ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΧΑΛΚΙΤΗ ΘΕΟΛΟΓΟ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΤΣΙΔΗ

Ο αείμνηστος Χαλκίτης θεολόγος Ανδρέας Μιτσίδης είχε τιμηθεί από την Ιερά Σύνοδο
της Εκκλησίας της Κύπρου με την ανώτατη διάκριση, το χρυσό παράσημο του
Αποστόλου Βαρνάβα, που του απένειμε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος Β'

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥ ΧΑΤΖΗΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ 

ΕΠΙΚΗΔΕΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΣΤΗΝ ΚΗΔΕΙΑ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΑΝΔΡΕΑ ΜΙΤΣΙΔΗ. 

(ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2013 ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΚΡΟΠΟΛΕΩΣ ΛΕΥΚΩΣΙΑΣ) 

Παραμονές τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου, εκοιμήθης εν Κυρίω, φίλε ακριβέ και ηγαπημένε Ανδρέα Μιτσίδη. Ο θάνατός σου μάς αιφνιδίασε. Γνωρίζαμε ασφαλώς τα προβλήματα τής υγείας σου και συμπάσχαμε εκ του μακρόθεν, προσευχόμενοι για σένα. Κανένα όμως απ’ αυτά δεν προοιωνιζόταν την έξοδό σου από τον κόσμο τούτο... και όμως - δυστυχώς- επισυνέβη... 

Και ιδού, εγώ τώρα, με οδύνη βαθύτατη, καλούμαι ενώπιον τού σεπτού σκηνώματός σου, να σού απευθύνω εκ μέρους όλων των αγαπημένων σου προσώπων και ιδιαιτέρως τής συζύγου σου και των υπολοίπων Μελών τής οικογένειάς σου, καθώς και των συμφοιτητών σου τής περίπυστης Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης, τον ύστατο χρεωστικό χαιρετισμό τής αγάπης μας και τού σεβασμού μας... ηγαπημένε και σεβαστέ μας καθοδηγητή... και πρότυπο σεμνού Θεολόγου και επιστημονικού ερευνητή, ομογάλακτε Αδελφέ... Ανδρέα. 

«Τί είπω και τί λαλήσω;». Μπροστά στο μεγάλο μυστήριο τού θανάτου ακόμα και ο πνευματέμφορος υμνωδός τής εξόδιας ακολουθίας τής Εκκλησίας μας ομολογεί περιδεής και τεθλιμμένος. 

«... θρηνώ και οδύρομαι όταν εννοήσω τον θάνατον... 

Τί το περί ημάς τούτο γέγονε μυστήριον...». 

Τα μάτια μας βουρκώνουν... κι ένας κόμπος κάθεται στο λαιμό μας και μάς κόβει τη φωνή τής έκφρασης τού πόνου και τής αγάπης μας στο πρόσωπό σου. Αλλά εσύ, Ανδρέα, μάς κοιτάζεις χαμογελαστά βέβαια αλλά και αυστηρά... με τη γνωστή σου έντονη θεολογική αυτοπεποίθηση... και μάς παραπέμπεις στον Απόστολο τής Ελπίδας... και τής Αιωνιότητας... τον Απόστολο Παύλο. «... εάν τε γάρ ζώμεν, τω Κυρίω ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν, τω Κυρίω αποθνήσκομεν. Εάν τε ουν ζώμεν, εάν τε αποθνήσκωμεν τού Κυρίου εσμέν...» (Ρωμ.14, 8). Μάς παραπέμπεις στη θεόπνευστη διαβεβαίωση, την οποία προ ολίγου ακούσαμε: « Περί των κεκοιμημένων, αδελφοί, ου θέλομεν υμάς αγνοείν, ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα. Ει γάρ πιστεύομεν ότι ο Ιησούς απέθανε και ανέστη, ούτω και ο Θεός τους κοιμηθέντας δια τού Ιησού άξει συν αυτώ... και ούτω πάντοτε συν Κυρίω εσόμεθα...» (Θεσσαλ.4, 13-17). 

Συνεπώς αιώνια ελπίδα μας είναι ο Αναστημένος Χριστός. Αφού, λοιπόν, ο Χριστός αναστήθηκε, θ’ αναστηθούμε και μεις μαζί Του! Ως μέτοχοι τής αιώνιας εν Αυτώ ζωής! Αυτή η προσδοκία ή μάλλον αυτή η εν ημίν βεβαιότητα απαλύνει... μαλακώνει τον πόνο τής καρδιάς μας και μάς προσφέρει τη δύναμη, με κάποια νηφαλιότητα να σε ασπασθούμε και να σού εκφράσουμε την ενδόμυχη ευχή: «ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΤΑΞΙΔΙ» πρεσβύτερε, ομογάλακτε αδελφέ. 

Αλλά και πάλιν, ως άνθρωποι χοϊκοί... επιστρέφουμε στις ανθρώπινες αδυναμίες μας... και αναλογίζομαι με θλίψη ότι τα όνειρα, τα οποία από κοινού πλάθαμε τελευταίως δεν θα πραγματοποιηθούν. Δεν θα μπορέσουμε να πάμε μαζί στην Πόλη των ονείρων μας... στην πολυαγαπημένη μας Κωνσταντινούπολη... Τη διαδρομή από την πεφιλημένη και περιπόθητη μας Χάλκη προς την ερατεινή πόλη τού Κωνσταντίνου δεν θα την ξανακάνουμε μαζί. Και ίσως ούτε κι εγώ πια...τα γλυκά τού Μπαϋλάν και τού Χατζημπεκίρ δεν θα τα ξαναγευτείς... στα Σκαλάκια δεν θα ξαναβραδυπορίσεις... στο Πέρα δεν θα σεριανίσεις ξανά... Την αγαπημένη σου παλιά Πόλη δεν θα την ξαναδείς... Την επιβλητική Μεγάλη τού Γένους Σχολή, η οποία εις πείσμα τής φθοράς τού χρόνου και τής τουρκικής εχθρότητας, ορθώνει υπερήφανα και αγέρωχα το ανάστημά Της... δεν θα την επισκεφθείς ξανά... 

Στο κλεινό και θελκτικό μας σπίτι... στο περιπόθητό μας Πατριαρχείο... δεν μπορείς πια να ξαναπάς... δεν μπορείς πια να γευτείς την τρυφή και τη δροσιά τής αρχοντικής και ευγενικής φιλοξενίας τού πολυσέβαστου Πατριάρχη μας... Τα μάτια σου δεν θα αντικρίσουν πια ξανά το πηγαίο χριστιανικό του χαμόγελο... και η δική σου καρδιά δεν θα ξανασκιρτήσει στην άφατη εκείνη εσωτερική ευδαιμονία τής πνευματικής αλληλοπεριχώρησης, που νοιώθαμε κάθε φορά που συναντούσαμε την κορυφή τής Ορθοδοξίας μας... την ένυλη μορφή τής χριστιανικής μας Ελπίδας... τη Γερασμιωτάτη Παναγιότητα!

Κι εκείνος, ο πάντοτε θελκτικός για Σένα χώρος των πνευματικών σου ερευνών και υψιπετών σου πτήσεων! Ο χώρος με τους χιλιάδες τόμους των βιβλίων και των χειρογράφων. Ούτε κι εκείνος θα σε φιλοξενήσει πια... ούτε και συ θα δοκιμάσεις την πνευματική χαρά τής έρευνας και της συγγραφικής σου δημιουργίας! 

Αλλά και πέραν τούτων... Η πολυαγαπημένη μας Χάλκη! Η Χάλκη με την περιώνυμη Θεολογική μας Σχολή! Η Χάλκη που ολοκλήρωσε τα Θεολογικά μας όνειρα! Η Χάλκη που ενυδάτωσε με το πνεύμα τού Θεού και τής Αγάπης την ψυχή μας! Η Χάλκη με τη φερέλπιδα και ψυχοτρόφο ευωδία τού χριστιανικού πνεύματος! Ούτε και αυτή θα σε ξαναδεί! Ούτε και συ θα ξαναχαμογελάσεις αναβαίνοντας με τις γραφικές άμαξες! Δεν θ’ ανέβεις πια στο « Λόφο τής Ελπίδας», στο « Ουμίτ Τεπεσί», για να προσκυνήσεις στη Θεολογική μας Σχολή, στη ΜΑΝΑ ΚΑΙ ΤΡΟΦΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ... Σ’ ΑΥΤΗΝ ΠΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΣΑΜΕ ΤΑ ΕΦΗΒΙΚΑ ΜΑΣ ΟΝΕΙΡΑ... ΚΑΙ Η ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΠΡΟΣΦΕΡΕ ΤΟΝ ΕΠΙΖΗΛΟ ΤΙΤΛΟ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ! ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΙΤΛΟ ΠΟΥ Η ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΕΝΕΙΜΕ ΣΤΟ ΕΚΛΕΚΤΟ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ, ΤΟΝ ΙΕΡΑΡΧΗ ΓΡΗΓΟΡΙΟ! Όλα αυτά, ως εγκόσμια γεγονότα και όνειρα, τα αφήνεις πια οριστικά πίσω σου! 

Αλλά, πολυαγαπημένε μας Ανδρέα, στη μακαρία οδό, που σήμερα πορεύεσαι, «στη χώρα των ζώντων» θα βρεις όσα και όσους «υπάρχουν μετά θάνατον». Θα βρεις τους σεβαστούς και πολυαγαπημένους Μέντορες και Καθηγητές, οι οποίοι με τόση αγάπη μάς μύησαν στην οικουμενικότητα και καθολικότητα τής Ορθόδοξής μας Πίστης και Παράδοσης... όπως αυτή βιώνεται και διασώζεται για δύο χιλιάδες χρόνια στο πολυσέβαστό μας Πατριαρχείο... όπως καλλιεργείτο και μεταλαμπαδευόταν από την πνευματική μας Μητέρα, την περιώνυμη Σχολή τής Χάλκης! Αυτή τη Σχολή που γεννήθηκε και μεγαλούργησε επί αυταρχικών και καταπιεστικών Σουλτάνων... και η οποία – φευ- υποχρεώθηκε να κλείσει τις φιλόξενες και ζωογόνες Πύλες Της, επί « Δημοκρατικών» τάχατες τουρκικών καθεστώτων... που ονειρεύονται να γίνουν και μέλη τής Ευρωπαϊκής Ένωσης! 

Εκεί λοιπόν, περιπόθητέ μας Ανδρέα, στους πνευματικούς χώρους τής αιωνιότητας και τής εν Κυρίω τρυφής, που σήμερα πορεύεσαι, θέλουμε να διαβεβαιώσεις τους πολυσέβαστούς μας Σχολάρχες, τον Μητροπολίτη Ικονίου Ιάκωβο, τον Σταυρουπόλεως Μάξιμο και όλους τους εκδημήσαντες Δασκάλους μας, ότι η Σχολή μας, έστω και «ερμητικά κεκλεισμένη» από τη βαναυσότητα τού Ασιατικού εκδικητικού πνεύματος, συνεχίζει να εκπέμπει την πνευματική της ακτινοβολία, σ’ ολόκληρο τον Ελληνισμό και σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Οι Τούρκοι νομίσανε πως τής « κόψανε τη γλώσσα»... κι όμως η φωνή της συνεχίζει να εκπέμπει τις γλυκόλαλες μολπές τής θεολογικής της ρώμης και αίγλης με χίλιους δύο τρόπους... γιατί τα παιδιά της, που ανδρώθηκα μέσα στους κόλπους τής αγάπης της και γαλουχήθηκαν από το Μάνα τής χριστιανικής της τρυφής, ζουν ακόμη... και διδάσκουν... με τον ενδιάθετο και παλμώδη προφορικό τους λόγο... αλλά και όταν αυτός σιγήσει θα υπάρχει ο αιώνιος γραπτός τους, που είναι το απαύγασμα τής ψυχής τους... όπως τα δικά σου περισπούδαστα συγγράμματα, Ανδρέα, που κοσμούν τις βιβλιοθήκες τής Πατρίδας μας και τού εξωτερικού! Ναι Ανδρέα! Γιατί το εμβριθέστατο συγγραφικό σου έργο, που ανέρχεται σε δεκάδες τόμους βιβλίων, αποτελεί μια ζωντανή και παλμώδη Θεολογική μαρτυρία και φωνή τής περιώνυμης και περίπυστης Σχολής μας. Τής λατρευτής μας και περιπόθητης Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης!

Αλλά, φίλτατε και πολυπόθητε και πολυαγαπημένε εν Κυρίω, αδελφέ μας, Ανδρέα, «καιρός τού σιγάν»... γιατί αισθάνομαι πως τα χείλη μου αδυνατούν να εκφράσουν τής ψυχής μου τα αισθήματα, που κι’ εγώ και τα Μέλη τής οικογένειάς Σου και οι φίλοι Σου, νοιώθουμε για Σένα! 

Γι’ αυτό, σαν τελευταία έκφραση βαθύτατου σεβασμού και αγάπης προς το σεπτό πρόσωπό σου, καταθέτω αυτό το στεφάνι, εκ μέρους τής πολυαγαπημένης σου οικογένειας και εκ μέρους των απανταχού τής γης ζώντων ομογάλακτων συμφοιτητών Σου τής Θεολογικής Σχολής τής Χάλκης.

Συμμεριζόμαστε, με χριστιανική αγάπη, τον πόνο τής συζύγου σου, των παιδιών σου, των εγγονών σου, όλων των συγγενών, φίλων και συνεργατών σου που είχες στο ιερό έργο «τού αμπελώνος τού Κυρίου». 

Περαίνων τον λόγο μου Ανδρέα, επιθυμώ από τα βάθη τής ψυχής μου να σού εκφράσω εκ μέρους όλων τη φερέλπιδα και ψυχοτρόφο ευχή τής Μητέρας Εκκλησίας μας, όπως αυτή διατυπώθηκε με τη γλαφυρή γραφίδα τού σοφού υμνωδού της. 

«Μακαρία είη η οδός η πορεύη σήμερον, ότι ητοιμάσθη σοι τόπος αναπαύσεως». Γένοιτο.

Σημείωση ΦΩΣ ΦΑΝΑΡΙΟΥ:

Την Α.Θ.Π. τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο εκπροσώπησε κατά την κηδεία του αειμνήστου Χαλκίτη θεολόγου ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος.