του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση
Η Αγία Σοφία και οι σοφιστείες του Μητροπολίτου Πειραιώς
του Μ. Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Τσέτση
Οσάκις άκουε φαντασιώσεις ταγών της Πολίτικης Ρωμιοσύνης ή φληναφήματα συγχωριανών της στο Πικρίδιο, αυτό το αντιπέραν της Πόλης ονομαστό κάποτε προάστειο του Κερατίου κόλπου, η αείμνηστη γιαγιά μου συνήθιζε να λέγει: «παιδί μου να μιλάς ξέρεις, να μη μιλάς δεν ξέρεις»; Το ίδιο, ακριβώς, θα επαναλάμβανε αν ζούσε σήμερα και διάβαζε το περί Αγίας Σοφίας, Φαναρίου και ΗΠΑ «μανιφέστο» που εξαπέλυσε παραμονές της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ. Και θα το ξανάλεγε η μακαρίτισσα στεντορεία τη φωνή, όχι βέβαια εξ αφορμής της κατανοητής αγανακτήσεως του ειρημένου Ιεράρχου μετά την αψυχολόγητη και προκλητική πρωτοβουλία της Διευθύνσεως Θρησκευτικών Υποθέσεων της Τουρκίας να αναγινώσκονται στην Αγία Σοφία εδάφια του Κορανίου κατά την περίοδο του Ραμαζανιού, αλλά εξ αιτίας των όσων η Σεβασμιότης του ανέπτυξε στο περί ου ο λόγος «μανιφέστο» ευθύς μετά την αρχική εκδήλωση της οργής του.
Με τον προσήκοντα σεβασμό που τρέφω προς στο Αρχιερατικό αξίωμα το οποίο φέρει η Σεβασμιότης του, (ελέω Φαναρίου, να μη λησμονείται!), θα ήθελα να παρατηρήσω ότι η ατυχής πρωτοβουλία της ειρημένης Διευθύνσεως, απετέλεσε απλώς μιαν επιπλέον αφορμή όπως ο άγιος Πειραιώς εκδηλώσει για πολλοστή φορά την απέχθειά του πρός την Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως˙ προς το Σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο τον στήριξε σε δύσκολες στιγμές της Εκκλησιαστικής του σταδιοδρομίας στην Ελλάδα, τον εγκολπώθηκε με αγάπη και τον τίμησε, συγκαταλέγοντάς τον στην χορεία των Ιεραρχών του. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η Σεβασμιότης του κινεί την πτέρναν κατά του ευεργέτου, μάλιστα σε στιγμές ποικίλων δοκιμασιών που αυτός βιώνει, προσφέρων εις αυτόν «αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος».
Κατά τον Σεβασμιώτατο, το πρόσφατο ατυχές περιστατικό με την Αγία Σοφία, καθώς και η προ πολλών αιώνων μετατροπή περιωνύμων Ορθοδόξων Ναών και σκηνωμάτων σε Τεμένη, από τον Πορθητή Σουλτάν Μεχμέτ και τους διαδόχους του στον Οθωμανικό θρόνο, «αποδεικνύουν περίτρανα την λανθασμένη πολιτική του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 20ο και 21ο αιώνα και ειδικώτερα επί της Πατριαρχίας των τριών τελευταίων Πατριαρχών, που συνάπτεται αρρήκτως με την λεγόμενη ʺΑγία και Μεγάλη Σύνοδοʺ»(sic). Eξειδικεύων τον λόγον και βάλλων κατά του Πατριάρχου Αθηναγόρου, επιρρίπτει σ΄αυτόν την ευθύνη της συρρικνώσεως του ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινουπόλεως, υιοθετώντας δε ανιστόρητες θέσεις ενός «Αθηναγοροφάγου» πρεσβυτέρου, τον κατακρίνει διότι «άρχισε την Πατριαρχία του με ποίμνιο 300 χιλιάδων και την τέλειωσε, μεταστάς προς Κύριον, με ποίμνιο 2.500 Ελλήνων». Να σημειωθεί δι΄όσους έχουν επιδερμικές μόνο αντιλήψεις για την ιστορία της Πολίτικης Ρωμιοσύνης, ότι το 1972, έτος της προς Κύριον εκδημίας του Αθηναγόρα, ζούσαν ακόμη στην Πόλη περί τις 20 χιλιάδες Ρωμιών. Και θα ήταν πολλοί περισσότεροι αν τότε οι Ελληνικές Αρχές εισάκουαν τις προς αυτές επίμονες παρακλήσεις του Πατριάρχου να μη χορηγούν στους Ομογενείς βίζα εισόδου στην Ελλάδα, ακριβώς για να μη συρρικνωθεί το ελληνικό στοιχείο της Πόλης.
Όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έφθασε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1949, βρήκε ένα ποίμνιο το οποίο δεν υπερέβαινε τις εκατό χιλιάδες ψυχές. Οι 300 χιλιάδες Έλληνες για τις οποίες κάμει λόγο ο Σεβασμιώτατος, ζούσαν στην κοσμοπολίτικη Πόλη των αρχών του εικοστού αιώνα, προτού ακόμη διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία! Για τα αίτια όμως της εξαφάνισης μέσα σε μια πεντηκονταετία μιας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων αυτών, να μη καταλογίζει ευθύνες ο άγιος Πειραιώς στο Πατριαρχείο και στον Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι ευθύνη για την δραματική πτώση των αριθμών της ανθούσης και μεγαλουργούσης τότε Ρωμιοσύνης φέρει η ανώριμη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος της εποχής εκείνης, η οποία προκάλεσε την Μικρασιατική καταστροφή, ωθώντας στην προσφυγιά το ακμάζον Ελληνικό στοιχείο της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Θράκης, τουτέστι όλο το ποίμνιο της Ανατολικής ενδοχώρας της Εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι η συρρίκνωση της Πολίτικης Ρωμιοσύνης κατά τις δεκαετίες του ΄50, ΄60 και ΄70 είχε άμεση σχέση με το Κυπριακό.
Θα παρακάμψω όσα παράδοξα ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος περί «προσδέσεως των Ορθοδόξων Προκαθημένων στο ʺδιεθνιστικό κίνημαʺ», περί της μη υποδουλώσεως της «Μεγάλης» Ρωσσικής Εκκλησίας στο «Αμερικανοεβραϊκό σύστημα παγκόσμιας εξουσίας», περί της δημιουργίας, μερίμνη του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ενός παγκόσμιου Ορθοδόξου τόξου που θα περιλαμβάνει την «Μεγάλη Ρωσσική Ομοσπονδία»(sic) τις χώρες της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής και θα επεκτείνεται μέχρι τις εσχατιές της γης. Ούτε θα σχολιάσω τα όσα λέγει περί της απουσίας αντιδράσεων εκ μέρους της Χριστιανικής Δύσης μετά το επεισόδιο της Αγιασοφιάς, ωσάν να εξεδήλωσαν οποιαδήποτε συμπάθεια στον ταλανιζόμενο Οικουμενικό Θρόνο οι Ομόδοξες εκείνες Εκκλησίες που σνόμπαραν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης και τις οποίες η Σεβασμιότης του έσπευσε να συγχαρεί αγαλλομένω ποδί για την πράξη τους αυτή.
Ας μου επιτραπεί όμως να σταθώ σ΄ένα αφελές, αλλά προβληματικό, πολιτικώς δε και εκκλησιαστικώς άκρως επικίνδυνο σημείο του άρθρου του. Εκείνο όπου εκφράζει την ευχή όπως «η Ρωσσική Πολιτεία στείλει στον Βόσπορο δύο αεροπλανοφόρα (μεταφέροντα άραγε και κάποιον «Επίσκοπο Τσάριγκραντ»;) για να δούμε σε πόσα δευτερόλεπτα θα σταματήσει ο τελάλης του σατανικού Κορανίου την βεβήλωση του πανιέρου Ναού της του Θεού Σοφίας».
Εύκολη η κριτική όταν ασκείται μέσα από την άνεση και ασφάλεια την οποία παρέχει η ιδιότητα του «ιερωμένου δημοσίου υπαλλήλου» στην ελεύθερη Ελλάδα! Συνειδητοποιεί, όμως, ο Σεβασμιώτατος ότι οι δημαγωγικές του κορώνες περί «σατανικού Κορανίου» ή περί «φαυλεπίφαυλου ψευδοπροφήτου Μωάμεθ», μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόθωτες ζημίες όχι μόνο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, τα οποία πασχίζουν να δίνουν μαρτυρία Χριστού στα Μουσουλμανικά κράτη της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αλλά και στις Ορθόδοξες εκείνες Εκκλησίες που ζούν σε Μουσουλμανικές χώρες της Ευρώπης, όπως η Αλβανία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη;
Πολλάκις διερωτήθηκα αν οι κατά του Ισλάμ και του Μωάμεθ προκλητικοί και στα όρια του επιτρεπτού ευρισκόμενοι αφορισμοί του Μητροπολίτου Πειραιώς υποδηλώνουν κάποια ενδόμυχη τάση εκούσιας παράδοσης στο μαρτύριο, προκειμένου να αξιωθεί της τιμής του σύγχρονου Νεομάρτυρος. Αλλά δεν το πιστεύω. Διότι η Σεβασμιότης του έχει μόνο ένα σκοπό, να κηρύττει μέχρι τα βαθειά του γεράματα μιαν Ορθοδοξία έτσι όπως την αντιλαμβάνεται και θέλει να επιβάλει. Εξ άλλου θα πρέπει γνωρίζει πως η Εκκλησία ήδη από την εποχή των μεγάλων διωγμών απεδοκίμαζε την εκούσια προσέλευση στο μαρτύριο, ενώ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς την απέκρουε, θεωρώντας την αυτοκτονία. (Βλ. Στρωματείς Δ΄, κεφ. 16).
Θέλω να καταλήξω επαναλαμβάνοντας ένα ερώτημα που είχα θέσει προ τριετίας έπειτα από ένα 72σέλιδο γράμμα του Μητροπολίτου Πειραιώς προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη με αφορμή τους εορτασμούς επί τη συμπληρώσει 1700 ετών από της εκδόσεως του «Διατάγματος των Μεδιολάνων» (βλ. «Εύλογες απορίες μετά τον ʺΦιλιππικόʺ του Μητροπολίτου Πειραιώς κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου», ΑΜΕΝ.gr, 9 Ιουλίου 2013). Στο γράμμα αυτό η Σεβασμιότης του διεκήρυσσε urbi et orbi ότι από τις αρχές του 20ου αιώνος και μέχρις εσχάτων η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως διά των «οικουμενιστικών» ενεργειών Πατριαρχών της πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει την Ορθόδοξη πίστη! Ερωτούσα λοιπόν: ούτως εχόντων των πραγμάτων κατά την αντίληψή του, πώς έστρεξε να εκλεγεί Επίσκοπος από την Ιερά Σύνοδο μιας «αιρετίζουσας» οικουμενιστικών τάσεων Εκκλησίας, δεχόμενος μάλιστα την χάρη της Αρχιερωσύνης από τα χέρια ένος «οικουμενιστού» Ιεράρχου, του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, Συμπροέδρου τότε της Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών»;
Στο ερώτημα αυτό ο άγιος Πειραιώς τηρεί σιγήν ιχθύος.
«Απογευματινή» (Κωνσταντινουπόλεως), 30 Ιουνίου 2016
Με τον προσήκοντα σεβασμό που τρέφω προς στο Αρχιερατικό αξίωμα το οποίο φέρει η Σεβασμιότης του, (ελέω Φαναρίου, να μη λησμονείται!), θα ήθελα να παρατηρήσω ότι η ατυχής πρωτοβουλία της ειρημένης Διευθύνσεως, απετέλεσε απλώς μιαν επιπλέον αφορμή όπως ο άγιος Πειραιώς εκδηλώσει για πολλοστή φορά την απέχθειά του πρός την Μητέρα Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως˙ προς το Σεπτό Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο τον στήριξε σε δύσκολες στιγμές της Εκκλησιαστικής του σταδιοδρομίας στην Ελλάδα, τον εγκολπώθηκε με αγάπη και τον τίμησε, συγκαταλέγοντάς τον στην χορεία των Ιεραρχών του. Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά που η Σεβασμιότης του κινεί την πτέρναν κατά του ευεργέτου, μάλιστα σε στιγμές ποικίλων δοκιμασιών που αυτός βιώνει, προσφέρων εις αυτόν «αντί του μάννα χολήν, αντί του ύδατος όξος».
Κατά τον Σεβασμιώτατο, το πρόσφατο ατυχές περιστατικό με την Αγία Σοφία, καθώς και η προ πολλών αιώνων μετατροπή περιωνύμων Ορθοδόξων Ναών και σκηνωμάτων σε Τεμένη, από τον Πορθητή Σουλτάν Μεχμέτ και τους διαδόχους του στον Οθωμανικό θρόνο, «αποδεικνύουν περίτρανα την λανθασμένη πολιτική του Σεπτού Οικουμενικού Πατριαρχείου τον 20ο και 21ο αιώνα και ειδικώτερα επί της Πατριαρχίας των τριών τελευταίων Πατριαρχών, που συνάπτεται αρρήκτως με την λεγόμενη ʺΑγία και Μεγάλη Σύνοδοʺ»(sic). Eξειδικεύων τον λόγον και βάλλων κατά του Πατριάρχου Αθηναγόρου, επιρρίπτει σ΄αυτόν την ευθύνη της συρρικνώσεως του ελληνικού στοιχείου της Κωνσταντινουπόλεως, υιοθετώντας δε ανιστόρητες θέσεις ενός «Αθηναγοροφάγου» πρεσβυτέρου, τον κατακρίνει διότι «άρχισε την Πατριαρχία του με ποίμνιο 300 χιλιάδων και την τέλειωσε, μεταστάς προς Κύριον, με ποίμνιο 2.500 Ελλήνων». Να σημειωθεί δι΄όσους έχουν επιδερμικές μόνο αντιλήψεις για την ιστορία της Πολίτικης Ρωμιοσύνης, ότι το 1972, έτος της προς Κύριον εκδημίας του Αθηναγόρα, ζούσαν ακόμη στην Πόλη περί τις 20 χιλιάδες Ρωμιών. Και θα ήταν πολλοί περισσότεροι αν τότε οι Ελληνικές Αρχές εισάκουαν τις προς αυτές επίμονες παρακλήσεις του Πατριάρχου να μη χορηγούν στους Ομογενείς βίζα εισόδου στην Ελλάδα, ακριβώς για να μη συρρικνωθεί το ελληνικό στοιχείο της Πόλης.
Όταν ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έφθασε στην Κωνσταντινούπολη τον Ιανουάριο του 1949, βρήκε ένα ποίμνιο το οποίο δεν υπερέβαινε τις εκατό χιλιάδες ψυχές. Οι 300 χιλιάδες Έλληνες για τις οποίες κάμει λόγο ο Σεβασμιώτατος, ζούσαν στην κοσμοπολίτικη Πόλη των αρχών του εικοστού αιώνα, προτού ακόμη διαλυθεί η Οθωμανική Αυτοκρατορία! Για τα αίτια όμως της εξαφάνισης μέσα σε μια πεντηκονταετία μιας μεγάλης μερίδας των Ελλήνων αυτών, να μη καταλογίζει ευθύνες ο άγιος Πειραιώς στο Πατριαρχείο και στον Κωνσταντινουπόλεως Αθηναγόρα. Είναι παγκοίνως γνωστό ότι ευθύνη για την δραματική πτώση των αριθμών της ανθούσης και μεγαλουργούσης τότε Ρωμιοσύνης φέρει η ανώριμη πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Ελλάδος της εποχής εκείνης, η οποία προκάλεσε την Μικρασιατική καταστροφή, ωθώντας στην προσφυγιά το ακμάζον Ελληνικό στοιχείο της Ιωνίας, της Καππαδοκίας, του Πόντου και της Θράκης, τουτέστι όλο το ποίμνιο της Ανατολικής ενδοχώρας της Εκκλησιαστικής δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Όπως είναι επίσης γνωστό ότι η συρρίκνωση της Πολίτικης Ρωμιοσύνης κατά τις δεκαετίες του ΄50, ΄60 και ΄70 είχε άμεση σχέση με το Κυπριακό.
Θα παρακάμψω όσα παράδοξα ισχυρίζεται ο Σεβασμιώτατος περί «προσδέσεως των Ορθοδόξων Προκαθημένων στο ʺδιεθνιστικό κίνημαʺ», περί της μη υποδουλώσεως της «Μεγάλης» Ρωσσικής Εκκλησίας στο «Αμερικανοεβραϊκό σύστημα παγκόσμιας εξουσίας», περί της δημιουργίας, μερίμνη του Πατριάρχου Βαρθολομαίου, ενός παγκόσμιου Ορθοδόξου τόξου που θα περιλαμβάνει την «Μεγάλη Ρωσσική Ομοσπονδία»(sic) τις χώρες της Βαλκανικής και της Μέσης Ανατολής και θα επεκτείνεται μέχρι τις εσχατιές της γης. Ούτε θα σχολιάσω τα όσα λέγει περί της απουσίας αντιδράσεων εκ μέρους της Χριστιανικής Δύσης μετά το επεισόδιο της Αγιασοφιάς, ωσάν να εξεδήλωσαν οποιαδήποτε συμπάθεια στον ταλανιζόμενο Οικουμενικό Θρόνο οι Ομόδοξες εκείνες Εκκλησίες που σνόμπαραν την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης και τις οποίες η Σεβασμιότης του έσπευσε να συγχαρεί αγαλλομένω ποδί για την πράξη τους αυτή.
Ας μου επιτραπεί όμως να σταθώ σ΄ένα αφελές, αλλά προβληματικό, πολιτικώς δε και εκκλησιαστικώς άκρως επικίνδυνο σημείο του άρθρου του. Εκείνο όπου εκφράζει την ευχή όπως «η Ρωσσική Πολιτεία στείλει στον Βόσπορο δύο αεροπλανοφόρα (μεταφέροντα άραγε και κάποιον «Επίσκοπο Τσάριγκραντ»;) για να δούμε σε πόσα δευτερόλεπτα θα σταματήσει ο τελάλης του σατανικού Κορανίου την βεβήλωση του πανιέρου Ναού της του Θεού Σοφίας».
Εύκολη η κριτική όταν ασκείται μέσα από την άνεση και ασφάλεια την οποία παρέχει η ιδιότητα του «ιερωμένου δημοσίου υπαλλήλου» στην ελεύθερη Ελλάδα! Συνειδητοποιεί, όμως, ο Σεβασμιώτατος ότι οι δημαγωγικές του κορώνες περί «σατανικού Κορανίου» ή περί «φαυλεπίφαυλου ψευδοπροφήτου Μωάμεθ», μπορεί να προκαλέσουν ανεπανόθωτες ζημίες όχι μόνο στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία, τα οποία πασχίζουν να δίνουν μαρτυρία Χριστού στα Μουσουλμανικά κράτη της Εγγύς και Μέσης Ανατολής, αλλά και στις Ορθόδοξες εκείνες Εκκλησίες που ζούν σε Μουσουλμανικές χώρες της Ευρώπης, όπως η Αλβανία και η Βοσνία-Ερζεγοβίνη;
Πολλάκις διερωτήθηκα αν οι κατά του Ισλάμ και του Μωάμεθ προκλητικοί και στα όρια του επιτρεπτού ευρισκόμενοι αφορισμοί του Μητροπολίτου Πειραιώς υποδηλώνουν κάποια ενδόμυχη τάση εκούσιας παράδοσης στο μαρτύριο, προκειμένου να αξιωθεί της τιμής του σύγχρονου Νεομάρτυρος. Αλλά δεν το πιστεύω. Διότι η Σεβασμιότης του έχει μόνο ένα σκοπό, να κηρύττει μέχρι τα βαθειά του γεράματα μιαν Ορθοδοξία έτσι όπως την αντιλαμβάνεται και θέλει να επιβάλει. Εξ άλλου θα πρέπει γνωρίζει πως η Εκκλησία ήδη από την εποχή των μεγάλων διωγμών απεδοκίμαζε την εκούσια προσέλευση στο μαρτύριο, ενώ Κλήμης ο Αλεξανδρεύς την απέκρουε, θεωρώντας την αυτοκτονία. (Βλ. Στρωματείς Δ΄, κεφ. 16).
Θέλω να καταλήξω επαναλαμβάνοντας ένα ερώτημα που είχα θέσει προ τριετίας έπειτα από ένα 72σέλιδο γράμμα του Μητροπολίτου Πειραιώς προς τον Οικουμενικό Πατριάρχη με αφορμή τους εορτασμούς επί τη συμπληρώσει 1700 ετών από της εκδόσεως του «Διατάγματος των Μεδιολάνων» (βλ. «Εύλογες απορίες μετά τον ʺΦιλιππικόʺ του Μητροπολίτου Πειραιώς κατά του Οικουμενικού Πατριαρχείου», ΑΜΕΝ.gr, 9 Ιουλίου 2013). Στο γράμμα αυτό η Σεβασμιότης του διεκήρυσσε urbi et orbi ότι από τις αρχές του 20ου αιώνος και μέχρις εσχάτων η Εκκλησία Κωνσταντινουπόλεως διά των «οικουμενιστικών» ενεργειών Πατριαρχών της πρόδωσε και συνεχίζει να προδίδει την Ορθόδοξη πίστη! Ερωτούσα λοιπόν: ούτως εχόντων των πραγμάτων κατά την αντίληψή του, πώς έστρεξε να εκλεγεί Επίσκοπος από την Ιερά Σύνοδο μιας «αιρετίζουσας» οικουμενιστικών τάσεων Εκκλησίας, δεχόμενος μάλιστα την χάρη της Αρχιερωσύνης από τα χέρια ένος «οικουμενιστού» Ιεράρχου, του Αρχιεπισκόπου Αυστραλίας Στυλιανού, Συμπροέδρου τότε της Επιτροπής Θεολογικού Διαλόγου μεταξύ Ορθοδόξων και Ρωμαιοκαθολικών»;
Στο ερώτημα αυτό ο άγιος Πειραιώς τηρεί σιγήν ιχθύος.
«Απογευματινή» (Κωνσταντινουπόλεως), 30 Ιουνίου 2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου