Λόγος ἐκφωνηθεὶς κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου
εἰς τὸν Ἱ. Ναὸν τοῦ Σωτῆρος, Κραθίου Αἰγιαλείας
(15.8.2015)
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
Τὸ ἐρώτημα "ἔχετε ἕνα μυαλό" μπορεῖ
μόνο ὁ χασάπης σωστὰ νὰ ἀπαντήσει.
(H. Achternbusch)
Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί,
Μετὰ τὶς εὐχὲς τοῦ Πατριάρχου μας, τὶς εὐχαριστίες πρὸς τὸν Δεσπότη Σας καὶ τὴν χαρά μου ποὖμαι μαζί Σας καὶ ἐφέτος, θέλω ν’ ἀρχίσω μὲ μιὰ πρόσφατη συγκλονιστική, ἀλλὰ καὶ ὄχι δυστυχῶς σπάνια, ἐμπειρία μου.
Ἔφερα, ὅπως κάθε χρόνο, σ’ ἕνα γνωστὸ κοριτσάκι ἕνα σταυρουδάκι ἀπὸ τὸ Φανάρι πρὸς εὐλογίαν. Μοῦ ἀπάντησε: Εὐχαριστῶ, ὅμως δὲν θὰ τὸ βάλω, ὅπως καὶ τὰ ἄλλα ποὺ μοῦ φέρατε. Ρώτησα γιατί; Ἀπάντησε: πηγαίνω στὴν κατασκήνωση καὶ κεῖ μοῦ’ παν, ὅτι δὲν ὑπάρχει ὁ Χριστὸς καὶ δὲν πιστεύω πιά. Τώρα ὅμως πιστεύω, ὄχι πάντως καὶ στὴ δημιουργία τοῦ Ἀδὰμ καὶ τῆς Εὔας, διότι αὐτοὶ γεννήθηκαν κατ’ ἄλλον τρόπον (ὄχι Creatianismus)!
Ταῦτα εἶναι κριτικά τινα σημεῖα, ἑρμηνεύοντα τὰ σημερινά "εὐλογημένα δρώμενά" μας καὶ οὐχὶ μόνον!
Ὑποφέραμε, ἐδῶ εἰδικὰ στὰ Καλάβρυτα, ἀνείπωτα μαρτύρια ἀπὸ τούς "φίλους" μας τὸ 1945 καὶ τώρα ἄλλης (οἰκονομικῆς) μορφῆς, ἀσφαλῶς βέβαια καὶ διὰ τὰς "ἁμαρτίας" ἡμῶν! Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος (Ρωμ. 6, 23).
Καὶ ἐρωτῶ: Ποὖναι οἱ δημιουργοὶ ἀπὸ ἐτῶν τῆς κατάστασης αὐτῆς; Ποὖναι αὐτοὶ ποὺ συστηματικὰ διέβρωσαν καὶ μὲ τὰ ΜΜΕ τὴν ψυχὴ τοῦ νεοέλληνα, προετοιμάζοντας τὸ ἔδαφος "ἐπ’ ἐλπίδι ζωῆς αἰωνίου;" καταστρέφοντας ἄλλους καὶ ὁδηγώντας μετὰ πολλοὺς ἐξ αὐτῶν στὴν ἐπάρατον αὐτοκτονίαν; Ποιός θὰ δώσει γιὰ τοὺς ταλαίπωρους αὐτοὺς λογαριασμό; Ποὖναι αὐτοὶ ποὺ ἐξευτέλησαν τὸ λαό μας μὲ τὶς τραπεζοουρὲς καὶ τοὺς σκουπιδοτενεκέδες; Τολμῶ μάλιστα νὰ πῶ: Ποιός εἶδε χαΐρι ἀπὸ τὴν ΕΕ, ἐκτὸς ἀπὸ τοὺς μέντοράς της;
Πῶς ἔφθασε ἐδῶ ὁ ἀπολλίνειος καὶ εὐφυέστατος ἑλληνικὸς λαός, ὁ ὁποῖος προσέφερε φῶς στὴν ἀνθρωπότητα καὶ τὸν πολιτισμό, τοὺς ἐπιφανεῖς φιλοσόφους καὶ ἐπιστήμονας, ποὖπαν σχεδὸν τὰ πάντα μὲ δυὸ λέξεις καὶ ὄχι μὲ ἄσκοπες πολυλογίες (Ἀναξαγόρα, Ἀναξίμανδρο, Ἀριστοτέλη, Δημόκριτο, Ἐμπεδοκλῆ, Ἐπίκουρο, Εὐκλείδη, Ζήνωνα, Ἡράκλειτο, Ἡρόδοτο, Θαλῆ, Θεόφραστο, Παρμενίδη, Πλάτωνα, Πρωταγόρα, Πυθαγόρα, Στράβωνα, Σωκράτη, καὶ τόσους ἄλλους), τοὺς περίφημους καλλιτέχνας (Ἰκτίνο, Καλλικράτη, Λύσιππο, Μύρωνα, Πραξιτέλη, Σκόπα, Φειδία, κ.ἄ.), ποὺ δημιούργησαν ἀπαράμιλλα ἔργα καὶ μνημεῖα τῆς ἀρχαιότητος (τὸν Παρθενῶνα, τὸν Ἑρμῆ, τὸν Δισκοβόλο, τὸν Λαοκόοντα, τὴν Ἀφροδίτη τῆς Μήλου κ.ἄ.), καὶ ἀπὸ τὴν νεότερη ἐποχὴ τοὺς ἐξόχους μουσουργούς (Θεοδωράκη, Κατσαρό, Ξαρχάκο, Παπαθανασίου, Πλέσσα, Σπανό, Χατζηδάκι κ.ἄ.), ὁ ὁποῖος λαὸς ἔμεινε στὴν ἱστορία μὲ τὴ "μυθική" ἀνδρεία καὶ τοὺς ἀγῶνες του γιὰ τὴ λευτεριά (Ἀνδροῦτσος, Ἀθανάσιος Διάκος, Κανάρης, Καποδίστριας, Καραϊσκάκης, Κολοκοτρώνης, Μακρυγιάννης, Μαντὼ Μαυρογένους, Μιαούλης, Μπουμπουλίνα, Παπαφλέσσας, Ρήγας Φερραῖος, Ὑψηλάντης, οἱ Σουλιώτισσες κ.ἄ.), καὶ τὴν πηγαία διαχρονικὴ θρησκευτικότητά του.
Βέβαια ὅλα ἐτοῦτα προὐκάλεσαν, ὡς συνήθως, τὴν ζήλεια τῶν ἄλλων καὶ τὸ μῖσος των, ὅπως ἔγραψαν οἱ Γερμανοὶ παρακαλῶ διαπρεπεῖς φιλόσοφοι καὶ ποιητὲς F. Nietzsche1 καὶ F. Schiller, τὰ ὁποῖα καὶ καρικατουροποίησαν τὸν περίφημο Φιλελληνισμὸ τοῦ 19ου αἰώνα.
Γιὰ τοῦτο πρέπει σύντομα νὰ βάλουμε μυαλό, νὰ ἀλλάξουμε νοοτροπία, τὴν ὁποία μᾶς ἐπέβαλαν καὶ οἱ "φίλοι" μας μὲ τὶς "βοήθειές" τους, νὰ ἀγκαλιάσουμε τὴν πλουσιοπάροχη τροφομάνα μας τὴ γῆ, καὶ ὄχι νὰ τὴν ρημάζουμε, νὰ προωθήσουμε τὴν κτηνοτροφία μας καὶ νὰ στηρίξουμε τὴν βιοτεχνία καὶ βιομηχανία μας, νἄχουμε ἑνότητα, εἰρήνη, ἀναμιμνησκόμενοι τὸ τοῦ Σενέκα "ἡ βλακεία δὲν ἔχει καμμία εἰρήνη", δικαιοσύνη, ἀλληλεγγύη, πατριωτισμό, νὰ χαιρόμεθα τὸν πανέμορφο τόπο ποὺ μᾶς ἔλαχε νὰ ζοῦμε, καὶ πρὸ παντὸς νἄχουμε ἀγάπη καὶ πίστη πρὸς τὸ Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Διαφορετικὰ θὰ χανόμαστε συνεχῶς πιὸ βαθειὰ στὴν ἄβυσσο, πρὸς τέρψιν τῶν αἰωνίων ἐχθρῶν μας, ποὺ θέλησαν νὰ καταστρέψουν τὴν γλῶσσα, τὸν πολιτισμὸ καὶ τὴν πίστη μας, δηλαδὴ τὴν Ἑλλάδα. Τί κρίμα ποὺ δὲν ζεῖ ἡ Πυθία γιὰ νὰ μᾶς πεῖ τὸ μέλλον!
Εὔχομαι ἡ μάνα μας καὶ "Ἐλπὶς τῶν ἀπηλπισμένων" ποὺ γιορτάζει σήμερα, νὰ μᾶς εὐλογήσει καὶ νἆναι πιὰ ὄχι "Θρηνωδοῦσα" ἢ ἡ "Παναγία τοῦ Χάρου", ἀλλὰ ἡ "Πάντων Χαρά". Χρόνια Πολλά!
_____________________________________________
1- F. Nietzsche, Die Geburt der Tragödie. Λειψία 1872, κεφ. 15.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου