ΠΕΡΙ ΚΤΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΑΚΤΙΣΤΟΥ

Στην Εκκλησία, «πορευόμεθα», και «παραθώμεθα».

Δεν «παραδιδόμεθα» και δεν «παραδίδουμε», την Πίστη μας, και τα Ιερά και τα Όσια της Ορθόδοξης Εκκλησιολογίας μας.

Ούτε την αμώμητο Πίστη μας προδίδουμε, και όσους θυσιάστηκαν για αυτήν.

Ούτε την Πόλην μας την Αγίαν, παραδίδουμε.

Ακόμη και εάν βίαια αρπαχτεί, μόνο το κτιστό μέρος κατακτιέται, γιατί το άκτιστο παραμένει κληρονομία της Πίστης που το δημιούργησε.

Ούτε στην Πολιτεία μας που Χριστεύει, επιτρέπουμε να υποχωρεί, σε θέματα Πίστης. Γιατί, σαν εθνική πλέον μικρή οντότητα, αποδέχεται και βιώνει το μήνυμα του Ευαγγελίου, όπως τουλάχιστον θέλει να δείχνει. Πολλώ δε μάλλον που με τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, έχει συνδέσει και την παλιγγενεσία του  Έθνους.

Ούτε τους πολίτες που έχουν τύχει της μέθεξης των ακτίστων ενεργειών, τους αγνοούμε, και τους λοιδορούμε. Αντιθέτως τους σεβόμαστε και τους προστατεύουμε με την ανάλογη ευαισθησία. Ως πολίτες ενός άλλου κόσμου. Ενός καινού κόσμου που έχει μεταμορφωθεί, και με την προσευχή μεσιτεύει για την μεταμόρφωση σύμπαντος του κτιστού αυτού κόσμου, του εγγύς και του μακράν.

Το αίμα τους δίδουν οι πιστοί για το αιώνιο, το «ανέκφραστο», το «απερινόητο», το «αόρατο», το «ακατάληπτο», το «αεί ών, ωσαύτως ών». Για την «Άναρχον Τριάδα», και «την του Χριστού την Πίστην την Αγίαν, και της Πατρίδος την ελευθερίαν».

Ο κάθε Ορθόδοξος χριστιανός, και κυρίως ο Έλληνας, προσφέρει και το αίμα του και τα δάκρυά του, για ό,τι δίδει νόημα και σκοπό στη ζωή του, χωρίς να ξεχωρίζει την Πίστη από την Πολιτεία, το Έθνος, τον Ελληνισμό, και την Ρωμιοσύνη.

Στην ζωή της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, τα κτιστά, ωσάν τα ύδατα της Ερυθράς Θαλάσσης, υποχωρούν για να αφήσουν χώρο στο Άκτιστο, στο ευωδιάζον άρωμα της Ανατολής, στο εύοσμο θυμίαμα της Ανατολής, ότι επέτρεπε στους αυτοκράτορες να θεολογούν, επί της ουσίας, και όχι να εκφράζονται με ανούσιες δηλώσεις, σε ό,τι έχει σχέση με τα της Πίστεως.

Η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία, δημιουργήθηκε για να εξασφαλίσει στους λαούς, αυτό που περιγράφεται στον στίχο δ΄ της προσευχής Ζαχαρίου,

«Εν οίς επεσκέψατο ημάς ανατολή εξ’ ύψους επιφάναι τοις εν σκότει και σκιά θανάτου καθημένοις». 

Στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία το κέντρο της Πολιτείας είναι ο Ιερός Ναός, από όπου αντλείται η γνωστική ουσία για την ένθεο διακυβέρνηση, όχι θεοκρατικώς, αλλά «δικαιοκρατικώς», ό,τι σήμερα λέγεται κράτος δικαίου, μετουσιωμένο από την απαστράπτουσα ουσία που προέρχεται από την Αγία Τράπεζα και το Πάθος του Χριστού, και με ό,τι άλλο καταδεικνύει ότι το χέρι του Θεού δείχνει τα δικαιώματά Του, στους θεοσεβείς κυβερνώντες.

Όλα στην Ορθόδοξη Πίστη, περιγράφονται, ονομάζονται, ορίζονται, κατηγοριοποιούνται, αναλύονται, εξιστορούνται, για ένα και μόνο λόγο, για να αφήσουν χώρο να περάσει ο Χριστός, να περάσει το Φως και ο Λόγος, να βιωθεί μια άλλη κοινωνία, αυτή της Επουρανίου Βασιλείας.

