Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ΓΕΝΝΑΔΙΟΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Μητροπολίτης Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος: «Ἄραγε, ἡ κοινή ἡμερομηνία διά τό Ἅγιον Πάσχα θά εἶναι ἑνότης τῆς Χριστιανοσύνης ἤ μία νέα ρῆξις καί διαίρεσις τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου, μέ ἀνυπακοήν, ἀγνωμοσύνην καί ἀνταρσίαν, λαμβάνοντες ὑπ’ ὄψιν τά σημερινά δεδομένα;» 

Τῇ βοηθείᾳ τοῦ Παντοδυνάμου καί Φιλανθρώπου Θεοῦ, τῇ ἐπιστασίᾳ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τῇ προστασίᾳ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ, τῆς Παναγίας, ἡ Μήτηρ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία προχωρεῖ εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ πραγματοποίησις τῆς ὁποίας θά εἶναι μέγα ἱστορικόν γεγονός. 

Μεταξύ τῶν σπουδαίων θεμάτων τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου θά εἶναι καί ἡ συζήτησις τοῦ θέματος τῆς κοινῆς ἡμερομηνίας τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα, θέμα τό ὁποῖον καί ἄλλοτε συνεζητήθη ὑπό τῶν πνευματικῶν Ἡγετῶν τῶν κατά Τόπους Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ἤ εἰς Θεολογικάς συναντήσεις, ἀλλά καί μεταξύ τῶν Ἀρχηγῶν τῶν ἄλλων Χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καί Ὁμολογιῶν, βεβαίως, χωρίς ἀποτέλεσμα, χωρίς νά ἐπιτευχθῇ ἀλλαγή εἰς τήν Ἀπόφασιν τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου. 

Ἡ πρό ὀλίγου καιροῦ, μεταδοθεῖσα ὑπό τῶν ΜΜΕ εἰδησις περί σταθερᾶς κοινῆς ἡμερομηνίας, σχετικά μέ τόν ἑορτασμόν τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὑφ’ ὅλων τῶν Χριστιανῶν, ἡ ὁποία φέρει ὡς πρωταγωνιστήν τόν Πάπα Ρώμης Φραγκίσκον, κατά τήν συνάντησιν αὐτοῦ μέ κληρικούς Ρωμαιοκαθολικούς εἰς τό Λατερανό, καί, μάλιστα, ὅτι ἡ σημερινή κατάστασις τοῦ ἑορτασμοῦ ἀποτελεῖ σκάνδαλον, ἐφόσον ὅλοι οἱ Χριστιανοί δέν ἑορτάζουν εἰς τήν ἰδίαν ἡμερομηνίαν, δέν εἶναι εὔκολον νά γίνῃ σήμερον πραγματικότης, καί τοῦτο διότι τό μεγαλύτερον μέρος τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου δέν εἶναι ἕτοιμον, προητοιμασμένον, δέν γνωρίζει τά ὅσα ἀφοροῦν εἰς τόν ἑορτασμόν τῆς «Ἑορτῆς τῶν Ἑορτῶν» καί τῆς «Πανηγύρεως τῶν Πανηγύρεων». 

Ὁ Πάπας Ρώμης Φραγκίσκος, ὅπως καί ἄλλαι Προσωπικότητες, μέ ὔψιστον κῦρος, ἔχουν δίκαιον ὅταν ὁμιλοῦν ὅτι ἡ μή κοινή ἡμερομηνία τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα, μεταξύ τῶν χριστιανῶν, εἰς τούς σημερινούς χρόνους, εἶναι, πράγματι, σκάνδαλον. Σκέπτονται, προσεύχονται καί ποθοῦν τήν κοινήν ἡμερομηνίαν. Ὅμως τί θά γίνῃ μέ τήν Ἀπόφασιν τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπό Ὀρθοδόξου πλευρᾶς; Ἰδού τά δύσκολα καί ἀσυμβίβαστα. Εἶναι τρανή ἀλήθεια ὅτι, καί, κατά τούς πρώτους χρόνους τοῦ Χριστιανισμοῦ, τό πρόβλημα τοῦτο ἐνυπῆρχε καί ἦτο, ἀληθινά, σκάνδαλον καί σύγχυσις, κατάστασις ἀνεκδιήγητος. Γνωρίζομεν τά γεγονότα, τήν ἱστορίαν: Ὁ Ἐπίσκοπος Σμύρνης Πολύκαρπος καί ὁ Ἀνίκητος Πάπας Ρώμης ἀνέλαβον ἐπίμοχθον ἀγῶνα καί ἐκινήθησαν μέ προσπαθείας ὑπερανθρώπους διά τήν κοινήν ἡμερομηνίαν τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα. Τελικά, ἡ Α’ Οἰκουμενική Σύνοδος ἔλυσε τό πρόβλημα καί ἔπαυσε τό σκάνδαλον. 

Ἐκτός τῆς Ἀποφάσεως τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἔχει οἰκουμενικόν χαρακτῆρα καί κῦρος παγχριστιανικόν, ἡ σπουδαιοτάτη αὐτή «Διαβεβαίωσις» τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου καί αἱ κατά καιρούς συζητήσεις γύρω ἀπό τήν κοινήν ἡμερομηνίαν τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Ἁγίου Πάσχα, δέν γίνονται, δυστυχῶς, γνωσταί εἰς τό μεγαλύτερον μέρος τοῦ Ὀρθοδόξου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁποῖος δέν πληροφορεῖται, διό καί ἐπῃρεάζεται θεαρέστως ἤ ἀνθρωπίνως, ἀνέτοιμος νά ἀποδεχθῇ, νά σεβαστῇ καί νά ἐφαρμόσῃ. 

Ὁ διάλογος τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, μέ τούς ἱερεῖς εἰς τό Λατερανό, ἔνθα ἠκούσθη ἐνταῦθα ἀσμένως ἡ «Ποντηφική Διαβεβαίωσις», (12 Ἰουνίου ἐ. ἔ.), εἶχεν ἀγαθήν καί ζῶσαν ἀπήχησιν εἰς τάς καρδίας τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν. Σημειοῦται ἐν προκειμένῳ ὅτι εἰς τήν Ρωμαιοκαθολικήν Ἐκκλησίαν εἶναι εὐκολώτερον νά γίνῃ πραγματικότης ἡ «Διαβεβαίωσις» τοῦ Πάπα, ἐν πρώτοις, λόγῳ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ, διοικητικοῦ καί διακυβερνητικοῦ αὐτῆς συστήματος, τό ὁποῖον εἶναι διάφορον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί δεύτερον, διότι ἡ Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία συνεκάλεσε, μετά τό μέγα Σχίσμα, διαφόρους Συνόδους, τάς ὁποίας ὠνόμασεν Οἰκουμενικάς, δι’ αὐτῶν δέ ἔλυσε ὡρισμένα προβλήματα καί θέματά της. 

Αἱ κατά καιρούς, λοιπόν, πληροφορίαι, εἰδήσεις, προτροπαί καί παρακινήσεις, ὅπως αἱ σπουδαῖαι μέ κῦρος διαβεβαιώσεις, δέν εὑρίσκουν πρόσφορον ἔδαφος, γῆν προετοιμασθεῖσαν, καθόσον τό μεγαλύτερον μέρος τῶν Ὀρθοδόξων δέν ἔχει, γενικά, ὅπως ἀνεγράφη, γνῶσιν τῶν συζητήσεων καί τῶν γεγονότων, ἀγνοεῖ τήν ἱστορίαν καί μάλιστα κάθε φοράν, κατά τήν ὁποίαν ἀκούονται νέα πράγματα, νέαι εἰδήσεις, ἤ δημιουργοῦνται νέαι συνθῆκαι, βλέπομεν ἀπελπισμένα τό παράδοξον ὅτι δέν συμμετέχει εἰς τά ἀναγκαῖα θέματα καί προβλήματα τῆς ζωῆς καί πορείας του, εὐρίσκεται εἰς ἀδυναμίαν νά ἐγκαινιάσῃ εἰρηνικά νέαν περίοδον. Μέσα εἰς τήν παγκόσμιον αὐτήν κρίσιν, ἔνθα κυριαρχεῖ ἡ secolarizzazione (ἐκκοσμίκευσις), ἡ ἀδιαφορία πρός τόν πλησίον, πρός τόν συνάνθρωπον, ἀλλά καί ἡ προσκόλλησις εἰς τό χρῆμα, κρατοῦν καί τόν πιστόν ἄνθρωπον μακράν τῆς οἰκογενειακῆς καί κοινωνικῆς παιδείας, ὁπωσδήποτε καί μακράν τῶν ἐκκλησιαστικῶν καί πνευματικῶν αὐτοῦ καθηκόντων. Ὁ ἄνθρωπος, βουτηγμένος μέσα εἰς τήν σημερινήν πνευματικήν, ἠθικήν καί κοινωνικήν κρίσιν, ὑποφέρων, ἀναστενάζων καί ἀγωνιζόμενος σκληρά, ὑποβάλλει διάφορα ἐρωτήματα εἰς τόν ἑαυτόν του: πῶς εἶναι δυνατόν ὁ ἄνθρωπος εἰς τά ποικίλα καί ζωτικά προβλήματα τῆς ζωῆς του, τῆς χριστιανικῆς προόδου καί ἀναπτύξεώς του, νά γίνῃ γνήσιος καί ἰσχυρός φίλος τοῦ ἑαυτοῦ του, ἀφοῦ ἡ ἀπατηλή καί παθιασμένη καθημερινότης, μέ τάς ἰδιαζούσας συνθήκας, καί ἐπιπλοκάς της, ἀφήνει αὐτόν μακράν τῆς ἀληθινῆς γνώσεως καί ἐπικοινωνίας. 

Ἡ ἄγνοια εἶναι μέγα πρόβλημα καί φοβερόν κακόν. Ἡ ἄγνοια εἶναι μία κακή σκάλα, ἡ ὁποία ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπόγνωσιν, εἰς τόν φανατισμόν, τό μίσος καί τήν ἀνταρσίαν. Εἶναι τρανή ἀλήθεια ὅτι, τό σημαντικόν τοῦτο κεφάλαιον τῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς καί πνευματικῆς πορείας του, ἐννοῶ τόν ἑορτασμόν τοῦ Ἁγίου Πάσχα ὑφ’ ὅλων τῶν Χριστιανῶν εἰς τήν ἰδίαν ἡμερομηνίαν, δέν γνωρίζει, δέν ἐσπούδασε, δέν παρηκολούθησε, δέν ἤκουσε, καί ἄλλα πολλά «ΔΕΝ», δέν ἀφήνουν αὐτόν νά γνωρίσῃ καί νά εἶναι ἐνήμερος ἐφ’ ὅλων τῶν ζητημάτων τά ὁποῖα ἀπασχολοῦν αὐτόν. Εἶναι μέγα κρίμα, σφάλμα ἐπικίνδυνον νά μήν γνωρίζῃ ὁ Ὀρθόδοξος, ἀλλά καί αἰτίᾳ τῆς «ἄγνοιας», νά γίνεται ἀντάρτης καί νά πολεμῇ τήν Ἐκκλησίαν. 

Ὁ καιρός φεύγει, καί ὁ χρόνος πρός τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Σύνοδον πλησιάζει. Οἱ ποιμένες καί οἱ ὑπεύθυνοι τῆς Ἐκκλησίας ὀφείλουν νά ἀναλάβουν ἀγῶνα ἱερώτατον καί ἱεραποστολικόν κατά τῆς ἀγνοίας, μέ μοναδικόν σκοπόν νά προετοιμάσουν τούς ἐν Κυρίῳ ἀδελφούς μας, ὥστε να μήν ἔχωμεν νέαν ρῆξιν, νέαν διαίρεσιν, νέαν ἀνταρσίαν. Εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν ἔχομεν διπλοῦν κακόν: Τό «Σκάνδαλον» καί τήν «Πολεμικήν», μέ οἰκτρόν τέλος. Διά τήν Ἐκκλησίαν θά εἶναι ἀδυναμία καί ἄρνησις, σταύρωσις καί θλιβερά πνευματική κατάστασις. Τώρα, ὅτε ἔχομεν ἀκόμη καιρόν διά τήν σύγκλησιν τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου πρέπει νά προετοιμασθῇ ὁ λαός τοῦ Θεοῦ καί νά λάβῃ γνῶσιν, μέ διαφόρους ἐκκλησιαστικούς τρόπους, νά γνωρίσῃ, δηλαδή, τά σπουδαιότερα θέματα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί τό θέμα τοῦ Ἁγίου Πάσχα. 

Εἰς τήν Ἰταλίαν, ἡ «Διαβεβαίωσις» τοῦ Πάπα Ρώμης Φραγκίσκου, σχετικά μέ τόν ἑορτασμόν τῆς σταθερᾶς κοινῆς ἡμερομηνίας τοῦ Ἁγίου Πάσχα, ὑφ’ ὅλων τῶν Χριστιανῶν, τοὐτέστιν, μία νέα ἐκκλησιαστική κατάστασις, ἡ ὁποία θά δημιουργηθεῖ ἀνά τήν Ὑφήλιον, ἐκ πείρας συμπεραίνεται ὅτι δέν θά ὑπάρχουν γεγονότα ἀρνητικά καί ἀπαράδεκτα, διότι, ἄν καί δέν γνωρίζουν ὅλοι οἱ Ρωμαιοκαθολικοί τήν ἱστορικήν πορείαν τῆς ἑορτῆς τοῦ Ἁγίου Πάσχα, σέβονται, τιμοῦν καί ὑπακούουν εἰς τόν λόγον τοῦ Πάπα. Εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία εἶναι παραδοσιακή, μέ τάς Τοπικάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, εἰς τό ἄκουσμα τῆς νέας πραγματικότητος ἡ ὁποία θά ἐγκαθιδρυθῇ, θά ὑπάρξῃ, ἀναμφιβόλως, μία άντίθετος κατάστασις, ἡ ὁποία, μᾶλλον, θά εἶναι ἀρνητική καί θορυβώδης, λόγῳ τῶν ἀνωτέρω προδιαγεγραμμένων αἰτίων. 

Ἐνθυμοῦμαι ὅτι, κατά τήν Β’ ἱστορικήν Συνάντησιν μεταξύ τοῦ Πάπα Ρώμης Παύλου Στ’ καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀθηναγόρου, ἐν Ρώμῃ, εἰς τάς κατά Τόπους Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας παρετηρήθησαν ἀντιθέσεις, ἀνησυχίαι, στενοχωρίαι, φόβοι, ἀρνητικαί συζητήσεις, διότι τό μεγαλύτερον μέρος τῶν Ὀρθοδόξων δέν εἶχε πλήρη γνῶσιν τῆς ἱστορικῆς πορείας τῶν γεγονότων καί τῶν συζητήσεων, τοὐναντίον, εἰς τήν Ἰταλίαν, ὁ ἐνθουσιασμός, ἡ χαρά καί ἡ ἀγαλλίασις, ἡ ἐλπίδα καί ἡ διάθεσις πρός καταλλαγήν, ἡ διαθεσιμότης καί ἡ δημιουργία «Γεφυρῶν ἀγάπης, εἰρήνης καί ἑνότητος» ἦσαν τά κύρια χαρακτηριστικά τοῦ λαοῦ εἰς τήν χώραν αὐτήν, ἐν ᾗ παροικοῦμεν. 

Τό ἀληθινόν καί ἰσχυρόν συμπέρασμα εἰς τούς χρόνους τούτους τῆς ἐκκοσμικεύσεως καί τῆς ἀδιαφορίας, σύνθημα μοναδικόν καί σωτήριον εἶναι ὅπως οἱ ποιμένες πληροφορήσουν, ἐνημερώσουν καταλλήλως καί διδάξουν, μέ τό κήρυγμα, μέ τάς συνάξεις, συναντήσεις και μέ ἄλλους ἐκκλησιαστικούς τρόπους, εἰς τό Ὀρθόδοξον πλήρωμα, τά θέματα καί τά προβλήματα τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου. Νά ἐξαφανίσουν τήν “ignoranza”, ἡ ὁποία εἶναι ἄρνησις καί ἀποτυχία, καί φέρει τρομακτικόν καί ἀρνητικόν ἀποτέλεσμα καί δή ἡ μή προετοιμασία τῶν Ὀρθοδόξων ὁδηγεῖ εἰς τήν σύγκρουσιν καί τήν ἔλλειψιν ἐμπιστοσύνης πρός τόν ἀδελφόν. Εἰς τήν Ἰταλίαν, ἀπό τήν νέαν ἐκκλησιαστικήν κατάστασιν, ἡ ὁποία θά δημιουργηθῇ, μέ τήν ἀποδοχήν τῆς ἀλλαγῆς τῆς ἡμερομηνίας, εἰς τήν περίπτωσιν αὐτήν, πάντοτε ἀπό πλευρᾶς Ρωμαιοκαθολικῶν, δέν ἀναμένoμεν ἰδιαιτέραν ἀρνητικήν διαδικασίαν. Θά ἦτο ἔργον Θεοῦ, καθ’ ὅλον τό ὑπόλοιπον χρονικόν διάστημα, μέχρι τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, οἱ ποιμένες, ἀλλά καί οἱ Θεολόγοι καί κάθε ὑπεύθυνος, νά γίνουν φωτεινοί ὁδηγοί καί ἄγρυπνοι φύλακες, μέ τήν δύναμιν δέ τῆς προσευχῆς νά προετοιμάσουν τό Ὀρθόδοξον Πλήρωμα εἰς ὑποδοχήν τοῦ μεγάλου ἱστορικοῦ γεγονότος τῆς Μητρός ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀλλά καί εἰς ἀποδοχήν τῶν Ἀποφάσεων Αὐτῆς, κηρύττοντες ἀγάπην καί εἰρήνην, ἀλλά καί δεόμενοι ὑπέρ τῆς πραγματοποιήσεως τῆς Βουλῆς τοῦ Θεοῦ «ἵνα ἔν ὦσιν».