ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΧΑΛΚΗ: "Εμμένοντες αναμένομεν"

Φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Τό ἑσπέρας τῆς 29ης Αυγούστου ὁ Πατριάρχης διεπεραιώθη εἰς τήν Ἱ. Μονήν Ἁγίας Τριάδος Χάλκης καί ἐχοροστάτησε κατά τόν ἐν αὐτῇ τελεσθέντα Ἑσπερινόν καί ἐν συνεχείᾳ ἐτίμησε διά τῆς ὑψηλῆς Αὐτοῦ παρουσίας τήν ἔναρξιν τῆς διοργανουμένης ἐν τοῖς χώροις τῆς Ἱ. Θεολογικῆς Σχολῆς ὁμαδικῆς εἰκαστικῆς ἐκθέσεως, μέ θέμα «Ἰχνηλατώντας τήν Κωνσταντινούπολη», ὁμιλήσας καταλλήλως, τῇ παρουσίᾳ τοῦ Ἐξοχ. Ὑπουργοῦ Πολιτισμοῦ καί Τουρισμοῦ τῆς Ἑλλάδος κ. Παύλου Γερουλάνου, τοῦ Ἐντιμ. κ. Νικήτα Κακλαμάνη, Δημάρχου Ἀθηναίων, καί ἄλλων προσωπικοτήτων ἐντεῦθεν τε καί ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ.

Ο Μ Ι Λ Ι Α

ΤΗΣ Α. Θ. ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΕΛΕΤΗΝ ΕΝΑΡΞΕΩΣ

ΤΗΣ ΕΙΚΑΣΤΙΚΗΣ ΕΚΘΕΣΕΩΣ

ΕΝ Τῌ ΙΕΡᾼ ΘΕΟΛΟΓΙΚῌ ΣΧΟΛῌ ΧΑΛΚΗΣ

(29 Αὐγούστου 2010)

Πολλαί ἐκδηλώσεις ἐγένοντο καί γίνονται κατά τό ὑπερμεσοῦν παρόν ἔτος ἐν τῇ Πόλει ἡμῶν, λόγῳ τῆς καθιερώσεως αὐτῆς ὡς πολιτιστικῆς πρωτευούσης τῆς Εὐρώπης.

Κατεβλήθη ἐκ μέρους τῶν ἀρχῶν πᾶσα προσπάθεια ὅπως ἀναδειχθῇ ἡ πόλις «προκαθεζομένη τῆς Εὐρώπης», ἵνα κατά Γρηγόριον τόν Θεολόγον εἴπωμεν. Ἔργον καί ἐγχείρημα δύσκολον καί ἐν πολλοῖς δυσκατόρθωτον. Ἄχρι τοῦδε πολλαί ἐκδηλώσεις ἐγένοντο. Αἱ πλεῖσται ἐπιτυχεῖς. Πιστεύομεν ἀκραδάντως ὅτι καί ἡ ἐν τῇ Θεολογικῇ ταύτῃ Σχολῇ ἔκθεσις εἰκαστικῶν τεχνῶν, ἡ σχέσιν ἄμεσον ἔχουσα πρός τήν τῶν πόλεων Ἄνασσαν, θά στεφθῇ ὑπό πλήρους ἐπιτυχίας.

Εὑρισκόμεθα εἰς νῆσον μικράν, ἀντιστρόφως ἀνάλογον σχέσιν ἔχουσαν πρός τήν μεγάλην ἱστορίαν αὐτῆς. «Παπάζ - ἀντασί» ἐκαλεῖτο ὑπό τῶν ἐντοπίων τό πάλαι. Νῆσος τῶν παπάδων δηλαδή, καί τοῦτο διότι καθ᾿ ἡμέραν ἔβλεπαν ἐν τῇ ἀποβάθρᾳ, εἰς ἐποχήν ἐλευθέρας ρασοφορίας, ἀποβιβαζομένους καί ἐπιβιβαζομένους εἰς τά πλοῖα τῆς γραμμῆς κληρικούς ἐκ περάτων γῆς. Οἱ πλεῖστοι ἀνήρχοντο καί κατήρχοντο πεζῇ πρός καί ἀπό τοῦ λόφου τῆς Ἐλπίδος. Ἡ ἐν μέσῳ τῶν πεύκων γραφική ἀτραπός ὑπάρχει εἰσέτι καί διηγεῖται πόσον ἦσαν «ὡραῖοι οἱ πόδες τῶν εὐαγγελιζομένων τήν εἰρήνην, τῶν εὐαγγελιζομένων τά ἀγαθά» (Ρωμ. Ι’, 15 πρβλ. Ἡσαΐου ΝΒ’, 7). Σήμερον ἐλάχιστοι οἱ ἐν τῇ ὁδῷ ταύτῃ διασταυρούμενοι. Καί δέν λέγουν οἱ παράγοντες: «Εὐλογία Κυρίου ἐφ᾿ ἡμᾶς, εὐλογήκαμεν ὑμᾶς ἐν ὀνόματι Κυρίου» (Ψαλμ. ΡΚΗ’, 8).

Ἀνοικτή παραμένει, ὑπό τήν πεφωτισμένην ἡγουμενίαν τοῦ προσφιλοῦς ἀδελφοῦ Ἱερωτάτου Μητροπολίτου Μοσχονησίων κυρίου Ἀποστόλου, ἡ Ἱερά Μονή τῆς Ἁγίας Τριάδος. Δέχεται τούς πολυπληθεῖς προσκυνητάς –καί ὄχι μόνον- ἐν ἀγάπῃ πολλῇ καί ἐν αὐταπαρνήσει, παρ᾿ ὅλην τήν λειψανδρίαν. Ἀπό τοῦ ἁγίου Βήματος τοῦ Καθολικοῦ ἕως καί τῆς ἐσχατιᾶς τοῦ ἀπεράντου κήπου, τά πάντα εἶναι εὐτάκτως τοποθετημένα, ἐν καθαριότητι οὐ τῇ τυχούσῃ, μέ πολύ «μεράκι» ὡς θά ἐλέγομεν. Καί ἰδού, σήμερον, καί ἔκθεσις εἰκαστικῶν τεχνῶν φιλοξενεῖται εἰς τάς αἰθούσας αἱ ὁποῖαι παλαιότερον ἔσφυζον ἀπό καθηγητάς καί μαθητάς, γέλωτας καί συγκινήσεις, ἀγῶνας καί ἀγωνίας, ὄνειρα καί στοχασμούς.

Κλειστή ὅμως ἀπό τοῦ 1971 ἐξακολουθεῖ νά παραμένῃ ἡ περίπυστος αὕτη Θεολογική Σχολή, ἡ ἀπό τοῦ 1844 ἀδιακόπως καί ἀπροσκόπτως μέχρι τότε λειτουργήσασα. Καί τοῦτο συνέβη παρά πᾶσαν προσδοκίαν. Αἱ παρακλήσεις ἡμῶν εἰς οὐδέν ἤνυσαν. Κατανοοῦν οἱ ἁρμόδιοι τό ἄδικον ἀναστολῆς τῆς λειτουργίας, ὑπόσχονται λύσιν, ἀλλ᾿ οὐδέν πλέον τούτου –τοὐλάχιστον πρός τό παρόν.

Ὅμως ὁ λόφος καλεῖται «λόφος τῆς ἐλπίδος» καί «ἡ ἐλπίς οὐ καταισχύνει» (Ρωμ. Ε’, 5). Ἐκ τοῦ πυξίου τῆς μυθικῆς Πανδώρας ἀπέπτησαν τά πάντα, ἀλλ᾿ ἔμεινεν ἡ ἐλπίς. Ἐμμένομεν, κρούομεν θύρας, ἡμεδαπάς καί ἀλλοδαπάς, καίτοι γνωρίζομεν ὅτι «εἶναι δύσκολαις ᾑ θύραις, ὅταν ἡ χρεία ταῖς κουρταλῇ». Ἔχομεν ἀνάγκην τῆς προσευχῆς πάντων ὑμῶν. Ἡ Σχολή πρέπει καί πάλιν νά λειτουργήσῃ. Οἱ λόγοι εἶναι προφανεῖς. Ἐξ ἄλλου, τά πάντα εἶναι ἕτοιμα πρός δοχήν σπουδαστῶν, ἀπό τῶν μαυροπινάκων καί τῶν θρανίων, ἕως τῶν σπόγγων καί τῆς κιμωλίας. Ἕν λείπει: Μία ὑπογραφή. Ἐμμένοντες ἀναμένομεν.

Κηρύττομεν, λοιπόν, τήν ἔναρξιν τῆς σπουδαίας ταύτης ἐκθέσεως εἰκαστικῶν τεχνῶν ἐν ταῖς αἰθούσαις τῆς Σχολῆς, εὐλογοῦντες πάντας τούς καλλιτέχνας καί τούς κοπιάσαντας διά τήν εὐπρόσωπον ταύτην παρουσίασιν.

Ἔστω ἡ παροῦσα ἔναρξις, προανάκρουσμα ἐπαναλειτουργίας τῆς Σχολῆς, καί ἔμμεσος κροῦσις κώδωνος ἐνάρξεως μαθημάτων καί πάλιν. Ναί, Κύριε, ἐλθέτωσαν ταχύ!