιππουπόλεως τὸν ρήτορα Συλβανὸ, τὸν ὁποῖον μετὰ τρία χρόνια μετέθεσε στὴν Τρωάδα. Ὁ Ἀττικός περιφρούρησε τὰ δίκαια τῆς καθέδρας του σὲ ὃλες τὶς διοικήσεις τῆς Θράκης, τῆς Ἀσίας καὶ τοῦ Πόντου καὶ ἐπέκτεινε τὴν ἐπιστασία του πρὸς δυσμὰς στὸ Ἰλλυρικὸ καὶ ὁ Μέγας Θεοδόσιος προσήρτησε τὸ Ἰλλυρικὸ στὸ ἀνατολικὸ ἣμισυ τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας καὶ ἡ ὀρθοφρονοῦσα ἐξουσία περιέβαλε τὴν ἀπόφαση τῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴ νομικὴ κατοχύρωσή προκειμένου νὰ διασφαλίζεται ἡ ὁμαλότητα στὸν ἐκκλησιαστικὸ βίο. Ὃταν μάλιστα τέθηκε τὸ θέμα κανονικῆς ἐκλογῆς τοῦ Κορίνθου Περιγένους οἱ ἐπίσκοποι τῆς Ἀχαΐας δυσαρεστημένοι ἀπὸ τὴν ἀπόφαση τοῦ Ρώμης Βονιφατίου Α΄ κατέφυγαν στὸν ἀρχιεπίσκοπο τῆς Νέας Ρώμης Ἀττικὸ ὁ ὁποῖος δικαίωσε τοὺς ἑλλαδικοὺς καὶ πέτυχε τὴν ἒκδοση διατάγματος τοῦ Μ.Θεοδοσίου καὶ αὐτὸ τὸ θέμα νὰ ἐπιλυθεῖ μόνον ὑπὸ Συνόδου ἑλλαδικῶν ἐπισκόπων, κάτι ποὺ ἐνισχύει καὶ ἐπεκτείνει τὸ κύρος τοῦ θρόνου στὸν ἑλλαδικὸ χῶρο! Ὃπως ὁ Ἀττικὸς ἒλυσε τὴν ὑπόθεση τῶν ἑλλαδιτῶν ἐπισκόπων ἒτσι καὶ ἒλυσε τὶς διαφορὲς μεταξὺ τῶν ἐπισκόπων τῆς Φρυγίας Ἀγαπητοῦ καὶ Θεοδοσίου. Καὶ ὁ διάδοχός του Πρὀκλος (434-446) ἒμπρακτα συνέχισε τὴ διεύρυνση τῆς διακονίας του μὲ χειροτονίες ἐπισκόπων ὂχι μὀνον πρὸς Ἀνατολὰς στὴ Μ. Ἀσία ἀλλὰ καὶ πρὸς Δυσμὰς στὸ Ἰλλυρικὸ καὶ ἀπήντησε σὲ ἒκκληση τοῦ ἀντιοχειανοῦ ἐπισκόπου Ἀθανασίου καὶ ἐξετάσθηκε ἡ ὐπόθεσή του ὑπὸ τῆς Ἐνδημούσης του Συνόδου καὶ ἡ άπόφασή της κοινοποιήθηκε στὸν Ἀντιοχείας Δόμνον (444 ἒ.) μὲ τὴν παράκληση νὰ ἀναθεωρήσει τὴν ὑπόθεση τοῦ ἐπισκόπου Ἀθανασίου. Οἱ ἀντιοχειανοὶ παρέπεμψαν καὶ ἂλλη ὑπόθεση στὸν Πρόκλο πρὸς ἐπίλυση, ὃπως ἦταν ἠ ἐκλογὴ τοῦ Τύρου Εἰρηναίου ἐπειδὴ βαρυνόταν ἀπὸ τὴν κανονικὴ κατηγορία τοῦ δίγαμου. Τὸ κανονικό κύρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τὸ ἀνέδειξε ὁ Πρόκλος (436-446) καὶ ὀταν ἐχειροτόνησε τὸν ἒπαρχο Θαλάσσιο ἐπίσκοπο Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας. Ὁ διάδοχός του Φλαβιανὸς (446-449) μὲ τὴν Σύνοδό του ἐξήτασε σειρὰ ὑποθέσεων ἐπισκόπων καὶ μητροπολιτῶν τῆς Μ. Ἀσίας ἀκόμη δὲ καὶ κληρικῶν ἐκ τῆς Μεσοποταμίας μὴ ἱκανοποιηθέντων ἀπὸ τὸν Ἀντιοχείας Δόμνον σὲ σχέση μέ τὶς ἑτεροδιδασκαλίες τοῦ Ἐδέσσης Ἲβα. Οἱ Ἀντιοχειανοὶ φαίνεται πώς πάντα εἶχαν πολλὰ ἐσωτερικὰ προβλήματα ποὺ ἐπιβεβαίωναν τὴν ἐμπιστοσύνη τους στὴν εὐθυκρισία τοῦ Κων/πόλεως καὶ τῆς Συνόδου του. Ὁ Βηρυττοῦ Εὐστάθιος κατὰ τὴν ἒριδά του μὲ τὸν Τύρου Φώτιο προσέφυγε στὸν ἀρχιεπίσκοπο Ἀνατόλιο (449-458) καὶ τὸ θέμα τους ἀπησχόλησε καὶ τὴν Οἰκουμενικὴ Σύνοδο τῆς Χαλκηδόνος. Ὃλοι οἱ διατελέσαντες διάδοχοι τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου ἦταν πεπεισμένοι γιὰ τὴν κανονικὴ εὐθύνη τοῦ ἀρχιεπισκόπου Κων/πόλεως στὴ διατήρηση τῆς κανονικῆς τάξεως καὶ συνοχῆς χάριν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας. Προσέξατε τὶ λέγει γιὰ αὐτὴ τῆν εὐθύνη «οὐ γὰρ χρήματα δίδοντας ἒστι λαβείν τὴν ἀρχήν ταύτην, ἀλλά τρόπον ἐπιδειξάμενον ἂριστον», (Migne PG. τ. 61 σελ.507-12). Ποὺ νὰ εἶχαν ποτὲ συμβεῖ τὰ τρέχοντα γεγονότα γιὰ νὰ ἀθετηθεῖ τὸ καθῆκον τοῦ Πατριάρχου μας – καὶ νὰ μονιμοποιηθεῖ ἡ άταξία στην Οὐκρανία! Οἱ Μοσχοβῖτες ἐν ἀγνοία τοῦ ὀρθοδόξου ρωσικοῦ λαοῦ ἐπιχειροῦν τὸ ἒγκλημα τῆς μητροκτονίας φοβούμενοι μήπως χάσουν τὶς «ψευδοεξαρχίες» τους καὶ ἀπειλοῦν τοὺς ὁμόδοξους δωρεολῆπτες μὲ τὰ «ἂδηλα καὶ κρύφια» τῶν προσωπικῶν δεδομένων τους καὶ μὲ τὴ περικοπή τῶν χορηγιῶν τους! Ἡ Ἐκκλησία τῶν ἐθνοφυλετικῶν ψευδαισθήσεων καταρρέει.

Α.Π.

Η ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟΥ ΜΟΣΧΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΡΩΣΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

Βρέθηκα στο Έξετερ της Αγγλίας στα δεκαοχτώ μου, φοιτητής στο πανεπιστήμιό του. Πρώτη μου προτεραιότητα ήταν να βρω Ορθόδοξη εκκλησία, να εκκλησιάζομαι. Εξεπλάγην όταν μου μετέφεραν ότι η Ορθόδοξη εκκλησία της Αγίας Άννης βρίσκεται ακριβώς απέναντι από τις εστίες όπου διέμενα, στην οδό St Sidwell: αντίκρυ μου έβλεπα, από το παράθυρό μου, ένα πέτρινο εκκλησάκι, γοτθικού ρυθμού, κατάμαυρο από την υγρασία, και όχι έναν Ορθόδοξο ναό από αυτούς που συνηθίζουμε στις πατρίδες μας. Πετάχτηκα απέναντι, και διάβασα το πρόγραμμα των ακολουθιών, πάνω στην παλαιά ξύλινη πόρτα. Το φθινοπωρινό κρύο και υγρό πρωινό της Κυριακής με βρήκε έξω από την πόρτα της Αγίας Άννης: ήδη άκουγα όμορφες μελωδίες, η ένταση των οποίων αυξήθηκε όταν άνοιξα την πόρτα, και τι αντίκρυσα: ζεστασιά, ένα όμορφο εκκλησίασμα με φωτεινά πρόσωπα, που συμμετείχε σε όλη την ακολουθία, χωρίς ίχνος κούρασης και βαρεμάρας. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν αγάπη για τον Χριστό, για την Εκκλησία Του: ήταν μέλη του Σώματός Του. Από εκείνη την μέρα, δεν σταμάτησα να εκκλησιάζομαι σε αυτή την μικρή όαση, όπου για πρώτη φορά ίσως μεταλάμβανα και ένιωθα όλο το εκκλησίασμα ως κομμάτι του εαυτού μου. 

Δεν μπορώ πια να ανακαλέσω την ακριβή ημερομηνία, αλλά θυμάμαι ότι μια Κυριακή τοποθετήθηκε στο Νάρθηκα η φωτογραφία του Οικουμενικού μας Πατριάρχη, κ.κ. Βαρθολομαίου, να προσκυνά και να ευλογεί αυτή την ενορία, ενόψει της τιμητικής διάκρισης του πανεπιστημίου του Έξετερ στο πρόσωπό του. Ένιωσα μεγάλη χαρά, διότι αν και η εκκλησία αυτή ήταν "ρωσική", θεωρήθηκε μεγάλη τιμή η επίσκεψη του Πατριάρχου μας, σε αντιδιαστολή με την από τότε επιθετική και σχισματική ρητορική του Πατριαρχείου Μόσχας και Πασών των Ρωσιών. 

Πνευματικός πατήρ της ενορίας μας υπήρξε μια μεγάλη ορθόδοξη μορφή, ο μητροπολίτης Αντώνιος του Σουρόζ. Θυμάμαι, από τα παιδικά μου χρόνια, βιβλία αυτού του γέροντος να παρελαύνουν στο σπίτι μας: βιβλία εμπνευσμένα, τα οποία ανακάλυπτα στα εφηβικά μου χρόνια. Μου πήρε καιρό να καταλάβω ότι δεν βρέθηκα στο Έξετερ τόσο τυχαία, όσο πίστευα στην αρχή. 

Ο μητροπολίτης Αντώνιος εκοιμήθη το 2003, όταν έφυγα από το Έξετερ για την επόμενή μου στάση. Αποχωρίστηκα την Αγία Άννα με μεγάλη θλίψη: πού θα ξανάκανα τέτοια Χριστούγεννα, τέτοιο Πάσχα, με μια τράπεζα αγάπης, μετά τον εκκλησιασμό, όπου ένιωθα πραγματικό μέλος μιας Κοινότητας προσωπικοτήτων. Δεν μπορώ να σας το περιγράψω αυτό το αίσθημα, πρέπει να διεκδικήσετε να εκκλησιαστείτε στην Αγία Άννα του Έξετερ, για να με καταλάβετε! Δυστυχώς, όταν ακριβώς εκοιμήθη ο μεγάλος αυτός Γέροντας, τότε ξεκίνησε και η σκληρή επίθεση από την Μόσχα, έναντι της ρωσικής Διασποράς που δεν δήλωνε διοικητική υποταγή: μια επίθεση, όπου γνώρισε μεγάλη αντίσταση. Διότι η Μόσχα δεν υπολόγισε ότι στην τοπική ρωσική Εκκλησία του Σουρόζ, είχαν ήδη ενταχθεί άνθρωποι άλλων δογμάτων και θρησκειών, όπου βαπτίστηκαν στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, έχοντας πλήρη συναίσθηση του τρομερού αυτού Μυστηρίου. Τέτοιους ανθρώπους, τέτοιες ψυχές, δεν τους αγγίζει το εκκοσμικευμένο πνεύμα ενός υπουργείου εξωτερικών ενός πατριαρχείου, όσο "ισχυρού" και να δηλώνει. 

Για την μετωπική σύγκρουση του Πατριαρχείου Μόσχας και Πασών των Ρωσιών, ενδεικτικό είναι το κείμενο του αρχιδιακόνου Peter Scorer, από το Έξετερ, με τίτλο Current Developments in the Relationship between the Moscow Patriarchate and the Russian Orthodox Diocese in the UK, το οποίο μπορεί κανείς να βρεί διαδικτυακά, και στο οποίο αποκαλύπτεται η τακτική του υπουργού εξωτερικού του ρωσικού Πατριαρχείου, που δεν είναι σχισματική μόνο ως προς την Μητέρα Εκκλησία της Κωνσταντινούπολης, αλλά και προς τον ίδιο τον ρωσικό λαό της Διασποράς. 

Για να μην με θεωρήσει ο αναγνώστης ως αντι-Ρώσο, κάτι που θα θεωρούσαν ως αστειότητα οι κοντινοί μου άνθρωποι, που γνωρίζουν την ρωσοφιλία μου, θα ήθελα να προσθέσω κάτι. Η αγάπη μου για τον ρωσικό πολιτισμό είναι αδιαπραγμάτευτη. Η μητέρα μου μού διάβαζε Ντοστογιέβσκυ για να κοιμηθώ. Επί χρόνια παρακολουθούσαμε το κανάλι Soyuz, της επισκοπής του Αικατερίνμπουργκ, με τις ακολουθίες σε απευθείας μετάδοση, και τις τόσο όμορφες εκπομπές για την Ορθοδοξία. Δύο φορές αξιώθηκα να επισκεφθώ τα άγια χώματα της Ρωσίας, και να βρεθώ στα προσκυνήματά της. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τους παλαιούς ναούς του Μεγάλου Νόβγκοροντ, την μυρωδιά των κέδρων, τις εικόνες του Αντρέι Ρουμπλιώβ. Δεν μπορώ όμως να μην απαντήσω, ως ελάχιστος και ασήμαντος άνθρωπος από την μια, αλλά ως μέλος τους Σώματος του Χριστού από την άλλη, στις συκοφαντίες της επίσημης ρωσικής Εκκλησίας σε βάρος του Οικουμενικού Πατριαρχείου.

Παρατήρησα, με τα χρόνια, ότι τα ρωσικά τηλεοπτικά προγράμματα δεν αναφέρονται στο Πατριαρχείο της Κωνσταντινούπολης. Σαν να μην υπάρχει, ένα πράγμα! Ακόμα και στην ταινία του ηγουμένου Τύχωνος Σεβκουνώφ, "Το βυζαντινό μάθημα", δεν υπήρχε η παραμικρή αναφορά στην ρωμαϊκή Ορθόδοξη Κοινότητα της Πόλης! Είναι χαρακτηριστικός ο επίλογος, όπου η Ορθόδοξη παράδοση "αποχωρεί" από την αιώνια Πόλη, και βρίσκεται σ’ ένα χιονισμένο εκκλησάκι, κάπου στον Βορά, μέσα στην ζεστασιά μιας ρωσικής ενορίας. Μα, τέτοια ασχετοσύνη πια;! Να μου επιτρέψετε την αγανάκτηση, και να με συγχωρέσετε για μια ακόμα αναφορά στην ταπεινότητά μου μια ακόμη προσωπική αναφορά: ως γόνος Τραπεζουντίων και Κωνσταντινουπολιτών (Μπαλουκλιωτών) από τον πατέρα μου, δεν μπορώ παρά να μην πάρω προσωπικά αυτή την συκοφαντία: Ρωμαίοι Χριστιανοί, Ορθόδοξοι, υπήρχαν πολυάριθμοι στην Πόλη, και το 1925 (η τότε απογραφή τους φέρνει ως την δεύτερη πληθυσμιακή ομάδα στην Πόλη), και το 1955, και το 1963. Από το 1964, αγαπητοί Πατέρες του ρωσικού Πατριαρχείου, άρχισε η συρρίκνωση του ρωμαϊκού πληθυσμού, με τις τότε απελάσεις, λόγω της πολιτικής αστάθειας. Σίγουρα δεν μπορούσατε να βοηθήσετε τότε, διότι βρισκόσαστε υπό κομμουνιστικό καθεστώς, όμως τώρα χτυπάτε με μανία τους ολιγάριθμους καταγεγραμμένους Ρωμαίους, όπως σας χτυπούσε κάποτε το κομμουνιστικό καθεστώς, και συγκρίνετε αριθμητικά τα εκκλησιάσματα: λες και η Ορθοδοξία αναφέρεται μόνον στους ζωντανούς... λές και δεν συμπεριλαμβάνει τους κεκοιμημένους και τους αγέννητους! 

Σεβαστοί Πατέρες του ρωσικού Πατριαρχείου, στην Μόσχα: η Ρωμηοσύνη υπάρχει, ζει, μέσα από τους κεκοιμημένους της, τους ζώντες και τους αγέννητους της. Η σημερινή Τουρκία είναι ένα Κράτος, το οποίο φιλοξενεί την Ορθοδοξία και φιλοξενείται από αυτήν, στα χώματα που την γέννησαν και την αναγέννησαν. Αναρίθμητοι Τούρκοι Μουσουλμάνοι κατακλύζουν τα ρωμαϊκά προσκυνήματα, όχι μόνον στην Πόλη και στα Πριγκηποννήσια, αλλά σε ολόκληρη την τουρκική Επικράτεια. Διότι ο σημερινός κάτοικος της Τουρκίας βιώνει την ρωμηοσύνη ως κομμάτι της υπόστασής του. Γι’ αυτό και Τούρκοι αρχαιολόγοι αναστηλώνουν τα μνημεία και τα προσκυνήματα, με έναν τρόπο και με ευλάβεια που δεν έχω δεί ποτέ σε δυτικό κράτος. Γι’ αυτό και αποκαλύπτονται νέες τοιχογραφίες και ψηφιδωτά, και αναδεικνύονται σε ολόκληρη την Επικράτεια του τουρκικού Κράτους. Αυτά αποσιωπάτε, αυτά αποφεύγετε να αναδείξετε εσείς, σεβαστοί Πατέρες, στο ρωσικό ποίμνιο, διότι –απ’ ό,τι καταλαβαίνει η ταπεινότητά μου- δεν φαίνεται να ενδιαφέρεστε τόσο για την πνευματική ανάσταση της Ορθόδοξης Οικουμένης, αλλά για την καθιέρωση μιας ρωσικής πρωτοκαθεδρίας! Μήπως κάνουμε λάθος; 

Η μακάρια Άννα Νοταρά, κόρη του μεγάλου Δουκός της Κωνσταντινούπολης, Λουκά Νοταρά, έγραφε μεταξύ άλλων στην διαθήκη της στην Βενετία, μετά την Άλωση: 

Πρώτον. Να με μνημονεύουν εμέ και τους αυθέντας τους γονείς μου και τους εδικούς μου κατά την τάξιν των Ρωμαίων Χριστιανών. Ακόμη, να κτίσουν ή να καλλιεργήσουν μίαν εκκλησίαν ρωμαίϊκην εις τους τόπους της αυθεντίας της Βενετίας, με τρόπον ότι πάντοτε και αιωνίως να είναι ρωμαίϊκα και εις ιερείς Ρωμαίους, χωρίς αναντιότιτι, δια τας ψυχάς των αυθεντών των γοναίων μου και των εδικών μου και δια την ημετέραν ψυχήν. Ακόμη, να εξαγοράσουν έναν αμάλωτον από τους Τούρκους, Χριστιανόν, και να τον ελευθερώσουν για την ψυχήν της κερα Φροσύνης, της αδερφής μου, καθώς το επάφεικεν εν τη ώρα του θανάτου αυτής. 

Πέντε αιώνες έχουν περάσει, και η κυρα-Άννα η Νοταρά μνημονεύεται ακόμα κατά την τάξιν των Ρωμαίων Χριστιανών, στην ρωμαϊκή εκκλησία η οποία θεμελίωσε με την περιουσία της, με λειτουργία στα ρωμαίϊκα και ιερείς Ρωμαίους. 

Και όλοι όσοι μεταλαμβάνουμε από το ίδιο Ποτήριο, Σώμα Χριστού, κεκοιμημένοι, ζωντανοί και αγέννητοι, δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι έτσι θα γίνεται, όπως το επιθύμησε η κυρα-Άννα Νοταρά, μέχρι το τέλος του Κόσμου. Διότι η Ρωμηοσύνη δεν είναι εθνοτική ταυτότητα, αλλά Υπόσταση, σεβαστοί Πατέρες του ρωσικού Πατριαρχείου.

Κυριάκος Παπαδόπουλος 

Επίκουρος Καθ. Kuwait University