Κωνσταντινούπολη, ρεπορτάζ-φωτογραφίες του Νίκου Μαγγίνα
Στη μαγική πόλη των Αθηνών και του Ιλισσού των χρόνων του Χατζιδάκι μας μετέφερε η συναυλία που δόθηκε στο Ζάππειο Λύκειο της Πόλης από σύνολο μουσικών την Τετάρτη 20 Φεβρουαρίου το βράδυ.
Η Πολίτισσα Ήβη Ντερμαντζή και ο Αντώνης Συριανός με τη φωνή τους, ο Κυριάκος Γκουβέντας με το βιολί και ο Ανδρέας Τσεκούρας με το πιάνο σε έναν αρμονικό συνδυασμό που γέμιζε με μελωδικούς ήχους την ευχάριστη ατμόσφαιρα, προσέφεραν μοναδικές στιγμές στους Ομογενείς από την Πόλη και την Ελλάδα που ήρθαν με επικεφαλής τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο για να συμμετέχουν με την παρουσία τους στην εκδήλωση.
Παρέστησαν Ιεράρχες και Άρχοντες του Θρόνου, ο Πρόξενος της Ελλάδος στην Πόλη Αθανάσιος Αστρακάς, Πρόεδροι και παράγοντες Κοινοτήτων και εκπαιδευτικοί από τα σχολεία της Ρωμηοσύνης. Την εκδήλωση χαιρέτισε η Λυκειάρχης Δέσποινα Φιλίππου Παπίνη.
Στο τέλος της εκδήλωσης ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος έδωσε τις αναμνηστικές πλακέτες στους καλλιτέχνες από μέρους του ιστορικού Σχολείου, πάλαι ποτέ Ζαππείου Παρθεναγωγείου.
Την ευθύνη της εκδήλωσης, η οποία έλαβε χώρα στην αίθουσα θεάτρου του Ζαππείου, είχαν η Εφορία και η Διεύθυνση του Λυκείου αυτού. Το μουσικό πρόγραμμα περιελάμβανε πολλά τραγούδια τα οποία είτε με ζωντάνια είτε με απαλή μελωδία ταξίδευαν το φιλόμουσο ακροατήριο στις εποχές και στο ήθος που δίδαξε η γενιά των μουσικών και των συνθετών του Μάνου Χατζιδάκι. Μέσα στα κρύα του Φεβρουαρίου αντικρίσαμε το ζεστό και εγκάρδιο πρόσωπο του Μάη μέσα από τη μουσική πανδαισία και είδαμε με τον τρόπο αυτό τι συνέβη τότε στην Αθήνα και γεννήθηκε στα σπλάγχνα της τέτοια συνθετική δραστηριότητα. Στο βαθύ πέλαγος των ηχοχρωμάτων, οι μουσικές και τα τραγούδια της βραδιάς άγγιξαν ιδιαίτερα την ευαίσθητη πτυχή των ακροατών οι οποίοι με τον τρόπο αυτό ακολούθησαν αβίαστα την Οδό ονείρων.
Μέσα από αυτή την εμπνευσμένη εκδήλωση του Ρωμαίϊκου Ζαππείου ένα ήταν το σίγουρο. Το τραίνο της Ρωμηοσύνης κινείται προς το μέλλον με ελπίδες, δεν έφυγε, δεν πάει. Είναι εδώ και περιμένει από τη μουσική να πάρει τη λύπη του παρελθόντος ενώνοντας αποστάσεις και λαούς. Η Ομογένεια δε χορεύει στο ρυθμό του βαλς των χαμένων ονείρων διότι γνωρίζει ότι το ευοίωνο μέλλον ξημερώνει μέσα από τις αλλαγές των καιρών με τη συνδρομή των προσώπων φυσικά.
Χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Ήβης Ντερμαντζή η οποία με τη θαυμαστή χροιά της φωνής και την ευπρεπή παρουσία της μαρτυρεί την αδιάκοπη συνέχεια και την θετική εξέλιξη της Ρωμηοσύνης, απέδειξε ότι μοίρα της είναι να μη γνωρίσει τη λησμονιά.
Έτσι η Πόλη η Βασιλεύουσα, της μιας Παναγιάς, αντέχει και θα αντέχει σε πείσμα αντίθετων προθέσεων και προοπτικών και θα συνεχίσει με τις εκδηλώσεις και με τις πολιτιστικές της εκφάνσεις και εκφράσεις να παραμένει παντοτινά μια Πόλη μαγική την οποία αγαπούμε και είναι το μοναδικό μας όνειρο, σαν μυστικό κρυμμένο στις καρδιές και στη σκέψη μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου