Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΟΝΤΟΣ Μ. ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΟΣ ΤΗΣ Μ.τ.Χ.Ε. Π. ΒΙΓΚΑ ΣΤΗΝ 60ή ΕΠΕΤΕΙΟ ΤΩΝ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΩΝ

Ομιλία Παντελή Βίγκα, Άρχοντος Μ. Χαρτοφύλακος της Μ.τ.Χ.Ε., 

στο Μνημόσυνο για τα θύματα των Σεπτεμβριανών, 

 Άγιος Γεώργιος Νιχωρίου, 6/9/2015 

Σεβασμιώτατε, 

Αξιότιμη κ. Selina Doğan, Βουλευτή του κόμματος CHP, 

Αξιότιμε κ. TorosAlcan, Μέλος του Συμβουλίου Βακουφίων, 

Αξιότιμε Καθηγητή κ. Νίκο Ουζούνογλου, Πρόεδρε της Οικουμενικής Ομοσπονδίας Κωνσταντινουπολιτών, 

Εκπρόσωποι και πνευματικοί άνθρωποι των μειονοτικών κοινοτήτων, 

Αγαπητοί φίλοι, 

Μέλη της Ρωμαίικης κοινότητας του Νιχωρίου, 

Συγκεντρωθήκαμε σήμερα, 6 Σεπτεμβρίου 2015, για τη Θεία Λειτουργία της Κυριακής στο ναό του Αγίου Γεωργίου του Νιχωρίου, προκειμένου να τιμήσουμε τη μνήμη όσων έχασαν τη ζωή τους στις επιθέσεις και τον τρόμο μιας μαύρης 6ης του Σεπτέμβρη πριν από 60 χρόνια. 
Τα Σεπτεμβριανά του ’55 έχουν πλέον καταγραφεί στη σελίδα των συμφορών της χώρας και στη συνείδηση του καθενός ως μια οργανωμένη επίθεση μαζικής βίας.
Αυτή η επίθεση λεηλασίας και ανομίας, είχε στόχο τις ζωές, τις περιουσίες, την ιστορία, τους χώρους λατρείας, τα νεκροταφεία, τα ιερά, τα όνειρα και τις ελπίδες της γηγενούς Ρωμαίικης κοινότητας της Κωνσταντινούπολης. Η Ρωμαίικη κοινότητα εξορίστηκε από την πατρίδα της. Ωστόσο υπάρχει κι άλλη μία πολύ σημαντική και θεμελιώδης αξία που δέχθηκε επίθεση και απωλέσθηκε: η έννοια της ιδιότητας του πολίτη. Ένα κομμάτι της κοινωνίας απομονώθηκε, χρησιμοποιήθηκε ως εργαλείο άσκησης εξωτερικής πολιτικής, έγινε όμηρος μιας αντίληψης πάρε-δώσε. Τούτη η αντίληψη ήταν ένα βαρύ πλήγμα για την τουρκική δημοκρατία.
Τα Σεπτεμβριανά τα ζήσαμε και στο Νιχώρι, με άγχος, φόβο, καταστροφές και αργότερα τους γείτονες και τους φίλους που ξαφνικά χάνονταν, τις περιουσίες που άλλαζαν χέρια κάτω από το τραπέζι, χαλιά που κρύβονταν στα πορτμπαγκάζ λεωφορείων, τις αναμνήσεις...
Βρισκόμαστε σε μια εκκλησία που πήρε το μερτικό της από τον όλεθρο της αποφράδας μέρας. Μετόχι του Παναγίου Τάφου, Εξαρχία του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων αυτή η εκκλησία θυμάται ακόμη τα Σεπτεμβριανά. Ανάμεσά μας είναι σήμερα οι εναπομείναντες λιγοστοί Νιχωρίτες Ρωμιοί που διηγούνται πια τις αναμνήσεις τους απ’ τις ημέρες εκείνες, αναμνήσεις που τις έκρυβαν μέσα τους ως τώρα.
Παρά το ότι απομείναμε λίγοι αριθμητικά, βρίσκουμε στήριξη στο ενδιαφέρον και την ευαισθησία της κοινωνίας γενικότερα και ειδικότερα της νέας γενιάς. Καταβάλουμε προσπάθειες για να οργανώσουμε εκ νέου το μέλλον μας και τα ιδρύματά μας. Προσπαθούμε να δημιουργήσουμε ένα χώρο για εμάς στη σύγχρονη Τουρκία. Είμαστε ευγνώμονες σε όσους μας ενθαρρύνουν προς αυτή την κατεύθυνση.

Με αυτή την αφορμή, επιθυμούμε να μνημονεύσουμε επίσης τους φίλους και τους γείτονες που, ανώνυμοι οι περισσότεροι, έδωσαν χείρα βοηθείας και μας προστάτευσαν τη νύχτα της 6ης προς 7η Σεπτεμβρίου. Εάν αρκετά σπίτια και εκκλησίες σώθηκαν από την καταστροφή και τη λεηλασία, αυτό το χρωστάμε στο θάρρος και τη φιλία τους. Για παράδειγμα, προστάτης της άλλης μας εκκλησίας στο Νιχώρι ήταν ένας αστυνομικός. Έβγαλε το πιστόλι του, έμεινε μόνος στον αυλόγυρο και πρόταξε το στήθος του στον όχλο που δρούσε χωρίς να συνειδητοποιεί τι κάνει. Ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του. Μακάρι να ήταν και η οικογένειά του σήμερα εδώ μαζί μας.
Μας τιμά και μας χαροποιεί η παρουσία σας σήμερα. Η Ρωμαίικη κοινότητα Νιχωρίου σας ευχαριστεί για την ευγένεια και την ευαισθησία σας να προσευχηθείτε μαζί μας για τους νεκρούς μας.
Χαιρετίζουμε την κοινωνία της Ρωμιοσύνης της Πόλης που έζησε αυτή τη μεγάλη αδικία, χωρίς να ξεχνούμε την πλειονότητά των μελών της που δυστυχώς συνεχίζουν τη ζωή τους στο εξωτερικό, μοιραζόμαστε τον πόνο και την πικρία τους και γνωρίζουμε πως έφυγαν αφήνοντας πίσω την ψυχή τους. Ας ονειρευτούν πάλι κι ας προσπαθήσουν να γυρίσουν.

Επιθυμώ να κλείσω το λόγο μου με ένα απόσπασμα από το ποίημα «Η Πόλις» του μεγάλου ποιητή Κ. Π. Καβάφη, που έζησε 2-3 χρόνια της νεότητάς του στο Νιχώρι: «Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες. 

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς 

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς• 

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ’ ασπρίζεις. 

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού - μη ελπίζεις -

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό. 

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ 

στην κώχη τούτη την μικρή, σ’ όλην την γη την χάλασες.» 

Σας ευχαριστώ.

Δείτε επίσης στο Φως Φαναρίου:

ΕΞΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ ΣΤΟ ΝΙΧΩΡΙ ΤΟΥ ΒΟΣΠΟΡΟΥ