ΚΕΛΛΙΑ – ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ
ὑπὸ
Γέροντος Χαλκηδόνος Ἀθανασίου
"Στὰ ἐγκαταλελειμμένα ἱερὰ κατοικοῦν δαίμονες"
(E. Jünger)
Ἄλλοτε ὡς γνωστόν, ἔσφυζαν ἀπὸ μοναχοὺς καὶ μοναχὰς οἱ Μονὲς τῆς Ἑσπερίας. Σήμερον ὅμως τὰ ἐντυπωσιακὰ αὐτὰ ἀρχιτεκτονικὰ συγκροτήματα, ἀδιάψευστα τεκμήρια τῆς θρησκευτικότητος τῆς τότε ἐποχῆς, ποὺ προσέφερον τόσα εἰς τὴν ἀνθρωπότητα, τὴν παιδείαν, τὴν ἐπιστήμην, τὴν φιλανθρωπίαν, τὴν περίθαλψιν κ.ἄ., παραμένουν ὡς αἱ τραγικῶς "χαίνουσαι οἰκίαι τοῦ Λιβισσίου" ἢ χρησιμοποιοῦνται δι’ ἄλλους σκοπούς. Βεβαίως εἰς τὴν Καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴν τελευταίως καὶ ἡ οἰκονομικὴ κρίσις ὁδήγησεν περιέργως ἀρκετοὺς εἰς τὰ Μοναστήρια, τοὐλάχιστον δι’ ἓν "πινάκιον φακῆς". Ἀφ’ ἑτέρου χάρις εἰς τὰς "ἐργώδεις προσπαθείας" τῆς σοφῆς ΕΕ, τεχνητῶς τὴν φορὰν αὐτὴν καὶ ὁ ἀριθμὸς τοῦ κλήρου συρρικνώνεται –ἀσφαλῶς καὶ λόγῳ τῶν περιορισμένων κλήσεων– κακεντρεχῶς καὶ ἀνεγκεφάλως, στραγγαλιζομένης οὕτως τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς τοῦτο προσθετέον βεβαίως καὶ τὸ γεγονός, ὅτι οἱ κληρικοὶ προτιμοῦν τὰς "πακτωλομόρφους" τοὐλάχιστον ἄλλοτε κοινότητας τῶν μεγαλουπόλεων, παραμελουμένης οὕτως τῆς ὑπαίθρου.
Τούτων οὕτως ἐχόντων, ὁ Πάπας Φραγκῖσκος ἀνεκήρυξε τὸ 2015 "Ἔτος τῶν Ταγμάτων". Εἰς τὴν Γερμανίαν προσφέρονται ἡμέραι ἀνοικτῶν θυρῶν, σαββατοκύριακα διὰ περισυλλογὴν καὶ πνευματικὰ μαθήματα. Ἐπρόκειτο δὲ νὰ ὀργανωθεῖ καὶ συνέδριον ἐν Βερολίνῳ διὰ τὴν ζωὴν τῶν μοναχικῶν Ταγμάτων καὶ κριτικῆς τοποθετήσεως, τὸ ὁποῖον ὅμως ἠμπόδισεν τὸ Κέντρον τῶν Γερμανῶν ἡγουμένων, ἐκ τοῦ φόβου διενέξεων μεταξὺ τῆς Ἱεραρχίας καὶ τῶν Ταγμάτων ἐξ ἀφορμῆς τοῦ μεταναστευτικοῦ!
Διότι ἱκανοὶ μοναχοὶ θεωροῦνται πρότυπα ὑποστηρίξεως τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ συνήγοροι διὰ μίαν κριτικὴν θεολογίαν. Ὅμως πολλαὶ Μοναὶ εἰς τὴν Εὐρώπην καὶ τὴν Βόρειον Ἀμερικήν, ἔχουν ἀποβεῖ γηροκομεῖα τῶν κληρικῶν. Τὸ 2013 ὑπῆρχον 62 δόκιμοι ἕτοιμοι διὰ ὑπηρεσίαν εἰς ἓν δραστήριον Τάγμα, ἐνῶ ἑξήκοντα ἔτη πρότερον ἦσαν 3.500. Ὁ μέσος ὅρος ζωῆς τῶν Ἰησουϊτῶν ἐν Γερμανία εἶναι 65 ἔτη, τὰ περισσότερα δὲ λοιπὰ Τάγματα παρουσιάζουν ὑψηλοτέραν διάρκειαν ζωῆς. Καὶ διὰ τὴν σωτηρίαν τῶν Μονῶν πολλὰ Τάγματα εἰσάγουν μέλη καὶ κληρικοὺς ἐξ Ἰνδιῶν καὶ Φιλιππίνων. Τὰ τελευταῖα 20 ἔτη οἱ Αὐγουστῖνοι ἐγκατέλειψαν 11 Μονὰς, ἱδρύσαντες μίαν!
Καὶ οἱ λόγοι ποικίλουν: ἡ ἐκκοσμίκευσις, τὸ καταναλωτικὸν πνεῦμα καὶ ἡ αὐξανόμενη ἀπόστασις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποφασιστικὴ δὲ τυγχάνει ἡ ἀνησυχία διὰ τὰς τρεῖς δυσχερεῖς μοναχικὰς ὑποσχέσεις: τὴν ἀγνότητα, τὴν ὑποταγὴν καὶ τὴν πτωχείαν.
Τὸ θέμα τῆς ἀγνότητος συζητεῖται ζωηρῶς, ἀφ’ ὅτου ἔγινε γνωστὴ ἡ σεξουαλικὴ παρενόχλησις εἰς τὰς σχολὰς τῶν Ταγμάτων καὶ τῶν λοιπῶν ἐκτροπῶν εἰς τὰς Μονὰς καὶ οὐχὶ μόνον. Λογικῶς δὲ ἐντὸς τῆς συγχρόνου ἐλευθεριαζούσης καὶ ὅλως προκλητικῆς κοινωνίας τίθεται τὸ ἐρώτημα: πῶς ἠμποροῦν μία γυνὴ 25 ἐτῶν καὶ εἷς ἀνὴρ 30 νὰ ζῶσιν "αἰωνίως" ἐν ἀγνότητι, τοῦτ’ ἔστιν ἔνευ ἔρωτος καὶ σεξουαλικότητος; Ἀποτέλεσμα ἡ συρρίκνωσις.
Ἡ ὑπόσχεσις τῆς ὑποταγῆς ἐμφανίζεται σήμερον ὡς εὐκολοτέρα. Λόγῳ τῆς ἐλλείψεως προσωπικοῦ, ἠμπορεῖ ἕκαστον μέλος τοῦ Τάγματος νὰ ἐπιλέγει τὴν ἐργασίαν τῆς ἀρεσκείας του. Ἐὰν δὲ λαμβάνει ἐντολήν τινα, εἶναι ἐλεύθερον νὰ τὴν έκπληρώσει ὁλόκληρον, τμηματικῶς ἢ οὐδόλως, ἀποβαίνουσα οὕτω "ἐλευθέρα ἐπιλογή"! ἐφόσον οὗτοι τυγχάνουν "ἐρασιτεχνίζοντες ἐπαγγελματίαι", πράγματα τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδιανότητα διὰ τὰς κοσμικὰς ἀσφαλῶς ἐπιχειρήσεις.
Ἡ ὑπόσχεσις τῆς πτωχείας δημιουργεῖ περισσοτέρας ἀμφιβολίας δημοσίως. Εἰς τὸ θέμα τῶν χρημάτων σιωποῦν τὰ Τάγματα περισσότερον ἀπὸ τὰς Ἐπισκοπὰς καὶ τὸ Βατικανόν. Δὲν ἐπιθυμοῦν νὰ δώσουν πληροφορίας περιουσιακὰς τοῦ Τάγματος ἢ Μονῆς τινος μὲ τὴν δικαιολογίαν ὅτι αὕται δὲν εἰσπράττουν ἐκκλησιαστικὸν φόρον, διὸ καὶ ὀφείλουν νὰ μεριμνοῦν διὰ τὴν διαβίωσιν, τὸ γῆρας καὶ τὴν χρηματοδότησιν τῶν κοινωνικῶν καὶ ποιμαντικῶν των προγραμμάτων. Αἱ περιοχαὶ ὅμως τῶν Ταγμάτων ἐπωφελοῦνται ἐκ τῶν ἐκκλησιαστικῶν φόρων τῶν λαϊκῶν, καθ’ ὅτι οἱ κληρικοί των ἔχουν συμβάσεις διὰ τὰς ὑπηρεσίας των εἰς τὰς διοικήσεις. Ἐπὶ πλέον ὑπάρχουν καὶ δολιοφθοραί. Κατὰ ταῦτα εἷς μοναχὸς ἠμπορεῖ νὰ εἶναι πτωχὸς ἐντὸς μίας πλουσίας Μονῆς!
Τελικῶς, διὰ τὴν ἐπιβίωσιν τῶν Μονῶν δέον νὰ εὑρεθῶσιν νέαι μοναστικαὶ μορφαὶ ὡσὰν ἡ μετὰ τῶν ἀγάμων ἢ ἐγγάμων λαϊκῶν μελῶν, ὡς τῶν "λαϊκῶν Δομηνικανῶν" οἱ ὁποῖοι συνεχίζουν τοὺς ἀποβιούντας "ταγματικοὺς ἱερεῖς".1 Ἂς ἀτενίσωμεν λοιπὸν τὴν ἀποχριστιανισθεῖσαν σήμερον Εὐρώπην καὶ τὰς ἐκφοβιζοῦσας συνεπείας αὐτῆς.
Ἀλλὰ καὶ εἰς τὴν Καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολὴν ὑφίστανται οὐκ ὀλίγαι ὁμοιότητες πρὸς τὰ ἀνωτέρω μετὰ τῆς διαφορᾶς, ὅτι ἡ Ἐκκλησία καὶ αἱ Μοναὶ ἡμῶν βιοῦν ἑτεροχρονικῶς συνεπείας τῆς "οἰκονομικῆς πλέον ἀπαλλοτροιώσεως" τῶν περιουσιακῶν στοιχείων των, ἀποτόκου τοῦ δυτικοῦ Διαφωτισμοῦ (Säkularisation) –ἐνῶ εἰς ἄλλους χώρους οἱ θεσμοὶ οὗτοι ἀνεξαρτήτως τῶν ὑποκρυπτομένων μοτίβων, ἐνισχύονται καὶ στηρίζονται– πρεσβείαις ἐννοεῖται πάλιν καὶ τῆς κεχαριτωμένης ΕΕ καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, τῶν ἀπ’ αἰώνων Σοι εὐαρεστησάντων.
Ἀμὴν
_______________________________________________
1- C. Modehn, Das Ende der Orden?, Publik-Forum ἀρ. 6, (2015) 34-35.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου