ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ: ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΣΗΛΥΒΡΙΑ (8-11-2015)

11/13/2015

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟΥ ΣΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΣΗΛΥΒΡΙΑ (8-11-2015)

Κήρυγμα Σεβ. Μητροπολίτου Σηλυβρίας κ. Μαξίμου

Σηλυβρία, 8-11-2015

Ἅγιος Νεκτάριος, ὁ Ἅγιος τῆς ἀγάπης

Καί πάλι φέτος μᾶς ἀξίωσε ὁ Ἅγιος Τριαδικός Θεός νά συγκεντρωθοῦμε στήν ἔνδοξη καί ἱστορική πόλη τῆς Θράκης, τή ἁγιότοκο Σηλυβρία, γιά νά ἑορτάσουμε τή μνήμη τοῦ μεγάλου θρακιώτη Ἁγίου Νεκταρίου, Μητροπολίτου Πενταπόλεως, ὁ ὁποῖος, ὡς γνωστό, τυγχάνει γόνος τῆς πόλης αὐτῆς. Καί ἤλθαμε νά ἑορτάσουμε τόν Ἅγιο τῆς ἀγάπης, τόν δικό μας Ἅγιο, τόν θρακιώτη Ἅγιο, τόν τόσο οἰκεῖο καί ἀγαπητό σέ ὅλους μας. Καί εἶναι αὐτή ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου πού μᾶς συγκέντρωσε ἐδῶ σήμερα στή γενέθλιό του γῆ καί παράλληλα καί ἡ δική μας υἱϊκή ἀγάπη καί σεβασμός πρός αὐτόν. Κατέστη λαοφίλητος καί ἡ λαοφιλία του ξεπέρασε τά ὅρια τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καί ἡ μνήμη του ἑορτάζεται στά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, διότι ἡ ἀγαπῶσα καρδία τοῦ Ἁγίου τόν κατέστησε λαοφίλητο στή συνείδηση τῶν πιστῶν.

Ὁ Ἅγιος ἦταν ἡ προσωποίηση τῆς κατά Χριστό καί ἐν Χριστῷ ἀγάπης. Ὁλόκληρη ἡ ὕπαρξή του κατά τόν ἐπίγειο βίο του ἦταν μία ἀγαπητική θυσία καί ὁλοκληρωτικό δόσιμο πρός τόν Τριαδικό Θεό καί τόν πλησίον. Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι ἡ Μονή πού ἵδρυσε στήν Αἴγινα ἦταν ἀφιερωμένη στήν Ἁγία Τριάδα. Ὑπῆρξε πρότυπο καί κανόνας ἀγάπης καί ἀγαπητικοῦ ἦθους πού τόσο ἀπουσιάζει στή σημερινή ἐποχή. Ὡς ἀληθινός Ἅγιος, βίωσε τήν ἀγάπη πρός τόν Θεό καί τό βίωμα αὐτό τό ἀποτύπωσε σέ ἐξύμνηση πρός τή θεία ἀγάπη. Εἶναι τό δικό του «τραγούδι» γιά τήν ἀγάπη.

Ἀναφερόμενος στήν ἀγάπη, λέγει τά ἑξῆς μεταξύ ἄλλων ἐγκωμιαστικά λόγια: «Ὦ ἀγάπη, τῆς θείας εἰκόνος ὁμοίωμα... Σύ εἶσαι τό ἤδιστον τῶν πιστῶν ἐντρύφημα, διότι εἶσαι καρπός τοῦ Πνεύματος. Σύ εἰσάγεις τοῦ ὑπό σοῦ ἁγιασθέντας πιστούς εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.. Διά σοῦ τῆς τρυφῆς τοῦ Παραδείσου μεταλαμβάνουσιν οἱ πιστοί... Διά σοῦ οἱ πιστοί θείας δόξης καί αἰωνίου ζωῆς μέτοχοι γίνονται. Σύ εἰσάγεις τούς ὑπό σοῦ ἁγιασθέντας πιστούς εἰς τήν βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν... Σύ εἶσαι τό ἤδιστον τῶν πιστῶν ἐντρύφημα, διότι εἶσαι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.. Σύ τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ ἀποκαθιστᾶς ἐπί τῆς γῆς. Σύ τήν εἰρήνην τοῖς ἀνθρώποις βραβεύεις...

Ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει... οὐ διαλύεται, οὐ διακόπτεται, οὐδέποτε παύεται, ἀλλά καί ἐν τῷ μέλλοντι αἰῶνι μένει».[1] Ἡ ἀγάπη, κατά τόν Ἅγιο, εἶναι ἡ διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρόγευση τῆς οὐρανίου καί μελλούσης ζωῆς καί συστατικό στοιχεῖο της. Εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο. Διά τῆς ἀγάπης, λοιπόν, βιώνουμε τόν Παράδεισο καί τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Σύγχρονος βιογράφος τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου παρατηρεῖ σχετικά ὅτι στήν κυριολεξία ὁ Ἅγιος «δέν ἦταν ὑμνογράφος, ἀλλ’ἁπλῶς ὑμνολόγος, ὑμνητής τοῦ θείου, ἔνθεος στιχουργός, ψυχή πού ἐμόρφωνε σέ στίχους τούς ἐκ βαθέων στεναγμούς του, θεόληπτος καρδιά πού σκιρτοῦσε ἀγαλλομένη ἀπό τά ἀφόρητα ἐνεργήματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά μετουσίωνε σέ ψαλμούς καί ὠδές πνευματικές».[2] Καί ἕνα ἀπό τά ἐνεργήματα τοῦ Πνεύματος στήν καρδιά τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἦταν ἡ ἀγάπη πού ὅπως εἴδαμε τή θεωροῦσε καρπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ὁ σκοπός τῆς Ἐκκλησίας εἶναι κατά τόν Ἅγιο Νεκτάριο ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου γένους καί ἡ ἀποκατάσταση τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς γῆς καί ἡ ἐπικράτηση τῆς ἀγάπης, τῆς χαρᾶς καί τῆς ἐλευθερίας ἐπί τῆς γῆς.[3] Οἱ πιστεύοντες, ἀναφέρει ὁ Ἅγιος, ἔγιναν μέ τή θεία Μετάληψη κοινωνοί τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου καί μένουν ἐν τῷ Χριστῷ καί ὁ Χριστός σέ αὐτούς καί ποιός ἰσχυρός μπορεῖ νά διαρρήξει τά δεσμά τῆς θείας αὐτῆς ἑνότητας.[4] Ἡ Ἐκκλησία εἶναι σῶμα Χριστοῦ καί κοινωνία ἀνθρώπων ἑνωμένων μέ τήν ἑνότητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος «ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Ἐφεσ. δ΄3)».[5] Ἡ Ἐκκλησία, λέγει ὁ Ἅγιος, «ἐστί τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ, πάντες δέ οἱ ἀναγεννηθέντες δι ὕδατος καί Πνεύματος μέλη εἰσί τοῦ Χριστοῦ· καί γάρ ἐν ἑνί πνεύματι ἡμεῖς πάντες εἰς ἕν Πνεῦμα ἐποτίσθημεν (Α΄Κορινθ.ιβ΄, 12-14)». Αὐτό ἦταν τό βίωμα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, βίωμα ἐκκλησιαστικό, λατρευτικό καί εὐχαριστιακό. Δέν εἶναι ἄλλωστε τυχαῖο ὅτι κατά τούς βιογράφους του ὁ Ἅγιος ζοῦσε ἔντονη λειτουργική καί λατρευτική ζωή, ἐνῶ ὡς Διευθυντής τῆς Ριζαρείου ἔδωσε ἔμφαση σέ αὐτή, ἡ ὁποία εἶναι ἡ πηγή καί τό κέντρο τῆς ἀγαπητικῆς ζωῆς, τήν ὁποία, ὅπως ἀναφέραμε, ἐξύμνησε ὁ Ἅγιος στά ἔργα του.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος ἦταν μία ἀγαπῶσα ρωμέϊκη καρδιά καί τήν ἀγάπη του τήν ἐκδήλωσε ποικιλοτρόπως κατά τόν ἐπί γῆς βίο του καί συνεχίζει νά τήν ἐκδηλώνει μέ τήν ἐπιτέλεση τῶν πολλῶν του θαυμάτων. Σέ κάθε πτυχή τοῦ ἐπιγείου βίου του ὁ Ἅγιος ἦταν ὑπόδειγμα καί κανόνας πολλῆς ἀγάπης, τῆς ὁποίας χαρακτηριστικά ἦταν ἡ πραότητα, ἡ μακροθυμία, ἡ ἀνοχή, ἡ ὑπομονή καί κυρίως ἡ ἀνεξικακία. Πόσοι ἐπώνυμοι καί γνωστοί δέν γεύθηκαν καί γεύονται τῶν ἀγαπητικῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Ἁγίου μας; Ἀποδέκτες τῆς θερμῆς καί ἀνυποκρίτου ἀγάπης τοῦ Ἁγίου ἦταν οἱ συκοφάντες του. Ἀποδέκτες τῆς ἀγάπης του ἦταν καί οἱ ἑτερόδοξοι ἀδελφοί χριστιανοί, καί τοῦτο ἀποδεικύεται ἀπό τόν βαθύ πόνο του γιά τήν διαίρεση τῶν Ἐκκλησιῶν καί τήν ἀναφορά του στό «θεάρεστο» ὅπως ἀποκαλεῖ σκοπό τῆς ἕνωσης τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἀποδέκτες τῆς ἀγάπης του ἦταν καί τά παιδιά του, οἱ μικροί μαθητές τῆς Ριζαρείου Σχολῆς. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ μαρτυρία μαθητοῦ τοῦ Ἁγίου, τοῦ ἀείμνηστου καθηγητοῦ Νικολάου Λούβαρη. Θυμᾶται ὁ καθηγητής ὅτι προτιμοῦσε ὁ Ἅγιος νά ὑποβάλλεται σέ ἀσκήσεις, γιά παράδειγμα σέ νηστεία, γιά μή τιμωρήσει τό ἀνώριμο εὔθραυστο βλαστάρι, τόν ἱερό σπουδαστή του, ὅταν ἡ διάκριση, πού ἄφθονη εἶχε, τόν πληροφοροῦσε, ὅτι ἡ τιμωρία θά δημιουργήσει ἀπωθημένη ἐμπάθεια ἤ ψυχολογικά τραύματα. Στήν προκειμένη περίπτωση ὁ Ἅγιος μιμεῖτο τήν παμπεριεκτική ἀγάπη τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, ὁ Ὁποῖος «τάς ἁμαρτίας ἡμῶν φέρει καί περί ἡμῶν ὀδυνᾶται» (Ἠσ. νγ΄4). Ἡ χριστομίμητη αὐτή ἀγάπη του ἐκδηλωνόταν καί στήν ὑλική κτίση καί ὀρθά χαρακτηρίζεται ὁ Ἅγιος ὡς οἰκολόγος. Σεβόταν καί ἀγαποῦσε τήν κτίση καί πίστευε ὅτι θά ἀναστηθεῖ καί θά σωθεῖ, καί αὐτή ἡ πίστη του στηρίζεται στή προφορική μαρτυρία τῆς μακαριστῆς μοναχῆς Νεκταρίας, Ἡγουμένης τῆς Ἱ.Μονῆς Ἁγίου Μηνᾶ Αἰγίνης, ἡ ὁποία ἀναφέρει ὅτι ἀνήμερα τό Πάσχα ἔστελνε ὁ Ἅγιος μία μοναχή μαζί μέ τά παιδιά πού φιλοξενοῦνταν στό Μοναστήρι του, νά ψάλλουν στό βουνό τό «Χριστός Ἀνέστη» γιά νά τό ἀκούσει ὅλη ἡ φύση.

Καί τήν θεία αὐτή ἀγάπη τῆς μέλλουσας Βασιλείας τοῦ Θεοῦ μᾶς χαρίζει ἡ σημερινή εὐχαριστιακή αὐτή σύναξη, καί εὐχαριστοῦμε γιά τό δῶρο αὐτό πρῶτα τόν Ἅγιο Θεό καί ἐν συνεχείᾳ τόν Σηλυβριανό μας Ἅγιο, τόν Ἅγιο τῆς ἀγάπης, γιά τή μεσιτεία του καί τή βοήθεια του γιά τήν πραγματοποίηση τῆς Θείας αὐτῆς Λειτουργίας.

Εὐχαριστῶ ἐπίσης τόν Παναγιώτατον Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον, ὁ Ὁποῖος ἀπουσιάζει στό ἐξωτερικό, γιά τήν πατρική καί πολύτιμη συμπαράστασή Του, τούς συλλειτουργούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς, Σεβ. Μητροπολίτην Κυδωνιῶν κ. Ἀθηναγόρα καί Θεοφιλ. Ἐπίσκοπο Φιλομηλίου κ. Ἠλία, ἀπό τήν Ἀμερική, ἐπικεφαλῆς ὁμίλου προσκυνητῶν, οἱ ὁποῖοι ἐλάμπρυναν μέ τήν παρουσία τους τό λειτουργικό αὐτό γεγονός, τούς συλλειτουργούς πατέρες, καθώς καί τούς παρευρισκομένους κληρικούς. Εὐχαριστῶ ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μου τόν λόγιο, δραστήριο καί εὐπροσήγορο Δήμαρχό μας Ἐντιμ. κ. Özcan Isıklar, ὁ ὁποῖος μέ αὐταπάρνηση καί ἀγάπη ἐργάζεται γιά τήν πόλη τῆς Σηλυβρίας, δεῖγμα δέ τῆς πολλῆς του ἀγάπης καί εὐγενείας εἶναι καί ἡ χορήγηση τῆς ἀδείας γιά τήν τέλεση τῆς ἀναιμάκτου θυσίας σέ αὐτόν ἐδῶ τόν ἱστορικό χῶρο, ὅπου εὑρίσκετο κάποτε ὁ Κοιμητηριακός βυζαντινός Ναός τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος καί τό ρωμέϊκο Κοιμητήριο μέ τούς τάφους τῶν γονέων τοῦ Ἁγίου. Ἐπίσης, εὐχαριστῶ τόν Ἐξοχότατο Καϊμακάμη καί τόν Διευθυντή Ἀσφαλείας τῆς Σηλυβρίας γιά τή συμβολή τους στήν πραγματοποίηση τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ προσκυνήματος. Ἐκφράζω θερμότατες εὐχαριστίες γιά τήν τιμητική παρουσία τοῦ Ἐντιμ. κ. Εὐαγγέλου Σέκερη, Γενικοῦ Προξένου τῆς Ἑλλάδας στήν Πόλη, καί τῆς Εὐγεν. κ. Εὔης Χαριτίδου, Προξένου τῆς Ἀδριανουπόλεως, καθώς καί παραγόντων τῆς Σηλυβρίας.

Καί τώρα στρέφομαι πρός τούς ἀγαπητούς πολυάριθμους προσκυνητές καί ἀδελφούς, γιά νά τούς ἀπευθύνω τίς ἐκ βαθέων εὐχαριστίες μου γιά τή σημαντική καί ἐπιστηρικτική παρουσία τους στό πανθρακικό αὐτό πανηγύρι τοῦ Ἁγίου μας, γιά δεύτερη, σύν Θεῷ, χρονιά.

Εὐχαριστῶ συγκεκριμένα τούς Θρακικούς καί Σηλυβριανούς Συλλόγους τῆς Καβάλας, τῆς Κομοτηνῆς, τοῦ Ὄλβιου Ξάνθης, τῶν Νέων Ἐπιβατῶν, τῆς Πτολεμαΐδας, τῆς Δράμας, τῶν Σερρῶν, τῆς νέας Ἡρακλείτσας καί Χρυσούπολης Καβάλας, τῆς Ἀλεξανδρουπόλεως, τῆς Ὀρεστιάδος καί τοῦ Κρανοβουνίου Κομοτηνῆς, τούς ἀπογόνους ἀπό τήν περιοχή τῆς ἱστορικῆς Αἴνου, ὅλους τούς προσκυνητές ἀπογόνους προσφύγων ἀπό τίς περιοχές τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς, καί τούς ἀγαπητούς μας πιστούς ἀπό τήν Πόλη, τά Ἱεροσόλυμα, τήν Ἀθήνα, τήν Θεσσαλονίκη, τήν Πάτρα, τήν Καλαμάτα, τήν Νέα Ἀρτάκη Εὐβοίας, ἀπό ἄλλες περιφέρειες τῆς Ἑλλάδας, τήν Εὐρώπη καί τήν Ἀμερική. Εὔχομαι ἡ παρουσία σας νά εἶναι ἕνας ἀναβαπτισμός στά νάματα τῆς παράδοσης καί τῆς πίστης τῶν προγόνων μας, τῶν ὁποίων «οἱ Κοινότητες ἔφτιαχναν ἄλλο γαλαξία». Ἡ παρουσία σας εἶναι ἐπίσης μία κατάθεση ὀφειλομένης εὐλαβικῆς ἀνάμνησης τῶν ἐδῶ ἀναπαυομένων νεκρῶν πατέρων καί ἀδελφῶν μας, οἱ ὁποῖοι κατοικοῦσαν στήν ἁγιότοκο καί πανέμορφη αὐτή περιοχή τῶν θρακικῶν παραλίων.

Τέλος, ἐκφράζω τήν εὐγνωμοσύνη μου πρός τόν Ἅγιο Θεό, διότι ἡ Σηλυβρία διά τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου καί μέ τήν παρουσία σας, καθίσταται παγκόσμιο σύμβολο ἀγάπης, εἰρήνης, καταλλαγῆς καί συμφιλίωσης σ’ ἕνα κόσμο πού σπαράσσεται ἀπό τίς συγκρούσεις, τίς διαμάχες καί τίς ἀναταραχές.

Εὔχομαι ἀπό καρδίας ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου Θεοῦ, μέ τή θερμή μεσιτεία τοῦ ἀνατολικοθρακιώτη Ἁγίου μας, νά σκεπάζει ὅλους μας καί τόν κόσμο ὁλόκληρο. Ἀμήν!

Καί τελείωνω μέ στίχους ποιήματος πού ἀναφέρεται στή Σηλυβρία:

Σηλυβρία αξέχαστη

Πατρίδα πονεμένη

Που σ’όλη τήν περιοχή

Ήσουνα ξακουσμένη...

Πόλις αρχαία ήσουνα

Του Σύλη η πατρίδα

Αυτού πήρες τό όνομα

Και έγινες ηρωΐδα.

Είχες και άγια λείψανα
Πατρίδα πονεμένη
Τον Άγιο Αγαθόνικο
Και της Οσίας Ξένης
Νεκτάριο τον θαυματουργό

Τον Άγιο και Θείο