Ο Μ Ι Λ Ι Α
ΤΗΣ Α.Θ.ΠΑΝΑΓΙΟΤΗΤΟΣ
ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ
κ.κ. Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Υ
ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΙΝ
ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΜΕΛΩΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
ΤΩΝ ΕΝ ΓΕΡΜΑΝΙᾼ ΡΩΜΑΙΟΚΑΘΟΛΙΚΩΝ ΕΠΙΣΚΟΠΩΝ
(13 Μαΐου 2014)
Θεοφιλέστατε Ἐπίσκοπε Μαγδεβούργου κύριε Feige, ἐκπρόσωπε τοῦ Προέδρου τῆς Συνόδου τῶν ἐν Γερμανίᾳ Ρωμαιοκαθολικῶν Ἐπισκόπων,
Ἱερώτατε Μητροπολῖτα Γερμανίας κύριε Αὐγουστῖνε,
Ἱερώτατοι, Θεοφιλέστατοι καί πάντες οἱ παρόντες εἰς τήν συνάντησιν ταύτην,
«Φωνῇ μου πρός Κύριον ἐκέκραξα, φωνῇ μου πρός Κύριον ἐδεήθην» (Ψαλμ. ρμα΄, 2-3).
Ἐν χαρᾷ πολλῇ βιοῦντες τό μυστήριον τῆς Ἀναστάσεως ἐκ νεκρῶν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀλλά καί ἐν ἱκετηρίῳ φωνῇ πρός Αὐτόν, τόν καλέσαντα ἕκαστον ἐξ ἡμῶν εἰς τήν διακονίαν τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, καθορῶντες δέ καί τήν διάσπασιν ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἀλλά καί τήν ἀκαταστασίαν τοῦ κόσμου, Τόν παρακαλοῦμεν: «Σύ δέ Κύριε, ὁ ἐκ Παρθένου ἀφράστως σαρκωθείς, τῇ ἐκχύσει τοῦ σωτηρίου, καί ἑκουσίως ἐκ πλευρᾶς Σου, ἐκχυθέντος Αἵματος καί ὕδατος, ὡς ἔλαιον ἐπιστάξας Χριστέ ὁ Θεός, τάς οὐλάς τῶν τραυμάτων μου, τῇ μοτώσει περίσφιγξον» (Στιχηρόν ἑσπερινοῦ Ε΄ Ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν) καί ὁδήγησον πάντας ἡμᾶς εἰς τό ποιεῖν τό Θέλημά Σου τό ἅγιον.
Ἡ συμπλήρωσις πεντήκοντα ἐτῶν διακονίας τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Ἐκκλησίας ἐν Γερμανίᾳ, παρέχει ἡμῖν τήν εὐχάριστον ἀφορμήν τῆς παρουσίας ἡμῶν εἰς τήν πατρίδα σας καί νῦν εἰς τήν σύναξιν ταύτην καί ἀπευθύνομεν πρός ὑμᾶς, Σεβασμιώτατε κύριε Πρόεδρε, καί πρός ἕκαστον τῶν ἀγαπητῶν μελῶν τῆς Συνόδου σας χαιρετισμόν ἀγάπης καί τιμῆς καί λόγον φιλάδελφον καί εἰλικρινῆ.
Ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀνειρηνεύτου ἐκ τῶν πολεμικῶν συγκρούσεων καί τῶν ἀνθρωποκτόνων πρωτοβουλιῶν, ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀμηχάνου ἐκ τῆς καταπιεστικῆς καί ἀγχωτικῆς ἀνασφαλείας, ἐν μέσῳ ἑνός κόσμου ἀρνουμένου καί αὐτήν εἰσέτι τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, ἡ παρουσία καί μαρτυρία ἡμῶν τῶν χριστιανῶν ἔχει σήμερον ἰδιαιτέραν βαρύτητα καί σημασίαν.
Δέν κρύπτομεν ὅτι πολλάκις ἀπογοητευόμεθα, βλέποντες τήν τραγικήν πορείαν τοῦ κόσμου καί τοῦ μή ἔχοντος πλέον ἰδανικά συνανθρώπου, τήν ἀπουσίαν διαθέσεως εἰρηνικῆς καί δικαίας ἐπιλύσεως τῶν προβλημάτων αὐτοῦ, τήν ἔλλειψιν κατανοήσεως καί συνεννοήσεως μεταξύ τῶν χωρῶν, τήν ἀδυναμίαν συνυπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου μετά τῶν ἀδελφῶν του. Ὅμως ἡ ἀγγελική δοξολογική ὑμνῳδία «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία» (Λουκ. β΄ 14-15), ἥτις ἠκούσθη τό πρῶτον ψαλλομένη ἐν τοῖς ποιμενικοῖς ἀγροῖς τῆς Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας καί ἐπαναλαμβάνεται εἰς τό διηνεκές ὑπό τῆς Ἐκκλησίας καί μέ τήν ὁποίαν ἤρξατο ἡ ἐπί γῆς παρουσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, καί ὁ ἀναστάσιμος χαιρετισμός «Εἰρήνη ὑμῖν», μέ τόν ὁποῖον τρόπον τινά ἔκλεισεν αὐτή ἡ παρουσία, εἶναι ἡ παραμυθία καί ἡ ἐλπίς ἡμῶν.
Ἀκόμη καί ἐάν ὅλος ὁ κόσμος εὑρίσκηται ἐν συγχύσει καί ταραχῇ καί διαρκεῖ ἀνησυχίᾳ, ὁ χριστιανός δύναται νά ἔχῃ τήν εἰρήνην καί τήν ἀσφάλειαν, ἡ ὁποία πηγάζει ἐκ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, Ὅστις εἶναι ἡ αὐτοειρήνη καί ἡ αὐτοζωή καί ἡ μόνη καί ἀληθής ἀσφάλεια. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος κραυγάζει, ὁ Κύριός «ἐστιν ἡ εἰρήνη ἡμῶν, ὁ ποιήσας τά ἀμφότερα ἕν καί τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ λύσας» (Ἐφεσ. β΄, 14-15). Ἐκπληττόμεθα πρό τοῦ μυστηρίου αὐτοῦ καί τῆς εὐλογίας, τήν ὁποίαν ἔδωκεν ὁ Θεός εἰς τόν ἄνθρωπον νά κατέχῃ, ἀνεξαρτήτως τῶν ἐξωτερικῶν συνθηκῶν, τήν ἐσωτερικήν εἰρήνην, ἡ ὁποία εἶναι καρπός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καρπός τῆς ζωντανῆς κοινωνίας μετά τοῦ Θεοῦ: «Εἰρήνην ἀφίημι ὑμῖν, εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν˙ οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν» (Ἰωάν. ιδ΄ 27).
Συνεπῶς, ἀπαραίτητος προϋπόθεσις διά τήν ἐπικράτησιν ἐπί γῆς τῆς πολυτίμου εἰρήνης εἶναι ἡ προσωπική ἑνός ἑκάστου ἀνθρώπου εἰρήνευσις ἐν ἑαυτῷ, ἐπιτυγχανομένη μόνον διά τῆς μυστικῆς σχέσεως τῆς ψυχῆς μετά τοῦ εἰρηνάρχου Ἀναστάντος Χριστοῦ καί τῆς ἀπαλλαγῆς ἡμῶν ἀπό τῆς διαλυτικῆς ἐπιδράσεως τῆς ἁμαρτίας, ἡ ὁποία ἀποδομεῖ, τρόπον τινά, τήν ἀνθρωπίνην προσωπικότητα καί καθιστᾷ τόν ἄνθρωπον ὑποχείριον τῶν παθῶν, τῶν ἐμπαθῶν λογισμῶν καί, ἐν τέλει, τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων.
Συγχρόνως, ὅμως, δέν παύει νά προβληματίζῃ ἀρνητικῶς τούς ἀνθρώπους ἡ πορεία τοῦ κόσμου, ἡ παρουσία ἀλύτων κοινωνικῶν προβλημάτων, ἡ πτωχεία καί ἡ πεῖνα εἰς τάς χώρας τοῦ λεγομένου τρίτου κόσμου, ἡ ἐπιτεινομένη οἰκολογική καταστροφή, καί διερωτώμεθα οἱ Ἐπίσκοποι, αἱ Ἐκκλησίαι, ὁ κόσμος, διατί δέν ἐπραγματώθη ἄχρι τοῦδε ἐπί γῆς ἡ πολυπόθητος εἰρήνη;
Κατ᾿ ἀρχάς ὀφείλομεν νά ὁμολογήσωμεν, ὅτι ὁ Δημιουργός ἡμῶν σέβεται ἀπολύτως τήν προσωπικήν ἑνός ἑκάστου τῶν ἀνθρώπων ἐλευθερίαν. Ἕστηκεν ἐπί τήν θύραν τῆς ψυχῆς μας καί λίαν εὐγενῶς καί διακριτικῶς κρούει, ἀναμένων τήν ἑκουσίαν ἀνταπόκρισιν ἡμῶν ὅπως εἰσέλθῃ καί μονήν παρ᾿ ἡμῖν ποιήσῃ. Ὅταν ἀρνώμεθα τήν ἐπίσκεψιν Αὐτοῦ, ἀπέρχεται ζητῶν καταλληλότερον τόπον νά κατοικήσῃ, καί οὕτω δυνάμεθα νά εἴπωμεν ὅτι ἐμφανίζεται ἀείποτε πρόσφυξ Αὐτός «Ὅν τά σύμπαντα οὐ χωροῦσιν». Συνήθως ὁ ἄνθρωπος ἀρνεῖται νά ἐπιλέξῃ τήν ἥσυχον καί εἰρηνικήν φωνήν τοῦ Θεοῦ εἰς τήν καρδίαν του, ἐκφραζομένην διά τῆς συνειδήσεώς του, ἥτις κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ φύλαξ ἄγγελος αὐτοῦ ἀλλά συγχρόνως καί τό «κριτήριον» αὐτοῦ. Ὁ ἄνθρωπος, ἀτυχῶς, δέν ἀκούει τήν φωνήν τῆς συνειδήσεώς του ἀλλά προτιμᾷ τήν θορυβώδη φωνήν τοῦ πάθους καί τοῦ ἀδυσωπήτου «ἐγώ» του, γεγονός ὅπερ ὁδηγεῖ εἰς ἀδιέξοδον.
Καλούμεθα, λοιπόν, ἡμεῖς οἱ χριστιανοί, καί μάλιστα οἱ Ἐπίσκοποι, νά καθιστῶμεν ἑαυτούς φάρους ἐκπέμποντας εἰρήνην τοῖς ἐγγύς καί τοῖς μακράν, ἀκριβῆ μιμήματα φαινόμενοι τοῦ Ἄρχοντος τῆς εἰρήνης, χορηγοῦντος ἡμῖν πᾶσαν ἀγαθοδωρίαν καί εὐλογίαν διά τῆς Ἀναστάσεως Αὐτοῦ, τήν ὁποίαν, ὡς γνωρίζετε, μετά ἰδιαιτέρας λαμπρότητος καί ἀγαλλιάσεως ἑορτάζομεν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ δέ πασχάλιος αὕτη περίοδος τοῦ χαρμοσύνου «Πεντηκοσταρίου», ὡς χαρακτηριστικῶς ἀποκαλεῖται, διαρκεῖ τεσσαράκοντα ἡμέρας.
Αὐτήν τήν εἰρήνην εὐαγγελιζόμενοι ὑμῖν, ἐρχόμενοι ἀπό τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐκφράζομεν τήν χαράν ἡμῶν διά τήν δυνατότητα αὐτῆς τῆς ἐπικοινωνίας μετά πάντων ὑμῶν καί τοῦ νά γίνωμεν συγκοινωνοί τῆς ἀγωνίας καί τοῦ προβληματισμοῦ διά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος καί τήν εἰρήνευσιν τοῦ σύμπαντος κόσμου.
Εὐχαριστοῦμεν διά τό ἐνδιαφέρον καί τήν συνεργασίαν μετά τῆς ἐνταῦθα Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἰδίᾳ μετά τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Γερμανίας καί τοῦ ἐπί κεφαλῆς αὐτῆς Ἱερωτάτου καί ἐκλεκτοῦ ἀδελφοῦ Μητροπολίτου Γερμανίας κυρίου Αὐγουστίνου, καί διά τάς καταβαλλομένας προσπαθείας σας πρός εἰρηνικήν συνύπαρξιν τῶν χριστιανῶν ἐντός τῶν συγχρόνων πολυπολιτισμικῶν καί πολυθρησκευτικῶν κοινωνιῶν τῆς Γερμανίας, αἱ ὁποῖαι ἔχουν διαμορφωθῆ καί εἰς τήν Χώραν ταύτην ἀλλά καί εἰς σύνολον τήν σύγχρονον Εὐρώπην. Μίαν Εὐρώπην, ἥτις, ἄν καί συνήθως διστάζει νά τό ὁμολογῇ, εἶναι χριστιανική εἰς τάς ρίζας, τήν ψυχήν καί τήν παράδοσιν αὐτῆς. Μίαν Εὐρώπην, ἡ ὁποία, παρά τήν φαινομενικήν ἑνοποίησιν τῶν ἀνθρώπων, δέν ἔχει καταφέρει νά ἀποκαταστήσῃ τήν πραγματικήν ἑνότητά των. Ὡς εἶπεν εἷς σύγχρονος Ἕλλην δοκιμιογράφος χαρακτηριστικῶς, οὐδέποτε οἱ ἄνθρωποι ἦσαν τόσον κοντά ὁ εἷς πρός τόν ἕτερον, ἀλλά καί τόσον μακράν αἱ καρδίαι αὐτῶν. Ὡς δέ ἔχει εἴπει εὐστόχως σύγχρονος πολιτικός, ἡ Εὐρώπη ἔχει δύο δυνατότητας, ἤ νά εἶναι χριστιανική ἤ νά παύσῃ νά ὑπάρχῃ.
Ἄς ἀγωνισθῶμεν, λοιπόν, οἱ πάντες νά διδῶμεν καθημερινῶς τήν μαρτυρίαν ἡμῶν ὡς χριστιανοί, πρῶτον προσωπικῶς, μέ μίαν ζωήν ἀληθῶς καί αὐθεντικῶς χριστιανικήν, καί, δεύτερον, ἀγωνιζό-μενοι διά τήν ὠφέλειαν καί τήν οἰκοδομήν τῶν συνανθρώπων ἡμῶν.
Σεβασμιώτατοι, Ἱερώτατοι, Θεοφιλέστατοι,
Ἡ ἐπικοινωνία ἡμῶν μαζί σας μᾶς πληροῖ ἰδιαιτέρας χαρᾶς, διότι μᾶς παρέχει τήν εὐκαιρίαν νά γνωρίσωμεν ἐκ τοῦ πλησίον τά ἀγαπητά πρόσωπά σας καί νά πληροφορηθῶμεν τό ἐπιτελούμενον ὑφ᾿ ἑνός ἐξ ἑκάστου ἐξ ὑμῶν ἔργον εἰς οἰκοδομήν κυρίως καί πρό παντός τῆς Ἐκκλησίας.
Εἶναι γνωστή ἡ ἀλήθεια τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ὅτι πάντα τά χαρίσματα τοῦ Παναγίου Πνεύματος δίδονται πρός ἕνα καί μόνον σκοπόν: τήν οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Καί ἡ Ἐπισκοπική διακονία, ὡς χάρισμα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, δίδεται καί ἐντάσσεται εἰς τήν μεγάλην ὑπόθεσιν τῆς οἰκοδομῆς τῆς Ἐκκλησίας καί ἰδιαιτέρως τῆς ἑνότητος αὐτῆς.
