Ο ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ: "Πῶς ἀντέχεις, Παναγιώτατε;"

Μέ τή «ΦΑΝ Ε Ρ Ω ΜΕ Ν Η» 

Στίς «Παλιές Γειτονιές τῆς Ρωμηοσύνης» 

Ἀφιερωμένο στόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο 

Ἀπό τόν Πόντο, τή Μικρασία καί τήν Προποντίδα, κρότος ἱλαρός, φαεινός, ἀπό χώρους ἄλλαλους. Κρότος αἰσθομένης χάριτος. Σάν τῆς ἐποχῆς τό φτερούγισμα ἀπαντοχῆς ξενητεμένων.Σάν προσμενόμενα μηνύματα ἐξ οὐρανοῦ. Καλεῖ ἡ «Φανερωμένη»: «Ἐν τῇ κοιμήσει μου τόν κόσμον οὐ κατέλιπα». Σάν τά ἐντειχισμένα ἄγρυπνα Σεραφείμ τῆς ἉγιαΣοφιᾶς, σέ στιγμές οὐρανίου χοροῦ μνήμης. 

Μοσχοβολιές συντροφεύουν τό καλοκαίρι μου στή Χάλκη. Τό ἄρωμα τοῦ δεντρολίβανου καί ἡ γλυκειά παραμυθία τοῦ βασιλικοῦ. Χαρίτωμα τῆς ἀδελφῆς μου ὁ βασιλικός, φουντώνει στίς γλάστρες γιά νά στολίσει τό Σταυρό στή γιορτή τῆς «Ὑψώσεως»(14 Σεπτεμβρίου). 

Μἐσα ὅμως στό λιοπύρινο αὐγουστιάτικο θάμπωμα, στό μυαλό ἀνασκιρτᾶ τό Σέμνωμα τῆς Μεγαλόχαρης, σάν φῶς ἐκ φωτός. Σάν βαθύψυχο βίωμα ἅγιο, ζητώντας νά σμίξει μέ τή χάρη της. 

Τά ἔκλαμπα μηνύματα στό Φανάρι, «χαράν μηνύουν». Τ᾿ ἀγκαλιάζει ὁ Πατριάρχης καί ξεκινᾶ νά τά συναντήσει. Γιά ἕκτη φορά στόν Πόντο. Καί φέτος γιά πρώτη, πανηγυρικά, στήν Προποντίδα.

Εἰκοσιπέντε χρόνια Πατριαρχικά Τήν καλημερίζει ἀπό τό Θρόνο του στήν αὐθεντική της Εἰκόνα, στ᾿ ἀριστερό κλῖτος τοῦ Πατριαρχικοῦ Ναοῦ. Ὀρφανεμένη ἀπό τό πυρίκαυστο περιβάλλον της, θυμίζει στόν Πατριάρχη τό πετρόκτιστο συγκρότημα τῆς Μονῆς της, στό Δί(ν)δυμο Ὄρος. Στό ὀροπέδιο τῆς Ἀρκτονήσου, πλαισιωμένο ἀπό τίς βουνοπλαγιές τοῦ Δινδύμου καί τοῦ ὄρους τῶν Ἄρκτων. Καί μεταφέρεται στίς ἐνοράσεις Του. 

« ... Κι᾿ ὅμως τό ξέρω 

πώς σέ τούτη τή βαθειά σιγή, 

στήν ἁπλωσιά τοῦ κόσμου, 

εἶν᾿ ἀκόμα σκόρπια ἀπό αἰῶνες 

τά γαλήνια μέλη τοῦ Θεοῦ μου 

τά γαλήνια μέλη τῆς βαθύτερης 

«Ἑνότητος τοῦ κόσμου». 

Ὁ Πατριάρχης πάει νά συναντηθεῖ μέ τό θαῦμα. Νά προσκυνήσει τό μυστήριο. Ἀντί μέ λουλούδια μέ τήν ἴδια τήν Εἰκόνα της στό χέρι, ἀντίγραφο τῆς αὐθεντικῆς τοῦ Πατριαρχείου. Πάει νά τῆς ψάλει τήν ὠδή τῆς Ρωμηοσύνης. Ὕστερα ἀπό αἰώνα σιωπῆς. Μέ συμψάλλοντες τούς ἀμέτρητους νοσταλγούς της. Ξεχυμένους παντοῦ. 

Ὁ Πατριάρχης πορεύεται στή γεμάτη ἀπό πίστη Ἀνατολή. Ἀκάματος, ἀκαταπόνητος, γιά συνάντηση μέ τήν Ὀρθοδοξία. Βρίσκει πάντα τό μανουάλι της γιά ν᾿ ἀνάψει τό κερί του. Νά χωρίσει «μαργαρῖτες» γι᾿ αὐτούς πού τόν κυττάζουν δακρυσμένοι. Νά προσθέσει εὐλογίες, σ᾿ αὐτούς πού γονατίζουν μπροστά στό θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Γιά ὅλο τόν κόσμο. 

Βουνά, χαράδρες καί δάση τόν καλωσορίζουν. Μαζί μέ χιλιάδες νοσταλγούς τῆς Μεγαλόχαρης. Ὀρθωμένοι, ὅπως καί ἡ ψυχή τους, παρακολουθοῦν τή Θεία Λειτουργία τοῦ Πατριάρχου. Τήν αἰσθάνονται σάν σέ ὀφειλόμενο Ἀκάθιστο Ὕμνο, μέ συντροφιά τή φύση. Τά ψηλά δέντρα, μέ τά πελώρια κορμιά τους, σάν παραμυθένιοι γίγαντες. 

Κι᾿ ὁ Πατριάρχης ὁμιλεῖ! Μιλεῖ ἡ ψυχή του,στολισμένη ἀπό τούς αἰῶνες. Πλημμυρισμένη ἀπό ἀλησμόνητα. Πῶς ἀντέχεις, Παναγιώτατε; Σ᾿ ἀκροῶνται οἱ ἀκοίμητοι Ἡγούμενοι τοῦ ἱεροῦ βουνοῦ, τό νωπό χῶμα, οἱ σεπτοί Σου προκάτοχοι, ξυπνημένοι ἀπό τό μνημόνεμα τους μέσα στό κυρίαρχο γύρω πράσινο τῆς φύσης μέ τήν ἐλπίδα του. Ἐσύ, μέ τήν ταπεινή Σου πατριαρχική μεγαλοπρέπεια ἤσουν ὁ Λειτουργός μά καί ὁ ἐπίγειος Ἀρχάγγελος, δοῦλος τοῦ Παντοδύναμου. Ὑπέροχος στή στιγμή τοῦ χερουβικοῦ ὅτανζήτησες κι᾿ ἄλλο θυμίαμα στό θυμιατό Σου, νά εὐωδιάσει ὁ τόπος καί οἱ τάφοι καί ἡ ἱστορία. Τί παράξενη γοητεία, Θεέ μου! 

«Πολυχρόνιον ποιῆσαι!» 

Κι᾿ ὁ Πατριάρχης ὑπόσχεται νά ξαναπάει. Ἕβδομη φορά στή Σουμελᾶ. Δεύτερη φορά στήν Ἀρτάκη. Πάλι σέ ἐκκλησοῦλες τῆς Καππαδοκίας, τῆς Ἰωνίας, τῆς Παμφυλίας. Παντοῦ μέ τόν κρότο τοῦ φανταστικοῦ καμπαναριοῦ, ν᾿ ἀκούεται σάν κελάδισμα εὐχαριστίας στό Θεό. 

Αὐτή εἶναι ἡ ἀνάσα τοῦ Ρωμηοῦ, γεμάτη μέ διάθεση εἰρηνική. Μιά ἀνάσα καιόμενη ἀπό μνῆμες καί κραδασμό ράτσας. Καί ὀρθόδοξη ὑπερηφάνεια. 

Μετά τήν Πατριαρχική Λειτουργία τῆς «Φανερωμένης» στήν Ἀρτάκη μοῦ ἦρθε νά πῶ: 

«Ἀπόψε 

ἡ γῆ Σου εἶν᾿ ὄμορφη 

Θεέ μου, 

ὅλη, 

πέρα ὥς πέρα». 

 + Ὁ Μητροπολίτης ΠΕΡΓΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