ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ: ΙΩΒΗΛΑΙΟ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

Ίμβρος, των Νίκου Παπαχρήστου και Νίκου Μαγγίνα
Φωτογραφίες: Νίκος Μαγγίνας

Το πλήθος των ανθρώπων της Ίμβρου, μόνιμων κατοίκων και των ξεριζωμένων παιδιών της που επέστρεψαν για λίγες ημέρες στην πατρώα γη, έμοιαζε αμέτρητο. Η συγκίνηση στα μάτια τους ήταν εμφανής. Ο Μητροπολιτικός Ναός Κοιμήσεως της Θεοτόκου είχε γεμίσει ασφυκτικά. O Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος προεξήρχε της θείας λειτουργίας στην οποία συμμετείχαν οι Μητροπολίτες Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμος και Μεσογαίας Νικόλαος. Οι πιστοί στριμωγμένοι αλλά σε απόλυτη τάξη προσπαθούσαν να μη διαταράξουν τη θεία μυσταγωγία. Η στεντόρεια βαθιά φωνή του Πατριάρχη κυριαρχούσε στον ιερό χώρο. Όλοι ήθελαν να δουν και ν’ ακούσουν τον φίλο, τον συμμαθητή, τον συγχωριανό, τον συμπατριώτη, τον Πατριάρχη τους να λειτουργεί στον ίδιο Ναό στον οποίο ακριβώς πριν 50 χρόνια χειροτονούνταν διάκονος, ξεκινώντας μια λαμπρά πορεία διακονίας που τον οδήγησε το 1991 στον πρώτο Θρόνο της Ορθοδοξίας.

«Ήταν η 13η Αυγούστου του έτους 1961. Ακριβώς πριν 50 χρόνια. Ο ομιλών, ηλικίας τότε 21 ετών, μόλις είχεν αποφοιτήσει από την περίπυστη Θεολογική Σχολή της Χάλκης, η οποία επέπρωτο να καταδικασθή δέκα χρόνια αργότερα εις άδικον αναστολήν της λειτουργίας της, συνεχιζομένην επί 40 ολόκληρα χρόνια, ωσάν να μη χρειάζεται η Εκκλησία, η κοινωνία, η ανθρωπότης, αυτή η χώρα όπου εδρεύει το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, θεολόγους και κληρικούς και ανθρώπους του πνεύματος και της διανοήσεως μορφωμένους και μυημένους στο οικουμενικό πνεύμα και τους ανοικτούς ορίζοντες της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως, που θα ημπορούσαν να συμβάλουν στην πνευματική πρόοδο των ανθρώπων και των λαών, όπως έκαναν όλοι οι απόφοιτοι της Χάλκης – δι αὐτό και η φήμη της έφθασε παντού και το κύρος της υπήρξε μέγα ως της κατ ἐξοχήν Ορθοδόξου Θεολογικής Σχολής». Ήταν το πρώτα λόγια του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου ο οποίος για άλλη μια φορά υπογράμμισε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την αδικία που υπέστη η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, μια ακόμα από τις πολλές αδικίες σε βάρος της ομογένειας της Πόλης, της Ίμβρου και της Τενέδου.

Ανάμεσα στους εκατοντάδες πιστούς που συγκεντρώθηκαν για να τιμήσουν τον Πατριάρχη του Γένους και οι Μητροπολίτες Μύρων Χρυσόστομος, Πριγκηποννήσων Ιάκωβος, Σύμης Χρυσόστομος, οι οποίοι παρέστησαν στη θεία λειτουργία συμπροσευχόμενοι καθώς και ο δυναμικός και δημιουργικός ποιμενάρχης της νήσου Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου Κύριλλος. Επίσης παρέστησαν και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης μαζί με στελέχη της Αγιορειτικής Εστίας, ο Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής Αθηνών Μάριος Μπέγζος με τον Ιμβριώτη Καθηγητή της ίδιας Σχολής Κωνσταντίνο Δεληκωνσταντή καθώς και πρόεδροι και μέλη Ιμβριακών Συλλόγων.

Οι λόγοι του Πατριάρχη γύρισαν το ρολόι του χρόνου πίσω, στον Αύγουστο του 1961. Στην ημέρα εκείνη που ο Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου, μετέπειτα Χαλκηδόνος, Μελίτωνας Χατζής χειροτονούσε τον κατά κόσμον Δημήτριο Αρχοντώνη διάκονο της Εκκλησίας του Χριστού.

«Μόλις, λοιπόν, είχα αποφοιτήσει από αυτή την ονομαστή Σχολή και οι 13 απόφοιτοι της χρονιάς εκείνης, 12 εξ Ελλάδος και μόνος εγώ εκ Τουρκίας, κατά την τελετή της καθοσιώσεώς μας την Κυριακή 2 Ιουλίου, στο τέλος της καθιερωμένης Πατριαρχικής και Συνοδικής λειτουργίας στο εκκλησάκι της Σχολής, ψάλαμε το «Είδομεν το φως το αληθινόν...», όπως ήταν από ετών το έθιμο. Διότι, πράγματι, οι μαθηταί της Χάλκης κατά την φοίτησί τους εις αυτήν έβλεπαν το φως το αληθινόν και ελάμβαναν πνεύμα επουράνιον και εμάθαιναν τα ιερά γράμματα και άκουγαν σοφές συμβουλές από σοφούς διδασκάλους, σπουδασμένους σε ορθόδοξες και ετερόδοξες θεολογικές σχολές, και αποκτούσαν εκκλησιαστικό φρόνημα και συνείδησιν ιερολοχιτών – στρατιωτών της Εκκλησίας˙ και όλα αυτά τα εφόδια έκαναν τους αποφοίτους της Σχολής μας να διακρίνωνται παντού όπου απεστέλλοντο να διακονήσουν την Εκκλησία και τα γράμματα»

Και ο Πατριάρχης συνέχισε να θυμάται το ξεκίνημα της πορείας διακονίας του:

«Ο μακαριστός Σχολάρχης μας μας είπε κατά την καθοσίωσίν μας ότι καλούμεθα ως φρουροί να φυλάξουμε «τον ακατάλυτον θησαυρόν της Χριστιανικής κοσμογονίας, τα μεταλεία του πλούτου της προγονικής σοφίας, τους ευγενείς αδάμαντας των υψηλών Χριστιανικών συναισθημάτων» και να αγωνισθούμε ευθαρσώς υπέρ αυτών. Και, ακόμη, ότι ο σύγχρονος θεολόγος καλείται «ως φορεύς του Θεού να αποβή η ορατή παρουσία του αοράτου εν τω κόσμω». Ο ίδιος ο Σχολάρχης μακαριστός Σταυρουπόλεως και ο τότε ποιμενάρχης μας Ίμβρου και Τενέδου Μελίτων με τις συμβουλές και τις προτροπές τους ενίσχυσαν την ήδη υπάρχουσα κλίσι και κλήσι και επιθυμία μου να χειροτονηθώ και να εισέλθω στις τάξεις του ιερού κλήρου. Και αποφασίσαμε με τον Γέροντά μου να γίνη η χειροτονία μου εις διάκονον εδώ στην Παναγία στις 6 Αυγούστου, ανήμερα της Μεταμορφώσεως, που ήταν και Κυριακή. Όμως τα συνοδικά του καθήκοντα εμπόδισαν την έγκαιρη επιστροφή του στο νησί μας και έτσι η χειροτονία ανεβλήθη για την επομένη Κυριακή, 13 Αυγούστου, σαν σήμερα. Ζήτησα να πάρω το όνομά του –Μελίτων- αλλά εκείνος με ωνόμασε Βαρθολομαίο για να τιμήση ένα μεγάλο τέκνο της Ίμβρου, τον λόγιο ιερομόναχο Βαρθολομαίο τον Κουτλουμουσιανό, από το Γλυκύ. Την ευχή της ρασοφορίας με διάβασε την παραμονή, 12 Αυγούστου, στον Άγιο Γεώργιο του χωριού μου. Την επομένη έγινε η χειροτονία εδώ στον Μητροπολιτικό Ναό και, καθώς ήταν η Απόδοσις της Μεταμορφώσεως, στην ομιλία του ο Γέροντας αναφέρθηκε στην περικοπή της εορτής και με συνέστησε στη ζωή μου ως κληρικός να ατενίζω «τον Ιησούν μόνον» και όλα τα άλλα θα έρχωνται και θα προστίθενται. Κατέβηκαν στην Παναγία πολλοί από όλα τα χωριά μας και παρέστησαν στη χειροτονία και πολλοί παραθερισταί από την Πόλι και το εξωτερικό. Να μη ξεχνούμε πως ήταν ακόμη τα καλά χρόνια της Ίμβρου πριν από τη λαίλαπα του 1964. Και μετά δεξίωσις στη Μητρόπολι, με αυθόρμητη ομιλία του συγχωριανού μου Παναγιώτη Κώστογλου, και γεύμα στο γειτονικό εστιατόριο του Κωνσταντινίδη. Ζήτησα από τον Γέροντα να με αφιερώση τη φωτογραφία του με το καινούργιο μου όνομα. Την έχω πάντοτε σαν κειμήλιο, σαν ιερή ανάμνησι της ημέρας εκείνης κατά την οποία εισήλθα εις τα άγια των αγίων. Έγιναν αμέσως μετά τα πανηγύρια της Παναγίας της χρονιάς εκείνης και ύστερα από λίγο άρχισα την στρατιωτική μου θητεία, η οποία διήρκεσε δύο χρόνια, στην Πόλι στην αρχή και ύστερα εδώ κοντά στην Καλλίπολι».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, μιλώντας αργά και σταθερά, δεν μπορούσε να κρύψει την συγκίνησή του. Η θύμισή του, σ’ ένα ταξίδι μέσα στο χρόνο, συναντούσε την πορεία της ταπεινής διακονίας του.

«Εν συνεχεία άρχισε η πενταετής μετεκπαίδευσίς μου στην Ιταλία, Ελβετία και Γερμανία, με υποτροφία του Πατριαρχείου μας. Πέραν των ξένων γλωσσών, έμαθα αυτά τα πέντε χρόνια πολλά εις την Εσπερίαν Ευρώπην για τον Καθολικισμό και τον Προτεσταντισμό, για τον τρόπο του σκέπτεσθαι των Δυτικών, για τα ήθη και τα έθιμά τους, πράγματα χρήσιμα στην μετέπειτα και μέχρι σήμερα διακονία μου εις το όντως Οικουμενικό μας Πατριαρχείο, πράγματα που καθιστούν εύκολη την επικοινωνία μου με τους πολλούς επωνύμους και ανωνύμους επισκέπτας που δεχόμεθα όλο το χρόνο από ξένες χώρες στο Φανάρι. Ας με επιτραπή να πιστεύω ότι όλα ήσαν και είναι μέσα στα σχέδια της πρόνοιας του Κυρίου για το καλό της Εκκλησίας, ην περιεποιήσατο τω ιδίω Αυτού αίματι» είπε ο Οικουμενικός Πατριάρχης για να συνεχίσει: «Τα χρόνια εκείνα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τον ευγενή Πάπα Παύλο τον ΣΤ’, να ζήσω ένα μέρος της Β’ Βατικανής Συνόδου, να λάβω προσωπική πείρα της οργανώσεως και δράσεως του Π. Σ. Ε. στην Ελβετία, να αποκτήσω πολύτιμες εμπειρίες, χρήσιμες, επαναλαμβάνω, για όλη την μετέπειτα ζωή και υπηρεσία μου στην Εκκλησία. Και το 1968 επέστρεψα στην Πόλι και διορίσθηκα κοντά στον Σχολάρχη της Χάλκης, όπου έμεινα μέχρι το 1972, χρονιά κατά την οποία εκοιμήθη ο Πατριάρχης Αθηναγόρας και εξελέγη ο από Ίμβρου και Τενέδου Δημήτριος, ο οποίος και με ετίμησε αναθέτοντάς μου την διεύθυνσι του νεοσυστάτου Ιδιαιτέρου Πατριαρχικού του Γραφείου. Εκεί, κοντά του, στα είκοσι σχεδόν χρόνια της Πατριαρχίας του, έμαθα πάμπολλα, όχι μόνο για την οργάνωσι και τη ζωή του Πατριαρχείου μας και των εκασταχού Επαρχιών του, αλλά και για τις διορθόδοξες και διαχριστιανικές σχέσεις, επαφές, διαλόγους - ένα ευρύτατο φάσμα δραστηριοτήτων της Πρωτοθρόνου Εκκλησίας μας. Ήταν ένα μεγάλο σχολείο, μία Ακαδημία, για μένα που έμαθα εκεί, στο ταπεινό Φανάρι, όσα δεν έμαθα στα Πανεπιστήμια της Δύσεως κοντά σε όντως σοφούς Διδασκάλους. Οι σχέσεις μου με τον μακαριστό Πατριάρχη Δημήτριο επί δύο δεκαετίες ήσαν σχέσεις πατρός και τέκνου, η συνεργασία μας περισσότερο από αρμονική. Με είχε πλήρη εμπιστοσύνη και του είχα πλήρη αφοσίωσι και υιϊκή στοργή και ήμουν έτοιμος να τον υπηρετήσω ανά πάσαν στιγμήν σε ο,τι με ανέθετε. Ήμουν, ακόμη, ο σύνδεσμός του με τον σοφό και έμπειρο συνδιοικητή της Εκκλησίας και Γέροντά μου αείμνηστο Μητροπολίτη Γέροντα Χαλκηδόνος Μελίτωνα, ο οποίος ενωρίτερα διεποίμανε επί 13 χρόνια τα νησιά μας εδώ και έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα της ισχυράς προσωπικότητός του στην εκκλησιαστική και όχι μόνο ζωή τους. Τι δεν του οφείλουμε εμείς οι Ίμβριοι και μάλιστα η δική μας γενιά! Αιωνία του η μνήμη, αιωνία η μνήμη και των Οικουμενικών Πατριαρχών Αθηναγόρου και Δημητρίου των ευεργετών μου. Πάντοτε θα τους ευγνωμονώ σύντρεις».

Όσο μιλούσε ο Πατριάρχης τόσο περισσότεροι προσπαθούσαν να τον δουν και να τον ακούσουν απ’ όσο πιο κοντά γινόταν. Γιατί εκείνη την ώρα, 50 χρόνια μετά την χειροτονία του σε διάκονο, ο Πατριάρχης γυρνούσε τις σελίδες του βιβλίου της ζωής του.

«Και ήλθε το 1991 κατά το οποίον, ύστερα από ένα καρδιακό επεισόδιο, εχάσαμε τον καλόν και αγαθόν, τον απλούν και σεμνόν και γνησίως ταπεινόφρονα Πατριάρχη Δημήτριο. Το θέλημα του Θεού ήταν να τον διαδεχθώ, όντας ήδη Μητροπολίτης Χαλκηδόνος από Φιλαδελφείας, στον πάνσεπτο και καθημαγμένο Οικουμενικό Θρόνο του Γένους των Ορθοδόξων, σαν ένας απλούς κρίκος στην μακρά αλυσίδα των 270 Αρχιεπισκόπων Κωνσταντινουπόλεως, οι οποίοι δια μέσου των αιώνων, «δια δόξης και ατιμίας, δια δυσφημίας και ευφημίας», τον διετήρησαν στην ιστορική έδρα του, στην Βασιλίδα, από την οποία σελαγίζει στην οικουμένη το φως της πίστεως, της αγάπης, της ελπίδος, της καταλλαγής, της συμφιλιώσεως και της συνεργασίας ανθρώπων και λαών, και από την οποία κηρύσσει ακούραστα λόγοις και βιώμασι Χριστόν Εσταυρωμένον και Αναστάντα. Ευγνωμονώ και πάλιν και πολλάκις τους αδελφούς αρχιερείς που με ετίμησαν τότε με την ομόφωνη ψήφο τους, καθώς και για την καλή συνεργασία τους, εκείνους τους ιδίους και τους νεωτέρους που εν τω μεταξύ ανεδείχθησαν και τους κατά περιόδους συνοδικούς παρέδρους, όλα αυτά τα είκοσι χρόνια της ταπεινής πρωθιεραρχικής διακονίας μου» ανέφερε ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος για να επισημάνει:

«Ο μελλοντικός ιστορικός θα καταγράψη ότι δεν ήσαν πάντοτε εύκολα αυτά τα διαρρεύσαντα έτη. Ήσαν γενικώς δύσκολα για το Πατριαρχείο μας και την περί αυτό εδώ Ομογένεια. Προσωπικώς εσύρθην ως υπόδικος εις τα δικαστήρια. Αντιμετώπισα πόλεμον εκ ψευδαδέλφων, οι οποίοι έθεταν τις φιλοδοξίες τους και το προσωπικό τους συμφέρον υπεράνω εκείνου της οικουμενικής Ορθοδοξίας. Το τέλος του 20ου και οι αρχές του 21ου αιώνος υπήρξαν περίοδος κοσμογονίας και ανακατατάξεων στην Ορθοδοξία και σε όλο τον κόσμο, κυρίως με την κατάρρευσι του υπαρκτού σοσιαλισμού. Που σημαίνει ότι ήταν περίοδος και θετικών εξελίξεων, στις οποίες δεν έμεινε αμέτοχο και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο. Είχαμε π. χ. κατ ἐπανάληψιν Συνάξεις των Προκαθημένων των Ορθοδόξων Εκκλησιών, Συνάξεις των Ιεραρχών του Πατριαρχείου μας, παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο Συμβούλιο της Ευρώπης, στην UNESCO, στον Λευκό Οίκο και το Αμερικανικό Κογκρέσσο και στα Κοινοβούλια άλλων χωρών, προαγωγή και καλλιέργεια της οικολογικής ευαισθησίας σε παγκόσμια κλίμακα, προώθηση του οικουμενικού μεταξύ των χριστιανών αλλά και του διαθρησκειακού διαλόγου κ.ο.κ.. Δεν ξεχάσαμε όμως, παραλλήλως, και το μικρόν ποίμνιόν μας εδώ στην Τουρκία. Ήδη παρατηρείται μία ανασυγκρότησις των κοινοτικών πραγμάτων της Ομογενείας, οι εκκλησίες μας ανακαινίζονται και εξωραΐζονται, επιμένουμε διοικητικώς και δικαστικώς εις την διεκδίκησιν των όσων ανέκαθεν μας ανήκουν, περιμένουμε την επαναλειτουργία της Σχολής μας της Χάλκης και ... πορευόμεθα υπομένοντες, ελπίζοντες, προσευχόμενοι «ταχ αὔριον έσετ ἄμεινον». Όπως ψάλαμε στο Κοινωνικό σήμερα, «Εν τω φωτί της δόξης του προσώπου σου, Κύριε, πορευσόμεθα».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης κοντοστάθηκε. Ήπιε λίγο νερό για να μετριαστεί η συγκίνηση των στιγμών. Και συνέχισε:

«Αυτή είναι, αδελφοί και τέκνα, η μικρή ιστορία της μεγάλης, για τη σύντομη επίγεια ζωή μας, χρονικής περιόδου της ιερωσύνης μου. Δύο χρόνια στρατιωτική θητεία, πέντε χρόνια μετεκπαίδευσι, τέσσερα χρόνια πίσω στη Χάλκη, είκοσι χρόνια παρά τω Πατριάρχη και είκοσι χρόνια Πατριάρχης. Απλά θα λέγαμε, όλα αυτά σαν ένα όνειρο. Εγώ θα έλεγα, μια μεγάλη ευλογία του Θεού, για την οποία Τον ευγνωμονώ και Τον δοξάζω, και πάντοτε μεν αλλά ιδιαιτέρως σήμερα, 13 Αυγούστου του 2011, που είναι ένας σημαντικός σταθμός στη ζωή μου. Σας ευχαριστώ όλους εξ όλης ψυχής και καρδίας που ήλθατε για να μοιρασθήτε μαζί μου τη χαρά και τη συγκίνησί μου γι αὐτήν την επέτειο. Τους αδελφούς Μητροπολίτας Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικόλαον και Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμον που ήλθαν επί τούτω από την Ελλάδα, τον ποιμενάρχη μας άγιον Ίμβρου και Τενέδου και τους Ιερωτάτους άγιον Μύρων κ. Χρυσόστομον και άγιον Πριγκηποννήσων Ιάκωβον, τον Εντιμότατο Δήμαρχο Θεσσαλονίκης κ. Ιωάννη Μπουτάρη με την εκλεκτή συνοδεία του από την Αγιορειτική Εστία, τους Προέδρους των Ιμβριακών σωματείων Αθηνών και Θεσσαλονίκης, επίσης με τους συνοδούς των, τους καλούς ιερείς του νησιού μας, τους καθηγητάς, τους κοινοτάρχας, τους εκ της Πόλεως φίλους με επί κεφαλής τον Άρχοντα Μέγα Χαρτοφύλακα κ. Παντελή Βίγκα, αιρετό εκπρόσωπο όλων των μειονοτήτων στο Συμβούλιο της Γενικής Διευθύνσεως Βακουφίων, και όλους ανεξαιρέτως τους συμπροσευχομένους, που η παρουσία σας με χαροποιεί, με τιμά, με ενισχύει και με συγκινεί βαθύτατα. Ευχαριστώ ιδιαιτέρως τους προλαλήσαντας για τα καλά τους λόγια και την επιεική τους κρίσι».

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, ο πιο επιφανής Ίμβριος, ολοκλήρωσε την ομιλία του, γεμάτος συγκίνηση, με μια μια δέσμευση.

«Εώρτασα εδώ με λειτουργία και τα 30 χρόνια της χειροτονίας μου ως Χαλκηδόνος και τα 40, το 2001, ως Πατριάρχης, αλλά σήμερα ο μισός αιώνας που συμπληρώνεται έχει ξεχωριστή σημασία για μένα. Εκτός των άλλων, με υπενθυμίζει ότι «προς εσπέραν εστί και κέκλικεν η ημέρα». Θυμήθηκα μαζί σας το εωθινόν του βίου μου, τις ορθρινές διαδρομές, το μεσημέρι της ζωής και τώρα την πορεία «επί την ηλίου δύσιν». «Συμπυκνωμένες μνήμες και καημοί» και χαρές. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν!». Από τώρα και ύστερα θα εξακολουθήσω να κάνω για την Εκκλησία και για το Γένος ό,τι μπορώ διότι το οφείλω. Ο παρών φίλτατος Καθηγητής Κώστας Δεληκωσταντής σ ένα βιβλίο του μας υπενθυμίζει τα λόγια του Kant, του μεγάλου κλασικού της Φιλοσοφίας και της Παιδαγωγικής: «Δεν οφείλεις, μόνον εάν δύνασαι• δεν οφείλεις, διότι δύνασαι• αλλά δύνασαι, διότι οφείλεις». Θα κάνω, λοιπόν -διότι είναι χρέος μου, οφείλω- ό,τι μπορώ και, κατά Καζαντζάκην, ό,τι δεν μπορώ. Εύχεσθε, παρακαλώ, δια την από Θεού ικάνωσίν μου».

Προηγουμένως τον Οικουμενικό Πατριάρχη προσφώνησε ο Μητροπολίτης Ίμβρου και Τενέδου Κύριλλος.

«Σήμερα η ταπεινή μου Επαρχία χαίρει χαρά μεγάλη και η δική μου καρδιά , όπως και η καρδιά όλων των Ιμβρίων, σκιρτά από αγαλλίαση οσάκις Εσείς βρίσκετε τον χρόνο να έλθετε εις την γενέθλιο γη και να ευλογήσετε αυτοπροσώπως το εναπομείναν ενταύθα μικρό ποίμνιο! Η παρουσία της Παναγιότητός Σας εν τω μέσω ημών είναι επίσκεψις της Χάριτος του Θεού. Είναι μία μεγάλη τιμή για όλους τους Ιμβρίους αδιακρίτως θρησκεύματος και εθνικής ταυτότητος, είναι παραλλήλως και ένα γεγονός που καταγράφεται στην ιστορία του τόπου μας, αλλά συγρόνως και μία ένεσι ζωής» είπε ο Μητροπολίτης Κύριλλος και πρόσθεσε:

«Φωτίζεται η Ίμβρος όλη από το ιλαρόν φως του προσώπου Σας! Μας δίδετε δύναμη, υπομονή,και ελπίδα ζωής! Όλοι μας εδώ, όλο τον χρόνο ζούμε με την προσδοκία της ώρας που θα μας έλθετε, που θα Σας δούμε από κοντά, που θα Σας φιλήσωμε το χέρι. Το χέρι εκείνο που πηδαλιουχεί με σοφία και σύνεση μοναδική το ιερό σκάφος της Εκκλησίας. Αλλά, Παναγιώτατε Δέσποτα, το ημερολόγιο σημειώνει σήμερα 13 Αυγούστου 2011. η ημερομηνία αυτή δεν είναι τυχαία. Είναι μεγάλη για την Παναγιότητά Σας, για την Γενέτειρα Ίμβρο, για την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία, για το Γένος, και για την οικουμενική Ορθοδοξία. Και τούτο γιατί σαν σήμερα πριν από 50 ακριβώς χρόνια, στις 13 Αυγούστου 1961, η Εκκλησία, δια του τότε Μητροπολίτου Ίμβρου και Τενέδου Μελίτωνος, ανδρός εκκλησιαστικού ασυνήθων διαστάσεων, καλούσε τον νεαρό Ίμβριο Θεολόγο Δημήτριο Αρχοντώνη του Χρήστου και της Μερόπης, από τους Αγίους Θεοδώρους, να άνέλθη την πρώτη βαθμίδα της Ιερωσύνης, εις αυτόν εδώ ακριβώς τον Μητροπολιτικόν Ναόν της Παναγίας μας. Και ο Δημήτριος έγινε Βαρθολομαίος, ο φέρελπις νέος κατέστη Διάκονος των Μυστηρίων του Θεού, με το όνομα ενός παλαιότερου ευκλεούς τέκνου της Ίμβρου, του Διδασκάλου του Γένους Βαρθολομαίου του Κουτλουμουσιανού».

Ο Μητροπολίτης Κύριλλος, μεταξύ άλλων, επισήμανε:

«Την ώρα αυτή, από την χώρα των ζώντων, συγχαίρουν μαζί μας τα μακάρια πνεύματα του αοιδίμου πνευματικού Σας πατρός Μητροπολίτου κυρού Μελίτωνος και των καλών Σας γονέων Χρήστου και Μερόπης Αρχοντώνη. Καμαρώνουν το τέκνο και ανάστημά τους στην πρώτη ευθύνη της Εκκλησίας, στην κορυφή του Γένους. Και όχι απλώς να ευρίσκεται εκεί, αλλά και να κοσμή τον Θρόνο, να δοξάζει με έργα και με λόγια το ύψιστο αξίωμά του, να τιμά όσον ολίγοι τον τίτλο του Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως και Οικουμενικού Πατριάρχου. Μοιραζόμαστε την χαρά και την συγκίνηση των και μέσα από τα τρίσβαθα της ευλαβώς αγαπώσης την Παναγιότητά Σας καρδίας μας παρακαλούμε τον Μέγα Αρχιποίμενα Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν να Σας χαρίζει μήκος ετών μέγα, με υγιείαν, δύναμη, φωτισμό, σύνεση εν πάσι, να συνεχίσετε να πηδαλιουχήτε θεαρέστως την Εκκλησία και να οδηγήτε όλους εμάς, το ποίμνιο του Χριστού, εις νομάς σωτηρίους! Εις πολλά έτη, Παναγιώτατε Δέσποτα! Υψώσατε τα άγια χέρια Σας και ευλογήσατέ μας για μια ακόμη φορά!».