Ἡ δήλωσις ἡμῶν αὕτη ἀποτελεῖ διά πάντας ἡμᾶς ἐπίκαιρον ὑπόμνησιν, καθ᾿ ὅτι ἐντός ὀλίγων ἡμερῶν θά συναντηθῶμεν εἰς τήν Ἁγίαν Γῆν ὁ Ἁγιώτατος Πάπας Ρώμης Φραγκῖσκος καί ἡ ἡμετέρα Μετριότης. Προγευόμεθα διά τῆς συναντήσεως μαζί σας τῆς μεγάλης ἐκείνης χαρᾶς καί εὐχόμεθα ὅπως αὕτη, πέραν τῆς ἐπετειακῆς ἐξάρσεως ἑνός ἱστορικοῦ γεγονότος ἐν τῇ ζωῇ τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς χριστιανικῆς οἰκουμένης, συμβάλῃ καί συντελέσῃ εἰς τήν προώθησιν ἔτι περαιτέρω τῶν ἀδελφικῶν σχέσεων μεταξύ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί ἰδιαιτέρως τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, καί τῆς Ἐκκλησίας Ρώμης, τάς ὁποίας σχέσεις καί ἐπικοινωνίας ἐν διαλόγῳ ἀγάπης καί θεολογικῆς ἀληθείας ἐνεκαινίασαν καί ἐστερέωσαν διά πράξεων καταλλαγῆς καί εἰρήνης μεγάλαι μορφαί τοῦ Χριστιανισμοῦ, ὡς οἱ Πάπαι Ἰωάννης ὁ ΚΓ΄ καί Παῦλος ὁ Στ΄ καί οἱ διάδοχοι αὐτῶν, οἱ Οἰκουμενικοί Πατριάρχαι Ἀθηναγόρας καί Δημήτριος, ἀλλά καί φωτειναί ἱεραρχικαί μορφαί ὡς οἱ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων καί Καρδινάλιος Ἰωάννης Βίλλεμπραντς, τούς ὁποίους εὐχαριστοῦμεν καί τιμῶμεν τήν προσφοράν αὐτῶν.
Κατακλείοντες τόν λόγον, καλοῦμεν πάντας ὑμᾶς νά συνεχίζητε τήν ἱεράν ὑμῶν ἕκαστος προσπάθειαν τῆς ἀναζητήσεως καί βιώσεως τῆς ἀληθείας, δηλαδή τοῦ παθόντος καί ἀναστάντος Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἀγάπῃ, τῆς μελέτης τῶν Γραφῶν καί τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, ἀπό κοινοῦ ἀναγνωριζομένων ὡς πηγῶν τῆς Θείας Ἀποκαλύψεως, τῆς διδασκαλίας καί τῆς κατηχήσεως τῶν πιστῶν, ἔχοντες πάντοτε ἐν νῷ τάς ἀνάγκας καί ἀγωνιώδεις ἀναζητήσεις τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου, κυρίως δέ τήν ἱεράν ὑπόθεσιν τῆς ἑνότητος τῆς Ἐκκλησίας, ὑπέρ ἧς ἀγωνιζόμεθα καί κοπιῶμεν ἰδιαιτέρως ἀπό πεντηκονταετίας καί πλέον καί ὑπέρ ἧς, Θεοῦ συνεργοῦντος, θά συνεχίσωμεν ἐργαζόμενοι οἱ τεταγμένοι.
Εὐχόμεθα νά ἔχητε, σεῖς καί οἱ Ρωμαιοκαθολικοί πιστοί τῆς Γερμανίας, τήν χαράν καί τήν δύναμιν τήν ὁποίαν ἔφερεν εἰς τόν κόσμον τό μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως, ὅπερ ἐκόμισαν ἐκ τοῦ ζωηφόρου μνήματος λίαν πρωΐ αἱ Μυροφόροι Γυναῖκες, καί σᾶς ἀπευθύνομεν τόν πασχάλιον χαιρετισμόν: Χριστός Ἀνέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου