EXODUS?

EXODUS? 

ὑπὸ Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου 

Ἄκουσον, ἄκουσον: 

"Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἓν οἰκοδόμημα ποὺ 

στηρίζεται σὲ σκιάχτρα, δεισιδαιμονίες, 

ἄγνοιαν, ἀρχομανίαν καὶ ἀπάτην"! 

(F. C. Laukhard) 

Ἐνταῦθα δὲν πρόκειται περὶ ἐξώσεως ἐκ τοῦ Παραδείσου τῆς τρυφῆς, ἢ τῆς ἐξόδου ἐξ Αἰγύπτου, ἀλλὰ περὶ μιᾶς σοβαροτάτης καὶ ἐκφοβιστικῆς συγχρόνου "ἐξοδομόρφου" πoρείας ἐν Εὐρώπῃ καὶ οὐχὶ μόνον. Πολλάκις ἐγράφη, ὅτι σήμερον ἐν Ἑσπερίᾳ δὲν ὑφίσταται Θεός (τοὐλάχιστον χριστιανικός) καὶ Ἐκκλησία. Καὶ ἰδοὺ στατιστικαί τινες: Πέρυσι 217.716 Ρ/Καθολικοὶ διεγράφησαν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, τοῦτ’ ἔστιν 20% περισσότεροι ἀπὸ τὸ ἔτος 2013, ἐξ αἰτίας τῶν ἠθικῶν, οἰκονομικῶν καὶ λοιπῶν σκανδάλων τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς ἀποφυγὴν πληρωμῆς φόρου πρὸς αὐτήν, βασικῶς ὅμως ἐκ τῆς μειουμένης ἀποδοχῆς τῆς πίστεως. 

Τοῦτο καταφαίνεται καὶ ἐκ τοῦ ὅτι παρὰ τὴν αὔξησιν τῶν θανάτων ἐλλατοῦται ἡ ἐκκλησιαστικὴ μέριμνα τῶν νεκρῶν. Ἡ ταφὴ γίνεται εἰς τὴν γῆν, ἐνίοτε πλησίον τῆς ρίζης δένδρου τινὸς ἄνευ ἑνὸς διακριτικοῦ! ἢ εἰς τεφροδόχον. Ἡ σημασία τῶν τελετουργιῶν διαρκῶς ὑποχωρεῖ, καθὼς καὶ ἡ ἱκανότης τῶν Ἐκκλησιῶν νὰ ἐνθουσιάσουν καὶ ἑλκύσουν τοὺς νέους πρὸς αὐτάς. Τοῦτο εἶναι μία σαφὴς συνέπεια τῶν μακροχρονίων ἀναδιαρθρώσεων τῶν ποιμαντικῶν δομῶν ὑπὸ τὴν χαρακτηριστικὴν περιστολὴν τῶν ἱερατικῶν κλήσεων, τῶν γάμων τῶν κληρικῶν, καὶ γενικότερον τοῦ ὅτι ἡ Ἐκκλησία ἀπώλεσε τὴν ἀξιοπιστίαν αὐτῆς. Διαρκῶς ὀλιγότεροι ἔρχονται καθημερινῶς εἰς ἐπαφὴν μὲ κληρικοὺς καὶ λοιποὺς ἐκπροσώπους τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ ἀριθμὸς τῶν Προτεσταντῶν ἔχει μειωθεῖ κατὰ 400.0001. 

Τοιουτοτρόπως ἐδημιουργήθη ἓν θρησκευτικὸν κενόν, τὸ ὁποῖον προσπαθοῦν ποικιλοτρόπως νὰ ἀναπληρώσουν διάφορα ἕτερα θρησκεύματα, ἀποκρυφιστικαὶ καὶ ἄλλαι αἱρέσεις, κινούμεναι πολλάκις δυστυχῶς ἐκ ἐξω- ἢ ἀ-θρησκευτικῶν ἐλατηρίων, τεχνηέντως μάλιστα ὑπὸ καταχθονίων δυνάμεων τῆς παγκοσμιοποιήσεως τηλεκατευθυνομένων. Τὸ ὅτι πάντως δὲν δύναται νὰ ἐκριζωθεῖ παντελῶς τὸ θρησκευτικὸν συναίσθημα, καταφαίνεται καὶ ἐκ τοῦ γεγονότος τῆς προσελεύσεως Χριστιανῶν τῆς Δύσεως εἰς ἕτερα θρησκεύματα καὶ φιλοσοφικὰ κινήματα, μὲ τὴν δικαιολογίαν τῆς ἐξασθενήσεως τοῦ "ἐνθουσιαστικοῦ" στοιχείου ἐν τῷ Χριστιανισμῷ! 

Ἂς ὑπνώττει λοιπὸν ἡ γηραιὰ Ἑσπερία τὸν ὕπνον τοῦ δικαίου βαυκαλιζομένη μὲ τὰς σπουδαίας βεβαίως ἰδέας τῆς ἐλευθερίας τοῦ ἀτόμου καὶ τῆς σκέψεως, τῶν δικαιωμάτων τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἰσότητος τῶν φύλων καὶ τὰ τοιαῦτα, θεωροῦσα τὸν Χριστιανισμὸν καὶ τὴν τεραστίαν πολιτισμικὴν αὐτοῦ προσφορὰν εἰς τὴν ἀνθρωπότητα ὡς παρωχημένα, ἐνῶ παρωχημένοι τυγχάνουν οἱ διατεινόμενοι ταῦτα καὶ οἱ πόλεμοι τοῦ Μεσαίωνος. Ὅμως ὁ S. Huntington ὁμιλεῖ διὰ τὴν σύγκρουσιν τῶν πολιτισμῶν, ἐξ ἑτέρας δὲ πλευρᾶς ἀναθρώσκουν "θρησκευτικοί" πόλεμοι εἰς ἄλλα μήκη καὶ πλάτη μετ’ ἀπιστεύτου μάλιστα καὶ ὀδυνηροτάτης ἐντάσεως, λησμονουμένου τοῦ ὅτι ἡ παγκόσμιος σήμερον χαώδης οἰκονομικὴ καὶ λοιπὴ κρίσις ἔχει τὰς ρίζας αὐτῆς ἐν πολλοῖς εἰς τὴν "κένωσιν" τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν κυριαρχίαν τοῦ χρήματος καὶ τῆς ἰσχύος. Ἐάν δέ ποτε ἀφυπνισθεῖ ἐκ τοῦ γλυκέος ληθάργου ἡ Εὐρώπη, τότε θὰ ἴδει, ὅτι πρὸ πολλοῦ τὰ πάντα "τετέλεσται". Τί πρόκειται δὲ νὰ γίνει μελλοντικῶς μόνον ὁ Κύριος οἶδεν, καίτοι ὑπάρχουν καὶ αἱ προφητεῖαι τῶν Γραφῶν καὶ τῶν Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας. 

Τὸ μόνον παρήγορον εἰς τὴν ὑπόθεσιν, εἶναι τὸ γνωστόν, ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς διαχρονικῶς ἐγνώρισε πλείστους ὅσους καὶ ποικίλους διωγμούς, ὅμως ἐπὶ δύο χιλιετίας ἐπέζησεν. 

Εἶναι πάντως ἀποκαρδιωτικὸν τὸ ὅτι ὑπάρχουν κράτη, δυστυχῶς, εἰς τὰ ὁποῖα οὐκ ὀλίγοι ἀρχομανεῖς καὶ ἀρχολίπαροι, κομπορρυμονοῦντες ὡς δῆθεν "Εὐρωπαῖοι" καὶ προοδευτικοί, οἱ ὁποῖοι πιθηκιστικῶς ἐνστερνίζονται ὅλα αὐτά, λαμβάνοντες ἐκ τῆς Δύσεως οὐχὶ μόνον τὰ καλά, ἀλλὰ καὶ τὰ ὀλέθρια, τὰ ὁποῖα ἐκφυλίζοντες ἔτι μᾶλλον, λανσάρουν εἰς τὴν κοινωνίαν καὶ προσπαθοῦν νὰ τὰ ἐγκεντρίσουν εἰς τὴν πατρώαν ἡμῶν πίστιν καὶ τὸν ἀπαράμιλλον ἀρχαῖον πολιτισμόν μας μὲ τὴν ἑξῆς ὅμως διαφοράν, ὅτι ἐν τῇ Ἑσπερίᾳ ὑπάρχει σήμερον ἀδιαφορία περὶ τὰ θρησκευτικά, ἀλλ’ οὗτοι τὰ καταπολεμοῦν παρωχημένως, ὡς συνήθως, καὶ λυσσωδῶς, ἐνῶ ἕτερα κράτη, ἀνεξαρτήτως τῶν ὑποκρυπτομένων μοτίβων, στηρίζουν τὴν Ἐκκλησίαν. 

Διὰ ταῦτα, αἱ τρεῖς μεγάλαι ἀβρααμικαὶ θρησκεῖαι, ἔχουσαι ἕνα Θεόν, πολλὰ τὰ κοινὰ καὶ τὸν αὐτὸν σκοπόν, τοῦτ’ ἔστιν τὴν "σωτηρίαν" καὶ εὐημερίαν τοῦ ἀτόμου, ἀνεξαρτήτως θρησκείας, φυλῆς καὶ γλώσσης, ὀφείλουν νὰ συνεργασθοῦν ἐν εἰρήνῃ διὰ τὸ καλὸν τοῦ πλανήτου καὶ τοῦ κόσμου παντός. Ἑτέρα διέξοδος δὲν ὑπάρχει. Τοῦτο ἄλλωστε ἐπιδιώκουν καὶ οἱ διαθρησκειακοὶ διάλογοι. 

__________________________________ 

1- –, Franziscus allein reicht nicht, Publik Forum ἀρ. 14 (2015) 38.