Η Βασιλεία των Ουρανών, ως εμπειρία μυσταγωγική, μυστηριακή, την οποία λόγος κτιστός αδυνατεί να την περιγράψει, δεν προσεγγίζεται παρά μέσα στην σιωπή. Μέσα σε εκείνη την αύρα τη λεπτή της σιωπής, ως μόνης εμπειρίας ικανής να συλλάβει ένα απειροελάχιστο της θεϊκής ενέργειας. Η αποκάλυψη ενεργείται εντός της καρδίας, στον αναγεννημένο άνθρωπο δια του βαπτίσματος και δια των Μυστηρίων.

Οι πιστοί με την συμμετοχή τους στο Άγιο Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας, δέχονται την «καλήν αλλοίωσιν». Ευλογούνται, ευχαριστούν, δοξολογούν, και περνούν σε άλλη διάσταση, εκεί όπου η Χάρις επιτρέπει να μετέχουν στα τελούμενα της Θείας Οικονομίας. Εκεί, όπου περικλείεται όλη η δημιουργία, από αρχής κόσμου, έως τα έσχατα. 

Αυτό το Μυστήριο παρέδωσε ο Ιησούς στους φίλους Του, και δια των Μυστηρίων οδεύουμε, ως φίλοι Του προς την Αγιότητα, μέσα από το Πάθος.

ΑΜΗΝ. 

Σήμερα, έχουν ήδη ανοίξει οι εκκλησίες στην Ελλάδα, μετά την καραντίνα λόγω κορωνοϊού, κατά το πρώτο κύμα της κρίσης. Άνοιξη 2020. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε άλλες χώρες. Άνοιξαν γενικά οι χώροι λατρείας, ή σύντομα θα ανοίξουν, μετά τις αποφάσεις που παίρνουν οι κυβερνήσεις για τον περιορισμό των μέτρων προφύλαξης.

Και να, που η  δοκιμασία αντί να λέμε ότι τελείωσε, συνεχίζει με ετέρα μορφή, ίσως ακόμη πιο ουσιαστική. Συνεχίζει με μια κουβέντα «περί των Μυστηρίων». Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες εκείνες τις χώρες όπου υπάρχει Ορθόδοξος ναός.

«Και σχίσμα ήν εν αυτοίς»

Την Κυριακή του Τυφλού, ακούσαμε το Ευαγγέλιο, κατά Ιωάννη Θ΄1-38, για την θεραπεία του Τυφλού, ο οποίος αφού θεραπεύθηκε τον πήραν οι γείτονες του στους Φαρισαίους, για να ανακοινώσουν την θεραπεία του τυφλού εκ γενετής. Και γενομένης συζήτησης περί των σημείων του Ιησού, το μόνο που είπαν ήταν ότι είναι αμαρτωλός επειδή δεν τηρεί το Σάββατον, και πώς δύναται να είναι εις εκ των υιών ημών, και να θεωρεί εαυτόν Υιόν Θεού. Βλάσφημα, λόγια έλεγον, και άλλοι συμφωνούσαν με τους Φαρισαίους που τα έλεγαν αυτά, και άλλοι με τον τυφλό ο οποίος είπε: «Ει αμαρτωλός έστιν ουκ οίδα, εν οίδα, ότι τυφλός ών άρτι βλέπω» και «ει μη ην ούτος παρά Θεού, ουκ ηδύνατο ποιείν ουδέν». Αυτό ακριβώς συνέβη και με τους Έλληνες πριν 2.000 χρόνια. Βρισκόντουσαν στο σκοτάδι, και βρήκαν το ΦΩΣ.  

Βρισκόμαστε σήμερα, μπροστά σε ένα παρόμοιο φαινόμενο. Ορισμένοι λαϊκοί απολέσαντες την επαφή με την Εκκλησία, κυβερνήσεις, και υγειονομικές αρχές σε παγκόσμια κλίμακα, θέτουν υπό αμφισβήτηση το Φως που ήρθε για να αποβάλλει το σκοτάδι, το Φως αυτό που λαμβάνουν οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί, με την Θεία Κοινωνία. Στο στόχαστρο βρίσκεται κατεξοχήν  ο  Ορθόδοξος ναός, όπου τίθεται θέμα περί της ασφαλούς υγιεινής του «ακατάληπτου Μυστηρίου».

Στις ενδόμυχες αναζητήσεις μας, έρχεται σήμερα να μας αναπαύσει η επιστολή του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, προς όλους τους Προκαθημένους των Αγίων Εκκλησιών. Έρχεται για να μας δώσει την βεβαιότητα, ότι στην βροντή της Ρωμιοσύνης,  θα ανταποκριθούν όλοι, ώστε να δώσουμε μαζί, μαρτυρία περί της «αναιμάκτου» θυσίας του μυστηρίου της Ζωής και της Αναστάσεως, στους μη έχοντας γνώση περί των Μυστηρίων. Ίσως να είναι η μοναδική ευκαιρία που θα ξαναφέρει  την ελπίδα, ότι θα μπορέσουν να ανοιχθούν οι οφθαλμοί όσων αγνοούν την ζωντανή Πίστη των Ορθοδόξων της Ανατολικής Εκκλησίας.

Τώρα θα μας πείτε, πώς να εξηγήσεις τα «ανερμήνευτα» σε Κυβερνήσεις, κυβερνώντες και αρμόδιους Υπουργούς, υπεύθυνους για την πανδημία. Πως να αποδώσεις στους μη κατέχοντες, όσα μόνο η ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, επιτρέπει να γίνουν κατανοητά, και μόνο εν μέρει. Ατενίζοντας τον Σταυρό του Χριστού, είναι η απάντηση.

Οι φίλες χώρες Γερμανία, Λουξεμβούργο, απαγορεύουν την Θεία Μετάληψη, και το δυσάρεστο είναι ότι πιστεύουν ότι επιτρέποντας τη λειτουργία των ναών, έκαναν το καθήκον τους αναφορικά με την πίστη των Ορθοδόξων και του πιστούς. Δεν το διαπραγματεύονται. Ένα τείχος υψώνεται όχι προς την επικοινωνία, αλλά ως προς την ψηλάφηση των όντων. Αναλογιζόμαστε πόση προσπάθεια έκαναν οι άξιοι Μητροπολίτες σε διαπροσωπικό επίπεδο, με τους αρμόδιους φορείς ώστε για να γίνουν κατανοητοί, αλλά σίγουρα χωρίς αποτέλεσμα.

Όπως έλεγε η Γερόντισσα Γαβιηλία, όταν πήγαινε κάποιος και της έθετε ερωτήματα, περί της Πίστεώς μας, τον ρωτούσε, αν πήγαινε στην εκκλησία, εάν κοινωνούσε, αν εξομολογείτο, και μετά άρχιζε να συνομιλεί μαζί του. Εάν όχι, τότε του έλεγε πρώτα θα κάνεις ότι σου αναλογεί, ως βαπτισμένος ορθόδοξος χριστιανός, και μετά έλα να τα πούμε. Τι να λέμε τώρα για όλους εκείνους που δεν είναι καν βαπτισμένοι Ορθόδοξοι Χριστιανοί.

Κάτι ανάλογο είχε πει στην ταπεινότητά μου ένας άξιος ιερέας, όταν θέλησα να ανοίξω κουβέντα μαζί του περί της Πίστεως, όταν ακόμη ήμουν άσχετη. Μόνο κριτική έκανα. Αφού καλοσυνάτα μου εξήγησε τα βασικά, ευγενικά συνέχισε ότι «δεν θα καταλάβετε, αν συνεχίσω», δεδομένου ότι για να συνεχίσει την κατήχηση θα έπρεπε να με εισάγει σε έννοιες οντολογικές, όπως για παράδειγμα το ότι «ο Πατήρ είναι Αγέννητος». Δεν καταλάβαινα τότε, την Αγία Τριάδα.

Παρόμοια κατάσταση βιώνεται σήμερα. Η συζήτηση γίνεται εκτός ναών, σε Υπουργεία, και αρμόδια θεσμικά όργανα αποφάσεων. Δεν γνωρίζουμε, αλλά φανταζόμαστε  τους Ιεράρχες του Οικουμενικού Θρόνου, σε Ευρώπη, Αμερική, Νότια και Βόρεια, Αυστραλία, Ασία και Βαλκανικές χώρες, να δίνουν την προσωπική κατάθεση μαρτυρίας για τα όσια της Πίστεώς μας. Να προσπαθούν να βρουν λύσεις, ώστε το Μέγα Μυστήριο να δίδεται στους πιστούς αναλλοίωτο. Δεν είναι δυνατόν να αλλοιώνεται, ανάλογα με τον αριθμό των θυμάτων που αριθμεί η κάθε χώρα. Υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε ορισμένα θέματα που αδυνατούν να ορισθούν με νομοθετικά θεσπίσματα, όπως σοφά μας το είπε και ο Παναγιώτατος. «Η συγκατάβασις της Εκκλησίας φθάνει μέχρι Σταυρού, αρνείται όμως την κατάβασιν εξ αυτού, εξ υπακοής προς τας αρχάς και τας εξουσίας του κόσμου τούτου, όταν αμφισβητήται το Μυστήριον των μυστηρίων της ζωής της, η Θεία Ευχαριστία».

Ας ευχηθούμε όλοι μας καλή μαρτυρία στους Ιεράρχες της Εκκλησίας μας, και εμείς, σεμνά και ταπεινά, αντί να τους στοχοποιούμε, και να τρώμε τις σάρκες μας, ας κάνουμε υπομονή και προσευχή. Αυτή τη μέθοδο διδαχθήκαμε, και με τον τρόπο αυτό, ενδείκνυται να πορευθούμε και στην σημερινή δοκιμασία.

Ας ευχηθούμε επίσης οι επαφές που είχε ο Παναγιώτατος Οικουμενικός Πατριάρχης, κατά την διάρκεια επισήμων επισκέψεών Του στις χώρες εκείνες όπου τίθεται θέμα υγιεινής της Θείας Μετάληψης, να φανούν χρήσιμες, ώστε το μήνυμα να περάσει σε όσο το δυνατόν υψηλότερο επίπεδο ευθύνης της διακυβέρνησης, και να γίνουν τα ακατανόητα, κατανοητά. 

Υπάρχουν δυστυχώς λαοί, που δυσκολεύονται ακόμη και σήμερα, να διακρίνουν το Φως από το σκοτάδι. Εύχεσθε, να τους αποκαλυφθεί το Φως.

Σοί Κύριε…

Ως προς την Καθολική Εκκλησία δεν τίθεται θέμα, γιατί στον αγιασμένο άζυμο  Άρτο που δίδεται  στους πιστούς, ως μετάληψη,  η λεγόμενη «Όστια»,  δεν προσφέρεται  το Αίμα του Χριστού. Για όσους αρχίζουν να σκέπτονται κάποιες παρόμοιες εκδοχές, παρακαλούμε να  αναλογισθούν πώς θα είναι οι ορθόδοξοι ναοί, μετά από μια απόφαση αλλοίωσης του Μυστηρίου των μυστηρίων.  Σίγουρα θα έχουν το μέλλον των εκκλησιών της Δύσης, οι οποίες, αφού βιώσαν το δράμα του κενού ναού,  μετατρέπονται  σε ντισκοτέκ και μπάρ, για να ενισχυθούν τα ταμεία της Καθολικής Εκκλησίας, προκειμένου να εξασφαλισθεί η  συντήρησή τους.

Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε τα περί «άζυμου άρτου», αλλά είναι ευκαιρία, αν κανείς θελήσει να ασχοληθεί, να εντρυφήσει όχι μόνο επ’ αυτού, αλλά και επί των θεμελιωδών διαφορών μεταξύ Ορθοδόξων και Καθολικών. Να τολμούσαμε να πούμε, έτσι μονοσύλλαβα, λακωνικά και απλοϊκά, ότι η εκκλησία ένα μόνο λόγο ύπαρξης έχει, και αυτός είναι ή μετάδοση των Ακτίστων ενεργειών στους πιστούς και βαπτισθέντες Ορθοδόξους Χριστιανούς, δια των Ιερών Μυστηρίων. Η συνάθροιση και όλα τα επακόλουθα είναι συνέχεια της Θείας Ευχαριστίας. Αν η σύναξη αποκοπεί από το Μυστήριο, την Μυσταγωγία που συντελείται στην Αγία Τράπεζα, τότε γίνεται οργανισμός. 

Η συζήτηση που διχάζει, κατά την ταπεινή μας γνώμη, δεν μπορεί να γίνεται παρά μόνο επί του Κτιστού και του Ακτίστου. Το Άκτιστο πρέπει να μπορέσουν να δεχθούν όσοι δεν το κατανοούν. Μόνο το ηθικό κομμάτι της ζωής του Χριστού δεν είναι ικανό να ανακαινίσει καρδιές λίθινες, από τον ορθολογισμό, μέσα από τις οποίες έχουν θεμελιωθεί όλα τα εθνικά και διεθνικά, πολιτειακά συστήματα.

Όσο για τα άλλα δόγματα, χριστιανικά και μη, κανένα θέμα δεν προκύπτει εφόσον δεν κοινωνούν οι πιστοί από το «Κοινό Ποτήριο».

Τα τζαμιά, επίσης,  εφόσον τηρούν τις αποστάσεις, δεν τίθεται θέμα κοινής προσευχής, λαμβανομένων των μέτρων ασφαλείας.  Τα δείπνα τους, γίνονται σε οικίες και εστιατόρια.

Από ό,τι γνωρίζουμε, καμία άλλη θρησκεία, κανένα άλλο δόγμα δεν συμμετέχει στο κοινό Μυστικό Δείπνο, με τον επουράνιο Άρτο να δίδεται στους πιστούς, ως Σώμα και Αίμα Χριστού, από ένα κοινό Άγιο Ποτήριο, και με την ίδια Αγία Λαβίδα, προς οικοδόμηση του λαού του Χριστού. Της οικογένειας δηλαδή του Χριστού, για τα μέλη της οποίας, επεφύλαξε ο Κύριος το Δείπνο της  Αθανασίας.  

Παράσχου Κύριε! Φως στον κόσμο σου, και χαρά στους πιστούς χριστιανούς.

Εκτιμούμε ότι η συζήτηση αυτή θα κρατήσει για καιρό, και όλοι θα δοκιμαστούμε στην αγάπη μας.

Γιαγιά Ελένη Όλγα