Η ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΩΝ ΠΡΑΚΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ: "Συνάντηση στην Πόλη - Το παρόν και το μέλλον"

φωτογραφίες: Νικόλαος Μαγγίνας

Oικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος:

"Η Ρωμηοσύνη πάντοτε ανθεί και φέρει κι άλλο"

Tην περασμένη Κυριακή πραγματοποιήθηκε στο κτήριο της Φιλοπτώχου Αδελφότητος Κυριών Πέρα, όπου και η έδρα του Αθλητικού Συλλόγου Πέρα, ημερίδα για την παρουσίαση του τόμου των πρακτικών του συνεδρίου: "Συνάντηση στην Πόλη: Το παρόν και το μέλλον". Την εκδήλωση τίμησε με την παρουσία του και ομίλησε καταλλήλως ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος.

Ομίλησαν: ο Άρχων της Μ.τ.Χ.Ε. Δημήτριος Φραγκόπουλος, πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του συνεδρίου, ο Λάκης Βίγκας, εκπρόσωπος των μειονοτήτων στη Γενική Διεύθυνση Βακουφίων στην Άγκυρα, ο καθηγητής του Α.Π.Θ. Κώστας Τσιτσελίκης, ειδικός στα θέματα του βακουφικού νόμου, ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος, που πρωτοστατεί στον αγώνα για τα δίκαια της Ρωμιοσύνης στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο καθηγητής Κώστας Γαβρόγλου, επιμελητής μαζί με τον Κ. Τσιτσελίκη, του τόμου των πρακτικών, ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Yildiz Elcin Macar, o οποίος αναφέρθηκε στο μειονοτικό ζήτημα από το 2002 μέχρι σήμερα, η Σίλια Μαρτέν, η οποία αναφέρθηκε στα δημογραφικά στοιχεία και ο ιστορικός Νίκος Σιγάλας, ο οποίος υπογράμμισε την αφύπνιση της Ρωμαίϊκης Κοινότητας την τελευταία τριετία και την ανάγκη για Παιδεία.

Η ομιλία του Οικουμενικού Πατριάρχου έχει ως εξής:

Ἱερώτατοι ἅγιοι ἀδελφοί,
Ἐντιμότατε κ. Γενικὲ Πρόξενε τῆς Ἑλλάδος,
Ἐντιμολογιώτατοι Ἄρχοντες,
Ἐλλογιμώτατοι,
Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ ἐπιπόθητα,

Ἀπὸ τῆς 30ῆς Ἰουνίου μέχρι καὶ τῆς 2ας Ἰουλίου 2006, μὲ πρωτοβουλίαν τοῦ Συνδέσμου Ἀποφοίτων Ζωγραφείου καὶ ὑπὸ τὴν αἰγίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, συνῆλθεν εἰς τὴν Πόλιν μας ἕνα μέγα καὶ ἱστορικὸν Συνέδριον, μὲ θέμα: «ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΠΟΛΗ – ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ», προκειμένου νὰ διερευνηθοῦν τὰ ἐπίκαιρα προβλήματα τῆς ἐνταῦθα Ὁμογενείας. Ἦτο ἕνα Συνέδριον - ἔκπληξις, τὸ ὁποῖον ἔδωσε τὴν εὐκαιρίαν νὰ διαμηνυθῆ μεγαλοφώνως πρὸς πᾶσαν κατεύθυνσιν ὅτι ἡ Ρωμηοσύνη τοῦ ἁγίου τούτου τόπου οὔτε ἔσβησε οὔτε προτίθεται νὰ σβήσει, παρὰ τὰς καταιγίδας τὰς ὁποίας ἐπὶ πολλὰς δεκαετίας ἐδέχθη. Ἀκόμη, ὅτι ἡ ἐνταῦθα Ὁμογένεια δὲν ἔχει μόνον παρελθὸν καὶ παρόν, ἀλλὰ διεκδικεῖ, ἐν δυνάμει καὶ ἀνυποχωρήτως, καὶ μέλλον! Δὲν ἦτο ἕνα Συνέδριον – «Μνημόσυνον», ἀλλὰ Συνέδριον ἀναζωπυρώσεως τῆς ἐλπίδος, Συνέδριον δι’ ἕνα νέον ξεκίνημα!

Κωνσταντινουπολῖται καὶ ἐντεῦθεν καὶ ἐκ τοῦ ἐξωτερικοῦ, ἀπὸ δώδεκα χώρας, καὶ ἀντιπροσωπεῖαι Ἰμβρίων καὶ Τενεδίων, συνῆλθον ἐπὶ τὸ αὐτό, καὶ ἐπὶ ἕν εὐλογημένον τριήμερον ἐπραγματοποίησαν τὸ περὶ οὗ ὁ λόγος Συνέδριον, τὸ ὁποῖον ἀφ’ ἑνὸς μὲν ἐπαρουσίασεν ἱκανὰ αἰσιόδοξα στοιχεῖα, ἀποστομωτικὰ διὰ πολλὰς Κασσάνδρας, ἀφ’ ἑτέρου ὅμως ἔθεσε καὶ τὸν δάκτυλον ἐπὶ τὸν τύπον τῶν ἥλων δι’ οὐκ ὀλίγας ἐξωτερικὰς καὶ ἐσωτερικὰς πληγὰς τοῦ σώματος τῆς Ὁμογενείας. Ἦτο ἕνα Συνέδριον ἀφυπνιστικόν, ὑπομνηστικὸν χρέους καὶ εὐθυνῶν, ἀλλὰ καὶ πολὺ ἐλπιδοφόρον. Τὸ πλέον εὐχάριστον ἦτο ὅτι ἐδόθη ἡ εὐκαιρία εἰς ἀκαδημαϊκοὺς κύκλους τόσον τῆς Τουρκίας, ὅσον καὶ τῆς Ἑλλάδος, νὰ διεξαγάγουν ἐπιστημονικὰς ἐρεύνας ἐπὶ καιρίων θεμάτων, καὶ μεμονωμένως καὶ ἀπὸ κοινοῦ, καθὼς καὶ ἡ δημιουργικὴ συμμετοχὴ εἰς τὰς ἐργασίας του πολλῶν διακεκριμένων Τούρκων διανοουμένων, οἱ ὁποῖοι τιμοῦν τὴν Τουρκικὴν ἀκαδημαϊκὴν κοινότητα, οἵτινες καὶ ὡμίλησαν εὐθαρσῶς τὴν γλῶσσαν τῆς ἀληθείας καὶ τῆς δικαιοσύνης. Τὸ Συνέδριον εἶχεν ἐπισύρει τὴν προσοχὴν τῶν Ἀρχῶν, αἱ ὁποῖαι ὄχι μόνον ἐξησφάλισαν τὴν ἀπολύτως ἀσφαλῆ καὶ ἀνεμπόδιστον διεξαγωγὴν τῶν ἐργασιῶν του, ἀλλὰ καὶ τὸ ἐτίμησαν διὰ τῆς παραθέσεως ἁβρόφρονος δείπνου ἐν πλῷ ἀπὸ μέρους τῆς Δημαρχίας τῆς Πόλεως. Συνελόντι εἰπεῖν, τὸ Συνέδριον ἐκεῖνο, πρῶτον εἰς τὸ εἶδος του, ἦτο κατὰ γενικὴν ὁμολογίαν πολὺ ἐπιτυχημένον, καὶ ὅπως εὐστόχως ἐγράφη, «ἤλλαξε τὰ δεδομένα εἰς τὴν Πόλιν καὶ ἐδημιούργησε μίαν δυναμικὴν ἀνανεώσεως καὶ ἀλλαγῆς εἰς τὴν Ὁμογένειαν». Τούτου ἕνεκεν εἴχομεν ἀπευθύνει τὸν δίκαιον ἔπαινον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν Πατριαρχικὴν ἡμῶν ὁλόθυμον εὐαρέσκειαν πρὸς τοὺς διοργανωτὰς καὶ καθ’ οἱονδήποτε τρόπον ἐργασθέντας διὰ τὴν ἐπιτυχίαν του. Τὸ αὐτὸ ἐπαναλαμβάνομεν καὶ τὴν στιγμὴν αὐτήν, καὶ μάλιστα πρὸς τὸν Πρόεδρον τῆς Ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς, ἀκαταπόνητον ἀγωνιστήν, Ἐντιμολογιώτατον Ἄρχοντα Διδάσκαλον τοῦ Γένους κ. Δημήτριον Φραγκόπουλον, τὴν μεγάλην ψυχὴν τοῦ Ζωγραφείου κατὰ τὰς τελευταίας δεκαετίας, καθὼς καὶ πρὸς τὸν ἐνθουσιώδη καὶ ἀκάματον ὁμογενειακὸν παράγοντα κ. Λάκην Βίγκαν, ἀντάξιον μαθητὴν τοῦ προηγουμένου, Ἀντιπρόεδρον τῆς Ὀργανωτικῆς Ἐπιτροπῆς καὶ Πρόεδρον τοῦ Συνδέσμου Ἀποφοίτων Ζωγραφείου, τώρα δὲ καὶ ἐκλελεγμένον ἐκπρόσωπον ὅλων τῶν ἐν Τουρκίᾳ Μειονοτήτων εἰς τὸ ἐν Ἀγκύρᾳ Συμβούλιον τῆς Γενικῆς Διευθύνσεως Βακουφίων.

Σήμερον, μετὰ ἀπὸ τριάμιση χρόνια, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν ὁποίων, ἀρκεταὶ ἀπὸ τὰς προτάσεις τοῦ Συνεδρίου, ἀφορῶσαι εἰς τὴν ἀναδιοργάνωσιν τῶν κοινοτικῶν πραγμάτων τῆς Ὁμογενείας, χάριτι Θεοῦ, ἔχουν γίνει πραγματικότης, μὲ ἐλαχίστας μεμονωμένας ἐξαιρέσεις, καὶ ἔχομεν διεκδικήσει ἐπιτυχῶς ἐνώπιον τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Δικαστηρίου Δικαιωμάτων τοῦ Ἀνθρώπου, ἀλλὰ καὶ τῶν Δικαστηρίων τῆς Χώρας, τελευταίως, τὰ ἰδιοκτησιακά μας δικαιώματα ἐπί τινων περιουσιακῶν στοιχείων Κοινοτήτων καὶ Ἱδρυμάτων μας, καὶ ἄλλαι εὐμενεῖς ἐξελίξεις ἀχνοφαίνονται εἰς τὸν ὁρίζοντα, ἔχομεν τὴν μεγάλην χαρὰν νὰ βλέπωμεν ἐνώπιόν μας ἐκδεδομένα ὑπὸ τοῦ Συνδέσμου Ἀποφοίτων Ζωγραφείου εἰς ἕνα καλαίσθητον τόμον τὰ Πρακτικὰ τοῦ ἱστορικοῦ Συνεδρίου ἐκείνου, ἐπιμελείᾳ τοῦ ὁμογενοῦς Καθηγητοῦ τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν Ἐλλογιμωτάτου κ. Κώστα Γαβρόγλου μαζὶ μὲ τὸν Ἐλλογιμώτατον κ. Κ. Τσιτσελίκην. Ἡ ἔκδοσις τῶν Πρακτικῶν θὰ βοηθήσῃ «ἵνα μὴ ἐξίτηλα γένηται» ὅσα ἔγιναν, ὅσα εἰπώθησαν, ὅσα διεπιστώθησαν, ὅσα ἀπεφασίσθησαν. Ὁ Τόμος, ὁ ὁποῖος ὡς τίτλον φέρει τὸ θέμα τοῦ Συνεδρίου, μὲ ὑπότιτλον «Κείμενα γιὰ τὴ Ρωμέϊκη Κοινότητα τῆς Κωνσταντινούπολης», δὲν προορίζεται νὰ ἀποτεθῇ εἰς κάποιο ράφι τῆς Βιβλιοθήκης μας, ἀλλὰ προορίζεται νὰ εἶναι πρόχειρον καθημερινὸν ἐγχειρίδιον ὅλων ὅσοι ἔχουν οἱονδήποτε μέτρον εὐθύνης διὰ τὴν ἐνταῦθα Ὁμογένειαν. Προσωπικῶς δηλοῦμεν ὅτι θὰ τὸν ἔχωμεν εἰς τὸ Πατριαρχικὸν Γραφεῖον, διὰ νὰ ἀνατρέχωμεν εἰς αὐτὸν διαρκῶς, νὰ διαπιστοῦμεν τί συνετελέσθη, τί ἀπομένει νὰ γίνῃ, ἀπὸ ποίους ἀναμένομεν τί, πῶς ἀνταποκρίνονται, πῶς κινοῦνται, τί ὀφείλομεν προσωπικῶς καὶ ὡς Πατριαρχεῖον νὰ ἐνεργήσωμεν εἰς τὰ πλαίσια τῶν ἀποφασισθέντων, καὶ πρὸς ποίαν κατεύθυνσιν. Δηλοῦμεν δὲ ὅτι ἡ εὐγένεια καὶ ἡ ἁβρότης δὲν θὰ μᾶς ἐμποδίσῃ νὰ ζητήσωμεν εὐθύνας ἀπὸ ὅπου καὶ οἷον δεῖ, ἐντεῦθεν ἤ ἔξωθεν, διότι, ἐπιτέλους, ἔχομεν τοὺς πατέρας μας καὶ τοὺς μάρτυράς μας, οἱ ὁποῖοι θὰ μᾶς κρίνουν! Ἔχομεν τοὺς λίθους τῆς Κωνσταντινουπόλεως, οἱ ὁποῖοι θὰ κράξουν καὶ θὰ βοήσουν φωνὴν οὐρανομήκη, ἐὰν ἀποστῶμεν τοῦ χρέους μας.

Δὲν θὰ σᾶς καταπονήσωμεν διὰ περισσοτέρων. Συγχαίρομεν ἀπὸ μέσης πατρικῆς καρδίας ὅσους ἐκοπίασαν διὰ τὸν Τόμον τῶν Πρακτικῶν, ἀλλὰ καὶ ὅσους κατὰ τὸ διαρρεῦσαν διάστημα, φιλοτίμως συνειργάσθησαν μαζί μας διὰ τὴν ἔμπρακτον ἐφαρμογὴν τῶν τότε καλῶς ἀποφασισθέντων. Νὰ ζῆτε, νὰ αἰσιοδοξῆτε καὶ νὰ εὐελπιστῆτε, ὡς εἴπομεν καὶ χθὲς εἰς τὴν Παναγίαν τοῦ Πέραν, ἐνθυμούμενοι καλῶς ὅτι, παρὰ τὰς οἱασδήποτε ἀντιξοότητας, ἡ Ρωμηοσύνη πάντοτε «ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο», διότι ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος «εἰς τέλος ἠγάπησεν ἡμᾶς», ἔχει τὸν τελευταῖον λόγον. Καὶ τὸν τελευταῖον Του λόγον ὁ Θεὸς δὲν τὸν ἔχει εἴπει ἀκόμη!..