Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ ΜΑΞΙΜΟ: "Ἀνδρίζου τοίνυν καί ἴσχυε"

Ο Μ Ι Λ Ι Α 

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ 

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 

κ. κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΝ ΤΗι ΑΙΘΟΥΣΗι ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΔΕΞΙΩΣΙΝ 

ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΙΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ 

ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΗΛΥΒΡΙΑΣ κ. ΜΑΞΙΜΟΥ 

(27 Ἰουλίου 2014) 

«Ὁ τήν ἀρχήν τῆς Ἐκκλησίας ἐμπεπιστευμένος, καί τῇ τῆς ἐπισκοπῆς ἀξίᾳ τετιμημένος, ἄν μή διαγορεύῃ τῷ λαῷ τά πρακτέα, οὐκ ἀνεύθυνός ἐστι» καί «ἀρκεῖ καί ἕν κατόρθωμα ἐπισκοπῆς ἀνενεγκεῖν εἰς τόν οὐρανόν, καί ἕν ἁμάρτημα, εἰς αὐτήν ἐμβαλεῖν τήν γέενναν», διακηρύσσει ἀπό τοῦ Θρόνου τούτου τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος (Εἰς Τίτον Α΄ P.G. 62, 667-668) καί πρός σε σήμερον, Ἱερώτατε ἅγιε ἀδελφέ, καί συλλειτουργέ ἀπό τῆς σήμερον τῶν ἱερῶν μυστηρίων τῆς Χάριτος, Μητροπολῖτα Σηλυβρίας κύριε Μάξιμε. 

Καί σύ, τετελειωμένος σήμερον Πνεύματι Ἁγίῳ, Ἐπίσκοπος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας, μή λησμόνει ὅτι «οὐδέ γάρ ἔστιν εὐδοκιμεῖν ὡς χρή, μή πληρωθέντα τῆς χάριτος ἐκείνης· καθάπερ, οὐκ ἔστι γενναῖόν τι ποιεῖν ἤ μέγα, μή τῆς τοῦ Χριστοῦ ροπῆς ἀπολαύσαντα» (Ἰ. Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον ΝΕ΄, P.G. 58, 548). 

Τήν χαράν καί εὐφροσύνην τῆς ἑορτῆς καί μνήμης τοῦ ἁγίου ἐνδόξου Μεγαλομάρτυρος καί ἰαματικοῦ Παντελεήμονος πληροῖ ἡ σημερινή εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία τῆς ὑμετέρας Ἱερότητος, ἀδελφέ καί μέχρι τῆς χθές ἡμέτερε Ἀρχιδιάκονε κύριε Μάξιμε. 

Διηκόνησας εὐόρκως, πιστῶς καί θεαρέστως ἐπί σειράν ἐτῶν τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον εἰς τήν ἕδραν αὐτοῦ, προσελθών εἰς τάς τάξεις τοῦ ἱεροῦ κλήρου αὐτοῦ καί τιμηθείς διά τοῦ ὀνόματος τοῦ προασπιστοῦ τῆς πίστεως καί πολεμίου τῶν αἱρέσεων μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τοῦ μεγάλου ἐν ἐκκλησιαστικοῖς ἀνδράσι καί Ἱεράρχαις τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τελευταίου Σχολάρχου τῆς Ἱερᾶς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Χάλκης, μακαριστοῦ σοφοῦ διδασκάλου Μητροπολίτου Σταυρουπόλεως κυροῦ Μαξίμου Ρεπανέλλη. 

Ἐλθόντι ἐκ τῆς πόλεως τοῦ μαρτυρίου τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, σοι ἐδόθη ὁ κλῆρος παρά Θεοῦ νά συνεχίσῃς τήν ζωήν σου καί τήν διακονίαν σου εἰς τήν ἱδρυθεῖσαν ὑπό τοῦ ἰδίου ἐσταυρωμένου χιαστί Ἀποστόλου, πολυειδῶς καί πολυτρόπως καί πολυμερῶς ἐσταυρωμένην καί ἀεί σταυρουμένην ὑπό τῶν ἐγγύς καί τῶν μακράν, ξένων καί μή, ὀρθοδόξων καί ἑτεροδόξων, ἀλλά πάντοτε ὀρθοτομοῦσαν τόν λόγον τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀληθείας, Μητέρα Ἐκκλησίαν τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ὅλα αὐτά τά ἔτη, τά διῆλθες διακονῶν καί προσφέρων, ὡσεί παρών ἐν τῇ γενετείρᾳ σου πόλει ὡς καί ἐνταῦθα, καθότι ὁ Πρωτόκλητος Ἀπόστολος εἶναι ὁ κοινός προστάτης καί ἔφορος ἐκείνης τε καί τῆς βασιλίδος τῶν πόλεων. 

Ἡ λιπαρά μόρφωσίς σου καί ἰδίᾳ ἡ πνευματική ἐν Χριστῷ καί κατά Χριστόν ἐνάρετος ζωή σου καί τό πανθομολογούμενον ἦθος σου, ἡ ἀγωγή σου, τήν ὁποίαν σοι ἐνέπνευσεν ἡ κατά σάρκα, χαίρουσα σήμερον μέ τήν χαράν σου, μήτηρ σου, ἀγαπητή εἰς ὅλους ἐδῶ Εὐγενεστάτη κυρία Ἑλένη, σέ ἐβοήθησαν εἰς τήν διακονίαν σου, καθ᾿ ἥν διέθεσες ἀφειδῶς τά τάλαντα, διά τῶν ὁποίων σε ἐκόσμησεν ὁ Θεός, καί ἁπάσας τάς δυνάμεις σου, εἰς δόξαν Αὐτοῦ. Αἱ σπουδαί σου ἐν τῇ Θεολογικῇ Σχολῇ τοῦ Βελιγραδίου σε ἔφεραν εἰς ἐπαφήν μέ τήν ἀκραιφνῆ Ὀρθόδοξον Σερβικήν παράδοσιν καί πνευματικότη-τα, καί μάλιστα μέ τούς μεγάλους συγχρόνους Θεολόγους πατέρας καί φωστῆρας τῆς Ἐκκλησίας ταύτης, τούς Ἁγίους Νικόλαον Βελιμίροβιτς καί Ἰουστῖνον Πόποβιτς, τούς στύλους ἀναδειχθέντας κατά τούς ἐσχάτους καιρούς τῆς ἀδελφῆς Ἐκκλησίας τῆς Σερβίας, καί παρά τούς ὁποίους ἐμαθήτευσε μέγα τμῆμα τῆς συγχρόνου Ἱεραρχίας αὐτῆς καί οἱ ἐκεῖ διδάσκαλοί σου. 

Ἐν ταὐτῷ, αἱ σπουδαί σου ἐπί πενταετίαν καί ἡ ἐκπόνησις τῆς διδακτορικῆς διατριβῆς σου εἰς τό Πανεπιστήμιον τοῦ Λονδίνου, ὑπό τήν καθοδήγησιν καί τοῦ Ἱερωτάτου ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Διοκλείας κυρίου Καλλίστου, διηύρυναν τόν ὁρίζοντα τῆς θεολογικῆς γνώσεώς σου, τό δέ πόνημά σου περί τοῦ πρωτείου ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὅπως ὅλοι γνωρίζομεν, ἀπέσπασεν ἤδη εὐμενεῖς κριτικάς ὑπό τῶν εἰδότων. 

Ἀπό τῆς εἰς διάκονον εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Εὐφημίας Χαλκηδόνος χειροτονίας σου, ὑπό τοῦ τότε Μητροπολίτου Χαλκηδόνος καί νῦν Νικομηδείας κυρίου Ἰωακείμ, καί μέχρι σήμερον, διακονήσας ὡς Κωδικογράφος τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου, ὡς Μέγας Ἀρχιδιάκονος καί ὡς γραμματεύς διαφόρων Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, ἀλλά καί ἐξ ἑτέρων ὑπευθύνων τομέων καί ἀποστολῶν, αἵτινες κατά καιρούς σοι ἀνετέθησαν, ἀπέδειξας ἀφοσίωσιν καί ἀναλωτικήν ἀγάπην καί παραδοσιακόν ἐκκλησιαστικόν ἦθος καί φρόνημα, καί ζωήν κατά πάντα ἠθικήν καί σεμνήν. 

Διό καί πάντες οἱ γνωρίζοντες καί ἀγαπῶντες σε βαθέως, μέ ἐπί κεφαλῆς τήν ἡμετέραν Μετριότητα, χαίρομεν νῦν διά τήν ἐπιβράβευσιν τῶν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας κόπων σου, καί ἔχομεν τήν ἐλπίδα καί τήν προσδοκίαν ὅτι θά συνεχίσῃς ἐξ ἴσου καρποφόρως καί θυσιαστικῶς τήν ἐκδαπάνησίν σου εἰς τάς πνευματικάς καί διοικητικάς ἀνάγκας τῆς Μητρός Ἐκκλησίας. 

Ἄλλωστε, καί διά τῆς, ὡς ἐκ τῆς προηγουμένης θέσεώς σου τοῦ Μ. Ἀρχιδιακόνου, εὐθύνης σου διά τούς διακόνους καί Ἱεροψάλτας τῆς καθ᾿ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἀρχιεπισκοπῆς Κωνσταντινουπόλεως καί διά τόν ἐνταῦθα Σύνδεσμον Μουσικοφίλων, ἐπέδειξας ἰδιαίτερον ζῆλον διά τήν καλλιέργειαν καί ἀνάδειξιν τῆς πατρῴας ἐκκλησιαστικῆς μουσικῆς ἡμῶν παραδόσεως κατά τό ὕφος τῆς Μεγάλης Εκκλησίας, τό ὁποῖον ἐνδιαφέρον εἴμεθα βέβαιοι ὅτι καί ἐν τοῖς ἐφεξῆς ὄχι μόνον θά διατηρήσῃς ἀλλά καί θά ἐπαυξήσῃς. 

Εἰς τήν ἀρχομένην, λοιπόν, ἀρχιερατικήν διακονίαν σου θά σε συνοδεύουν ἀσφαλῶς ἡ εὐχή καί ἡ Πατριαρχική μας εὐλογία, ἀγάπη καί στοργή, αἱ εὐχαί τοῦ μακαριστοῦ πατρός σου καί τῆς συνευφραινομένης σήμερον μητρός σου καί τῶν λοιπῶν οἰκείων σου καί τῶν συναδέλφων σου κληρικῶν ἐν τῇ Πατριαρχικῇ Αὐλῇ καί τῶν πολυπληθῶν φίλων καί γνωστῶν καί συγγενῶν σου, οἱ ὁποῖοι σε ἐστήριξαν καθ᾿ ὅλον αὐτό τό διάστημα, καί μετά φιλοθεΐας ἑορτάζουν καί πανηγυρίζουν μαζί σου τήν ἡμέραν ταύτην τήν μεγάλην καί μοναδικήν διά τήν ζωήν καί τήν κληρικήν σου πορείαν. Ἰδιαιτέρως θά σέ στηρίζουν αἱ πατρικαί εὐχαί τῶν ἀγίων ἀρχιερέων μετά τῶν ὁποίων σε ἐχειροτονήσαμεν εἰς Ἐπίσκοπον, τῶν τε ἐντεῦθεν καί τῶν ἐπί τούτῳ εὐγενῶς προσελθόντων ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, οἵτινές σε περιβάλλουν μέ τήν ἀγάπην καί τήν ἐκτίμησίν των. Ἡμεῖς τούς εὐχαριστοῦμεν ἀπό καρδίας διά τήν πρόφρονα συμμετοχήν των εἰς τήν χαράν τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, τήν δεδικαιολογημένην διά τήν ἀπόκτησιν ἑνός νέου ἀξίου Ἱεράρχου της. 

Αἱ εὐχαί καί πρεσβεῖαι τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἁγίου Μεγαλομάρτυρος Παντελεήμονος, καί τοῦ ἱδρυτοῦ καί ἐφόρου τῆς Μητρός Ἐκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως καί τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως τῆς ἱστορικῆς πόλεως τῶν Πατρῶν Ἁγίου ἐνδόξου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, θά εἶναι συνοδοί σου, κατά τήν ἀπό τοῦδε πλέον ὑπεύθυνον πορείαν σου. Πρέπει ὅμως καί σύ νά ἔχῃς πάντοτε πρό ὀφθαλμῶν σου τό παράδειγμά των καί νά εἶσαι ἕτοιμος νά κακοπαθήσῃς καί νά ὑποστῇς μετά χαρᾶς καί δοξολογίας κάθε δυσκολίαν καί ἐμπόδιον, τά ὁποῖα ἐνδεχομένως θά παρουσιασθοῦν εἰς τήν ὁδόν σου, αἴρων μεθ᾿ ὑπομονῆς τόν χρηστόν καί ἐλαφρόν ζυγόν τοῦ Χριστοῦ, ὅστις μετά βεβαιότητος ὁδηγεῖ εἰς τό ἀνέσπερον φῶς τῆς βασιλείας Του. Ἔχε κατά νοῦν τήν πορείαν τοῦ πλέον εὐκλεοῦς βλαστοῦ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς σου, τῆς γειτονικῆς Σηλυβρίας τῆς Ἀνατολικῆς Θρᾴκης, Ἁγίου Νεκταρίου, ὅστις ἐσυκοφαντήθη καί ἐδιώχθη ὅσον οὐδείς ἕτερος ποιμήν τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, ἀλλά διά τοῦτο ἐδοξάσθη καί θαυματουργεῖ, καί οὕτως ἀπεδείχθη καί ἐν τῇ περιπτώσει του περιτράνως τό Πατερικόν ὅτι «οὐ μικρός ἆθλος, ἀλλά καί σφόδρα μέγας οὗτος ὁ τῆς συκοφαντίας ἐστί» (Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, πρός Ὀλυμπιάδα, ἐπιστολή ΙΓ΄, P.G. 52, 606). 

Σέ συγχαίρομεν ἐγκαρδίως προσωπικῶς καί ἐκ μέρους τῆς περί ἡμᾶς σεβασμίας Ἱεραρχίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου, σοι εὐχόμεθα διαπύρως πλουσίαν τήν εὐλογίαν τοῦ ἀρχιποίμενος Χριστοῦ, τοῦ καλέσαντός σε εἰς διακονίαν τοῦ λαοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ὡς καί τόν φωτισμόν τοῦ Παρακλήτου Πνεύματος, τοῦ ἀναπληροῦντος τάς ἀσθενείας καί ἐλλείψεις ἡμῶν, ἵνα καί ὡς Μητροπολίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου στηρίξῃς καί συνδράμῃς ἀποτελεσματικῶς τό ἔργον αὐτοῦ καί δικαιώσῃς, διά τῆς εὐσυνειδήτου ἀρχιερατικῆς διακονίας καί ἐναρέτου πολιτείας σου, τήν ἡμετέραν πρόβλησιν καί τήν ἐπιλογήν τῶν ὁμοφώνως προκρινάντων σε σεβασμίων μελῶν τῆς Ἁγίας καί Ἱερᾶς Συνόδου. 

Ἡ Πατριαρχική ἡμῶν προτροπή πρός σε, Ἱερώτατε ἀδελφέ ἅγιε Σηλυβρίας κύριε Μάξιμε, εἶναι αὐτή τοῦ Μεγάλου Βασιλείου πρός τόν νεοχειροτονηθέντα Ἐπίσκοπον Ἰκονίου Ἀμφιλόχιον: «Ἀνδρίζου τοίνυν καί ἴσχυε, [...] Καί γάρ ἀπέστειλέ σε ὁ Χριστός οὐχ ἑτέροις κατακολουθεῖν, ἀλλ᾿ αὐτόν καθηγεῖσθαι τῶν σῳζομένων [...] καί ἔσο μή ἐκ τοῦ τόπου σεμνυνόμενος, ἀλλά τόν τόπον σεμνύνων» (πρβλ. Μεγάλου Βασιλείου, Ἐπιστολαί 161 καί 98, P.G.32, 629B-632A καί πρβλ. 32,497A). Ἀμήν.