ΘΛΙΒΕΡΕΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΕΣ...

Του Αριστείδη Βικέτου 

Με λύπη διαπιστώνω ότι εδώ και ένα χρόνο, με αφορμή την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο στην Κρήτη, Ιεράρχες, κληρικοί και λαϊκοί, κυρίως στην Ελλάδα, αλλά και στην Κύπρο (άλλοι δημοσίως και άλλοι υπογείως) υποσκάπτουν και συκοφαντούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Οικουμενικό Πατριάρχη, Βαρθολομαίο, ότι με τις τάχα «οικουμενιστικές ιδέες» βλάπτουν την Ορθοδοξία. Μάλιστα, ορισμένοι ισχυρίζονται (άκουσον – άκουσον) ότι ο Οικουμενικός Πατριάρχης αποτελεί σήμερα «τον υπ’ αριθμόν ένα κίνδυνο και εχθρό» της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Αυτά λέγονται και από ανθρώπους πολλαπλώς ευεργετηθέντες από το Φανάρι, οι οποίοι έχουν ζήσει την μυσταγωγία του και το πόσο φιλακόλουθος είναι ο Οικουμενικός Πατριάρχης. 

Προσφάτως, κληρικός της Μητρόπολης Πειραιώς, με την ευλογία του Μητροπολίτη του κ. Σεραφείμ, ζητά μια νέα Πανορθόδοξη Σύνοδο για να καταδικάσει την, κατ’ αυτόν και τον Μητροπολίτη του, λεγομένη «σύνοδο» της Κρήτης ως «ληστρική, αιρετική και οικουμενιστική» και επίσης να καταδικάσει τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο και όσους Προκαθημένους και Ιεράρχες υπέγραψαν τα «αιρετικά» κείμενα της Συνόδου της Κρήτης. Ειδικά, ο Μητροπολίτης Πειραιώς Σεραφείμ, έχει ξεπεράσει κάθε όριο ευπρέπειας και εντιμότητας. Πριν κατηγορήσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο πρέπει να σκέφτεται ότι εξελέγη Επίσκοπος από την Ιερά Σύνοδο του Φαναρίου και χειροτονήθηκε από τον ίδιο τον Οικουμενικό Πατριάρχη. 

Πολλοί για να πλήξουν, όπως νομίζουν, τον Οικουμενικό Πατριάρχη καπηλεύονται και τον Άγιο Παΐσιο. Όμως ο Άγιος είχε πει στον καθηγητή της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, κ. Γεώργιο Μαρτζέλο, ο οποίος θα πήγαινε στην Πόλη: «Θα ήθελα να μεταφέρεις στον Παναγιώτατο την μετάνοια μου και να ξέρεις ότι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ότι καλύτερο έδωσε ο Θεός στην Ορθοδοξία τα τελευταία χρόνια». Ο καθηγητής Μαρτζέλος διετέλεσε πολιτικός διοικητής του Αγίου Όρους από τον Μάϊο του 1994 μέχρι τον Οκτώβριο του 1996. 

Μεγάλο σεβασμό για τον Οικουμενικό Πατριάρχη Βαρθολομαίο έτρεφε ακόμη μια σημαίνουσα μορφή της εποχής μας, ο μακαριστός Γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης, «Ο Μέ Συγχωρείτε», ο οποίος υπήρξε από το 1975 μέχρι την οσιακή κοίμησή του στις 21.11.1991, Ηγούμενος της Μονής του Οσίου Δαβίδ του Γέροντα, στην Εύβοια, την οποία ανακαίνισε εκ βάθρων. Από το στο Λεβίσι της Μικράς Ασίας ο Γέροντας είχε έλθει προσφυγόπουλο στην Ελλάδα, μετά την Μικρασιατική καταστροφή. Στο κελί του υπάρχουν αναρτημένες επιστολές, που είχε ανταλλάξει με τον Οικουμενικό Πατριάρχη την εποχή , που ήταν Μητροπολίτης. Ο κ. Βαρθολομαίος σε επιστολή του στις 14.2.1994 προς την Ιερά Μονή του Όσιου Δαυΐδ αναφέρει μεταξύ άλλων: «…Δια τον μακαριστόν Γέροντα (Ιάκωβο) με την φωτεινήν μορφήν ισχύει εκείνο, το οποίον έγραφεν ο ιερός Χρυσόστομος δια τον άγιον Μελέτιον Αντιοχείας: "Ου γαρ διδάσκων μόνον, ουδέ φθεγγόμενος, αλλά και δρώμενος απλώς, ικανός ή άπασαν αρετής διδασκαλίαν εις την των ορώντων ψυχήν εισαγαγείν"». Λέτε ο οικουμενιστής, όπως τον κατηγορούν, Πατριάρχης Βαρθολομαίος, να «ξεγέλασε» τον Γέροντα Ιάκωβο Τσαλίκη; Αυτό όμως αποτελεί προσβολή στην μνήμη του Οσίου ανδρός.

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης με φωτογραφία εικόνας του Γέροντα Ιακώβου
 (τέλη Οκτωβρίου 2016)

Επίσης, είναι άξια επισήμανσης η πρόσφατη ανακοίνωση της Σκήτης του Προδρόμου, στο Άγιο Όρος, όπου εγκαταβιώνουν μοναχοί από την Ρουμανία, στην οποία τονίζεται ότι κατά τις Θείες Λειτουργίες και τις ιερές Ακολουθίες που τελούνται στην Σκήτη, μνημονεύεται κανονικά το όνομα του κυριάρχου Επισκόπου του Αγίου Όρους, δηλ. του Οικουμενικού Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Στην ανακοίνωση σημειώνεται ότι «ουδέποτε έπαυσε η μνημόνευση του ονόματος του Πατριάρχου στην Σκήτη του Προδρόμου, παρά τις περί του αντιθέτου φήμες - που ήθελαν την διακοπή του μνημοσύνου - λόγω των αποφάσεων της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας στην Κρήτη».

Κάποιοι άλλοι κατηγορούν όσους σέβονται και υπερασπίζονται τον Οικουμενικό Πατριάρχη για «προσωπολατρία». Πλανώνται πλάνην οικτρά! 

Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είναι ένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος, ο οποίος ακούει όλες τις απόψεις και κυρίως αυτές, που είναι διαφορετικές από τις δικές του. Ακούει και τις διαφωνίες προς τις δικές του απόψεις, πράγμα, που δεν κάνουν πολλοί από τους «δεσποτάδες», γιατί δεν έμαθαν να είναι πατέρες και Επίσκοποι. Ιδιαίτερα, εμείς οι Έλληνες Ορθόδοξοι οφείλουμε να σεβόμαστε τον Οικουμενικό Πατριάρχη, ανεξαρτήτως του ποιος είναι αυτός, διότι εκπροσωπεί ένα ιστορικότατο θεσμό του Γένους. 

Είναι καλό να έχουμε υπόψη μας ότι «στο πρόσωπο των εκάστοτε Οικουμενικών Πατριαρχών ενσαρκούται και υποστασιάζεται αυτοθυσιαστικώς και αγιοπνευματικώς ο πάντιμος και μαρτυρικώς καθαγιασμένος θεσμός του Πρωτοθρόνου Οικουμενικού Πατριαρχείου. Οι από Ανδρέου του Πρωτοκλήτου και στο διάβα των αιώνων Οικουμενικοί Πατριάρχες πέραν και έξω εθνοφυλετικών κριτηρίων εκφράζουν γνησίως και ανοθεύτως την Οικουμενικότητα του διαχρονικού και πανανθρώπινου σωτηριώδους μηνύματος του Σταυρού και της Αναστάσεως Ιησού Χριστού ¨εις πάντα τα έθνη». 

Επίσης, δεν πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι το Οικουμενικό Πατριαρχείο δίνει συνεχώς αγώνες και περνά μεγάλες αγωνίες για να διατηρήσει την ιστορική του έδρα στην Κωνσταντινούπολη και επί των ημερών Βαρθολομαίου καθίσταται πραγματικότητα η τέλεση Θείας Λειτουργίας στα Μικρασιατικά παράλια, στην Καππαδοκία και στον Πόντο. Άραγε, οι κατηγορίες είναι και το «ευχαριστώ» στον Οικουμενικό Πατριάρχη, γιατί δεν έχει ξεγράψει τα χώματα των αλησμόνητων πατρίδων τα «ηγιασμένα δια πολλών αιμάτων, δακρύων, προσευχής, πόνων προσδοκίας των επερχομένων και δακρυρρόων θρήνων» και επειδή διακηρύττει, με λόγια και έργα ότι «η μνήμη θεραπεύεται και δεν προκαλεί άλγος, όταν εκκλησιάζεται», όπως τόνισε πρόσφατα στην Αραβησσό της Καππαδοκίας; 

Είναι καιρός να δείξουν σεβασμό, αυτοί που θεωρούν εαυτούς «αμώμητους φρουρούς της πίστεως».