Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ESSLINGEN

Ο Μ Ι Λ Ι Α 

ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ 

ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ 

κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ 

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗΝ ΘΕΙΑΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΝ 

EΝ Τῼ ΙΕΡῼ ΝΑῼ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ESSLINGEN 

(11 Μαΐου 2014) 

Ἱερώτατε καί προσφιλέστατε Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας, Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε, Πρόεδρε τῆς Συνελεύσεως τῶν Ὀρθοδόξων Κανονικῶν Ἐπισκόπων ἐν Γερμανίᾳ,

Ἱερώτατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί ἐν Κυρίῳ, 

Εὐλαβέστατοι κληρικοί, 

Εὐλογημένοι καί ἀγαπητοί μας ἀδελφοί καί ἀδελφαί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ, 

«Χαίρετε καί πάλιν ἐρῶ, Χαίρετε»! Bιοῦμεν τήν ἀνεκλάλητον καί ἀνέκφραστον χαράν τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, διά τῆς Χάριτος τοῦ Ὁποίου λυτρούμεθα τῆς φθορᾶς καί ζωήν καί χαράν κληρονομοῦμεν, μετά δέ τοῦ Ἀρχαγγέλου Γαβριήλ βοῶμεν ἀσιγήτως πρός τήν Παρθένον: «Χαῖρε, Παρθένε, Χαῖρε˙ καί πάλιν ἐροῦμεν Χαῖρε˙ ὁ Σός Υἱός Ἀνέστη τριήμερος ἐκ τάφου». 

Ὅμως, πολλάκις οἱ ἄνθρωποι διαπλέοντες τήν παροῦσαν πολυκύμαντον τοῦ βίου θάλασσαν, κραυγάζομεν ἐν ἀπελπισίᾳ καί ἀπογνώσει ἐνώπιον τῶν διακυμάνσεων τοῦ μυστηρίου τῆς καθ᾿ ἡμέραν ζωῆς τήν κραυγήν τοῦ Παραλύτου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, τήν ἀπέλπιδα κραυγήν: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν» (Ἰωάν. ε΄, 7). 

Ἡ κραυγή αὐτή, κραυγή ἀπογνώσεως καί προσδοκίας, κραυγή παραπόνου καί πικρᾶς διαμαρτυρίας, ἀπηυθύνθη πρό δύο περίπου χιλιάδων ἐτῶν πρός τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν ὑπό τοῦ Παραλύτου τῆς Βηθεσδᾶ, ὁ ὁποῖος ἐζητει τήν θεραπείαν του. Ἡ ἰδία κραυγή, ἡ ὁποία ἐκφράζεται συνηθέστερον ὡς σιωπηρά προσδοκία ἀλλά καί ὡς πικρά διαμαρτυρία, ἀπευθύνεται διαχρονικῶς καί ἀπό πολλούς ἀνθρώπους ὄχι διά νά τούς βάλουν εἰς τό τεταραγμένον ὕδωρ τῆς θεραπευτικῆς κολυμβήθρας ἀλλά διά νά τούς βγάλουν ἀπό τό πέλαγος τῆς πνευματικῆς παραλυσίας.

«Θέλεις ὑγιής γενέσθαι;» (ὅ.π. ε΄ 7), ἠρώτησεν ὁ Κύριος τόν παράλυτον. Ἀσφαλῶς, παράδοξος ἡ ἐρώτησις. Ποῖος ἀσθενής δέν θέλει τήν ὑγείαν του; Καί ὅμως ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος ἀπεδοκίμαζε ρητῶς τήν ἀργολογίαν (βλ. Ματθ. ιβ΄ 36), τήν «κατάκρισιν» θά ἐλέγομεν σήμερον, προβαίνει εἰς τήν χαρακτηριστικήν αὐτήν ἐρώτησιν πρός τόν παράλυτον. Διηρωτήθημεν, ἆρα γε, ἡμεῖς οἱ ἄνθρωποι, οἱ συνήθως ἀσθενεῖς, διατί; Μήπως διά νά λάβῃ ὁ Κύριος τήν αὐτονόητον ἀπάντησιν τοῦ Παραλύτου; Ὄχι βεβαίως. 

Τόν ἠρώτησεν ὅμως διά νά ὑποδηλώσῃ ὁ Κύριος, ὁ πανταχοῦ παρών καί γιγνώσκων τά κρύφια τῶν καρδιῶν, εὐθύς ἐξ ἀρχῆς, ποία εἶναι ἡ πραγματική ὑγεία καί ποῖος ἠμπορεῖ νά καταστήσῃ πράγματι τόν ἄνθρωπον ὄντως ὑγιᾶ. 

«Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν», ἀπήντησε τότε ὁ παράλυτος πρός τόν Κύριον. Δέν ἔχω ἄνθρωπον νά μέ βάλῃ εἰς τήν κολυμβήθραν, ὅταν ταράσσεται τό ὕδωρ καί κατέρχεται ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ καί ἐνεργεῖ θεραπευτικῶς. Ἐκφράζων τό παράπονον τοῦτο ὁ παράλυτος, δέν ἐγνώριζεν ὅτι εἶχεν ἐνώπιόν του τόν κατ᾿ ἐξοχήν, τόν μόνον Ἰατρόν. Εἶχεν ἐνώπιόν του, τόν Χριστόν, τόν Θεάνθρωπον, ὁ Ὁποῖος ἠδύνατο νά τόν θεραπεύσῃ καί νά τοῦ χαρίσῃ ὄχι μόνον τήν σωματικήν ἀλλά καί τήν ψυχικήν ὑγείαν. 

Κάθε ἀσθενής, ὅποια καί ἄν εἶναι ἡ ἀσθένεια, ἡ ὁποία τόν ταλαιπω­ρεῖ, ἀσφαλῶς θέλει νά θεραπευθῇ. Ἠμπορεῖ ὅμως ὡρισμένας φοράς ὁ ἀσθενής νά ἀγνοῇ τήν πραγματικήν αἰτίαν τῆς ἀσθενείας του. Ἴσως ἀκόμη νά ἀγνοῇ καί τό ὅτι εἶναι ἀσθενής. Αὐτό συμβαίνει ἰδιαιτέρως κατά τήν ἐποχήν μας. Δι᾿ αὐτό σήμερον περισσότερον ἀπό κάθε ἄλλην ἐποχήν, εἰς τήν ἐποχήν μας, ἡ ὁποία «τῇ γνώμῃ φιλαργυρεῖ», χρειάζεται νά ἐρωτῶμεν τόν ἄν­θρωπον, ἰδιαιτέρως τόν πνευματικῶς παράλυτον ἄνθρωπον, τήν πνευματικῶς παρά­λυτον κοινω­νίαν μας: «Θέλεις ὑγιής γενέσθαι»; Καί ὅταν διεγείρωμεν τό ἐνδιαφέρον διά τήν ἀποκατάστασιν τῆς ὑγείας, τότε θά ἀκούσωμεν ἐπαναλαμβανόμενον πάλι τό ἴδιον παράπονον, τήν ἰδίαν πικράν διαμαρτυρίαν: «Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω».

Ὑπάρχουν πολλοί ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι φροντίζουν σχολαστικῶς διά τήν ἀποκα­τάστασιν τῆς ὑγείας. Ὑπάρχουν πολλοί ἰατροί καί πολλά κέντρα ὑγείας. Παντοῦ ὅμως καί ὅλα περιορίζονται εἰς τήν ἀποκατάστασιν τῆς λεγομένης σωματικῆς ὑγείας. Ἡ ὑγεία τῆς ψυχῆς, ἡ πνευματική ὑγεία, μένει συνήθως πάντοτε εἰς τό περιθώριον. Ὀλίγοι τήν ἀναζητοῦμεν. Ἀλλά καί ὀλιγώτεροι εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀνευρίσκουν τούς δυναμένους νά τούς βοηθήσουν. «Ἀνθρώπους οὐκ ἔχουσι». Καί ὅμως οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἴμεθα ἡμεῖς. Ἀκριβέστερον, πρέπει νά εἴμεθα ἡμεῖς, οἱ διάδοχοι τοῦ θεραπευτικοῦ ἔργου τοῦ Κυρίου καί τῶν Ἀποστόλων. 

Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ τῆς Βηθεσδᾶ δέν ὡλοκληρώθη, ὡς γνωστόν, κατά τήν πρώτην συνάντησίν του μέ τόν Χριστόν καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς σωματικῆς του ὑγείας. Ἐσυνεχίσθη καί ἐδρομολογήθη οὐσιαστικῶς μέ τήν δευτέραν συνάντησίν των, ὅταν τοῦ εἶπε ὁ Κύριος: «Ἴδε ὑγιής γέγονας˙ μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται» (ὅ.π. ε΄ 14-15). Ὅταν ἡ σωματική θεραπεία δέν συνοδεύεται μέ τήν ἀποχήν ἀπό τήν ἁμαρτίαν, εἶναι πάντοτε ἡμιτελής καί ἐπισφαλής καί ἐν τέλει ὁδηγεῖ εἰς τήν ἀπώλειαν καί τῆς ἀποκτηθείσης σωματικῆς ὑγείας. 

Παρόμοιόν τι συμβαίνει, ἀδελφοί συμποιμένες, καί μέ τήν θεραπείαν τῶν πιστῶν, τούς ὁποίους ἐκλήθημεν νά ποιμαίνωμεν καί νά τούς ὁδηγήσωμεν εἰς νομάς σωτηρίους καί διά τούς ὁποίους λόγον ἀποδώσωμεν ὁμοῦ μετά τῆς ἐμπιστευθείσης ἑκάστῳ ἐξ ἡμῶν «παρακαταθήκης» τοῦ Ἱεροῦ Ἀμνοῦ, κατά τήν ὥραν τῆς εἰς πρεσβύτερον χειροτονίας μας. 

Καί αὐτή ἡ θεραπεία ἀσφαλῶς καί δέν ὁλοκληρώνεται μέ τήν μυστηριακήν ἀναγέν­νη­σιν τῶν πιστῶν μας. Τό Βάπτισμα ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν ἁμαρτίαν. Χρειά­ζεται ὅμως καί ἡ δρομολόγησις τῆς ἀνθρωπίνης ζωῆς κατά τόν συμβολιζόμενον ὑπό τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος τύπον. Πρέπει νά συνεχίζεται μέ τήν φροντίδα μας διά τήν διατήρησιν τῆς πνευματικῆς των ὑγείας, διά τήν ἀποφυγήν τῆς ἁμαρ­τίας. Συνθαπτόμεθα μετά τοῦ Χριστοῦ εἰς τό Βάπτισμα, διά νά πορευ­θῶμεν «ἐν καινότητι ζωῆς» (Ρωμ. ς΄ 5). Εἰς αὐτήν τήν ἀέναον πορείαν πρός τήν σωτηρίαν καλούμεθα νά συνοδοιπορήσωμεν μετά τῶν ποιμνίων μας.

Ὁ «παράλυτος» ἄνθρωπος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ ὁποῖος δυστυχῶς «κινεῖται, βουλεύεται, μελετᾷ τήν παράδοσιν» εἰς τάς ἡδονάς καί εἰς τά πάθη, «συμφωνεῖ τήν πώλησιν» τῆς ψυχῆς του εἰς τό σῶμα, τῆς ἀγάπης εἰς τό πάθος τοῦ μίσους, καί τοιουτοτρόπως «τοῦ φωτός ἐκπίπτει» καί «πωλεῖ τήν ἀτίμητον» ψυχήν του «ἀντί πινακίου φακῆς», διά τοῦτο καί εἶναι καταδικασμένος εἰς τήν «ἀμοιβήν τῆς ἀγχόνης» καί εἰς τόν «ἐπώδυνον θάνατον». Ζητεῖ πάντοτε βοηθόν καί συναντιλήπτορα «ἄνθρωπον» καί ὄχι τόν Θεάνθρωπον, τόν Ὁποῖον «χείλεσι μέν τιμᾷ, ἡ καρδία του δέ πόρρω ἀπέχει» ἀπ᾿ Αὐτοῦ. 

Ἡ τραγικότης τῆς παλαίστρας τοῦ βίου, ἡ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νά ὑπερβῇ τήν φύσιν του καί νά ἁγιάσῃ τήν ζωήν του, ὁδηγεῖ εἰς παραλυσίαν πνευματικήν καί σωματικήν τήν ἀνθρωπότητα καί τόν κάθε ἄνθρωπον κεχωρισμένως. Λέγομεν καί ἰσχυριζόμεθα ὅτι εἴμεθα ὑγιεῖς. Ὅμως ὑποφέρομεν καθημερινῶς: ἀντιμετωπίζομεν θλίψεις, ἀνάγκας, πειρασμούς, πτωχείαν. Ὅλα αὐτά δέ εἰς τήν καταναλωτικήν αὐτήν ἐποχήν μας. Μετά τοῦ Ἀποστόλου Παύλου καθημερινῶς διερωτώμεθα «τίς ἡμᾶς ρύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (πρβλ. Ρωμ. ζ΄ 24) Ὁ ἱερός ὑμνῳδός, καί μαζί του καί ὁ καθείς μας, ὁμολογοῦμεν ἐν ἐκστατικῇ δεήσει: «Ἀπό τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν ἀσθενεῖ τό σῶμα, ἀσθενεῖ μου καί ἡ ψυχή». 

Ἀδελφοί καί τέκνα ἐν τῷ Ἀναστάντι Χριστῷ, 

Μέ τά χαρίσματα, τά ὁποῖα ἔδωκεν ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον κατωρθώθησαν καί κατορθώνονται, καί ἰδιαιτέρως σήμερον ἀκόμη περισσότερον, θαύματα εἰς τό ἐπί­πε­δον τῆς ἰατρικῆς καί γενικώτερον τοῦ πολιτισμοῦ. Θεραπεύονται ἀσθένειαι, προλαμβάνονται ἐπιδημίαι καί ἐνεργοποιοῦνται δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι παρέμενον κατά τό παρελθόν ἄγνωστοι καί ἀνενέργητοι. Καί ἀντί ὁ ἄνθρωπος νά ἀναγνωρίσῃ τάς δωρεάς αὐτάς καί νά κινηθῇ εἰς εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν καί αἶνον τοῦ Θεοῦ, παραμένει ἀγνώμων καί στρέφεται ἐντονώτερον ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν του. Ἡδονίζεται, τρόπον τινά νά δίδῃ πόνον καί ὄχι χαράν. Νά κηρύττῃ μῖσος καί ὄχι ἀγάπην. Νά ραθυμῇ καί ὄχι νά γρηγορῇ. Νά νομίζῃ ὅτι ἐργάζεται τό καλόν καί ἐν τῇ πραγματικότητι νά ἀπολαμβάνῃ ὁ ἴδιος. Νά ζητῇ δόξαν, ὡς οἱ υἱοί Ζεβεδαίου, καί νά ἀπολαμβάνῃ «κενήν ἀδοξίαν». 

Ἡ φωνή τοῦ Κυρίου καί συγχρόνως κραυγή σωτηριώδης ἔρχεται διά μέσου τῶν αἰώνων καί πρέπει νά μᾶς συγκλονίζῃ ὅλους: «Ἴδε ὑγιής γέγονας˙ μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται». Ἴδετε, μᾶς λέγει, κατακτήσατε, μέ τήν χάριν καί τήν ἀνοχήν μου, τόσας δυνάμεις. Ὁ πρῴην ἀνίσχυρος ἄνθρωπος ἔγινες τώρα ἰσχυρός. Ὁ πρῴην ἀδαής κατέστης ἐπιστήμων. Εἰσέδυσας εἰς τά βάθη τοῦ μικροκόσμου καί τοῦ μακροκόσμου. Σοῦ ἔγιναν βατοί ὄχι μόνον οἱ μεγάλοι ὠκεανοί ἀλλά καί οἱ ἀπέραντοι οὐρανοί. Εἰσεχώρησας ὄχι μόνον εἰς τήν σύστασιν τῶν ἀτόμων καί τῶν ἀδύτων τῆς ὕλης, ἀλλά ἐπί πλέον ἐξηρεύνησας τούς ἀστέρας καί περιεπάτησας εἰς τήν σελήνην. «Ἴδε ἰσχυρός γέγονας, μηκέτι ἀφρόνει, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γένηται», θά ἔλεγε καί σήμερον ὁ Κύριος, ὁ μόνος ἀληθῶς ἰσχυρός καί κραταιός καί διέπων τά σύμπαντα, ὁ μόνος «ἔχων ἐξουσίαν ζωῆς καί θανάτου».

Ὅσον ὁ ἄνθρωπος περιωρίζετο εἰς τάς σωματικάς του δυνάμεις καί ἐχειρίζετο συμβατικῶς μέσα καί μηχανάς, τά καλά, ὅπως καί τά κακά, τά ὁποῖα ἐπραγματοποίει, ἦταν κατά τό μᾶλλον καί ἧττον περιωρισμένα. Ἠδύνατο νά ὠφελήσῃ συμβατικῶς ἤ καί νά βλάψῃ συμβατικῶς. Σήμερον ὅμως τά πράγματα εἶναι διαφορετικά. Ὁ κάθε ἄνθρωπος σήμερον ἀπό τῆς θέσεώς του καί ἐνίοτε μόνον διά τῆς εὐχῆς καί τῆς προσευχῆς, -ἁπτόν παράδειγμα ἐνώπιόν μας ὁ Ἅγιος Πορφύριος ὁ Καυσοκαλυβίτης, ὁ ὁποῖος διά μόνης τῆς διορατικῆς εὐχῆς ἐθεράπευσε καί ἔσωσεν- ἔχει τήν δυνατότητα, ὁ ἄνθρωπος, ὄχι μόνον νά βοηθήσῃ ἀποφασιστικῶς ὁλόκληρον τόν κόσμον, νά εὕρῃ τόν τρόπον νά τόν ἐλευθε­ρώσῃ ἀπό τήν ἀνέχειαν καί τά δεινά, τά ὁποῖα τόν μαστίζουν, ἀλλά ἠμπορεῖ καί νά τόν καταστρέψῃ ὁλοκληρωτικῶς καί νά καταστήσῃ ὅλην τήν ὑφήλιον «τόπον κρανίου». 

«Ἴδε ἰσχυρός γέγονας, μηκέτι ἀφρόνει, ἵνα μή χεῖρόν σοί τι γέ­νη­ται». Ἀπό τότε πού ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἐμπεδώσει τήν ἀποστασίαν του ἀπό τόν Θεόν, ἀπό τότε πού ἐπίστευσεν ὅτι «ἀνεγεννήθη» καί ἠδύνατο πλέον αὐ­το­νόμως νά ρυθμίσῃ τήν ζωήν του, ἀπό τήν Ἀναγέννησιν καί ἑξῆς καί μέχρι σήμερον, ἐπέτυχεν ἐντυπωσιακάς ἐπιτυχίας εἰς τό ἐπί­πε­δον τῆς ἐγκοσμίου ζωῆς, ἀπέτυχεν ὅμως σημαντικῶς, ἄν μή ὁλοκληρωτικῶς, εἰς τήν πνευμα­τικήν ζωήν. Ἀνέδειξεν ἀξιο­θαύ­μα­στον μηχανικόν πολιτισμόν, ἀλλά καί ἀπέδειξε φοβεράν ἀφροσύνην εἰς τήν χρῆσιν καί διαχείρισίν του. 

Εἶναι ἀληθές, ὅτι οἱ μεγαλύτεροι καί φονικώτεροι πόλε­μοι, τά φοβερώτερα καί ἀπεχθέστερα καθεστῶτα, αἱ μαζικώτεραι καί ἐκτενέστεραι μολύνσεις τοῦ περιβάλ­λοντός μας, τῆς γῆς εἰς τήν ὁποίαν κατοικοῦμεν καί τῆς ἀτμοσφαίρας τήν ὁποίαν ἀναπνέομεν, ἐνεφανί­σθη­σαν εἰς τήν ἐποχήν μας, εἰς τήν ἐποχήν τῆς ἀπογειώσεως τοῦ τεχνολογικοῦ μας πολιτισμοῦ. 

Ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία δέν εἶναι προσφοραί τοῦ πονηροῦ. Εἶναι δωρεαί τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπον. Εἶναι τά μέσα μέ τά ὁποῖα δύναται ἀσφαλῶς ὁ ἄνθρωπος νά καλύψῃ τάς ἀνάγκας αὐτοῦ καί νά βελτιώσῃ τήν ζωήν του. Νά θερα­πεύσῃ ἀσθενείας καί νά ὑπερκαλύψῃ πολλάς ἀδυναμίας του. Ὅταν ὅμως ἀπουσιάζῃ τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἀγνοῆται ἤ καί περιφρονῆται ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος εἶναι ἀγάπη, καί ἀντικαθίσταται μέ τήν πονηρίαν καί μέ τό μῖσος καί κυβερνᾷ ἡ ἁμαρτία, ὅλα τά ἀνθρώπινα κατορθώματα ὄχι μόνον δέν τόν βελτιώνουν ἀλλά καί τόν ὁδηγοῦν εἰς τό χειρότερον, εἰς τήν ἀθεράπευτον παραλυσίαν, ἡ ὁποία εἶναι καί ἡ ἀμοιβή του. 

Ἀδελφοί ἐν Κυρίῳ, 

Βαρύ ἀλλά καί ὑψηλόν εἶναι τό ἔργον, τό ὁποῖον ἔχομεν ὡς ποιμένες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί συνεχισταί τοῦ ἔργου ἁγί­ων ἀνθρώπων, ὅπως οἱ σήμερον ἑορταζόμενοι Ἅγιοι Κύριλλος καί Μεθόδιος, οἱ ὁποῖοι μετέδωσαν ἀληθῆ πολιτισμόν καί ἀνεγνωρίσθησαν καί εἶναι Πατέρες καί τῆς Εὐρώπης καί τοῦ κόσμου παντός. Μέ τόν εὐαγγελικόν λόγον, ἐκεῖνοι -ἤ μᾶλλον δι᾿ αὐτῶν ὁ Κύριος- μετέδωσαν εἰς τάς καρδίας τῶν ἀνθρώπων τήν ἀλήθειαν καί ὑπέδειξαν τήν πρός τά ἄνω φέρουσαν ὁδόν τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου. Καλούμεθα, λοιπόν, καί ἡμεῖς σήμερον νά θερμάνωμεν τάς ψυγείσας ψυχάς τῶν πιστῶν μας, νά θεραπεύσωμεν , ὡς ἄλλοι λευῖται, μέ τήν χάριν καί τήν εὐλογίαν τοῦ Κυρίου, τήν πνευματικήν παραλυσίαν τῶν ἀνθρώπων καί νά δώσωμεν καί νά κηρύξωμεν «εἰς πάντα τά ἔθνη» ἐν ἀενάῳ ἀποστολικῇ πορείᾳ, τήν σωτηριώδη μαρτυρίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί τό μήνυμά της, μήνυμα εἰρήνης, ἑνότητος, εὐημερίας καί εὐσταθείας ψυχικῆς καί σωματικῆς, ὑγείας τῆς κατ᾿ ἄμφω, τοῦ συγχρόνου κόσμου καί ἀνθρώπου. 

Ἱερώτατε ἀδελφέ Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε, 

Θεωροῦμεν χρέος καί ἀδελφικήν ὀφειλήν ἡμῶν, πρίν ἤ περατώσωμεν τόν κατά δύναμιν εὐαγγελικόν λόγον, νά ἐξάρωμεν τήν ὑμετέραν μεγάλην προσωπικήν προσφοράν διά τήν διάδοσιν ἐπί ἕν ἥμισυ αἰῶνος τῆς Ὀρθοδόξου μαρτυρίας εἰς τήν μεγάλην ταύτην χώραν τῆς Γερμανίας καί γενικώτερον εἰς τόν εὐρωπαϊκόν χῶρον. Ἀπό πολλῶν θέσεων εἰργάσθητε καί ἐργάζεσθε ἀόκνως καί ἐπιτυχῶς κατά τήν μακράν ταύτην σειράν ἐτῶν διά τήν προβολήν τῆς Ὀρθοδοξίας, διά τήν ἐνίσχυσιν τῶν ὀρθοδόξων καί τήν καλλιέργειαν τῆς ἑνότητος αὐτῶν. Προσεφέρατε πολλά διά τήν βελτίωσιν τῆς καταστάσεως τῶν ἐν Γερμανίᾳ ἐργαζομένων ἀδελφῶν μας ὀρθοδό-ξων. Χάρις εἰς τάς πολλάς καί ἐπιτυχεῖς προσπαθείας σας ἐκαλλιεργήθη καί καλλιεργεῖται τό μορφωτικόν καί πνευματικόν ἐπίπεδον τῶν Ὀρθοδόξων καί ἡ συνεργασία αὐτῶν μεταξύ των. Σᾶς συγχαίρομεν, ἅγιε ἀδελφέ, καί εὐχόμεθα ὑμῖν καρποφόρον συνέχισιν τοῦ ποιμαντορικοῦ, ἐκκλησιαστικοῦ, κοινωνικοῦ καί ἱεραποστολικοῦ ἔργου σας ἐπί πολλά ἀκόμη ἔτη μέ ὑγείαν καί εὐλογημένην καρποφορίαν. Κύριος ὁ Θεός ἡμῶν εἴθε νά ἀποδώσῃ ὑμῖν τόν δίκαιον μισθόν τοῦ καλοῦ καί φρονίμου ἐργάτου. 

Ἀδελφοί καί πατέρες καί τέκνα, 

«Ἐλθέ, Κύριε, καί μεῖνον μεθ᾿ ἡμῶν, ὅτι πρός ἑσπέραν ἐστί καί κέκλικεν ἡ ἡμέρα» (πρβλ. Λουκ. κδ΄ 29), ὅτι «ἀσθενεῖς κατακείμεθα» καί «ἄνθρωπον οὐκ ἔχομεν» νά μᾶς ἀναψύξῃ ἀπό τήν παραλυσίαν μας, τήν πνευματικήν, τήν ἠθικήν, τήν ἀτομικήν, τήν κοινωνικήν, τήν σωματικήν, τήν «παντοδαπῆ» παραλυσίαν τῆς ἀγάπης. Εἰς τήν ἀπέλπιδα κραυγήν μας ὅμως αὐτήν, «σπλαγχνισθείς ὁ Σωτήρ» μᾶς ἀντιλέγει παρηγορητικά, ἤρεμα, κατευναστικά, ἀληθινά: «Διά σέ ἄνθρωπος γέγονα, διά σέ σάρκα περιβέβλημαι, καί λέγεις ἄνθρωπον οὐκ ἔχω; ἆρον σου τό κράββατον καί περιπάτει». 

Καί ἡμεῖς, «κλίνοντες γόνυ» ψυχῆς καί σώματος ἐνώπιον τοῦ ἀνεκφράστου Μυστηρίου Του ἀντιφωνοῦμεν ἐν ταπεινώσει: «Πάντα Σοι, Κύριε, δυνατά, πάντα ὑπακούει, πάντα ὑποτέτακται». «Μέγα Σου τό Ἔλεος, Παντοδύναμε καί ἀκατάληπτε Σωτήρ, πάντων ἡμῶν μνήσθητι, καί ἐλέησον Ἅγιε, ὡς φιλάνθρωπος». Ἀμήν. 

Χριστός Ἀνέστη!