Υἱϊκῆς καὶ πανυσεβάστου τιμῆς κατάθεσις
Εἰς τὸν Μητροπολίτην Σεβαστείας κύριον Δημήτριον
Ἡ μνήμη σιωπηλὴ καὶ μὲ ἄφατη συγκίνηση κατέρχεται τὴν κλίμακα τοῦ Χρόνου καὶ φθάνει στὸν χειμώνα τοῦ 1974, τότε ποὺ φοιτητὲς ἀνεβαίναμε στὴν χωνεμένη μέσα στὴ γκρίζα ὀμίχλη Μονὴ τῶν Βλατάδων, τῆς θεοφυλάκτου καὶ ἱερᾶς πόλεως Θεσσαλονίκης. Κυρίως τὶς Κυριακὲς γιὰ ἐκκλησιασμό στὸ εὐκατάνυκτο ἐκεῖνο Καθολικὸ ποὺ εὐωδίαζε Βυζάντιο καὶ μοσχολίβανο.
Ἐκεῖ θυμᾶμαι ἐκεῖνα τὰ εὐγενικὰ νέα παιδιά, τοὺς Πολίτες φοιτητὲς στὴ Θεολογικὴ πού, ὅπως λέγανε, εἶχαν ἔρθει ἀπὸ τὴ Χάλκη, γιὰ νὰ συνεχίζουν τὶς σπουδές τους στὴ Μητέρα Θεσσαλονίκη κατὰ πώς θὰ ἔλεγε κι ὁ μακαριστὸς κύρ-Νίκος Γαβριὴλ Πεντζίκης, ὁ μεταβυζαντινός.
Ἀργότερα, ὅταν ἐπισκέφθηκε τὴν Ἑλλάδα ὁ ἀλήστου μνήμης Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Δημήτριος, ὁ καλογερικός, διέκρινα στὴ συνοδεία του ἕνα ἀπὸ τὰ παιδιὰ ἐκεῖνα ποὺ εἶχα συναντήσει στὴ Μονὴ Βλατάδων. Μὲ λίγα λόγια, πρόσεξα ἐκεῖνο τὸ νεαρὸ παιδὶ μὲ τὰ γυαλιὰ ποὺ διακονοῦσε τὸν Πατριάρχη, τὸν Ἀρχιδιάκονό του καὶ συνώνυμό του, Δημήτριο, τὸν σήμερα Μητροπολίτη Σεβαστείας καὶ ὑπέρτιμο καί ἔξαρχο Παφλαγονίας, ποὺ σὲ λίγες ἡμέρες συμπληρώνει σαρανταένα ἔτη εὐκλεοῦς ἱερατικῆς διακονίας στὴν μαρτυρικὴ Αὐλὴ τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας.
Ὁ ἐν λόγῳ Ἱεράρχης, γέννημα τῆς Κωνσταντίνου Πόλεως, υἱὸς ἠγαπημένος τῶν Κωνσταντίνου καὶ Ζωῆς Κομματᾶ, τῶν ἱστορικῶν Ταταούλων (κατὰ τὰ παλαιὰ δικαιοπρακτικά ἔγγραφα) βλάστημα καὶ τοῦ πανσεβάστου Φαναρίου θεράπων ἀφοσιωμένος, τυγχάνει μιὰ ἀπὸ τὶς ἐξεχουσες προσωπικότητες τῆς τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Διότι διηκόνησε καὶ διακονεῖ Αὐτὴν ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων καὶ ὑπερασπίζεται τὰ δίκαια Αὐτῆς μὲ μοναδικὸ τρόπο καὶ προσήλωση παραδειγματική. Τεκμήριο μοναδικὸ καὶ ἀναμφισβήτητο τὸ κορυφαῖο ἔργο του «Ἡ Πατριαρχικὴ καὶ Συνοδικὴ Πράξις τοῦ 1928 παρακωλυομένη τοῖς ὅροις» (Θεσσαλονίκη 2008. σ. σ. 852). Ἔργο ποὺ βασίζεται σὲ ἀνέκδοτο ἤ ἀθησαύριστο ὑλικὸ καὶ τὸ ὁποῖο μὲ ἀκριβῆ τρόπο μαρτυρεῖ τὴν διαχρονικὴν πορείαν καὶ προσφορὰν τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας διὰ τὰς Ἐπαρχίας Της.
Ἐκτὸς αὐτοῦ τοῦ περισπουδάστου ἔργου του, ὑπενθυμίζουμε, ὅτι ὁ Σεβασμιώτατος ἔχει γράψει καὶ περὶ τοῦ πνευματικοῦ του πατρὸς καὶ Πατριάρχου Δημητρίου, τοῦ καὶ χειροτονήσατος Αὐτὸν Ἀρχιερέα, μία σεμνὴ καὶ ὀλιγοσέλιδο μονογραφία, τῆς ὁποίας ἡ κάθε λέξις καὶ φράσις εἶναι μία μαρτυρία πνευματικοῦ ἥθους καὶ εὐγνωμόνου καταθέσεως στὸν ἀσκητικὸ καὶ μὲ φιλοκαλικὸ μανδύα ἐνδεδυμένο ταπεινὸ καὶ ἔμπλεον ἁγιοπνευματκῆς χάριτος Οἰκουμενικὸν Πατριάρχην Δημήτριον.
Στὶς 14 Ἰουλίου ὁ Ἅγιος Σεβαστείας ἄγει τὸ τεσσαρακοστὸ πρῶτο ἔτος διηνεκοῦς διακονίας εἰς τὴν Πατριαρχικὴν Αὐλήν. Διότι τὴν 14ην Ἰουλίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1974 ἔλαβε τὸν πρῶτον βαθμὸν τῆς Ἰερωσύνης χειροτονηθεὶς εἰς Ἱ. Ν. τῆς Ἁγίας Εὐφημίας τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Χαλκηδόνος ὑπὸ τοῦ μακαριστοῦ καὶ σοφοῦ Ἱεράρχου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, τοῦ ἀπὸ Ἡλιουπόλεως καὶ Θείρων, Μητροπολίτου Χαλκηδόνος, κυροῦ Μελίτωνος.
Ὑπῆρξε ὁ περὶ οὗ ὁ λόγος Μ. Ἀρχιδιάκονος τοῦ σεμνοῦ καὶ καλογερικοῦ Ἱεράρχου, τοῦ ἀπὸ Ἴμβρου καὶ Τενέδου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κυροῦ Δημητρίου, κατὰ ἀπαρέκκλιτον τρόπον καὶ ἔνθεον ὑπακοήν, τέκνον γνήσιον καὶ ἔντιμον τοῦ κορυφαίου πνευματικοῦ του Πατρός. Ὁ ὁποῖος καὶ γινώσκων τὰ ὅσα ἐγίνονταν, ἀλλὰ καὶ ἐκτιμώντας τὸ ὑπεύθυνον, φιλότιμον καὶ τὴν παραδειγματικὴν ἀφοσίωσιν τοῦ νέου κληρικοῦ του, προτείνει στὴν Ἱ. Σύνοδο τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τὴν ἀνύψωσίν του εἰς τόν τρίτον βαθμὸν τῆς Ἱερωσύνης. Τὸ αἴτημα γίνεται παμψηφεὶ δεκτὸν καὶ τὴν 2αν Νοεμβρίου τοῦ σωτηρίου ἔτους 1990 ὁ ἀπὸ Μ. Ἀρχιδιακόνων πανευλαβὴς γόνος τῶν ὑπερόχων καὶ ἐρασμίων Ταταούλων, χειροτονεῖται Ἀρχιερεὺς τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως Σεβαστείας. Μητροπόλεως, μὲ βεβαιωμένον ἕρμα ἱστορικῆς Μνήμης καὶ Μαρτυρίας.
Κι ἔτσι ὁ νέος Ἀρχιερεὺς παραλαμβάνει τήν φορὰν αὐτὴν μίαν ἄλλην παρακαταθήκην διὰ νὰ τὴν διασώσει εἰς αἰῶνας αἰώνων. Παραλαμβάνει, λοιπόν, τὸν Ἱερὸν Κώδικα ὅπου ἀναγράφονται τὰ ὀνόματα τῶν προκατόχων του, τῶν ἱερέων, ἱερομονάχων, μοναχῶν, μοναζουσῶν, ἐπιτρόπων, συνδρομητῶν, ἱεροψαλτῶν, τῶν κεκοιμημένων ἐνοριτῶν Του...Τὶ σημασία ἄν τὸ πλήρωμα τῆς στρατευομένης του Ἐκκλησίας-Ἐπισκοπῆς ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἕνα, δύο ἤ τρεῖς καὶ περισσότερο πιστούς; Ὅλοι τῆς θριαμβευούσης Ἐκκλησίας, «Ἰδού, ζῶσι» ( πρβλ. Β΄ Κορ. 6, 9 ) καὶ συνοδεύουν, ὅπου γῆς ἱερουργεῖ ὁ Ἐπίσκοπός τους, τὸν πνευματικό τους πατέρα. Κι αὐτὸ εἶναι μιὰ θυσία, ἀλλὰ καὶ ἐπιμονὴ στὸ νὰ μὴν ἀπωλεσθοῦν οἱ πανίερες Μνῆμες καὶ μαζί τους κι ἡ Ἱστορία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ μετὰ τοῦ πρέποντος σεβασμοῦ καὶ ἐγκαρδίου υἱϊκῆς ἀγάπης καὶ τιμῆς, καταθέτοντες τοῦτο τὸν ἄτεχνον καὶ συνάμα ἑόρτιον λόγον, ἀπὸ μίαν μικρὰν, ἀσήμαντον καὶ παραλλήλως ἱστορικὴν νησιωτικὴν ἐνοριακὴν κοινότητα ταπεινῶς (προσ)εὐχόμεθα:
Δημητρίου τοῦ Σεβασμιωτάτου καὶ θεοπροβλήτου Μητροπολίτου τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Σεβαστείας, ὑπερτίμου καὶ ἐξάρχου Παφλαγονίας πολλά, δημιουργικὰ καὶ θεοφιλῆ τὰ ἔτη.
παπα-κων. ν. καλλιανός
Σκόπελος, Ἰουλίου 8 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου