Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΟΣ ΘΡΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΣΤΟ ΦΑΝΑΡΙ

Ο ΘΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΙΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Κατὰ τὴν ἀνοικοδόμησιν τοῦ Πατριαρχικοῦ Οἴκου τοῦ Φαναρίου1 (1986-1989) εἰσηγήσει τῆς ἁρμοδίας Ἐπιτροπῆς, ἀπεφασίσθη ὑπὸ τῆς Ἐκκλησίας ἡ ἐκτέλεσις Πατριαρχικοῦ Θρόνου διὰ τὴν Αἴθουσαν τοῦ Θρόνου καὶ ὑαλογραφημάτων (vitraux) διὰ τὴν Πατριαρχικὴν Τράπεζαν, τὸν τροῦλλον τῆς Κεντρικῆς Κλίμακος καὶ τὰ παράθυρα τοῦ Πατριαρχικοῦ Παρεκκλησίου τοῦ Εὐγενιδείου. Ἐξ αὐτῶν, τὰ σχέδια τοῦ Θρόνου καὶ τοῦ τρούλλου ἡτοιμάσθησαν ὑπὸ τοῦ διαπρεποῦς ἐξ Ἀθηνῶν σκηνογράφου καὶ σκηνοθέτου Μάριου Ἀγγελόπουλου, τὴν ἐκτέλεσιν δὲ τῶν ὑαλογραφημάτων ἀνέλαβε ἡ ὑαλογράφος Şükriye Işık. 

Ὁ Θρόνος τοῦ Ἀγγελόπουλου ἐντοπισμένος ἐντὸς τῆς ξυλίνης ἐπικαλύψεως τῶν τοίχων, εἶναι ἕνα κόσμημα, πρωτότυπος, μεγαλοπρεπής, ἀριστοκρατικός, φίνος, οἰωνεὶ ὀνειρικὸς καὶ ἐξαϋλωτικὸς ὡς καὶ τὰ ἔργα τοῦ μεγάλου Βασίλη Φωτόπουλου. Ἔχει δύο πολυγωνικὰ βάθρα καὶ στηρίζεται ἐπὶ σφαίρας, συμβόλου τῆς οἰκουμένης, ἐνθυμίζων πως τὸν Hacıyatmaz καὶ παραπέμπων εἰς τὴν ἀέναον σταθερότητα τοῦ Θρόνου, λίαν ὑψηλὸν προβλητικὸν τρίλωβον ἐρεισίνωτον μετὰ περιστερᾶς, συμβόλου τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθοδηγοῦντος τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ τύπον γειτνιάζοντα πρὸς τὸ empire καὶ τὸν νεογοτθικόν, καὶ ἄρα ἐκλεκιστικόν. Ἔμπροσθέν του βρίσκεται ἕνα σκαμπό. Ἀσφαλῶς ἦτο ἐπηρρεασμένος καὶ ἀπὸ τὴν ἐπιπλοποιΐαν τοῦ γνωστοῦ Οἴκου Θ. Βαράγκη, ὁ ὁποῖος καὶ θὰ ἐξετέλη αὐτόν. Ὄπισθεν τοῦ Θρόνου ἐπὶ τοῦ φόντου εἰκονίζεται δεόμενος μνημειώδης Χριστός, Ἱδρυτὴς τῆς Ἐκκλησίας, φέρων εἰς τὰς χεῖρας του τὰ στίγματα τοῦ Πάθους, προϊονίζοντα τὸ Μαρτύριον τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὅμως οὗτος δὲν ὑλοποιήθη. Ἄγνωστον δὲ διατί. Πάντως τὰ ὑπάρχοντα ἐπὶ τοῦ θέματος στοιχεῖα τοῦ Ἀρχείου τῆς Ἀρχιγραμματείας, δυστυχῶς τυγχάνουν ὅλως πρόχειρα καὶ ἐλάχιστα. Ἴσως λοιπὸν πρὸς τοῦτο νὰ συνετέλεσεν διαμάχη τις μεταξὺ τοῦ Ἀρχιτέκτονος Καθηγ. Ἀ. Πασαδαίου τοῦ καὶ σχεδιαστοῦ "ἐν πᾶσιν"! τοῦ ἐκ βάθρων ἀνοικοδομηθέντος Πατριαρχικοῦ Οἴκου –ὑποστηριζομένου ἐξ ἄλλου καὶ δὴ ἐκθύμως τοῦ προβληματικοῦ ἔργου τῆς Ş. Isık– καὶ τοῦ Μ. Ἀγγελόπουλου. Ἢ καὶ ἐκρίθη ὡς ὑπερβολικὸν καὶ ἀνάρμοστον τὸ σχέδιον αὐτοῦ πρὸς τὸν λοιπὸν διάκοσμον καὶ τὸν χαρακτῆρα τοῦ "Οἴκου τῶν τοῦ Χριστοῦ πενήτων". 

Ὁ Μ. Ἀγγελόπουλος2 ὑπῆρξε μία εὐγενὴς μορφή, ἕνας πολυτάλαντος καλλιτέχνης, ζωγράφος, σκιτσογράφος, σκηνογράφος, σκηνοθέτης, ἐνδυματολόγος τοῦ θεάτρου καὶ τοῦ κινηματογράφου, λογοτέχνης, ποιητὴς καὶ φιλοτελιστής. 

Γεννήθηκε στὴν Ἀλεξάνδρεια τὸ 1909 καὶ πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1995. Ἔκανε ἐλεύθερες σπουδὲς κοντὰ στοὺς M. Koronovich, Π. Βυζάντιο, Φ. Κόντογλου καὶ σὲ καλλιτεχνικὰ ἀτελιὲ στὸ Λονδῖνο καὶ τὸ Παρίσι. Συνεργάσθηκε μὲ ὅλους τοὺς θιάσους τῆς Ἀθήνας (Ἀλίκης, Μουσούρη, Νέζερ, Γαβριηλίδη). Ὡς σκηνογράφος καὶ ἐνδυματολόγος ἐργάσθηκε ἐπίσης στὴ Γαλλία, Γερμανία, Ἰταλία, Γιουγκοσλαβία, Τουρκία, Αἴγυπτο καὶ Κύπρο. 

Ἔχει ἐκτελέσει 7.000 σκηνογραφίες καὶ 60.000 κοστούμια σὲ 420 ἔργα καὶ ἀφίσες. Ἡ θεατρική του δουλειὰ κάλυψε σχεδὸν ὅλα τὰ εἴδη ἀκροάματος καὶ θεατρικοῦ θεάματος. 

Ὥς ζωγράφος ὀργάνωσε πολλὲς ἀτομικὲς καὶ ὁμαδικὲς ἐκθέσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό. Ἠσχολήθη μὲ τὴ λογοτεχνία, ἔγραψε θεατρικὰ ἔργα καὶ ἐξετέλεσε σειρὰ εἰκονογραφημένων βιβλίων.

Πῆρε πολλὲς διακρίσεις στὴν Ἑλλάδα καὶ τὸ ἐξωτερικό, ὅπως τὸ παράσημο τοῦ Ἰππότου τῶν Τεχνῶν, Γραμμάτων καὶ Ἐπιστημῶν στὴ Γαλλία. Ἦτο ἱδρυτὴς τῆς Ἑνώσεως Φιλοτελιστῶν Ἐκθετῶν, μέλος τῆς ΕΕΤΕ καὶ ἄλλων ὀργανισμῶν. Σὲ ὡρισμένες περιόδους ἐκινεῖτο στὸ χῶρο τοῦ σουρρεαλισμοῦ. 

Αἰωνία του ἡ μνήμη. 

____________________ 

1- Μ. Καρᾶ, Ἀρχιμ. (Φιλαδελφείας), Τινα περὶ τῆς Σκηνῆς τῆς "Σκηνίτιδος Ἐκκλησίας". Ὁ Πατριαρχικὸς Οἶκος Φαναρίου κατὰ τὰ ἐπίσημα Πατριαρχικὰ Ἀρχεῖα, Ἀθῆναι 1987. Ἀ. Πασαδαίου, Ὁ Πατριαρχικὸς Οἶκος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, Ἀθήνα 1995, ΙΙ 77, 86, 87. 

2- Π. Δ. Καγγελάρη, Ἀναζητήσεις στὴ σύγχρονη Ἑλληνικὴ ζωγραφική, Ἀθήνα 1999, ΙΙ 14-15, 124. –, Μάριος Ἀγγελόπουλος, Βικιπαίδεια.