Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΕΠΙ ΤΗ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

Xαιρετισμός 

της Α.Θ. Παναγιότητος

του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου 

προς την Σεβ. Ιεραρχίαν και το πλήρωμα του Οικουμενικού Θρόνου 

επί τη πρώτη του έτους 

(1/1/2018) 

Ἱερώτατοι καί προσφιλέστατοι ἅγιοι ἀδελφοί, 

Ἐξοχώτατε Πρέσβυ κύριε Εὐάγγελε Σέκερη, Γενικέ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐνταῦθα,

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες, 

Τέκνα τῆς ἡμῶν Μετριότητος ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά, 

Ὁλοθύμως εὐχαριστοῦμεν τούς προλαλήσαντας διά τόν μεστόν λόγον καί τάς ἑορτίους εὐχάς, πρῶτον τόν Ἱερώτατον Μητροπολίτην Νικαίας κύριον Κωνσταντῖνον, ὁμιλήσαντα ἐκ προσώπου τῆς σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου, καί εἶτα τόν Ἄρχοντα Ἱερομνήμονα κύριον Ἀντώνιον Χατζόπουλον, ἐκ μέρους τῶν ὀφφικιαλίων τῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας.

Ὁμοθυμαδόν, ἐν λειτουργικῇ συνάξει καί ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ, εἰσήλθομεν εἰς τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ἐν τῷ πανιέρῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, ἐν Φαναρίῳ, ἐδῶ, εἰς τόπον μαρτυρίας καί μαρτυρίου, εὐχαριστίας καί διακονίας, κληρονόμοι καί φύλακες τῶν πατρῴων παραδόσεων, τῆς ὀρθῆς καί ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως, τῆς ὀρθῆς δοξολογικῆς λατρείας τοῦ Θεοῦ καί τῆς κατά Χριστόν ὀρθοπραξίας. 

Δι᾿ ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους πιστούς, ἡ Πρωτοχρονιά συμπίπτει μέ τήν ἑορτήν τῆς κατά Σάρκα Περιτομῆς τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν ἱεράν μνήμην τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, καί αὐτό δίδει εἰς τό χαρμόσυνον τοῦτο γεγονός ἰδιαίτερον πνευματικόν καί πανηγυρικόν χαρακτῆρα. Ὅλαι αἱ χριστιανικαί ἑορταί συνδέονται ἀρρήκτως μέ τέλεσιν Θείας Λειτουργίας. Κατά τάς ἑορτάς, βιοῦται ἡ ἄρρητος φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ, ἀποκαλύπτεται τό βάθος τῶν πραγμάτων, ὁ χρόνος γίνεται αἰωνιότης, καιρός κοινωνίας τῆς ζωῆς, ἀνοίγει ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ, διαλύεται ἡ ἀχλύς τῶν βιωτικῶν μεριμνῶν. 

Τό Εὐαγγέλιον τῆς «συγκαταβάσεως τοῦ Σωτῆρος τῷ γένει τῶν ἀνθρώπων», καί τῆς ἀπελευθερώσεως τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς κτίσεως ὅλης ἐκ τῆς φθορᾶς, καθώς καί ὁ ἔνθεος, ἐκκλησιαστικός, ἀσκητικός καί βαθέως θεολογικός λόγος τοῦ οὐρανοφάντορος Ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τῆς Καππαδοκίας Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ φιλοθέου καί φιλανθρώπου, τοῦ φιλερήμου, κοινωνικοῦ καί πτωχοτρόφου, ἠχεῖ καί ἐφέτος μέσα εἰς ἕνα πλήρη ἀντιφάσεων κόσμον, ὅπου ἡ ἀφόρητος ἐξαθλίωσις ἀναριθμήτων ἀνθρώπων συνυπάρχει μέ τήν προκλητικήν σπατάλην τῶν κατεχόντων, ὅπου εἰς τήν ἰσοπεδωτικήν παγκοσμιοποίησιν ἀνθίσταται ἀκραίως καί βιαιομαχῶν ὁ θρησκευτικός φονταμενταλισμός, ὅπου οἱ θιασῶται τῆς ἰδιονομίας τῆς οἰκονομίας καί τῆς τεχνολογικῆς ἀναπτύξεως δέν φαίνεται ὅτι πτοοῦνται ἀπό τήν σφοδράν ἀντίδρασιν τῶν οἰκολογικῶν κινημάτων καί τῆς κοινωνίας τῶν πολιτῶν, ὅπου ἐκτυλίσσονται πρωτοβουλίαι καί συζητήσεις περί εἰρήνης, ἐνῷ συγχρόνως ἀνθεῖ ἡ παραγωγή καί τό ἐμπόριον καταστροφικῶν ὅπλων. Ὁ νέος ἐνιαυτός εὑρίσκει ἀμετρήτους ἀνθρώπους νά ἀδιαφοροῦν διά τά μείζονα καί τά ἀληθῆ, διά τήν δικαιοσύνην καί τήν ἀλληλεγγύην, καί νά ἐνδιαφέρωνται ζωηρῶς διά τά ἀτομικά των δικαιώματα καί τήν εὐδαιμονιστικήν αὐτοπραγμάτωσίν των. Στατιστικαί ἔρευναι ἀποκαλύπτουν ὅτι ἀτονεῖ βαθμηδόν τό αἰσθητήριον διά τό μυστήριον, καί ὅτι μειοῦται συνεχῶς ὁ ἀριθμός τῶν ἀτόμων μέ κοινωνικόν καί ἀγαπητικόν προσανατολισμόν. 

Ἐνώπιον τῶν πρωτογνώρων ἀπειλῶν κατά τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου καί τῆς ἀκεραιότητος τῆς δημιουργίας, ἡ Ἐκκλησία καλεῖται σήμερον νά δώσῃ τήν καλήν μαρτυρίαν αὐτῆς, ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ὁμιλῇ, τό πράττει διά νά ὑπερασπισθῇ τόν ἄνθρωπον, τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ». Ἐπίσης, δύναται νά σιωπᾷ διά τόν ἴδιον λόγον. Εἶναι ἀδύνατον ὅμως νά παραμένῃ ἀδρανής ἔναντι τῆς κραυγῆς τῶν ἀδικουμένων καί τοῦ στεναγμοῦ τῆς κτίσεως. 

Ἡ Ἐκκλησία ποτέ δέν ἠγνόησε τόν κόσμον, ἀλλά καί ποτέ δέν ἐταυτίσθη μέ αὐτόν. 

Προφανέστατα, ἡ εὐαισθησία καί τό ἐνδιαφέρον διά τόν ἄνθρωπον καί τάς περιπετείας του δέν ὁδηγεῖ εἰς ἐκκοσμίκευσιν τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἕνα «ἐκσυγχρονισμόν» της, ἐν τῇ ἐννοίᾳ τῆς ἀναποφεύκτου υἱοθετήσεως ὑπ᾿ αὐτῆς ἀρχῶν καί μεθόδων δράσεως, ξένων πρός τό Εὐαγγέλιον καί τήν Παράδοσιν τῶν Πατέρων. Πῶς θά ἠδύνατο νά «ἐκσυγχρονισθῇ» ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωηφόρος Ἀνάστασις, ἡ Θεία εὐχαριστία καί ἡ χριστιανική ἄσκησις, ἡ μετάνοια καί ἡ συγχώρησις, ἡ οὐδέποτε ἐκπίπτουσα ἀγάπη; Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πιστή εἰς τόν Κύριον αὐτῆς, ὅστις «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλά διακονῆσαι» (Ματθ. κ’, 28), ζῇ ὡς «διακονική Έκκλησία». Ἁγιάζει τήν ζωήν τῶν πιστῶν διά τῶν ἱερῶν μυστηρίων της. Ἀκούει τό «ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» τῶν τραγικῶν θυμάτων τῆς πολεμικῆς βίας, τῶν διώξεων, τῶν διακρίσεων, τῆς κοινωνικῆς ἀδικίας καί τῆς ἐκμεταλλεύσεως. 

Συμπαρίσταται, ἀνακουφίζει, παρηγορεῖ, τρέφει, ἀγωνίζεται κατά τῆς ἀδικίας, σώζει τήν ἐλπίδα διά τήν ζωήν, κρατᾷ ἀνοικτήν τήν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Διακηρύσσει θαρσαλέως ὅτι, ἐξ ἐπόψεως χριστιανικῆς, ὁ ὑποτιμῶν τόν ἄνθρωπον ὑποτιμᾷ τόν ἴδιον τόν Θεόν, καί ὁ μή ἀγαπῶν τόν ἄνθρωπον εἶναι ἀδύνατον νά ἀγαπᾷ τόν Θεόν. 

Ὄντως, ἡ ἀδιάσπαστος συνάφεια καί ἑνότης τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεόν καί τῆς οὐ ζητούσης τά ἑαυτῆς ἀγάπης πρός τόν πλησίον εἶναι τό ὑψηλότερον ἦθος, τό ὁποῖον ἐγνώρισεν ἡ ἀνθρωπότης εἰς τήν ἱστορικήν της πορείαν. Ἐν Χριστῷ, ὁ πιστός ἔλαβε πολλά, «τά πάντα», καί δίδει πάμπολλα, «τά πάντα τοῖς πᾶσι». Τό «λαμβάνειν», τό δώρημα τῆς Θείας χάριτος, καί τό «διδόναι», ἡ θυσιαστική ἀγάπη, εἶναι ἡ οὐσία τῆς ταυτότητος τοῦ καινοποιηθέντος, ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ Ἐκκλησία Του, ἀνθρώπου. 

Ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, προγευομένη ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καί ἐν τῇ ζωῇ τῆς ἀγάπης καί τῆς διακονίας τοῦ ἀνθρώπου καί τοῦ κόσμου, τῆς ἐσχατολογικῆς τελειώσεως τῶν πάντων, καί εἰκονίζουσα αὐτήν, πορεύεται πρός τήν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία εἶναι ἡ παντελής φανέρωσις καί ἡ τελεία ἀποκάλυψις αὐτῶν, τά ὁποῖα ζῶμεν καθ᾿ ὁδόν, ἐν Ἐκκλησίᾳ καί ὡς Ἐκκλησία. «Ἰησοῦς Χριστός, χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. ιγ’, 8). 

Ὅταν ἀπουσιάζῃ ἡ πίστις εἰς τήν αἰωνιότητα, τότε ὅλη ἡ ζωή καί ἡ δρᾶσις μας ἔχει τό στίγμα τῆς ματαιότητος. Τό νά δίδωμεν εἰς τήν ζωήν μας ὅ,τι νόημα ἐπιθυμοῦμεν, δέν εἶναι γνησία ἐλευθερία. Δέν ὑπάρχει ἀληθής ἐλευθερία χωρίς τήν Ἀλήθειαν καί ἔξω ἀπό τήν Ἀλήθειαν, ἡ ὁποία δι᾿ ἡμᾶς εἶναι «πρόσωπον», ὁ ἐνανθρωπήσας, σταυρωθείς καί ἀναστάς, ἀνελθών εἰς τούς οὐρανούς καί πάλιν ἐρχόμενος Λόγος τοῦ Θεοῦ, «ἡ ἐλπίς ἡμῶν». Χωρίς αὐτήν τήν ζωοπάροχον ἐλπίδα συρρικνοῦνται αἱ δημιουργικαί δυνάμεις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἔγκλειστος εἰς τόν ἑαυτόν του, ὁ αὐτόνομος «ἀνθρωποθεός», δέν ἔχει προοπτικήν καί μέλλον. 

Τιμιώτατοι ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

Ἔρχονται καί παρέρχονται αἱ γενεαί τῶν ἀνθρώπων καί ἐν τῇ εὐλογημένῃ Πόλει τῶν Πόλεων σώζονται, χάριτι τοῦ ἀγαθοπαρόχου Θεοῦ τῆς ἀγάπης, τά τιμαλφῆ τοῦ Γένους, ἡ πίστις, τό ἦθος καί ὁ πολιτισμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Παρελαύνουν ἐνώπιον ἡμῶν, κατά τήν ἑόρτιον καί ἱεράν αὐτήν στιγμήν, αἱ φωτειναί μορφαί τῶν προκατόχων ἡμῶν Πατριαρχῶν καί πάντων τῶν εὐόρκως διακονησάντων τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν, πάλαι τε καί ἐπ᾿ ἐσχάτων. Ἐν συγκινήσει βαθείᾳ καί κατανύξει τούς μνημονεύομεν καί τούς εὐγνωμονοῦμεν. 

Εἰς δέ πάντας ὑμᾶς τούς παρόντας, τούς συνεορτάζοντας καί συμπνευματιζομένους, καί εἰς τά ἐγγύς καί τά μακράν φωτόμορφα τέκνα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας, ἀπευθύνομεν ἐγκάρδιον ἑόρτιον χαιρετισμόν καί εὐχόμεθα, διά τόν νέον ἐνιαυτόν τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, ὑγιείαν κατ᾿ ἄμφω, ὁμόνοιαν καί εἰρήνην, τήν εἰς ἀλλήλους ἀγάπην καί δαψιλῆ καρποφορίαν ἐν ἔργοις ἀγαθοῖς, ἐπικαλούμενοι ἐφ᾿ ὑμᾶς, μεσιτείᾳ καί πρεσβείαις τοῦ οὐρανοφάντορος Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ σήμερον ἐν εὐλαβείᾳ καί εὐχαριστίᾳ, ἐν ψαλμοῖς καί ὕμνοις ἑορταζομένου καί τιμωμένου, οὗ τά ρήματα καί τά ἔργα καί τά τίμια λείψανα πάσης ἁγιότητος πλήρη ὑπάρχουσι, τήν ζείδωρον χάριν καί τό ἀμέτρητον ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου τῶν ὅλων. 

Χρόνια πολλά καί εὐλογημένα!