Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΑΤΑ ΤΑ ΟΝΟΜΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ

Χαιρετισμὸς 

τῆς Α. Θ. Παναγιότητος, 

τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου 

κ.κ. Βαρθολομαίου, 

ἐν τῷ Πανσέπτῳ Πατριαρχικῷ Ναῷ 

ἐπί τῇ ἑορτῇ τῶν ὀνομαστηρίων Αὐτοῦ 

(11/06/2016)

Προσφιλέστατοι συμπροσευχόμενοι ἀδελφοὶ Ἱεράρχαι, 

Ἐξοχώτατε κύριε Πρέσβυ, 

Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες, 

Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος ἐν τῇ Κωνσταντίνου, 

Ἐλλογιμώτατοι ἐκπαιδευτικοί, 

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ ἐπιπόθητα, 

Μὲ πολλὴν συγκίνησιν ἠκούσαμεν ὅσα ἡ Ἱερότης ὑμῶν ἀνέφερεν διὰ τὴν ἡμετέραν Μετριότητα, ἐκ μέρους τῆς Ἱεραρχίας τοῦ Θρόνου ἐπὶ τοῖς ἀγομένοις ὀνομαστηρίοις ἡμῶν. Εὐχαριστοῦμεν ἐκ μέσης καρδίας καὶ ἀναφωνοῦμεν μετὰ τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν, τοῦ "καυχήματος τῆς οἰκουμένης" Παύλου: "Χάριτι Θεοῦ εἰμι ὅ εἰμι" (Α΄ Κορ. ιε΄, 10). 

Ὕμνον εὐχαριστίας ἀναπέμπομεν τῷ ἐν ὑψίστοις Θεῷ δι᾿ ὅσα ἐπεδαψίλευσεν εἰς τὴν ἡμετέραν Μετριότητα καὶ διότι μᾶς ἀξιώνει νὰ ἐορτάσωμεν καὶ ἐφέτος ἐν συνάξει ἐπὶ τὸ αὐτὸ καὶ ἐν χαρᾷ πεπληρωμένῃ τὴν τιμίαν μνήμην τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Βαρθολομαίου. 

Οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωή, οἱ λόγοι καὶ τὰ ἔργα των, αἱ ἱεραὶ εἰκόνες καὶ τὰ ἅγια λείψανά των, εἰκονίζουν τὴν Βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τροφοδοτοῦν τὸν πόθον τῆς αἰωνιότητος. 

Αἱ ἐκκλησιαστικαὶ ἑορταὶ ἀποτελοῦν ἄξονα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Διαλύουν τὴν ἀχλὺν τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν, φωτίζουν τὴν πνευματικὴν ζωήν, ἀνοίγουν τὴν πύλην τοῦ οὐρανοῦ. Ἡ ἑορτὴ εἶναι ἀναστάσιμος ἐμπειρία. 

Ἀποτελεῖ ἀστοχίαν καὶ πλάνην νὰ ὁμιλῶμεν περὶ "ἀργίας" τῆς Κυριακῆς, τῆς "τῇ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου τετιμημένης" (πρβλ. Μέγας Βασίλειος, εἰς τὴν Ἑξαήμερον, Β΄, P.G. 29, 52), καὶ νὰ ἀναφερώμεθα εἰς τὰς ἑορτὰς ὡς "ἐλεύθερον χρόνον". Ἡ ἑορτὴ δὲν εἶναι οὔτε ἀργία, οὔτε ἐλεύθερος χρόνος. Ἑορτὴ σημαίνει σύναξιν καὶ συνάντησιν, πραγματικὴν κοινωνίαν ζωῆς, μοίρασμα τῆς χαρᾶς. Εἶναι πάντοτε συν-εoρτάζειν καὶ συν-χαίρειν καὶ συνδέεται παρ᾿ ἡμῖν πάντοτε μὲ μετοχὴν εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν. 

Μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, τοῦ "ἀταπεινώτως ταπεινώσαντος τὸ ἀταπείνωτον αὐτοῦ ὕψος" καὶ συγκαταβάντος "συγκατάβασιν ἄφραστον" Λόγου τοῦ Θεοῦ (Ἰωάννης Δαμασκηνός, Ἔκδοσις ἀκριβῆς τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, γ΄, 1), ὁ ὁποῖος εἶναι "τὸ ἄλφα καὶ τὸ ὡμέγα, ὁ πρῶτος καὶ ὁ ἔσχατος, ἀρχὴ καὶ τέλος" (Ἀποκ. κβ΄, 13), πορευόμεθα πρὸς τὴν Βασιλείαν Του τὴν ὁποῖαν προγευόμεθα ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ. 

"Γενεὰ πορεύεται καὶ γενεὰ ἔρχεται" (Ἐκκλ. α΄, 4), καὶ ἡμεῖς οἱ ἐν Φαναρίῳ φυλάσσομεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τὴν ἱερὰν παρακαταθήκην, ἣν παρελάβομεν παρὰ τῶν Πατέρων ἡμῶν, ἀκεραίαν καὶ ἀλώβητον. Φυλάσσομεν τὴν πίστιν καὶ τὸ δόγμα, τὴν Θείαν λατρείαν καὶ τὴν κανονικὴν τάξιν, τοὺς ναοὺς καὶ τὰ ἁγιάσματά μας, τὰς ἱερὰς εἰκόνας καὶ τὰ ἅγια λείψανα, τὰ σχολεία καὶ τὰ λοιπὰ εὐαγῆ ἱδρύματά μας, ἀλλὰ καὶ τὴν φιλανθρωπίαν καὶ τὴν διακονίαν, τὸ δέσιμον μὲ τὸν τόπον μας, τὴν χαρμολύπην τῆς Ρωμιοσύνης, τὸν ἄσβεστον πόθον τῆς αἰωνιότητος. 

Τὸ θεοσκέπαστον Φανάριον θὰ παραμείνῃ ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος τόπος "κοινωνίας τῶν μυστηρίων", προσευχῆς καὶ ἁγιασμοῦ, προσκυνήσεως τοῦ Σταυροῦ καὶ δοξολογίας τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Σωτῆρος, πιστότητος εἰς τὴν Παράδοσιν καὶ ἀνοικτοσύνης. Ἡ Παράδοσις τοῦ Φαναρίου εἶναι ταμιευτήριον ἀνεκτιμήτων ἀξιῶν καὶ ἀληθειῶν διὰ τὸν ἄνθρωπον καὶ τὸν κόσμον. 

Ἡ ἡμετέρα Μετριότης θὰ ἑορτάσῃ ἐντὸς τοῦ τρέχοντος ἔτους, εὐδοκίᾳ τοῦ Δοτῆρος τῶν ἀγαθῶν Κυρίου καὶ Θεοῦ ἡμῶν, τὴν συμπλήρωσιν εἴκοσι πέντε ἐτῶν Πατριαρχίας. Καθ᾿ ὅλην αὐτὴν τὴν περίοδον ἠγωνίσθημεν ψυχῇ τε καὶ σώματι διὰ τὴν εὐστάθειαν καὶ τὴν ἑνότητα τῆς Ἁγιωτάτης Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διὰ τὴν προαγωγὴν τῶν διαχριστιανικῶν καὶ τῶν διαθρησκειακῶν διαλόγων, διὰ τὴν προστασίαν τοῦ περιβάλλοντος καὶ τὴν οἰκολογικὴν εὐαισθητοποίησιν, διὰ τὴν εἰρήνην, τὴν καταλλαγὴν καὶ τὴν ἀλληλεγγύην. 

Δὲν ἐσιγήσαμεν ἀπέναντι εἰς τὴν καταπάτησιν τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων καὶ ἐξόχως τοῦ δικαιώματος τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Ἀπηυθύνθημεν εὐθαρσῶς πρὸς τὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν ἐνταῦθα διὰ τὴν προάσπισιν τῶν δικαίων μας καὶ διὰ τὴν ἀντιμετώπισιν χρονιζόντων προβλημάτων καὶ διὰ νὰ καταγγείλωμεν καταφώρους εἰς βάρος μας ἀδικίας. Δὲν ἐλησμονήσαμεν, οὔτε μίαν στιγμήν, τὰ τέκνα τῆς Μητρὸς Ἐκκλησίας, τὰ ἐγγὺς καὶ τὰ μακράν. 

Παντοῦ καὶ πάντοτε, ὁ λόγος ἡμῶν ἦτο λόγος ἀγάπης καὶ ἀδελφοσύνης. Ἔχομεν τὴν πεποίθησιν ὅτι ὄχι ὁ διάλογος, ἀλλὰ ἡ ἄρνησις τοῦ διαλόγου εἶναι ἐμπόδιον ἢ καὶ ἀπειλὴ διὰ τὴν μαρτυρίαν τῆς Ἐκκλησίας σήμερα. "Ἀδελφὸς" ἦτο τὸ ὄνομα τὸ ὁποῖον ἐχρησιμοποίουν οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ διὰ τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. "Οὐδὲν οὕτω Θεῷ περισπούδαστον, ὡς ἀγάπη˙ δι᾿ ἣν καὶ ἄνθρωπος γέγονε, καὶ μέχρι θανάτου ὑπήκοος. Διὰ τοῦτο γὰρ καὶ ἡ πρώτη κλῆσις τῶν μαθητῶν αὐτοῦ, ἀδελφοὶ δύο γεγόνασιν, ἐνδειξαμένου διὰ τῶν προοιμίων εὐθὺς τοῦ πανσόφου Σωτῆρος, ὅτι πάντας τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ ἀδελφικῶς συνάπτεσθαι βούλεται" (Ἰσίδωρος Πηλουσιώτης, Ἐπιστολαί, Ι, 1, Εὐσεβίῳ πρεβυτέρῳ, P.G. 78, 185). 

Χαιρόμεθα ποὺ φθάνομεν μετὰ ἀπὸ μακρὰν καὶ κοπιώδη προετοιμασίαν εἰς τὴν Ἁγίαν καὶ Μεγάλην Σύνοδον τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Προσευχόμεθα ὁ Παράκλητος νὰ ὁδηγήσῃ τὸ ἔργον τῆς Συνόδου εἰς αἴσιον πέρας, ἐπ᾿ ἀγαθῷ τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ κόσμου παντός. Τὸ Οἰκουμενικὸν Πατριαρχεῖον ἠργάσθη ἐξ ἀρχῆς μὲ συνείδησιν εὐθύνης καὶ χωρὶς νὰ φείδεται κόπου καὶ χρόνου, διὰ τὴν προετοιμασίαν καὶ διὰ τὴν ὁλοκλήρωσιν αὐτοῦ τοῦ ἱστορικοῦ ἐγχειρήματος. 

Ἀδελφοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

Εὔχεσθε διὰ τὴν ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι διεξαγωγὴν τῶν ἐργασιῶν τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου. Εὔχεσθε δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἐν Φαναρίῳ, διὰ τὴν Πόλιν τῶν Πόλεων, διὰ τὰ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς εὐσεβῆ τέκνα τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν ὁλοψύχως διὰ τὴν παρουσίαν Σας εἰς τὸν ὁλόφωτον Ἱερὸν Ναὸν τοῦ Ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ Τροπαιοφόρου, διὰ νὰ συμπροσευχηθῶμεν καὶ νὰ συνεορτάσωμεν ἐν κατανύξει καὶ ἀγαλλιάσει. Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν!