Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΕΥΔΟΚΙΑΔΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΥ

φωτογραφία: Νικόλαος Μαγγίνας

Ὁμιλία 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ. κ. Βαρθολομαίου 

κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν 

τοῦ Θεοφιλεστάτου π. Ἀμβροσίου Χοροζίδου 

(Ἀττάλεια, 21 Ἰουλίου 2019) 

Θεοφιλέστατε Ἐψηφισμένε Ἐπίσκοπε Εὐδοκιάδος κύριε Ἀμβρόσιε, 

Εἰσηγήσει τῆς ἡμῶν Μετριότητος, ψήφῳ δέ κανονικῇ τῆς Ἀγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου τοῦ καθ᾿ ἡμᾶς Ἀποστολικοῦ Θρόνου, ἐκλεγείς πρότριτα εἰς Ἐπίσκοπον τῆς πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Ἱερᾶς Ἐπισκοπῆς Εὐδοκιάδος, λαμβάνεις σήμερον ἐν τῷ Ἱερῷ τούτῳ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Ἀλυπίου Ἀτταλείας τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης. 

Χαίρει καί ἀγάλλεται ἡ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Μεγάλη Ἐκκλησία ἐπί τῇ ἐπαξίᾳ προαγωγῇ καί χειροτονίᾳ ἑνός ἀφωσιωμένου τέκνου αὐτῆς, τό ὁποῖον καλεῖται νά διακονήσῃ τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Πισιδίας καί τό θεοτήρητον πλήρωμα αὐτῆς ὡς Βοηθός Ἐπίσκοπος τοῦ πολιοῦ καί προσφιλεστάτου ἡμῖν ἀδελφοῦ Ἁγίου Πισιδίας Σωτηρίου, ὁ ὁποῖος τρέφει μεγάλην ἐκτίμησιν πρός τό πρόσωπόν σου διά τήν μέχρι σήμερον προσφοράν σου εἰς τόν ἐνταῦθα χριστεπώνυμον λαόν, διά τάς πολλάς ποιμαντικάς καί ἐπικοινωνιακάς ἱκανότητάς σου, διά τήν εὐλάβειαν καί τήν ἱεροπρέπειάν σου, καί διά τόν σεβασμόν σου πρός τόν Οἰκουμενικόν Θρόνον. 

Δοξολογοῦμεν τόν Δομήτορα τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἐχαρίσατο εἰς αὐτήν τόν ἅγιον Πισιδίας, τόν ἀπόστολον καί ἱεραπόστολον, τόν θυσιαστικόν καί ἀγαπητικόν, τόν φιλάγιον καί φιλάνθρωπον, τόν ἀσκητήν καί ἄνθρωπον τῆς προσευχῆς, τόν πνευματικόν πατέρα, ὁ ὁποῖος εἶναι διά τά τέκνα αὐτοῦ ὁ στοργικός ποιμενάρχης, ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος γνωρίζει τάς πραγματικάς ἀνάγκας των, βαστάζει καί περιθάλπει τά ἀσθενήματά των. Ὁ Μητροπολίτης Πισιδίας Σωτήριος εἶναι ὁ ἔνθερμος κῆρυξ τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος μετέφερε καί μεταφέρει τά «ρήματα ζωῆς αἰωνίου» (Ἰωάν. στ’, 68) εἰς τά βάθη τῶν ψυχῶν καί εἰς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης. Ἔδιδε καί δίδει τήν μαρτυρίαν «περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος» κατά τόν τρόπον τόν ὁποῖον προέτεινε καί ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κρήτη, Ἰούνιος 2016), «ὄχι ἐπιθετικῶς ἤ διά διαφόρων μορφῶν προσηλυτισμοῦ, ἀλλ᾿ ἐν ἀγάπῃ, ταπεινοφροσύνῃ καί σεβασμῷ πρός τήν ταυτότητα ἑκάστου ἀνθρώπου καί τήν πολιτιστικήν ἰδιαιτερότητα ἑκάστου λαοῦ» («Ἡ Ἀποστολή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τόν σύγχρονον κόσμον», Προοίμιον). Τό φωτεινόν παράδειγμα τοῦ Μητροπολίτου σου νά ἀκολουθῇς, νά ἐμπνέεσαι ἀπό τήν πνευματικότητα καί τόν ἀποστολικόν ζῆλον του, καί νά φωτίζῃς τόν νοῦν καί τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων, τῶν νέων καί τῶν ἐν ἡλικίᾳ, καλλιεργῶν εἰς αὐτούς τόν ἔνθεον πόθον τῆς αἰωνιότητος. 

Εἰσελθών εἰς τόν ἱερόν κλῆρον τό ἔτος 2008, μετά τάς θεολογικάς σου σπουδάς ἐν Θεσσαλονίκῃ, Βοστώνῃ καί Ἁγίᾳ Πετρουπόλει, ὑπηρετεῖς εὐσυνειδήτως ἀπό τό 2013 τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ Μεγάλην Ἐκκλησίαν ἀπό θέσεως τοῦ Μεγάλου Συγκέλλου αὐτῆς, ἐκπληρῶν ἐν ὑποδειγματικῇ ἀφοσιώσει τά πολλαπλᾶ καθήκοντά σου καί διακονῶν τούς ἐν Τουρκίᾳ διαμένοντας σλαβοφώνους ὀρθοδόξους, μέ ἰδιαιτέραν μέριμναν διά τούς ἐντός τῶν ὁρίων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πισιδίας διαβιοῦντας. Δραττόμεθα τῆς εὐκαιρίας διά νά μνημονεύσωμεν τόν κατά τόν παρελθόντα Ἰανουάριον κοιμηθέντα ἀδελφόν Μητροπολίτην Σισανίου καί Σιατίστης κυρόν Παῦλον, τόν χαρισματικόν ποιμένα, τόν φιλόθεον καί φιλάδελφον, τόν φιλομόναχον καί φίλον τῆς ἀσκήσεως, τόν στοργικῶς μεριμνήσαντα διά τήν νεότητα καί τήν κατά Χριστόν προκοπήν αὐτῆς, ὁ ὁποῖος εὐχαρίστως ἐξεχώρησε τόν κληρικόν τῆς Μητροπόλεώς του Ἀρχιμανδρίτην Ἀμβρόσιον πρός θεραπείαν τῶν πνευματικῶν ἀναγκῶν τῶν ἐν νοτιοδυτικῇ Τουρκίᾳ καί ἀλλαχοῦ ἐν τῇ χώρᾳ ἡμῶν διαβιούντων ρωσσοφώνων πιστῶν. Εἴη ἡ μνήμη αὐτοῦ αἰωνία! 

Ὁ ἀνά τήν οἰκουμένην ἱερός κλῆρος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, εἰς ὅλας τάς ἐκφάνσεις τοῦ λειτουργικοῦ, ἁγιαστικοῦ καί ποιμαντικοῦ αὐτοῦ ἔργου, ὀφείλει νά ἐκπροσωπῇ καί νά ἐκφράζῃ τό πνεῦμα τῆς Πρωτοθρόνου Ἐκκλησίας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία ηὐλογήθη ὑπό τοῦ ἀγαθοδότου Θεοῦ νά εἶναι κληρονόμος καί φύλαξ τῆς Παραδόσεως τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων, τήν ὁποίαν συγκροτοῦν οἱ Ἅγιοι καί οἱ μάρτυρες τῆς Πίστεως, τό δόγμα καί τό ἐκκλησιαστικόν ἦθος, ἡ ἐξαγγελία τοῦ Εὐαγγελίου «ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς», τό ἔνθεον φρόνημα καί ἡ εὐλάβεια τῶν κληρικῶν, οἱ ἀσκητικοί ἀγῶνες τῶν μοναχῶν, ὁ σταυροαναστάσιμος βίος τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἡ δοξολογική λειτουργική ζωή καί ἡ εὐλογημένη ποιμαντική διακονία, ἡ πρόγευσις τῆς ἀνεκλαλήτου χαρᾶς τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καί ἡ «εὐχαριστιακή πραγμάτωσις τῆς Ἐκκλησίας» ἔναντι τῶν «πειρασμῶν τῆς ἱστορίας» καί τῆς ἀλλοιώσεως τῆς ἐσχατολογικῆς ταυτότητος αὐτῆς. 

Θεοφιλέστατε, 

Εἰς Ἐπίσκοπον αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας προάγεσαι σήμερον. Ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὑπενθυμίζει εἰς τούς ἐπισκόπους τήν μεγάλην σημασίαν τῆς ἄνευ ὅρων ἀφιερώσεως εἰς τό ποίμνιόν των καί εἰς τήν μέριμναν διά τήν κατά Χριστόν ἀναστροφήν τῶν πιστῶν, ἐφ᾿ ὅσον ἡ σωτηρία κάθε ψυχῆς εἶναι «τοσοῦτον ἀξία, ὥστε τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπον γενέσθαι καί τοσαῦτα παθεῖν» (PG 60, 40). Ὁ ἐπίσκοπος δέν ἀνήκει εἰς τόν ἑαυτόν του. Δέν εἶναι ποτέ νωθρός καί ράθυμος, δέν ἐφησυχάζει, δέν παραμένει εἰς τό «ταμεῖον», ἀφοῦ γνωρίζει ὅτι «ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ’, 37). Ὅ,τι πράττει εἶναι κατάθεσις ψυχῆς, «οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς» ἀγάπης, ἑκουσία αὐτοπροσφορά, κατά τό βιβλικόν: «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι» (Ματθ. ιστ’, 24). 

Καλεῖσαι νά διακονήσῃς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς ἕνα χῶρον μέ ἰδιαίτερα χαρακτηριστικά. Ὀφείλεις νά εἶσαι ἁπλοῦς, πρᾷος, εὐαίσθητος διά τόν ἀνθρώπινον πόνον, ἀγαπητικός. «Ποιμένα ἀληθινόν ἀποδείξει ἀγάπη. Δι᾿ ἀγάπην γάρ ὁ Ποιμήν ὁ Μέγας ἐσταυρώθη» (Κλῖμαξ, λα’). «Ὅ,τι πράττεις πρέπει νά ἀποβλέπῃ εἰς τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ καί εἰς τήν οἰκοδομήν τῶν πιστῶν. Γεγονυίᾳ τῇ φωνῇ ὀφείλεις νά ὀνομάζῃς τό μόνον ὄνομα ὑπό τόν οὐρανόν «ἐν ᾧ δεῖ σωθῆναι ἡμᾶς» (Πράξ. δ’, 12), τό «ὑπέρ πᾶν ὄνομα» (Φιλιπ. β’, 9) τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ὅ,τι εἴμεθα καί ὅ,τι ἔχομεν εἶναι δώρημα τῆς χάριτος Αὐτοῦ. Ὅ,τι πράττομεν εἶναι ἔργον τοῦ Κυρίου τό ὁποῖον ἐπιτελεῖται δι᾿ ἡμῶν ἐν τῇ Ἁγίᾳ Αὐτοῦ Ἐκκλησίᾳ. 

Πολλάκις ἐτονίσαμεν, ἐπαναλαμβάνομεν δέ, περαίνοντες τόν λόγον, καί κατά τήν ἱεράν ταύτην στιγμήν, ὅτι ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ὁ «λειτουργός». Ὁ προεστώς τῆς εὐχαριστιακῆς συνάξεως. Ὅλη ἡ δρᾶσις καί ἡ διακονία του, τό ἁγιαστικόν καί ποιμαντικόν του ἔργον, εἶναι προέκτασις τῆς χάριτος καί τῆς εὐλογίας τῆς εὐχαριστιακῆς ἐμπειρίας, ἀντλοῦν ἀπό ἐκείνην τήν ἀνεξάντλητον πηγήν ἐκ τῆς ὁποίας τρέφεται ὁλόκληρος ἡ ἐκκλησιαστική ζωή. Ἄς προσευχηθῶμεν, Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί προσφιλέστατα τέκνα ἐν Κυρίῳ, ὁ Θεός τοῦ ἐλέους νά κρατύνῃ τόν νέον Ἐπίσκοπον εἰς τό ἔργον διακονίας τοῦ λαοῦ Αὐτοῦ. 

Καί νῦν πρόσελθε, Θεοφιλέστατε. Εἴσελθε ἐν εὐχαριστίᾳ καί φόβῳ Θεοῦ εἰς τά Ἅγια τῶν Ἁγίων, διά νά λάβῃς ἀπό τό Παράκλητον Πνεῦμα, τό ἐκ τοῦ Πατρός ἐκπορευόμενον καί ἐν Υἱῷ ἀναπαυόμενον, διά τῶν χειρῶν τῆς ἡμῶν Μετριότητος καί τῶν συλλειτουργούντων ἡμῖν Ἁγίων Ἀρχιερέων, τήν ὑπέρ λόγον καί ἔννοιαν χάριν καί τό χάρισμα τοῦ τρίτου βαθμοῦ τῆς ἱερωσύνης, καθιστάμενος Ἐπίσκοπος τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας.