Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ: Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΙΣΟΛΟΓΙΣΜΩΝ 

Ὑπό Ἀρχιεπισκόπου Αὐστραλίας Στυλιανοῦ 

Τό ὁρόσημο τοῦ καινούργιου χρόνου εἶναι πάντα σταθμός πού κλείνει μέσα του μιά μόλις συγκρατούμενη τραγικότητα. Θά ‘λεγε κανείς πώς εἶναι ὥρα μᾶλλον πένθιμη παρά χαρούμενη, ἄν τό πένθος δέν εἶχε γίνει σήμερα ὁ ἐπικρατέστερος τόνος, σέ πλῆθος ἄλλες περιπτώσεις τῆς ἰδιωτικῆς ἤ τῆς συλλογικῆς μας ζωῆς, περιπτώσεις πολύ σκληρότερες καί πολύ πιό ἐπώδυνες. Ἀνεξαρτήτως τοῦ πῶς ἀντιλαμβάνεται κανείς τήν ἔννοια τοῦ χρόνου, ἄν δηλαδή τόν θεωρεῖ μιά τελείως πλασματική σύμβαση, ἤ τοῦ ἀναγνωρίζει καί μιά ρεαλιστική σχέση μέ τά ὄντα καί τά γινόμενα, πρέπει νά ὁμολογήσουμε ὅτι κάθε Πρωτοχρονιά, γιά τόν σκεπτόμενο ἄνθρωπο εἶναι ἀνυπέρβλητη πρόκληση γιά σιωπηλούς «ἰσολογισμούς». 

Βλέποντας ἤ ἀκούγοντας κανείς τό ρολόϊ τοῦ χρόνου νά χτυπᾶ πάλι γιά ὅλους τήν συμπλήρωση 12 μηνῶν (ὅπως ἀκοῦς μέσ’ τά μεσάνυκτα τούς 12 χτύπους τοῦ κεντρικοῦ ρολογιοῦ τῆς Δημαρχίας), δέν μπορεῖ νά μήν συλλογισθεῖ ποιό ἀντίκρυσμα μπορεῖ νά ἄφησαν μέσα του οἱ τελευταῖοι αὐτοί 12 μῆνες σέ κέρδος ἤ σέ ἀπώλειες. 

Ἤδη τό χαρακτηριστικό γεγονός ὅτι τό θετικό ἐξαγόμενο τοῦ χρόνου τό μετροῦμε σέ ἑνικό (κέρδος, ὄχι κέρδη), ἐνῷ τό ἀρνητικό σέ πληθυντικό (ἀπώλειες, ὄχι ἀπώλεια), δείχνει τήν ἀπαισιοδοξία νά ὑπερτερεῖ τῆς αἰσιοδοξίας, μπροστά στό «γύρισμα τῆς σελίδας». 

Αὐτή ἀκριβῶς ἡ «ἀπαισιοδοξία», πού ἐκ τῶν προτέρων σκιάζει τόν ὁρίζοντα τοῦ ἀνατέλλοντος νέου χρόνου, ἐκδηλώνεται – παρά τούς πανηγυρισμούς, τίς εὐχές, τά δῶρα καί τά φαγοπότια− σέ μιά σύντομη νοερή καταμέτρηση τῶν «ἐφοδίων», μέ τά ὁποῖα ξεκινᾶ κανείς τήν πορεία στό νέο αὐτό στάδιο τῆς ἐπίγειας ζωῆς, τοῦ ὁποίου γνωρίζει μέν κατ’ ἀρχήν τήν προγραμματική διάρκεια, δέν γνωρίζει ὅμως τό περιεχόμενο καί τά ἐπί μέρους βιώματα αὐτῆς τῆς πορείας. 

Καταμετρῶντας λοιπόν κανείς, ἐπ’ εὐκαιρίᾳ τῆς Πρωτοχρονιᾶς, «τά ρέστα» πού τοῦ ἔχουν μείνει, σέ ψυχικές καί σωματικές δυνάμεις, γιά συνέχιση τοῦ ἀγῶνα, προσπαθεῖ νά βρεῖ πόσα εἶναι, κατά τήν συγκεκριμένη ἐκείνη στιγμή, τά «κρατούμενα» πού διαθέτει. 

Ἄν εἶναι εἰλικρινής καί σώφρων ὁ αὐτοζυγιζόμενος ἄνθρωπος – τήν ὥρα τοὐλάχιστον τῶν «ἰσολογισμῶν» τῆς συνειδήσεώς του − θά πρέπει νά ἀναγνωρίσει ὅτι «κρατούμενα» σταθερά οἱ θνητοί δέν ἔχουν. Ὅλα τά παρόντα εἶναι ρευστά καί ἀβέβαια ὡς «μή ὄντα». Τό μόνο μας ἑπομένως σταθερό «δεδομένο» καί «κρατούμενο» εἶναι κάθε στιγμή ἡ «γύμνια» μας! Τήν ἐμπιστευόμαστε ἐν εὐγνωμοσύνῃ καί ταπεινώσει εἰς τόν μόνον «Κρατοῦντα» Θεό τῆς ἀγάπης καί τῶν οἰκτιρμῶν. Καί γνωρίζουμε ὅτι δέν θά μᾶς στερήσει τό ἔλεός Του, ὅσο τό ἐπικαλούμαστε. 

Γι’ αὐτό, σέ κάθε μας ξεκίνημα πρέπει νά προηγεῖται τό «εὐλογητός ὁ Θεός»! Καί σέ κάθε μας «ὁλοκλήρωση» ἤ «ἐπιτυχία» νά ἐπαναλαμβάνωμε ἐν εὐγνωμοσύνῃ τήν ἀκροστιχίδα τῆς Δοξολογίας Του: 

«ὅτι Σόν τό κράτος, καί Σοῦ ἐστιν ἡ βασιλεία, 

καί ἡ δύναμις καί ἡ δόξα, τοῦ Πατρός καί τοῦ 

Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν 

καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ἀμήν 

(Ἀπό «Φωνή τῆς Ὀρθοδοξίας», Ίανουάριος - Φεβρουάριος 2003 / Ἐπίσημος Ἔκδοσις Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Αὐστραλίας)