ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΗ – ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΕΣ
ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ ΦΛΟΙΚΟΥ
ΕΠΙ ΤΗιΠΡΟΑΓΩΓΗι ΤΟΥ
ΕΙΣ ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΝ
ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
(Χριστούγεννα 2016)
Παναγιώτατε Πάτερ καὶ Δέσποτα!
1) Ὑπόσχομαι κατὰ τὰ Πατριαρχικὰ εἰθισμένα καὶ ἐν ὀνόματι τῶν διαπλασάντων μοι δασκάλων, ἐντεῦθεν τε καὶ ἐν Θεσσαλονίκῃ, ὅτι θὰ ὑπηρετήσω τὸ Πατριαρχικὸ Ἀναλόγιο, τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, τὴν Τάξη καὶ τὴν παράδοση, ὅση μοὶ δύναμις. Μοῦ εἶναι ἀδύνατο νὰ λησμονήσω, Παναγιώτατε, ὅσα διδάχθηκα πλάϊ στὸν Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἑμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα. Σὺν τῶν μουσικῶν μου γνώσεων ἀπὸ τὸν ἀείμνηστο δάσκαλο, κυρὸ Δημήτριο Σουρλαντζῆ, τοῦ ὁποίου οἱ συμβουλὲς ἀκόμα ἠχοῦν στὰ ἀφτιά μου. Ἐπίσης εὐχαριστῶ καὶ δὲν θὰ πρέπει νὰ λησμονήσω καὶ ἀπὸ τῆς θέσεως αὐτῆς, καὶ τοὺς δασκάλους καὶ δασκάλες μου ὀρθοφωνίας στὴν Θεσσαλονίκη καὶ στὴν Αὐστρία, μὴ ξεχνῶντας βέβαια και τὶς συμβουλὲς τοῦ ἀσθενοῦντος Πρωτοψάλτου, ὅτι «ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀσχολεῖται μὲ τὴν φωνή του δὲν διανοεῖται τὸν 21ο αἰῶνα νὰ μὴν γνωρίζει πῶς νὰ τὴν ἐκφέρει καὶ πῶς νὰ τὴν στηρίζει». «Ἡ σωστὴ γνώση τῆς φωνῆς», ἔλεγε, «προσθέτει αὐτοπεποίθηση στὸν καλλιτέχνη».
2) Σᾶς ὀφείλω ὅμως, Παναγιώτατε, καὶ μία ἐξομολόγηση. Ὅταν στὶς 29 τοῦ περασμένου Νοέμβρη, στὴ μέση τοῦ ἐπισήμου Πατριαρχικοῦ Σας Γραφείου, μοῦ κρατούσατε δυνατὰ τὸ χέρι γιὰ νὰ μὴν μπορέσω νὰ ἀντιδράσω καὶ γιὰ νὰ κάμω ὑπακοή. Ποτὲ δὲν θὰ ξεχάσω τὴ στιγμὴ ἐκείνη. Ἔπρεπε ἄλλωστε αὐτὸ νὰ κάμω, ἐνόσῳ ἐπέμενε τὸ χέρι Σας κρατῶντας με δυνατὰ για νὰ μὴν ἀντείπω.
3) Πρέπει ὅμως καὶ νὰ σημειώσω ὅτι παράλληλα καὶ ἀμέσως φρόντισα νὰ πάγω καὶ στὸν ὑπέργηρο καὶ σεβαστό μου δάσκαλο, τὸν συμπαθέστατο Λαμπαδάριο, γιὰ νὰ τοῦ ζητήσω τὴν πολύτιμη εὐχή του καὶ τὴν ἄδειά του νὰ τὸν ἀντικαταστήσω στὸ ἀναλόγιό του. Καὶ ὁμολογῶ καί τὸν εὐχαριστῶ καὶ ἀπὸ τὴν θέση αὐτὴ γιὰ τὴν καλωσύνη ποὺ μὲ δέχθηκε καὶ μὲ κάθισε ἀπέναντί του καὶ θυμηθήκαμε παλιὲς ὡραῖες στιγμὲς καὶ δακρύσαμε καὶ οἱ δύο. Καὶ μοῦ ἔδωσε τὴν εὐχή του ἐγκάρδια, ὑποδεικνύοντάς με παράλληλα, ἀλλὰ καὶ ἐξορκίζοντάς με κατὰ κάποιο τρόπο, νὰ εἶμαι πιστὸς στὸ Ἀναλόγιο καὶ στὸν Ἅγιο Θεὸ ποὺ ἀνάξια ὑπηρετῶ τώρα καὶ 35 ἔτη. Ἄλλωστε ἔτσι ἀκριβῶς ἔκαμε κι αὐτός. Ἔτσι λέγει ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση τῶν Πατριαρχικῶν Ἀναλογίων, ἀλλὰ καὶ ἡ ἠθική. Ὅτι εἶναι ἀπαραίτητη ἡ εγκάρδια καὶ πραγματικὴ εὐχὴ καὶ ἄδεια τῶν παλαιοτέρων. Διαφορετικὰ τὶ ἀξίζουν ἀκόμα καὶ οἱ ὕψιστες θέσεις, δόξες καὶ τιμές; Αὐτὲς οἱ ὑποθέσεις δὲν γίνονται πατῶντας σὲ πτώματα, οὔτε προκαλῶντας σὲ κάποιους, καὶ δὴ σὲ δασκάλους μας καὶ προκατόχους μας, στεναχώριες καὶ δάκρυα.
4) Πολλὰ χρεωστῶ καὶ στοὺς σεβαστούς μου κατὰ σάρκα γονεῖς, ἀλλὰ καὶ στοὺς παπποῦδες μου καὶ γιαγιάδες μου, ποὺ τόσα χρόνια μὲ κουβαλοῦσαν στὸ Πατριαρχεῖο, ἰδίως ὅταν ἦμουν μικρός, μὲ κρύα, χιόνια καὶ βροχές, ἀλλάζοντας 2-3 λεωφορεῖα τότε, ποτὲ μὴ προφασιζόμενοι κούραση καὶ ἀπασχόληση. Καθὼς καὶ στὴν οἰκογένειά μου ποὺ ὑπομένουν τὶς μουσικές μου μουρμοῦρες διαρκῶς μέρα καὶ νύχτα μέσα στὰ ἀφτιά τους στὸ σπίτι. Χωρὶς βέβαια νὰ παραθεωρῶ καὶ τὴν σώφρονα ὑπομονὴ καὶ ἐπιμονὴ τοῦ Θείου μου ἀπὸ μητέρα, Ἁγίου Μύρων, κοντὰ στὸν ὁποῖον ἔμαθα νὰ ὑποτάσσομαι καὶ νὰ ὑπομένω ἐφήμερες στεναχώριες. Δὲν θάʼ πρεπε ἀπόψε νὰ ξεχάσω καὶ τὸν τότε Ἀρχιδιάκονό μου, σήμερα Σεβ. Μητρ. Σεβαστείας, κ. Δημήτριο, ποὺ ἁπλόχερα μοῦ ἔδιδε τὸ ψαλτικό μου καὶ μὲ νουθετοῦσε πάντοτε ἀγαπητικά.
5) Τέλος, χωρὶς νὰ θέλω νὰ μακρηγορήσω, ὑπόσχομαι εἰσέτι μίαν φορὰν πιστότητα στὸ καθῆκον μου καὶ στὴν Ἐκκλησία, στὴν Τάξη καὶ στὴν παράδοση, στὸ Τυπικὸ καὶ στὸ Ὕφος τῆς Μ. Ἐκκλησίας καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ζηλωτικό. Πρᾶγμα τὸ ὁποῖο, νομίζω, ἔκαμα μέχρι σήμερα καὶ θὰ συνεχίσω νὰ τὸ κάμω μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ στὸ μέλλον. Γιατὶ αὐτὸ τὸ πρᾶγμα ἄκουγα ἀπὸ μικρὸς ἀπ’ τοὺς γέροντές μας μέσα στὸ Φανάρι. Πρῶτα ἀπ’ ὅλα καὶ πάνω ἀπ’ ὅλα ἡ Τάξη καὶ ἡ παράδοση. Τὶ νὰ κάμω; Ἔτσι μεγάλωσα ἐδῶ μέσα! Ἂν ἀκοῦτε, Παναγιώτατε, καμιὰ φορὰ ὅτι ὁ Στέλιος «ἀντιδρᾷ», νὰ ξέρετε ὅτι εἶναι ἀπὸ τὸν σεβασμό μου πρὸς τὸ Ἵδρυμα αὐτό. Γιατὶ ἐγὼ τὸ Φανάρι δὲν τὸ ἀγαπῶ... ἁπλῶς, ἀλλὰ τὸ πονῶ καὶ τὸ λατρεύω.
6) Εὐχηθεῖτε, Παναγιώτατε, πρεσβείαις τῶν πολλὰ προσκομισάντων στὰ Πατριαρχικὰ Ἀναλόγια Πρωτοψαλτῶν, Λαμπαδαρίων καὶ Δομεστίκων καὶ ἰδίως Νικολαΐδη, Ἀστέρη, Χαριατίδη, Ἑμμανουηλίδη καὶ παπᾶ Τσινάρα, τοῦ ὁποίου τελευταίου καὶ ἕνα μεγάλο μέρος τῆς μουσικῆς συλλογῆς μοῦ δόθηκε ἀπὸ τὴν μακαριστὴ πρεσβυτέρα του, τὴν Ἀφροδίτη, νὰ μὲ καθοδηγοῦν γιὰ νὰ μὴν παραπατῶ παραδοσιακά, ἐννοῶ σύμφωνα μὲ τὸ ἐπονομαζόμενο Πατριαρχικὸ Ὕφος καὶ ἦθος! Γιατὶ ἀλλοίμονό μας, ἂν δὲν ἔχουμε τὴν εὐχή τους ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ ἀναπαύονται και πρεσβεύουν πρὸς τὸν Κύριο καὶ δὲν βαδίζουμε στὸν δρόμο ποὺ ἔχουν χαράξει, ἔχοντάς τους ὡς παράδειγμα γιὰ μίμηση. Ἐμεῖς εἴμαστε πολὺ μικροὶ καὶ τιποτένιοι μπροστά τους γιὰ νὰ μὴν τοὺς λαμβάνουμε ὑπόψιν. Πόσο μᾶλλον νὰ κάμουμε καὶ τὴν κριτική τους.
7) Τόγε νῦν, μόνο αὐτὰ ὑπόσχεται ὁ ἀπὸ δῶ καὶ πέρα ταπεινὸς Λαμπαδάριος τῆς Μεγάλης Ἐκκλησίας. Καὶ ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ γιὰ τὴν προσωπική Σας ἐπέμβαση στὴν ψαλτική μου σταδιοδρομία.
Ο ΛΑΜΠΑΔΑΡΙΟΣ
Τῆς Μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας
Στυλιανὸς Φλοῖκος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου