ΤΟ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΕΙΟ ΚΑΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Του Αρχιμανδρίτη Γεράσιμου Φραγκουλάκη 

Αννόβερο-Γερμανίας 

Η Ανατολική, Ορθόδοξη Εκκλησία αποτελεί μια μεγάλη και πολυπληθή χριστιανοκοινωνική οντότητα που απλώνεται στις πέντε ηπείρους (Ευρώπη, Ασία, Αφρική, Αμερική, Αυστραλία) και περιλαμβάνει Χριστιανούς διαφόρων εθνοτήτων και φυλών, ανεξαρτήτου χρώματος. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι μια παγκόσμια πολυεθνική οντότητα. 

Με δεδομένο ότι η Υδρόγειος είναι χωρισμένη σε ζώνες με διαφορετική μεταξύ τους ώρα, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι, ο ήλιος δεν δύει ποτέ στην Ορθόδοξη Εκκλησία, διότι όταν νυχτώνει σε μια Ορθόδοξη περιοχή, την ίδια στιγμή, σε κάποια άλλη ανατέλλει. Επειδή είναι αρκετά δύσκολο να υπάρξουν επαρκή στοιχεία, για τον αριθμό των Ορθοδόξων Χριστιανών παγκοσμίως, γι’ αυτό είναι δύσκολος και ο υπολογισμός τους. Εκτιμάται πάντως, ότι είναι γύρω στα 300 εκατομμύρια και οι περισσότεροι εγκαταβιούν στην Ευρώπη. Η δυτική Ευρώπη, το άλλοτε προπύργιο του Καθολικισμού και των Διαμαρτυρομένων Εκκλησιών, έγινε και χώρος των Ορθοδόξων, λόγω της μετανάστευσης από Ορθόδοξες χώρες, όπως η Ελλάδα, η Σερβία, η Ρουμανία κ.α. 

Αυτό βέβαια οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος και στην ανύστακτη φροντίδα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, το οποίο προχώρησε στην εκκλησιαστική οργάνωση του Ορθοδόξου πληθυσμού των Ευρωπαϊκών χωρών, που προέρχεται κυρίως από Ελλάδα και Κύπρο, με την ίδρυση της Αρχιεπισκοπής Θυατείρων και Μεγάλης Βρεταννίας και των Μητροπόλεων: Γαλλίας, Γερμανίας, Αυστρίας, Σουηδίας και πάσης Σκανδιναβίας, Βελγίου, Ελβετίας, Ιταλίας και Μελίτης, Ισπανίας και Πορτογαλίας. 

Δεν συνέβη βέβαια, το ίδιο και με τους άλλους Ορθόδοξους λαούς οι οποίοι διατήρησαν την εκκλησιαστική τους εξάρτηση από τα νεογενή Πατριαρχεία τους, (Ρωσίας, Σερβίας, Ρουμανίας κ.λπ.). Εκτός της παραπάνω εκκλησιαστικής οργάνωσης στην Ευρώπη υπάρχει και η ρηξικέλευθη παρουσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, μέσω του μονίμου Γραφείου του, των Βρυξελλών. 

Ο Παναγιότατος Οικουμενικός Πατριάρχης κ.κ. Βαρθολομαίος, στον ενθρονιστήριο λόγο του στις 2 Νοεμβρίου 1991, μεταξύ άλλων χαρακτήρισε την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία ως «Εκκλησία του ευαγγελισμού» και αναγνώρισε την υποχρέωσή της «να ευαγγελίζεται και να επανευαγγελίζεται συνεχώς». Με τον τρόπο αυτό εξέφρασε την πρόθεση αναπτύξεως εσωτερικής και εξωτερικής ιεραποστολής, γνωστοποιώντας μάλιστα ότι η διάθεση διαλόγου προς όλους περιλαμβάνει και «τον αγνοούντα και αρνούμενον και δη υβρίζοντα τον Θεόν». 

Όσον αφορά το ρόλο της Ορθοδοξίας στην Ευρώπη, ο Παναγιότατος τον οριοθετεί ως εξής: «Έχουμε χρέος να εισαγάγουμε στις εκκοσμικευμένες κοινωνίες της σύγχρονης Ευρώπης τρεις βασικές θέσεις: την μετάνοιαν, και ιδίως ύστερα από τόσους πολέμους και διωγμούς, ανάμεσα στα έθνη, τον αυτοπεριορισμό, για να επιτευχθεί το μοίρασμα των αγαθών με τις φτωχές περιοχές του πλανήτη, και τέλος το σεβασμό της γης και την ανζήτηση της πνευματικής της διάστασης». 

Αυτό το τρίπτυχο θα πρέπει να έχουν κατά νου όλοι εκείνοι που δεν έχουν υπερβεί την ανεδαφική ελλαδοκεντρική αντίληψη περί της Ορθόδοξης Εκκλησίας ώστε να προβούν σε ορθή εκτίμηση της παγκόσμιας γεωπολιτικής δυναμικής της. Της δυνατότητας δηλ. που έχει να γίνεται αποδεκτή και από άλλες εθνικότητες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. 

Ο όρος «Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία» δεν προσδιορίζει την εθνική υπόσταση των πιστών της. Η πρωτογενής χρήση του όρου «ελληνική» προσδιορίζει ολόκληρο το Χριστιανισμό. Επομένως και τους μη Έλληνες πιστούς. 

Ελληνική υπήρξε η γλώσσα διαδόσεως της Αγίας Γραφής. Ελληνική είναι η γλώσσα της ιεραποστολής. Ελληνική είναι η γλώσσα των Πατέρων και της λατρείας. 

Θα τολμούσαμε να πούμε, ότι η Ορθοδοξία εδραιώνεται στην Ευρώπη εποχούμενη επί του άρματος του Ελληνισμού κι όλοι εμείς οι Ορθόδοξοι κληρικοί που διακονούμε στις Μητροπόλεις του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ευρώπη, διακονούμε την «Ελληνική» και όχι την «ελλαδική» Εκκλησία. 

Γι’ αυτό όλοι εσείς οι «ακραιφνείς» Ορθόδοξοι λειάνατε λίγο την γραφίδα σας και γράψατε κατά τρόπον Ορθόδοξο-Ελληνικό και όχι «ελλαδικό». Θέσατε την Ρομφαία επί της θήκης και παύσατε να ξιφουλκείτε και να αερομαχείτε. Μάθετε τέλος πάντων, ότι άλλο είναι το Ελληνικό και άλλο το «ελλαδικό». Και δυστυχώς τις περισσότερες φορές αν και έχουν την ίδια ρίζα, το «ελλαδικό» όπως «σερβίρεται» σήμερα από πολλούς ουδεμία σχέση έχει με κάθε τι Ελληνικό, αλλά και με την Ελλάδα.