Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΗΝ ΔΙΗΜΕΡΙΔΑ: «Pope Paul VI, the Patriarch Athenagoras, Chiara Lubich. Prophecy of Unity between the Sister Churches»

Χαιρετισμός

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου

κ. κ. Βαρθολομαίου

διά τήν Διημερίδα

«Pope Paul VI, the Patriarch Athenagoras, Chiara Lubich.

Prophecy of Unity between the Sister Churches»

(25-26 Μαΐου 2021) 

          Mons. Piero Coda

          Μετά πολλῆς χαρᾶς ἐν Κυρίῳ, τιμῆς καί εὐγνωμοσύνης, χαιρετίζομεν τήν διοργανουμένην, ὑπό τοῦ ἐν Loppiano Φλωρεντίας Πανεπιστημίου, πνευματικοῦ καί ἀκαδημαϊκοῦ κέντρου τῆς κινήσεως τῶν Focolari, διημερίδα ἐπί τοῦ θέματος: "Πάπας Παῦλος ΣΤ', Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί Chiara Lubich-Ἡ προφητεία τῆς ἑνότητος μεταξύ τῶν ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν".

          Ὄντως, οἱ μακαρίᾳ τῇ λήξει, ἀοίδιμος προκάτοχος ἡμῶν Οἰκουμενικός Πατριάρχης Ἀθηναγόρας καί Πάπας Παῦλος ΣΤ΄, θείᾳ ἐπινεύσει ἀνέλαβον τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς καταλλαγῆς καί συμφιλιώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς, ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ ἑνώσεως αὐτῶν. Ἡ κατά τό ἔτος 1964 εὐλογημένη  συνάντησις τῶν δύο Προκαθημένων ἐν Ἱεροσολύμοις, ἡ ὁποία ἐχαρακτηρίσθη ὡς «τό πλέον σημαντικόν γεγονός ἐν τῇ ἱστορίᾳ τῶν σχέσεων τῶν δύο Ἐκκλησιῶν ἀπό τό 1054», ὑπῆρξεν ἡ προφητική ἐκείνη στιγμή τῆς ἐνάρξεως μιᾶς νέας περιόδου εἰς τάς σχέσεις τῶν Ἐκκλησιῶν Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως.

    Σοφοδώρῳ πνοῇ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ δύο Προκαθήμενοι ἀντελήφθησαν ὅτι Δύσις καί Ἀνατολή δέν ἠδύναντο νά ζῶσιν ἐν ἀπομονώσει καί αὐταρκείᾳ, διότι τοῦτο ἦτο ἐπί ζημίᾳ τῆς ἑνότητος καί καθολικότητος τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, καί ὅτι εἷς διάλογος ἀγάπης καί ἀληθείας ἠδύνατο νά ὁδηγήσῃ εἰς ἑνότητα, τεθεμελιωμένην ἐπί τοῦ στερεοῦ ἐδάφους τῆς πρώτης χιλιετίας. Κατά τήν προσφυᾶ ἔκφρασιν τοῦ π. Γεωργίου Φλωρόφσκυ, Δύση καί  Ἀνατολή εἶναι «σιαμαῖαι ἀδελφαί», αἱ ὁποῖαι δέν δύνανται νά ἀποκοποῦν ἡ μία ἐκ τῆς ἄλλης. Οἱ ὡς ἄνω ἐκκλησιαστικοί ἡγέται ὑπενθύμισαν τό ἀδιαμφισβήτητον γεγονός ὅτι αἱ δύο ἀδελφαί Ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι μετά τό Σχίσμα τοῦ ἔτους 1054, ἰδίως δέ μετά τάς Σταυροφορίας, διῃρέθησαν καί ἀπεξενώθησαν, ἔχουν κοινήν τήν βιβλικήν, πατερικήν καί ἐκκλησιολογικήν παράδοσιν καί διδασκαλίαν τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας, δυναμένην νά λειτουργήσῃ ὡς βάσις διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀπολεσθείσης σχέσεως μεταξύ αὐτῶν. Ἡ πιστότης εἰς τήν ἀλήθειαν τοῦ Εὐαγγελίου καί εἰς τάς κοινάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις ἐτροφοδότει τόν δυναμισμόν καί τήν αἰσιοδοξίαν τῶν δύο χαρισματικῶν τούτων ἀνδρῶν.

          Ἀγλαής καί εὐλογημένος καρπός τῆς ἐν Ἱεροσολύμοις συναντήσεως καί τῶν ἐπακολουθησασῶν συναντήσεων τῶν δύο Προκαθημένων, ὡς καί τῶν ἀμέσων διαδόχων αὐτῶν, εἰς Φανάριον καί Βατικανόν, εἶναι ὁ χρησταῖς ἐλπίσι διεξαγόμενος Θεολογικός Διάλογος μεταξύ Ὀρθοδόξου καί Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας, ὁ ὁποῖος παρήγαγε σημαντικά κοινά ἐκκλησιολογικά κείμενα καί συνέβαλε πολλαχῶς εἰς τήν ἐμβάθυνσιν τῶν σχέσεων μεταξύ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν.

       Κατά τήν πνευματοφόρον ταύτην πορείαν πρός καταλλαγήν καί ἑνότητα, ἀνεπίσημος οἱονεί πρέσβυς καί σύνδεσμος ὑπῆρξεν ἀναμφισβητήτως ἡ χαρισματική ἱδρύτρια τῆς ὑμετέρας κινήσεως τῶν Focolari, ἀείμνηστος ἀδελφή Chiara Lubich, ἐπηρεασθεῖσα ἐκ τοῦ οἰκουμενικοῦ ὁράματος ἀγάπης καί καταλλαγῆς τοῦ ἀοιδίμου προκατόχου ἡμῶν Πατριάρχου Ἀθηναγόρου καί κυρίως ἐκ τῆς σφοδρᾶς ἐπιθυμίας αὐτοῦ διά τήν ἑνότητα τῶν δύο Ἐκκλησιῶν. Ἔλεγε χαρακτηριστικῶς περί τοῦ μεγάλου Πατριάρχου, μετά τοῦ ὁποίου συνηντήθη ἑπτάκις, μεταξύ τῶν ἐτῶν 1967 καί 1972: «Ὁ Ἀθηναγόρας ἦτο βαθύτατατα χαρισματικόν πρόσωπον, περισσότερον πεπροικισμένος διά τῶν χαρισμάτων τοῦ Πνεύματος ἐκ τῶν ὅσων εἶχον γνωρίσει μή Ρωμαιοκαθολικῶν. Ὡς τοιοῦτος, ἦτο προφήτης, ὁ ὁποῖος εἶδε τό μέλλον καί ἠνείχετο τό παρόν ὡς χρόνον ἀναμονῆς", δηλονότι προφήτης τῆς ἡμέρας ἐκείνης, κατά τήν ὁποίαν θά πραγματοποιηθῇ ἡ ἑνότης ἐν τῷ κοινῷ ποτηρίῳ. 

        Ἡ διοργανουμένη διημερίς εἶναι μία ὑπενθύμισις καί ἀνανέωσις τῆς κλήσεως εἰς τήν εὐλογημένην πορείαν, τήν ὁποίαν ἐχάραξαν Πάπας Παῦλος ΣΤ’ καί Πατριάρχης Ἀθηναγόρας. Αὐτήν τήν πορείαν ἐνίσχυσεν ἡ Chiara Lubich μέ τήν εὐαισθησίαν της, τήν ἀμεσότητα εἰς τήν ἐπικοινωνίαν καί τήν βεβαιότητα ὅτι δέν θά ἔπρεπε νά ἀτονήσῃ ὁ δυναμισμός εἰς τάς σχέσεις τῶν δύο Ἐκκλησιῶν, τόν ὁποῖον ἐδημιούργησεν ὁ ἱστορικός ἐναγκαλισμός τῶν δύο Προκαθημένων εἰς τά Ἱεροσόλυμα, πού κατέλυσε τό χιλιετές τεῖχος ματαξύ Ρώμης καί Κωνσταντινουπόλεως. Διά πάντας ἡμᾶς, ὁ μόνος τρόπος νά τιμήσωμεν τήν μνήμην, τόν ἱερόν ἐνθουσιασμόν καί τήν προσφοράν τῶν τριῶν αὐτῶν ὁραματιστῶν τῆς ἑνότητος, εἶναι ἡ συνέχισις τοῦ διαλόγου τῆς ἀγάπης ἐν ἀληθείᾳ καί τῆς ἀληθείας ἐν ἀγάπῃ τῶν δύο ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν, τοῦ «διαλόγου τῆς ζωῆς» τῶν πιστῶν, τῆς συνεργασίας καί τῶν κοινῶν πρωτοβουλιῶν ἐνώπιον τῶν συγχρόνων μεγάλων προκλήσεων, μέ ὁρίζοντα πάντοτε τήν ποθεινήν ἑνότητα ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ.

         Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, ἐπευλογοῦντες πατρικῶς ἀπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου τούς διοργανωτάς τοῦ παρόντος πνευματικοῦ Συμποσίου καί τούς ὁμιλητάς εἰς αὐτό, εὐχόμεθα πᾶσιν ὑμῖν καί εἰς τήν προσφιλῆ ἡμῖν Κίνησιν τῶν Focolari πλουσίαν τήν χάριν τοῦ Θεοῦ τῆς ἀγάπης.