Με την ευκαιρία της ετήσιας εαρινής επίσκεψης του Οικουμενικού Πατριάρχη στην Καππαδοκία, η Ελληνική Εταιρεία Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, οργάνωσε από τις 13 έως τις 16 Μαΐου, ένα προσκύνημα στο οποίο μετείχαν μέλη και φίλοι της. Μεταξύ αυτών ήσαν και άτομα τα οποία έχουν εμπλακεί στην προσπάθεια μερικής αποκατάστασης του ιουστινιάνειου ναού του Αγίου Παντελεήμονος, γνωστού σήμερα ως «Κόκκινη Εκκλησιά», έργο για το οποίο η Ελληνική Εταιρεία, συνεργάζεται με την γαλλική association des amis de Cappadoce, το αμερικανικό ίδρυμα Kaplan και το τουρκικό Πανεπιστήμιο του Yildiz, υπό την εποπτεία του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού και των τοπικών αρχών. Εχοντας λάβει μέρος στην εξόρμηση- αποστολή, θεώρησα υποχρέωσή μου να επισημάνω γραπτώς ορισμένα δυνατά της σημεία, τα οποία έχουν ευρύτερο ενδιαφέρον και οπωσδήποτε ανοίγουν ή θα μπορούσαν να ανοίξουν διόλου ευκαταφρόνητες προοπτικές.
Ας αρχίσω με τα μεγάλα μικρά: τη συγκίνηση της νεαρής δασκάλας των αγγλικών, σαν αντελήφθη ότι είχε μπροστά της την κόρη της αρχικής ιδιοκτητρίας του σπιτιού, μέρος του οποίου χρησιμοποιούσε για τη σχολή της: έφερε απότομα το χέρι στο στόμα -χειρονομία παιδιάστικη- τα μάτια της βούρκωσαν και είπε: «Συγκινούμαι αφάνταστα και πιστέψτε με πως νιώθω αυτό που αισθάνεστε. Θα ήθελα να μπορούσα να κάνω κάτι για σας». Το βλέμμα έπειτα των νεαρών Τούρκων μηχανικών, αλλά και κάποιων αρχόντων της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και εκπροσώπων της νομαρχίας, καθώς άκουγαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη να τους μιλάει. Είχε σεβασμό, είχε μια κάποια αμηχανία, είχε επίσης μια έκδηλη συμπάθεια, είχε κάτι το αναμφισβήτητα και συγκινητικά υιικό.
Περνώντας στα μεγαλύτερα, δεν μπορώ να μην αναφέρω ότι απ’ άκρου εις άκρον της Καππαδοκίας ξεκινά η αποκατάσταση όχι βυζαντινών -τούτο γίνεται από καιρό- αλλά νεοελληνικών μνημείων, αναφέροντας ως παράδειγμα την μονή του Αγίου Νικολάου στη Σινασό, λαξευμένη ολόκληρη σε έναν πελώριο μονόλιθο, τον επιβλητικό ναό του Αγίου Δημητρίου στην Αραβησσό (δεκαετίας 1880, όπου λειτούργησε ο Πατριάρχης την πρώτη λειτουργία μετά την Εξοδο) και τη μονή της Αναλήψεως κοντά στην Καρβάλη, κτισμένη σε ένα περιβάλλον ονειρικό. Ειπώθηκε επί τόπου από τον εκπρόσωπο της νομαρχίας πως στο κτίσμα, πλάι στον ναό, που στις αρχές του 20ού αιώνα προοριζόταν για ορθόδοξη ιερατική σχολή, θα λειτουργήσει ως κέντρο αφιερωμένο στους πολιτισμούς της Καππαδοκίας, με έμφαση στην ρωμαίικη κληρονομιά. Ζητήθηκε προς τούτο η υποστήριξη του Φαναρίου, αλλά και των καππαδοκικών προσφυγικών συλλόγων στην Ελλάδα.
Δεν μπορώ επίσης να μην παρατηρήσω τη μεγίστη τιμητική κινητοποίηση δυνάμεων ασφαλείας, Αστυνομίας και Στρατού, γύρω από τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ως να επρόκειτο για αρχηγό κράτους. Τέλος, δεν μπορώ να αποσιωπήσω το περιεχόμενο των λόγων του Παναγιωτάτου, ο οποίος χωρίς τίποτε να απεμπολεί, έριχνε ακαταπόνητα σπόρους-γέφυρες προς ένα μέλλον ειρηνικό, φέρνοντας μεταξύ τους πιο κοντά θρησκείες, έθνη, πολιτισμούς και ανθρώπους.
* Ο κ. Κώστας Μ. Σταματόπουλος είναι πρόεδρος Συμβουλίου Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς της Ελληνικής Εταιρείας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου